marquee

☞ www.promogadzety.blogspot.com ☜

niedziela, 30 października 2022

GMINA SUBKOWY

 

 
 

 INTERNETOWA MAPA GMINY:

https://subkowy.e-mapa.net/


Subkowy (kaszb. Subkòwë) – wieś kociewska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie tczewskim, w gminie Subkowy na trasie linii kolejowej nr 131 Chorzów Batory – Tczew i przy drodze krajowej nr 91. Wieś jest siedzibą sołectwa Subkowy w którego skład wchodzi również miejscowość Małe Subkowy. Transport publiczny obsługiwany jest przez prywatne przedsiębiorstwo transportowe na trasie Tczew – Subkowy.

W latach 1954-1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Subkowy. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego.

Miejscowość jest siedzibą gminy Subkowy.



Gmina leży we wschodniej części województwa pomorskiego, w powiecie tczewskim na tzw. Kociewiu Wschodnim w sąsiedztwie Żuław Wiślanych.  Obejmuje ona obszar o powierzchni 7780 ha i zamieszkuje ją 5535 osób. Gmina Subkowy położona jest przy ważnych szlakach komunikacji samochodowej i kolejowej. To specyficzne położenie komunikacyjne przy drodze krajowej nr 91 z Czech do Szwecji i trasie Berlin – Królewiec oraz magistrali kolejowej Śląsk – Porty, usytuowanie gminy w sąsiedztwie Specjalnej Strefy Ekonomicznej oraz bliskość węzła autostrady A-1 w Swarożynie czyni z Gminy Subkowy bardzo dobry punkt do lokalizacji inwestycji, nie tylko w zakresie przetwórstwa rolno-spożywczego, ale także usług i przemysłu. Z Gminy Subkowy wszędzie blisko: 40 km do Trójmiasta, 10 km do Tczewa, 25 km do Starogardu Gdańskiego i 20 km do Malborka. Największy udział w powierzchni gminy ma Pojezierze Starogardzkie. Dolina Kwidzyńska obejmuje swoim zasięgiem południowo – wschodnie krańce gminy, natomiast północno – wschodnie zajmują Żuławy Wiślane. W skład gminy wchodzi 11 sołectw: Subkowy, Gorzędziej, Radostowo, Mała Słońca, Wielka Słońca, Mały Garc, Rybaki, Wielgłowy, Brzuśce, Waćmierz i Narkowy. Większość dróg przebiegających przez Gminę to drogi publiczne, w tym autostrada A1, droga krajowa nr 91, droga wojewódzka nr 230 Wielgłowy – Pelplin, osiem dróg powiatowych o łącznej długości 39,1 km i 49 dróg gminnych o łącznej długości ok. 67,5 km. Przez Subkowy przebiega magistralna  linia kolejowa obsługująca zarówno ruch towarowy, jak i osobowy.


ZARYS HISTORYCZNY:


Pierwsze informacje o wsi podają dokumenty z 1282 roku. Ziemię tę otrzymał od księcia pomorskiego Mściwoja II rycerz Michał. Zdradził swego suwerena na rzecz margrabiów brandenburskich i Ziemia Subkowska została podarowana stolicy biskupiej we Włocławku.
Biskup włocławski Wisław uzyskał dla wsi prawo chełmińskie w 1290 roku. Lokacja nastąpiła w 1301. W tym samym roku erygowano we wsi parafię pod wezwaniem Świętego Stanisława Biskupa i Męczennika. Fundatorami budowli byli biskupi włocławscy.


GOSPODARKA:


Podstawą gospodarki w Gminie Subkowy jest rolnictwo, któremu sprzyjają zarówno warunki naturalne, jak i dotychczasowe tradycje. Gmina położona jest w strefie wybitnych walorów o znaczeniu porównywalnym do Żuław Wiślanych. Atutem ziemi subkowskiej są doskonałe gleby o wysokiej I – III klasie bonitacji. Ogólna powierzchnia gminy wynosi 7780 ha. Użytki rolne zajmują powierzchnię 6380 ha z czego grunty orne stanowią 5271 ha. Użytki rolne stanowią ok 82 % ogólnej powierzchni gminy, w tym grunty orne ok 68 %. Wiodącym kierunkiem jest produkcja roślinnej – uprawa zbóż, głównie pszenicy i pszenżyta, rzepaku oraz buraka cukrowego.

 

WARTO ZOBACZYĆ: 

  • kościół parafialny pw. św. Stanisława Biskupa, ul. Zamkowa, XIV/XV, nr rej.: A-324 z 10.09.1962
  • cmentarz parafialny (nieczynny), nr rej.: A-324 z 30.12.1987
  • ogrodzenie z bramami i kaplicą, 1910-20, nr rej.: j.w.
  • zespół dworski (d. nr 88), ul. Cicha 8, pocz. XX, nr rej.: A-1205 z 15.05.1988:
    • dwór
    • budynek gospodarczy przy dworze
    • budynek gospodarczy ze spichrzem (nie istnieje)
    • park
  • dwór (nr 89), ob. szkoła, XIX, z piwnicami pałacu biskupiego z XIV w. , nr rej.: A-811 z 17.11.1974
  • zespół dworski (d. nr 120), ul. Pałacowa 5, XVIII/XIX, 2 poł. XIX, nr rej.: A-1169 z 28.05.1987:
    • dwór
    • park
    • 2 budynki gospodarcze.


źródło: www.subkowy.pl; Wikipedia

 


 





sobota, 29 października 2022

ZGO AQUARIUM Sp. z o.o. / ZGO PUKININ

 

 


 ze strony ZGO Aquarium:



Zakład ZGO Pukinin
jest Instalacją komunalną do przetwarzania niesegregowanych (zmieszanych) odpadów komunalnych lub pozostałości z przetwarzania tych odpadów, określoną na liście Marszałka Województwa Łódzkiego zapewniającą:

a) mechaniczno-biologiczne przetwarzanie niesegregowanych (zmieszanych) odpadów komunalnych i wydzielanie z niesegregowanych (zmieszanych) odpadów komunalnych frakcji nadających się w całości lub w części do odzysku,

b) składowanie odpadów powstających w procesie mechaniczno biologicznego przetwarzania niesegregowanych (zmieszanych) odpadów komunalnych oraz pozostałości z sortowania odpadów komunalnych.

Ponadto Spółka prowadzi unieszkodliwianie odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne oraz wyrobów azbestowych na podstawie Decyzji z dnia 30 kwietnia 2020r. w sprawie pozwolenia zintegrowanego.

 

AQUARIUM Centrum Fit Rawa
jest jednym z najnowocześniejszych obiektów. Mieści się w Rawie Mazowieckiej, przy ulicy Katowickiej 20. Na wszystkich spragnionych ruchu i relaksu czekają baseny, wodny świat malucha, strefa saun ze słoneczną łąką i grotą solną oraz sala do ćwiczeń i znakomicie wyposażona siłownia. (zgoaquarium.pl/aquarium/)


Historia spółki:

ZGO AQUARIUM Sp. z o.o. z siedzibą przy ul. Katowickiej 20, 96 – 200 Rawa Mazowiecka, pod powyższą nazwą istnieje od 5 grudnia 2012r. Powstało w wyniku przekształcenia Zakładu Gospodarki Odpadami Sp. z o.o. utworzonego 28 listopada 2007r. ZGO AQUARIUM Sp. z o.o. jest własnością Urzędu Miasta Rawa Mazowiecka, który posiada 100 % jej udziałów. Spółka prowadzi działalność obejmującą gospodarkę odpadami (Zakład ZGO Pukinin) oraz działalność o charakterze sportowo – rekreacyjnym (AQUARIUM Centrum Fit Rawa).


Działalność edukacyjna Spółki:


> EKO EDUKACJA - W maju 2015r na terenie Zakładu ZGO Pukinin nr 140, zarządzanego przez ZGO AQUARIUM Sp. z o.o. z siedzibą przy ul. Katowickiej 20  w  Rawie  Mazowieckiej powstała ścieżka edukacji ekologicznej pn.„Ogród Dydaktyczny”.

Ścieżka edukacji ekologicznej ma na celu:

    kształtowanie prawidłowych postaw proekologicznych wśród uczniów wszystkich szczebli, przedszkoli szkół podstawowych, średnich i wyższych,
    zapewnienie społeczeństwu niezbędnych  informacji  nt. stanu środowiska i działań na rzecz jego ochrony.

Na jej terenie zostały zamontowane tablice dydaktyczne  zawierające informacje  m. in na temat bogactwa ekosystemu, a także propagowania selektywnej zbiórki odpadów u ,,źródła”. (Zdjęcia dostępne w zakładce „Galeria – Edukacja Ekologiczna”) Ponadto Ścieżka edukacyjna umożliwia nauczycielom szkół i przedszkoli z terenu miasta Rawa Mazowiecka oraz okolicznych gmin prowadzenie ciekawych zajęć w terenie, a tym samym uświadamia konieczność podejmowania działań na rzecz ochrony środowiska naturalnego. Zajęcia edukacyjne w ramach ścieżki odbywają się nieodpłatnie. Odwiedzający ścieżkę edukacyjną mają zapewnionego przewodnika – wyspecjalizowanego pracownika Zakładu ZGO Pukinin nr 140. Wszystkie zajęcia dostosowane są zarówno do wieku uczestników, jak również do oczekiwań uczestników oraz ich opiekunów. Dla grup starszych przewidziano możliwość zapoznania się z instalacjami do przetwarzania odpadów tj.

    instalacją MBP – sortownia i kompostownia odpadów
    składowisko odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne oraz składowisko odpadów niebezpiecznych (azbestowych)
    PSZOK

> Kampania - Selektywna Edukacja - Dnia 07.08.2017r. Spółka ZGO Aquarium podpisała umowę z Wojewódzkim Funduszem Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Łodzi na realizację zadania pn. „Kampania edukacyjna racjonalnego gospodarowania odpadami i zapobiegania ich powstawaniu pn. Selektywna edukacja”.

