marquee

☞ www.promogadzety.blogspot.com ☜

niedziela, 28 czerwca 2020

WOJEWÓDZTWO ZACHODNIOPOMORSKIE






Pomorze Zachodnie to atrakcyjnie położony region w północno – zachodniej części Polski, sąsiadujący z województwami lubuskim, wielkopolskim i pomorskim, z zachodu z Niemcami i poprzez Morze Bałtyckie ze Szwecją. Historię regionu kształtowały podboje i panowania duńskie, szwedzkie, pruskie, francuskie i niemieckie. Administracyjnie region podzielony jest na 21 powiatów, w tym 3 grodzkie: Szczecin, Koszalin, Świnoujście oraz 114 gmin. Pomorze Zachodnie to region atrakcyjny turystycznie - 185 km wybrzeża morskiego, wody Zalewu Szczecińskiego oraz Odra. Wody powierzchniowe zajmują około 5,2% obszaru województwa. Oprócz Zalewu Szczecińskiego składają się na nie liczne jeziora występujące na pojezierzach: Wałeckim, Ińskim, Myśliborskim, Drawskim oraz Pobrzeżu Słowińskim (172 jeziora o powierzchni powyżej 50 ha). Do największych należą Dąbie i Miedwie oraz Jamno, Drawsko, Wielimie, Bukowo, Lubie, Myśliborskie, Pile, Płoń, Woświn, Kopań, Ińsko. W województwie zachodniopomorskim jest 7 parków krajobrazowych: (1) Szczeciński PK, (2) PK Dolina Dolnej Odry, (3) Cedyński PK, (4) PK „Ujście Warty”, (5) Iński PK, (6) Drawski PK oraz (7) Barlinecko-Gorzowski PK. Każdy z nich ma swoje niepowtarzalne walory przyrodnicze i krajobrazowe. Paki Krajobrazowe są jedną z form ochrony przyrody i krajobrazu w Polsce. Park Narodowy jest to forma ochrony przyrody utworzona na danym obszarze na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów. W województwie zachodniopomorskim znajdują się dwa parki narodowe, tj: (1) Woliński Park Narodowy o powierzchni 109,37 km kw. oraz (2) Drawieński Park Narodowy o powierzchni 113,42 km kw. Rezerwat przyrody to obszar objęty prawną ochroną. W niektórych z nich przygotowano szlaki i infrastrukturę turystyczną, dzięki której turysta może poznać chronioną przyrodę jednocześnie nie niszcząc chronionego ekosystemu. Na Pomorzu Zachodnim mamy ok. 114 rezerwatów przyrody, z czego część została utworzona na terenach parków narodowych i krajobrazowych. Punkty widokowe umożliwiają podziwiania rozległych panoram, oglądanie krajobrazu z szerszej perspektywy lub też obserwację przyrody. Z reguły są usytuowane w najwyższym punkcie okolicy. Mogą to być zarówno naturalne wzniesienia jak i wybudowane platformy i wieże widokowe. W woj. Zachodniopomorskim widoki można podziwiać min: z naturalnego wzniesienia - Kawcza Góra w Międzyzdrojach, tarasu widokowego w Trzęsaczu, Latarni Morskiej w Świnoujściu czy tarasu widokowego Bazyliki Archikatedralnej św. Jakuba Apostoła w Szczecinie. Na całym Pomorzu Zachodnim rozsiane są wspaniałe zabytki architektury, nierozerwalnie związane z bogatą historią regionu, w której ścierały się wpływy zachodnioeuropejskie, polskie i skandynawskie. Zamki, pałace, dwory, stare kościoły i pozostałości średniowiecznych klasztorów, umocnienia i fortyfikacje obronne, legendy, obyczaje a także kuchnia regionu pozwolą poznać niezwykłe dzieje tej ziemi.
 
CIEKAWOSTKA: w roku 2020 przypada 75. rocznica ustanowienia polskiej administracji na Pomorzu Zachodnim. Sejmik Województwa Zachodniopomorskiego ustanowił rok 2020 –  Rokiem Polskiego Pomorza Zachodniego. Na tę okazję sejmik zaplanował szereg wydarzeń kulturalnych i edukacyjnych, skierowanych do mieszkańców i gości regionu, podkreślających polską państwowość na ziemiach Zachodniego Pomorza. W ramach obchodów jubileuszu zostanie podkreślone znaczenie wydarzeń Października 1956, Marca 1968, Grudnia 1970, Sierpnia 1980 i 1988, stanu wojennego oraz skutki przełomu lat 1989-1990.



Warto zobaczyć:

* Bunkier B-Werk w Szczecinku - B-Werk to jeden z największych bunkrów Wału Pomorskiego. Dziś funkcjonuje jako muzeum militarne, gdzie można zwiedzić jego wnętrze oraz zapoznać się z zebranymi zbiorami i historią Wału Pomorskiego. Przed bunkrem znajduje się również wystawa pojazdów militarnych, wśród zbiorów również oryginalny czołg.


*
Centrum Słowian i Wikingów - Centrum Słowian i Wikingów znajduje się na Wyspie Ostrów leżącej naprzeciw miasta Wolin. Na terenie Centrum Słowian i Wikingów został utworzony skansen, w którym można zobaczyć rekonstrukcję kilkunastu zabudowań mieszkalnych i rzemieślniczych z okresu wczesnego średniowiecza – od IX do XI wieku. Odwiedzający mogą w nich zobaczyć repliki mebli, narzędzi i przedmiotów codziennego użytku.


*
Drawski Park Krajobrazowy - Drawski Park Krajobrazowy obejmuje swoim zasięgiem tereny leżące w gminach: Barwice, Borne Sulinowo, Czaplinek, Ostrowice, Połczyn-Zdrój i Złocieniec. Park został utworzony w 1979 roku i obejmuje wraz z obszarem otuliny blisko 64 tysiące hektarów. Powierzchnia ścisłego parku ma 41 430 ha. Park chroni najcenniejszy fragment Pojezierza Drawskiego.

* Filharmonia im. Mieczysława Karłowicza w Szczecinie - Filharmonia jest pięciokondygnacyjnym budynkiem z dwupoziomowym parkingiem podziemnym. Jej łączna powierzchnia to 12 734 m2. Obiekt posiada 2 sale koncertowe, z czego jedna może pomieścić ok. 900 osób, a druga ok. 200 osób. Zbudowana jest z białych spiczastych elementów, które do oświetlenia zewnętrznego potrzebują 25 000 świateł. Łączna suma inwestycji wyniosła ponad 100 mln zł.


* Fort Anioła w Świnoujściu - Fort Anioła zbudowany został w latach 1854-1858, za czasów panowania pruskiego króla Frederyka Wilhelma IV, jako punkt artyleryjsko-obserwacyjny Twierdzy Świnoujście.


*
Woliński Park Narodowy - znajduje się w północno-zachodniej części województwa zachodniopomorskiego. Położony jest na terenie miasta Świnoujście oraz gminy Międzyzdroje w powiecie kamieńskim. Obejmuje północno-zachodnią część wyspy Wolin, deltę Świny z licznymi wysepkami, fragment Zalewu Szczecińskiego oraz przybrzeżny pas wód Morza Bałtyckiego o szerokości 1 mili morskiej. 42,5% powierzchni Wolińskiego Parku Narodowego zajmują lasy. W drzewostanie dominują sosny, buki i dęby. Są to przeważnie stare okazy, gdyż średnia wieku lasu wynosi aż 130 lat. Charakterystyczne dla tego obszaru są buczyny pomorskie i nadmorski bór bażynowy.






