promogadżety: marca 2023

wtorek, 28 marca 2023

GMINA KOBYLIN

https://www.kobylin.pl/

MAPA GMINY KOBYLIN:

https://www.kobylin.pl/strona-28-mapa.html

Kobylin – miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie krotoszyńskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Kobylin.

Gminę Kobylin położoną w południowo-zachodniej części województwa wielkopolskiego i wchodzącą w skład powiatu krotoszyńskiego, zamieszkuje 8200 mieszkańców z czego 3070 osób w mieście. Jej powierzchnia wynosi 10745 ha, z czego: 7635 ha stanowią grunty orne, 14 ha sady, 904 ha łąki, 81 ha pastwiska i 1293 ha lasy. Gminę tworzy miasto Kobylin oraz 20 sołectw obejmujących 22 miejscowości. Położony jest nad strumieniem Radęca (dawniej Rzedziąca), u zbiegu linii kolejowych Krotoszyn-Leszno i Kobylin-Rawicz (nieczynna), przy drodze krajowej nr 36: Ostrów Wielkopolski-Krotoszyn-Rawicz-Lubin-Prochowice, około 16 km na zachód od Krotoszyna i około 45 km na zachód od Ostrowa. Historycznie leży w Wielkopolsce.

ZARYS HISTORYCZNY:

Z 1303 roku pochodzi pierwsza wzmianka o Kobylinie jako mieście. Data samej lokacji pozostaje nieznana, doszło do niej jednak z pewnością wskutek starań ówczesnego właściciela, wojewody kaliskiego, Mikołaja Przedpełkowica z rodu Łodziów - być może doszło do niej jeszcze za panowania Przemysła II.

Pierwszą nazwą miasta była Wenecja. W przeszłości liczne jarmarki (do dziewięciu rocznie). Od 1456 roku w Kobylinie prowadzono szkołę przyklasztorną oo. Bernardynów. Jej absolwenci kierowali się zazwyczaj na studia do Krakowa. Byli wśród nich:

    Maciej z Kobylina - nauczyciel Mikołaja Kopernika,
    Piotr z Kobylina - profesor Uniwersytetu Krakowskiego, autor pierwszego znanego polskiego podręcznika, wydanego w 1541 roku O nauce ratowania położnic,
    Andrzej Glaber - profesor Uniwersytetu Krakowskiego, lekarz.

W czasie wojny trzynastoletniej Kobylin wystawił w 1458 roku 10 pieszych na odsiecz oblężonej polskiej załogi Zamku w Malborku.

W czasie zaboru pruskiego Kobylin należał do powiatu Krotoszyn (1793-1919). Według spisu urzędowego z 1837 roku miasto liczyło 2 226 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 261 dymów (domostw).

Podczas powstania wielkopolskiego mieszkańcy zorganizowali kompanię ochotniczą, która brała udział w walkach o Zduny i Rawicz. Podczas II wojny światowej w mieście i okolicy toczyły się zacięte boje. Kobylin został zajęty przez Armię Czerwoną 23 stycznia 1945 roku, ale już następnego dnia Wehrmacht ponownie zajął miasto na kilka godzin. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. leszczyńskiego.

WARTO ZOBACZYĆ:

