NADLEŚNICTWO BRODNICA

 

                                https://brodnica.torun.lasy.gov.pl/

Obecnie Nadleśnictwo Brodnica stanowi jedno z 27 nadleśnictw wchodzących w skład Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Toruniu. Położone jest na terenie województwa kujawsko-pomorskiego w powiecie brodnickim oraz w województwie warmińsko-mazurskim - w powiecie nowomiejskim.

Według regionalizacji przyrodniczo-leśnej Nadleśnictwo Brodnica położone jest w zasięgu dwóch krain przyrodniczo-leśnych - I Krainy Bałtyckiej i III Krainy Wielkopolsko-Pomorskiej, których granica przebiega wzdłuż rzeki Lutryny do Drwęcy i dalej wzdłuż biegu Drwęcy i Brynicy. Kraina Bałtycka na obszarze Nadleśnictwa obejmuje część Mezoregionu Pojezierza Iławskiego i Garbu Lubawskiego oraz Pojezierza Brodnickiego, a Kraina Wielkopolsko-Pomorska części Mezoregionu Równiny Urszulewskiej oraz Mezoregionu Wysoczyzny Dobrzyńsko-Chełmińskiej.
 

Lasy Nadleśnictwa Brodnica charakteryzują się prawidłową strukturą wiekową (najwięcej drzewostanów w wieku przypadającym na optymalny okres ich życia). Obrazuje to wskaźnik - powierzchnia klas wieku drzewostanów.Najliczniejsza (najbardziej rozpowszechniona) jest klasa o symbolu IIIb, czyli drzewostany znajdujące się w przedziale wiekowym od 51 do 60 lat (drzewostany w "sile wieku"). Powierzchnia starszych klas wieku przeważa nad powierzchnią drzewostanów młodszych niż 50 lat, zapewniając dużą biomasę (zasobność) i obfite wytwarzanie nasion. Można także zaobserwować korzystne tendencje dynamiki ich rozwoju w skali ostatnich trzech dziesięcioleci. Wartość brodnickich lasów rośnie, a ich stan gwarantuje przyszłym pokoleniom korzyści co najmniej takie, jakie są obecnie. Powiększa się pełnia bogactwa przyrodniczego naszych lasów i rośnie możliwość wypełniania przez nie licznych funkcji ekologicznych, społecznych i gospodarczych. W Nadleśnictwie Brodnica występuje korzystne zjawisko, polegające na systematycznym wzroście powierzchniowego udziału siedlisk lasowych (obecnie wynosi on 63,1%) - żyznych o potencjalnie dużym zróżnicowaniu biologicznym. Dowodzi tego wskaźnik - udział powierzchniowy typów siedliskowych lasu. Trwa również przebudowa drzewostanów dostosowująca skład gatunkowy drzewostanów do zmienionych siedlisk.

Jednym z celów gospodarki leśnej w Nadleśnictwie Brodnica jest podwyższenie jakości, odporności i trwałości lasów oraz produkcja najwyższej jakości surowca drzewnego.

Dbałość o realizację tych celów zaczyna się już na etapie zakładania upraw leśnych z sadzonek wyhodowanych z nasion zebranych z najlepszych drzew i drzewostanów. Sadzonki produkowane są we własnej szkółce leśnej „Zarośle" na łącznej powierzchni produkcyjnej 8,00 ha. Produkcja szkółkarska jest różnorodna. Rocznie produkuje się około 4 mln sadzonek, a nadmiary sprzedaje prywatnym właścicielom lasów na odnowienia, zalesienia i poprawki. Szkółka leśna zaopatruje leśnictwa w materiał sadzeniowy na coroczną kampanię odnowieniowo-zalesieniową. Podstawowe gatunki jakie wprowadza się na uprawy leśne to: sosna zwyczajna, buk zwyczajny, dąb szypułkowy, dąb bezszypułkowy, olsza czarna, brzoza brodawkowata, świerk pospolity, modrzew europejski oraz wiele innych gatunków wzbogacających siedliska, jak lipa drobnolistna, klon zwyczajny, klon jawor, jesion wyniosły, olsza szara, wiąz, jarząb.

Leśnicy ułatwiają naturalną wymianę pokoleń roślinności leśnej poprzez właściwe zabiegi:

1. Bacznie obserwując Naturę, leśnicy mogą przewidzieć śmierć starego pokolenia drzew i zaplanować odpowiednie zabiegi. Wykorzystując swoje doświadczenie, potrafią wspomagać rozwój i wzrost nowego pokolenia. Chociaż drzewa umierają, las jest wieczny! Stopniowo miejsce odchodzącego z konieczności starego pokolenia, zajmuje uprawa leśna złożona z siewek. Przerzedzanie starych drzew w zależności od potrzeb siewek zapewnia im niezbędne do prawidłowego rozwoju nasłonecznienie. Spulchnianie gleby umożliwia szybkie ukorzenianie młodych drzewek. Leśnicy ponadto wspomagają naturalne odnowienie lasu sadzeniem sadzonek wyhodowanych w swoich szkółkach leśnych z zebranych uprzednio nasion drzew i krzewów leśnych. Dbają w ten sposób o prawidłowy, czyli dostosowany do żyzności i wilgotności gleby oraz warunków klimatycznych skład gatunkowy młodego lasu.

2. Niszczenie chwastów i ochrona drzewek przed zgryzaniem i wydeptywaniem przez zwierzynę leśną zapewnia młodemu pokoleniu bezpieczny start w walce o byt. W miarę potrzeb młode drzewka są przerzedzane. Unika się w ten sposób niepotrzebnej konkurencji ze strony osobników słabszych. Wzmacnia to pozostające drzewka (chroni przed wyłamaniem przez śnieg) i przyspiesza ich wzrost.

3. W fazie młodnika kontynuuje się zabiegi pielęgnacyjne, polegające na eliminacji drzew chorych, osłabionych i przeszkadzających. Niektóre wolniej rosnące egzemplarze (jak też powstające z samosiewu) tworzą w miarę dorastania strukturę wielopiętrową drzewostanu.

4. Drzewostan wkracza w wiek dojrzały. Usuwane są drzewa obumierające i przeszkadzające osobnikom najcenniejszym. Aby wykorzystać odnowienie lasu przez naturalny obsiew leśnicy zdzierają miejscami ściółkę, aby ułatwić siewkom ukorzenienie. Następuje faza wymiany pokoleń - cykl się zamyka.


Lasy narażone są na szkodliwe działanie wielu czynników abiotycznych i biotycznych, dlatego też konieczne jest stałe śledzenie ich zdrowotności oraz podejmowanie, w razie potrzeby, właściwych działań ochronnych.

Spośród czynników biotycznych najbardziej dokuczliwe są szkody powodowane przez zwierzynę płową w postaci zgryzania, spałowania i czemchania upraw i młodników. W ciągu ostatnich lat w Nadleśnictwie Brodnica średniorocznie grodzimy ok. 70 ha upraw, zabezpieczamy uprawy przed zgryzaniem przy pomocy repelentów na powierzchni ok. 205 ha oraz zakładamy osłonki przeciw spałowaniu na powierzchni ok. 52 ha. Są to zabiegi generujące najwięcej kosztów w ochronie lasu.

W ostatnich latach coraz częściej drzewostany Nadleśnictwa Brodnica ulegają uszkodzeniom w wyniku silnych wiatrów. Zjawisko to związane jest niewątpliwie ze zmianami klimatycznymi, które spowodowały zwiększenie częstotliwości i intensywności zjawisk pogodowych.

 

OFERTA EDUKACYJNA:


*Przyrodniczo-leśna ścieżka dydaktyczna "Grabiny-Łąkorz" - Przyrodniczo-leśna ścieżka dydaktyczna „Grabiny-Łąkorz” obejmuje swoim zasięgiem północną część Nadleśnictwa Brodnica, Leśnictwo Grabiny w woj. kujawsko-pomorskim na terenie Pojezierza Brodnickiego.


*Przyrodniczo-leśna ścieżka dydaktyczna "Szumny Zdrój" - Przyrodniczo-leśna ścieżka edukacyjna „Szumny Zdrój” położona jest w południowo-wschodniej części Nadleśnictwa Brodnica, na terenie Leśnictwa Górzno.


*Przyrodniczo-leśna ścieżka dydaktyczna "Na Bagienną Dolinę Drwęcy"  - położona jest w centralnej części Nadleśnictwa Brodnica, na terenie Leśnictwa Długi Most, w miejscowości Bobrowiska.


*Trasa turystyczna "Na bindugę" - Ciekawą trasę turystyczną Nadleśnictwo Brodnica proponuje zwiedzającym na terenie Leśnictwa Długi Most.


*Mała retencja Mścin - Zbiornik małej retencji Mścin powstał jesienią 2010 roku, jako ostatni etap programu budowy obiektów małej retencji wodnej na terenie Nadleśnictwa Brodnica.



*Powierzchnia edukacyjna "Śladami zająca i kuropatwy" - W grudniu 2013 roku oddano do użytku woliery adaptacyjne i obiekty służące realizacji programu odbudowy populacji rodzimych gatunków zwierzyny drobnej – zająca i kuropatwy na terenie Ośrodka Hodowli Zwierzyny "Mszano" w Nadleśnictwie Brodnica.


*Powierzchnia edukacyjna "Drzewa Celtów" - Na terenie szkółki leśnej w Leśnictwie Zarośle, zaaranżowana została powierzchnia edukacyjna pn. „Drzewa Celtów", w ramach której na tablicach umieszczonych wokół kwater szkółki, przedstawiono najważniejsze gatunki drzew leśnych w formie horoskopu celtyckiego.


*Ścieżka rowerowa "Szlakiem Skarlanki" - Ścieżka ta została oddana do użytku we wrześniu 2014 roku, jako inwestycja pod nazwą „Utworzenie, oznakowanie ścieżki rowerowej oraz budowa małej infrastruktury turystycznej – wiata o powierzchni do 25m2 w miejscowości Zbiczno".

NADLEŚNICTWO BIAŁA PODLASKA

                            https://bialapodlaska.lublin.lasy.gov.pl/

 

https://www.facebook.com/nadlesnictwobialapodlaska/

                         https://www.instagram.com/lasy_panstwowe/

Nadleśnictwo Biała Podlaska położone jest we wschodniej Polsce. Obejmuje obszar położony w północnej części województwa lubelskiego. Północno-wschodnia granica zasięgu działania nadleśnictwa (gm. Janów Podlaski - rzeka Bug) stanowi granicę państwa z Białorusią. Obszar obejmuje zasięgiem gminy: Miasto Biała Podlaska, Biała Podlaska, Janów Podlaski, Konstantynów, Leśna Podlaska, Łomazy i Rokitno.Nadleśnictwo jest jednym z 25 nadleśnictw Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Lublinie.


Siedziba Nadleśnictwa mieści się Białej Podlaskiej. Jest to miasto na temat, którego możemy odnaleźć zapiski już w roku 1345. Pierwszymi właścicielami miasta byli Iliniczowie, natomiast za założyciela uchodzi Piotr Janowicz Biały - wojewoda trocki, hetman Wielkiego Księstwa Litewskiego. Przez okres dwu i pół wieku miastem władali Radziwiłłowie (od II połowy XVI wieku). W tym okresie miasto przeżywało rozkwit, wybudowano najważniejsze budynki, stanowiące obecnie zabytki. Miasto z racji swojego położenia wielokrotnie przeżywało najazdy. Wspomnieć tu można ograbienie miasta przez Szwedów w latach 1655-60.

