marquee

☞ www.promogadzety.blogspot.com ☜

poniedziałek, 31 maja 2021

NADLEŚNICTWO DĘBNO

 

 
 
 
 
Nadleśnictwo Dębno jest jednym z trzydziestu pięciu Nadleśnictw wchodzących w skład Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Szczecinie.

Nadleśnictwo położone jest na terenie dwóch województw: zachodniopomorskiego i lubuskiego, trzech powiatów: myśliborskiego,gryfińskiego i gorzowskiego, na terenie miast: Dębno i Kostrzyn nad Odrą.

Swym zasięgiem obejmuje 6 gmin: miasto Dębno, Dębno, Boleszkowice,Mieszkowice, miasto Kostrzyn nad Odrą, Witnica.

Powierzchnia zasięgu terytorialnego nadleśnictwa wynosi 455,06 km kw., a jego lesistość 48,5%.

Znaczna część obszaru Nadleśnictwa Dębno nie jest zurbanizowana i obejmuje tereny o niskim zagęszczeniu ludności.
Najważniejszymi funkcjami regionu jest rolnictwo, usługi, handel, wytwórczość przemysłowa, leśnictwo, turystyka i rekreacja.

Ważną rolę odgrywa także wydobycie gazu ziemnego i ropy naftowej.Dzikie wysypiska śmieci, nielegalna jazda quadami po lesie, dewastacja urządzeń turystycznych, niszczenie tablic informacyjnych i ostrzegawczych to tylko niektóre z problemów z jakimi styka się załoga nadleśnictwa.

ZASOBY LEŚNE:

Na terenie naszego nadleśnictwa przeważają siedliska borowe z dominacją sosny. Średni wiek lasów na naszym terenie to 64 lata, a przeciętna zasobność przekracza 270 m sześc./ha.

Udział siedlisk leśnych
•    71 proc. – borowe, czyli drzewostany z przewagą gatunków iglastych, najczęściej sosny i świerku
•    26 proc. – lasowe, czyli drzewostany z przewagą gatunków liściastych
•    3 proc. – olsy, czyli lasy porastające żyzne, bagienne tereny
Udział gatunków lasotwórczych
•    86 proc. – sosna, modrzew  
•    6 proc. – dąb, klon, jawor, wiąz, jesion
•    2 proc. – brzoza
•    1 proc. – buk  
•    5 proc. – pozostałe

HODOWLA LASU
:

W Nadleśnictwie Dębno odnowienia obejmują rocznie ok. 213 ha. Bierzemy także udział w programie zwiększania lesistości kraju poprzez pomoc w sporządzaniu planów zalesieniowych dla prywatnych właścicieli gruntów rolnych.
Odnowienia możemy podzielić na odnowienia sztuczne, czyli sadzenie sadzonek lub wysiewanie nasion przez człowieka, oraz odnowienia naturalne, czyli zjawisko samoistnego powstania młodego pokolenia drzew pod okapem drzewostanu lub w jego sąsiedztwie. Odnowienia naturalne w lasach zagospodarowanych nie przebiegają zazwyczaj żywiołowo, lecz są kierowane przez człowieka. Prace polegają na spulchnieniu gleby pod okapem drzewostanu w roku, w którym spodziewany jest duży urodzaj nasion, oraz rozluźnieniu drzew, tak by do dna lasu dochodziła odpowiednia ilość światła.

Corocznie Nadleśnictwo Dębno pielęgnuje ok. 480 ha upraw leśnych. Polega to na wykaszaniu chwastów wśród drzewek. Równocześnie wykonuje się cięcia pielęgnacyjne, które w zależności od wieku drzewostanu mają inny charakter i noszą inną nazwę: czyszczeń wczesnych w okresie uprawy, czyszczeń późnych w okresie młodnika, trzebieży wczesnych w okresie dojrzewania drzewostanu oraz trzebieży późnych w okresie dojrzałości drzewostanu.
Czyszczenia wczesne wykonujemy corocznie na obszarze ok. 250 ha, czyszczenia późne – na 150 ha, trzebieże wczesne – na 290 ha, a trzebieże późne – na ok. 1085 ha.


WARTO ZOBACZYĆ:


> Wyłuszczarnia Nasion w Dębnie – najważniejszy obiekt edukacyjny w Nadleśnictwie, położony przy trasie Dębno-Myślibórz. Jest jedynym takim obiektem na terenie Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Szczecinie.

Wyposażenie wyłuszczarni:

- izba edukacji leśnej,

- gablota z szyszkami, nasiennik,

- tablice edukacyjne,

- zaplecze socjalne,

- leśna wiata + ławostoły,

- miejsce na ognisko,

- dąb papieski

> Ścieżka przyrodnicza - Porzecze

> Miejsce wypoczynku "Janosik"

> Miejsce postoju Jez. Czaple

>
Miejsce Wypoczynku - Jez. Barnówko

> Miejsce Postoju Pojazdów - Szkółka leśna

> Obiekt edukacyjny - Obiekt edukacji ekologicznej i muzealny, Nadleśnictwo Dębno

>
Miejsce Wypoczynku - Cyranka

>
Drewniana wieża widokowa - Drewniana wieża widokowa o wysokości 15,5 m. Na wieży znajdują się dwa tarasy widokowe. Pierwszy taras widokowy znajduje się na wysokości 7,60 m, drugi taras widokowy znajduje się na wysokości 11,10 m.
 
źródło: www.debno.szczecin.lasy.gov.pl
 
 
 

 




 



 


 
 
 
 

 

niedziela, 30 maja 2021

POWIAT ZWOLEŃSKI

 

 


Powiat zwoleński – powiat w Polsce (województwo mazowieckie), utworzony w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Zwoleń.

W skład powiatu wchodzą
:

    gminy miejsko-wiejskie: Zwoleń
    gminy wiejskie: Kazanów, Policzna, Przyłęk, Tczów
    miasta: Zwoleń

Według danych z 31 grudnia 2019 roku powiat zamieszkiwało 36 166 osób. Natomiast według danych z 30 czerwca 2020 roku powiat zamieszkiwało 36 026 osób.

 

ZARYS HISTORYCZNY:

Powiat zwoleński powołano 1 października 1954 w województwie kieleckim, jako jeden z pierwszych powiatów utworzonych tuż po wprowadzeniu gromad w miejsce dotychczasowych gmin (29 września 1954) jako podstawowych jednostek administracyjnych PRL. Na powiat zwoleński złożyły się 1 miasto i 22 gromady, które wyłączono z dwóch powiatów w województwie kieleckim (w praktyce gromady te należały do tych powiatów przez zaledwie dwa dni):

    z powiatu kozienickiego:
        miasto Zwoleń
        gromady Babin, Bartodzieje, Brzezinki Stare, Chechły, Czarnolas, Grabów nad Wisłą, Gródek Stary, Łagów, Ławeczko Nowe, Paciorkowa Wola, Policzna, Przyłęk, Rudki, Sarnów, Sucha, Sycyna, Strykowice Górne, Tczów Średni, Zawada Stara

    z powiatu iłżeckiego:
        gromady Jasieniec Solecki, Kazanów i Pcin

31 grudnia 1959 roku zniesiono gromady:

    Babin (włączono do gromad Przyłęk i Grabów nad Wisłą)
    Bartodzieje (włączono do gromad Brzezinki Stare i Tczów)

31 grudnia 1961 roku zniesiono gromadę Paciorkowa Wola (włączono do gromad Czarnolas, Policzna, Strykowice Górne i Grabów nad Wisłą).

1 stycznia 1969 roku zniesiono gromady:

    Brzezinki Stare (włączono do gromady Tczów)
    Pcin (włączono do gromad Jasieniec Solecki, Sycyna i Kazanów)
    Zawada Stara (włączono do gromad Sarnów i Gródek Stary)

1 stycznia 1970 roku siedzibę gromady Strykowice Górne przeniesiono ze Strykowic Górnych do Zwolenia a nazwę gromady zmieniono na gromada Zwoleń.

