marquee

☞ www.promogadzety.blogspot.com ☜

środa, 31 sierpnia 2022

GMINA ZARZECZE

 

Zarzecze – gmina wiejska w województwie podkarpackim, w powiecie przeworskim. Siedziba gminy to Zarzecze.

W latach 1975–1998 gmina położona była w województwie przemyskim.

W skład gminy wchodzi 9 miejscowości wiejskich, które administracyjnie stanowią 9 sołectw. Są to:

    Kisielów
    Łapajówka
    Maćkówka
    Pełnatycze
    Rożniatów
    Siennów
    Zalesie
    Zarzecze
    Żurawiczki


HERB GMINY:


Herbem Gminy Zarzecze są następujące symbole umieszczone na tarczy herbowej Pofalowany pas srebrny odwołuje się do nazwy gminy — Zarzecze oraz do przepływającej przez gminę rzeki Mleczki — dopływu Sanu. Trzy srebrne wręby w pas są godłem w herbie Korczak, którym posługiwali się począwszy od średniowiecza, przedstawiciele licznych na tych terenach rodów rycerskich (szlacheckich) zaczynając na Janie Sieńko (2 poł. XIV wieku), jego potomków w XV i na początku XVI wieku: Siennowskich i Krzeszowskich, a następnie Gorajskich w XVII wieku, do czasów prawie nam współczesnych, czyli XIX i początków XX wieku, kiedy na tych terenach pojawili się Drohojewscy. Należy dodać, że Jan Sieńko był fundatorem kościoła rzymsko-katolickiego p.w. Wszystkich Świętych w Siennowie przed rokiem 1392. Lilia podwójna srebrna spojona złotym pierścieniem odwołuje się do herbu rycerskiego Gozdawa, którym pieczętowały się na terenie obecnej gminy liczne rody rycerskie (szlacheckie) od pierwszej ćwierci XV wieku do początków XVI wieku, m.in.: Ramszowie — fundatorzy kościoła p.w. św. Michała Archanioła w Zarzeczu i Dydyńscy (Dedeńscy) w końcu XVI i w 1 połowie XVII wieku. Barwa zielona tarczy odwołuje się do barw ruchu ludowego silnego w powiecie przeworskim od końca XIX wieku do dnia dzisiejszego oraz rolniczego charakteru gminy.

 

WARTO ZOBACZYĆ:

Zespół Parkowo-Pałacowy w Zarzeczu

Oficyna i park w Siennowie

Kościół p.w. Wszystkich Świętych w Siennowie

Kościół pw. Świętego Michała Archanioła w Zarzeczu

Kościół w Pełnatyczach

Kapliczka w Łapajówce

Kapliczka w Pełnatyczach

MUZEUM IM. DZIEDUSZYCKICH W ZARZECZU

źródło: https://gminazarzecze.pl

 


 





wtorek, 30 sierpnia 2022

MIASTO KALWARIA ZEBRZYDOWSKA

 

 

 

 


Kalwaria Zebrzydowska – miasto w południowej Polsce, w województwie małopolskim, w powiecie wadowickim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Kalwaria Zebrzydowska, założone w pierwszej poł. XVII w. przez wojewodę krakowskiego Mikołaja Zebrzydowskiego. Jest jednym z ośrodków miejskich aglomeracji krakowskiej.


75,32 km² powierzchni

19 649mieszkańców (na koniec 2021 r.)

13 sołectw i 2 zarządy osiedli


Najstarsza, największa i najbardziej oryginalna z polskich kalwarii złożona jest z 41 kaplic, kościołów i mostów połączonych duktami leśnymi i alejami z cennym starodrzewem. Obiekty sakralne powstawały stopniowo: od XVII do początków XIX w. Formy terenowe, budowle, zieleń i rzeka odwzorowują symboliczną Jerozolimę. Zespół Kulturowo-Krajobrazowy Klasztoru i Parku Pielgrzymkowego został w roku 1999 wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Decyzję podjęto na konferencji tej organizacji w Casablance (Maroko), a stosowny certyfikat nadano w maju 2000 r.