środa, 24 czerwca 2020

GMINA MIELESZYN





Mieleszyn jest gminą położoną na północno-wschodnich krańcach województwa wielkopolskiego, w powiecie gnieźnieńskim. Powierzchnia wynosi 99,24 km2, a zamieszkuje ją przeszło 4120 osób. Dzieli się na 15 sołectw. Jest to gmina wiejska położona wśród pól, lasów (25% powierzchni) i jezior, z dala od wielkomiejskich aglomeracji (ok. 60 km do Poznania), a jednocześnie blisko miast powiatowych takich jak Gniezno, Wągrowiec czy Żnin. W jej granicach przebiega trasa Poznań – Bydgoszcz. W ostatnich latach gmina zmienia swoje oblicze, staje się nowoczesna. Jej władze postawiły na rozwój infrastruktury. Największą inwestycją jest oczyszczalnia ścieków w Przysiece (mechaniczno-biologiczna ze wspomaganiem chemicznym). W 2003 r. rozpoczęła się kolejna ważna inwestycja – budowa sieci kanalizacyjnej. Gmina zwodociągowane jest w 99 % posesji.
Gmina ma charakter rolniczy. Jest tu dużo gospodarstw średniej wielkości (powyżej 20 ha), a w produkcji dominuje hodowla trzody i uprawa zbóż.
Na tym terenie działa ok. 150 podmiotów gospodarczych. Są to głównie małe zakłady lub punkty handlowe i usługowe. W gminie funkcjonują 3 szkoły podstawowe. Mieszkańców integruje Ochotnicza Straż Pożarna, Koła Gospodyń Wiejskich i Gminne Kluby Seniora.


Warto zobaczyć:

Sokolniki - "Tarcza Olbrzyma" - Sokolniki. Sokolniki leżą na uboczu z dala od ruchliwych traktów, pośród urodzajnych pól Wielkopolski. Atrakcją przyrodniczą tej wsi jest głaz narzutowy, pozostawiony tu przez lodowiec skandynawski. Kamień ten jest jednym z większych eratyków w Wielkopolsce - w obwodzie ma 16,5 m a jego wysokość wynosi 1,7 m. Głaz nosi nazwę "Tarcza Olbrzyma". Wśród miejscowych krążą o olbrzymie różne legendy. Kamień leży w odległości około 500 m za wsią i prowadzi do niego polna droga.

* Sokolniki - Kościół pw. św. Stanisława Biskupa z XVII w. Kościół pw. św. Stanisława Biskupa z XVII w. Drewniany kościół w Sokolnikach został zbudowany w latach 1682-1712 dzięki fundacjom dwóch proboszczów: ks. Adama Grudowicza i ks. Wawrzyńca Kłosowskiego. W roku 1772 zostały dobudowane: zakrystia, kaplica i wieża o konstrukcji słupowej. Wieża nakryta jest cebulastym hełmem z łuską gontową.Wewnątrz kościoła warto zobaczyć polichromię z 1787r. Ignacego Ocaszalskiego z Gniezna oraz polichromię pochodzącą z 1886r. autorstwa Bernarda Gosienieckiego i Bolesława Zwolskiego. W ołtarzu głównym z XVIII w. zwraca uwagę obraz Matki Boskiej.

* Mielno - Neobarokowy pałac Wilhelma von Wendorffa.W XV w. Mielno było własnością kościoła. W XX w. należało do Niemca Wilhelma von Wendorffa. Pałac został zbudowany w 1904 r. według projektu dwóch berlińskich architektów - Erdmana i Spindera. Użyte formy architektoniczne są charakterystyczne dla stylu wilhelmińskiego.

* Łopienno - Kalwaria Łopieńska. Łopienno – miasto do 1888 roku, obecnie wieś w Polsce, położona w województwie wielkopolskim, w powiecie gnieźnieńskim, w gminie Mieleszyn - może pochwalić się najmniejszą kalwarią w Polsce. Zobaczyć ją można przy kościele parafialnym p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Zbudowano ją w 1975 r. z głazów i kamieni polnych, do których przymocowano płaskorzeźby ze stacjami drogi krzyżowej. Obiekt zwieńczył krzyż, a na jego podstawie znalazł się napis "Ja jestem drogą, prawdą i życiem. Kalwaria Łopieńska. Wotum wdzięczności za wolność świątyni dla służby bożej w latach niewoli 1939-1945.




wtorek, 16 czerwca 2020

POWIAT PABIANICKI





Powiat Pabianicki leżący na terenie woj. łódzkiego i składający się z gmin: Dłutów, Dobroń, Ksawerów, Lutomiersk, Pabianice oraz miast: Pabianice i Konstantynów Łódzki. Z uwagi na swoje położenie i uwarunkowania terenu jest bardzo atrakcyjny dla przedsiębiorców i inwestorów. Kilka kilometrów od centrum Pabianic powstał węzeł komunikacyjny "Róza", który połączył drogi ekspresowe S-8iS-14 z autostradą Ali A2. Powiat może pochwalić się pięknymi zabytkami takimi jak: kościoły, renesansowy dwór kapituły krakowskiej, zabytkowy drewniany młyn, zabudowania pofabrykanckie oraz wiele innych interesujących obiektów turystycznych. Na terenie powiatu prężnie rozwija się infrastruktura sportowa, stanowiąca ważny element polityki regionalnej, funkcjonują 44 kluby sportowe, 22 uczniowskie kluby sportowe. Władze powiatu intensywnie wspierają sport i kulturę fizyczną, a odzwierciedleniem tych działań są m in. liczne inwestycje sportowe. To z myślą o młodych mieszkańcach powiatu, a w szczególności w związku z rozwojem pabianickiej koszykówki żeńskiej, która sławi i promuje Pabianice w całym kraju, powstała Powiatowa Hala Sportowa - nowoczesny ogólnodostępny obiekt sportowy, w którym można uprawiać wiele dyscyplin sportowych. Istnieje tu ponadto kilka kompleksów sportowych dla dzieci i młodzieży otworzonych w ramach rządowego programu "Moje boisko Orlik 2012". W ramach promocji Powiat organizuje wiele imprez o charakterze kulturalnym, sportowym i turystycznym m.in. Dni Powiatu Pabianickiego, Powiatowy Bieg Uliczny im. Jadwigi Wajsówny, których organizatorem jest Starostwo Powiatowe w Pabianicach. Powiat przywiązuje dużą wagę do zapewnienia godnych warunków życia osób starszych i niepełnosprawnych Rozbudowano i zmodernizowano Domy Pomocy Społecznej w Pabianicach i Konstantynowie Łódzkim. W ostatnich latach powiat pozyskał znaczącą liczbę zewnętrznych środków finansowych z przeznaczeniem na projekty, inwestycje oraz remonty w jednostkach podlegających powiatowi. Prężnie rozwijająca się infrastruktura wraz z zapleczem gospodarczo-inwestycyjnym, skuteczny i szybki rozwój sprawił, że powiat w ostatnich latach stał się atrakcyjny dla inwestorów i społeczności lokalnej. Pabianice są stolicą powiatu i zarazem najważniejszym ośrodkiem życia społeczno-gospodarczego. Znajduje się tutaj większość instytucji i
urzędów. Wielkim atutem Pabianic jest położenie geograficzne w centrum kraju w sąsiedztwie dużej aglomeracji łódzkiej. Bliskość ważnych szlaków komunikacyjnych stwarza doskonałe warunki dla rozwoju przemysłu, handlu i usług.


Warto zobaczyć:  

*Dwór obronny kapituły krakowskiej - Pabianicki dwór zwany popularnie zamkiem został wzniesiony w latach 1565-1571, a zaprojektował go Wawrzyniec Lorek. Stanowił siedzibę regensów kapituły krakowskiej. Pierwsze wzmianki o budowli można znaleźć w pracach Władysława Tatarkiewicza o architekturze nowożytnej w Polsce. Jednak szczegółowo dworem zainteresował się dopiero Maksymilian Baruch. Dzięki niemu znamy historię "zamku", kto był jego budowniczym i jakie przechodził przebudowy.

*Pałac Enderów  - Przy ulicy Zamkowej 5 w Pabianicach wznosi się jedna z najbardziej charakterystycznych i monumentalnych budowli w tym mieście. Jest to wzniesiony w roku 1883 eklektyczny pałac Karola i Teodora Enderów. Obiekt ten jest symbolem XIX – wiecznej potęgi i pychy pabianickich fabrykantów. Jest też pamiątką po ówczesnych czasach gwałtownego rozwoju miasta. Pałac „grał” nawet w filmie, kiedy Pabianice (nie po raz pierwszy zresztą) „udawały” sąsiednią Łódź. Andrzej Wajda kręcił tutaj sceny do filmu Ziemia obiecana. Dziś budynek nadal pełni ważną nie tylko dla samego miasta funkcję. Od roku 1999 mieści się w nim pabianickie starostwo.