Po zniesieniu gromad i reaktywacji gmin z dniem 1 stycznia 1973 roku powiat zwoleński podzielono na 1 miasto i 5 gmin:

    miasto Zwoleń
    gminy Kazanów, Policzna, Przyłęk, Tczów i Zwoleń

Po reformie administracyjnej obowiązującej od 1 czerwca 1975 roku terytorium zniesionego powiatu zwoleńskiego włączono do nowo utworzonego województwa radomskiego. Wraz z reformą administracyjną z 1999 roku przywrócono w województwie mazowieckim powiat zwoleński o kształcie i podziale administracyjnym identycznych do tych z 1975 roku(jedynie miasto i gminę Zwoleń połączono 1 stycznia 1992 roku we wspólną gminę miejsko-wiejską Zwoleń). Porównując obszar dzisiejszego powiatu zwoleńskiego z obszarem z 1954 roku można zauważyć że niektóre tereny znajdują się obecnie w powiatach kozienickim (Sarnów), radomskim (Sucha) i lipskim (Pcin od 1968 roku).

 

WARTO ZOBACZYĆ:

> zabytkowy zespół parkowy w Strykowicach Górnych

> zespół pałacowo ogrodowy w Jasieńcu Soleckim

> rezerwat leśny "Miodne", w którym znajdują się rzadkie gatunki zwierząt (bocian czarny, bóbr)

> zespół kościelny wybudowany w latach 1788 – 1790 w Kazanowie;

> kapliczki przydrożne w Kowalkowie, Osuchowie, Dębnicy, Kopcu i Niedarczowie oraz miejsca pamięci narodowej

> Muzeum Jana Kochanowskiego w Czarnolesie

> śródleśny staw w Patkowie oraz rezerwat bagien i torfowisk tzw. Okólny Ług

> płyta pomnika pilota kpt. Tadeusza Sędzielewskiego zestrzelonego 7.IX.1939 r. nad miejscowością Zamość Nowy- cmentarz parafialny w Łagowie

> pomnik niepodległości z 1928 r.  przy kościele parafialnym w Przyłęku

> pomnik pomordowanych 19. XII. 1942 w Mszadli Nowej

> kościół parafialny pw. Św. Floriana w Łagowie z 1863 roku

> kaplica pw. Św. Zofii w Grabowie nad Wisłą

> kapliczka przydrożna w Mszadli Dolnej




środa, 26 maja 2021

POWIAT OSTRZESZOWSKI

 

 


Powiat ostrzeszowski – powiat w Polsce (województwo wielkopolskie), reaktywowany w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Ostrzeszów.

W skład powiatu wchodzą:

    gminy miejsko-wiejskie: Grabów nad Prosną, Mikstat, Ostrzeszów
    gminy wiejskie: Czajków, Doruchów, Kobyla Góra, Kraszewice
    miasta: Grabów nad Prosną, Mikstat, Ostrzeszów

Środkowa część powiatu, z Ostrzeszowem, wchodzi w skład Kalisko-Ostrowskiego Okręgu Przemysłowego.

Poza przemysłem, najważniejszą rolę odgrywa turystyka (Wzgórza Ostrzeszowskie) oraz rolnictwo (w dolinie Prosny) i leśnictwo.


ZARYS HISTORYCZNY:

Za początek historii powiatu można uznać moment umieszczenia w Ostrzeszowie przez Kazimierza Wielkiego siedziby starostwa grodowego. Obszar podległy staroście ostrzeszowskiemu z czasem powiększył się także o tereny wokół Grabowa nad Prosną i Mikstatu (po likwidacji starostwa grabowskiego). Tereny te w czasie kongresu wiedeńskiego zostały przyznane Prusom. Z części powiatu ostrzeszowskiego (z Bolesławcem i Wieruszowem), która pozostała w Królestwie Polskim, utworzono powiat ostrzeszowski województwa kaliskiego z siedzibą w Wieruszowie.

W wyniku reorganizacji podziału administracyjnego w państwie pruskim utworzono 1 stycznia 1818 nowy Powiat Ostrzeszowski (Kreis Schildberg), który mimo germanizacji w 1900 roku zamieszkiwało 90% Polaków. Powiat zniesiono 1 kwietnia 1932.

Powiat ostrzeszowski został reaktywowany 1 października 1954 roku w województwie poznańskim, jako jeden z pierwszych powiatów utworzonych tuż po wprowadzeniu gromad w miejsce dotychczasowych gmin (29 września 1954) jako podstawowych jednostek administracyjnych PRL. Na powiat ostrzeszowski złożyły się 3 miasta i 20 gromad, które wyłączono z trzech ościennych powiatów (w praktyce gromady te należały do tych powiatów przez zaledwie dwa dni):

    z powiatu kępińskiego (woj. poznańskie):
        miasta Ostrzeszów i Grabów nad Prosną
        gromady Bobrowniki, Bukownica, Doruchów, Grabów nad Prosną, Kaliszkowice Kaliskie, Kobylagóra[7], Kuźnica Myślniewska, Morawin, Niedźwiedź, Parzynów, Rogaszyce, Rojów, Siedlików i Torzeniec

    z powiatu ostrowskiego (woj. poznańskie):
        miasto Mikstat
        gromada Mikstat

    z powiatu wieluńskiego (woj. łódzkie):
        gromady Dębicze, Czajków, Kraszewice, Kuźnica Grabowska i Mielcuchy (zmiana przynależności wojewódzkiej)

1 stycznia 1956 do powiatu ostrzeszowskiego przyłączono z powiatu ostrowskiego gromadę Szklarka Przygodzicka, a z powiatu kępińskiego gromadę Mąkoszyc.

Po zniesieniu gromad i reaktywacji gmin z dniem 1 stycznia 1973 roku powiat ostrzeszowski podzielono na 3 miasto i 6 gmin:

    miasta Grabów nad Prosną, Mikstat i Ostrzeszów
    gminy Doruchów, Grabów nad Prosną, Kobyla Góra, Kuźnica Grabowska (po niecałym miesiącu zniesiona), Mikstat i Ostrzeszów

Po reformie administracyjnej obowiązującej od 1 czerwca 1975 roku terytorium zniesionego powiatu ostrzeszowskiego włączono do nowo utworzonego województwa kaliskiego. 1 października 1982 roku z części obszaru gminy Grabów nad Prosną utworzono gminę CzajkóW a 1 stycznia 1984 roku, również z gminy Grabów wyodrębniono gminę Kraszewice (obie gminy istniały też przejściowo od 21 września 1953 do 28 września 1954 w powiecie wieluńskim, województwie łódzkim).

Wraz z reformą administracyjną z 1999 roku przywrócono w województwie wielkopolskim powiat ostrzeszowski o kształcie przybliżonym do granic z 1975 roku. Powiat powiększył się administracyjnie (lecz nie terytorialnie) o reaktywowane w latach 80. gminy Czajków i Kraszewice, natomiast dawna gmina Kuźnica Grabowska nie została odtworzona. Inną różnicą między dzisiejszym powiatem a tym z 1975 roku było połączenie miast Grabów nad Prosną, Mikstat i Ostrzeszów z jednoimiennymi gminami 1 stycznia 1992 roku we wspólne gminy miejsko-wiejskie.


Szlak Bursztynowy


Na początku października 2010 roku zakończone zostały prace nad budową Bursztynowego Szlaku Rowerowego, wchodzącego w skład Wielkopolskiego Systemu Szlaków Rowerowych(WSSR). Na liczącym 200 km odcinku, przebiegającym z południa na północ wschodniej części Wielkopolski, powstało sześć miejsc postojowych oraz osiem tablic informacyjnych, w tym 2 miejsca postojowe(Myślniew w gm. Kobyla Góra i Mikstacie) i 1 tablica informacyjna (Ostrzeszów) na terenie powiatu ostrzeszowskiego. Zadanie współfinansowane było przez Urząd Marszałkowski Województwa Wielkopolskiego, liderem projektu był powiat koniński. W projekcie uczestniczyły ponadto: powiat ostrzeszowski, kaliski oraz gminy: Ślesin, Wierzbinek, Stare Miasto i Sieroszewice, miasto Konin oraz Fundacja All for Planet. Szlak prowadzi przez ciekawe turystycznie i przyrodniczo tereny wschodniej Wielkopolski. Rozpoczyna się w Sycowie, skąd biegnie na północny wschód – przez Wzgórza Ostrzeszowskie, Kobylą Górę, Ostrzeszów, Mikstat, Ołobok, Kalisz, Russów, Stare Miasto, Konin, Ślesin i dalej rynną jezior ślesińskich do Przewozu.Trasa Szlaku nawiązuje do dawnego przebiegu traktu handlowego, jakim był Szlak Bursztynowy, którym w okresie Imperium Rzymskiego przemieszczały się karawany kupieckie od Adriatyku do Bałtyku  w poszukiwaniu cennego na owe czasy bursztynu.Bursztynowy Szlak Rowerowy wiedzie przede wszystkim szosami asfaltowymi o małym natężeniu ruchu, jednak od czasu do czasu trzeba pokonać odcinek drogi gruntowej, polnej lub leśnej. Na szlaku nie ma większych trudności technicznych, stąd też mogą nim podróżować turyści bez względu na rodzaj roweru czy kondycję fizyczną. Warto podkreślić, że dzięki współpracy z Fundacją All for Planet oznakowanie w południowej części szlaku zostało odnowione, a północnej na nowo opisane.