    ratusz miejski w Rynku, z herbem miasta nad wejściem,
    zabytkowe domy,
    Muzeum Ziemi Kobylińskiej
    wieża d. kościoła ewangelickiego wpisana do rejestru zabytków w 1969 roku
    kościół parafialny pw. św. Stanisława - kościół późnogotycki wzniesiony w latach 1512 – 1518 i przebudowany w 1782 roku:
        w ołtarzu głównym kościoła mieści się renesansowy tryptyk z około 1518 roku. Wykonany w drewnie lipowym i malowany temperą przez mistrza Franciszka z Sierakowa. Tryptyk przedstawia legendę o św. Stanisławie biskupie męczenniku. Na lewym skrzydle ukazano kupno wsi od Piotrowina i świadczenie przed królem, w środku zabójstwo, a po prawej oskarżenie i poćwiartowanie zwłok biskupich. W środkowej części znajduje się także wizerunek klęczącego biskupa Jana Konarskiego z Kobylina, fundatora ołtarza,
        na wyposażeniu wczesnorenesansowa kropielnica z 1518 roku,
    zespół klasztorny franciszkanów (OFM - Zakon Braci Mniejszych), pod wezwaniem Matki Bożej przy Żłóbku, którzy osiedlili się w Kobylinie w 1456 roku. Ufundowany przez Katarzynę, Wojciecha, Klimka i Mikołaja Kobylińskich, ówczesnych właścicieli miasta. Początkowo arcybiskup gnieźnieński Jan Sprowski był przeciwny tej fundacji, wyraził na nią zgodę dopiero w 1463 roku. Pierwsze budynki, zbudowane z drewna były usytuowane nad rzeką Rdęcą. Murowany gotycki kościół powstał pod koniec XV wieku. Najpierw zbudowano prezbiterium (które zachowało się do dziś), następnie powstał korpus kościoła (pod koniec XVI w.). W 1707 roku wojska rosyjskie walcząc przeciwko Szwedom zrabowali i spalili klasztor Benedyktynów. Klasztor odbudowano po zakończeniu działań wojennych, prace ukończono w 1720 roku. Świątynia jest budowlą wzniesioną z cegły, nawa główna została otynkowana, prezbiterium natomiast pozostało w stanie surowym. Od strony południowej do kościoła przylega klasztor, zbudowany w XVI wieku i rozbudowany w wieku XVII i XVIII. To budynek w stylu barokowym, z cegły, otynkowany, jednopiętrowy, częściowo podpiwniczony. Składa się z trzech skrzydeł, otaczających prostokątny wirydarz. Czwarte skrzydło jest wydłużone w kierunku północnym. Zarówno kościół, jak i klasztor były wyposażone w cenne naczynia i liczne dzieła sztuki:
        na uwagę zasługuje kolekcja prowincjałów wielkopolskich, składający się z ośmiu obrazów późnobarokowych z końca XVIII wieku. W kruchcie (przedsionku kościoła) znajduje się nagrobek Jana Konarskiego, kasztelana kaliskiego (rzeźba z czerwonego marmuru – postać rycerza w zbroi), drewniany krucyfiks i zabytkowe prowadzące do wnętrza kościoła dwuskrzydłowymi, rzeźbionymi, drewnianymi drzwiami z 1726 roku,
        w podziemiach kościoła pochowano m.in. Jana Konarskiego (1599); poetę i historyka Samuela ze Skrzypna Twardowskiego (1661); starosta bielski, ojciec generała J.N. Umińskiego i dziadek błogosławionego Edmunda Bojanowskiego Hilary Umiński (1791),
        obok kościoła klasztornego wznosi się barokowa dzwonnica z pierwszej połowy XVIII wieku, drewniana, zbudowana według konstrukcji słupkowej oraz kapliczka (również z XVIII wieku), murowana i otynkowana. Znajdują się w niej dwie figurki gotyckie: Matki Bożej Bolesnej i Chrystusa Frasobliwego,
        cmentarz przykościelny.

źródło: https://www.kobylin.pl/; Wikipedia

niedziela, 19 marca 2023

MIASTO i GMINA JUTROSIN

https://www.jutrosin.eu/

MAPA GMINY JUTROSIN:

https://jutrosin.e-mapa.net/

FILM PROMOCYJNY O GMINIE JUTROSIN:

https://youtu.be/V8B1oAU6KAE

Jutrosin – miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie rawickim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Jutrosin. Jutrosin leży na Wysoczyźnie Kaliskiej, nad rzeką Orlą (zob. Zbiornik Jutrosin). W okolicy znajdują się kompleksy leśne.

TOPONIMIA:
Miejscowość ma średniowieczną metrykę. Nazwa notowana jest w różnych formach w historycznych dokumentach od XIII wieku. Po raz pierwszy jako Iutrossin (1281), do Utroszyna (1395), de Vtrossino (1402), Iutroszino (1413), de Jutrossin (1434), Jutroszino (1437), de Jutroszin (1454), Jvtrossyn (1535), Parochia Jutroszin oppidium, Jutroszyn (1578), Jutrosin (1618-20), Jutrosin (1789), Jutrosin, Jutroszyn niem. Jutroschin (1882). Nazwa miejscowości pochodzi od nazwy osobowej Jutrosza lub Jutrocha, który był prawdopodobnie zasadźcą lub pierwszym właścicielem osady, z dodaniem sufiksu -in.

******

Jutrosin to takie miejsce w Wielkopolsce, które przyciąga nie tylko pięknym położeniem, urodą krajobrazu, bogactwem przyrody, piękną architekturą i zabytkami, ale też długą i bogatą historią oraz ciekawymi ludźmi. Warto więc poznać magię tego miejsca oraz jego historię i współczesność.