Kalwaria Zebrzydowska od początków powstania w XVII w., nierozerwalnie związana jest z rodem Zebrzydowskich, herbu Radwan. Fundator Mikołaj Zebrzydowski, później także jego potomkowie i następcy, wśród których znaleźli się Czartoryscy i Brandysowie, zadbali o to, by stała się miejscem kultu religijnego, a także miała solidne podstawy ekonomiczne. Pobożnym zamysłem wojewody krakowskiego i senatora Mikołaja Zebrzydowskiego było stworzenie „Polskiej Jerozolimy”. I tak w roku 1600 rozpoczęto budowę - od wzniesienia na górze Żar pustelni – kościoła Ukrzyżowania i Grobu Pana Jezusa, które fundator oddał w posiadanie zakonu oo. Bernardynów i zobowiązał się do zbudowania klasztoru, którego fundacja nastąpiła w 1602 r. Prace prowadzone były w latach 1604–1609. Pierwotnie budowla była czworobokiem z wewnętrznym wirydarzem. W 1641 r. do klasztoru z pobliskiej Paszkówki koło Brzeźnicy sprowadzono obraz Matki Bożej, który zasłynął cudami i licznymi łaskami. Zapoczątkował tym samym miejscowy kult maryjny.
Aby przybywający z dalekich stron pątnicy mogli znaleźć posiłek i schronienie, u podnóży klasztoru, przy wytyczonej drodze do Zebrzydowic powstało miasteczko zwane wówczas Nowym Zebrzydowem. Pierwsza lokacja i uzyskanie praw miejskich nastąpiło w 1617 r. (druga w 1640 r.). Szybko stało się celem pielgrzymek i miejscem odpustowych jarmarków, ale przede wszystkim dumą i symbolem ziemi kalwaryjskiej. Na przecięciu dróg z Wadowic do Krakowa i z klasztoru do Zebrzydowic wytyczono Rynek w kształcie nierównego czworoboku. Wokół niego i przy wychodzących czterech ulicach postępowała stopniowa zabudowa miasta. Budynki były parterowe, drewniane, tylko gdzieniegdzie murowane. Na Rynku wzniesiono drewnianą kaplicę pod wezwaniem św. Józefa. Kaplica ta, jak i wiele innych budynków spłonęła podczas pożaru miasteczka w 1715 r. W tym samym roku miało miejsce trzecie nadanie praw miejskich. W połowie XVII w. dzisiejsza Kalwaria liczyła około 500 mieszkańców. Głównym zajęciem ówczesnych mieszczan była praca na roli, produkcja żywności i pamiątek oraz handel odpustowy, z którego z czasem narodziła się tradycja rzemiosła i regularnych jarmarków. Początki rzemiosła na terenie Kalwarii Zebrzydowskiej sięgają XVIII w, kiedy to na terenie miasta było już ponad 40 zakładów stolarskich, zaopatrujących w meble głównie bogatych mieszczan krakowskich. W latach 1772-1918 Kalwaria była pod panowaniem Austrii. Okres autonomii galicyjskiej (po 1860 r.) przyniósł ożywienie społeczne, gospodarcze i kulturalne. W 1884 r. doprowadzono do Kalwarii kolej. W 1885 r. powstała w mieście organizacja cechowa, która do dnia dzisiejszego rozwija swoją działalność. W mieście osiedlali się, oprócz rzeźników także i piekarze, powroźnicy i szewcy ale przede wszystkim stolarze Zainicjowane tuż przed I wojną światową (w 1914 r.) targi meblowe urządzane są do dziś. Około 1890 r. miastu nadano nazwę obowiązującą do dziś - Kalwaria Zebrzydowska wraz z potwierdzeniem praw miejskich. W 1897 r. powstała słynna na całą Polskę szkoła stolarska, a w 1898 r. gniazdo „Sokoła”. Wzniesiono w tym czasie wiele murowanych domów mieszkalnych i okazałe budynki instytucji publicznych, takie jak: kościół parafialny, synagoga, poczta i telegraf, Kasa Oszczędności i Kasa Pożyczek, gmach Sądu Powiatowego, posterunek żandarmerii. Powstały siedziby straży pożarnej czy siedziba Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” (w latach 1911-12). Bonifratrzy założyli aptekę dla której zbudowali kamienicę. Samorząd kalwaryjski cieszył się względną swobodą polityczną. Przedstawicielami mieszczan był wójt i rada miejska. W 1906 r. miasto zamieszkiwało 1476 mieszkańców. (w tym 72 stolarzy, 24 rzeźników, 10 piekarzy, 10 kowali, 7 szewców, 7 krawców, 6 młynarzy, 4 kołodziejów, 3 cieśli, 179 handlarzy i kupców - razem 360 przemysłowców). W okresie międzywojennym miasto dwukrotnie nawiedzały katastrofalne powodzie (w latach 1925 i 1934). Od 1933 r. przez Kalwarię do Zakopanego przejeżdżały pociągi ekspresowe, słynne lukstorpedy. Od 1936 r. miasto miało komunikację autobusową z Białą i Krakowem, a od 1937 r. elektryczność. W 1939 r. zbudowano istniejący do dziś Dom Rzemiosła. W pierwszych dniach września 1939 r. Kalwaria była na szlaku przemarszu 21. Dywizji Piechoty Górskiej z Bielska. Dowódca dywizji, gen. bryg. Józef Kustroń ze swoim sztabem w nocy z 3 na 4 września 1939 r. nocował w budynku Sądu Grodzkiego (obecnie liceum). Wydarzenie to upamiętnia tablica, odsłonięta w 2009 r. Wojska niemieckie wkroczyły do miasta 4 września 1939 r. Od października 1939 r. Kalwaria znalazła się w Generalnym Gubernatorstwie z siedzibą w Krakowie. Podczas II wojny światowej w klasztorze stacjonowało wojsko niemieckie a także zamieszkiwali partyzanci Armii Krajowej, nastąpiło przerwanie rozwoju gospodarczego oraz eksterminacja społeczności żydowskiej w Kalwarii. W chwili wybuchu wojny w mieście ludność narodowości żydowskiej liczyła około 700 mieszkańców. W 1942 r. kalwaryjskich Żydów wywieziono do obozu zagłady w Bełżcu na Roztoczu. Pogrom hitlerowski przeżyło zaledwie dziesięciu z nich. Armia Czerwona wkroczyła do Kalwarii od strony Krakowa 24 stycznia 1945 r. W latach 1945-1975 Kalwaria Zebrzydowska należała do powiatu wadowickiego w województwie krakowskim, a w latach 1975-1998 do województwa bielskiego. W lipcu 1974 r. pierwszy pociąg elektryczny dotarł do Kalwarii. Od 1990 r., podobnie jak w całej Polsce, w Kalwarii przywrócono autentyczny samorząd terytorialny z burmistrzem i radą miasta. Od 1 stycznia 1999 r. miasto należy ponownie do powiatu wadowickiego w województwie małopolskim. Gmina miejska Kalwaria Zebrzydowska ma bogatą historię, unikalne tradycje, piękne zabytki i pełen uroku krajobraz. Wszystko to koncentrowało także uwagę świata naukowego i artystycznego, będąc inspiracją historyków kościelnych i świeckich. Należy tu wymienić m. in. prace dokumentacyjne i konserwatorskie prof. Jerzego Szablowskiego czy malarstwo i rzeźbę wybitnego artysty mieszkającego w Kalwarii Wojciecha Weissa i jego żony Aneri. Kalwaria Zebrzydowska położona jest u podnóża Góry Żar, w dolinie pomiędzy dwoma pasmami górskimi: Beskidem Makowskim, zwanym także Średnim i Pogórzem Wielickim. Miasto przecina międzynarodowa trasa Cieszyn – Kraków (droga krajowa nr 52). Powierzchnia miasta wynosi 5,5 km2 i zamieszkuje ją około 5 tys. mieszkańców, a Cech Rzemiosł Różnych zrzesza około 500 rzemieślników, nadal głównie branży stolarskiej i branż pokrewnych.

Sanktuarium w Kalwarii Zebrzydowskiej należy dzisiaj do najciekawszych w Polsce założeń krajobrazowo-architektonicznych i do najczęściej uczęszczanych polskich miejsc pielgrzymkowych. Kilkudziesięciotysięczne rzesze pątników gromadzą się zwłaszcza podczas Chwalebnego Misterium Pańskiego w Wielkim Tygodniu oraz w czasie Misterium Pogrzebu i Triumfu Matki Bożej w sierpniu.

KALWARIA PAPIESKA


Honorowym Obywatelem Kalwarii Zebrzydowskiej jest Ojciec Święty Jan Paweł II, który w młodości wielokrotnie odwiedzał miasto, klasztor i „Dróżki Kalwaryjskie” wywyższając je słowem i czynem. Jako papież był tutaj dwukrotnie, 7 czerwca 1979 r. nadając kościołowi tytuł Bazyliki Mniejszej oraz 19 sierpnia 2002 r. w czasie obchodów 400-lecia sanktuarium odprawiając tu ostatnią mszę św. w Polsce. 14 sierpnia 1991 r. przejeżdżając samochodem z Krakowa do Wadowic zatrzymał się w Rynku i pobłogosławił zgromadzonych mieszkańców.
„Dziś tylko na krótko się tu zatrzymuję. Ale tutaj serce moje zostało na zawsze” Jan Paweł II.