*Kościół Najświętszej Marii Panny  - Pod koniec XIX wieku postanowiono zbudować w Pabianicach nowy kościół katolicki. Początkowo miał stanąć na Starym Mieście, lecz ostatecznie wybrano teren zwany „gliniankami” przy ulicy Zamkowej. Mieszkańcom „starówki” nie było to na rękę i w miejscu pierwotnej lokalizacji nowej świątyni wzniesiono też drugą – skromny kościół św. Floriana.

*Kościół św. Mateusza - Początkowo była to skromna budowla drewniana o czym wspomina Długosz. W XVI wieku podniszczony już kościółek nie godny był stolicy „państwa pabiańskiego” i kapituła nakazała opracować projekt nowej, obszerniejszej świątyni. Pomógł w tym wielki pożar miasta w roku 1532, który strawił również stary kościół Wzniesiono na jego miejscu nowy, również z drewna, aczkolwiek „większy od poprzedniego i pięknej roboty, lecz bez wieży”, jak wspomina lustracja z roku 1533 i 1535. Pół wieku później zdecydowano się postawić wreszcie murowany budynek.


*Dworzec PKP w Pabianicach - Budynek pabianickiego dworca wzniesiony został w latach 1901-1902, jako jedna ze stacji kolei warszawsko-wiedeńskiej. Wówczas był to teren wsi Nowe Karniszewice, a samo miasto znajdowało się około 2 kilometrów na wschód. Pierwszy pociąg wjechał na stację 15 listopada 1902 roku.


*Cmentarz żydowski - został założony w poł. XIX w. Zachowało się tutaj 650 nagrobków, najstarszy z nich pochodzi z 1871 r.

*Domy tkackie w Konstantynowie Łódzkim - Ściśle związane z powstaniem miasta są parterowe domy tkackie powstałe w I połowie XIX wieku, zamieszkane niegdyś przez pierwszych osadników nowo powstałego Konstantynowa.

*Dawny kościół ewangelicko-augsburski w Konstntynowie Łódzkim - Budowla wzniesiona została w latach 1826 – 1834 według projektu Ludwika Bethiera. Początkowo jednonawowy kościół został przekształcony pod koniec XIX wieku. Dobudowano nawy boczne, a budowla uzyskała styl neorenesansowy.


*Młyn wodny w Konstantynowie Łódzkim - Tuż za cmentarzem w Konstantynowie Łódzkim znajduje się zabytkowy młyn wodny na rzece Łódce, pochodzący z XIX/XX wieku.

*Cmentarz wojenny w Żabiczkach - Na terenie konstantynowskich Żabiczek znajduje się cmentarz z okresu I wojny światowej. Spoczywają tu żołnierze armii rosyjskiej i niemieckiej.










sobota, 13 czerwca 2020

FAKRO







FAKRO to polska firma rodzinna. Należy do czołówki najbardziej innowacyjnych firm w branży budowlanej. Specjalizuje się w produkcji i sprzedaży okien dachowych, schodów strychowych i innych produktów zapewniających komfort mieszkania na całym świecie. W swojej działalności firma kładzie szczególny nacisk na rozwój, jakość i bezpieczeństwo produktów, proekologiczne rozwiązania oraz na zwiększanie zaufania i zadowolenia klientów. FAKRO dba także o stały rozwój pracowników i organizacji.

Polityka jakości:
 
Polityka jakości realizowana jest przez następujące cele:
* dostarczanie najwyższej jakości produktów spełniających oczekiwania klientów
* ciągłe doskonalenie produktów i systemu produkcji poprzez wdrażanie innowacyjnych rozwiązań
* otwartość na klienta oraz zapewnienie mu profesjonalnej obsługi
* rozwój kompetencji zawodowych pracowników oraz podnoszenie efektywności pracy
* poszerzanie grona odbiorców i wolumenu sprzedaży w celu osiągnięcia korzyści skali
* kreowanie proekologicznych rozwiązań
* przestrzeganie regulacji prawnych, wymagań technicznych i wewnętrznych procedur
* promowanie marki FAKRO w oparciu o wysoką jakość produktów i autorytet firmy   w branży stolarki budowlanej
* budowanie prestiżu polskiej marki na świecie
* budowanie kultury organizacyjnej opartej o wartości etyczne, firmy i zasady kapitału   społecznego


Wartości Firmy:
 * rozwój
 * innowacyjność
 * odpowiedzialność
 * wiarygodność


W ofercie Firmy znajdują się przede wszystkim:


    *okna dachowe drewniane i aluminiowo-tworzywowe o różnych konstrukcjach i sposobach      otwierania
    *okna do dachów płaskich
    *kołnierze
    *sterowanie elektryczne
    *wyłazy
    *świetliki rurowe
    *oddymianie
    *akcesoria do okien dachowych: żaluzje, zasłony, rolety wewnętrzne i     zewnętrzne, markizy zewnętrzne
    *akcesoria montażowe
    *folie i membrany

FAKRO jest również producentem schodów strychowych i już jest numerem dwa na międzynarodowym rynku. 
(źródło: www.fakro.pl)





GMINA KOLBUDY




"Gmina Kolbudy położona jest we wschodniej części Województwa Pomorskiego a jej obszar (8280 ha) zajmuje południowo-wschodnią, krawędziową część Pojezierza Kaszubskiego, sąsiadującego z Żuławami Wiślanymi. Gmina stale się rozwija. Z roku, na rok systematycznie wzrasta liczba osób zameldowanych, która przekroczyła już 17 tysięcy. Szacuje się, że liczba wszystkich zamieszkujących na terenie gminy przekracza już 20 tysięcy.

Gmina Kolbudy ulokowana jest na osi głównego szlaku komunikacyjnego Gdańsk - Kościerzyna (droga wojewódzka nr 221) graniczy z Gdańskiem oraz z gminami: Żukowo, Trąbki Wielkie, Przywidz i Pruszcz Gdański. Tworzy ją 15 wsi sołeckich (Bąkowo, Bielkówko, Bielkowo, Babidół, Buszkowy, Czapielsk, Jankowo, Lublewo, Lisewiec, Łapino, Kowale, Kolbudy, Pręgowo, Otomin, Ostróżki) i kilka przysiółków (Miechucińskie Chrusty, Nowiny, Żmijewo, Gołąbkowo, Krymki).

Administracyjnie samorząd wchodzi w skład powiatu gdańskiego z siedzibą w Pruszczu Gdańskim. Ośrodkiem administracyjno-usługowym gminy jest wieś Kolbudy. W Kolbudach znajduje się większość instytucji publicznych. Tu mają siedzibę: Urząd Gminy, Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej, poczta, placówki świadczące opiekę medyczną, apteki, Nadleśnictwo, Gminna Biblioteka Publiczna, Gminne Przedszkole w Kolbudach, liczne sklepy i zakłady usługowe, Komisariat Policji, spółka wodna „Reknica” oraz Gminny Zakład Usług Komunalnych.

Na terenie gminy znajduje się kilka szkół podstawowych - w tym Zespół Kształcenia i Wychowania w Kolbudach z ogromną salą gimnastyczną i kompleksem sportowym Orlik - oraz Niepubliczna Szkoła Muzyczna I stopnia. Gmina Kolbudy jest również organem prowadzącym dla pierwszej w Polsce szkoły metropolitalnej, wybudowanej wspólnie z Gminą Miasta Gdańska oraz Gminą Pruszcz Gdański. Placówka, do której uczęszczają młodzi mieszkańcy z terenu wspomnianych trzech samorządów mieści się w Kowalach. Opiekę przedszkolną zapewniają zarówno placówki gminne, jak i niepubliczne przedszkola. W sołectwie Łapino działają Warsztaty Terapii Zajęciowej oraz Środowiskowy Dom Pomocy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej prowadzone przez Caritas Archidiecezji Gdańskiej.