W ramach realizacji umowy:

    Rozbudowano istniejącą ścieżkę edukacyjną na terenie Zakładu ZGO Pukinin o nowe tablice dydaktyczne. Tablice dydaktyczne przedstawiają tematy:
        Istota gospodarki o obiegu zamkniętym (circular economy),
        Zagadnienie selektywnej zbiórki odpadów,
        Sposoby zapobiegania powstawaniu odpadów,
        Informacje, co można uzyskać z przerobionych wtórnie surowców.
    Zostały zainstalowane stacje selektywnej zbiórki odpadów  przy obiektach użyteczności publicznej tj. hala sportowa Millenium oraz pływalnia miejska Aquarium. Stacje będą składały się z tablicy informacyjnej oraz 4 pojemników na odpady: papier, szkło, plastik, zużyte baterie.

    Zorganizowano konkurs plastyczny „Druga szansa” dla uczniów szkół powiatu rawskiego.

        Zakupiono gadżety edukacyjne dla uczestników konkursu, wykładów i warsztatów terenowych.

    W siedzibie głównej Spółki w dniu 09.11.2017r. zostaną przeprowadzone bezpłatne wykłady dla pracowników administracji oraz pracowników firm współpracujących w zakresie gospodarowania odpadami. Wykłady będą składały się z następujących bloków tematycznych:
        Projekty ustaw i rozporządzeń w zakresie gospodarki odpadami.
        PSZOK jako ważny element w gospodarce o obiegu zamkniętym (circular economy).
        Wypełnianie sprawozdań w zakresie gospodarki odpadami wraz z przykładem wyliczenia poziomów recyclingu.
        Panel dyskusyjny.

    W 2018r. Spółka zorganizuje szereg warsztatów związanych z tematyką projektu. Warsztaty odbędą się na terenie Zakładu ZGO Pukinin. Uczestnikom warsztatów ukazana zostanie praca RIPOK w Pukininie.

> Kampania edukacyjna OZE - We wrześniu 2016r na terenie Zakładu ZGO Pukinin nr 140, zarządzanego przez ZGO AQUARIUM Sp. z o.o. z siedzibą przy ul. Katowickiej 20  w  Rawie  Mazowieckiej powstała ścieżka edukacji ekologicznej pn. ,,Słoneczna edukacja”. Została wybudowana w ramach zadania pn. „Kampania edukacyjna podstawowych źródeł energii odnawialnej w Pukininie pn. Słoneczna edukacja”, które zostało dofinansowane ze środków Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Łodzi.

Ścieżka edukacji odnawialnych źródeł energii ma na celu:

    przedstawienie sposobów zapobiegania zanieczyszczeniu powietrza,
    ukazanie zasady działania podstawowych źródeł energii odnawialnej tj. słońca i wiatru,
    zapewnienie społeczeństwu niezbędnych  informacji  nt. nowych technologii pozyskiwania energii cieplnej i energii elektrycznej.

Na jej terenie zostały zamontowane tablice dydaktyczne zawierające informacje m. in na temat zasobów energii odnawialnej występujących na naszej planecie, a także propagowania sposobów zapobiegania zanieczyszczeniu powietrza. (Zdjęcia dostępne w zakładce „Galeria – Słoneczna edukacja”) Ponadto Ścieżka edukacyjna umożliwia mieszkańcom z terenu miasta Rawa Mazowiecka oraz okolicznych gmin prowadzenie ciekawych zajęć w terenie, a tym samym uświadamia konieczność podejmowania działań na rzecz ochrony środowiska naturalnego. Zajęcia edukacyjne w ramach ścieżki odbywają się nieodpłatnie. Odwiedzający ścieżkę edukacyjną mają zapewnionego przewodnika – wyspecjalizowanego pracownika Zakładu ZGO Pukinin nr 140. Wszystkie zajęcia dostosowane są zarówno do wieku uczestników, jak również do oczekiwań uczestników oraz ich opiekunów. Dla grup starszych przewidziano możliwość zapoznania się z instalacjami do przetwarzania odpadów tj.

    – instalacją MBP – sortownia i kompostownia odpadów
    składowisko odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne oraz składowisko odpadów niebezpiecznych (azbestowych)
    PSZOK


DZIAŁALNOŚĆ ZGO PUKININ:


Zakład ZGO Pukinin
w 2019 roku uzyskał status Instalacji komunalnej w związku z czym prowadzi mechaniczno-biologiczne przetwarzanie niesegregowanych (zmieszanych) odpadów komunalnych oraz składowanie odpadów powstających w procesie mechaniczno- biologicznego przetwarzania.

Ponadto Spółka prowadzi  składowisko odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne oraz wyrobów azbestowych, Punkt Selektywnej Zbiórki Odpadów Komunalnych oraz edukację ekologiczną.

 
ZAKRES DZIAŁALNOŚCI


 
1. Składowisko odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne.

Składowisko odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne tj.  kwatera nr IX o pojemności 247 514,85 m3 , eksploatowana od maja 2020r. Działalność w zakresie unieszkodliwiania odpadów prowadzona na podstawie Decyzji Marszałka Województwa Łódzkiego z dnia 30.04.2020r. w sprawie pozwolenia zintegrowanego (znak:RŚVI.7222.115.2019.ML).

 
2.
Instalacja MBP – Sortownia + Kompostownia (o wydajności 70 000 Mg/rok).

Instalacja mechaniczno-biologicznego przetwarzania (MBP) funkcjonuje od połowy roku 2012r. W 2015r. zmodernizowano instalację MBP poprzez realizację inwestycji pn. „Budowa kompostowni odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne waz z infrastrukturą towarzyszącą na terenie Zakładu ZGO Pukinin, gm. Rawa Mazowiecka”. Natomiast w 2016r. zmodernizowano część mechaniczną instalacji poprzez dostosowanie się do obowiązujących wymagań gospodarowania odpadami.


3.
Kompostownia odpadów zielonych i biodegradowalnych

Kompostowania odpadów zielonych i innych bioodpadów prowadzona jest w 1 bioreaktorze od strony sortowni, a dojrzewanie kompostu odbywa się na skanalizowanym placu technologicznym wspólnym  dla instalacji MBP i przetwarzania odpadów ulegających biodegradacji.

 
4. Środek poprawiający właściwości gleby pn.  „PUKININ – ek”.

Dnia 05.09.2018r. Spółka uzyskała decyzję umożliwiająca  wprowadzenie do obrotu organicznego środka poprawiającego właściwości gleby pn. ,,PUKININ-ek” . Produkt jest wytwarzany jest w procesie kompostowania biomasy, w skład której wchodzą m. in. liście, trawa, gałęzie i trociny pochodzące z terenów zieleni miejskiej oraz gospodarstw domowych. Dzięki odpowiednim składnikom pokarmowym produkt poprawia właściwości fizyczne i chemiczne gleby, wpływa korzystnie na wzrost , plonowanie jak również kondycję roślin. Cechy jakościowe produktu potwierdzone są w akredytowanych badaniach laboratoryjnych.

 
5
. Składowisko azbestu.

Na terenie Zakładu ZGO w Pukininie nr 140, gm. Rawa Mazowiecka funkcjonuje składowisko odpadów niebezpiecznych (azbestowych). Spółka swoją działalność wykonuje zgodnie z  decyzją Marszałka Województwa Łódzkiego z dnia 30.04.2020r. w sprawie pozwolenia zintegrowanego (znak: RŚVI.7222.115.2019.ML). Składowanie azbestu odbywa się metodą D5 – Składowanie na składowiskach w sposób celowo zaprojektowany (np. umieszczanie w uszczelnionych oddzielnych komorach, przykrytych i izolowanych od siebie wzajemnie i od środowiska itd.).

 
6. Odbiór odpadów.

Od 2017r. Spółka uruchomiła odbiór i utylizację odpadów z wykorzystaniem własnych pojazdów. Posiadamy dwa pojazdy nadające się do wykonania usługi dla klientów prywatnych jak i firm. Jednym z pojazdów jest 2-osiowy DAF z zabudową bramową oraz dźwigiem HDS mogący obsługiwać posiadane kontenery o pojemności: 3m3, 5m3, 6m3, 7m3. Drugim pojazdem jest Mercedes Axor – 3-osiowy hakowiec obsługujący duże kontenery: 19m3 oraz 37m3. Obecnie jesteśmy na etapie rozpoczęcia realizacji pierwszych umów o charakterze ciągłym z pozyskanymi klientami. W tym celu zakupiono specjalnie do tego przystosowane kontenery. Na bieżąco obsługujemy klientów zainteresowanych wynajęciem kontenera „okazyjnie”. Ogłaszamy się na portalach internetowych nie wymagających opłat oraz w postaci kilku ogłoszeń na terenie miasta w formie plakatów. Wyposażenie Zakładu do zbiórki odpadów stanowi aktualnie 39 kontenerów oraz place odpowiednio przystosowane do realizacji usług plus dwa w/w pojazdy.