Miasto i Gmina Jutrosin położone są w południowo-zachodniej Wielkopolsce, na granicy z Województwem Dolnośląskim. Leży nad rzeką Orlą, prawym dopływem Baryczy. Wchodzi w skład Powiatu Rawickiego.Powierzchnia gminy wynosi 114,9 km2. W skład gminy wchodzi 19 wsi sołeckich: Bartoszewice, Bielawy, Domaradzice, Dubin, Grąbkowo, Janowo, Jeziora, Nad Stawem, Ostoje, Pawłowo, Płaczkowo, Rogożewo, Nowy Sielec, Stary Sielec, Szkaradowo, Szymonki, Śląskowo, Zaborowo oraz Zmysłowo. Ludność Miasta i Gminy Jutrosin - według stanu na koniec 31 grudnia 2022 roku - liczy 7.128 osób, z tego w mieście zamieszkuje 1963 mieszkańców, natomiast na wioskach - 5165.
Gmina ma charakter rolniczy. Blisko 78% powierzchni stanowią użytki rolne, a poziom produkcji roślinnej i zwierzęcej należy do bardzo wysokich. Miasto położone jest z dala od dużych ośrodków przemysłowych dlatego jest tutaj czyste środowisko, świeże powietrze, spokój i naturalny, bliski kontakt z przyrodą.

ZARYS HISTORYCZNY:

Historia Jutrosina sięga połowy średniowiecza. Miejscowość została miastem w wyniku procesów urbanizacyjnych. Nie powstała ona na tzw. surowym korzeniu, lecz w wyniku rozwoju osady wiejskiej i jej przekształcenia w miasto. Pierwsza wzmianka o miejscowym kościele katolickim pochodzi z 1444. Pierwotnie miasto było własnością Jutrosińskich. Na początku XVI wieku miasto było własnością Bnińskich, a następnie wróciło do Jutrosińskich by później przejść w ręce Kołaczkowskich. W połowie XVII wieku miasto w połowie należało do protestanckiej familii Sieniutów. Prawa miejskie Jutrosin otrzymał być może przed 1472, lecz najprawdopodobniej w 1534 r. Dokładna data jest trudna do określenia, bowiem miasto nawiedzały w przeszłości liczne pożary, w czasie których spłonęły dokumenty dotyczące dziejów. Jeden z pożarów miał miejsce w dniu 7 kwietnia 1522 w wyniku, którego Jutrosin utracił przywilej na organizowanie jarmarków. Zachował się natomiast przywilej króla polskiego Zygmunta Augusta, wydany miastu na wniosek dziedzica Pakosława Kołaczkowskiego mówiący o tym, że król odnawia prawo organizowania jarmarków miejskich od roku 1566. W XIX wieku w archiwum miejskim znajdował się również przywilej nadany miastu przez króla polskiego Władysława IV, w którym król ten potwierdza miastu prawo magdeburskie nadane w 1534 przez Macieja Małachowskiego, Wisława Kołaczkowskiego i Jerzego Konarskiego, dziedziców Jutrosina.
W 1642 na potrzeby protestantów pochodzących ze Śląska założono tzw. nowe miasto, a imigracja ożywiła rozwój. Od 1642 do 1719 roku istniał tu zbór luterański. W XIX wieku ważną rolę odgrywał handel zbożem. Wielkich spustoszeń dokonał pożar w 1861 roku, kiedy to w ciągu 2 godzin miasto zmieniło się w pogorzelisko. Spłonęły wówczas 83 domy, kościół ewangelicki i 40 stodół. Jutrosin w przeszłości należał do rodzin: Bnińskich, Jutrosińskich, Kołaczkowskich, Konarskich, Leszczyńskich, Ponińskich, Lanckorońskich i Czartoryskich. W 1811 mieście znajdowało się 205 domów z 1239 mieszkańcami. W 1837 mieszkało w nim w sumie 1691 osób w tym 1521 chrześcijan oraz 170 wyznających judaizm. W XIX wieku miasto dwukrotnie nawiedził pożar. W latach 1859 oraz 1861 prawie w całości się spaliło. W latach 1875-77 miejscowość liczyła 213 domów zamieszkiwanych przez 1977 mieszkańców w tym 971 katolików, 813 ewangelików oraz 193 wyznawców judaizmu. W 1880 mieszkało w nim 1996 mieszkańców. W XIX wieku mieszkańcy trudnili się głównie rolnictwem. W mieście znajdowała się siedziba komisarza obwodowego, kościoły katolicki i protestancki, folwark, kilkuklasowa szkoła elementarna, miejska kasa oszczędności, towarzystwo pożyczkowe liczące ponad 200 członków, urząd pocztowy 3 klasy, poczta, stacja telegraficzna. W mieście znajdowała się fabryka cukru Weller i Rose, a głównym przemysłem było sukiennictwo oraz płóciennictwo. Mieszkańcy miasta wykazali się przywiązaniem do Polski w czasach powstania wielkopolskiego. Jutrosińska kompania brała udział w walkach o inne miejscowości, m.in. Miejską Górkę i Rawicz. Blisko rok znajdowały się tu władze powiatu rawickiego. W 1927 r. Jutrosin odwiedził ówczesny prezydent Rzeczypospolitej – Ignacy Mościcki. Jutrosin jest miejscem urodzenia Krystyny Łybackiej. W okresie międzywojennym stacjonował w miejscowości komisariat Straży Granicznej.