 

"PAMIĄTKA Z KALWARII":

- Reportaż z pielgrzymki wiernych do Kalwarii Zebrzydowskiej (30 III - 5 IV 1958). Zapis Misterium Męki Pańskiej, odgrywanego co roku przez aktorów-amatorów, wędrujących przez Stacje Drogi Krzyżowej za ''Chrystusem''. -

https://vimeo.com/118587516

 

WARTO ZOBACZYĆ:

> Sanktuarium pasyjno-maryjne w Kalwarii Zebrzydowskiej i Bazylika Matki Bożej Anielskiej w Kalwarii Zebrzydowskiej.

> w obrębie zespołu klasztornego, poza kościołem i klasztorem oraz założeniem kalwaryjskim, także (nr rej.: A-739 z 23.11.1999):
        budynek gospodarczy z krużgankami,
        ogród klasztorny,
        mur obronny z bastionami i kaplicami,
        3 domy, ul. Bernardyńska 38, 40, 44,
        oficyna z bramą pałacu Czartoryskich, ul. Bernardyńska 25,
        ogród (teren) pałacowy Czartoryskich,
    układ urbanistyczny z założeniem kalwaryjskim i miejscowościami Brody i Bugaj, XVII w. (nr rej.: A-392/81 z 8.04.1981),
    ogród i dworek – pracownia Wojciecha Weissa (nr rej.: A-497 z 4.05.1987),
    willa drewniana, ul. Krakowska 21, 1898–99 (nr rej.: A-148/M z 9.06.2008),
    kościół św. Józefa (nr rej. A-1468/M z 8.03.2017).

Miasto jest punktem wyjścia na szlaki turystyczne prowadzące m.in. do Makowa Podhalańskiego oraz na Koskową Górę.

Przeważa krajobraz rolniczy z dużymi kompleksami leśnymi, z górującymi nad okolicą dwoma masywami – Lanckoroną z ruinami średniowiecznego zamku i górą Żar.  

źródło: http://kalwaria-zebrzydowska.home.pl; https://samorzad.gov.pl/web/gmina-kalwaria-zebrzydowska/

 


 

 






sobota, 27 sierpnia 2022

GMINA TRZEBNICA

 

 

 

 

 

 


MAPY GMINY TRZEBNICA:

https://trzebnica.pl/49/48/mapy.html

 

Trzebnica – gmina miejsko-wiejska w województwie dolnośląskim, w powiecie trzebnickim. W latach 1975–1998 gmina położona była w województwie wrocławskim.

Siedziba gminy to Trzebnica.

Sołectwa - 41

Sołectwa: Będkowo, Biedaszków Mały, Biedaszków Wielki, Boleścin, Brochocin, Brzezie, Brzyków, Cerekwica, Domanowice, Droszów, Głuchów Górny, Jaszyce, Jaźwiny, Kobylice, Koczurki, Komorowo, Komorówko, Koniowo, Księginice, Kuźniczysko, Ligota, Malczów, Małuszyn, Marcinowo, Masłowiec, Masłów-Nowy Dwór, Piersno, Raszów, Rzepotowice, Skarszyn, Skoroszów, Sulisławice, Szczytkowice, Świątniki, Taczów Mały, Taczów Wielki, Ujeździec Mały, Ujeździec Wielki, Węgrzynów.

Miejscowości niesołeckie: Blizocin, Bukowiec, Janiszów, Kanice, Koniówko, Trzy Chałupy.

Ludność:
ogółem 23 445  (stan na 30.07.2021 r.)
Trzebnica - 12 589
sołectwa - 10 856

Powierzchnia: 200.2 km²
Wskaźnik gęstości zaludnienia (liczba ludności na 1 km²) w Gminie Trzebnica wynosi 117.


SYMBOLE GMINY:

Herb

Herbem miasta Trzebnicy stał się wizerunek głowy św. Piotra, patrona kościoła parafialnego. Głowa świętego otoczona jest złotą aureolą umieszczoną między dwoma złotymi, skrzyżowanymi kluczami, stanowiącymi atrybut św. Piotra. Wizerunek umieszczono na tarczy herbowej w kolorze niebieskim. Ten motyw zdobniczy został zastosowany w herbie średniowiecznej Trzebnicy i symbolizuje miasto do dzisiaj.

Dlaczego św. Piotr?

Otóż pierwszym znanym właścicielem Trzebnicy był Piotr Włost (Włast), wielmoża Śląski, wojewoda Bolesława Krzywoustego, założyciel wielu klasztorów, kościołów i kaplic. On też najpewniej, aby uczcić swego patrona ufundował w Trzebnicy przed 1138r. kaplicę pod wezwaniem św. Piotra. Około 1200r. w miejsce dawnego kościółka wzniesiono murowany kościół św. Piotra, który pełnił rolę kościoła parafialnego.

Logo

Logo Gminy Trzebnica składa się z elementu graficznego – panoramy miasta z wyróżniającymi się wieżami (Bazylika św. Jadwigi, Pocysterski Klasztor Sióstr Boromeuszek, Kościół pw. św. Piotra i Pawła oraz Ratusz) na tle Winnej Góry i hasła promocyjnego - Bogactwo historii, potencjał przyszłości. Hasło to niesie bardzo ważne przesłanie, jakie Gmina Trzebnica chce utrwalić wśród mieszkańców, turystów i inwestorów. Przedstawia bowiem Trzebnicę jako miejsce, które posiada ogromne i wielowiekowe dziedzictwo kulturowe z piękną historią i tradycją oraz jednocześnie miejsce nowoczesne, dynamicznie się rozwijające, odważne i realizujące wiele inwestycji. Miejsce, które potrafi umiejętnie połączyć obie te sfery i realizuje swoje przedsięwzięcia zgodnie z przyjętą ideą. Doskonałym przykładem takiego połączenia i przenikania może być rewitalizacja byłego terenu uzdrowiska. Z jednej strony wyeksponowana została historia, poprzez modernizację alejek spacerowych dookoła stawów oraz odtworzenie ścieżek w Lesie Bukowym zgodnie z przedwojennym planem, przy których znajdują się tablice informacyjne zawierające stare fotografie, a z drugiej strony umieszczono w tym obszarze element nowoczesności i przyszłości, jakim jest Trzebnicki Park Wodny ZDRÓJ – kompleks basenów wewnętrznych i zewnętrznych.