Wraz z rozkwitem miasta dookoła zaczęły powstawać liczne majątki ziemskie. Niestety nie wszystkie przetrwały zawieruchę dziejową, niemniej jednak kilka z nich (odrestaurowanych) możemy dzisiaj podziwiać.

Lasy Nadleśnictwa zajmują tereny dawnego styku kultur Wschodu i Zachodu. Na tych terenach mieszały się religie i wyznania oraz kultury i nacje. Niejednokrotnie w wioskach razem mieszkali przedstawiciele różnych narodowości, wyznających różne religie. Po okresach wojen na tych terenach osiedlali się między innymi Tatarzy. Koniec XIX wieku przyniósł jednak kres współistnieniu wielu kultur na tych terenach. W tym czasie rozpoczęły się prześladowania Unitów Podlaskich. Początek XX wieku to czasy wojen, które nie sprzyjały rozwojowi tego terenu. Jednak okres międzywojenny to dobry czas dla Białej Podlaskiej. W tym czasie wybudowano fabrykę samolotów, rozwinął się przemysł włókienniczy, a także wybudowano elektrownię miejską. Wybuch II Wojny Światowej zakończył rozwój miasta, a tym samym i okolic. Po zakończeniu działań wojennych i ustanowieniu Granicy Państwa na rzece Bug tereny rozpoczęły nową kartę historii. W 1975 roku po reformie terytorialnej miasto stało się siedzibą województwa bialskopodlaskiego i było nim do roku 1999.
 

Struktura lasów w Nadleśnictwie Biała Podlaska

Tutejsze lasy, podobnie jak w całym kraju,  zachowały się głównie na najuboższych, piaszczystych glebach o niskiej przydatności dla rolnictwa. Drzewostany nasze są zróżnicowane pod względem składu gatunkowego. Przeważa sosna, której udział w drzewostanach wynosi ok. 70%. Poza tym występują: dąb – 14%, brzoza – 10%, olsza – 4% oraz modrzew, świerk, jesion, grab, osika.

Najliczniej reprezentowane są lasy i bory mieszane, które w Nadleśnictwie Biała Podlaska zajmują aż 73% ogólnej powierzchni lasów. Lasów w wieku powyżej 80-ciu lat mamy ok. 3000 ha, w tym ponad 800 ha powstałych przed 1900 rokiem.

RYS HISTORYCZNY:

W dawnych wiekach obszar dzisiejszego Nadleśnictwa położony był na obrzeżach Wielkiego Księstwa Litewskiego w pobliżu granicy z Polską.

W wyniku rozdawnictwa gruntów przez dawnych władców Polski ukształtowały się dwa kompleksy dóbr królewskich w tych okolicach. Były to okolice Rokitna i Kijowca oraz w pasie od Brześcia, przez Piszczac i Łomazy do Wohynia. Dużą część tych gruntów zajmowały lasy. To właśnie te obszary stały się w późniejszych wiekach podstawą lasów rządowych i obecnie państwowych.
 

W 1810 roku powstała Generalna Dyrekcja Dóbr i Lasów Narodowych z dyrektorem generalnym podległym ministrowi spraw wewnętrznych.

W 1811 r. lasy rządowe (podległe już Ministrowi Przychodów i Skarbu) podzielono na leśnictwa liczące po około 10-120 tysięcy ha. Na czele leśnictwa stał nadleśniczy,  mający do pomocy podleśniczego oraz strażników i strzelców do ochrony lasów przed szkodami i kradzieżami.

Charakterystyka straży Rokitno i Królówbród z 1829 r.:
        Straż Rokitno: Las Rokiciński czyli Puszcza Kiiowiecka, rozpoczyna swoje ograniczenie od strony północney, gdzie z lasami do prywatnych dóbr Klonowice należacemi graniczy i gruntów ornych wsi rządowey Rokitno przypiera. Od południo-wschodu styka się pomieniony las z polami i zaroślami do wsi rządowych Michałki i Szarowice, od południa z lasami do dóbr ziemiańskich Grabianów i Hajenka (?) należącemi i od strony zachodniey z lasami prywatnemi do dóbr Chrudy i Grabianów przynależnemi. Las ten zawiera trzy obręby, do których przyłączony został wcale oddalony oddział lasu Kaietanka zwany. Ograniczenie tego lasu iest od północy i zachodu z gruntami wsi rządowey Kajetanka, zaś od południa i wschodu z polami ornemi dóbr Cieleśnica, lasek ten iest o pułtory mili od obrębu Rokitno położony, znayduiące się w tey straży odpadek od istotnych obrębów leśnych o iedne do pułtory mili odległe są następuiące:

    Lasek, czyli zarośla derlańskie iest sytuowany nad samą rzeką Bugiem, graniczy od północy z pomienioną rzeką Bugiem, a od wschodu i południa z gruntami ornemi i błoniem od dóbr szlacheckich Cieleśnica, od zachodu i po części strony południowej graniczy tenże odpadek z polami, łąkami i błoniem do wsi rządowey Derło należącemi, gdzie wewnątrz tego odpadku pola i łąki teyże wsi znayduią się.
    Olszyna Janowska pod wsią rządową Ostrowem położona, iest naokoło polami i łąkami do teyże wsi należącemi ograniczona.
    Odpadek Dębinka pod Wygodą sytuowany, przypiera od północy rzeki Buga, od wschodu, południa i zachodu zaś graniczy tenże odpadek po części z polami a po większey części z łąkami i pastwiskami do dóbr rządowych Janów należącemi.

         Zewnętrzne granice lasów w teyże straży będące pozostawaią dotąd w spokoynym używaniu i nie zachodzą żadne spor graniczne, zwłaszcza iż grunta te wyraźnemi kopcami tu i ówdzie są zaopatrzone.

         Straż Królówbród: Należące do tey straży lasy składaią dwa obręby pod nazwiskiem: Królówbród i Kozły. Te graniczą od północy z gruntami do dóbr prywatnych Korczówka od wschodu z polami do wsi rządowej Królówbród należącemi, od południa i wschodu z lasem do dóbr ziemiańskich Przegaliny i od południo-zachodu z gruntami ornemi i zaroślami dóbr ziemiańskich Żelezna. Odrębny oddział lasu Łomazki I okręg obrębu Królówbród pod nazwiskiem Łomazy stanowiący i o mil dwie od tegoż obrębu odległy, ograniczonym iest od północy z polami do wsi szlacheckiey Kozły, od wschodu z gruntami do dóbr ziemiańskich Huszcza i lasem do miasta Łomazy należącym, od południa i zachodu z gruntami z zaroślami rządowemi przy wsi narodowey Lubienka położonemi. Należący do tey straży odpadki maią następuiące ograniczenie iako to: odpadki

         1. Pod nazwiskiem Kuraczew graniczą od północy z gruntami dóbr ziemiańskich Korczówka, od wschodu, południa i zachodu zaś z polami o lasami pod wsiami rządowemi Kórlówbród i Kozły sytuowanemi.

         2. Odpadki pod zaściankami Łomazkiemi będące są od północy gruntami wsi rządowey Lubienki I okręgiem obrębu Królówbród Łomazy zwanym, od wschodu polami dóbr Kpytniki, od stron południa i zachodu zaś gruntami od miasta Łomazy należącemi ograniczone.

         Całe ograniczenie lasów, iako i odpadków, do straży Królówbród należących nie podlegaią dotąd nigdzie żądney kontrowersyi, gdyż nawet lasy te do obcych dóbr przytykaiące widocznemi kopcami granicznemi sabezpieczone znayduią się.

Nadleśnictwo Kijowiec istniało od 1900 r. i składało się z dwóch Obrębów: Kijowiec (1973ha) i Leśna (503ha). Taki stan posiadania utrzymywał się niezmiennie do 1944 r., kiedy to na mocy dekretu PKWN przyłączono do nadleśnictwa lasy rozparcelowanych majątków.

Nadleśnictwo Biała Podlaska powstało w 1972r. po połączeniu Nadleśnictw Chotyłów i Kijowiec.

Nadleśnictwo Biała Podlaska w obecnych granicach utworzone zostało w 1993 roku z dawnego Obrębu Kijowiec (Nadleśnictwo Biała Podlaska) i części Obrębu Grabarka (Nadleśnictwo Międzyrzec).

TURYSTYKA:

Aktualnie na terenie zarządzanym przez Nadleśnictwo Biała Podlaska znajdują się ścieżki konne, rowerowe oraz szlak pieszo-rowerowy.

OBRĘB LEŚNY BIAŁA:

- Leśnictwo Rudka:

* ścieżka rowerowa - 5,30 km, rok utworzenia 2008;

* ścieżka konna - 12,40 km, rok utworzenia 2011.

 OBRĘB LEŚNY KIJOWIEC:

- Leśnictwo Kniejówka, Szadek:
            * ścieżka rowerowa - 6,20 km, rok utworzenia 2008;

- Leśnictwo Serwin, Kniejówka, Szadek:

* ścieżka konna – 19,50 km, rok utworzenia 2009;

- Leśnictwo Serwin, Kniejówka, Szadek:

            * szlak pieszo-rowerowy – ok. 20 km – rok utworzenia 2017.


Na terenie Nadleśnictwa znajduje się także ścieżka przyrodniczo – dydaktyczna „Nadbużańskie Łęgi" o długości 12,5 km, która to powstała w wyniku współpracy pomiędzy Dyrekcją Parku Krajobrazowego „Podlaski Przełom Bugu" a Nadleśnictwem Biała Podlaska. Tablica informacyjna z planem ścieżki przyrodniczej ustawiona jest przy bramie wejściowej do Stadniny Koni na Wygodzie, położonej na terenie Zespołu Lubelskich Parków Krajobrazowych, Oddział Terenowy Janów Podlaski, w Leśnictwie Cieleśnica. Ścieżkę można zwiedzić: pieszo, rowerem lub samochodem.

POWIAT PAJĘCZAŃSKI

 

                       http://www.powiatpajeczno.pl/asp/pl_licznik.asp

Powiat pajęczański – powiat w Polsce (województwo łódzkie), reaktywowany w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Pajęczno.

Powiat pajęczański ma obszar 803,77 km².

Powiat stanowi 4,41% powierzchni województwa łódzkiego.

Powiat pajęczański graniczy z trzema powiatami województwa łódzkiego: wieluńskim, bełchatowskim i radomszczańskim oraz z dwoma powiatami województwa śląskiego: częstochowskim i kłobuckim.

W skład powiatu wchodzą:

    gminy miejsko-wiejskie: Działoszyn, Pajęczno
    gminy wiejskie: Kiełczygłów, Nowa Brzeźnica, Rząśnia, Siemkowice, Strzelce Wielkie, Sulmierzyce
    miasta: Działoszyn, Pajęczno

Powiat ma charakter leśny i rolniczy. Tereny rolnicze zajmują 52% ogólnej powierzchni powiatu. W produkcji rolniczej dominują ziemniaki i zboże, także rzepak i buraki cukrowe. Bardzo dobrze funkcjonuje produkcja chrzanu, Obrowska zupa chrzanowa została wpisana na listę produktów tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi . Na terenie powiatu działa 50 przetwórni owocowo-warzywnych. Ze zwierząt hoduje się trzodę chlewną i bydło mleczne. Powiat pajęczański posiada bogate złoża kamienia wapiennego, piasków i żwirów. W kraju znana jest Cementownia Warta S.A. z Trębaczewa koło Działoszyna. W powiecie pajęczańskim znajduje się również zwałowisko KWB Bełchatów oraz część odkrywki Szczerców. W powiecie zarejestrowanych jest 2410 podmiotów gospodarczych. Regionem partnerskim powiatu pajęczańskiego jest powiat niemiecki Merseburg-Querfurt.