Gmina posiada autobusowe połączenie komunikacyjne z Pruszczem Gdańskim, gdzie znajduje się siedziba powiatu. Komunikację z Gdańskiem zapewnia PKS Gdańsk oraz ZKM Gdańsk. W gminie zarejestrowanych jest ponad 1500 podmiotów gospodarczych oraz kilka organizacji m.in. Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie, Towarzystwo Ekologiczne i Stowarzyszenie Przemysłowo-Handlowe. Ponadto w Kolbudach działa bank PEKAO SA oraz oddział Banku Spółdzielczego Pruszcz Gdański (oba banki posiadają bankomaty).

Charakterystycznym dla całej gminy elementem jest dynamiczny rozwój budownictwa mieszkaniowego, indywidualnego i zwartego. Na pograniczu miasta Gdańska i gminy, w Kowalach, powstało nowoczesne osiedle o zabudowie wielorodzinnej (10.000 mieszkańców) i nadal budowane są kolejne bloki. W sołectwie Łapino, w pięknej scenerii zlokalizowane jest luksusowe osiedle domów jednorodzinnych o rezydencjonalnym charakterze. Ten rodzaj budownictwa jest w gminie preferowany.

Władze przywiązują wielką uwagę do ochrony środowiska. Na styku terytorium gminy i miasta Gdańska, w sołectwie Otomin znajduje się wysłużone i mające niekorzystny wpływ, z punktu widzenia ekologicznego, wysypisko oraz zakład utylizacji śmieci w Szadółkach. Gmina sukcesywnie inwestuje w ochronę środowiska, czystość i turystykę. Samorząd z sukcesami zabiega o europejskie fundusze na rozwój infrastruktury.

Trzeba podkreślić, że Gmina Kolbudy od dawna cieszy się opinią gminy zasobnej. Pod względem dochodów przypadających na 1 mieszkańca od lat zajmuje czołowe miejsca w rankingach powiatowych i wojewódzkich.

Niemal cały obszar gminy jest skanalizowany, a ścieki odprowadzane są do oczyszczalni Wschód w Gdańsku. Jest też w dużym stopniu zgazyfikowana.

Obszar Gminy Kolbudy znajduje się w sferze szczególnych walorów klimatycznych, często określanych jako mikroklimat, charakterystyczny dla wysoczyznowej części krainy klimatycznej Pojezierza Pomorskiego.
Objęty jest zdecydowanym wpływem cyrkulacji oceanicznej (atlantyckiej) zachodniej. Charakterystyczne kontynentalne cechy klimaty związane są z silnie wykształconą działalnością antycyklonów napływających ze Wschodu, które zimą przynoszą długie i silne mrozy, a latem upały. Charakterystycznymi cechami tego klimatu jest mała ilość dni burzowych i mała prędkość wiatru. Wysoka wilgotność powietrza wiąże się z rozległymi lasami rozciągającymi się na obszarach tych dwóch gmin.


Warto zobaczyć:

* Rezerwat przyrody "Jar Reknicy" - Jedno z najpiękniejszych miejsc w Gminie Kolbudy. Jest to rezerwat krajobrazowy, zajmujący przestrzeń 70 ha. Ustanowiony został Zarządzeniem Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego w 1980 r., w celu zabezpieczenia przełomowego odcinka rzeki Reknicy. oraz ochrony unikatowych gatunków roślin. Rozciąga się na obszarze 70 ha, z czego połowa tej przestrzeni przypada na otulinę, czyli strefę ochronną. rzeźba terenu jest bardzo zróżnicowana. Dużo tutaj wzniesień, usuwisk i stromych zboczy. Wody Reknicy płyną na tym odcinku bystro, niby potok górski, tworząc zakola i minikaskady
* Rezerwat "Bursztynowa Góra" - Rezerwat "Bursztynowa Góra" jest zabytkiem archeologicznym. Znajduje się we wsi Bąkowo. Wjazd z drogi głównej na parking przy lesie, urządzony i oznakowany staraniem nadleśnictwa Kolbudy. Rezerwat o powierzchni 5 ha urządzony został zarządzeniem Ministra Leśnictwa w 1954 r. W celu zachowania w niezmienionym stanie danej kopalni bursztynu oraz wyrobisk wyeksploatowanych szybów.Była to kopalnia odkrywkowa. Pozostały po niej wyrobiska w postaci lejów. Największy ma około 40 m średnicy i 15 m głębokości. Rezerwat posiada wyraźne granice wyznaczone drogami leśnymi. Dostęp jest dla turystów pieszych. Prowadzi tutaj szlak turystyczny (około 1 km), który biegnie po grzbiecie wzniesienia umożliwiając obserwację wzrokową dawnej kopalni.


* Otomiński Obszar Chronionego Krajobrazu - Otomiński Obszar Chronionego Krajobrazu leży na terenie Gdańska i gminy Kolbudy. Przeważającą część powierzchni zajmują spiętrzone moreny czołowe, niewielkie fragmenty - moreny denne i sandry. Krajobraz urozmaica jezioro wytopiskowe - Otomińskie, o bogatej linii brzegowej, obfitującej w liczne zatoczki. Otoczenie jeziora porastają lasy bukowe, a tereny podmokłe roślinność zielona z wracającą olchą i sosną.


*
Conradinum - Jedną z tajemnic przeszłości ukrytą w lasach jest protoplasta znanej gdańskiej szkoły "Conradinum". Otóż w miejscowości Jankowo w tamtejszych lasach w roku 1801 powstał kompleks szkolno-pedagogiczny o przyrodniczym profilu nauczania. Nazywano go Conradinum od nazwiska fundatora szkoły Karola Fryderyka Conradiego.W czasie zawieruchy wojennej w 1814 r. obiekt bardzo ucierpiał. Po ustaniu działań wojennych szkołę postanowiono przenieść w inne miejsce. Wybór padł na Wrzeszcz. I takie były początki ogólnie znanego Techniczne Szkoły Budownictwa Okrętowego - Conradinum. Szkoła w Jankowie funkcjonowała do 1943 r. jako niemieckie Seminarium Nauczycielskie.Do dzisiaj w jankowskich lasach pozostały po niej tylko gruzy, a w niedalekim sąsiedztwie na niewielkim wzniesieniu fragmenty zniszczonego poniemieckiego cmentarza. Miejsce to nie jest oznakowane.


* Kościół pw. św. Floriana - Jest młody, liczy niewiele ponad 10 lat. Nowoczesny w bryle i wystroju. Parafia w 2002 roku obchodziła 20-lecie. Na wolnostojącej wieży kościoła św. Floriana w Kolbudach są trzy dzwony. Zgodnie z wielowiekową tradycją mają one swoje imiona: największy św.Florian, średni Jan Paweł II, najmniejszy św. Józef, opiekun świętej rodziny. Wykonane są z miedzi i cyny. Odlane zostały w słynnej na całym świecie firmie Felczyńskich w Przemyślu. Ważą 670 kg."

(źródło: www.kolbudy.pl)





   
 

niedziela, 7 czerwca 2020

GMINA MSZANA DOLNA




Mszana Dolna (1934–1952 gmina Mszana Dolna II) – gmina wiejska w Polsce położona w województwie małopolskim, w powiecie limanowskim. W latach 1975–1998 gmina położona była w województwie nowosądeckim. Z gminy Mszana Dolna, z Kasiny Wielkiej pochodzi znana polska biegaczka narciarska, Justyna Kowalczyk.Siedziba gminy to Mszana Dolna.Miejscowości w gminie to:
Glisne, Kasina Wielka, Kasinka Mała, Lubomierz, Łętowe, Łostów, Mszana Górna, Olszówka, Raba Niżna.

Według danych z 30 czerwca 2004[3] gminę zamieszkiwało 16 358 osób.
Według danych z roku 2002[4] gmina Mszana Dolna ma obszar 169,83 km², w tym:

    użytki rolne: 50%
    użytki leśne: 45%

Gmina stanowi 17,84% powierzchni powiatu.