ZARYS HISTORYCZNY:


Dzieje Trzebnicy sięgają w zamierzchłą przeszłość. Człowiek (Homo erectus) pojawił się w okolicach współczesnej Trzebnicy już przed ok. 500 tysiącami lat – z tego bowiem okresu pochodzą paleolityczne wyroby krzemienne znalezione na stoku Winnej Góry, na wschód od miasta. W V w n.e. nad strumieniem Sąsiecznica, na południe od obecnego Rynku, znajdowała się słowiańska osada. W XII w na jej północnym krańcu wzniesiono kościół parafialny pod wezwaniem św. Piotra. Po raz pierwszy nazwa Trzebnicy pojawiła się w dokumencie z 1138r. Decydujące znaczenie dla rozwoju osady miało ufundowanie w 1202r. przez księcia Henryka Brodatego i jego małżonkę Jadwigę klasztoru i kościoła. W rok później biskup Cyprian wprowadził do klasztoru cysterki sprowadzone z Bambergu. Klasztor, którego budowę zakończono w 1218r., stał się ważnym ośrodkiem życia religijnego, kulturalnego i gospodarczego, wywierając przemożny wpływ na rozwój Trzebnicy. Opactwo trzebnickie było pierwszym cysterskim klasztorem żeńskim na ziemiach polskich. W XIII w nastąpiła rozbudowa Trzebnicy i poszerzenie jej granic. Prawa miejskie otrzymała w 1250r. W XIV w Trzebnica znalazła się w granicach księstwa oleśnickiego i wraz z nim została zhołdowana Janowi Luksemburczykowi. Okresy pomyślnego rozwoju miasta przerywały najazdy, grabieże i epidemie. W XV w miasto i klasztor splądrowali husyci (1432 i 1433r.), a następnie wojska Macieja Korwina (1474r.). Dwukrotnie nawiedziła miasto epidemia "czarnej śmierci" (dżumy).W 1526r. Śląsk przeszedł pod berło Habsburgów. W Trzebnicy wzniesiono nowe domy, wybudowano łaźnię miejską, powstały nowe cechy (najstarszy cech płócienników założono już w 1492r.). W 1605r. wzniesiono drewniany ratusz, a w 1607r. podmiejską strzelnicę. Kolejne zniszczenia i straty przyniosła wojna trzydziestoletnia (1618–1648). Liczne pożary, rabunki i kontrybucje zniszczyły miasto i zubożyły jego mieszkańców. Odbudowa miasta rozpoczęła się wraz z budową nowego budynku klasztornego w stylu późnego baroku. W 1730r. w zniesiono nowy ratusz miejski. W 1776r. Trzebnica miała 1974 mieszkańców i była znanym na Śląsku ośrodkiem przędzalniczym. W 1703r. urodziła się w Trzebnicy Maria Karolina Leszczyńska, córka króla Polski Stanisłwa Leszczyńskiego, późniejsza żona Ludwika XV i królowa Francji. W 1740r. rozpoczął się podbój Śląska przez Prusy. Trzebnica wraz z całym Śląskiem przeszła na ponad dwa stulecia pod panowanie pruskie i niemieckie. Katastrofalne były dla losów miasta tzw. wojny śląskie, a następnie wydarzenia związane z przemarszem wojsk napoleońskich – epidemie, rabunki i konfiskaty zubożyły miasto. W 1810r. władze pruskie ogłosiły dekret kasacyjny klasztorów w królestwie pruskim. Rok później zakonnice opuściły klasztor. Opustoszały budynek klasztorny przechodził różne koleje: był obozem jenieckim, wojennym lazaretem i od 1817r. przędzalnią wełny. Zniszczeniu uległo wiele barokowych elementów architektonicznych. Dalszej dewastacji budynku zapobiegli Rycerze Maltańscy (Joannici), którzy kupili w 1870r. południowa część klasztoru i urządzili tam szpital wojskowy. W tym również roku podjęły w szpitalu pracę siostry z Kongregacji Sióstr Miłosierdzia Świętego Karola Boromeusza, które przybyły do Trzebnicy w 1861r. Po długich staraniach stały się one właścicielkami całego zespołu klasztornego. W początkach XIX w. rozpoczął się pomyślny okres w dziejach miasta. Powstały: bank, biblioteka, drukarnia, rozwijało się szkolnictwo, wydawano pierwsze lokalne gazety. Epidemie cholery, które nawiedziły Wrocław w latach 1853–1856, przyczyniły się do odkrycia walorów klimatycznych Trzebnicy i okolic. W 1888r. otwarto "Zdrój św. Jadwigi". W sąsiedztwie uzdrowiska wzniesiono liczne pensjonaty i wille. W 1886r. Trzebnica uzyskała połączenie kolejowe z Wrocławiem. Dziesięć lat później oddano do użytku kolejkę wąskotorową. Duże znaczenie dla rozwoju miasta miała jego elektryfikacja w 1897r. i otwarcie gazowni w 1910r. Wojska radzieckie wkroczyły do Trzebnicy 25 stycznia 1945r. Miasto zostało w znacznym stopniu zniszczone już po jego zajęciu. Na przełomie marca i kwietnia 1945r. Trzebnica i okolice były miejscem koncentracji II Armii Wojska Polskiego, a następnie – od 20 kwietnia do początków czerwca – siedzibą władz wojewódzkich i ważnym ośrodkiem osadnictwa. W Trzebnicy zorganizowano pierwszy urząd pocztowy, szpital i drukarnię, a w pobliskim Pawłowie Trzebnickim – pierwszą polską szkołę. Lata powojenne przyniosły nie tylko usunięcie zniszczeń, ale również zdecydowaną rozbudowę miasta.