WARTO ZOBACZYĆ:


    ratusz w Ostrzeszowie
    ruiny zamku w Ostrzeszowie
    dwór w Grabowie nad Prosną
    klasztor pobernardyński w Ostrzeszowie
    kościół św. Mikołaja w Ostrzeszowie
    kościół parafialny w Ostrzeszowie
    kościół w Kobylej Górze
    kościół w Kotłowie
    kościół św. Rocha w Mikstacie
    kościół św. Andrzeja w Siedlikowie
    kościół św. Trójcy w Mikstacie
    kościół pofranciszkański w Grabowie nad Prosną
    klasztor pofranciszkański w Grabowie nad Prosną
    kościół św. Stanisława Kostki w Doruchowie
    kościół św. Filipa i Jakuba w Bukownicy
    kościół św. Anny w Niedźwiedźu
    Rezerwat przyrody Pieczyska (leśny)
    Rezerwat przyrody Jodły Ostrzeszowskie (leśny)




wtorek, 25 maja 2021

ARCHIWUM PAŃSTWOWE W ZAMOŚCIU

 

 
 
 
 
 
 

Archiwum Państwowe w Zamościu powstało w sierpniu 1950 r., na mocy Zarządzenia Ministra Oświaty z dnia 21 lipca 1950 roku (Dz. Urz. Min. Oświaty nr 19, poz. 253). Należy do Sieci Archiwów Państwowych. Od ponad 70 lat budujemy zaufanie społeczne jako urząd wiary publicznej. Jesteśmy profesjonalistami. Nasze archiwum z pieczołowitością dba o akta i spuścizny osób prywatnych.

Zasięg

Swoim zasięgiem obejmujemy obszar dawnego województwa zamojskiego – miasto Zamość, powiaty: biłgorajski, hrubieszowski, tomaszowski i zamojski oraz gminy: Gorzków, Izbica, Rudnik i Żółkiewka z pow. krasnostawskiego i gminy: Wysokie i Zakrzew z pow. lubelskiego. Pod naszym nadzorem znajduje się 187 jednostek organizacyjnych państwowych i samorządowych. Jednym z celów nadzoru jest pozyskiwanie historycznej dokumentacji do zasobu archiwum państwowego.

 

Zadania

 

Gromadzenie, przechowywanie i zabezpieczanie archiwaliów: dokumentów, korespondencji, akt, dokumentacji technicznej, statystycznej, kartograficznej, fotograficznej, filmów, nagrań dźwiękowych jako źródła informacji o wartości historycznej, to jedne z naszych najważniejszych zadań.

Pracownicy Archiwum zajmują się także ewidencjonowaniem i opracowywaniem materiałów archiwalnych. Prace te polegają na segregacji dokumentów, inwentaryzacji i nadaniu im sygnatur archiwalnych oraz sporządzeniu w formie elektronicznej inwentarzy zespołów.

Na pisemne zlecenia urzędów i instytucji, osób prywatnych, z kraju i zagranicy nasi archiwiści przeprowadzają poszukiwania w materiałach archiwalnych.

Ponadto w archiwum prowadzone są prace introligatorskie, polegające na klejeniu, zszywaniu i oprawie akt oraz bieżące ich odkurzanie.

Digitalizacja naszego zasobu archiwalnego uwzględnia potrzeby różnych użytkowników: badaczy, historyków, pedagogów, grono uczniowskie, osoby prywatne poszukujące przodków jak i instytucji w celach urzędowych. W pierwszej kolejności digitalizujemy księgi cieszące się największym zainteresowaniem: metrykalne i akty stanu cywilnego (akt chrztu, ślubu, zgonu), dokumenty podmiotów administracji publicznej, archiwa rodzinno-majątkowe. Akta metrykalne wytworzone były przez instytucje wyznaniowe (parafie), w języku polskim. Od 1868 r. prowadzone po rosyjsku. Wspomniane akta stanowią podstawowe źródło nie tylko do badań nad historią własnej rodziny, ale także socjologicznych i biograficznych. Nasze Archiwum, tak jak wszystkie Archiwa Państwowe udostępnia zgromadzone materiały archiwalne bezpłatnie, w czytelni oraz na portalu „Szukaj w archiwach”.

Z okazji Międzynarodowego Dnia Archiwów, który przypada 9 czerwca organizujemy dni otwarte archiwum. Nasi goście mają okazję zaznajomić się z funkcjonowaniem archiwum, pracą archiwistów, najciekawszymi zbiorami z zasobu. Przeprowadzamy także krótki pokaz konserwacji materiałów archiwalnych.

Ważną rolą placówki jest popularyzacja wiedzy o materiałach archiwalnych i archiwach. Archiwum organizuje lekcje archiwalne dla młodzieży, konkursy, tradycyjne wystawy o charakterze przekrojowym, ekspozycje plenerowe, wystawy online oraz spotkania z archiwistami, genealogami i regionalistami. „Archiwa Rodzinne Niepodległej” to projekt Naczelnej Dyrekcji Archiwów Państwowych, którego celem jest zwrócenie uwagi społeczeństwa na unikalną wartość rodzinnych pamiątek. Jedną ze stałych inicjatyw jest wydawanie „Archiwariusza Zamojskiego” czasopisma o tematyce archiwalno-historycznej dotyczącej Zamojszczyzny.

Archiwum aktywnie zabiega o przejmowanie archiwaliów od osób prywatnych.

Od 2011r. sukcesywnie rozbudowujemy infrastrukturę informatyczną pozwalającą na digitalizację zabezpieczającą oraz gromadzenie i przechowywanie elektronicznych kopii zasobu.

Na koniec kwietnia 2021 r. zasób Archiwum tworzyło 1310 zespołów archiwalnych (2541,22 mb.). Najstarszy, pergaminowy dokument w zbiorach Archiwum pochodzi z roku 1457.

Zapraszamy do współpracy.

 

źródło: tekst własny Archiwum Państwowego w Zamościu

 



 





 

 

poniedziałek, 24 maja 2021

MIASTO TARNOBRZEG

 

 

 

 

 

Tarnobrzeg – miasto w Polsce, na prawach powiatu, położone w województwie podkarpackim. Siedziba władz powiatu tarnobrzeskiego w latach 1867–1975 oraz od 1999. Siedziba władz województwa tarnobrzeskiego w latach 1975–1998. W latach 1973–1976 miasto było siedzibą gminy wiejskiej Tarnobrzeg. Do początku lat 90. XX wieku największy w Polsce ośrodek wydobycia i przetwórstwa siarki.

Tarnobrzeg uzyskał lokację miejską w 1593 roku, ale nie została ona zrealizowana, ponowne nadanie praw miejskich przed 1681 rokiem.