Powiat dysponuje 200 miejscami noclegowymi. Na terenie powiatu znajdują się dwa kina (w Pajęcznie i Działoszynie), 27 bibliotek, ośrodki kultury oraz Powiatowa Biblioteka Publiczna z czytelnią multimedialną.

Przez teren powiatu przebiegają krajowe drogi i linie kolejowe. Dobre połączenia zapewniają: magistrala kolejowa Śląsk-Porty i droga krajowa nr 42 oraz drogi wojewódzkie nr 486, 483, 491. Tablice rejestracyjne: EPJ (od maja 2000), wcześniej odpowiednio wojewódzkie częstochowskie, piotrkowskie, sieradzkie (wszystkie do 1998) i łódzkie (styczeń 1999 – kwiecień 2000). Powiatowy zarząd dróg znajduje się w mieście Działoszyn.

Południowo-zachodnią część powiatu obejmuje Załęczański Park Krajobrazowy, na jego obszarze znajdują się dwa rezerwaty przyrody: Węże i Dąbrowa w Niżankowicach. Na terenie Parku możemy podziwiać wiele interesujących pomników przyrody m.in. Żabi Staw czy Góra Wapiennik. W całym powiecie pajęczańskim rezerwaty przyrody mają łącznie 189 ha, a obszary chronionego krajobrazu zajmują 3640 ha.

Zabytki powiatu to głównie obiekty sakralne i architektoniczne oraz miejsca pamięci historycznej. Na terenie powiatu znajdują się 32 stanowiska archeologiczne.

Każdy niezależnie od wieku i kondycji znajdzie tu coś dla siebie, a wzbogacona z każdym rokiem infrastruktura turystyczna i rekreacyjna jest gwarancją zrealizowania pragnień. Na turystów pieszych czekają szlaki turystyczne wyznakowane w obszarach łatwo dostępnych, pokrytych lasami i zabytkowymi budowlami. Szlaki te są dostępne także rowerzystom:
 - szlak „Rezerwatów Przyrody” - kolor niebieski
 - szlak „Jury Wieluńskiej” - kolor czerwony
 - szlak „Przełomu Warty przez Wyżynę Wieluńską" - kolor żółty
 - szlak „Kurchanów Książęcych” - kolor czarny

Charakterystycznymi formami lekko falistej równiny polodowcowej są pagórki i wzgórza morenowe, doliny, wąwozy i wysoczyzny.

Można zaplanować podróże poza szlakami – do rezerwatów przyrody, ośrodków rekreacyjnych oraz miast i wsi.

Rezerwat geologiczny „Węże” - położony w sercu Załęczańskiego Parku Krajobrazowego, znajdziemy tam: wapienny ostaniec, Górę Zelce z 10 - cioma suchymi jaskiniami krasowymi o ciekawej szacie naciekowej; w jaskiniach można spotkać  nietoperze.

Rezerwat leśny „Dąbrowa w Niżankowicach” z naturalnymi lasami dębowymi, dąbrową czcinkową i świetlistą.

Rezerwat Leśny „Murowaniec” (w okolicach Pajęczna), z wielowarstwowym lasem mieszanym z dużym udziałem jodły pospolitej. Występuje tam szereg interesujących roślin (wawrzynek wilczełko. kalina koralowa, konwalia majowa) oraz zwierząt (traszka grzebieniasta, ryjówka aksamitna, popielica).
 

Pomniki przyrody

Góra św. Genowefy
- ostańcowy pagór meandrowy z najwyższą i najbardziej malowniczą skałą wapienną z rzadkimi gatunkami roślin i murawą skalną,

Góra Draby
- ostaniec wapienny z Jaskinią Ewy i cennym stanowiskiem paleontologicznym,

Ujście Suchej Strugi
- ujście strumienia krasowego, który chowa się pod ziemię w tzw. ponorze, by po kilku   kilometrach wpaść do rzeki Warty podziemnym ujściem,

Żabi Staw
- małe oczko wodne położone w okolicach Bobrownik 50 m ponad dnem doliny Warty, porośnięte grzebieniem północnym, który zakwita w czasie gdy wiosna spotyka się z latem,

Suchy Ług
- torfowisko przejściowe, rzadki typ ekosystemu z ciekawą florą,

Góra Wapiennik
- wapienne wzgórze nad brzegiem Warty, naprzeciwko Góry św. Genowefy. Wraz z tą górą tworzy skalną bramę, która „otwiera” od północy Wyżynę Krakowsko - Częstochowską.

Atrakcją dla pragnących ciszy i spokoju turystów są malownicze punkty widokowe, znajdują się tu wymarzone miejsca dla grzybiarzy, wędkarzy i obserwatorów przyrody. Bogaty jest świat drobnych zwierząt bezkręgowych: motyli, pajęczaków, ślimaków. Rzeka Warta zapewnia doskonałe warunki dla wielu cennych gatunków ryb, a jej dolina tętni ptasim życiem. Można tu spotkać tracze nurogęsi, łabędzie nieme i krzykliwe, chruściele, kaczki i liczne ptaki śpiewające. Żyją tu bobry i wydry.

Ta wolna od zanieczyszczeń i nadmiernej ingerencji człowieka przyroda może stać się rajem dla tych, którzy chcieliby odpocząć od zgiełku wielkich miast. Można godzinami spacerować po nadwarciańskim lesie, nie słysząc warkotu samochodów, nie spotykając nikogo. Najlepiej jednak trzymać się znakowych szlaków turystycznych, które wiodą przez najciekawsze zakątki Parku i umożliwiają ich poznanie.

Zachęcamy do odkrycia urody starych kościołów, zabytkowych zamków i dworków, dzisiaj pielęgnowanych jako unikalne świadectwa dziejów. Odnajdziemy w Pajęcznie barokowy Kościół parafialny z XVIIIw. - Sanktuarium Najświętszej Marii Panny ze syncerskiej roboty ołtarzem, w którym mieści się obraz Matki Bożej Łaskawej, zabytkowe domy z XIX wieku oraz lipę drobnolistną o obwodzie pnia 7 m. Wizytówkę Pajęczna stanowi Ratusz: piękna Hala Sportowa, Powiatowa Pływalnia Kryta, Amfiteatr, Park 1000 - lecia ze zbiornikiem wodnym „Matusowiec”.

Dla wielu niezwykle atrakcyjnym celem pobytów krajoznawczych jest Działoszyn z pałacem Męcińskich z XVIII w. oraz rokokowym Kościołem p. w. św. Magdaleny z 1787r. Tutaj znajdziemy odgałęzienie rzeki Warty, z licznymi terenami zielonymi wykorzystywanymi do biwakowania. Ośrodek Sportowo Rekreacyjny prowadzi szeroko rozwiniętą działalność sportową dysponując boiskami do piłki nożnej, siatkówki i koszykówki oraz kortem tenisowym. Można skorzystać z wypożyczalni sprzętu sportowego, namiotów i kajaków.

Bardzo rozwinięta jest w okresie letnim rekreacja ze spływami kajakowymi przełomem rzeki Warty aż do Ważnych Młynów. Tam możemy skorzystać z bazy noclegowej, zarówno w pawilonie murowanym jak i w domkach cempingowych, na terenie Ośrodka Szkoleniowego - Wypoczynkowego RYBAK, położonego 500 m od rzeki Warty. Ośrodek prowadzi działalność gastronomiczną. Ważne dla turystów będzie to, iż ośrodek dysponuje placem zabaw dla dzieci. Gospodarze Ośrodka w swej ofercie zamieszczają uwagę, iż można przyjechać z psem.

Na szczególną uwagę zasługują: gmina Siemkowice oraz Radoszewice, które  to według „Kronik” Marcina Bielskiego, pochodzącego z Białej pod Pajęcznem otrzymał od Bolesława Krzywoustego Jan Wrszonic. Oksza, z pochodzenia Czech, protoplasta Okszyców w Królestwie Polskim. Podobno była to nagroda za zabicie Księcia Czeskiego Świętopełka w czasie walk o Wrocław.

Historia mówi, że z najstarszymi Okszycami wiąże się pierwsza rezydencja o charakterze obronnym z drugiej połowy XIII wieku, która znajdowała się na łąkach w odległości 200 m od dzisiejszego dworu, który to w XVI wieku przebudowany został w stylu renesansowym. Na cmentarzu znajdziemy kaplicę grobową Karśnickich, którzy byli właścicielami Siemkowic na przełomie XVIII i XIX wieku aż do 1945 r. Pozostałością gotyckiego kościoła jest wieża z XV w. Najstarszym zabytkiem są płyty nagrobne z XVI w. Jerzego Siemkowickiego i Zofii z Bielskich - Boguckiej. Idąc aleją parkową zobaczymy liczne dęby - pomniki przyrody oraz 600 - letnią lipę, dochodzimy do Rezerwatu Leśnego „Mokry Las”. Tutaj zauroczymy się pięknymi i majestatycznymi sosnami. Pragnący odpoczynku mogą wypocząć w domku myśliwskim „Śpiewakowka”
Radoszewice powitają nas historią sięgającą 1456 roku, tutaj znajduje się dwór Radoszewickich z połowy XVII w.

Kiełczygłów pochwali się dworkiem - obecnie siędziba biblioteki publicznej, jego historia sięga 1446 r.
W Białej można zobaczyć  drewniany kościół parafialny z 1584 r.

Stróża zaimponuje drewnianym kościołem z 1690 r. i pałacem z XIX w.

W gminie Sulmierzyce znajduje się kilkanaście obiektów wpisanych do rejestru zabytków m.in. kościół i dzwonnica z 1800 r. W miejscowości Winek powstał duży retencyjno - osadowy zbiornik z zaporą wodną. Istnieją tu Bardzo dobre warunki do wypoczynku, z możliwością urządzenia pól namiotowych.

Atrakcyjnie położone stawy rybne w centrum Strzelec Wielkich stanowią miłe miejsce do wędkowania i wypoczynku. Uroku dodaje kościół w stylu neoromańskim.

Brzeźnica oprócz bogatej sięgającej 1265 r. historii zaimponuje nam miejscem urodzin Jana Długosza - wybitnego historyka polskiego XV w, na cześć którego przed urzędem gminy wzniesiono pomnik pamiątkowy oraz kościołem parafialnym z 1541 r.

W Makowiskach zobaczymy dworek i zespół lip drobnolistnych.

W powiecie istnieją dwa zespoły ludowe- Lipniczanie i Kiełczygłowianie.
Powiat Pajęczański zaistniał na mapach Polski po raz pierwszy w styczniu 1999 roku, nie ma zatem bogatej przeszłości. Złożona historia całego regionu, tworzy z niego atrakcyjny, godny uwagi cel pobytu wielu turystów. Teren powiatu ma dobrze rozbudowaną sieć telefoniczną, stacjonarną i komórkową (Era GSM i Centertel).

Bardzo dobrze rozwinięta sieć komunikacji PKS i PKP, asfaltowe drogi i dogodny dojazd do wszystkich miejscowości dodają atrakcyjności. Charakter rolniczo - turystyczny, rozwijająca się agroturystyka powodują, że wszyscy przybywający mogą liczyć na wypoczynek w ciszy miejscowych lasów, poznanie zabytków oraz życzliwość mieszkańców.