WARTO ZOBACZYĆ:

Założenie urbanistyczne Jutrosina zostało wpisane do rejestru zabytków. Do zabytkowych budynków należą:

    neoromański kościół parafialny pw. św. Elżbiety z I dekady XX wieku, z witrażami projektu Józefa Mehoffera i wyposażeniem autorstwa m.in. Juliana Fałata i Zdzisława Pabisiaka
    szachulcowy kościół cmentarny św. Krzyża z 1777, przebudowany w latach 1991–1992 z dzwonnicą
    kościół poewangelicki przebudowany na halę widowiskowo-sportową
    klasycystyczny ratusz

Muzeum Ziemi Jutrosińskiej w Jutrosinie

Jutrosin (przystanek kolejowy)

Synagoga w Jutrosinie

Cmentarz żydowski w Jutrosinie

źródło: www.jutrosin.eu; Wikipedia

środa, 15 marca 2023

GMINA KOBYLIN-BORZYMY

https://www.kobylinborzymy.eu

https://www.facebook.com/people/Urz%C4%85d-Gminy-Kobylin-Borzymy/100064867530437/

FILM PROMOCYJNY O GMINIE KOBYLIN-BORZYMY:

https://www.kobylinborzymy.eu/asp/pl_start.asp?typ=14&menu=110&strona=1#strona

Kobylin-Borzymy – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie wysokomazowieckim, w gminie Kobylin-Borzymy.

W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Kobylin-Borzymy, następnie gminy Kobylin-Borzymy. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa łomżyńskiego.

Gmina Kobylin Borzymy położona jest na terenie Wysoczyzny Wysokomazowieckiej a jej fragment wschodni w Dolinie Górnej Narwi. Przez gminę przepływa rzeka Ślina z dopływem Rokitnicą oraz Narew z dopływem Kurówką. Lasy stanowią 18,4% a łąki 14% powierzchni gminy. Na terenie gminy występuje również 20 pomników przyrody w postaci pojedynczych drzew oraz alei.

Wschodni fragment gminy o powierzchni 322 ha wchodzi w skład Narwiańskiego Parku Narodowego. Utworzony on został w 1996 r. Zajmuje malowniczy odcinek Doliny Górnej Narwi z licznymi zakolami, starorzeczami i bagnami. Mozaika różnorodnych zbiorowisk roślinnych (lasy lęgowe, trzcinowiska, turzycowiska, podmokłe łąki) stanowi ostoję dla wielu gatunków ptaków wodno-błotnych i zwierząt. Żyją tu m.in.; łoś, wydra, bóbr i jenot, a z ptaków; błotniak stawowy(symbol Parku), bekas, dubelt, i zagrożone wyginięciem wodniczka i derkacz.

ZARYS HISTORYCZNY:

Gmina Kobylin Borzymy charakteryzuje się największym odsetkiem potomków drobnej szlachty. W XVw. nad rzeką Śliną i Rokitnicą osiadła ludność mazowiecka pochodzenia pruskiego. Dała ona początek 13 rodom szlacheckim, zamieszkałym obecnie we wsiach o charakterystycznych dwuczłonowych nazwach. Pierwszy człon złożonej nazwy pochodził od nazwiska rodu, drugi stanowił określenie gałęzi rodu, która daną wieś zasiedliła. Do najstarszych osad należą:

    Garbowo Nowe zostało po raz pierwszy wspomniane w 1440 r.,
    Kurzyny – wieś szlachecka, wspomniana w 1473 r.,
    Sikory – 1421 r.,
    Kropiwnica 1436 r.,
    Stypułki, wspomniane w aktach sądowych z 1524 i 1527 r.,
    Kierzki – 1545 r.

W 1448r powAstała parafia rzymskokatolicka w Kobylinie, ufundowana przez 9 okolicznych wsi. W 1569r teren obecnej gminy został włączony do Korony Polskiej wraz z województwem podlaskim i Ziemią Bielską. Tragiczne losy obu wojen światowych zachowane zostały tu w postaci cmentarzy i mogił. W okresie międzywojennym gmina nosiła nazwę Piszczaty.

WARTO ZOBACZYĆ:

Zespół kościoła parafialnego p.w. Św. Stanisława BM z 1899-1904 r.,

Kobylin-Borzymy, gm. Kobylin-Borzymy. Ogrodzenie kościoła z bramą.

Kobylin-Borzymy, gm. Kobylin-Borzymy. Cmentarz rzymskokatolicki.