Nazwa Tarnobrzega nawiązuje do rodziny szlacheckiej, która to ufundowała miasto – Tarnowskich. Nazwa Tarnobrzeg przeważyła nad innymi proponowanymi nazwami: „Tarnodwór”, „Nowo Dwór” czy „Nowy Tarnów”. W czasach PRL, w ramach deburżuaizacji próbowano przeforsować fałszywą tezę, iż nazwa Tarnobrzeg związana jest z tarniną, która porastała brzeg Wisły. Teza ta nie miała żadnego uzasadnienia logicznego i była próbą przekłamania historii. Fakt pochodzenia nazwy Tarnobrzeg od rodu Tarnowskich, jest w tym momencie bezsporny. Podobne nazwy nosiły inne miasta założone przez rodzinę Tarnowskich, np.: Tarnogród, Tarnopol. Sam Tarnobrzeg miał zastąpić Tarnowskim utracony wcześniej Tarnów. Nazwa użyta w akcie lokacyjnym („Tarnobrzeg”) nie przyjęła się wśród mieszkańców. Miasto założone na prawie magdeburskim było de facto przysiółkiem magnackiej siedziby Tarnowskich – Dzikowa. Znacznie starsza, ludniejsza i ważniejsza administracyjnie była też inna pobliska osada – Miechocin. Aż do XX wieku to te dwie nazwy przeważają w powszechnym użyciu zamiast nazwy Tarnobrzeg. Obraz z sanktuarium tarnobrzeskiego nosi nazwę Matki Bożej Dzikowskiej, konfederacja zawiązana w Tarnobrzegu określana jest jako dzikowska, a zjazd Stronnictwa Demokratycznego z 1927 roku nosi nazwę dzikowskiego. Początkowo znacznie ludniejszy i spełniający ważne funkcje administracyjne był Miechocin. W czasach piastowskich był siedzibą najmniejszej podstawowej jednostki administracyjnej – opola. Kościół w Miechocinie był siedzibą archidekanatu i aż do 1922 roku był siedzibą jedynej parafii tarnobrzeskiej.

Miasto z nazwy „Tarnobrzeg” funkcjonuje w powszechnej świadomości i jako jednostka administracyjna dopiero od XIX wieku. Wtedy to stało się siedzibą powiatu oraz powstała stacja kolejowa – Tarnobrzeg. W 1918 roku powstałe samozwańcze państwo nosiło nazwę Republiki Tarnobrzeskiej. Odrodzona II Rzeczpospolita pozostawiła Tarnobrzeg siedzibą powiatu. Po odkryciu siarki w pobliskim Machowie, Jeziórku i Grębowie, Tarnobrzeg szybko się rozwijał oraz stał się siedzibą województwa, które nosiło nazwę tarnobrzeskiego. Nawet Matka Boża Dzikowska zaczyna być nazywana Matką Bożą Tarnobrzeską.

Tarnobrzeg jest jednym z większych obszarowo miast, a jego granice sięgają Sandomierza. Odległość od południowych do północnych granic miasta to ok. 20 km. Nazwa Tarnobrzeg, początkowo ograniczona do pl. Bartosza Głowackiego, zdecydowanie wyparła inne historyczne odrębne jednostki takie jak Zakrzów, Dzików, Machów, Wielowieś, Miechocin, Sielec, Podłęże, Sobów, Mokrzyszów. Wszystkie one są teraz integralną częścią rozszerzonego administracyjnie miasta.

Tarnobrzeg w języku jidysz, דזיקאוו, czyli Żikew, przez Żydów utożsamiany był z Dzikowem. W Tarnobrzegu obowiązywał zakaz osiedlania się Żydów, więc zamieszkiwali oni w pobliskim Dzikowie; gdy zakaz uchylono, przeprowadzali się oni do miasta, przenosząc jednocześnie nazwę swej poprzedniej siedziby na Tarnobrzeg.


Tarnobrzeg leży na prawym brzegu Wisły, w południowo-wschodniej części Polski, w Kotlinie Sandomierskiej na pograniczu Równiny Tarnobrzeskiej i Niziny Nadwiślańskiej. Jest to najdalej na północ wysunięte miasto regionu karpackiego.

Dominują gleby bielicowe, na terenach nabrzeżnych mady rzeczne oraz piaszczyste brzegi. Dużo gruntów zostało zalesionych. W rejonie Tarnobrzega jest wiele lasów wchodzących w skład Puszczy Sandomierskiej. Głównymi drzewami są: sosna zwyczajna, dąb szypułkowy, olsza czarna, buk i brzoza.

Administracyjnie graniczy bezpośrednio z Sandomierzem. Historycznie położony jest w Małopolsce. Leżał w ziemi sandomierskiej. W wyniku rozbiorów związany z Galicją. Przynależność tę zachowano w II Rzeczypospolitej, w tym czasie administracyjnie przynależał do województwa lwowskiego. Stan ten utrzymuje się do dziś i Tarnobrzeg związany jest administracyjnie z województwem ze stolicą w Rzeszowie (tj. pozostałą przy Polsce częścią województwa lwowskiego). Do dawnego województwa sandomierskiego nawiązywało województwo tarnobrzeskie z lat 1976–1999. Do terenu dawnej ziemi sandomierskiej nawiązuje też zasięg rzymskokatolickiej diecezji sandomierskiej.

Tarnobrzeg był centrum wydobywania i przetwarzania siarki i kwasu siarkowego (zobacz: „Siarkopol”), lecz zamknięto wszystkie kopalnie siarki, kiedy stało się to ekonomicznie nieopłacalne. Najpierw została zamknięta kopalnia w Piasecznie, następnie kopalnia Machów (po 40 latach wydobywania siarki – kopalnia Machów była największą odkrywkową kopalnią siarki w Europie), a na końcu, w latach 90., kopalnia Jeziórko. Ta ostatnia była eksploatowana nieco dłużej, gdyż stosowano tam nowocześniejsze metody wydobycia siarki (metodą podziemnego wytopu), co ograniczało liczbę potrzebnych ludzi do pracy i skutkowało przez długi czas rentownością produkcji. Obecnie kopalnie Machów i Piaseczno zalewane są przez wodę z Wisły i tworzone są tam sztuczne zbiorniki. Od lat 90. XX wieku na terenach zakładów Siarkopol działa Tarnobrzeska Specjalna Strefa Ekonomiczna.


Tarnobrzeg posiada sieć instytucji z dziedziny kultury. Tworzą ją m.in.: sieć bibliotek publicznych, biblioteki parafialne (klasztorna OO. Dominikanów, parafii serbinowskiej) i biblioteki szkolne (w tym uczelni wyższych). Główne życie miasta skupione jest w Tarnobrzeskim Domu Kultury (dawna nazwa Wojewódzki Dom Kultury). W nim odbywają się spektakle teatralne (w tym Barbórkowa Drama Teatralna) oraz projekcje filmowe. 8 stycznia 2008 roku zamknięto Kino Wisła spełniające dotychczas tę funkcję. Amatorskie życie kulturalne skupia także Środowiskowy Dom Kultury działający przy Tarnobrzeskiej Spółdzielni Mieszkaniowej oraz grupy teatralne i muzyczne powstałe na Serbinowie przy tamtejszej parafii. Wymienione ośrodki w przeważającej mierze organizują zajęcia dla dzieci i młodzieży. Sporadycznie koncerty muzyki poważnej organizuje Muzeum Historyczne Miasta Tarnobrzega.

WARTO ZOBACZYĆ:

> Barokowy kościół i klasztor Dominikanów z końca XVII wieku

> Kaplica i klasztor Dominikanek wraz z kościołem św. Gertrudy i św. Michała z połowy XIX wieku

> Pałac Tarnowskich w Dzikowie wraz z kompleksem parkowo – ogrodowym

> Nowy cmentarz żydowski

> Synagoga wybudowana w miejscu Starej synagogi

> Gotycki kościół św. Marii Magdaleny z XIV wieku

> neogotycki Pałac Myśliwski (Szindlerów)

>
Kościół M.B. Nieustającej Pomocy

> klasycystyczny Dwór Padewiczów

> Las Zwierzyniecki

> Jezioro Tarnobrzeskie

źródło: www.tarnobrzeg.pl; Wikipedia

 


 




sobota, 22 maja 2021

AQUAPARK POLKOWICE

 
 
 

 

 

O "AQUAPARK POLKOWICE":

Gdy 18 maja 1998 roku otwieraliśmy swoje podboje, polkowicki Aquapark był największym tego typu kompleksem rekreacyjnym w Polsce. Charakterystyczny, futurystyczny kształt naszego obiektu widoczny jest z fragmentu drogi krajowej nr 3, prowadzącej od Szczecina do Pragi, jest dobrze znany wszystkim, którzy zatrzymali się w Polkowicach na relaks i odpoczynek.

Jesteśmy przede wszystkim znani z wysokiej jakości usług i przyjaznej atmosfery.