 
7. Prowadzenie Punktu Selektywnej Zbiórki Odpadów Komunalnych.

ZGO AQUARIUM Sp. z o.o. w ramach współpracy z: Gminą Miasto Rawa Mazowiecka, Gminą Rawa Mazowiecka, Gminą Regnów, Gminą Kowiesy utworzyła na terenie Zakładu ZGO Pukinin nr 140, Punktu Selektywnej Zbiórki Odpadów Komunalnych (PSZOK). Punkt selektywnej zbiórki odpadów komunalnych funkcjonuje w systemie „dostarcz” zatem mieszkańcy mogą przywieść – dowozić różnego rodzaju odpady powstające w gospodarstwach domowych. W ramach PSZOK mieszkańcy mogą dostarczać odpady selektywnie gromadzone w swoich gospodarstwach domowych m.in. przeterminowane leki i chemikalia, zużyte baterie i akumulatory, zużyty sprzęt elektryczny i elektroniczny, meble i inne odpady wielkogabarytowe, zużyte opony, odpady zielone oraz odpady budowlane i rozbiórkowe stanowiące odpady komunalne. W celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania punktu zostały opracowane Zasady przyjmowania odpadów do PSZOK.

 
8.
Edukacja ekologiczna.

Na terenie Zakładu ZGO Pukinin prowadzone są zajęcia pozaszkolnej edukacji ekologicznej dla dzieci jak i dorosłych. Przyjmujemy grupy zorganizowane, realizujemy zajęcia terenowe łączące teorię z praktyką. Posiadamy opracowany plan oprowadzania wycieczek oraz proponowany zakres wiedzy dla zróżnicowanych wiekowo grup. Zakres edukacji obejmuje gospodarkę odpadami oraz odnawialne źródła energii. Dzięki udziałom w konkursach organizowanych przez WFOŚiGW w Łodzi udało się przeprowadzić dwie kampanie edukacyjne polegające na rozbudowie infrastruktury ścieżki  (tablice dydaktyczne, instalacja fotowoltaiczna, panel solarny oraz turbina wiatrowa) oraz zorganizowaniu wykładów, warsztatów terenowych i konkursów plastycznych. Podczas jednej z kampanii powstał fundusz edukacyjny polegający na przekazywaniu środków z wyprodukowanej energii elektrycznej przez instalacje fotowoltaiczną na zakup gadżetów potrzebnych do kolejnych działań edukacyjnych.

źródło: https://zgoaquarium.pl

 



 


czwartek, 27 października 2022

GMINA WAŁCZ

 

 

 

 


MAPA GMINY:

https://walcz.e-mapa.net/


Wałcz – gmina wiejska w Polsce położona w południowo-wschodniej części województwa zachodniopomorskiego, w powiecie wałeckim. Jest największą gminą wiejską w Polsce. Siedzibą gminy jest miasto Wałcz, które nie wchodzi w skład gminy, a jest osobną gminą miejską. Gmina Wałcz jest jedną z pieciu jednostek samorzadu terytorialnego wchodzącego w skład powiatu wałeckiego. Na terenie gminy znajduje  się 65 miejscowości z których 33 to wsie sołeckie:

Brzezinki, Chude, Chwiram, Czechyn, Dębołęka, Dobino, Dzikowo, Golce, Gostomia, Górnica, Karsibór, Kłębowiec, Kolno, Kłosowo, Laski Wałeckie, Lubno, Łąki, Ługi Wałeckie, Nakielno, Ostrowiec, Popowo, Prusinowo, Przybkowo, Rudki, Rutwica, Różewo, Strączno, Szwecja, Swiętosław, Wałcz II, Wiesiółka, Witankowo i Zdbice. Wsie wchodzące w skład gminy okalaja wieńcem tereny miasta Wałcz w którym znajduje się siedziba władz gminy. Pod względem liczby mieszkańców wyróżniają się wsie Różewo, Karsibór, Szwecja, Strączno, Chwiram oraz Kłębowiec.


Gmina Wałcz położona jest na południowo-wschodnim krańcu województwa zachodniopomorskiego. Sąsiaduje z gminami: Czaplinek, Wierzchowo, Jastrowie, Mirosławiec, Tuczno, Człopa, Szydłowo. Pod względem obszarowym jest to jedna z największych gmin w Polsce – zajmuje powierzchnie 575,3 km2. Pod względem fizycznogeograficznym gmina Wałcz położona jest na Pojezierzu Wałeckim i Równinie Wałeckiej. Na obszarze gminy znajdują się 3 rezerwaty przyrody: Wielki Bytyn, Golcowe Bagno i Glinki. Przez gminę przepływają dopływy Gwdy: Piława, Dobrzyca i Piławka, które są dostępne dla kajaków, oraz Zdbica przepływajaca przez duże jezioro Zdbiczno. Przez gminę Wałcz przebiegają także drogi krajowe i międzyregionalne, z których najważniejsze to:

    Szczecin – Wałcz – Bydgoszcz – Warszawa,
    Kostrzyn – Gorzów Wlkp. – Wałcz – Starogard Gdański – Gdańsk – Elbląg
    Kołobrzeg – Wałcz – Poznań – Wrocław (Kraków, Katowice).

Wymienione trasy pełnią ważne funkcje w przemieszczaniu się turystów.


Nasza gmina Wałcz leży na Pojezierzu Wałeckim i na Równinie Wałeckiej. Na obszarze gminy znajdują się 4 rezerwaty przyrody: Wielki Bytyń, Golcowe Bagno, Glinki i Rurzyca. Mamy też jeden z największych w Polsce prywatny Park Linowy w Rudnicy k/Kłębowca. Przez tę drugą co do wielkości gminę w Polsce (większa jest tylko Gmina Pisz) przepływają 3 dopływy rzeki Gwdy: Piława, Dobrzyca i Piławka. Są one dostępne dla kajaków. Jest jeszcze mała rzeczka Zdbica przepływająca przez duże jezioro Zdbiczno (pow. jeziora około 330 ha powierzchni). Unikalne warunki przyrodnicze, walory krajobrazowe, wysoki stopień zalesienia 47 %, relatywnie niski stopień uprzemysłowienia naszego regionu, a także czystość wód i powietrza stwarzają dogodne warunki dla rozwoju różnorodnych form turystyki w gminie Wałcz. Walory kulturowe oraz bogata lesistość ziemi Wałeckiej są dodatkowym elementem przyciągającym turystów. Fauna tego terenu jest charakterystyczna dla nizinnej części Polski. W zagłębieniach terenu znajdują się piękne jeziora otoczone lasami, których na terenie gminy jest 32. W lasach spotkać można jelenie, daniele, dziki, sarny, zające, a także lisy, kuny leśne i wiewiórki. Z rzadszych zwierząt spotkać można restytuowane stada żubrów, muflonów i łosi: rozprzestrzeniły się tu także lisbobry wyprowadzone z hodowli Poznańskiej Akademii Rolniczej. Spotkać również można wilki. Bogaty świat ptaków reprezentują łabędzie, jastrzębie, sokoły wędrowne, myszołowy, żurawie, bociany białe i czarne, bażanty i kuropatwy, orły bieliki, puchacze i rybołowy. Osobliwością ornitologiczną są spotykane nad jeziorem Bytyń tracze nurogęsi.

GOSPODARKA:

Gmina wiejska Wałcz, pod względem powierzchni, zajmuje drugie miejsce w kraju. Jej głównymi walorami są: duża lesistość, czyste powietrze, niezanieczyszczone ściekami przemysłowymi jeziora i rzeki, stosunkowo dobre gleby oraz położenie na skrzyżowaniu głównych tras krajowych i dobrze rozwiniętą sieć dróg lokalnych. Połowa gospodarstw rolnych powiatu wałeckiego znajduje się właśnie w gminie Wałcz. Wiele z nich to gospodarstwa nowoczesne, dobrze zorganizowane, o areale pow. 20 ha. W strukturze zasiewów dominują zboża. Dużo uprawia się tu także rzepaku ozimego i jarego - prawie 80% ogólnej jego powierzchni w powiecie. Obok rolnictwa ważną gałęzią gospodarki jest leśnictwo. Lesistość tego terenu wynosi blisko 47% ogólnej powierzchni. Las W gminie siedziby mają dwa nadleśnictwa: Wałcz i Płytnica. Jeziora i rzeki zajmują ponad 3% obszaru gminy. Wszystko to stwarza doskonałe warunki dla rozwoju turystyki i rekreacji. W miejscowościach: Zdbice, Ostrowiec, Głowaczewo, Czapla i Nakielno (nad jeziorem Bytyń) znajdują się do nabycia działki pod prywatne budownictwo letniskowe. W Kłębowcu, Lubnie, Strącznie, Karsiborze istnieją uzbrojone tereny pod budownictwo przemysłowe - zwłaszcza zakładów przetwórstwa rolnego. Dziś w gminie doskonale łączy się gospodarkę rolną i leśną z rozwojem turystyki. Do rangi miejscowości letniskowych awansowały: Zdbice, Iłowiec, Strączno, Nakielno, oraz najszybciej rozwijający się Ostrowiec. Wsie te odwiedzane są przez tysiące turystów z Polski i zagranicy.