Kobylin-Borzymy, gm. Kobylin-Borzymy. Kaplica cmentarna.

Kobylin-Borzymy, ul. Południowa, gm. Kobylin-Borzymy. Budynek mieszkalny w zagrodzie nr 3

Kobylin-Borzymy, ul. Lipowa, gm. Kobylin-Borzymy. Budynek mieszkalny w zagrodzie nr 13|

Kobylin-KuleszkJ, gm. Kobylin-Borzymy. Kapliczka.

Kobylin-Pieniążki, gm. Kobylin-Borzymy. Budynek mieszkalny w zagrodzie nr 31

Kurowo, gm. Kobylin-Borzymy. Zespół dworsko-parkowy, murowany dwór.

Kurowo, gm. Kobylin-Borzymy. Stodoła.

Kurowo, gm. Kobylin-Borzymy. Kuźnia.

Kurowo, gm. Kobylin-Borzymy. Mur parkowy.

Kurowo, gm. Kobylin-Borzymy. Młyn.

Kurowo, gm. Kobylin-Borzymy. Dom młynarza.

Kurowo, gm. Kobylin-Borzymy. Fort Koziołek - fortyfikacja ziemna.

Pszczółczyn, gm. Kobylin-Borzymy. Budynek mieszkalny w zagrodzie nr 12

Pszczółczyn, gm. Kobylin-Borzymy. Budynek mieszkalny w zagrodzie nr 59

Sikory-Bartyczki, gm. Kobylin-Borzymy. Budynek mieszkalny w zagrodzie nr 3

Sikory-Janowięta, gm. Kobylin-Borzymy. Budynek mieszkalny w zagrodzie nr7

Sikory-Wojciechowięta, gm. Kobylin-Borzymy. Budynek mieszkalny w zagrodzie nr 6

Sikory-Wojciechowięta, gm. Kobylin-Borzymy. Stodoła w zagrodzie nr 6

Stare Wnory, gm. Kobylin-Borzymy. Budynek mieszkalny w zagrodzie nr 53

Stare Wnory, gm. Kobylin-Borzymy. Cmentarz rzymskokatolicki.

Zalesie Łabędzkie, gm. Kobylin-Borzymy. Budynek mieszkalny w zagrodzie nr 6

źródło: https://www.kobylinborzymy.eu

niedziela, 12 marca 2023

GMINA GŁÓWCZYCE

https://glowczyce.dt.pl/

https://www.facebook.com/glowczyce/?locale=pl_PL

MAPA GMINY GŁÓWCZYCE:

https://glowczyce.dt.pl/turystyka/mapy/

PRZEWODNIKI PO GMINIE GŁÓWCZYCE:

https://glowczyce.dt.pl/publikacje-i-przewodniki-turystyczne/

Główczyce – gmina wiejska w województwie pomorskim, w powiecie słupskim. W latach 1975–1998 gmina położona była w województwie słupskim.

Siedziba gminy to Główczyce.

Gmina Główczyce położona jest w północnej części województwa pomorskiego. Zajmuje fragment Wybrzeża Słowińskiego i Wysoczyzny Damnickiej, a także fragment Pradoliny Łeby-Redy.

Liczba mieszkańców Gminy: 8.997 osób. Ludność Gminy stanowi ponad 9 % ludności powiatu słupskiego. Gęstość zaludnienia na terenie Gminy wynosi około 28 osób na 1 kilometr kwadratowy. Największą miejscowością jest wieś gminna Główczyce, w której mieszka ok. 19 % mieszkańców gminy ogółem (1690 osób).

Gmina znajduje się w północno-wschodniej części powiatu słupskiego. Jest największą gminą w powiecie i szóstą pod względem wielkości w województwie pomorskim. Jej powierzchnia wynosi 324 km kw. Graniczy z czterema gminami powiatu słupskiego (Smołdzino, Słupsk, Damnica, Potęgowo) oraz dwiema powiatu lęborskiego (Nowa Wieś Lęborska i Wicko). Położona w północno–wschodniej części powiatu słupskiego, w zlewniach rzek Łupawy i Łeby, około 10 tys. mieszkańców (2000), powierzchnia 323,81 km², z czego lasy 91,14 km² (30%), użytki rolne 186,31 km² (57%).

Wytyczono turystyczne szlaki piesze, rowerowe i kajakowe, dogodne warunki do uprawiania wędkarstwa. W miejscowości Cecenowo bardzo duża kolonia bociana białego (ponad 28 gniazd bocianich).

Warunki przyrodnicze:

Gmina Główczyce jest największą gminą w powiecie słupskim, a szóstą pod względem wielkości w województwie pomorskim. Ponad 60% powierzchni gminy stanowią użytki rolne, lasy zajmują około 28 %. Niewielki obszar zajmują wody (3 %), a grunty pod drogami i tereny zabudowane – 5 % powierzchni gminy.