WARTO ZOBACZYĆ:


> Międzynarodowe Sanktuarium św. Jadwigi w Trzebnicy

> pocysterski klasztor

> grobowiec św. Jadwigi Śląskiej

> grobowiec księcia Henryka Brodatego

> stanowisko archeologiczne homo erectus

> rynek w Trzebnicy

> trzebnickie koty

> Kościół pod wezwaniem św. Apostołów Piotra i Pawła

> kościółek leśny

> las bukowy

> budynki dawnego zdroju

> gminny Park Wodny Trzebnica-Zdrój

> stawy trzebnickie

> Kapliczka św. Jadwigi

> kolej wąskotorowa

> aleja zakochanych

> Park solidarności

> Rotunda Pięciu Stołów

> Grodzisko

> Piekielny Wąwóz

> Galeria Trzebnicka

> krzyż pokutny w Skarszynie

> wąwóz lessowy pod Taczowem Małym

> Kościół Matki bożej Królowej Polski w Koniowie

> Muzeum Klasztorne Sióstr Boromeuszek im.s. Olimpii Konopki

> Muzeum Ludowe u Kowalskich

> Izba Tradycji Młynarskich w Kużniczysku

> Muzeum Regionalne

 

źródło: https://trzebnica.pl/; https://turystyka.trzebnica.pl

 


 






poniedziałek, 22 sierpnia 2022

GMINA TRZEBIELINO

 

 

 

 


"ECHA TRZEBIELIŃSKIE" & "WIEŚCI TRZEBIELIŃSKIE":

https://trzebielino.pl/gminne-gazetki/


FILM PROMOCYJNY:

https://www.youtube.com/watch?v=vn_BHMVjYmE


Trzebielino (kaszb. Trzebielënò, niem. Treblin) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie bytowskim, w gminie Trzebielino, w pobliżu jeziora Trzebielskiego (Trzebielińskiego) i przy trasie drogi krajowej nr DK21. Miejscowość jest siedzibą sołectwa Trzebielino w którego skład wchodzą również Szczyciec i Toczek.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa słupskiego.


Gmina Trzebielino jest położona w środkowo – zachodniej części województwa pomorskiego, w powiecie bytowskim, przy drodze krajowej numer 21 Miastko-Ustka, ok. 50 km od Morza Bałtyckiego. Powierzchnia to ponad 225 km², liczba ludności to  ok. 3800 osób. Gospodarka gminy opiera się na leśnictwie, rolnictwie i przemyśle rolno-spożywczym.


Bogactwo gminy stanowią lasy obfitujące w runo leśne (zajmują 62 % powierzchni gminy). W lasach, gł. sosnowo-bukowych, spotkać można rzadkie i chronione gatunki roślin i zwierząt.

Gmina leży w otulinie Parku Krajobrazowego „Dolina Słupi”, a w okolicach miejscowości Zielin znajduje się rezerwat „Torfowisko Zielin Miastecki”, który kryje cenne gatunki roślin.

Przez tereny gminy Trzebielino przepływa jedna z największych i najpiękniejszych rzek Pomorza-Wieprza i inne mniejsze: Bożanka, Bystrzenica, Pokrzywna. Tereny te popularne są wśród miłośników turystyki kajakowej, których przyciąga ciekawa trasa z pięknymi krajobrazami i licznymi przeszkodami do pokonania.

Do atrakcji turystycznych należy również szlak rowerowy „Morenowe Wzgórza” łączący gminy Trzebielino i Miastko, rowerowy szlak ciekawostek przyrodniczych wiodący przez Trzebielino, Zielin, Gumieniec, Glewnik i Dolno.

Przez teren gminy Trzebielino przebiega również historyczny szlak turystyczny wzdłuż pięciu zabytkowych kościołów w Biesowicach, Bruskowie Wielkim, Kwakowie, Zębowie i Cetyniu- cetyński kościółek przeszedł w ramach projektu kompleksowy remont.

W gminie znajdują się tereny przeznaczone w miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego dla miejscowości Trzebielino pod budownictwo mieszkaniowe, rekreację indywidualną, usługi. Jest więc to doskonałe miejsce na dom, wypoczynek lub firmę.

Gmina Trzebielino skutecznie pozyskuje środki unijne, za co w 2006 roku została wyróżniona tytułem „Gminy otwartej na fundusze strukturalne”, przyznawanym przez Związek Powiatów Polskich. Kierunkiem jej działań jest stworzenie coraz lepszych warunków do zamieszkania, prowadzenia firmy poprzez rozwój infrastruktury oraz poprawę wizerunku, a także promocja niewątpliwych walorów turystyczno-rekreacyjnych.

Nasza gmina jako pierwsza w Polsce zmodernizowała w 100% oświetlenie uliczne na nowoczesne i energooszczędne oprawy LED-owe. Całość została zrealizowana w oparciu o formułę finansowania projektu z oszczędności wygenerowanych z obniżenia rachunków za energię – zastosowana formuła finansowania nie obciąża budżetu gminy.

ZARYS HISTORYCZNY:

Trzebielino stanowiło centrum zachodniej części włości Puttkamerów. Puttkamerowie władali Trzebielinem do 1945 roku. Wieś została wymieniona przez pomorskiego geografa Eilhardusa Lubinusa w 1612 roku jako teren zamieszkały przez Wendów. W XVIII wieku mieszkało tutaj 12 kmieci i 6 zagrodników oraz funkcjonowała kuźnia.W 1836 roku przeprowadzono w Trzebielinie uwłaszczenie chłopów. Mimo prowadzonej przez Puttkamerów akcji kolonizacyjnej do ostatniej wojny miejscowa ludność używała kaszubskich nazw części przysiółków. Po wojnie wśród osadników główny trzon stanowili także Kaszubi z okolic Kartuz, Kościerzyny i Chojnic. Dzięki Puttkamerom w połowie II tysiąclecia ziemia trzebielińska zaczęła się bardzo intensywnie rozwijać pod względem urbanistycznym, gospodarczym i handlowym.


GMINA TRZEBIELINO - KROKIEM W NOWOCZESNOŚĆ

Gmina Trzebielino jest pierwszą gminą w Polsce 100% LED! Jako pierwsza w Polsce gmina całkowicie zmodernizowała oświetlenie uliczne, instalując nowoczesne i energooszczędne oświetlenie ledowe. Inwestycja została zrealizowana w oparciu o formułę finansowania projektu z oszczędności wygenerowanych z obniżenia rachunków za energię (ESCO), dzięki której nie obciążono dodatkowo budżetu.