ZARYS HISTORYCZNY:

Historia gminy Wałcz splata się z historią miasta Wałcz i całego powiatu wałeckiego. Trudno jest zatem wyodrębnić historię samej gminy. Jednakże zabytki archeologiczne odkrywane na ziemi wałeckiej świadczą, iż była ona od tysięcy lat zamieszkała. Rejon obecnej Gminy Wałcz w przeszłości podzielony był na 4 jednostki administracyjne: Dębołęka, Różewo, Strączno i Szwecja. O tym, że tereny te zamieszkiwane były już przez Słowian, świadczą dość licznie występujące tu ślady po byłych grodziskach: w okolicach Karsiboru, Lubna, Ostrowca, na półwyspie Strączyńskim. W trakcie prac wykopaliskowych we wspomnianych miejscach odnajdywano ceramikę oraz ozdoby i wyroby z brązu. Za najstarsze wsie na terenie gminy uważane są: Prusinowo (odnotowywane już w 1291r.), Witankowo (1249r.), Zdbice (1239r.). Wzmianki pisane o osadnictwie na tych terenach w XIV w. dotyczyły m.in.: Chwiramu, Dobina, Lasek, Nakielna, Gostomii, Strączna. Większość pozostałych wsi tworzona była w XVI i XVII wieku. Położone w gminie wsie należały do zakonu templariuszy i joanitów (Chwiram, Witankowo, Strączno), do rodu Golców (Dębołęka, Golce, Górnica, Kłębowiec, Omólno, Lubno, Rudki), do rodu Wedlów (Dzikowo, Laski, Nakielno, Rutwica) Kilka wsi należało do starostwa ujskiego (Dobrzyca, Czechyń). Wedlowie-Tuczyńscy oraz ich wasale Turnowie, władający w późniejszych czasach Strącznem, wiedli trwające przez wieki spory z Wałczem. Licznymi rozbojami i napadami na kupców przemierzających te ziemie wsławił się ród Golców. Niespokojne były te tereny, zwłaszcza w okresie wojen z Krzyżakami (XVw.) i Szwedami (XVII w.). W 1772r. cała ziemia wałecka, w wyniku pierwszego rozbioru Polski, włączona została do państwa pruskiego. Pod koniec lat dwudziestych XX wieku na terenach tych pojawiły się niemieckie ekipy geodezyjne, które uaktualniały mapy oraz wytyczały przebieg przyszłych linii obrony. W 1932r. rozpoczęto budowę 20 żelbetonowych schronów na przejściach w okolicach Strączna, Prusinowa, Strzalin i Tuczna.

PRZYRODA

Rezerwaty przyrody

Na terenie Gminy znajdują sie trzy rezerwaty przyrody: rezerwat Wielki Bytyń o powierzchni 1827 ha, rezerwat Golcowe Bagno o powierzchni 124,00 ha, rezerwat leśny Glinki o powierzchni 15,7 ha oraz pomniki przyrody, w tym dęby szypułkowe, lipy drobnolistne, buki pospolite oraz głazy narzutowe.

Rezerwat: Bytyń Wielki:
Bytyń Wielki - rezerwat typu krajobrazowego, utworzony w 1989 r. W jego skład wchodzą jezioro Bytyń Wielki wraz z zatokami, jezioro Bytyń Mały oraz przyległe lasy i łąki. Powierzchnia rezerwatu - 1827 ha, w tym 897 ha lasów.Ścisłą ochroną objęta jest Zatoka Zdbowska z wyspami i przyległymi lasami oraz zatoką Małą Krępa i jezioro Bytyń Mały. Wzdłuż wielu strumieni występują bagna i torfowiska oraz różne gatunki roślin chronionych m.in., rosiczka okrągłolistna. Z rzadkich gatunków zwierząt występują: wydra, bóbr, orzeł bielik, orlik krzykliwy, tracz nurogęś, bocian czarny, puchacz.Rezerwat:

Golcowe Bagno:
Golcowe Bagno - utworzony w1990 r. o powierzchni 124 ha, w tym 26 ha objętych ochroną ścisłą. Rezerwat jest przykładem dynamicznie rozwijającego się torfowiska z zachowanym procesem rorfo-twórczym. Przedmiotem ochrony jest roślinność torfotwórcza: 14 gatunków mchów torfowców.

Rezerwat: Glinki:
Glinki- rezerwat o powierzchni 15,7 ha, utworzony w 1974 r. w leśnictwie Rudnica. Występują w nim charakterystyczne zespoły drzew: buczyna, grąd, łęg wiązowy, ponad 160-letnie buki i dęby o grubych pniach (500 cm obwodu) i wysokości przekraczającej 30m. W bogatym runie buczyny występują: żonkil zwyczajny, czerniec gronkowy, zerwa kłosowa, marzanka wonna. Występują również rośliny chronione: wilcze łyko, lilia złotogłów.

Warunki przyrodnicze

Unikalne warunki przyrodnicze, walory krajobrazowe, wysoki stopien zalesienia, relatywnie niski stopień uprzemysłowienia tego regionu, a także czystość wód i powietrza stwarzają dogodne warunki dla rozwoju różnorodnych form turystyki w gminie Wałcz. Walory kulturowe oraz bogata lesistość ziemi Wałeckiej są dodatkowym elementem przyciągającym turystów.

Fauna tego terenu jest charakterystyczna dla nizinnej części Polski. W zagłębieniach terenu znajdują się piękne jeziora otoczone lasami. W lasach tych spotkać można jelenie, daniele, dziki, sarny, zające, a także lisy, kuny leśne i wiewiórki. Z rzadszych zwierząt spotkać można restytuowane stada żubrów, muflonów i łosi; rozprzestrzeniły się tu także bobry wyprowadzone z hodowli Poznańskiej Akademii Rolniczej.

Bogaty świat ptaków reprezentują łabędzie, jastrzębie, sokoły wędrowne, myszołowy, żurawie, bociany białe i czarne, bażanty i kuropatwy, orły bieliki, puchacze i rybołowy. Osobliwością ornitologiczną są spotykane nad jeziorem Bytyń tracze nurogęsi.

Warte wzmianki są liczne zbiorowiska roślin torfowych, w których pojawiają się: żurawina błotna, bagno zwyczajne, modrzewica zwyczajna, kruszczyk błotny, łużanka alpejska, skalnica torfowa i inne.


WARTO ZOBACZYĆ:

Najstarszym zachowanym zabytkiem architektury na terenie gminy Wałcz jest kościół pod wezwaniem św. Antoniego we wsi Golce zbudowany w 1669r. Wewnątrz znajdują się oryginalne organy z XVIII wieku z drewnianymi piszczałkami.

Innymi interesującymi zabytkami architektury są:

    Kościół filialny pod wezwaniem Matki Bożej Królowej Polski w Górnicy - 1672 r.
    Kościół pod wezwaniem Matki Boskiej Skaplerznej w Laskach Wałeckich z XVIII w.
    Kościół pod wezwaniem Narodzin Najświętszej Panny Marii w Karsiborze z XVIII w.
    Kościół pod wezwaniem św. Jana Nepomucena z XVIII wieku w Rutwicy

Warto zobaczyć również:

    pałac barokowy (ruiny) w Kłębowcu wzniesiony przez rodzinę Golców w końcu XVII w.
    jedyna na terenie gminy chałupa ryglowana we wsi Nakielno zbudowana w 1748 r.
    młyn wodny z 1933 r. w Golcach

Umocnienia ''Wału Pomorskiego'' - Przez teren gminy przebiegają umocnienia i liczne żelazobetonowe schrony będące pozostałością po II wojnie światowej. Wybudowane przez Niemców w latach 1934-35. Wał Pomorski stanowił jeden z elementów wschodniego systemu umocnień niemieckich przełamywanych przez l Armię Wojska Polskiego w operacji berlińskiej.Pas fortyfikacji rozciąga się wzdłuż jezior od Szczecinka przez Kręgi, Dudylany, na zachód do Nadarzyć. Linia umocnień przebiega następnie wzdłuż zachodniego brzegu jezior: Dobre, Zdbiczno, Smolne i Lubiana, dalej przez Wałcz, brzegiem jeziora Raduń, przez Strączno i Strzalin do Tuczna, skąd wiedzie wzdłuż jezior na zachód od Człopy i dalej zachodnim brzegiem Drawy oraz północnym Noteci - do Santoka. Większe skupiska schronów, a także pozostałości rowów strzeleckich i przeciwpancernych położone są koło Nadarzyć, Zdbic, Wałcza i Strzalina. Główne walki o przełamanie Wału Pomorskiego miały miejsce w rejonie Zdbic, Szwecji, Golców i Iławca. Dla upamiętnienia tych wydarzeń na terenie Ziemi Wałeckiej powstało szereg muzeów (m.in. w Wałczu), izb pamięci zawierających eksponaty związane z walkami o przełamanie Wału Pomorskiego. Izby takie znajdują się m.in. w Szwecji, Zdbicach, Jastrowiu, Podgajach, Sypniewie. W rejonie Zdbic w 1983 r. utworzono centralny Rejon Pamięci Walk I Armii WP o przełamanie Wału Pomorskiego. W utworzonym tam skansenie bojowym (obecnie zlikwidowanym) zrekonstruowano część umocnień i linii obronnych oraz przygotowano ekspozycję broni i sprzętu wojskowego używanego przez I Armię WP. Na terenie gmin zlokalizowanych jest także szereg granitowych głazów - pomników z tablicami wyznaczającymi szlak bojowy l Armii WP, tam gdzie rozegrały się najcięższe walki: w Jastrowiu, Zdbicach, Nadarzycach, Mirosławcu. W Wałczu znajduje się cmentarz żołnierzy l Armii WP i żołnierzy radzieckich. Cały rejon kwalifikuje się do pełnienia funkcji turystyki sentymentalnej i poznawczej.