Powierzchnia Gminy 324 km²

Główne rzeki – Łeba, Łupawa

Jeziora – Łebsko

Parki Narodowe – Słowiński Park Narodowy

Rezerwaty – Bagna Izbickie, Torfowiska Pobłockie

Ślady przeszłości

Liczne odkrycia archeologiczne, między innymi z III okresu epoki brązu około 1200 roku p.n.e. związane z kulturą łużycką, której ludność zajmowała się żarową uprawą roli i chowem zwierząt, zbieractwem, łowiectwem i rybołówstwem. Ludność tej kultury osiągnęła wysoki poziom metalurgii brązowej i garncarstwa, charakterystyczną formą pochówku były płaskie pola popielnicowe.

Tradycje kaszubskie
Gmina o silnych tradycjach kaszubskich, w 1828 r. dwie trzecie mieszkańców Główczyc i Cecenowa posługiwało się mową kaszubską. Ostatnie nabożeństwo w miejscowym języku odbyło się tu w 1886 roku. Dokładny opis stroju Kaszubów zamieszkujących Cecenowo i okoliczne wsie oraz informacje o zwyczajach związanych z obrzędowością rodzinną i doroczną zawdzięczamy pastorowi Lorkowi z Cecenowa, który swój opis wzbogacony rysunkami letnich i zimowych strojów kaszubskich zamieścił w "Pommersche Provcinzialblatter" w 1821 roku.

WARTO ZOBACZYĆ:

    Cecenowo – kościół z 1867-1868 roku oraz klasycystyczno-eklektyczny pałac z XVII-XIX wieku, z parkiem o powierzchni około 6 ha z końca XVII wieku,
    Izbica – kościół, założenie parkowe z XIX wieku o powierzchni 1,9 ha, zachowane zabytkowe budownictwo wiejskie,
    Skórzyno – klasycystyczny pałac z XIX wieku wraz z parkiem leśnym o powierzchni 2 ha z XIX wieku,
    Stowięcino – kościół z XV wieku, przebudowany w XVIII wieku z wieżą kościelną gotycko-renesansowo-barokową,
    Szczypkowice – pałac z XIX wieku,
    Wolinia – pałac z połowy XIX wieku z parkiem i ogrodem w miejscu dawnego grodziska,
    Wykosowo – późnoklasycystyczny pałac z połowy XIX wieku,
    Żelkowo – kościół i park podworski z drugiej połowy XIX w. o powierzchni około 12 ha ze stawem,
    Żoruchowo – klasycystyczny pałac z 1833 roku z parkiem leśnym o powierzchni około 4 ha,
    Słowiński Park Narodowy
        Bagna Izbickie, rezerwat położony w okolicy Izbicy, wielkość: 281,18 ha, walory przyrodnicze: zespoły roślinne cechujące środowisko wilgotne; wrzosiec bagienny, woskownica europejska, rosiczka okrągłolistna, przygiełka biała, turzyca bagienna, modrzewnica, bażyna czarna, bagno zwyczajne
        Rezerwat przyrody Bielice
        Rezerwat przyrody Bory Torfowe
        Rezerwat przyrody Ciemińskie Błota
        Rezerwat przyrody Gackie i Żarnowskie Lęgi, rezerwat położony w obrębie Słowińskiego Parku Narodowego, obszar lęgowy kaczek, mew i ptaków drapieżnych.
        Rezerwat przyrody Olszyna
    Rezerwat przyrody Torfowisko Pobłockie, wielkość: 112,31 ha, walory przyrodnicze: obszar retencji wodnej, występują tu: woskownica europejska, wrzosiec bagienny, modrzewnica, rosiczka okrągłolistna, bagno zwyczajne.

źródło: https://glowczyce.dt.pl/; Wikipedia

niedziela, 5 marca 2023

GDYŃSKIE CENTRUM SPORTU

https://gdyniasport.pl

https://www.facebook.com/gdyniasport

https://twitter.com/gdyniasport

http://www.youtube.com/channel/UCQpiyQUnsxGYvKnPYm6QH0Q

http://instagram.com/gdyniasport

FILM PROMOCYJNY O GDYŃSKIM CENTRUM SPORTU:

ze strony Gdyńskiego Centrum Sportu

Jesteśmy grupą zaangażowanych i kreatywnych pasjonatów aktywnego stylu bycia, którzy całą swoją energię wkładają w to, aby czynić sport w Gdyni coraz lepszym.

Gdyńskie Centrum Sportu zostało powołane, aby realizować jedną z najważniejszych misji każdego nowoczesnego Miasta – stwarzać warunki do rozwoju sportowej aktywności mieszkańców Gdyni.