Nasi Klienci mogą korzystać z całego kompleksu usług bez konieczności opuszczania budynku. W polkowickim Aquaparku osoby w każdym wieku mogą spędzić nawet cały dzień – z pożytkiem dla samopoczucia i zdrowia. Do ich dyspozycji są: wodne niecki i sauny, basen sportowy, kręgielnia, siłownia, jaskinia solna, kriokomora, sala bilardowa i sala fitness. W Przychodni, wyposażonej w nowoczesny sprzęt, pracują wysokiej klasy lekarze specjaliści oraz wykwalifikowani fizjoterapeuci z wieloletnim doświadczeniem.

Propagujemy zdrowy styl życia z myślą o całych rodzinach.

Serdecznie zapraszamy!


W OFERCIE "AQUAPARKU POLKOWICE" DLA KLIENTA:


> HALA BASENOWA - W naszym basenie rekreacyjnym udostępniamy Państwu kompleks 10 niecek wodnych, w których każdy znajdzie coś dla siebie. Fontanny, wodotryski, masaże wodne i gejzery gwarantują doskonałą zabawę dzieciom i dorosłym. Milusińscy w Aquaparku znajdą mnóstwo ciekawych miejsc do zabawy w specjalnie dla nich przygotowanych brodzikach. Na dzieci czeka sympatyczny słoń, z którego trąby można zjechać prosto do wody oraz armatka. Rodzice po trudach dnia zrelaksują się hydromasażami w postaci dzikich źródeł, wodnych parasoli, biczy oraz leżąc na masujących leżankach. Polecamy odpoczynek w solankowych jacuzzi, który wpłynie kojąco na cały organizm, przynosząc ulgę i odprężenie. Wszystkich, którzy szukają emocji i dobrej zabawy, zaskoczą nasze zjeżdżalnie. Gwarantowane doznanie emocji o pełnej skali zapewni zjazd na zjeżdżalni pontonowej. Osobom preferujących wolniejszą jazdę oraz dzieciom, proponujemy 45 m zjeżdżalnię wewnętrzną. Przebywając w Hali Basenowej mają Państwo bezpośredni dostęp do basenu sportowego, strefy saun a także strefy gastronomicznej poprzez wejście na taras Surf Bistro. W chwili obecnej nie można korzystać z naszych zjeżdżalni zewnętrznych. W bliskiej perspektywie zostaną one zdemontowane. Na kolejnym etapie realizacji projektu modernizacji polkowickiego Aquaparku pojawią się nowe, nowoczesne zjeżdżalnie, które staną się niewątpliwie dodatkową atrakcją.

> BASEN SPORTOWY - Sześciotorowy kryty basen sportowy ma nieckę o wymiarach 25 x 12 m. Basen posiada homologację Polskiego Związku Pływackiego, co umożliwia rozgrywanie zawodów pływackich. Przy basenie znajduje się trybuna dla 126 osób. Regularne pływanie znakomicie przyczynia się do poprawy kondycji i wydolności organizmu. Tego rodzaju wysiłek przynosi też prawdziwą ulgę dla kręgosłupa, szczególnie osobom, które pracują w pozycji siedzącej. Pływanie powszechnie uznawane jest za doskonałą metodę na aktywny ruch, odchudzanie, poprawienie sylwetki i przemiany materii. Zawody pływackie organizowane są m.in. dla firm, stowarzyszeń, grup zorganizowanych o zasięgu gminnym, regionalnym i ogólnopolskim.Istnieje możliwość wynajmu toru i całego basenu pływackiego. W ofercie posiadamy INDYWIDUALNE NAUKI PŁYWANIA

> SIŁOWNIA - Siłownia to miejsce idealne, gdy chcemy poprawić swoją sylwetkę, wzmocnić mięśnie, zwiększyć wytrzymałość ścięgien, czy uzyskać efekty zdrowotne. W zakresie zdrowego stylu życia w Siłowni każdy może liczyć na bezpłatną poradę trenerską.

Naszymi instruktorami są: Patrycja, Basia, Jakub i Jacek.

W Siłowni Aquaparku można znaleźć wszelkiego rodzaju akcesoria treningowe, takie jak gumy treningowe, piłki lekarskie oraz gimnastyczne, skakanki, arm blaster i inne.
STREFY TRENINGOWE:
Strefa Cardio

    idealna do rozgrzewek, redukcji tkanki tłuszczowej, poprawy wydolności,
    2 bieżnie; 2 rowerki stacjonarne; 2 orbitreki (trenażery eliptyczne); 1 stepper

Na każdym wymienionym powyżej urządzeniu istnieje możliwość wyboru programu treningowego oraz obciążenia, ze stałym monitorowaniem tętna.
Strefa maszyn siłowych

    kilkanaście stanowisk, na wszystkie partie mięśniowe.
    wzmocnienie, wysmuklenie, rozbudowanie sylwetki,
    trening izolowany, bezpieczny,

Sprzęt nie wymaga od trenującego opanowania wybitnej techniki. Zawsze może on liczyć na bezpłatne wsparcie instruktora siłowni.
Strefa wolnych ciężarów

    dla podstawowych ćwiczeń z dużym obciążeniem,
    wyposażenie: brama, brama narożna, 2 ławeczki z regulacją skosu, 1 ławeczka płaska z 2 sztangami olimpijskimi, ławka skośna do brzucha, ławka rzymska, suwnica Smith’a, modlitewnik ze sztangą łamaną, zestaw talerzy w przedziale 1,5 kg–25 kg; zestaw hantli w przedziale 1–40 kg.

> FITNESS
- Oprócz zróżnicowanych zajęć, stawiamy przede wszystkim na wykwalifikowanych prowadzących, którzy wszystkich uczestników zarażają pozytywną energią. W naszej kadrze znajdziecie licencjonowanych instruktorów z doświadczeniem, ale przede wszystkim ludzi o nietuzinkowych osobowościach!

> PRZYCHODNIA - W trosce o Państwa zdrowie otworzyliśmy w Aquaparku Przychodnię, prowadzoną przez zespół rehabilitacyjny oraz lekarzy specjalistów.

W Przychodni znajdą pomoc osoby, które utraciły sprawność wskutek choroby albo urazu. Tu mają szansę powrócić do samodzielnego życia, pracy zawodowej oraz społecznej i twórczej aktywności. Pomogą w tym wskazówki specjalistów i zabiegi rehabilitacyjne. Osoby niepełnosprawne wspieramy w odzyskaniu całkowitej lub częściowej sprawności fizycznej. Zajęcia rehabilitacyjne mogą odbywać się w Aquaparku lub w domu, pod ścisłą kontrolą rehabilitanta.

Usługi rehabilitacyjne świadczymy dla:

    pacjentów ze skierowaniem od lekarza podstawowej opieki zdrowotnej i specjalisty w ramach umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia,
    pacjentów – mieszkańców Gminy Polkowice, w ramach uczestnictwa w programach zdrowotnych, finansowanych częściowo lub całkowicie z budżetu gminy,
    klientów komercyjnych.

Podczas pierwszej wizyty w Przychodni pacjenci kierowani są do Poradni rehabilitacyjnej na konsultację z lekarzem specjalistą. Zajęcia rehabilitacyjne mogą odbywać się w Aquaparku lub w domu, pod ścisłą kontrolą rehabilitanta.

> AQUA BAR

> STREFA SAUN - Strefa saun to prawdziwe centrum relaksu. Do Państwa dyspozycji są dwie sauny fińskie, łaźnie  parowe, sauna infrared, oraz grota lodowa. Wizyta w Strefie Saun wpływa na nasz organizm nie tylko relaksująco, ale również zdrowotnie. Każda z saun posiada wyjątkowe właściwości, które nie tylko poprawiają naszą odporność ale również działają leczniczo, a także wpływają na kondycję i wygląd naszej skóry.

SAUNA FIŃSKA:

Pobyt w saunie jest zabiegiem ciepłoleczniczym, wykorzystującym działanie ciepłego powietrza (temp. 70–120º C) w wyniku czego, dochodzi do zmian w regulacji cieplnej organizmu. Sauna reguluje krążenie krwi, usprawnia przemianę materii, oczyszcza i uelastycznia naskórek, relaksuje, upiększa i pozwala dłużej cieszyć się młodością.

ŁAŹNIA PAROWA:

Do podstawowych działań łaźni parowej należy poprawa wyglądu skóry, rozluźnienie mięśni, a także zwiększenie odporności. Dzięki lepszemu ukrwieniu i usunięciu toksyn, skóra staję się bardziej elastyczna, ujędrniona, widocznie poprawia się jej koloryt.