Pasma górskie występujące na terenie Mszany Dolnej to: Beskid Wyspowy (Najlepszą charakterystyką Beskidu Wyspowego jest już nazwa.Tutaj   szczyty nie są połączone w pasma, lecz stanowią w większości samodzielne kulminacje o stromych zboczach i spłaszczonych wierzchołkach, oddzielone są od siebie dolinami rzek i niskimi przełęczami.To grupa górska ograniczona na zachodzie doliną rzeki Raby, na wschodzie zaś doliną Dunajca. Północną granicę Beskidu Wyspowego stanowi obniżenie Wiśniowej i dolina dolnego biegu rzeki Łososiny. Najwyższym szczytem Beskidu Wyspowego jest Mogielica (1170 m), nieco niższymi: Luboń Wielki (1023 m), Szczebel (977 m), Lubogoszcz (967 m), Ćwilin(1060 m ), Śnieżnica (1006 m).
Niedostępność terenów położonych u podnóża szczytów i stromość zboczy sprawiły, iż góry te zachowały ciekawą szatę roślinną. Dominującymi gatunkami drzew są świerk, jodła, buk. Spotykamy na naszym terenie również inne gatunki w tym jawory, jesiony, sosny i brzozy. Szczególnej ochronie podlegają drzewostany w rezerwatach Śnieżnica , Luboń Wiellki, Kamionna, Kostrza, Bukowiec w paśmie Śpilówki. W lasach oraz na licznych polanach występuje wiele roślin chronionych w tym: krokus, lilia złotogłów, rosiczka okrągłolistna, podkolan biały, śnieżyczka przebiśnieg, ziemowit jesienny, śnieżyca wiosenna, pełnik siedmiogrodzki, dziewięćsił bezłodygowy.
Żyje tutaj sporo dzikiej zwierzyny. Są to: sarny, jelenie, dziki, zające, borsuki, wiewiórki, wilki, rysie, lisy, kuny leśne, łasice, wydry, gronostaje. Z występujących na tym obszarze ptaków na szczególną uwagę zasługują głuszce, bażanty, dzięcioły, sikory, pliszki, czaple, bociany czarne, sowy uszate, puszczyki, myszołowy, puszczyki uralskie, Gorce ( Nazwa prawdopodobnie wywodzi się od określenia „górce" - małe góry czy też gorzeć, palić się, płonąć. Charakterystyczne dla tego pasma polany płonęły też jesiennym kwieciem wrzosów dodając uroku tym nieco zapomnianym górom.
To jedno z najpiękniejszych grup górskich w Beskidach Zachodnich.W kierunku wschodnim wyższe szczyty są dopiero w Bieszczadach w grupie Tarnicy - Krzemienia, Rozsypańca. w odległości ponad 200km.
Od zachodu oddziela Gorce od pasma Podhalańskiego przełęcz Sieniawska w pobliżu której bierze początek rzeka Raba.), 

Ciekawostka: Zagórzanie mieszkają w rejonie gminy i miast Mszana Dolna oraz gminy Niedźwiedź, ale ich wpływy sięgają również Rabki-Zdrój. Nazwa ta wywodzi się od słów "za górami" - Zagórzanie oddzieleni są pasmami górskimi od Podhalan, Lachów i Kliszczaków.

Warto zobaczyć:

* Autorska galeria sztuki wybitnego zagórzańskiego artysty - Stanisława DOBROWOLSKIEGO „HOŁD KARPATOM” - Na tzw. „Wydartem” w Kasinie Wielkiej – otwarta została 21 maja 1999 r. – staraniem wybitnego zagórzańskiego artysty-rzeźbiarza – Stanisława DOBROWOLSKIEGO – jego niezwykle ciekawa galeria rzeźby p.n. „Hołd Karpatom”, stanowiąca istotny dorobek artystyczny oraz znaczący przyczynek do zagórzańskiego dziedzictwa kulturowego.
„Rzeźby sąsiadują w galerii z freskami na ścianach. Zwracają uwagę napisy: „Hołd Karpatom”, „Tobie polsko”. Twórczość S. Dobrowolskiego łączy nowoczesność formy z tradycją. Proste uderzenia dłuta lub siekiery mają nawiązywać do surowości krajobrazu. Najulubieńsza praca artysty nosi tytuł: „Partyzanci”. Obok stoją: „Tęsknota bezkresna”, „Kwiaty życia”, „Zmarła Skała”. W sąsiednim pomieszczeniu wyeksponowano liczne obrazy, jak: „Boginie Karpat”, „Królowa Beskidów” czy „Sielanka Zbójnicka”. 
Andrzej Matuszczyk „Beskid Wyspowy, Przewodnik”


 *  Zabytkowy kościół drewniany p.w. Św. Marii Magdaleny w Kasinie Wielkiej - Kościół został wybudowany w 1624 roku. Jego fundatorem był Jan Niewiarowski, kawaler maltański, brat Przecława Niewiarowskiego, właściciela Kasiny Wielkiej. W 1678 roku dobudowano do istniejącej świątyni wieże oraz część nawy. W tej formie świątynia przetrwała do dziś. Kościół św. Marii Magdaleny jest budowla drewnianą, jednonawową, z dachem o konstrukcji zrębowej. Budynek jest pokryty gontami o dachu jednokalenicowym, dwuspadowym. Na środku kościoła znajduje się mała wieża - tzw. sygnaturka pokryta blacha miedzianą. Wieże główną, krytą tradycyjnym gontem, zwieńcza barokowy hełm cebulasty z latarnią.

* Cmentarz żołnierzy austriackich z okresu I wojny światowej - Cmentarz położony jest nieopodal stacji PKP, gdzie uwagę przykuwają: murowany kurhan z miejscowego kamienia oraz nagrobki kamienne z tablicami metalowymi i nazwiskami poległych żołnierzy austriackich. Żołnierze ci oddali życie podczas działań wojennych, które rozgrywały się w czasie I wojny światowej w pobliżu stacji kolejowej.

* Stacja PKP - Stacja wzniesiona na wysokości 580 m. n.p.m. jest najwyżej położona stacja kolejową na szlaku linii transwersalnej Chabówka – Lwów, natomiast trasa linii kolejowej przebiegająca wzdłuż gór i dolin jest najwyżej położoną linią kolejową w Polsce. Celem budowy tej trasy było połączenie Chabówki (ważnego węzła kolejowego) ze Lwowem. Budowa linii kolejowej, zwanej transwersalną, została uruchomiona w 1884 roku.

* Dwór Rodziny Chomentowskich (z 1832r.) - Na początku XIX w. Franciszek Baranowski wybudował w Rabie Niżnej murowany dwór w stylu klasycystycznym. W jednym z pomieszczeń urządzono kaplicę. Służyła ona jako ośrodek modlitwy dla rodziny i okolicznej ludności. Z niewiadomych powodów hrabia sprzedał dworek. Na skutek zaniedbań kolejnych właścicieli budynek wraz z kaplicą niszczał. W 1905r. dworek stał się własnością rodziny Chomentowskich i pozostawał w ich rękach aż do 1945r. 




sobota, 6 czerwca 2020

POWIAT WADOWICKI




Powiat wadowicki – powiat w Polsce (województwo małopolskie) z siedzibą w Wadowicach. Powiat został utworzony w ramach reformy administracyjnej z 1999. Powiat wadowicki obejmuje 645 km². Położony jest w południowo-zachodniej części województwa małopolskiego, na Pogórzu Karpackim. W zachodniej części leży na Pogórzu Śląskim, w południowej w Beskidzie Małym, a w północno-wschodniej na Pogórzu Wielickim. Obejmuje obszar w dorzeczu Skawy. 61% powierzchni powiatu stanowią użytki rolne, a 23% użytki leśne. Na terenie powiatu znajdują się trzy ośrodki miejskie: Andrychów, Kalwaria Zebrzydowska i Wadowice. W skład powiatu wchodzi 10 gmin, w tym 3 miejsko-wiejskie: Wadowice, Andrychów i Kalwaria Zebrzydowska, oraz 7 wiejskich: Brzeźnica, Lanckorona, Mucharz, Spytkowice, Stryszów, Tomice i Wieprz. 