źródło: https://www.gminawalcz.pl

 


 





 




niedziela, 23 października 2022

GMINA WĄCHOCK

 PERIODYK "DOOKOŁA WĄCHOCKA":

https://wachock.pl/dla-mieszkancow/dookola-wachocka-periodyk-spoleczno-kulturalny/


Wąchock – miasto w woj. świętokrzyskim, w powiecie starachowickim, siedziba miejsko-wiejskiej gminy Wąchock.

Wąchock był miastem klasztoru cystersów wąchockich w województwie sandomierskim w ostatniej ćwierci XVI wieku. Wąchock jest członkiem stowarzyszenia Unia Miasteczek Polskich oraz członkiem Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Gmin Cysterskich z siedzibą w Bierzwniku.

TOPONIMIA:

Często pojawia się pytanie skąd wzięła się nazwa Wąchock. Pierwotna siedziba cystersów wąchockich (przed zbudowaniem klasztoru) znajdowała się prawdopodobnie na terenie dzisiejszej Wielkiej Wsi i nosiła nazwę „ Abbatia de Camina”, co oznacza zlatynizowaną nazwę Kamienna. Nazwa ta obejmowała początkowo rozległe terytorium tej osady również z miejscem gdzie później powstał klasztor. Owo terytorium posiadało własną topograficzną nazwę Wachock. W tym charakterze znajduje się ona po raz pierwszy w bulli papieża Honoriusza III z 24 maja 1218r. i odtąd występuje stale w źródłach polskich, początkowo równolegle ze starą nazwą Kamienna, aby ostatecznie ją wyprzeć. Dopiero w 1249r siedzibę cystersów zaczęto nazywać w różnych dokumentach Wanchoz, potem Wonchocsk, Wonechoczko itp. Prawdopodobnie pierwotną formą była nazwa Wąchodzie. Wyraz wychód oznaczał miejsca na wąskim przesmyku, przejście, przechód. Potwierdzeniem tej tezy może być lokalizacja wąchockiego klasztoru w wyraźnej bramie dolinnej dojącej możliwość piętrzenia rzeki. Za pomocą przedrostka – sk wznowiono pierwotną formę Wąchodzie, czyli Wąchodzisk z późniejszą wymową głosowana Wąchodzk i ostatecznie Wąchock.

*****


Gmina Wąchock położona jest na jurajskich utwo­rach geologicznych północnego obrzeża Gór Świętokrzyskich. Leży w malowniczym krajobrazie górnego biegu rzeki Kamiennej, której część jest północą granicą Sieradowickiego Parku Krajobrazowego i otoczona jest wokół rozległymi kompleksami leśnymi dawnej Puszczy Świętokrzyskiej i Puszczy Iłżeckiej. Wąchock oddalony jest o 6 km od Starachowic i 12 km od Skarżyska Kamiennej, 40 km od Radomia i Kielc i około 150 km od Krakowa, Katowic, Warszawy i Lublina. Przez miasto przebiega elektryczna linia kolejowa: Skarżysko Kamienna–Sandomierz oraz droga krajowa DK 42 łącząca województwa opolskie, śląskie, łódzkie i świętokrzyskie. Z Wąchocka wychodzą także drogi lokalne do Radomia (przez Mirzec), do Skarżyska-Kamiennej (przez Marcinków) i do Bodzentyna (przez Rataje). Teren gminy obejmuje miasto Wąchock, będące siedzibą władz samorządowych i pięć sołectw: Marcinków, Parszów, Rataje, Węglów i Wielką Wieś. Miasto i gmina zajmuje 8 182 ha (z tego miasto 1601 ha) i stanowi to 15,5 % powierzchni Powiatu Starachowickiego.


ZARYS HISTORYCZNY:


Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1179 roku, wtedy to biskup krakowski Gedko ufundował klasztor cystersów. Pierwsi zakonnicy przybyli do Wąchocka z francuskiego opactwa Morimond. W XIII w. klasztor został samodzielnym opactwem, a dzięki darowiznom władców, rycerstwa i szlachty stał się w późniejszych wiekach jednym z bogatszych klasztorów na ziemiach polskich. Cystersi z Wąchocka przyczynili się do rozwoju przemysłu nad Kamienną, zakładając kopalnie i zakłady metalowe w Bzinie, Mostkach, Parszowie, Wąchocku i Starachowicach. Miasteczko i klasztor kilkakrotnie były niszczone przez pożary i najazdy obcych wojsk, m.in. w latach 1259–1260 przez Tatarów, w czasie potopu szwedzkiego i w 1657 przez wojska Jerzego Rakoczego. Klasztor został skasowany w 1819, a budynki i pozostałe dobra przeszły na własność państwa. Zakonnicy wrócili do klasztoru w 1951, który w 1964 podniesiony został ponownie do rangi opactwa.

Miejscowość pomimo istnienia zamożnego i wpływowego klasztoru nigdy nie osiągnęła szczególnego znaczenia administracyjnego i gospodarczego, do czego starali się nie dopuścić biskupi krakowscy i benedyktyni z opactwa na Świętym Krzyżu. Klasztor nieustannie toczył procesy majątkowe z okoliczną szlachtą i benedyktynami, najgłośniejszy dotyczył lokacji miasta Wierzbnika, założonego w 1624 przez ks. Bogusława Boxę-Radoszewskiego, opata benedyktynów ze Świętego Krzyża, jakoby na gruntach cystersów. W 1315 powstała w Wąchocku komora celna, która przetrwała do 2 poł. XV w. W 1454 król Kazimierz Jagiellończyk nadał miejscowości prawo miejskie magdeburskie. Ponieważ statut fundacyjny klasztoru cystersów nadawał przeorowi prawa do wszystkich złóż mineralnych w okolicy Wąchocka nad rzeką Kamienną, powstały tu w średniowieczu pod zarządem klasztornym liczne kuźnie. W 1500 r. Wąchock mógł się pochwalić 22 spośród ogólnej sumy 289 kuźni zarejestrowanych na terenie Królestwa Polskiego. Jeszcze ok. 1850 w miasteczku poza klasztorem i fabryką znajdowały się tylko trzy domy murowane. W styczniu 1863 gen. Marian Langiewicz przeprowadził w mieście koncentrację powstańców, którzy mieli iść na Warszawę. 1400 ludzi założyło tutaj obóz warowny. 3 lutego 1863 doszło do bitwy z wojskami rosyjskimi.

W 1903 wielka powódź na rzece Kamiennej zniszczyła ujęcie wody i zalała część miejscowości.

W latach międzywojennych w budynkach dawnego klasztoru mieściło się państwowe progimnazjum.  Tragiczny dla Wąchocka okazał się wrzesień 1939r.8.IX. wojska niemieckie z premedytacją spaliły Rynek i sąsiednie ulice. Aresztowania, rozstrzeliwania, wysyłka do obozów koncentracyjnych nie ominęła również naszego miasta. Całkowitej zagładzie uległa ludność żydowska w liczbie ok. 500 osób. Odpowiedzią na niemieckie represje był czynny udział mieszkańców w ruchu oporu. Spalono tartak i warsztaty stolarsko-ciesielskie produkujące elementy do baraków wojskowych. Zniszczono dwukrotnie aparaturę projekcyjną w kinie oraz dokumenty w biurze kolczykowania bydła i trzody chlewnej. Zrywano linie elektryczne i telefoniczne, zniszczono centralę telefoniczną i wiele znaków drogowych. Okalające Wąchock masywy leśne stały się dogodną bazą dla walczących oddziałów partyzanckich. Na szczególna uwagą zasługuje działalność Zgrupowania Świętokrzyskiego Armii Krajowej „Ponurego” i „Nurta”, których bazą był pobliski Wykus. Powoli zbliżał się koniec okupacyjnego zniewolenia. W nocy z 16 na 17 stycznia 1945r. wycofujące się wojska niemieckie wysadziły w powietrze stację kolejową w Wąchocku, bloki rozrządu, tory kolejowe i mosty na rzece Kamiennej. Po zakończeniu działań wojennych rozpoczął się dla mieszkańców Wąchocka ciężki okres odbudowy. Powstałe w Starachowicach i Skarżysku nowe zakłady stały się głównym źródłem bytowania mieszkańców Wąchocka i jego dalszego rozwoju.

   *******


KLASZTOR CYSTERSÓW


Budowa istniejącego do dziś klasztoru trwała około stu lat. Na przełomie XII i XIII w. został wzniesiony przez włoskich budowniczych pod kierownictwem mistrza Simona kościół. Pierwowzorem dla Wąchocka były klasztory we Włoszech, a głównie klasztor w Casamarii gdzie wznosi się wierna kopia wąchockiego opactwa sygnowana również przez mistrza Simona. Forma wąchockiego kościoła odpowiadała regule zakonnej: prosta budowla bazylikowa na planie krzyża łacińskiego, z kaplicami po bokach, krótkiego prezbiterium. Mury zbudowano ze starannie obrobionych ciosów w układzie poziomych pasów piaskowca na przemian żółtoszarego i brunatno-czerwonego pochodzącego z cysterskich kamieniołomów. Ten pierwszy piaskowiec eksploatowano w Ratajach w tzw. „Księżej Kępie”, a drugi w Wąchocku przy ulicy Sandomierskiej w wyrobisku dziś należącym do rodziny Budkowskich. Trójnawowe wnętrze nakryte zostało sklepieniem krzyżowo- żebrowym. Surowe ściany elewacji i wnętrza ożywiła dekoracja rzeźbiarska. Pierwsze zgromadzenie cystersów wąchockich składało się z samych Francuzów. Dosyć wcześnie zaczęto przyjmować do zakonu krajowców, o czym świadczą dokumenty z 1234r. Do XV w. opatami wąchockimi byli wyłącznie cudzoziemcy, dopiero w 1461 r. wybrano na opata pierwszego Polaka Michała Raduńskiego.