Do pobytu w Łaźni Parowej warto wykupić peeling solny lub cukrowy, który sprawi, że pobyt w Strefie Saun będzie miał jeszcze lepszy wpływ na nasz wygląd

SAUNA INFRARED:

W pomieszczeniu sauny infrared panuje temperatura 50–55 °C. Wśród podstawowych zalet sauny infrared są między innymi redukcja cellulitu, zmniejszenie napięcia mięśni, łagodzenie bólu i działanie antydepresyjne.

GROTA LODOWA:
Po pobycie w Saunie warto schłodzić i zahartować nasze ciało. W tym celu poza zimnym prysznicem polecamy wejść do Groty Lodowej. Dzięki niskiej temperaturze i wytwarzanemu nieustannie lodu schłodzimy nasze ciało i dopełnimy pobytu w Strefie Saun.

> BILARD

> KRĘGIELNIA


> SURF BISTRO - Po relaksie wodnych szaleństw wstąp koniecznie do Surf Bistro. Szeroki wybór dań i napojów pozwoli, że każdy znajdzie coś dla siebie. Surf Bistro to idealne miejsce do spotkań rodzinnych i towarzyskich.

źródło: www.aquapark.com.pl

 


 







czwartek, 20 maja 2021

ZŁOCIENIECKI OŚRODEK KULTURY

 
 

 

 

 

 

> ZŁOCIENIECKI OŚRODEK KULTURY <


Motto Złocienieckiego Ośrodka Kultury brzmi: „Zapraszam Cię, to Twoje miejsce – możesz je współtworzyć”.

W ramach swojej działalności prowadzi zajęcia plastyczno-ceramiczne, wokalne, taneczne, instrumentalne, malarskie oraz rysunek i studium postaci, dla różnych grup wiekowych. Zajęcia animacyjne prowadzone są również w 12 świetlicach wiejskich na terenie gminy Złocieniec. W czasie pandemii wszystkie zajęcia odbywają się w trybie online.

ZOK cyklicznie organizuje wydarzenia o zasięgu ogólnopolskim:

  • Festiwal Podróżniczy 16 Południk (LINK: https://www.facebook.com/16Poludnik.org) – 3-dniowe wydarzenie, podczas którego odbywają się prezentacje i prelekcje znanych podróżników, hol kina zdobią wystawy podróżnicze, w ciągu dnia organizowane są warsztaty kulinarne, kosmetyczne i jogi, a wieczorami uczestnicy i prelegenci wspólnie spędzają czas na koncertach muzycznych i przy wspólnym ognisku.

  • Święto Drawy (LINK: https://swietodrawy.zlocieniec.pl) – jedna z największych imprez na Pojezierzu Drawskim i Pomorzu Zachodnim. Co roku w ostatni weekend lipca w Złocieńcu obchodzone jest święto Drawy – rzeki, która przez miasto przepływa. Na deptaku odbywa się wielki jarmark rękodzieła i produktów regionalnych, a także warsztaty z charakteryzacji – każdy może w nich uczestniczyć i z pomocą instruktorów stać się jednym z mitycznych stworów i rusałek żyjących w rzece. Tego dnia wszyscy mieszkańcy wraz z turystami tworzą barwny korowód, który przechodzi ulicami miasta na miejski amfiteatr. Do późnego wieczora odbywają się tu koncerty. Wystąpił już m.in. Jelonek, Luxtorpeda, Big Cyc, Piersi, Future Folk i wiele innych. W roku 2020 z powodu pandemii Święto Drawy wyglądało inaczej niż zwykle – przestrzeń miejską wypełniły galerie letnie, w których zawisły obrazy i zdjęcia lokalnych twórców, a momentem kulminacyjnym był pokaz świateł widoczny niemal z każdego miejsca w mieście.

W ZOK działa również kino Mewa, które w roku 2019 obchodziło swoje stulecie. Poza komercyjnymi seansami filmowymi, odbywają się tu spotkania Złocienieckiego Koła Filmowego, projekcje dla uczniów i seniorów w ramach programu KinoSzkoła, koncerty, spektakle teatralne, a także transmisje oper i operetek ze światowych scen.

Ciekawą propozycją dla mieszkańców jest również cykl imprez „Muzyczny Piątek” – w ostatni piątek miesiąca w sali widowiskowej ZOK odbywają się koncerty z różnymi gatunkami muzycznymi – od bluesa, przez klimat disco z lat 80., aż po house i muzykę elektroniczną.


W roku 2021 Złocieniecki Ośrodek Kultury uruchomił II edycję programu Złocienieckie Inicjatywy Kulturalne (LINK: https://www.facebook.com/ZlocienieckieInicjatywyKulturalne) – w jego ramach każdy, kto ma pomysł na ciekawą inicjatywę kulturalną i podejmie się jej realizacji, może otrzymać do 4000 zł na organizację. W zeszłym roku w ramach programu zrealizowano aż 7 przedsięwzięć. 

źródło:tekst własny Złocienieckiego Ośrodka Kultury

 


 


środa, 19 maja 2021

STAROGARD GDAŃSKI

 

 
https://www.youtube.com/channel/UCPZ5GMGrf9kA2WCVgs8DZkQ


 
 
 
Starogard Gdański (niem. Preußisch Stargard, kaszub. Starogarda) – miasto w województwie pomorskim, siedziba powiatu starogardzkiego oraz gminy wiejskiej Starogard Gdański. Miasto leży nad rzeką Wierzycą na Pojezierzu Starogardzkim, należy do nadwiślańsko-pomorskiego regionu Kociewie, jest także jednym z najstarszych miast na Pomorzu.

31 grudnia 2020 roku miasto liczyło 44 470 mieszkańców.


Miasto znajduje się w południowej części w województwa pomorskiego, w północnej części powiatu starogardzkiego. Gmina Starogard Gdański od północy graniczy z gminą Skarszewy, od zachodu z gminą Zblewo, od południa z gminami Lubichowo oraz Bobowo, od strony wschodniej zaś graniczy z powiatem tczewskim.

W latach 1945–1998 (także w latach 1975–1998) miasto administracyjnie należało do województwa gdańskiego.


ZARYS HISTORYCZNY:


Starogard Gdański jest jedną z najstarszych miejscowości Polski Północnej, wykształconą prawdopodobnie z osady neolitycznej (4-5 tysięcy lat p.n.e.) i leżącą w pobliżu lub nawet na samym tzw. szlaku bursztynowym.

W późniejszych wiekach budowano tu grody obronne i osady otwarte. Jeden z książąt pomorskich – Grzymisław, 11 listopada 1198 roku zapisuje lewobrzeżną twierdzę drewniano – kamienną Joannitom, prawobrzeżną część od Piotra Święcy w 1305 roku kupują Krzyżacy. Takie władanie tym obszarem znajduje swoje odzwierciedlenie w historycznym herbie miasta, w którym na tarczy widnieją do dziś dwa krzyże w rzucie pionowym: joannicki u dołu i krzyżacki u góry. Krzyżacy zbudowali na obszarze przez siebie nabytym miasto – twierdzę o charakterze obronnym prawdopodobnie według projektu brata zakonnego Teodora z Florencji i w 1348 roku nadali miastu prawa miejskie.

Średniowieczny układ urbanistyczny z jednym z ładniejszych rynków Polski Północnej, przetrwał w swoim kształcie do dnia dzisiejszego. Jednak jedną z najbardziej charakterystycznych cech miasta (ze względu na podmokły teren) jest jego niska zabudowa.

W czasach Rzeczypospolitej Szlacheckiej miasto stało się ważnym ośrodkiem życia politycznego Pomorza. Tu odbywały się sądy grodzkie i ziemskie oraz zjazdy sejmikowe.

Miasta nie ominęły liczne zarazy, wojny i pożary, z których największy był w 1792 roku – nie spłonął tylko kościół farny p.w. Św. Mateusza.
Wiek XVIII to polityczny upadek Polski, któremu nie zapobiegła zwołana do Starogardu w 1769 roku Konfederacja Pomorska. Starogard znalazł się pod panowaniem pruskim.

Pomimo niewoli, wiek XIX zaznaczył się w historii miasta rozwojem przemysłu, powstało wiele fabryk i warsztatów, między innymi:

    fabryka kotłów Horstmana (1820 r.),
    wytwórnia wódek i likierów Winkelhausena (1846 r.),
    kompleks młynów Wiecherta (1872 r.).