Warto zobaczyć:

Gmina Andrychów

    Kościół p.w. św. Macieja z XVIII w. w Andrychowie
    Klasycystyczny pałac Bobrowskich (tzw. zamek) wraz z kompleksem parkowym i stawem miejskim z XVIII/XIX wieku, w Andrychowie
    Cmentarz żydowski założony w I poł. XIXw. – ok. 400 zachowanych nagrobków, w Andrychowie
    Neogotycka kaplica rodu Koświtzkich na cmentarzu komunalnym, w Andrychowie
    Pomnik Grunwaldzki z 1910 r. (dla uczczenia 500 rocznicy bitwy pod Grunwaldem), w Andrychowie
    Późnobarokowy kościół p.w. Narodzenia NMP z I połowy XVIII w., w Inwałdzie
    Kościół parafialny p.w. św. Jakuba z końca XVIII w. w Rzykach

Gmina Spytkowice


    Kościół parafialny p.w. św. Katarzyny z XVII w., w Spytkowicach
    Zamek z I poł. XVI w., w Spytkowicach
    Obozowisko z epoki kamienia łupanego, w Spytkowicach
    Kościół św. Bartłomieja, w Bachowicach
    Dwór w otoczeniu parkowym z XIX w. w Ryczowie

Gmina Kalwaria Zebrzydowska

    Kaplica z pustelnią św. Rozalii. w Barwałdzie Górnym
    Zespół dworsko – parkowy, w Brodach
    Kościół p.w. Matki Bożej Anielskiej i Klasztor Bernardynów z XVII w. w Kalwarii Zebrzydowskiej
    Sanktuarium kalwaryjskie z zespołem kaplic na tzw. dróżkach kalwaryjskich z XVII w., w Kalwarii Zebrzydowskiej
    Zabytkowe domy w zabudowie miejskiej w Kalwarii Zebrzydowskiej
    Kościół parafialny p.w. św. Michała Archanioła, z lat 1599 – 1602 w Zebrzydowicach
    Klasztor i szpital Bonifratów z XVI w. w Zebrzydowicach
    Zespół dworski: dwór z malowidłami rodzajowymi wewnątrz, w Zarzycach Wielkich
    Zespół dworsko – parkowy w Leńczach

Gmina Wadowice


    Bazylika p.w. Ofiarowania NMP z XV w. i lat 1791 – 1798, w Wadowicach
    Zespół dworski „Mikołaj” z I połowy XIX wieku, w Wadowicach
    Cmentarze (parafialny, żydowski, wojskowy), w Wadowicach
    Budynek dawnych koszar wojskowych, w Wadowicach
    Kościół drewniany p.w. św. Erazma z II połowy XVIII w. w Barwałdzie Dolnym
    Dworek Emila Zegadłowicza wraz z otoczeniem parkowym, w Gorzeniu Górnym
    Pałac z pozostałościami założenia parkowego, w Kleczy Dolnej
    Zespół dworsko – parkowy, w Klecza Górnej

Gmina Stryszów

    Dwór z XVII w –Oddział Muzeum Państwowego Zbiorów Sztuki na Wawelu w Stryszowie
    Oficyna dworska i spichlerz dworski w Stryszowie
    Kościół parafialny p.w. św. Jana Kantego w Stryszowie
    Kapliczka wotywna z barokowym hełmem i latarnią XIX w. w Stroniu
    Dwór z najbliższym otoczeniem w Dąbrówce
    Kaplica drewniana w Dąbrówce
    Kamienna kapliczka wotywna z 1811r. w Leśnicy
    Zespół dworsko-parkowy, dawny folwark w Zakrzowie
    Ruiny średniowiecznego zamku zw. „Włodkowa Góra” lub „Żar” w paśmie Góry Kalwaryjskiej w Zakrzowie

Gmina Lanckorona


    Kościół p.w. św. Jana Chrzciciela z XIV w. w Lanckoronie
    Ruiny zamku z XVI w. w Lanckoronie
    Cmentarz rzymsko – katolicki w Lanckoronie
    Układ urbanistyczny Lanckorony wraz z historyczną zabudową drewnianą: zagrodami, domami mieszkalnymi, gospodarczymi i układem komunikacyjnym, w granicach zwartej zabudowy małomiasteczkowej z przełomu XVIII/XIX w. i pocz. XX w. w Lanckoronie
    Kościół parafialny p.w. św. Katarzyny i Św. Trójcy w Skawinkach
    Kościół drewniany p.w. św. Joachima z 1733 r. w Skawinkach
    Zespół dworsko – parkowy w Podchybiu
    Budynek dawnej poczty z XVIII/XIX w. w Izdebniku
    Klasycystyczny Kościół p.w. św. Małgorzaty wybudowany w I poł. XIX w. w Izdebniku

Gmina Brzeźnica


    Murowany dwór z XVIII w. w Brzeźnicy
    Zespół dworski z XIX w. w Kopytówce
    Kościół parafialny p.w. św. Marcina z XVIII w. w Marcyporębie
    Kościół parafialny p.w. Przemienienia Pańskiego, w Paszkówce
    Zespół pałacowo – parkowy, dwór z II poł. XIX w. w Paszkówce
    Kościół filialny p.w. Imienia NMP wzmiankowany w 1598 r. w Sosnowicach
    Kościółek p.w. Nawiedzenia NPM (drewniany) z 1664r. w Tłuczani

Gmina Tomice


    Murowana kaplica z II połowy XIX w. w Tomicach
    Kościół parafialny p.w. Przemienienia Pańskiego z 1535 r. w Radoczy
    Drewniany budynek szkoły parafialnej z połowy XIX w. w Witanowicach
    Kościół parafialny p.w. Wniebowzięcia NP Marii z połowy XVI w. w Woźnikach

Gmina Wieprz

    Kościół parafialny p.w. św. Szymona i Judy z 1539 r. w Nidku
    Dwór z XVIII/XIX w. w Nidku
    Dwór drewniany z XVIII wieku w Gierałtowicach
    Pałac barokowy z 1646 roku w Głębowicach
    Kościół drewniano – murowany p.w. NMP z Góry Karmel częściowo z 1518 r. w Głębowicach

Gmina Mucharz

    Zespól kościoła parafialnego: kościół p.w. św. Wojciecha, kaplica grobowa, posąg św. Wojciecha z XIX w. w Mucharzu 






POWIAT BOLESŁAWIECKI






Powiat bolesławiecki – powiat w Polsce (województwo dolnośląskie), utworzony w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Bolesławiec. Powiat bolesławiecki leży w południowo-zachodniej części kraju w północno-zachodniej części województwa dolnośląskiego.Przed 1 stycznia 1999 r. wszystkie gminy powiatu należały do województwa jeleniogórskiego, z wyjątkiem gmin Gromadka i Warta Bolesławiecka, które należały do województwa legnickiego.Jest on drugim co do wielkości powiatem tegoż województwa. W skład powiatu wchodzą:

    -gminy miejskie: Bolesławiec
    -gminy miejsko-wiejskie: Nowogrodziec
    -gminy wiejskie: Bolesławiec, Gromadka, Osiecznica, Warta   
     Bolesławiecka
    -miasta: Bolesławiec, Nowogrodziec Tutaj też przebiega granica pomiędzy województwami dolnośląskim i lubuskim. Powiat bolesławiecki położony jest w pobliżu granic Polski z Czechami i z Niemcami, na skrzyżowaniu dróg łączących Wschodnią i Zachodnią Europę oraz Skandynawię z Europą Południową. Duże obszary leśne zajmujące około 50% powierzchni powiatu determinują położenie i rozwój osadnictwa. Należy jednak wskazać, że powiat bolesławiecki nie należy do grupy subregionów wysoce zurbanizowanych. W ostatnich latach rozwija się na tym terenie ekoturystyka, powstają nowe szlaki turystyczne i ścieżki rowerowe.