PAŃSTWOWY INSTYTUT GEOLOGICZNY - PAŃSTWOWY INSTYTUT BADAWCZY

 

                                       https://www.pgi.gov.pl/

 

https://www.facebook.com/pigpib/

                          https://www.instagram.com/geologicznie/

 

https://www.youtube.com/user/PGIonline

Państwowy Instytut Geologiczny, obecnie Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy (PIG-PIB), wcześniej Instytut Geologiczny – państwowa jednostka badawczo-rozwojowa z centralną siedzibą w Warszawie, mająca za zadanie prowadzenie wszechstronnych badawczych prac geologicznych w Polsce, zwłaszcza pod kątem zastosowania wyników w gospodarce oraz realizacji map geologicznych.

Od czasu powstania w 1919 r. pełni funkcje Państwowej Służby Geologicznej i Państwowej Służby Hydrogeologicznej. Posiada profil badawczy zbliżony do amerykańskiej United States Geological Survey.

 

RYS HISTORYCZNY:

Pierwsze koncepcje powołania polskiego instytutu czy zakładu geologicznego wysunęli Władysław Szajnocha i Józef Morozewicz na początku XX w. w Galicji. Do powstania Państwowego Instytutu Geologicznego przyczyniły się także starania wielu osób, działających we wszystkich trzech zaborach; byli to Ludomir Sawicki, Czesław Kuźniar, Stanisław Małkowski i Stanisław Kontkiewicz, ostatni kierownik Pracowni Geologicznej w Muzeum Przemysłu i Handlu.

Utworzony 7 maja 1919 działa do dziś. Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 28 lutego 1921 został zatwierdzony Statut Państwowego Instytutu Geologicznego[1]. Pierwsza siedziba Instytutu mieściła się w Pałacu Staszica[2]. Później wzniesiono własny budynek na Mokotowie zaprojektowany przez Mariana Lalewicza[3]. Budowa trwała od roku 1925 do roku 1930, niektóre fragmenty ukończono w roku 1936. Projekt utrzymany był w stylu klasycyzmu XIX w. z elementami nawiązującymi do architektury polskiej epoki renesansu.

Instytut nie działał w okresie okupacji niemieckiej (1939–1945). W 1952 został ustanowiony Instytut Geologiczny.

W latach 1949–1955 obok gmachu zaprojektowanego przez Mariana Lalewicza wzniesiono nowy budynek według projektu Marka Leykama.

 

CHARAKTERYSTYKA INSTYTUCJI

Oprócz badań naukowych, prowadzi też prace popularyzatorskie, muzealne i wydawnicze. Jest wydawcą szeregu czasopism geologicznych, w tym czołowych pism międzynarodowych (tzw. filadelfijskich) Geological Quarterly i Geologia Carpathica (we współpracy z instytucjami słowackimi). Redaguje też największe krajowe pismo geologiczne Przegląd Geologiczny, którego wydawcą jest Minister Środowiska. Utrzymuje także jedno z większych w Polsce muzeów geologicznych, znajdujące się w Warszawie przy ul. Rakowieckiej 4.
Posiada oddziały regionalne w Krakowie, Sosnowcu, Kielcach, Wrocławiu, Szczecinie i Gdańsku oraz Samodzielne Pracownie w Lublinie i Poznaniu.

Jednym z głównych zadań PIG-u jest wykonywanie map geologicznych. Do najważniejszych edycji map wykonywanych przez PIG zalicza się Szczegółową Mapę Geologiczną Sudetów w skali 1 : 25 000, Szczegółową Mapę Geologiczną Polski w skali 1 : 50 000, Mapę Geologiczną Polski w skali 1 : 200 000, Mapę Hydrogeologiczną Polski w skali 1 : 50 000 oraz 1 : 200 000, a także Mapę Geologiczno-Gospodarczą Polski (Mapa Geośrodowiskowa Polski) w skali 1 : 50 000.

Drugim poważnym zadaniem jest gromadzenie wszelkich dokumentacji i opracowań geologicznych z obszaru całego kraju w Centralnym Archiwum Geologicznym (obecnie Narodowe Archiwum Geologiczne), którego filie znajdują się w każdym z oddziałów regionalnych.

Kolejnym jest coroczne sporządzanie bilansu zasobów kopalin.


MUZEUM PAŃSTWOWEGO INSTYTUTU GEOLOGICZNEGO - PAŃSTWOWEGO INSTYTUTU BADAWCZEGO

Muzeum Geologiczne Państwowego Instytutu Geologicznego–Państwowego Instytutu Badawczego – muzeum mieszczące się w budynku Państwowego Instytutu Geologicznego w Warszawie przy ul. Rakowieckiej 4 (wejście od ul. Wiśniowej). Muzeum powstało w 1919. Mieści się w zabytkowym gmachu wybudowanym w latach 1925–1930 według projektu Mariana Lalewicza.

W Muzeum znajduje się 8 tematycznych wystaw stałych:

    *Materia Ziemi
    *Historia Polski w kamieniu pisana
    *Surowce mineralne Polski
    *Skamieniały Świat
    *Magmatyzm
    *Sedymentacja i diageneza
    *Metamorfizm
    *Państwowy Instytut Geologiczny 1919–1999

Ponadto w głównej sali wystawowej umieszczono zmontowane szkielety mamuta włochatego (Mammuthus primigenius Blumenbach) i nosorożca włochatego (Coelodonta antiquitatis Blumenbach) z Górnego Śląska, niedźwiedzia jaskiniowego (Ursus spelaeus Rosenmüller) z jaskiń ojcowskich. Znajduje się tam również model dinozaura − dilofozaura (Dilophosaurus wetherilli) wykonany przez Martę Szubert i nazywany zwyczajowo Dyziem.

W muzeum tym wystawione są tropy dinozaurów znalezione w pobliżu Gór Świętokrzyskich.

Ogółem na wystawie zgromadzono ok. 4,5 tys. eksponatów.

SŁUŻBA GEOLOGICZNA
Od 2011 roku Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy (PIG - PIB) pełni funkcję państwowej służby geologicznej (psg) na podstawie art. 163 ust. 1 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. Prawo geologiczne i górnicze,
Zadania:
inicjuje, koordynuje i wykonuje zadania zmierzające do rozpoznania budowy geologicznej kraju, w tym prac o podstawowym znaczeniu dla gospodarki narodowej, w szczególności dla odnowienia bazy surowcowej kraju, ustalania zasobów złóż kopalin, a także dla ochrony środowiska;
prowadzi centralne archiwum geologiczne;
gromadzi, udostępnia, przetwarza i archiwizuje informację geologiczną;
prowadzi bazy danych geologicznych;
sporządza krajowy bilans zasobów kopalin;
przygotowuje materiały na potrzeby przeprowadzenia postępowania przetargowego w celu udzielenia koncesji na poszukiwanie i rozpoznawanie złoża węglowodorów oraz wydobywanie węglowodorów ze złoża lub koncesji na wydobywanie węglowodorów ze złoża, oraz przygotowuje we współpracy z organem koncesyjnym ocenę perspektywiczności geologicznej;
koordynuje i wykonuje prace z zakresu kartografii geologicznej oraz wykonuje prace pilotażowe z tego zakresu;
prowadzi rejestr obszarów górniczych i zamkniętych podziemnych składowisk dwutlenku węgla;
koordynuje zadania z zakresu ochrony georóżnorodności oraz geologii środowiskowej;
rozpoznaje i monitoruje zagrożenia geologiczne;
dokonuje sprawdzenia prawidłowości poboru próbek z wykonania robót geologicznych oraz wykonuje inne czynności pomocnicze na podstawie odrębnego upoważnienia właściwego organu administracji geologicznej.

SŁUŻBA HYDROGEOLOGICZNA
Państwowa służba hydrogeologiczna (PSH) została powołana na mocy ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne. Od dnia 1 stycznia 2002 r. państwową służbę hydrogeologiczną pełni Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy (PIG-PIB). Obecnie PIG-PIB realizuje zadania PSH na podstawie ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. – Prawo wodne (Dz. U. 2020 poz. 310). Ustawa ta implementuje zapisy dyrektyw Unii Europejskiej regulujących zagadnienia związane z gospodarką wodną i ochroną wód przed zagrożeniami, w tym m.in. Dyrektywy 2000/60/WE ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej, Dyrektywy 2006/118/WE w sprawie ochrony wód podziemnych przed zanieczyszczeniami i pogorszeniem ich stanu, Dyrektywy 91/676/EWG dotyczącej ochrony wód przed zanieczyszczeniami powodowanymi przez azotany pochodzenia rolniczego oraz Dyrektywy 2007/60/WE w sprawie oceny ryzyka powodziowego i zarządzania nim.

Państwowa służba hydrogeologiczna wykonuje zadania państwa na potrzeby rozpoznawania, bilansowania i ochrony wód podziemnych w celu ich racjonalnego wykorzystania przez społeczeństwo i gospodarkę (art. 369, ust. 2 ustawy Prawo wodne). Zadania PSH (zobacz listę realizowanych w 2020 r.), w sposób szczegółowy określone w art. 380 ustawy Prawo wodne, obejmują wykonywanie pomiarów, obserwacji i badań hydrogeologicznych, opracowywanie bieżących analiz i ocen sytuacji hydrogeologicznej, prowadzenie i aktualizację hydrogeologicznych baz danych, a także gromadzenie, przetwarzanie i udostępnianie danych hydrogeologicznych.

Zadaniem stałym PSH jest opracowywanie, publikacja oraz dystrybucja kwartalnych biuletynów informacyjnych wód podziemnych i rocznika hydrogeologicznego oraz prognoz i komunikatów dotyczących sytuacji hydrogeologicznej kraju, a także ostrzeżeń przed niebezpiecznymi zjawiskami zachodzącymi w strefach zasilania lub poboru wód podziemnych. Jednocześnie, zgodnie z art. 381 ustawy Prawo wodne, PSH utrzymuje i rozwija sieć obserwacyjno-badawczą wód podziemnych.

 

CIEKAWOSTKA

Państwowy Instytut Geologiczny skończył 100 lat. 7 maja 2019 roku Państwowy Instytut Geologiczny obchodził okrągłą rocznicę swojego powstania. Jesteśmy dumni ze stuletniej służby dla nauki i gospodarki. Z biegiem lat działalność naukowo - badawcza wkraczała na coraz to nowe tory. Obecnie, Instytut pełni przede wszystkim rolę obiektywnego eksperta i repozytorium cennych danych geologicznych oraz wiedzy gromadzonej przez kilka pokoleń geologów. Zgodnie ze  współczesnymi potrzebami dostarczamy narzędzia do zarządzania środowiskiem naturalnym, w szczególności zasobami geologicznymi. Jubileusz 100-lecia Państwowego Instytutu Geologicznego - Państwowego Instytutu Badawczego został zainaugurowany w Warszawie 7 maja 2019 roku i trwał do 31 maja 2020 roku.