POWRÓT CYSTERSÓW (1951r.)

20 listopada 1951r. w dziejach naszego miasta miało miejsce ważne wydarzenie po 132 latach nieobecności w Wąchocku przybyli z Mogiły cystersi. Zgodnie z prawem zakonnym początkowo była to placówka filialna mogilskiego opactwa (przeorat). Pierwszy przeorem wznowionego klasztoru został o. dr Augustyn Ciesielski. Cystersi rewindykują budynki klasztorne, które znowu są tym , czym były od początku, i służą znowu celowi dla którego powstały. W 1964r. w Wąchocku restytuowano opactwo Pierwszym opatem po powrocie cystersów do Wąchocka został o. Benedykt Władysław Matejkiewicz. Następnie funkcję tę pełnili o. Alberyk Józef Siwek i o. dr Eustachy Gerard Kocik. Aktualnie opatem wąchockim jest O Eugeniusz Ignacy Augustyn.

 

WARTO ZOBACZYĆ:

 > Zespół kościelno-klasztorny cystersów z XII wieku z romańskim kapitularzem przykrytym sklepieniem krzyżowo-żebrowym jest mieszanką stylów architektonicznych. Wpisany do rejestru zabytków nieruchomych.

    Romański kościół klasztorny pw. Najświętszej Marii Panny i św. Floriana z XIII w. zachowany jest w niezmienionym kształcie układu cysterskiego. Kościół zbudowano z naprzemiennie ułożonych ciosów czerwonego piaskowca wąchockiego i jasnego kunowskiego. Ten sposób budowania pochodzi z północnych Włoch. Kościół był wielokrotnie przebudowywany. Pozostałością po epoce gotyku są podniesione szczyty oraz ślady gotyckiej dobudówki po północnej stronie budowli. W XVI w. do północnej nawy dobudowano kaplicę boczną, a w XIX w. kruchtę do fasady zachodniej. Kościół o cechach architektury włoskiej jest najstarszą sygnowaną budowlą w Polsce (podpis arch. Simona na fasadzie). Wnętrze barokowe z XVII w., ale plan trzynawowego kościoła jest typowo romański.
    Klasztor został całkowicie przebudowany w XVII w., zachowały się jednak niektóre wnętrza z XIII w. Należy do nich sala zebrań zakonników (kapitularz), uważana za najpiękniejsze wnętrze romańskie w Polsce. Romańska jest również sala pracy zakonników (fraternia), karcer pod schodami, natomiast piękna jadalnia (refektarz) z poł. XIII w. jest już wczesnogotycka. Klasztor posiadał ogrzewane pomieszczenia (poza dormitorium) jako pierwszy klasztor cysterski z możliwością ogrzewania ciepłem z pieca do wytopu ceramiki, żelaza lub kuchennego. W pomieszczeniach klasztoru mieści się Muzeum Ojców Cystersów prezentujące m.in. zachowane elementy romańskie oraz ceramikę z klasztornej manufaktury oraz Muzeum Powstań Narodowowyzwoleńczych utworzone w 1991 r. ze zbiorów księdza Walentego Ślusarczyka, proboszcza z Nowej Słupi.

> Zespół urbanistyczny śródmieścia z XIII–XV w.
 

> Zespół fabryczny z początku XIX w., w jego skład wchodzą: dom zarządu, tzw. pałac Schenberga, pięć budynków fabrycznych i urządzenia hydrotechniczne z tamą i przepustami na rzece Kamiennej 

> Dawny zajazd w typie dworku z 1 poł. XIX w., w czasie powstania styczniowego była tu kwatera generała Mariana Langiewicza.
Kaplica św. Rocha z 1839 r. z późnobarokowym wyposażeniem; (nr 

> Cmentarz parafialny z XIX w., nagrobki z odlewami żeliwnymi z lokalnych fabryk, nagrobki rodziny Schoenbergów, nagrobki uczestników powstania styczniowego: Karola Ziemlińskiego (poległ w 1863), Józefa Barzykowskiego (zm. 1869), Brunona Pohoskiego (zm. 1922) i Ignacego Jastrzębskiego (zm. 1932). Bramka cmentarna z kamiennym portalem z XVIII w., przeniesionym zapewne z opactwa cystersów.
 

> Dawny cmentarz żydowski z XIX w., na którym pozostało około czterdziestu macew.
 

> Zabytkowe domy z tzw. przejezdnymi sieniami z 2 połowy XIX w.
 

> Drewniana kaplica św. Jana Nepomucena z 1 połowy XIX w. 

> Dawna willa drewniana z XIX w. obok przejazdu kolejowo-drogowego, należąca przed wojną do żydowskiego kupca i fabrykanta Joela Halperta.

> Kaplica św. Jacka i dawne miejsce odpustowe z 1 poł. XIX w. w miejscu zwanym Sina Woda, kolonia Mieszała, odległe ok. 3 km od miejscowości, ale administracyjnie należące do Wąchocka; 

> Drewniany dom przy ul. Starachowickiej 43 z końca XIX w.  przeniesiony do Parku Etnograficznego Muzeum Wsi Kieleckiej

źródło: https://wachock.pl/; Wikipedia

 


 



sobota, 22 października 2022

GMINA KOTLA

 

 

 

 

 
 

 AKTUALNOŚCI GMINNE:

http://kotlactive.pl/


MAPA GMINY:

http://arch.kotla.pl/images/stories/informator/kotla_mapa.jpg


Kotla – gmina wiejska w województwie dolnośląskim, w powiecie głogowskim. W latach 1975–1998 gmina położona była w województwie legnickim.

Siedziba gminy to Kotla.

Gmina wiejska Kotla położona jest w północnej części województwa dolnośląskiego na wysokości od 68 do 100 m n.p.m. Najwyżej położone tereny zlokalizowane są w północnej części gminy (wzniesienie o wysokości 100,1 m n.p.m. położone na północny – zachód od wsi Krążkówko), zaś najniżej usytuowany jest obszar położony wzdłuż koryta rzeki Odry (68,2 m n.p.m. na wysokości wsi Dorzecze). Współrzędne geograficzne wynoszą 52º szerokości geograficznej północnej oraz 16º długości geograficznej wschodniej. Powierzchnia rozpatrywanego obszaru wynosi 12775 ha, to jest 127,8 km², co stanowi 28,89 % powierzchni powiatu głogowskiego oraz 0,64 % powierzchni województwa dolnośląskiego.

Położenie gminy w regionie jest korzystne. Wpływ na to mają szczególnie walory naturalne oraz usytuowanie w pobliżu granic trzech województw (dolnośląskie, lubuskie, wielkopolskie) i miasta powiatowego Głogów, przez które przebiegają ważne szlaki transportowe: drogowe, kolejowe oraz wodne.

Klimat

Klimat gminy podobnie jak całej polski jest przejściowy, kontynentalno – morski, kształtowany na przemian przez masy powietrza napływające znad Oceanu Atlantyckiego lub wschodniej Europy i Azji. W skali kraju według W. Okołowicza i D. Martyn (1979) gmina Kotla wchodzi w skład regionu klimatycznego śląsko - wielkopolskiego. Natomiast według A. Wosia (1999) gmina położona jest na granicy  trzech  regionów:  dolnośląskiego  zachodniego  (R-XXIII),  lubuskiego  (R-XIV)  i południowowielkopolskiego (R-XVI). Niezależnie od podziałów rejon gminy należy do cieplejszych w Polsce i charakteryzuje się: przewagą wpływów oceanicznych, mniejszymi od przeciętnych amplitudami temperatur, wczesną wiosną, długim ciepłym latem, łagodną i krótką zimą oraz malejącymi opadami w kierunku centrum kraju.


ZARYS HISTORYCZNY:


Tereny gminy Kotla, będąc częścią Śląska początkowo należały do państwa czeskiego. Około 990 roku zostały włączone do wczesnopiastowskiego państwa księcia polskiego Mieszka I. Od 1138 roku, w ramach Polski, znajdowały się w jednej z dziedzicznych dzielnic senioralnych. W efekcie dalszego podziału ziem śląskich między potomków Władysława II Wygnańca okolice Kotli znalazły się w Księstwie Głogowskim. Po rozpadzie monarchii Henryków Śląskich, w wyniku postępującego rozdrobnienia dzielnicowego, Księstwo Głogowskie podobnie jak cały Śląsk przechodziło stopniowo w strefę wpływów czeskich, a od 1348 roku stało się już formalnie częścią państwa czeskiego. Do 1793 roku okolice Kotli położone były tuż przy granicy z Królestwem Polskim, a w latach 1919 – 1939 z II Rzeczpospolitą Polską.