WALORY TURYSTYCZNE GMINY:


Nieskażone środowisko naturalne, czyste powietrze, cisza i możliwość korzystania z wielu atrakcji turystycznych charakterystycznych dla obszarów wiejskich zapewnią Państwu udany wypoczynek w gminie Trzebielino. Niewątpliwym atutem gminy są duże kompleksy leśne będące miejscem występowania licznych gatunków grzybów i innych owoców runa leśnego-nasze lasy są więc znakomitą bazą dla amatorów grzybobrania. Przy głównych szlakach komunikacyjnych znajduje się kilkanaście miejsc postoju pojazdów. Przez teren gminy przepływa jedna z największych rzek Pomorza-Wieprza i jej bezpośrednie i pośrednie dopływy: Pokrzywna, Bystrzenica, Rybiec, Ślizień, Kunica, Korzyca, Bożanka, Broczynka. Leśny odcinek Wieprzy, na południe od miejscowości Broczyna, stanowi obszar lęgowy ptaków, gatunkowo związanych z rzekami o bystrym prądzie tj. pliszka górska, zimorodek, gągoł, tracz, nurogęś. Spośród ssaków chronionych spotkać tutaj można wydrę i bobra.Popularne są spływy kajakowe rzeką Pokrzywną, które najlepiej rozpocząć w Trzebielinie, Glewniku lub Bąkowie. Szlak jest malowniczy i średnio uciążliwy (przeszkody w postaci powalonych drzew). Pokrzywna jest prawostronnym dopływem Wieprzy i połączenie tych rzek sprawia wrażenie, że właśnie Pokrzywna jest głównym korytem, a Wieprza do niej wpada. Spływ można zakończyć na polu namiotowym „Mnich” w Broczynie lub płynąć dalej Wieprzą, nawet do Bałtyku. Istnieje możliwość wypożyczenia sprzętu kajakowego: więcej pod numerem tel.: 504-420-194.Na terenie gminy znajduje się niewiele jezior, największe – Trzebielińskie w miejscowości Trzebielino jest zbiornikiem wodnym silnie zarastającym, jednak podejmowane są obecnie działania mające na celu pozyskanie środków na rekultywację jeziora; inne to np. jez. Miłaczewo położone wśród zalesionych wzgórz czy jez. Bąkowo. Kompleksy leśne wzbogacają sztuczne zbiorniki wodne, które powstały m.in. w ramach programu „Mała Retencja” realizowanego przez Nadleśnictwo Trzebielino, np. zbiornik retencyjny „Łąki bronowieckie”. Ustawiono  w ich okolicach wiaty, tablice informacyjne, wyznaczono miejsca na ogniska.

Ścieżka w Trzebielinie 

W ramach ciekawego projektu „Młodzi i seniorzy z ikrą” wzdłuż jeziora Trzebielińskiego powstała ścieżka rekreacyjna, ustawiono także urządzenia do ćwiczeń, wiaty z miejscami na ognisko, wyremontowano pomost. W okolicach miejscowości Zielin utworzono rezerwat „Torfowisko Zielin Miastecki”, obejmujący ochroną torfowisko przejściowe i zarastające oczka dystroficzne z dobrze zachowanymi stadiami sukcesyjnymi formowania się torfowiska oraz stanowiska rzadkich i chronionych roślin wodnych i torfowiskowych. Atutem gminy jest także bliskie sąsiedztwo z Parkiem Krajobrazowym „Dolina Słupi”, niezwykle cennym przyrodniczo, jedynym w województwie pomorskim parkiem typu dolinnego. Na terenie gminy znajduje się aż 145 pomników przyrody, w tym:  141 pojedynczych drzew, 1 grupa drzew, 1 aleja bukowa i 2 głazy narzutowe. Do atrakcji turystycznych należy również szlak rowerowy „Morenowe Wzgórza” łączący gminy Trzebielino i Miastko. Trasa o długości 32 km została wyznaczona tak, by ukazać jak najwięcej walorów przyrodniczo-krajobrazowych obu gmin. Prowadzi leśnymi drogami przez bory, malownicze wsie, wśród pagórkowatych wzniesień w Nadleśnictwach Miastko, Dretyń i Trzebielino. Na tablicach ustawionych wzdłuż trasy umieszczono ciekawostki z historii regionu, ze świata przyrody. Przez gminę przebiega również historyczny szlak turystyczny wzdłuż pięciu zabytkowych kościołów w Biesowicach, Bruskowie Wielkim, Cetyniu, Kwakowie i Zębowie. Cetyński kościółek przeszedł w ramach projektu kompleksowy remont, odzyskał dawny blaski i jest nie tylko miejscem modlitwy, ale i cenną atrakcją turystyczną.


SZCZEGÓLNIE WARTO ZOBACZYĆ:

 

zespół dworsko-parkowy z końca XIX w. w Broczynie
 

kościół filialny p.w. Najświętszego Zbawiciela  z końca XVII w. wraz z otoczeniem w Cetyniu
 

kościół parafialny p.w. Niepokalanego Serca NMP wraz z otoczeniem i wystrojem wnętrza murowany w latach 1681-1691 w Trzebielinie
 

pałac von Puttkamerów murowany z 1810 r. w Trzebielinie 

budynek stacji kolejowej  z 1910 r. i kościół filialny p.w. św. Jana Chrzciciela z 1930 r. w Gumieńcu;
 

kościół filialny p.w. Narodzenia NMP z 1864 r. w Objezierzu;
 

pałac z przełomu XVIII i XIX w. w Suchorzu;
 

młyn wodny z początku XX w., plebania murowana z II poł. XIX w. w Trzebielinie;
 

budynek stacji kolejowej z 1910 r. w Zielinie

źródło: www.trzebielino.pl; Wikipedia

 


 













GMINA POLANKA WIELKA

 

 
 

 

https://www.facebook.com/gminapolankawielka


FILM PROMOCYJNY:

https://youtu.be/Xk6Jyv7whwA


KWARTALNIK GMINY POLANKA WIELKA:

https://polanka-wielka.pl/prezentacja-gminy/gazeta-lokalna/


PLAN GMINY:

https://polanka-wielka.pl/prezentacja-gminy/plan-gminy/


Polanka Wielka – gmina wiejska w województwie małopolskim, w powiecie oświęcimskim.

Gminę utworzono z dniem 1 stycznia 1992. W latach 1992–1998 położona była w województwie bielskim.

Siedziba gminy to Polanka Wielka.

Polanka Wielka leży na północnym skraju wysoczyzny osieckiej, która zajmuje obszar pomiędzy dolinami rzek: Soły, Skawy i Wisły. Północną granice stanowi linia progu Grojec, Polanka Wielka, Piotrowice; południową szosa Kęty – Andrychów, gdzie zaczyna się Pogórze Karpackie. W Polance na głębokości ok. 300 m w skałach karbońskich występują dość bogate pokłady węgla kamiennego. Skały karbońskie pokryte są iłami morza mioceńskiego, a te z kolei osadami lodowcowymi i rzeczno – lodowcowymi. Dolne partie tych osadów budują głównie utwory morenowe. Górne partie wysoczyzny to osady eoliczne z okresu ostatniego zlodowacenia, reprezentowane przez pyły i gliny lessowe. Falistą rzeźbę terenu ukształtowała erozyjna działalność miejscowych strumieni i potoków, w wyniku której powstały głębokie rynny i obniżenia wycięte w pokładach lessowych. Najwyższy punkt Polanki Wielkiej leży 285 m n.p.m. w rejonie zbiorników wodnych, a najniższy 245 m n.p.m. przy granicy z Przeciszowem. Różnica wzniesień dochodzi do 40m. Z okolicznych zalesionych pagórków wypływają strumienie i potoki (dopływy Stronnika), które zasilają w wodę stawy hodowlane, występujące w lokalnych nieckach i obniżeniach terenu. Powierzchnie gminy tworzą głównie pola uprawne i łąki. Dominuje kompleks pszenny, dobry, klasy IIIa, IIIb i IVa. Lasy mieszane z przewagą dębu, brzozy, modrzewia i sosny pokrywają okoliczne pagórki i stanowią ok. 10 % powierzchni gminy. Zwarte zabudowania – domki jednorodzinne i wille ciągną się pasem wzdłuż doliny potoku oraz drogi wojewódzkiej, czyli ul. Długiej.
 