Do dziś niektóre z tych obiektów pełnią swoją pierwotną funkcję będąc jednocześnie cennymi zabytkami architektury przemysłowej. Długą tradycją cieszy się również Stado Ogierów założone w 1897 roku a sięgające tradycją hodowli koni Jana III Sobieskiego w Piasecznie koło Gniewa.

W latach 1870 – 1871 zbudowano pierwszą linię kolejową na trasie Piła – Starogard Gdański – Tczew. W roku 1900 miasto otrzymało gazownię i wodociągi.
Dnia 29 stycznia 1920 roku miasto powróciło w granice Polski wyzwolone przez Błękitną Armię gen. J.Hallera.

Wybuch i przebieg II wojny światowej stanowił – podobnie jak dla całego kraju – tragiczny okres w historii. Lata okupacji hitlerowskiej to jeden z najcięższych okresów w dziejach miasta. Dowodem na to są liczne miejsca kaźni w mieście i okolicy.

Dziś Starogard jest prężnym i samodzielnym ośrodkiem przemysłowym i kulturalnym. Władze miasta starają się uważnie śledzić tempo przemian gospodarczych w kraju oraz osiągnięcia państw europejskich w różnych dziedzinach.
Działania te mają na celu stałe poprawianie warunków życia codziennego mieszkańców, uatrakcyjnienie miasta pod względem turystycznym i jako miejsca dla przyszłych inwestorów.



WARTO ZOBACZYĆ:


> mury obronne - Mury obronne pochodzą z XIV wieku. Budowę rozpoczął w latach 1309-1310 Teodot z Florencji na polecenie wielkiego mistrza krzyżackiego, który chciał przebudować wieś Starogard w miasto-twierdzę. Zewnętrzny mur obronny powstawał od około 1313 do 1320 i otoczył teren 8,4 ha. Mur posadowiono na fundamencie kamiennym, z bastionami w narożnikach i fosą.

> Baszta Gdańska (Szewska) – czworoboczna, ceglana, najlepiej zachowana, powstała około 1325. Stoi nad kanałem Wierzycy – dawniej fosy. Służyła do obrony i strzegła bezpieczeństwa wjazdu do miasta przez Bramę Gdańską. Brama była broniona przez cech szewców, stąd jej druga nazwa – Szewska[14]. W XVIII w. baszta służyła za kaplicę, w XIX w. – pruskie więzienie, przed II wojną światową była policyjnym aresztem, a w czasie wojny więzieniem gestapowskim. Baszta była wielokrotnie przebudowywana, m.in. w 1893 zwężono jej dolną część, by poszerzyć ulicę. Obecnie mieści część ekspozycji Muzeum Ziemi Kociewskiej.

> Baszta Tczewska (Młyńska) – jest rekonstrukcją dawnych umocnień. Kamienne fundamenty pochodzą z pierwszej ćwierci XIV w. Dzięki prywatnemu właścicielowi w 1986 odtworzona została szachulcowa konstrukcja jej górnej kondygnacji oraz nakrycie dachowe.

> Baszta Narożna (Książęca) – zapewne najstarsza, jej fundamenty mogą pamiętać wcześniejszą strażnicę książąt gdańsko-pomorskich lub starszą jeszcze czatownię, co tłumaczy jej historyczną nazwę. Znajduje się w północno-zachodnim narożniku murów. Odbudowana została na wzór prawdopodobnej XVII w. baszty, jednak ze względu na brak źródeł nie ma pewności, czy rekonstrukcja jest zgodna z historycznym wyglądem budowli. Obecnie mieści część ekspozycji Muzeum Ziemi Kociewskiej.
   
> Gotycki kościół farny pw. św. Mateusza z XIV w. – najstarszy zachowany kościół w mieście, o układzie bazylikowym. Wewnątrz znajduje się fresk „Sąd Ostateczny” z około XV w., odkryty w 1957.
   
> Kościół św. Katarzyny z 1802 - W północno-wschodnim narożniku starogardzkiego Rynku usytuowany jest kościół św. Katarzyny z częściowo zachowanym autentycznym wystrojem wnętrza. Ta trójnawowa świątynia wzniesiona została w 1802 na fundamentach średniowiecznego kościoła, użytkowanego od 1577 przez luteran. Przebudowana w 1873 wieża kościoła św. Katarzyny jest najwyższym obiektem w starej części miasta.
    
> Kościół św. Wojciecha z 1936–1939. Zbudowany został w latach 1934–1939 według projektu Kazimierza Ulatowskiego. Inicjatywa budowy tej świątyni pochodziła od ks. Henryka Szumana, zasłużonego kapłana i ofiarnego działacza charytatywnego.
   
> Neogotycka synagoga z połowy XIX w. Budynek noszący cechy neogotyckiej architektury, na miejscu dawnego dworu krzyżackiego (znoszonego w wojnie szwedzkiej). Powstał w 1849 jako dom modlitwy miejscowej gminy żydowskiej, służyła celom kultowym aż do jesieni 1939.
   
> Rynek wraz z zabytkowymi kamienicami, które posadowiono na średniowiecznych fundamentach i piwnicach, zasadniczo pochodzą z XIX i XX w.
   
> Ratusz Staromiejski z XVIII/XIX w. Posadowiony został na fundamentach gotyckich, pozostałości dawnego ratusza zniszczonego w pożarze 1484 i przebudowanego w XVIII w. po zniszczeniach wojny szwedzkiej. Obecny pochodzący z początków XIX w., na fundamentach gotyckich, przebudowany ostatecznie w 1893.
   
> Pałac Wiechertów (1893) wraz z zespołem młynów (1874). Tradycje młynarstwa w Starogardzie sięgają 1283, kiedy to wzmiankuje się o istnieniu tutaj młyna wodnego. W 1871 nabył go Franz (Franciszek) Wiechert, przekształcając w wielkie przedsiębiorstwo rodzinne. Eklektyczny pałacyk o wysmakowanych formach zdobniczych pochodzi z 1893, kiedy to został przebudowany na cele reprezentacyjne rodu Wiechertów. 26 maja 2013 r. w młynach wybuchł pożar i doszczętnie je spalił.

> Szpital dla Nerwowo i Psychicznie Chorych - Szpital dla Nerwowo i Psychicznie Chorych im. Stanisława Kryzana – kompleks budynków wzniesionych w latach 1894-1898, z blisko 300 hektarowym parkiem z rzadkimi nasadzeniami, wśród których występują nietypowe odmiany buka, jodły białe, klony srebrzyste i tuje.
   
> Gmach Sądu Rejonowego – zbudowany w końcu XIX w. w surowym stylu typowym dla pruskiego monumentalizmu, z zapleczem więziennym, rozbudowanym i powiększonym w 1978.
   
> Gimnazjum (obecnie Liceum Ogólnokształcące) – budynek I LO powstał w 1880. Wiosną 1920 w szkole został wprowadzony język ojczysty, a samo gimnazjum zostało przekazane władzom polskim. W 1921 rozpoczęto budowę bursy, którą oficjalnie otwarto w 1928, w obecności m.in. prezydenta RP prof. Ignacego Mościckiego.

> Koszary – zespół budynków koszarowych z lat 1778-1781, wzniesiony na polecenie króla pruskiego Fryderyka II z materiału budowlanego pozyskanego z rozbiórki starościńskich zamków w Borzechowie, Starej Kiszewie i Osieku. W okresie wojny francusko-pruskiej w latach 1806-1807, budynek koszar służył jako lazaret dla żołnierzy francuskich. Po klęskach militarnych Napoleona, koszary powróciły do Prusaków.
 
źródło: www.starogard.pl; Wikipedia
 
       --------------------------------------------------------------------------
 
ciekawostka: W Starogardzie Gdańskim urodził się Kazimierz Deyna - polski piłkarz, reprezentant Polski w latach 1968–1978, kapitan drużyny narodowej w latach 1973–1978, król strzelców Igrzysk Olimpijskich w Monachium w 1972. Także tutaj swoją karierę sportową zaczynał Andrzej Grubba w klubie Neptun Starogard, w którym grał od 1972 do 1973 r. 
 