Każdego roku wdrażamy setki różnorodnych projektów pozwalających czerpać radość ze sportu tysiącom mieszkańców Gdyni. Organizujemy imprezy, które skupiają rzesze fanów aktywności fizycznej. Prowadzimy setki darmowych zajęć rekreacyjnych, z których mogą korzystać wszyscy – bez względu na wiek czy umiejętności.

Sukcesywnie rozbudowujemy miejską infrastrukturę, tworząc tym samym estetyczną i funkcjonalną przestrzeń dla uprawiania sportu. Realizujemy projekty międzynarodowe, które umożliwiają nam wymianę doświadczeń z największymi europejskimi krajami. Nieustannie popularyzujemy sportowe oblicze Gdyni – w Polsce i na świecie…

Konsekwentnie rozwijamy marzenie o uczynieniu naszego wspaniałego Miasta miejscem, w którym piękna idea sportu funkcjonuje zarówno na okazałych arenach, jak i tuż obok nas, w przestrzeni miejskiej.… to działa!

Gdynia to...

Gdynia to młode, dynamiczne, prężnie rozwijające się miasto, które dzięki wzorowej współpracy wielu środowisk wyróżnia się innowacyjnością na tle Pomorza oraz całej Polski.

Gdynia to natura. To kilometry piaszczystych plaż i strzelistych klifów, to ogrom zieleni i dziesiątki szlaków pieszych i rowerowych. Różnorodność ukształtowania terenu jest niezwykła: z jednej strony kojące szumem fal Morze Bałtyckie, a z drugiej zalesione wzgórza, przywodzące na myśl scenerię południowej Polski.

Gdynia to uśmiech. To najszczęśliwsze miasto w Polsce, które nie boi się realizować swoich marzeń. Bogata oferta kulturalna i gastronomiczna sprawia, że w Gdyni nie można się nudzić, a każdy dzień traktowany jest jak wielka przygoda.

Gdynia to zdrowie. To właśnie tutaj mieszkańcy oddychają najczystszym powietrzem w kraju i w pełni oddają się swoim pasjom. Szeroko pojęta aktywność funkcjonuje tu zarówno w okazałych arenach sportowych, jak i przestrzeni miejskiej.

Gdynia to sport. To imprezy największego kalibru i ogromna energia generowana przez sportowców z całego globu. Triathlon, bieganie, jazda na rowerze w mistrzowskim wydaniu czy codzienna rekreacja w otoczeniu zatoki lub lasu. Gdynia aktywnie potwierdza potencjał miasta z morza i marzeń.

źródło: https://gdyniasport.pl oraz materiał własny Gdyńskiego Centrum Sportu

sobota, 4 marca 2023

GMINA MALECHOWO

https://malechowo.pl/

https://pl-pl.facebook.com/gminamalechowo

KWARTALNIK MALECHOWSKI:

https://malechowo.pl/cms/1640/kwartalnik_malechowski

Malechowo – gmina wiejska w województwie zachodniopomorskim, w południowo-zachodniej części powiatu sławieńskiego. Siedzibą gminy jest wieś Malechowo.

Gmina Malechowo to malowniczo położona kraina, której północna część należy do Równiny Słupskiej, południowa zaś to fragmenty Wysoczyzny Polanowskiej przypadającej na wzgórza morenowe. Idealne położenie przy drodze krajowej nr 6 ze Szczecina do Gdańska, niespełna 20 kilometrów od Koszalina oraz czyste, nieskażone powietrze sprawiają, iż każdego roku przybywają tu rzesze turystów. Ich uwagę zwraca zabytkowa XVIII/IX -wieczna zabudowa, którą charakteryzują domy kryte strzechą i często spotykane jeszcze domostwa konstrukcji szachulcowej, stare kościoły z XV w. i niezwykle zadbane przydrożne kapliczki. Atrakcją gminy jest przepiękna Pradolina rzeki Grabowej, której górny bieg urozmaicony jest zakolami, dopływami i obszarami źródliskowymi. Ta jej część przebiega głównie przez zalesione tereny Wysoczyzny Polanowskiej i jest atrakcją dla wprawionych kajakarzy.

Dolny bieg rzeki Grabowej przepływającej majestatycznie wśród kwiecistych łąk i pól, może stać się ucztą dla kajakarzy amatorów i miłośników przyrody. Wody rzeki cenione są przez wędkarzy i smakoszy ryb, gdyż występuje tu troć i pstrąg potokowy.