Warto zobaczyć:

* Sąd Rejonowy (dawne gimnazjum)  w Bolesławcu - Bryła budynku jest bardzo regularna i symetryczna. Jej poszczególne części podporządkowane są centralnej dominancie, jaką stanowi sześciokondygnacyjna wieża, umieszczona dokładnie pośrodku budowli. Oba skrzydła - zarówno południowej, jak i północnej (parkowej) elewacji budynku, zamknięte są schodkowymi szczytami, które wieńczą ażurowe balustradki arkadkowe i sterczyny. Podobne - choć mniejsze i mniej dekoracyjne - szczyty akcentują osie środkowe obu elewacji bocznych (wschodniej i zachodniej).Niewątpliwie najciekawszy wystrój ma elewacja południowa budynku (niejako reprezentacyjna), wzbogacona dekoracyjnym portalem wejścia głównego. Jego zamknięcie stanowi wsparta na filarach wimperga o trójkątnym kształcie, wypełniona ażurową dekoracją maswerkową i zwieńczona kwiatonem. Ponad wysokim ostrołukowym oknem trzeciej kondygnacji umieszczony jest herb miasta i okulus mieszczący niegdyś zegar. Nad całością góruje wieża - czworoboczna w pięciu dolnych kondygnacjach, w części górnej przechodząca w ośmiobok zwieńczony ażurową balustradą z narożnymi pinaklami. Na szczycie wieży umieszczone było niegdyś obserwatorium astronomiczne.
* Historia budowy wiaduktu bolesławieckiego wiąże się nierozerwalnie z budową linii kolejowej Berlin - Wrocław, a raczej jej odnogi łączącej Frankfurt nad Odrą z Wrocławiem. Prace nad budową tej linii rozpoczęto jeszcze przed połową XIX wieku. Długo spierano się, czy linia ta powinna przechodzić przez Żagań i Szprotawę, czy przez Żagań i Bolesławiec.Pierwszy próbny przejazd pociągu nowym wiaduktem odbył się 5 lipca 1846 roku. W 1860 r. dobudowano drugi tor. Świeżo ukończoną budowę podziwiał we wrześniu 1846 roku król pruski Fryderyk Wilhelm IV z żoną.Dokonana w ostatnich latach renowacja obiektu, a także fakt, iż wiadukt posiada od pewnego czasu własną, efektowną iluminację, jeszcze bardziej podnoszą rangę tej budowli, która stanowi w tej chwili bezsprzecznie jedną z największych atrakcji turystycznych Bolesławca.
* Dwór w Warcie, swoją renesansową postać otrzymał w 1 połowie XVI wieku. Nie znamy nazwiska architekta, wiemy natomiast dość dokładnie, jak przebiegały kolejne etapy budowy. Jak więc widać dwór w Warcie jest obiektem ważnym i niezwykłym. Jego dalsze losy to niewielkie kolejne przebudowy z XVII i XVIII wieku, które nie spowodowały zasadniczych zmian w jego wyglądzie. Pod koniec XIX wieku ówcześni właściciele zaczęli tworzyć wokół dworu wielki park krajobrazowy w stylu angielskim, z aleja grabową i kilkusetletnimi już wówczas dębami. Miejscowy dziedzic hodował w nim m.in. jelenie i daniele.
* Ratusz w Bolesławcu - Budynek ratusza bolesławieckiego składa się właściwie z dwóch połączonych ze sobą części i przylegającej do nich wysokiej ośmiobocznej wieży zwieńczonej hełmem z latarnią. Poszczególne bryły budynku pokrywają oddzielne mansardowe dachy. Południowy budynek, nazywany często w literaturze skrzydłem południowym, wzniesiony jest na rzucie mocno wydłużonego prostokąta. Jest to budynek trójkondygnacyjny z trzecią kondygnacją na poddaszu. Dolne połacie dachowe zdobią jednookienne szczyty. Drugi budynek, określany też jako skrzydło północne, przylega równolegle do skrzydła południowego. Jest on znacznie krótszy, nakryty również dachem mansardowym.



UNIWERSYTET MEDYCZNY IM. KAROLA MARCINKOWSKIEGO W POZNANIU







"Powołanie do życia w 1919 r. Uniwersytetu Poznańskiego (dalej UP) otworzyło możliwości dla rozwoju akademickiej medycyny i farmacji w grodzie Przemysława. Szczególnie zabiegał o powołanie studiów lekarskich i farmaceutycznych pierwszy rektor Uniwersytetu Poznańskiego prof. Heliodor Święcicki, lekarz położnik i ginekolog, prezes Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. To dzięki jego wsparciu utworzono w październiku 1919 r.,  w ramach Wydziału Filozoficznego, Studium Farmaceutyczne, którego prawdziwym liderem w okresie międzywojennym był prof. Konstanty Hrynakowski, twórca i kierownik Katedry Chemii Farmaceutycznej. Podobnie zasłużył się prof. Święcicki w  utworzeniu studiów medycznych, sprowadzając z Warszawy do Poznania  prof. Adama Wrzoska, który zgodził się przyjąć propozycję objęcia funkcji organizatora i pierwszego dziekana Wydziału Lekarskiego.  Mimo kolosalnych przeszkód natury materialnej i kadrowej Senat UP na posiedzeniu w dniu 24 lipca 1920 r. zaakceptował koncepcję rozwoju Wydziału Lekarskiego autorstwa prof. Wrzoska, następnie w dniu 5 września 1920 r. ukonstytuował skład Rady Wydziału, która zebrała się na swym pierwszym posiedzeniu w dniu 19 listopada 1920 r. Jak pokazuje historia Wydziału Lekarskiego i Studium Farmaceutycznego - medycy i farmaceuci już w okresie międzywojennym zbudowali prawie od zera czołowy ośrodek naukowo-dydaktyczny w Polsce, którego dalszy rozwój przerwał wybuch II wojny światowej. Mimo represji okupanta hitlerowskiego studia lekarskie i farmaceutyczne rozwijali poznańscy uczeni w ramach powołanego do życia w 1940 r. w Warszawie tajnego Uniwersytetu Ziem Zachodnich (dalej UZZ), zaś na obczyźnie w ramach utworzonego w 1941 r. w Edynburgu Polskiego Wydziału Lekarskiego (dalej PWL), którego dziekanem był prof. Antoni Tomasz Jurasz. Te instytucje pozwoliły nie tylko na kontynuację kształcenia lekarskiego i farmaceutycznego, ale przygotowały odpowiednie kadry dla odbudowy studiów lekarskich, stomatologicznych oraz farmaceutycznych po zakończeniu wojny. To właśnie profesorowie UZZ i PWL, z rektorem prof. Stefanem Dąbrowskim na czele, stanowili trzon odrodzonego po oswobodzeniu Poznania Wydziału Lekarskiego oraz utworzonego w 1947 r. Wydziału Farmaceutycznego.
Nowy etap w dziejach poznańskiej medycyny i farmacji akademickiej rozpoczął się wraz z formalnym przejęciem w 1948 r. władzy w Polsce przez komunistów. Efektem tego była zmiana ustroju, ale także kierunku edukacji na poziomie wyższym. Jednym ze skutków tej polityki było utworzenie w dniu 1 stycznia 1950 r. Akademii Lekarskiej, przemianowanej w marcu 1950 r. na Akademię Medyczną w Poznaniu (dalej AM). Utworzona w mieście nad Wartą AM  powstała na bazie katedr i zakładów wchodzących w skład wydzielonych z Uniwersytetu Poznańskiego – Wydziału Lekarskiego z Oddziałem Stomatologii oraz  Wydziału Farmaceutycznego, zaś pierwszym rektorem został prof. Tadeusz Kurkiewicz, kierownik Katedry i Zakładu Histologii i Embriologii. Przyczyny powołania do życia uczelni o profilu medycznym były dwojakiego rodzaju. Z jednej strony uzasadnieniem była odbudowa kraju, który po olbrzymich stratach osobowych i materialnych, spowodowanych przez okupanta hitlerowskiego, cierpiał na dotkliwy brak wykwalifikowanej kadry medycznej; z drugiej jednak strony za tworzeniem w powojennej Polsce odrębnych uczelni medycznych stał swego rodzaju projekt ideologiczny władz komunistycznych. Wydzielenie z obszaru szkolnictwa wyższego kierunków medycznych wraz z oddziałami klinicznymi umożliwiło w istocie podporządkowanie władzy całego obszaru ochrony zdrowia wraz z jego akademicką nadbudową. Na rozwój  AM w Poznaniu w latach 1950 – 2018 wpływ miały czynniki zewnętrzne i wewnętrzne. Mimo że Polska w bloku wschodnim była krajem wyjątkowym, gdyż proces sowietyzacji życia politycznego i społeczno-gospodarczego postępował wolniej, nie zahamował on jednak rozwoju szkolnictwa wyższego. Impulsem  do głębszych zmian organizacyjnych była tzw. „odwilż popaździernikowa” w 1956 r., w wyniku której przywrócono na uczelniach procedurę demokratycznego wyboru władz akademickich. Nowym rektorem AM w Poznaniu został wybrany prof. Antoni Horst, zaś członkowie rad wydziałów dokonali wyboru dziekanów i prodziekanów. Istotną decyzją było przejęcie przez poznańską AM kontroli nad państwowymi szpitalami klinicznymi, co pozwoliło na podniesienie jakości edukacji studentów medycyny, a także zintensyfikowanie badań klinicznych.  W okresie lat 1956 – 1980 AM stopniowo rozwijała swój potencjał naukowy, kliniczny oraz dydaktyczny. Jednym z największych osiągnięć tego okresu było stworzenie w Poznaniu czołowego w Europie ośrodka ortopedii i rehabilitacji, który pod kierunkiem jego twórcy prof. Wiktora Degi stał się centrum walki z polio, a także wdrożenie nowatorskiej koncepcji leczenia i rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Z kolei na niwie naukowej w poznańskiej AM utworzono nowe jednostki, które pozwalały na podejmowanie nowatorskich badań. Jako pierwsze w kraju zostały utworzone na poznańskiej Uczelni między innymi: Pracownia Mikroskopii Elektronowej (1956), Ośrodek Izotopowy (1957), Pracownia Sztucznej Nerki (1958), Ośrodek Dietetyki (1959), Klinika Chorób Pasożytniczych (1961), Zakład Rehabilitacji Przemysłowej (1968), Klinika Chirurgii Ręki (1969). Wynikiem podniesienia roli badań naukowych było powołanie w 1969 r. instytutów naukowych. Uznano, że liczne i nowe zadania przypadające uczelni w okresie burzliwego rozwoju nauki mogą być lepiej i łatwiej realizowane przez większe, zintegrowane jednostki organizacyjne, jakimi są instytuty."