Etymologia – pochodzenie nazwy

Polanka Wielka posiada nazwę dwuczłonową, która na przestrzeni wieków uległa pewnym zmianom. Pierwsza pisana wzmianka pochodzi z 1335 roku, kiedy to występuje pod nazwą „Polenka”. Było to zdrobnienie od wyrazu „polana” i oznaczało niewielką łąkę wśród lasów. W dawnych czasach tereny Ziemi Oświęcimskiej pokryte były puszcza z rzadka tylko występującymi polanami. Na obszarze jednej z takich polan, w miejscu gdzie dzisiaj leży Polanka Dolna powstała osada, która dała początek dzisiejszej Polance Wielkiej. Osadę tę tworzyło kilka luźno rozplanowanych domostw. Nazw miejscowości o rdzeniu „polana” jest w Małopolsce, a zwłaszcza w Beskidach więcej. Najczęściej miejscowości te są położone, podobnie jak Polanka Wielka, w bezleśnym obniżeniu terenu z centrum osadniczym nad potokiem i otoczone są zalesionymi wzniesieniami i pagórkami. W 1396 roku po raz pierwszy pojawiają się nazwy Polanka Antiqua i Polanka Nova, czyli Polanka Stara i Polanka Nowa. Zmiany te należy wiązać z powtórną lokacja Polanki na prawie niemieckim, jakiej dokonał książę oświęcimski Jan III z końcem XIV wieku oraz wynikającym z tej lokacji nowym rozplanowaniem wsi. Powstała wtedy Polanka Nowa, Czyli Górna obok lokowanej wcześniej Polanki Starej, czyli Dolnej. Nazwy powyższe funkcjonują do ok. 1457 roku tj. do momentu sprzedaży Księstwa Oświęcimskiego królowi Kazimierzowi Jagielończykowi. W następnym okresie występuje nazwa: Polanki (1563), Polancky (1592), co oznaczało liczbę mnogą wyrazu „Polanka” i było zapewne związane z używaniem jednej nazwy „Polanki” dla określenia dwóch powstałych w różnych okresach osad: Polanki Starej i Nowej. W XVIII wieku wymieniona jest „Polanka” lub „Polanka Cieńska”, zapewne od ówczesnych właścicieli Cieńskich. Dzisiejsza nazwa „Polanka Wielka” powstała na przełomie XIX i XX wieku, być może w związku z kolejna reformą administracyjna przeprowadzoną przez rząd Austrii. Wówczas właścicielami wsi byli Wysoccy.


GOSPODARKA GMINY POLANKA:

Według danych Banku Danych Lokalnych GUS, w 2014 roku na terenie gminy Polanka Wielka zarejestrowanych było 314 podmiotów gospodarki narodowej, z czego 8 (2,5 %) należało do sektora publicznego, a 306 (97,5 %) do prywatnego. W latach 2005-2014 liczba podmiotów gospodarczych prowadzących działalność na terenie gminy Polanka Wielka wzrosła o 60 (23,6 %). Pod względem form prowadzenia działalności gospodarczej zdecydowanie przeważają osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, stanowią one 83,4 % wszystkich podmiotów gospodarczych. Pod względem branż, dominują podmioty sekcji G według klasyfikacji PKD 2007 – handel hurtowy i detaliczny, naprawa pojazdów, motocykli oraz artykułów gospodarstwa domowego (26,8%). Drugą pod względem liczebności podmiotów gospodarczych branżą jest sekcja F– budownictwo (19,1%). Liczebnie dominują podmioty branży handlowej, jednak nie są one największymi pracodawcami ze względu na to, że duża część przedsiębiorstw sekcji G to przedsiębiorstwa sektora MŚP, bardzo często osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, niezatrudniające więcej, niż kilka osób. Znajduje to odzwierciedlenie na rynku pracy – jak już wspomniano, w gminie Polanka Wielka duże znaczenie dla rynku pracy ma sektor usług nierynkowych, mało elastycznych, nisko korespondujących z sytuacją na rynku. Konieczne są więc działania mające na celu zdywersyfikowanie branż miejscowej gospodarki i tworzenie warunków do powstawania miejsc pracy w sektorze usług rynkowych W gospodarce gminy Polanka Wielka przeważają branże tradycyjne, słabo rozwinięte są branże tworzące miejsca pracy dla osób wysoko wykwalifikowanych. Jednym z głównych problemów jest brak strategicznych inwestorów, większych i nowoczesnych zakładów pracy, niedostateczny rozwój branż pozarolniczych. Gmina Polanka Wielka posiada wiele atutów, dzięki którym mogłaby przyciągnąć nowych inwestorów tego typu – bliskość miast przemysłowych, położenie na obszarze wysoko uprzemysłowionym i zurbanizowanym, dostępność komunikacyjna, niedalekie położenie od aglomeracji śląskiej i krakowskiej. Aktywność gospodarcza obszaru, liczona jako podmioty wpisane do rejestru REGON na 10 tys. ludności, jest niska – w 2014 roku wynosiła 736 i była niższa od średniej dla województwa małopolskiego, która wynosiła 1059. Wyższy był także wskaźnik powiatowy. Szansą na podniesienie aktywności gospodarczej obszaru i zminimalizowanie niekorzystnych zjawisk gospodarczych na terenie gminy Polanka Wielka jest rozwijanie działalności pozarolniczej oraz rozwijanie sektora usług rynkowych, w tym także usług rolniczych, ukierunkowanych na obsługę lokalnych producentów rolnych.