Uwagę turysty zwraca również Elektrownia Wodna w Nowym Żytniku znajdująca się na 32 km rzeki Grabowej. W jej budynku natrafiamy na dwie stare turbiny z rokiem 1913 na tabliczkach znamionowych. Wokół elektrowni znajdują się stawy pstrągowe, gdzie można zakupić lub złowić okazałego pstrąga.

Do najczęściej spotykanych w tych okolicach ptaków należą bociany, żurawie oraz orły bieliki, których kilka gniazd znajduje się w trudno dostępnych miejscach dla człowieka. Bystre oko turysty dostrzec tu może wiele ciekawych zwierząt, wśród których najczęściej spotykane to sarny, jelenie, bobry, wydry, lisy czy też dziki.

Warto odwiedzić wieś Borkowo, na której obrzeżach znajduje się zabytek okresu neolitu - Grobowiec Megalityczny sprzed 5 tysięcy lat. Megality stanowią jedyny do tej pory zachowany obiekt tego typu w Europie. Składa się on z głazów narzutowych, nakrytych 4 kamieniami stropu, ważących kilka ton. Utworzona w ten sposób komora grobowa przykrywana była w czasach neolitu nasypem kurhanu i miała wejście umożliwiające uzupełnienie pochówku. Innym historycznym walorem gminy Malechowo jest położone w okolicy Ostrowca, na półwyspie Jeziora Ostrowieckiego, dawne miejsce warowne Słowian Pomorskich - obecnie Grodzisko. W tym miejscu plemiona słowiańskie prowadziły bardzo bogate życie na przełomie VII-X wieku.

Gmina leży na Równinie Słupskiej i Wysoczyźnie Polanowskiej. Przepływa przez nią rzeka Grabowa dostępna dla kajaków, uchodząca do rzeki Wieprzy. Tereny leśne zajmują 31% powierzchni gminy, a użytki rolne 60%. Na terenie gminy został utworzony specjalny obszar ochrony siedlisk Natura 2000 "Dolina Grabowej". Rozciąga się na terenie doliny rzeki Grabowej – od jej obszaru źródłowego aż do południowego skraju pradoliny niedaleko Sulechówka. Na terenie "Doliny Grabowej" występują liczne siedliska przyrodnicze, do których należy zaliczyć np.: naturalne eutroficzne i dystroficzne zbiorniki wodne, rzeki ze zbiorowiskami włosienniczników, torfowiska przejściowe, torfowiska zasadowe, kwaśne i żyzne buczyny, pomorski kwaśny las brzozowo-dębowy, bory i lasy bagienne. Siedliska leśne i torfowiskowe uważane są za najbardziej interesujące. Występuje tu ok. 600 gatunków roślin. Fauna jest reprezentowana również przez bogatą liczbę taksonów. Z ptaków występuje tu np. bielik, derkacz, dzięcioł czarny. Z innych gatunków zwierząt można tu spotkać np. wydrę, traszkę grzebieniastą, kumaka nizinnego.

Początkowo rzeka Grabowa przepływa przez torfowiska, łąki i lasy pełne oczek wodnych i jezior. Później sunie doliną przecinającą krajobraz morenowy porośnięty płatami buczyn, grądów i wilgotnych łąk. Dochodząca do Grabowej struga Wielenka płynie niezwykle ciekawą dolinką pośród krajobrazu zbliżonego do górskiego. Charakterystyczną cechą doliny Grabowej są liczne niewapienne źródła oraz torfowiska źródliskowe i mechowiskowe. Wysięki wód źródliskowych na krawędzi pradoliny umożliwiają powstanie łąk usianych storczykami. Sama rzeka zachowała się w stanie zbliżonym do naturalnego. Wypełniona jest gatunkami ryb z rodziny łososiowatych. Na terenie „Doliny Grabowej” wyznaczono szlaki piesze i rowerowe, a także jeden kajakowy. Głównym zagrożeniem dla tego terenu jest przede wszystkim zanieczyszczenie rzeki.

Piękno krajobrazu odkrywamy również w małej wsi Podgórki, położonej wśród wzgórz morenowych. Jest tu zabytkowa aleja kasztanowa oraz okazały budynek będący dawnym pałacykiem z końca XIX wieku, otoczony zabytkowym parkiem z kilkusetletnimi dębami, lipami, klonami, czerwonymi bukami, daglezjami i świerkami syberyjskimi.

Urozmaicona rzeźba terenu, bogata sieć ścieżek leśnych, duża ilość zabytkowych pałaców i parków zachęca do rowerowych i pieszych wędrówek. Doskonałą bazą noclegową w gminie Malechowo mogą stać się kwatery agroturystyczne, które proponują całoroczną bogatą ofertę wypoczynku. Gmina Malechowo posiada również dobrze rozwiniętą bazę gastronomiczną, gdzie skosztować można tradycyjnych, regionalnych potraw.