MIASTO I GMINA JABŁONOWO POMORSKIE

 

 https://www.jablonowopomorskie.pl/asp/pl_start.asp?ref=1#googtrans(en|pl)

 

 

 

https://www.youtube.com/channel/UCMQ-KzlMlqRRvDRbLUbVdGw

 

Miasto Jabłonowo Pomorskie położone jest nad rzeką Lutryną na Wysoczyźnie Chełmińskiej, a powstało w wyniku połączenia ze sobą wsi: Jabłonowo i Sadlinki. W czasach średniowiecznych były to wsie szlacheckie, osadzone na pra­wie chełmińskim. W zachowanych dokumentach wieś Jabłonowo wzmiankowana jest po raz pierwszy w 1222 roku jako Jablovo, a wieś Sadlinki w 1403 roku jako: Cadel, Czadel, Schadel. W latach 1871 - 1899 na terenie wsi Sadlinki zbudowano węzeł kolejowy, co zadecydowało o rozwoju obu miejscowości. W 1954 roku w wyniku połączenia wsi ze stacją powstało osiedle, które w 1962 roku uzyskało prawa miejskie jako Jabłonowo. Przez ponad siedem wieków obszar obecnego miasta zajmowały dwie odrębne wsie, co znalazło swoje od­zwierciedlenie w kształtującej się zabudowie, nietypowej dla układów miejskich. Jak wy­nika z planu Schroettera (1796-1802) Jabłonowo i Sadlinki były wioskami w typie ulicówki, z zabudową rozwijającą się wzdłuż dróg: Grudziądz – Jabłonowo – Brodnica i Radzyń – Sadlinki – Nowe Miasto Lubawskie. Stan taki utrzymywał się do drugiej połowy XIX wie­ku, kiedy to na terenie wsi Sadlinki zbudowano węzeł kolejowy. Nastąpił wówczas rozwój obu miejscowości dostosowany do nowo wprowadzonej funkcji - obsługi kolei.
 

Sołectwa:
Adamowo, Budziszewo, Buk Góralski, Buk Pomorski, Bukowiec, Gorzechówko, Górale, Jabłonowo-Zamek, Kamień, Konojady, Lembarg, Mileszewy, Nowa Wieś, Piecewo, Płowęż, Szczepanki.


Dawne nazwy miejscowości oraz ważne daty:

    Miejscowość I: 1222 r. -Jablovo, 1295 r. - Galbinaw, Galbinow, Gabelnow, Gabelnau, 1570 r. - Jablonowo (Jabłonowo),
    Miejscowość II: 1403 r. -  Cadel,  Czadel, Schadel (Sadlinki)

- 1222 r. - Jabłonowo należy do biskupa misyjnego Chrystiana,
- 1423 -1424 - Sadlinki i Jabłonowo należą do konturstwa brodnickiego jako dobra rycerskie,
- XVI w. - Sadlinki i Jabłonowo należą do województwa chełmińskiego (Jabłonowo do powiatu chełmińskiego jako własność Wichulskich, którzy przybrali nazwisko Jabłonowskich, Sadlinki do powiatu michałowskiego jako własność szlachecka),
- 1641-1772- Jabłonowo należy do jezuitów z Grudziądza,
- 1784 r. - dobra Jabłonowa kolejno w rękach Sumińskich, Narzymskich, Ogińskich,
- 1807- 1815 - zgodnie z konwencją elbląską Jabłonowo i Sadlinki zostały włączone do Księstwa Warszawskiego,
- 15.V.1815 r. - 28. VI. 1919 r. - Jabłonowo i Sadlinki znajdują się w granicach Prus Zachodnich,
- 1919 r. - ziemia chełmińska wchodzi w skład województwa pomorskiego,
- 1939-1945 - Jabłonowo i Sadlinki wchodzą w skład powiatu brodnickiego Regencji Kwidzyńskiej,
- 1945-1950 - Jabłonowo i Sadlinki należą do województwa pomorskiego,
- 28.VI. 1950 r. - Jabłonowo i Sadlinki wchodzą w skład powiatu brodnickiego (województwo bydgoskie),
- 1954 r. – wieś łączy się ze stacją i powstaje osiedle,
- 1962 r. - Jabłonowo uzyskuje prawa miejskie.

 

2. Położenie gminy.

Obszar gminy i·miasta Jabłonowo Pomorskie znajduje się w·północno-wschodniej części województwa kujawsko-pomorskiego, w·powiecie brodnickim.

 
Charakterystyka gminy.

Obszar gminy i miasta Jabłonowo Pomorskie znajduje się w północno-wschodniej części województwa kujawsko-pomorskiego, w powiecie brodnickim (mapka).

Ogólna powierzchnia gminy wynosi 134,4 km2 , w tym  powierzchnia miasta 3,3 km2 i gminy 131,1 km2.

Gmina Jabłonowo Pomorskie liczy 9 514 mieszkańców, z czego w mieście zamieszkuje 3 893 osób, a w gminie 5 621 osób.

Na obszarze gminy dominują użytki rolne, których powierzchnia łączna wynosi 103, 8 km2. Lasy i grunty leśne zajmują obszar 12,58 km2, co stanowi około 9,38% łącznej powierzchni miasta i gminy.

Miasto Jabłonowo Pomorskie otoczone jest obszarami wiejskimi, które sąsiadują z gminą Biskupiec należącą do województwa warmińsko-mazurskiego oraz z następującymi gminami województwa kujawsko-pomorskiego:

- Świecie nad Osą – powiat grudziądzki,

- Książki – powiat wąbrzeski,

- Bobrowo – powiat brodnicki,

- Zbiczno – powiat brodnicki.

Granice gminy w większości poprowadzone są w sposób sztuczny.

Siedziba władz miasta i gminy znajduje się w Jabłonowie Pomorskim, które pełni funkcję ośrodka administracyjno-usługowego. Pod względem administracyjnym obszar gminy dzieli się na 16 sołectw. Ponadto na terenie gminy występują dwie wsie niesołeckie Jaguszewice i Płowężek.

 

Układ komunikacyjny – drogi.
Struktura przestrzenna sieci drogowej miasta i gminy Jabłonowo Pomorskie jest dobrze rozwinięta, a najważniejszym jej elementem jest droga wojewódzka nr 543. Pozostałą sieć drogową stanowią drogi powiatowe i gminne.
Droga wojewódzka nr 543,  przechodząca przez gminę Jabłonowo Pomorskie umożliwia do­godne połączenia zewnętrzne. Na obszarze gminy ma długość 11,939 km, co stanowi 5,76% ogólnej długości dróg.
Drogi powiatowe na terenie gminy to 49,1 km, co daje 23,69% ogólnej długości dróg.
Drogi gminne o łącznej długości 146,2 km.
Wskaźnik gęstości dróg dla gminy wynosi 157,62 km/100 km2 przy średniej dla województwa 128,1km/100km2.
Kolej.  Przez teren gminy przebiegają następujące linie kolejowe:
- Poznań - Toruń - Jabłonowo Pomorskie - Iława,
- Działdowo - Brodnica - Jabłonowo Pomorskie - Grudziądz - Tuchola.
Zapewniają one dogodne połączenie gminy i miasta z regionami kraju i większymi miastami województwa. Wskaźnik gęstości linii kolejowych wynosi 20,69 km/km2.
 

WARTO ZOBACZYĆ:

Zespół pałacowo-parkowy; neogotycki pałac Narzymskich, od 1933 dom generalny Zgromadzenia Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej, zbudowany w latach 1854–1859 dla Stefana Narzymskiego prawdopodobnie wg projektu F. A. Stülera. W latach 30. XX w. pałac rozbudowano na potrzeby klasztoru (m.in. w 1934 dobudowano kaplicę); park krajobrazowy
Neogotycki kościół św. Wojciecha z lat 1859–1866, projekt przypisywany F. A. Stülerowi
Neogotycki kościół pw. Chrystusa Króla z lat 1907–1908

MAŁOPOLSKI ODDZIAŁ REGIONALNY AGENCJI RESTRUKTURYZACJI I MODERNIZACJI ROLNICTWA W KRAKOWIE

 

   https://www.arimr.gov.pl/o-arimr/oddzialy-regionalne/malopolski-or06/krakowski.html

 

Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (ARiMR) – państwowa osoba prawna (agencja wykonawcza) powołana ustawą z dnia 29 grudnia 1993 r. o utworzeniu Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz.U. z 1994 r. nr 1, poz. 2) w celu wspierania rozwoju rolnictwa i obszarów wiejskich. Obecnie działa na podstawie ustawy z dnia 9 maja 2008 r. o Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz.U. z 2019 r. poz. 1505).

ARiMR została wyznaczona przez rząd do pełnienia roli akredytowanej agencji płatniczej. Zajmuje się wdrażaniem instrumentów współfinansowanych z budżetu Unii Europejskiej oraz udziela pomocy ze środków krajowych. Agencja, jako wykonawca polityki rolnej, ściśle współpracuje z Ministerstwem Rolnictwa i Rozwoju Wsi. ARiMR podlega jednocześnie nadzorowi Ministerstwa Finansów w zakresie gospodarowania środkami publicznymi.

Małopolski Oddział Regionalny ARiMR ma swoją siedzibę w Krakowie, przy ul. Promienistych 1

W ramach swoich kompetencji oddział współpracuje z wieloma instytucjami, w tym Małopolskim Urzędem Wojewódzkim, Urzędem Marszałkowskim oraz pozostałymi jednostkami samorządu terytorialnego, Małopolskim Ośrodkiem Doradztwa Rolniczego, Małopolska Izbą Rolniczą, Urzędami Pracy, Agencją Rynku Rolnego, Agencją Nieruchomości Rolnych, Inspekcją Weterynaryjną, uczelniami wyższymi, m.in. Uniwersytetem Rolniczym, Uniwersytetem Ekonomicznym oraz Uniwersytetem Jagiellońskim.

Rolnictwo w Małopolsce

Rolnictwo w województwie małopolskim charakteryzuje się dużym rozdrobnieniem. Średnia powierzchnia gruntów rolnych w gospodarstwie, które zgłaszane są do płatności bezpośrednich jest najmniejsza w kraju i wynosi 3,98 ha (średnia krajowa to 10,49 ha).

Ogólna powierzchnia zgłaszana we wnioskach to: 501 250ha, co stanowi 33% z wynoszącej 15 182,87 km2 powierzchni województwa.

Płatności bezpośrednie do gruntów rolnych

W ramach płatności bezpośrednich w latach 2004-2016 w Małopolsce wypłacono ponad 4,6 mld złotych. W tym czasie rolnicy złożyli ponad 1,6 mln wniosków o przyznanie płatności obszarowych. W 2016 roku do Małopolskich Biur Powiatowych wpłynęło ponad 121 tys. wniosków o dopłaty bezpośrednie.

Zwierzęta w województwie małopolskim

Bydło w Małopolsce to w znacznej mierze własność gospodarstw rodzinnych- indywidualnych. Jego pogłowie wynosi około 207 tys. sztuk.

W przypadku bydła dominuje rasa polska czarno-biała (holsztyńsko-fryzyjska), spotykana jest również rasa czerwono-biała, simental, limousine,  jersey oraz polska rasa czerwona.

Liczba świń wg rejestru ARiMR wynosi ponad 266 tys. sztuk w 2016 r.

Ilość owiec wzrasta od kilku lat i wynosi 78 tys. sztuk.

Pogłowie kóz wynosi 2490 sztuk.

Targi, dożynki, wystawy - Małopolski ARiMR na imprezach rolniczych

Małopolska tradycja to oryginalne i wciąż kultywowane obyczaje związane przede wszystkim ze świętami religijnymi. Tworzą ją również wspaniałe, regionalne produkty i powstające na ich bazie oryginalne potrawy. Kultura ludowa to najsilniejszy wyraz różnorodności Małopolski, w której każda część regionu ma swe specyficzne stroje, obyczaje, tradycje oraz potrawy.