Pierwsze wzmianki dotyczące Kotli w postaci dwóch dokumentów pochodzą z XIV wieku. Dotyczą one spraw kościelnych i wymieniają proboszczów kościoła parafialnego (Herman – 1318 rok i Mathias 1381 rok). Natomiast pierwszym znanym właścicielem wsi był Hannos von Rokewycz, który około 1390 roku podzielił swój majątek pomiędzy dwóch synów. Następnie dobra kilkakrotnie zmieniały właścicieli. Znaczący ślad w postaci pałacu pozostawili po sobie przedstawiciele rodu M’lenau. Johan von M’lenau był inicjatorem budowy, a Ferdinand, jego syn, kontynuował i zakończył budowę. Ferdinand posiadał tytuł barona oraz pełnił również funkcję starosty w księstwie głogowskim. Początki barokowego założenia pałacowo – ogrodowego przypadają na początek XVII wieku. Wtedy ogród miał charakter gospodarczy i przeznaczony był w zachodniej części na sad, zaś we wschodniej na warzywnik. Śmierć ostatniego Piasta Śląskiego w 1675 roku spowodowała, że Kotla znalazła się w granicach imperium Habsburgów. W 1742 roku po pokoju wrocławskim cały Śląsk został włączony do Królestwa Pruskiego. W skład Państwa niemieckiego – od Cesarstwa Niemieckiego, poprzez Republikę Weimarską, po Trzecią Rzeszę – Kotla wchodziła do 1945 roku.

Nieco dokładniejszy opis Kotli pochodzi z II połowy XVIII wieku, kiedy jej właścicielem był Carl, książe pruski Carolath – Beuthen. Z opisu dokonanego w tamtych czasach przez Zimmermana wynika, że ówczesna Kotla składała się z dwóch części: Górnej i Dolnej. Kotla Dolna należała do dóbr książęcych i mieściła na swoim terenie: pałac, folwark, kościół z zabudowaniami towarzyszącymi oraz karczmę, kilka wiatraków i miejsce targowe. Kotla Górna nie należała do dóbr książęcych. Znajdowały się w niej: dwa folwarki, wiatrak, trzy karczmy oraz zabudowania mieszkalno – gospodarcze.

W połowie XIX wieku pałac i ogród zostały zmodernizowane w duchu neogotyku. Wzbogacona została ogrodowa elewacja pałacu, natomiast środkowa część pałacu nabrała charakteru parkowego. W centralnej części ogrodu założono dwie aleje lipowe, pomiędzy którymi przebiegała oś widokowa z pałacu. Ówczesny ogród wyróżniał się spośród założeń tego typu na Śląsku, o czym świadczy między innymi pochlebna wzmianka Kniego. Wschodnia oraz zachodnia część ogrodu nadal była użytkowana gospodarczo, natomiast część środkowa obsadzana była regularnie drzewami. Pod koniec XIX wieku wzniesiono w południowej części ogrodu pawilon, w którym mieściła się pompownia. We wschodniej części znajdowała się w tym czasie strzelnica.

Około 1830 roku przeprowadzono proces scalenia kilku sąsiadujących ze sobą wiosek (Kotla Dolna, Średnia, Górna, folwark Neu – Kranz z wioską) i tym samym powstała rozległa miejscowość posiadająca własny przemysł i rzemiosło. Pełniła także funkcję miejscowości targowej. Następnie jeszcze kilkakrotnie miejscowość zmieniała właścicieli. W 1908 roku stała się własnością państwa i do 1937 roku była dzierżawiona przez Franza Klawitera. W ramach Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej od 1945 do 1950 roku Kotla wchodziła w skład województwa wrocławskiego. Od VI 1950 do VI 1975 roku należała do województwa zielonogórskiego, a od VI 1975 do XII 1998 roku – województwa legnickiego. Reforma administracyjna dokonana już w ramach III Rzeczpospolitej 1 stycznia 1999 roku spowodowała, że gmina Kotla wróciła w skład zintegrowanego Dolnego Śląska – województwo dolnośląskie, powiat głogowski.

 

WARTO ZOBACZYĆ:

> Pałac w Kotli


Pałac w Kotli wzniesiono w drugiej połowie XVII wieku, a następnie przekształcono go w 1700 r. i znacznie przebudowano w XIX wieku i pod koniec 1909 roku. Otoczony został od czterech stron tarasem w konwencji cokołu fortyfikacyjnego wzmocnionego od południa murem oporowym.. Jest obiektem dwukondygnacyjnym (wysoko podpiwniczonym, na planie prostokąta) murowanym z cegły, z małym dziedzińcem po środku. Jego piwnice nakryte są sklepieniami  kolebkowo-krzyżowymi. W pobliżu usytuowane są dwie oficyny pałacowe z pierwszej połowy XIX wieku. W tym samym czasie co pałac, na terenie do niego przylegającym od południowej strony, założono rozległy ogród, którego pierwotnie powierzchnia podzielona była na kwatery prostymi ścieżkami.

> Kościół parafialny świętego Marcina w Kotli

Kościół parafialny świętego Marcina w Kotli  - pierwotny gotycki spłonął w 1731 roku. Obecny, barokowy wzniesiono w 1748, wykorzystując dawną wieżę i stare mury zachodniej partii korpusu. Prawdopodobnie wtedy też naprawiono kamienny mur cmentarny, uzupełniając powstałe w nim wyrwy cegłami. Po kolejnym pożarze został odbudowany w latach 1750 – 1760. W 1889 roku został przebudowany i na początku XX wieku powiększony o nawy boczne. Jest to obiekt murowany, trzynawowy, bazylikowy z większym prezbiterium i kwadratową  wieżą od zachodu.  Ma we wnętrzu sklepienie żaglowe i kolebkowo-krzyżowe. Wyposażenie kościoła jest późnobarokowe, a szczególną uwagę zwraca ambona i ołtarz główny.

> Krzyż pokutny


Krzyż pokutny – interesujący i godny pod wieloma względami uwagi zabytek sztuki sakralnej, umieszczony w murze cmentarnym przy kościele parafialnym, wmurowany trzonem w ogrodzenie, a nie stojący, jak większość tego typu zabytków, o wysokości i długości ramienia 22 / 19 cm, w całości o wymiarach 110 x 60x10 cm. Dolna jego cześć znajduje się około 1,5 m nad powierzchnią ziemi, górna wraz z ramionami wystaje ponad mur. Zapewne wcześniej umieszczony był w innym miejscu, a tu wmurowany został w czasie reperacji muru kamiennego. Cechą charakterystyczną  tego krzyża jest ryt narzędzia zbrodni w postaci topora zwróconego ostrzem w lewą stronę. To jedyny krzyż z takim rytem znajdujący się po prawej stronie Odry, a równocześnie najdalej  leżący na północ  w województwie dolnośląskim, a tym samym jakby kamień graniczny.

> Kościół filialny pw. Matki Boskiej Częstochowskiej w Grochowicach


Kościół filialny pw. Matki Boskiej Częstochowskiej w Grochowicach – barokowy, wzniesiony w 1789 r. z wieżą od zachodu, dobudowaną ok. 1930 roku. Jest to obiekt murowany z kamienia , założony na planie owalu zbliżonego do koła z prostokątna zakrystią od strony wschodniej.

źródło: https://www.urzad.kotla.pl/; http://arch.kotla.pl/

 


 








wtorek, 18 października 2022

METROPOLITALNY ZWIĄZEK KOMUNIKACYJNY ZATOKI GDAŃSKIEJ

 

 

 


Gazeta "Przystanek metropolitalny" 

 https://mzkzg.org/gazeta-przystanek-metropolitalny

  

 

Metropolitalny Związek Komunikacyjny Zatoki Gdańskiej (MZKZG)jest to związek 14 miast i gmin, leżących nad Zatoką Gdańską i w jej pobliżu, powołany 16 marca 2006 przez przedstawicieli samorządów, a zarejestrowany w dniu 5 czerwca 2007 przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji.


Członkowie


W skład MZKZG wchodzą następujące
miasta:

    Gdańsk
    Gdynia
    Pruszcz Gdański
    Reda
    Rumia
    Sopot
    Wejherowo


oraz gminy:

    Kolbudy
    Kosakowo
    Luzino
    Pruszcz Gdański
    Wejherowo
    Żukowo
    Szemud - od stycznia 2013.


Przewoźnicy

Odpowiedni rodzaj biletu wydawanego przez MZKZG obowiązuje u wszystkich lub niektórych z niżej wymienionych organizatorów komunikacji:

    ZTM w Gdańsku
    ZKM w Gdyni
    MZK Wejherowo

Ponadto, bilety metropolitalne kolejowo-komunalne (w tym miesięczne łączone) ważne są w pociągach przewoźników kolejowych: PKP Szybka Kolej Miejska w Trójmieście i POLREGIO. Z biletów tych można korzystać na obszarze MZKZG, tj. w strefie ograniczonej stacjami: Luzino, Cieplewo, Reda Rekowo, Babi Dół. Bilety miesięczne Gdańsk-Sopot i Gdynia-Sopot ważne są odpowiednio na obszarze dwóch miast.

Od 28 kwietnia 2022 r. funkcjonują Bilety Łączone Regionalne, ważne w komunikacji miejskiej oraz w autobusach regionalnych (PKS Gdańsk, PKS Gdynia, P.A. Gryf).

 

Statutowe zadania:


emitowanie i dystrybucję biletów metropolitalnych;

uchwalanie cen i taryf biletów metropolitalnych;

podejmowanie współpracy z właściwymi organizatorami, operatorami i przewoźnikami dotyczącej wprowadzenia oraz funkcjonowania biletów metropolitalnych w publicznym transporcie zbiorowym, m.in. poprzez integrowanie systemów pobierania opłat, w tym biletów metropolitalnych;

rozliczanie przychodów z biletów metropolitalnych;

badanie rynku, prognozowanie i planowanie publicznego transportu zbiorowego w zakresie wynikającym z funkcjonowania biletów metropolitalnych;

promowanie publicznego transportu zbiorowego w zakresie wynikającym z funkcjonowania biletów metropolitalnych. 