 
 

 



 



wtorek, 18 maja 2021

UCZELNIA JANA WYŻYKOWSKIEGO

 
 

 

 


Uczelnia Jana Wyżykowskiego (UJW) – polska niepubliczna szkoła wyższa z siedzibą w Polkowicach i filią w Lubinie na Dolnym Śląsku. Do 31 grudnia 2015 r. Dolnośląska Wyższa Szkoła Przedsiębiorczości i Techniki (DWSPiT).

Uczelnia powstała 8 stycznia 2002 roku na mocy decyzji Ministra Edukacji Narodowej i Sportu i została wpisana do rejestru niepaństwowych uczelni zawodowych pod numerem 91, prowadzonym przez to ministerstwo (obecnie wpisana pod numerem 231 do Ewidencji Uczelni Niepublicznych prowadzonej przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego) . Utworzenie polkowickiej szkoły wyższej związane było z działaniem lokalnych władz, które chciały zapewnić kształcenie na poziomie studiów wyższych w kierunkach ekonomicznych i technicznych dla miejscowej młodzieży, która nie miała możliwości podjąć edukacji w większych ośrodkach miejskich.

 

Podstawowymi zadaniami Uczelni są:
 

1. prowadzenie kształcenia na studiach, studiach podyplomowych lub innych formach
kształcenia zgodnie z obowiązującym prawem,
2. realizacja programów kształcenia zgodnie z zakładanymi efektami uczenia się,
3. zapewnianie kompetentnej i wykwalifikowanej kadry dydaktycznej realizującej proces
kształcenia,
4. zapewnianie studentom i pracownikom Uczelni warunków do realizacji procesu
kształcenia,
5. stwarzanie osobom niepełnosprawnym warunków do pełnego udziału w procesie
kształcenia,
6. wychowywanie studentów w poczuciu odpowiedzialności za państwo polskie, tradycję
narodową, umacnianie zasad demokracji i poszanowanie praw człowieka,
7. upowszechnianie i pomnażanie osiągnięć nauki i kultury, gromadzenie i udostępnianie
zbiorów bibliotecznych, informacyjnych i archiwalnych,
8. współpraca z otoczeniem zewnętrznym w celu doskonalenia procesu kształcenia,
9. działania na rzecz społeczności lokalnych i regionalnych.


 Uczelniana Komisja ds. Jakości Kształcenia

 

1. Rektor w drodze Zarządzenia powołuje Uczelnianą Komisję ds. Jakości Kształcenia.
2. W skład Komisji wchodzą:
1) przewodniczący komisji, którym może być nauczyciel akademicki posiadający co
najmniej stopień naukowy doktora,
2) członkowie komisji, którymi mogą być nauczyciele akademiccy stanowiący pełną
reprezentację wszystkich wydziałów Uczelni Jana Wyżykowskiego.
3. Pracami Komisji kieruje Przewodniczący, który odpowiada za systematyczne
realizowanie zadań zgodnie z USJK oraz sporządzanie corocznych raportów składanych
Rektorowi.
4. Nadzór nad pracami Uczelnianej Komisji ds. Jakości Kształcenia sprawuje Prorektor ds.
zapewniania jakości kształcenia.
5. Obsługę administracyjną Uczelnianej Komisji ds. Jakości Kształcenia zapewnia Biuro
Rektora.


ZARYS HISTORYCZNY:


Dolnośląska Wyższa Szkoła Przedsiębiorczości i Techniki powstała dzięki współpracy gminy i powiatu polkowickiego. Z kolei jej założycielem była spółka "ZamPol", której jedynymi akcjonariuszami są właśnie te dwie jednostki samorządowe Dolnego Śląska. Wystąpiły one do Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu z wnioskiem o powołanie do życia uczelni w Polkowicach, którą otrzymały 30 sierpnia 2001 rokU.

Uczelnia zainaugurowała swoją działalność 1 października 2002 roku na dwóch kierunkach: informatyka i stosunki międzynarodowe. Pierwszym rektorem DWSPiT w Polkowicach został prof. zw. dr hab. Wacław Kasprzak, który pełnił tę funkcję do 2006 roku. Była szkołą jedno-wydziałową. W wyniku dynamicznego rozwoju szkoły i powiększającej się liczby studentów w 2004 roku utworzono dwa wydziały: Wydział Informatyki prowadzący studia na kierunku informatyka oraz Wydział Nauk Społecznych prowadzący studia na kierunku stosunki międzynarodowe. W tym samym roku szkoła wyższa przeniosła się do nowoczesnego obiektu, położonego na terenie największego kompleksu edukacyjnego w Polkowicach, przy ulicy Skalników 6b. 30 września 2005 roku miało miejsce wręczenie dyplomów ukończenia studiów pierwszym absolwentom stosunków międzynarodowych. 9 listopada 2006 roku miała miejsce inauguracja Polkowickiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku. W październiku 2008 roku uruchomiono na uczelni dwusemestralne studia podyplomowe – polityka lokalna i międzynarodowa samorządu terytorialnego, a także miało miejsce wręczenie insygniów władzy rektorskiej władzom uczelni, które ufundowały władze samorządowe. W tym samym roku uruchomiono nowy kierunek studiów – mechatronikę. Uchwałą Senatu DWSPIT nr 5/1015 z dnia 30 marca 2015 roku wprowadzono w Uczelni Wewnętrzny System Zapewnienia Jakości Kształcenia. W 2016 DWSPiT połączyła się z Uczelnią Zawodową Zagłębia Miedziowego w Lubinie, w wyniku czego powstała Uczelnia Jana Wyżykowskiego z siedzibą główną w Polkowicach i filią w Lubinie.


Wydziały i kierunki kształcenia

Uczelnia Jana Wyżykowskiego oferuje studia pierwszego stopnia: licencjackie (3-letnie), inżynierskie (3,5-letnie) i magisterskie uzupełniające (2 lata) oraz jednolite na następujących kierunkach[4]:

    >Wydział Nauk Społecznych w Polkowicach
        Administracja (licencjackie)
        Pedagogika (licencjackie)
    >Wydział Nauk Technicznych w Polkowicach
        Informatyka (inżynierskie)
        Logistyka (inżynierskie)
        Mechatronika (inżynierskie)
    >Wydział Zamiejscowy w Lubinie
        Prawo (jednolite magisterskie)
        Zarządzanie (licencjackie, magisterskie)
        Górnictwo i Geologia (inżynierskie)
        Zarządzanie i Inżynieria produkcji (inżynierskie)


Wydawnictwo


Uczelnia Jana Wyżykowskiego publikuje w ramach serii wydawniczych. Nakładem Wydawnictwa ukazują się dwa czasopisma: „Zeszyty Naukowe UJW. Studia z Nauk Społecznych”, "Społeczności Lokalne. Studia Interdyscyplinarne" oraz „Zeszyty Naukowe UJW. Studia z Nauk Technicznych”. Są one punktowane przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego.


Współpraca międzynarodowa i międzyuczelniana


Główną ideą przyświecającą powołaniu Uczelni było i jest kształcenie kadr dla potrzeb lokalnego przemysłu oraz instytucji publicznych, działających na terenie subregionu polkowickiego (założycielami szkoły są jednostki samorządu terytorialnego). Jednakże szeroko rozumiana współpraca ma charakter ogólnopolski, a także międzynarodowy.

Oprócz nawiązania ścisłych kontaktów z miejscowym przemysłem i samorządami rozpoczęto również współpracę ze szkołami wyższymi z kraju:

    Uniwersytetem Zielonogórskim
    Politechniką Wrocławską, a w szczególności z jej Centrum Kształcenia Ustawicznego
    Politechniką Poznańską
    Dolnośląską Szkołą Wyższą we Wrocławiu
    Gnieźnieńską Szkołą Wyższą Milenium
    Łużycką Wyższą Szkołą Humanistyczną w Żarach
    Państwową Wyższą Szkołą Zawodową w Głogowie

i z zagranicy:

    Rosyjsko-Ormiański (Słowiański) Uniwersytet w Erywaniu
    Uniwersytet Lwowski im. Iwana Franki
    Międzynarodowy Uniwersytet Przyrody, Społeczeństwa i Człowieka „Dubna”
    Państwowy Rosyjski Uniwersytet Handlowo-Ekonomiczny
    Rosyjska Międzynarodowa Akademia Turystyki, fila w Dmitrowie

 źródło: Wikipedia; www.ujw.com.pl