Małopolski OR ARiMR rokrocznie bierze udział w najważniejszych imprezach rolniczych na terenie województwa. Są to duże imprezy, takie jak Międzynarodowa Wystawa Rolnicza AGROPROMOCJA, Święto Kapusty w Charsznicy, Małopolskie Święto Warzyw w Igołomii-Wawrzeńczycach, Krajowa Wystawa Polskiego Bydła Czerwonego, Wybory Chłopa Roku, ale też liczne dożynki wojewódzkie, powiatowe i gminne, targi oraz wystawy.  To zawsze jest dobrą okazją do bezpośrednich kontaktów z rolnikami i przekazania im bieżących informacji o programach i środkach przeznaczonych na rozwój rolnictwa i obszarów wiejskich.


Dożynki to piękne, ludowe święto połączone z obrzędami dziękczynnymi za ukończenie żniw i prac polowych. Małopolskie uroczystości dożynkowe mają zarówno religijny, jak i ludowy charakter, powiązany z zabawą z okazji zakończenia zbiorów. Dla Małopolskiego Oddziału Agencji są okazją do złożenia rolnikom podziękowań za ich ciężką pracę oraz jej owoce.


Wiele dobrych wzorców polskiego rolnictwa podpatrywane jest przez m.in. innych producentów z czasami bardzo odległych krajów. Dynamiczny rozwój polskiego rolnictwa stanowi wzór oraz przykład do naśladowania dla np. rolników z Afryki, gdzie specyfika uprawy jest inna. Niemniej jednak są oni żywo zainteresowani modelami i programami wdrażanymi w naszym rolnictwie, a niektóre z nich z powodzeniem mogą przenieść na swój rodzimy grunt.


Rozwój rolnictwa powoduje stałą tendencję do ulepszania i zastosowywania w naszym regionie coraz to nowszych narzędzi do poprawy kultury agrarnej. Nowe technologie z jednej strony zwiększają potencjał rolnictwa, a z drugiej poprawiają bezpieczeństwo w gospodarstwach rolnych. 

Małopolskie święta ludowe to także bogactwo smaków i powód do dumy dla mieszkańców regionu. Plony, owoce i warzywa w okresie zbiorów kuszą swoim wyglądem i zapachem oraz mają opinię najlepszych w Europie.


Rolnikom należy się rzetelna informacja z pierwszej ręki  wielokrotnie uczestniczymy w okolicznościowych imprezach, gdzie profesjonalnie informujemy o naszej działalności, ofercie dla rolników oraz zachęcamy do skorzystania z niej.


Wybory Chłopa Roku z Racławic to cykliczna impreza, w której bierze udział Małopolski Oddział Regionalny. Nawiązuje do bogatej historii regionu i znakomicie wpisuje się w tradycję wsi, jej kulturę i obyczaje. Historyczny kontekst Racławic nadaje im specyficznego charakteru jako miejsca, gdzie naród znalazł nadzieję na odzyskanie niepodległości. 

 

NADLEŚNICTWO JAROSŁAW

 

                           https://jaroslaw.krosno.lasy.gov.pl/

 

https://www.facebook.com/NadlesnictwoJaroslaw/

Nadleśnictwo Jarosław istnieje od 1 stycznia 2009 roku i jest w pełnym zakresie następcą prawnym Nadleśnictwa Radymno. Zmiana nazwy z Nadleśnictwa Radymno na Nadleśnictwo Jarosław nastąpiła w wyniku przeprowadzki do nowej siedziby nadleśnictwa w Koniaczowie koło Jarosławia.

Nadleśnictwo Radymno powstało 1984 roku jest częścią organizacyjną Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe (PGL LP) i wchodzi w skład struktury organizacyjnej Regionalnej Dyrekcji LP w Krośnie.

Nadleśnictwo Jarosław zarządza w imieniu Skarbu Państwa lasami państwowymi na powierzchni 16 609 ha.

Zasięgiem swym obejmuje część Płaskowyżu Tarnogrodzkiego. Według rejonizacji przyrodniczo - leśnej położone jest w VI Krainie Małopolskiej, Dzielnicy Wysoczyzn Sandomierskich w Mezoregionie Płaskowyżu Tarnogrodzkiego. Obszar nadleśnictwa hydrologicznie znajduje się w dorzeczu dopływów rzeki San: Wiszni, Szkła i Lubaczówki. Działania w zakresie prowadzenia gospodarki leśnej, są utrudnione ze względu na istnienie miejsc bezodpływowych i o trudnym podmokłym terenie.

Pod względem klimatycznym obszar Nadleśnictwa zaliczany jest do sandomierskiej krainy klimatycznej z klimatem podgórskich nizin i kotlin, który przejściowo modyfikowany jest wpływem klimatu kontynentalnego. Dominują gleby bielicoziemne (42,6%), brunatnoziemne (19,9%), glejobielicoziemne (13,2%). Tarnogrodzkiego wchodzącego w skład Kotliny Sandomierskiej. Rzeźba terenu jest tutaj płaska, z nielicznym wzniesieniami pochodzenia lodowcowego. Małe, nieuregulowane rzeki : Wisznia, Szkło i Lubaczówka, z licznymi starorzeczami i meandrami są ostoją zwierząt i ptactwa wodnego. W okresach wiosennych regularnie wylewają na okoliczne pola i lasy.

Tutejsze drzewostany są bardzo zróżnicowane pod względem siedliskowym. Obok żyznych i zasobnych siedlisk lasowych (z dębem i bukiem) występują uboższe zbiorowiska borów i borów mieszanych gdzie dominuje sosna - najważniejszy gatunek lasotwórczy. Pozostałe m.in dąb, olcha, buk i brzoza występują w zdecydowanej mniejszości. Lasy Nadleśnictwa stanowią pozostałość Puszczy Sandomierskiej. W ich skład wchodzi 89 kompleksów leśnych, z których część zaliczona do lasów ochronnych pełni głównie funkcje wodochronne.


Plan Urządzania Lasu

Plan urządzenia lasu dla Nadleśnictwa sporządzany jest na podstawie przepisów ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach oraz rozporządzenia wydawanego przez ministra właściwego do spraw środowiska na podstawie art. 25 pkt 1 ustawy o lasach.

Aktualnie jest to Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu sporządzania planu urządzenia lasu, uproszczonego planu urządzenia lasu oraz inwentaryzacji stanu lasu (Dz.U. z 2005 r. Nr 256,poz. 2151).

Sporządzony dla Nadleśnictwa Jarosław Plan Urządzenia Lasu uwzględnienia odpowiednie wymagania zawarte w innych ustawach i rozporządzeniach, regulujących sprawy planowania gospodarczego i ochrony środowiska, w tym ustaw: prawo ochrony środowiska, o ochronie przyrody, o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, prawo geodezyjne i kartograficzne, o ochronie gruntów rolnych i leśnych, o ochronie przeciwpożarowej, prawo łowieckie, prawo wodne, o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie, o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Podczas sporządzania Planu Urządzania Lasu przeprowadzono  konsultacje ze społeczeństwem (w tym z samorządami, stowarzyszeniami oraz organizacjami pozarządowymi zainteresowanymi ochroną przyrody w lasach) w sprawie sposobów planowania i zasad prowadzenia trwale zrównoważonej gospodarki leśnej w lasach wielofunkcyjnych w celu spełnienia wymagań ochrony środowiska oraz potrzeb racjonalnego gospodarowania zasobami przyrody.

Obecny Plan Urządzania Lasu obowiązuje na lata 2017-2026 i został sporządzony przez Biuro Urządzania Lasu i Geodezji Leśnej w Przemyślu, zatwierdzony przez Ministra Środowiska Decyzją DL-I.611.76.2017 z dnia 03-10-2017r.

W skład PUL wchodzi:

    *Opis taksacyjny lasów i gruntów przeznaczonych do zalesienia według Stanu na dzień 1 stycznia pierwszego roku obowiązywania sporządzanego projektu planu urządzenia.
    *Tabele powierzchni i miąższości drzewostanów według klas wieku.
    *Zestawienie powierzchni lasów i gruntów przeznaczonych do zalesienia według rodzajów użytków gruntowych z podziałem na województwa, powiaty i gminy.
    *Mapa gospodarcza lasów i gruntów przeznaczonych do zalesienia – przy przyjętej technologii leśnej mapy numerycznej, zwanej dalej LMN – obowiązuje na niej zakres informacji odpowiedni dla skali 1 : 5000.
    *Ogólny opis lasów i gruntów urządzanego obiektu z uwzględnieniem położenia geograficznego, analizy dotychczasowej gospodarki leśnej (wraz z oceną tej gospodarki dokonaną przez Dyrektora regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych), opisu stanu lasu i analizy stanu zasobów drzewnych, jak też opisu warunków przyrodniczych i ekonomicznych produkcji leśnej – w praktyce w ogólnym opisie zamieszcza się również cały rozdział dotyczący gospodarki przyszłej.
    *Zestawienia powierzchni według czynności gospodarczych, zagregowane z opisów taksacyjnych lub wykazów zadań.
    *Program ochrony przyrody.
    *Opis celów i zasad trwale zrównoważonej, wielofunkcyjnej gospodarki leśnej wraz z przewidywanymi sposobami ich realizacji.

źródło: https://jaroslaw.krosno.lasy.gov.pl/

 

 

MIASTO I GMINA RESZEL

 

                                        http://www.reszel.pl/

 

  https://www.facebook.com/Reszel.miasteczko.na.Warmii/

Reszel (niem. Rößel, lit. Rešlius) – miasto w woj. warmińsko-mazurskim, w powiecie kętrzyńskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Reszel. Położone jest na Pojezierzu Mrągowskim, nad rzeką Sajną, dopływem Gubra wpadającego do Łyny.Wchodzi w skład powiatu kętrzyńskiego. Graniczy z gminami: Korsze, Kętrzyn, Mrągowo, Sorkwity, Kolno i Bisztynek.Miasto leżące na Warmii, z wieloma zabytkami, należące do sieci cittàslow.

Powierzchnia gminy wynosi 178,7 km2.

Obszar gminy Reszel wchodzi w skład Pojezierza Mazurskiego. Krajobraz gminy, podobnie jak całości Pojezierza, został w głównej mierze ukształtowany przez zlodowacenie bałtyckie.

Powierzchnia terenu jest falista, miejscami wyraźnie pagórkowata. Teren obniża się w kierunku północno zachodnim, jest poprzecinany rynnami jezior polodowcowych o układzie południkowym.

Najwyższy punkt w gminie Reszel osiąga wysokość 203 m n.p.m. (okolice wsi Śpiglówka), najniższy wynosi 59,3 m (dolina Sajny w zachodniej części gminy).

Główne cieki wodne gminy Reszel to rzeki Sajna i Dajna - będące dopływami rzeki Guber (płynącej poza obszarem gminy), oraz Kanał Reszelski - lewobrzeżny dopływ Sajny.

Jeziora leżą głównie w południowej części gminy. Największe z nich to:

    Jezioro Dejnowa (na południe od Świętej Lipki)
    Jezioro Legińskie (na południe od Legin)
    Jezioro Widryńskie (na północ od Widryn)

Jezioro Dejnowa jest jeziorem przepływowym. Na południowym krańcu wpada do niego rzeka Dajna, wypływająca ponownie z jeziora około kilometra dalej, z jego wschodniego brzegu. Płynąc pod prąd rzeką Dajną można dotrzeć z jeziora Dejnowa do dużego jeziora Kiersztanowskiego, położonego tuż za granicami gminy.