źródło: Wikipedia


 

 

 

 


czwartek, 13 października 2022

MIASTO REDA

 

 

 

FILM PROMOCYJNY:

https://miasto.reda.pl/category/aktualnosci/filmy/#


MIEJSKI BIULETYN INFORMACYJNY:

https://miasto.reda.pl/wp-content/uploads/2022/09/um_reda_wrzesien_2022_popr3.pdf


Reda (dodatkowa nazwa w j. kaszub. Réda, niem. Rheda) – kaszubskie miasto w północnej Polsce, w województwie pomorskim, w powiecie wejherowskim, położona w Pradolinie Redy-Łeby nad rzeką Redą. Stanowi jedno z miast Małego Trójmiasta Kaszubskiego oraz jest częścią aglomeracji Trójmiasta.


HERB MIASTA:

Herb miasta Redy przedstawia w polu błękitnym, na trójwzgórzu żółtym (złotym), kościół biały (srebrny), obramowanie czarne. Herb przedstawia kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, którego strzelista wieża stanowi charakterystyczny element w krajobrazie miasta. Trójwzgórze symbolizuje wzniesienia znajdujące się w okolicach miasta, w okresie jesiennym wyglądające w barwach złotych wyjątkowo malowniczo. Jednocześnie trzy wzgórza symbolizują trzy części miasta: Redę, Ciechocino i Pieleszewo. Rzeka w dolnej części herbu to rzeka Reda, od której pochodzi nazwa miasta i z którą miasto związane jest od wieków.

*******


Jubileusz 
1967 - 2022 

 Rok 2022 jest rokiem jubileuszowym dla miasta Redy - obchodzi ono swoje 55-lecie.

 ********

Wieś królewska w starostwie puckim w powiecie puckim województwa pomorskiego w drugiej połowie XVI wieku. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa gdańskiego, obszar bezpośrednio przylegający do niego tworzy gminę wiejską. Jako jedna z gmin wchodzi w skład Komunalnego Związku Gmin „Dolina Redy i Chylonki”.

Reda to spokojne i ciche miasteczko, które wraz z Rumią i Wejherowem tworzy Małe Trójmiasto Kaszubskie. Miasto położone pośród pagórków i lasów w pradolinie rzeki Redy i Łeby posiada znakomite walory wypoczynkowe, a ponad połowa jego powierzchni to lasy.

Północno-zachodnie obszary Redy są porośnięte lasami, w których rosną sosny, świerki, graby, buki, a rzadziej modrzew, brzozy i klony. Podobne lasy, pokrywające południowo-zachodnie obszary miasta, mieszczą się w granicach chronionego Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego. Tereny położone na wschodniej części zajmują łąki torfowe, porośnięte gdzieniegdzie drobnymi zagajnikami, urozmaicającymi krajobraz.


Przez miasto przepływa wijąca się urokliwie rzeka Reda, do której wpada rzeka Bolszewka z dopływem Gościny, rzeka Cedron (zwana dawniej rzeką Białą) z dopływami: Strużką, Grzebnicą oraz Potok Pętkowicki. Wypływa ona pod wsią Strzebielino Morskie, a następnie meandruje dnem obniżenia nazywanego Pradoliną Redy-Łeby do Zatoki Puckiej. Długość jej wynosi ok. 48km, a powierzchnia dorzecza 510km kwadratowych. Wspomniane obniżenie wyżłobiły pod koniec epoki plejstoceńskiej spływające tędy ku zachodowi wody topniejącego lodowca. W późniejszych okresach, po utworzeniu się pod Strzebielinem progu przedzielającego w poprzek pradolinę, rzeka Reda skierowała się ku wschodowi, podczas gdy płynące w zachodniej części pradoliny wody rzeki Łeby zachowały kierunek biegu strumienia polodowcowego.

Wysoki stan czystości wód rzeki Redy stwarza warunki do życia wielu gatunkom ryb, a w tym szczególnie pstrągom potokowym, trociom wędrownym, lipieniom. Wzdłuż brzegów rzeki występują stanowiska ciekawych zarośli halofilnego arcydzięgla nadbrzeżnego, osiągającego wysokość 2m oraz półhalofilnych szuwar z sitowcem nadmorskim.


Rzeka Reda ma ustrój deszczowo-oceaniczny, dlatego też cechują ją dość wysokie stany wód zimą i wczesną wiosną, powodujące wylewy. Szerokość rzeki na poziomie zwierciadła wody, przy średnim stanie, w środkowym odcinku jej biegu, wynosi 10-12m. Na wschód od miasta Redy rzeka kończy swój bieg skanalizowanym korytem i wpada do Zatoki Puckiej między Rewą a Osłoninem. Dawniej była  wykorzystywana do celów transportowych, a obecnie służy rekreacji (spływy kajakowe).
Reda

Zwiedzanie Redy można rozpocząć od dworca kolejowego przy ul. Gdańskiej. Dworzec jest jednym z elementów tzw. „zespołu dworca i osiedla kolejowego”. Warto wstąpić też do Miejskiej Biblioteki Publicznej przy ulicy Derdowskiego, w której znajduje się stała ekspozycja ciekawych rzeźb w drewnie, znanych kolorowych ptaszków, figur o charakterze sakralnym i świeckim, twórcy ludowego Izajasza Rzepy. Obok rzeźb na ścianach wiszą obrazy olejne lokalnych twórców. Na końcu ulicy Jarej znajduje się punkt widokowy o wysokości ok. 70 m n.p.m. z którego przy dobrej pogodzie, można zobaczyć Zatokę Puc­ką i Półwysep Helski. Po obejrzeniu panoramy miasta, z punktu widokowego można zejść schodami, które liczą 204 stopnie i ulicą Gniewowską dotrzeć do ulicy Ogrodowej. Niektóre ze znajdujących się przy tej ulicy budynki liczą ponad 200 lat. Następnie można udać się do kościoła rzymsko-katolickiego pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny i św. Katarzyny Aleksandryjskiej, Panny i Męczennicy przy ul. Gdańskiej, którego strzelistej wieży nie sposób nie zauważyć. W drodze do kościoła natkniemy się na budynek dawnej oberży Kożyczkowskich – ulica Gdańska 2, obiekt ten pochodzi najprawdopodobniej sprzed ok.150 lat.

W Redzie znajduje się aleja starych lip, będących zabytkami przyrody. Po północno-zachodnim obrzeżu miasta przebiega niebieski szlak turystyczny (krawędzią Kępy Puckiej -trasa Wejherowo-Mrzezino-Puck, dł. 32km), a na zachodnim -czerwony szlak „wejherowski” (trasa: Sopot-Kamienny Potok-Piekiełko-Wejherowo, dł. 51km) i czarny szlak „Zagórskiej Strugi” (trasa: Gdynia Wzgórze Świętego Maksymiliana-Piekiełko-Wejherowo, dł. 52km).

Miasto korzysta z ujęć wód plejstoceńskich i trzeciorzędowych. Powietrze w mieście zaliczane jest do najczystszych w Polsce północnej.


WARTE ZAINTERESOWANIA:

    Jedynym zabytkiem w mieście jest kościół pw. Wniebowzięcia NMP w stylu neogotyckim, wybudowany w latach 1901–1903
    zespół dworca i osiedla kolejowego z 1875 roku, składający się z dworca kolejowego, budynku dawnej poczty i telegrafu, domów mieszkalnych pracowników kolejowych, budynków technicznych i gospodarczych, w 2015-2016 budynek został odnowiony,
    budynki mieszkalne przy ul. Ogrodowej liczące ponad 200 lat,
    budynek dawnej oberży Kożyczkowskich sprzed 150 lat,
    spichlerz i dom mieszkalny – pozostałość po zakładzie produkcyjnym, założonym jeszcze w 1340 roku,
    budynki mieszkalne przy ul. ks. Józefa Poniatowskiego z lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku,
    zespół dworsko-parkowy przy ul. Parkowej i Gajowej, składający się z dworu i parku z pierwszej połowy XIX wieku,
    zespół dworsko-parkowy przy ul. Rzecznej z końca XIX wieku,
    cmentarzysko grobów skrzynkowych (badane obecnie przez archeologów).

Atrakcje turystyczne:

    Punkt widokowy o wysokości ok. 70 m n.p.m. (ul. Jara) z widokiem na Zatokę Pucką i Mierzeję Helską, na który prowadzą 204 stopnie,
    Miejska Biblioteka Publiczna przy ul. Hieronima Derdowskiego ze stałą ekspozycją rzeźb ludowych Izajasza Rzepy (drewno, polichromia), obrazów olejnych i wyszywanych oraz utworów poetyckich.
    Miejski Dom Kultury w Redzie (ul. Łąkowa 59 A)
    Galeria street artu w dwóch tunelach (pod ul. Gdańską – tunel prowadzący do dworca PKP oraz ul. Gniewowska – tunel pod torami prowadzący na Osiedle Buczka) oraz na rondzie autobusowym na końcu ul. 12 Marca (dzielnica – Nowe Betlejem)
    Rzeźba w drzewie „Zespołu folklorystycznego Redzan” (skrzyżowanie ul. Wiejskiej i ul. Wiśniowej), a także rzeźby w drewnie „Kaszuby i Kaszubki” w Rodzinnym Parku Miejskim nad rzeką Redą (ul. Łąkowa)
    Park Miejski nad rzeką Redą, przy ul. Łąkowej
    Aquapark przy ul. Morskiej

źródło: https://miasto.reda.pl/; Wikipedia