Obecnie Uczelnia kształci studentów na Wydziałach: Lekarskim, Medycznym, Farmaceutycznym i Nauk o Zdrowiu.
(źródło: https://www.ump.edu.pl/)






piątek, 5 czerwca 2020

MIASTO i GMINA WYŚMIERZYCE



Miasto i Gmina Wyśmierzyce  położone są w zachodniej części powiatu białobrzeskiego w subregionie radomskim w dolinie rzeki Pilicy, na jej prawym brzegu.  Znajduje się na skraju Równiny Radomskiej i Doliny Białobrzeskiej, którą stanowi odcinek rzeki Pilicy o długości około 65 km pomiędzy Białobrzegami a Tomaszowem Mazowieckim.  Od strony północnej dolina jest ograniczona kilkumetrową skarpą. Natomiast od strony południowej rzeka Pilica meandruje w szerokiej dolinie , która została ukształtowana w holocenie.  Dolina jest wypełniona kilkunastometrową warstwą piasków, żwirów i mad, które teraz w tarasie zalewowym stanowią użytki zielone. Teren, na którym jest położona gmina, posiada charakter nizinny odznaczający się urozmaiconym krajobrazem.  Przeważają obszary płaskie oraz lekko faliste równiny. Sąsiaduje z następującymi gminami:

-od południowego- wschodu z gminą Radzanów

-od wschodu z miastem i gminą Białobrzegi,

-od północy z gminą Promna,

-od południa z gminą Potworów( powiat  przysuski)

-od południowego-zachodu z gminą Klwów (powiat przysuski)

-od zachodu z miastem i gminą Nowe Miasto nad Pilicą (powiat grójecki)

-od północnego- zachodu z gminą Mogielnica (powiat grójecki).

Ogólna powierzchnia Miasta i Gminy Wyśmierzyce wynosi około 10431 ha, co stanowi 16,3% całej powierzchni powiatu białobrzeskiego i zamieszkuje go 2886 osób.

Obszar gminy jest dobrze skomunikowany z układem zewnętrznym dzięki drodze krajowej nr 48, która przebiega przez Wyśmierzyce, co zapewnia bezpośrednie połączenie z trasą krajową szybkiego ruchu nr 7 (odległość 10 km).  Ponadto miasto jest położone w odległości 70 km od Warszawy, 45 km od Radomia i 10 km od Białobrzegów(miasta powiatowego). Na terenie gminy Wyśmierzyce występują niewielkie ilości surowców mineralnych.  Występują tu głównie pokłady czwartorzędowe w postaci glin piaszczystych, piasków, żwirów, głazów i torfów.  Gliny piaszczyste o dużej zawartości żwirów  występują w postaci pokładów na terenie całej gminy.  Gliny piaszczyste o nieco lepszej jakości występują w rejonie sołectwa Witaszyn. Znajdujące się na tym obszarze piaski są pochodzenia wolnolodowcowego.  Charakteryzują się niską jakością  ze względu na domieszkę części gliniastych.  Lepszej jakości są  piaski występujące w dolinie Pilicy. Ponadto koryto Pilicy jest bogate w żwiry rzeczne oraz torf.Na terenie gminy żwiry występują w miejscowości Jabłonna, a torfy w Grzmiącej i Redlinie. Wyżej wymienione surowce mineralne tworzą gleby brunatno-bielicowe i pseudo-bielicowe, które charakteryzują się dużą zawartością piasków słabo gliniastych i luźnych.

Warto zobaczyć:


* Rezerwast "Sokół" - Sokół położony jest na terenie gmin Wyśmierzyce i Nowe Miasto, w powiatach białobrzeskim i grójeckim, w województwie mazowieckim, w tym 337,21 ha leży na terenie gminy Wyśmierzyce w powiecie białobrzeskim, a 103,27 ha leży na terenie gminy Nowe Miasto w powiecie grójeckim. Sokół położony jest na południowym skraju doliny Pilicy, i został powołany do ochrony naturalnych bardzo zróżnicowanych siedlisk wilgotnych z niezwykle rzadkim w Polsce olsem jesionowym Zarządzeniem Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 25 stycznia 1995 r.

* Park Krajobrazowy Dolnej Pilicy - Projektowany park położony będzie w całości na terenie województwa mazowieckiego w powiatach: Białobrzegi, Grójec, Kozienice, Przysucha, obejmując część gmin: Białobrzegi, Grabów nad Pilicą, Klwów, Magnuszew, Mogielnica, Nowe Miasto n. Pilicą, Odrzywół, Promna, Stromiec, Warka iWyśmierzyce.Na obszarze gminy występuje kilka pomników przyrody objętych ochroną prawną:

- 2 sztuki dębu szypułkowego w wieku 200 lat, 3 sztuki w wieku 300 lat oraz sosna pospolita w wieku 160 lat,

-200-letnia  sosna o niezwykłym kształcie.  Legenda głosi, że jeśli ktoś spróbuje ściąć sosnę, zamiast żywicy pojawi się krew.  Podobno też, gdy złamie się gałąź tego drzewa, można usłyszeć płacz dziecka, zwłaszcza gdy stanie się to nocą. 

-granit różowy o obwodzie 9 metrów -w lesie w pobliżu Wyśmierzyc

-granit rapa kiwi o obwodzie 11 metrów i 1 m wysokosci-w obliżu miejscowosci Kiedrzyń 

* Okolice Kostrzyna -   Na szczególną uwagę pod względem przyrodniczym zasługują  okolice wsi Kostrzyń.  Występują tam pagórki wydmowe porośnięte borami sosnowymi i chrobotkowymi, których wysokości względne dochodzą do 13 metrów.  Na zachód od Kostrzynia w kierunku Podgórza występuje unikalny krajobraz wydm parabolicznych  urozmaicony terenami podmokłymi z roślinnością bagienną. 

(źródło: www.wysmierzyce.pl)