Pozostałe większe jeziora gminy:

    Jezioro Pasterzewo
    Jezioro Trzcinno
    Jezioro Klawój
    Jezioro Pieckowo
    Jezioro Wirbel

Do granic gminy przylega wspomniane już jezioro Kiersztanowskie oraz jezioro Tolkowskie. Ocena stanu jeziora Kiersztanowskiego wykonana w 1992 r, wykazała silne zakłócenie środowiska jeziora.

Poza wymienionymi jeziorami w gminie Reszel jest dużo małych polodowcowych jeziorek i oczek wodnych.

Teren gminy charakteryzuje się małą lesistością. Lasy zajmują 25,1 km2, co wynosi około 14,0% powierzchni gminy. Jest to wartość o połowę mniejsza w porównaniu do średniej dla województwa warmińsko-mazurskiego - 29,1%. (dane na 31.12.1998 na podstawie opracowania Urzędu Statystycznego w Olsztynie: "Województwo warmińsko-mazurskie")

Tereny leśne położone są głównie we wschodniej i południowej części gminy. Przeważają lasy mieszane i iglaste. Dominujące gatunki drzew to sosna, świerk, dąb, brzoza i olcha. Gatunkowo przeważają drzewostany iglaste - głównie sosna (prawie 80% powierzchni). W składzie drzewostanów liściastych przodują dąb, olsza i brzoza. Teren gminy charakteryzuje się małą lesistością. Lasy zajmują 25,1 km2, co wynosi około 14,0% powierzchni gminy. Jest to wartość o połowę mniejsza w porównaniu do średniej dla województwa warmińsko-mazurskiego - 29,1%. (dane na 31.12.1998 na podstawie opracowania Urzędu Statystycznego w Olsztynie: "Województwo warmińsko-mazurskie")

 

WARTO ZOBACZYĆ:

*Zamek biskupów warmińskich – zbudowany w latach 1350–1401, na planie kwadratu, z dziedzińcem wewnętrznym i krużgankami. Część mieszkalna znajdowała się w skrzydłach południowym i wschodnim, pozostałe boki zamykał mur kurtynowy. W narożniku północno-zachodnim znajduje się wieża obecnie nakryta dachem, wcześniej zwieńczona była blankami. Wieża bramna z zachowanymi do dzisiaj prowadnicami bron znajduje się w zachodniej części zamku. Drewnianą strażnicę krzyżacką wzniesiono już około 1241 r. Przebudowa przeprowadzona w latach 1505–1530 dostosowała umocnienia zamku do broni palnej. Wzniesiono dodatkowy mur obronny z bastejami od strony północnej i zachodniej. Umocnienia zamku połączono z umocnieniami miasta. W 1648 i 1704 zamek został dwukrotnie splądrowany przez wojska szwedzkie. Rozebrano też w tym czasie część murów obronnych. Po I rozbiorze Polski został zamieniony na więzienie. Dwa pożary w pierwszych latach XIX w. spowodowały zniszczenia m.in. wieży głównej. Obiekt został opuszczony na kilkanaście lat. W 1822 przekazano go gminie ewangelickiej, która poczyniła w nim kolejne prace remontowe. Przebudowano skrzydło południowe na zbór, zmieniono elewacje m.in. dobudowano szczyt z sygnaturką. Rozebrano krużganki, a w skrzydle wschodnim umieszczono szkołę. W 1931 dokonano odbudowy wież zamkowych, w salach utworzono muzeum. Gruntowny remont został przeprowadzony w latach 1976–1985. Obecnie w zamku znajduje się hotel, a miejscu dawnej kaplicy ewangelickiej powstała w latach osiemdziesiątych galeria sztuki współczesnej.


*Kościół farny pw. św. Piotra i Pawła – budowę rozpoczęto w 1348 (lub po 1360[13]), wzmiankowany w dokumentach w 1402 początkowo była to trójnawowa hala bez prezbiterium, z okazała wieżą od strony zachodniej oraz zakrystia i kruchtą od strony północnej. Kościół uległ znacznemu zniszczeniu w pożarze z 1774. Kolejny pożar zniszczył odbudowany kościół w 1806 – spłonęły m.in. obrazy. Kolejna odbudowę poprowadzono pod nadzorem miejscowego architekta – Joachima Sadrozińskiego, który zaprojektował także nowy hełm wieży z latarnią (1837). Wnętrze ponownie wyposażono w latach 1822–1843. Wykonawcami sprzętów byli miejscowi rzemieślnicy: Wilhelm i Karol Ludwig Biereichelowie. W ołtarzu głównym znajduje się obraz patronów kościoła, autorstwa Antoniego Jana Blanka (1785-1844), który był profesorem sztuk pięknych na Uniwersytecie Warszawskim, a pochodził z Warmii. Do 1945 w kościelnym skarbcu przechowywano kilka wartościowych, gotyckich sprzętów liturgicznych, w tym krzyż relikwiarzowy z ok. 1400, relikwiarz św. Piotra z XVI w., kielich ufundowany przez biskupa Łukasza Watzenrodego z ok. 1500. W kościele jest możliwość wejścia na zabytkową wieżę widokową o wysokości 51,2 metra. Można w niej zobaczyć zabytkowy mechanizm zegara (1913) oraz dzwony kościelne.


*Cerkiew pw. Przemienienia Pańskiego z XVIII w. (do zmiany tytułu w 1963 – kościół pw. św. Krzyża, zwany także gimnazjalnym)


*Gotyckie mosty (murowane z cegły) nad Sajną: Rybacki XIV w. (przy nim była miejska Brama Rybacka), Niski oraz trzeci most z XIV w. (w znacznej części obsypany ziemią, który przechodził przez zasypaną fosę biegnącą niegdyś po zachodniej stronie starego miasta. Most ten chroniła Brama Wysoka)


*Fragment murów obronnych z XIV w.


*Spichlerz o konstrukcji ryglowej z XVIII w.


*Kolegium pojezuickie z końca XVIII w.


*Klasztor ss. katarzynek (obecnie ss. misjonarek Świętej Rodziny) z pocz. XVII w. przebudowany w XIX w.


*stara plebania – rezydencja archiprezbitera z XV w., przebudowywana ok. 1700 r., także w XIX w.


*klasycystyczny ratusz z XIX w.


*Trakt pielgrzymkowy z Reszla do Świętej Lipki – drogą z Reszla do Świętej Lipki, o długości ok. 6 km, już od XV w. szli pątnicy w „łosierach” do sanktuarium maryjnego. Po hołdzie pruskim trakt łączył katolicką Warmię z protestanckimi Mazurami. W czasach biskupa Krzysztofa Andrzeja Szembeka, w latach 1733–1735, zostały wybudowane po obu stronach traktu barokowe kapliczki różańcowe. Wzdłuż alei rosną lipy. Zarówno kapliczki, jak i lipy wpisane są do rejestru zabytków.

POLITECHNIKA CZĘSTOCHOWSKA

 

                                          https://www.pcz.pl/

 

https://www.facebook.com/politechnikaczestochowskaPCz/

 

https://www.instagram.com/politechnikaczestochowska/

 

https://www.youtube.com/channel/UCmI80cvn0XEOWsZWocUVBtA

Politechnika Częstochowska – publiczna uczelnia o profilu technicznym w Częstochowie, utworzona w 1949 roku. Prowadzi działalność naukową i badawczą i dydaktyczną na 6 wydziałach, na 36 kierunkach.

Według webometrycznego rankingu uniwersytetów świata ze stycznia 2019, pokazującego zaangażowanie instytucji akademickich w Internecie, uczelnia zajmuje 10. miejsce w Polsce wśród uczelni technicznych, a na świecie 1651. pośród wszystkich typów uczelni.

Jest to największa uczelnia w regionie Częstochowy. Zatrudnia 1 266 pracowników, w tym 714 nauczycieli akademickich – 202 z nich to samodzielni pracownicy naukowi. Wszystkie wydziały Politechniki Częstochowskiej mają uprawnienia do nadawania stopnia doktora, a trzy z nich także prawo do nadawania stopnia doktora habilitowanego.

Według danych GUS w 2017 na studiach stacjonarnych i niestacjonarnych studiowało 6 693 studentów. Uczelnia prowadzi też na 5 wydziałach studia doktoranckie, na których w 2018 kształciła 321 doktorantów.

Od 1987 przy politechnice działa Chór Akademicki Collegium Cantorum, natomiast od 1974 Akademicki Związek Sportowy. Studenci mogą rozwijać swoje zainteresowania pozanaukowe w działających tu 14 sekcjach sportowych.


ZARYS HISTORYCZNY:

Powstała w 1949 jako Szkoła Inżynierska, a na jej siedzibę przeznaczono budynki mieszczące się obecnie przy ul. Dąbrowskiego, w których funkcjonowały wcześniej koszary 27 Pułku Piechoty.

Lata 1950–1955 to pierwszy okres budowy obiektów uczelni. W tym czasie powstały pomieszczenia Wydziału Budowy Maszyn, kotłownia i cztery akademiki. Przeprowadzono również generalny remont części budynku głównego Szkoły przy ul. Dąbrowskiego.

W 1955 przekształcona została w Politechnikę Częstochowską.

Od początku lat 60. uczelnia jest szkołą wyższą o zasięgu ogólnokrajowym, posiadającą prawo do nadawania tytułu magistra inżyniera na trzech istniejących wydziałach, kilku kierunkach i w kilkunastu specjalnościach.

Lata 70. oraz 80. są latami dalszej rozbudowy uczelni. Powstają nowe pawilony Wydziału Elektrycznego, dwa duże i nowoczesne akademiki ze stołówką, rozbudowuje się Wydział Metalurgiczny. Powstaje również kompleks budynków Klubu "Politechnik" wraz z dużą salą widowiskowo-kinową, z pełnowymiarową salą sportową oraz otwartymi kortami tenisowymi.

W 2005 powstało Centrum Współpracy Międzynarodowej, w ramach którego działa Ośrodek Kształcenia Międzynarodowego (European Faculty of Engineering). EFE jest jednostką umożliwiającą kształcenie studentów w języku angielskim na kierunkach studiów prowadzonych przez Wydział Inżynierii i Ochrony Środowiska, Wydział Inżynierii Mechanicznej i Informatyki oraz Wydział Zarządzania[7].

W 2008 oddano do użytku całkowicie zmodernizowaną Bibliotekę Główną z 54 stanowiskami multimedialnymi.

W 2019 uczelnia obchodziła jubileusz 70-lecia.


WYDZIAŁY UCZELNI:

*Wydział Budownictwa

*Wydział Elektryczny

*Wydział Inżynierii Mechanicznej i Informatyki

*Wydział Inżynierii Produkcji i Technologii Materiałów

*Wydział Infrastruktury i Środowiska

*Wydział Zarządzania

INNE JEDNOSTKI UCZELNIANE:

 
*Studium Języków Obcych
*Studium Wychowania Fizycznego i Sportu
*Centrum Zarządzania Projektami
*Akademickie Centrum Kultury
*Biblioteka Główna
*Biuro Karier i Marketingu
*Wydawnictwo
*Centrum Transferu Technologii Politechniki Częstochowskiej

 

CIEKAWOSTKA:

W dniach 31 maja-2 czerwca 2018 r. na pustyni w stanie Utah w Stanach Zjednoczonych odbył się największy i najbardziej prestiżowy konkurs łazików marsjańskich University Rover Challenge 2018. Studenci Koła Naukowego Komputerowego Projektowania Urządzeń Mechatronicznych i Maszyn naszego Wydziału i zarazem reprezentanci PCz Rover Team odnieśli w konkursie spektakularny sukces, zajmując pierwsze miejsce wśród 35 ekip z całego świata. Po ubiegłorocznym trzecim miejscu konstruktorzy zbudowali nowego łazika, który tym razem nie miał sobie równych i zdecydowanie zdystansował konkurencję, w ostatecznej klasyfikacji wyprzedzając drugi zespół o ponad 30 punktów. Liderem jedenastoosobowego zespołu jest Piotr Ptak student Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Informatyki, a całością prac kieruje dr hab. inż. Dawid Cekus prof. PCz.

 

 

 

NADLEŚNICTWO RYMANÓW

                              https://rymanow.krosno.lasy.gov.pl/

 

Nadleśnictwo Rymanów ma swoją siedzibę w zabytkowym dworku wybudowanym w 1826 roku.

Z kart historii można dowiedzieć się o różnych kolejach losu, które spotykały niewielkie miasteczko Rymanów. Od czasów lokalizacji przez Władysława Polczyka, który „...pragnąc przez lokalizację miasta powiększyć pożytki ziemi ruskiej, powierza skrzętnemu Mikołajowi, synowi Reymana, lokować na prawie magdeburskim miasto w miejscu, gdzie znajdują się wsie książęce Cisna i Ladzin...", poprzez burzliwe dzieje reformacji i lata świetności pod rządami Józefa Ossolińskiego. Magnat ten na koniec życia osiadł w Rymanowie (należał on bowiem do ulubionych siedzib) i dzięki temu dwór ten został zasiedlony niemałą liczbą szlachty. Po jego śmierci dobra wchodzące w skład dominium rymanowskiego zakupił Franiczek Skórski.

W 1826 roku, dla właścicielki Rymanowa Zofii Skórskiej, wzniesiono dwór wg projektu jej brata, Piotra Signo, znanego lwowskiego architekta pochodzenia włoskiego.
Architektonicznie założony na planie czworokąta, z krótkimi skrzydłami alkierzowymi, w fasadzie umieścił kolumny. Budynek został otoczony parkiem.
W 1872 roku majątek został nabyty przez Stanisława i Annę z Działyńskich Potockich. Nowi właściciele rymanowskiego majątku okazali się społecznikami. Z ich inicjatywy w 1874 roku powstało Towarzystwo Zaliczkowe i Kółko Rolnicze, a owładnięta ideą krzewienia rzemiosła chałupniczego, Anna z Działyńskich Potocka założyła szkółkę snycerska i Towarzystwo Tkackie. Im też zawdzięczamy odkrycie wód mineralnych i powstanie Rymanowa Zdroju. Właściwie odkrycie wód mineralnych zawdzięczamy krowom, bo właśnie one pierwsze wolały pić wodę z „brudnych" przyrzecznych bajorkach, niż z czystej rzeki - na co zwrócili uwagę gospodarze.
Po zlokalizowaniu źródeł przez technologa Tytusa Sławika, oddano wody lecznicze do eksploatacji.

Rozwój Rymanowa został spowolniony przez I, a potem II Wojnę Światową. Szczególnie ta druga okazała się hekatombą dla miasteczka. Zginęło wówczas wielu rymanowian.
Wojenna zawierucha nie ominęła również zabudowań dworskich, które spłonęły w trakcie wyzwalania Rymanowa. Po 1945 roku odbudowany ze zniszczeń dwór przeznaczono na siedzibę rymanowskiego nadleśnictwa, w którego władaniu jest do dzisiaj.

Sam budynek (już bez skrzydeł alkierzowych, które zostały zburzone w 1945 roku), został poddany remontowi sfinansowanemu przez Lasy Państwowe w roku 2000. Dzięki temu dziś możemy oglądać odnowioną klasycystyczną fasadę budynku. Wnętrze budynku, przez projektanta (Piotra Signo) oparte na kształcie krzyża, z uwzględnieniem pomieszczenia ze sklepieniem kolebki kopułowej (było kaplicą), w trakcie prac remontowych, prowadzonych pod nadzorem Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, przystosowano do pełnienia funkcji biurowych, a w byłej kaplicy mieści się posterunek Straży Leśnej. Zachowała się również żeliwna, neogotycka balustrada tarasu nad portykiem wschodnim (datowana na 1 poł. XIX wieku). Gmach otoczony jest parkiem. Jego oryginalny układ możemy poznać z map katastralnych z roku 1852. Do dnia dzisiejszego zachował się przed frontem dworu klomb otoczony trawnikiem, tworzący rodzaj gazonu. Na przedłużeniu linii dworu – figura sakralna Matki Boskiej.
Zachowały się również dwie aleje parkowe, główna lipowa i biegnąca równolegle do niej grabowa. Należy również wspomnieć o trzech pomnikach przyrody, znajdujących się w najbliższym sąsiedztwie budynku nadleśnictwa. Są to jesiony wyniosłe, które z racji swoich rozmiarów, cieszą się należytą atencją wśród interesantów i pracowników Nadleśnictwa Rymanów. Stan zdrowotny opisywanego parku - dzięki systematycznie prowadzonym pracom pielęgnacyjnym - jest oceniany na dobry.
Dwór, z otaczającym go parkiem wrósł przez te wszystkie lata w krajobraz, a uroku dodaje mu bocianie gniazdo uwite na jednym z kominów.
Obecna funkcja, jaką pełni budynek została zaakceptowana i doceniona przez mieszkańców Rymanowa (umieszczono go na trasie wytyczonej ścieżki historycznej), a nagrodą za trud wniesiony w utrzymanie w należytym stanie budynku i parku przydworskiego, są słowa odwiedzających biuro nadleśnictwa, że „..tu widać gospodarza…".


Nadleśnictwo Rymanów zarządza w imieniu Skarbu Państwa lasami państwowymi na powierzchni 20 742 ha.

Nadleśnictwo Rymanów zarządza w imieniu Skarbu Państwa lasami państwowymi na powierzchni 20 742 ha.

Przestrzenne usytuowanie lasów nadleśnictwa

Grunty zarządzane przez Nadleśnictwo Rymanów położone są w południowej części województwa podkarpackiego, w powiatach:

    sanockim - gminy: Komańcza (obręby ewidencyjne: Darów, Jasiel, Moszczaniec, Polany Surowiczne, Rudawka Jaśliska, Surowica, Wisłok Wielki), Zarszyn (obręby ewidencyjne: Długie, Nowosielce, Odrzechowa, Pielnia, Posada Zarszyńska), Bukowsko (Karlików, Przybyszów, Wola Piotrowa, Wola Sękowa), Besko (obręby ewidencyjne: Besko, Mymoń),
    krośnieńskim - Rymanów (obręby ewidencyjne: Deszno, Głębokie, Klimkówka, Królik Polski, Królik Wołoski, Posada Górna, Puławy, Rudawka Rymanowska, Rymanów Zdrój, Tarnawka, Wisłoczek, Wołtuszowa, Wólka, Zawoje), Jaśliska (obręby ewidencyjne: Czeremcha, Daliowa, Jaśliska, Lipowiec, Posada Jaśliska, Szklary, Wola Niżna, Wola Wyżna) i miasto Rymanów.

Nadleśnictwo składa się z dwóch obrębów leśnych: Jaśliska i Rymanów.
Podział powierzchniowy w Nadleśnictwie Rymanów jest podziałem górskim. Linie podziału powierzchniowego prowadzone są szczegółami ukształtowania terenu (grzbiety, potoki), drogami leśnymi, a duże partie stoków pocięte są liniami sztucznymi na oddziały.

Rzeźba terenu

Teren Nadleśnictwa charakteryzuje się bardzo urozmaiconą rzeźbą terenu. Przeważająca część ma charakter górski; pojawiają się tu najczęściej łagodne stoki pocięte dolinami potoków. Najwyższymi wzniesieniami są: w obrębie Jaśliska - Kamień (857,0 m n.p.m. - najwyższy punkt obszaru Nadleśnictwa), Kanasiówka (823,0 m n.p.m.); w obrębie Rymanów - Dział (668,5 m n.p.m.), Kopiec (635 m n.p.m.), Sucha Góra (611 m n.p.m.).
Krańce północno-wschodnie, należące do regionu Dołów Jasielsko - Sanockich , mają charakter podgórski - przeważają wzniesienia nie przekraczające 500 m n.p.m. W tej części znajduje się najniższej położony punkt Nadleśnictwa, około 280 m n.p.m.
 

Podstawowe znaczenie gospodarcze dla Nadleśnictwa posiada siedlisko lasu górskiego świeżego, mające największy udział powierzchniowy (89,26%) oraz w mniejszym stopniu las wyżynny świeży (4,66%) i las górski wilgotny (3,02%). Pozostałe wyszczególnione powyżej typy siedliskowe stanowią element różnorodności przyrodniczej. W ujęciu troficznym występują prawie wyłącznie siedliska żyzne, a w ujęciu wilgotnościowym – świeże. Warunki siedliskowe w obrębach leśnych Jaśliska i Rymanów są zbliżone. W obrębie Rymanów występują siedliska wyżynne (Lwyżśw, Lwyżw, LŁwyż), których brak jest w obrębie Jaśliska. Z kolei obręb Jaśliska wyróżnia się niewielkim udziałem górskich siedlisk borowych (BMGb - 0,07%).
Największą powierzchnię zajmują siedliska w stanie naturalnym i zbliżonym do naturalnego (w Nadleśnictwie ponad 60%). Znaczny jest także udział siedlisk zniekształconych (blisko 40%), głównie w wyniku wprowadzania w przeszłości sosny oraz sukcesji olszy szarej na żyzne porolne siedliska lasowe. Brak jest zupełnie siedlisk zdegradowanych, silnie zdegradowanych i zdewastowanych.

Zbiorowiska roślinne

W strukturze leśnych zbiorowisk roślinnych dominują żyzne buczyny Dentario glandulosae-Fagetum (około 75% powierzchni) oraz zbiorowiska zastępcze na gruntach porolnych (około 15% pow.). Pozostałą część zajmują: grąd subkontynentalny Tilio - Carpinetum (5% pow.), łęgi i olszyny górskie oraz zbiorowiska nieleśne.

Struktura gatunkowa drzewostanów

Według rzeczywistego udziału, podobnie jak wg gatunków panujących, w składzie drzewostanów całego Nadleśnictwa dominują: buk (34,67% powierzchni i 34,03% miąższości), jodła (26,21% powierzchni, 34,03% masy) oraz sosna (odpowiednio 17,17%; 16,54%). Kolejne gatunki mają udziały wyraźnie niższe. Są to: modrzew (odpowiednio 5,32% i 4,17%), olsza szara (4,86% i 2,08%), jesion (3,11% i 2,47%), świerk (2,89% i 2,47%), jawor (2,63% i 2,06%).
Poza gatunkami wymienionymi wyżej, w składzie drzewostanów występują ponadto: brzoza (0,88% powierzchni, 0,61% miąższości), dąb (odpowiednio: 0,51% i 0,58%), grab (0,66% i 0,43%), olcha (0,36% i 0,22%), wierzby (0,37% i 0,16%), osika (0,16% i 0,10%), lipa (0,08% i 0,07%), a także czereśnia, wiąz, klon, dąb czerwony, daglezja, sosna czarna, których udziały są na poziomie znikomych części procenta.