PROJEKT "DOLINA KARPIA":


DOLINA KARPIA – obejmuje obszar historycznego zagłębia hodowli karpia znanego już w średniowieczu. Stawy hodowlane, zajmują tu obszary setek hektarów rozciągając się w dolinie Wisły, Skawy i Wieprzówki leżącym na pograniczu powiatu oświęcimskiego i wadowickiego. Obok „karpia królewskiego” prowadzi się także hodowlę innych gatunków ryb: takich jak lin, jaź, tołpyga, amur, karaś pospolity i złocisty, oraz ryb drapieżnych: szczupaka, suma i okonia, a od dwóch tygodni także jesiotra.  Walory przyrodnicze, historyczne zagłębie hodowli ryb, lokalizacja w  pobliżu aglomeracji przemysłowych. Te cechy, wspólne dla gmin: Zator, Przeciszów i Spytkowice, stały się podstawą opracowanego programu „Dolina Karpia”. Projekt, który początkowo był nastawiony na rozwój przetwórstwa rybnego, powoli ewaluował w kierunku turystycznym m. in. pod wpływem spotkań, które odbywały się w trakcie jego powstawania. Projekt „Dolina Karpia” zrodził się jako efekt pracy piętnastu osób z tych gmin, które w roku 2003 brały udział w szkoleniu w Krakowie w ramach Programu Aktywizacji Obszarów Wiejskich. Projekt, który początkowo był nastawiony na rozwój przetwórstwa rybnego, powoli ewaluował pod wpływem dyskusji w kierunku turystycznym.


SZCZEGÓLNIE WARTO ZOBACZYĆ:


> Kościół pw. św. Mikołaja: otoczenie, drzewostan

> Zespół pałacowo-parkowy: pałac, dwie oficyny, spichlerz, bud. gosp., park

źródło: https://polanka-wielka.pl

 


 

sobota, 20 sierpnia 2022

GMINA STUDZIENICE

 

 
 
 

   

https://pl-pl.facebook.com/urzadgminystudzienice

 

FILM PROMOCYJNY GMINY:

 https://www.youtube.com/watch?v=aGP-Tbo7IRo&t=29s

 

Studzienice – gmina wiejska w województwie pomorskim, w powiecie bytowskim. W latach 1975–1998 gmina położona była w województwie słupskim.


Siedziba gminy to Studzienice.


Gmina Studzienice leży w centralnej części woj. pomorskiego, w odległości 10 kilometrów od Bytowa. Powierzchnia gminy liczy blisko 18 tys. hektarów, z czego ponad 64,5% stanowią lasy, a 3,4% różnej wielkości jeziora. Administracyjnie Gmina Studzienice składa się z 11 sołectw (Czarna Dąbrowa, Kłączno, Łąkie, Osława Dąbrowa, Półczno, Przewóz, Rabacino, Skwierawy, Sominy, Studzienice, Ugoszcz). Wiodącą role w naszej Gminie odgrywa turystyka oraz prężnie rozwijająca się infrastruktura, nie tylko turystyczna. Gminę Studzienice zamieszkuje ok 3635 osób, działa tu ponad 150 podmiotów gospodarczych, związanych głównie z handlem i usługami. Wiodącą w gminie rolę odgrywa rolnictwo oraz turystyka. Nad największymi jeziorami zlokalizowane jest kilka prężnie działających ośrodków z blisko 930 miejscami noclegowymi. Wypoczywając w okolicach Studzienic turysta ma możliwość uprawiania sportów wodnych i żeglowania, jazdy konnej, myślistwa oraz aktywnego wypoczynku w lesie połączonego ze zbieraniem runa leśnego i grzybów. Gmina Studzienice stwarza warunki do rozbudowy bazy noclegowej oraz rozwoju myślistwa, a zbudowane oczyszczalnie ścieków i  kanalizacja terenu gminy gwarantują zachowanie walorów turystycznych i komfort wypoczynku oraz poprawę jakości życia mieszkańców. Ponadto odwiedzając naszą gminę każdy będzie mógł skosztować wyśmienitych produktów ekologicznych, regionalnych, bez sztucznych dodatków, tylko z naturalnych świeżych produktów m.in. znakomite sery, twarogi, maślanki, pieczywo, owoce i warzywa, wędliny i wyroby mięsne, mleko, ryby, jaja, miód i wiele innych specjałów i produktów stworzonych przez naszych mieszkańców.Studzienice jako jedna z nielicznych Gmin może poszczycić się bogatą ofertą kulturalną. Podejmujemy mnóstwo inicjatyw, aby zapewnić mieszkańcom i turystom wiele atrakcji. Do cyklicznych imprez zaliczamy: Dni Studzienic, Jarmark Somiński, Noc Świętojańska, Koncert Na Dachu. Ponadto Ośrodek Kultury Gminy Studzienice organizuje imprezy tematyczne takie jak święto ziemniaka, święto ryby, dzień kobiet i wiele innych. Co roku odbywa się również wiele imprez o charakterze sportowym: Huragan Orlik Cup- turniej piłki nożnej organizowany przez Uczniowski Ludowy Klub Sportowy Huragan przy wsparciu środkami pochodzącymi z Gminy Studzienice, Rodzinny Rajd Rowerowy, który powoli staje się już tradycją, a także rajd rowerowy KaszebeRunda w ostatni weekend maja.


Uwarunkowania przyrodnicze Gminy Studzienice

O malowniczości krajobrazów gminy Studzienice decyduje duże zróżnicowanie rzeźby terenu, duża jeziorność i lesistość. Gminę Studzienice wyróżnia wyjątkowo wysoka lesistość – 67,2%, duży udział wód powierzchniowych – 4,6% oraz stosunkowo niski udział użytków rolnych - 23,2%. Położenie gminy na obszarze dwóch bardzo różnych regionów fizycznogeograficznych – Pojezierza Bytowskiego i Równiny Charzykowskiej, rozdzielonych pasmem wzgórz głównego wododziału pomorskiego oraz istniejąca struktura użytkowania warunkują możliwości rozwoju przestrzennego na jej terytorium. Gminę charakteryzuje również duża liczba jezior - ponad 50 zbiorników o powierzchni większej od 1 ha. Ich łączna powierzchnia całkowita wynosi 726,6 ha. W granicach gminy jest 29 jezior o powierzchni 1-5 ha, 8 jezior o powierzchni 5-10 ha, 13 jezior o powierzchni 10-50 ha, jedno jezioro o powierzchni 50-100 ha (północna część jez. Somińskiego) oraz jedno jezioro o powierzchni powyżej 200 ha (Studzienickie). Szczególnej ochrony wymagają ponadto zlewnie podatnych na degradację unikalnych jezior lobeliowych: Cechyńskie Małe, Cechyńskie Wielkie, Pipionek, Łąkie, Glinowskie, Czarne Dąbrówko. Jeziora lobeliowe charakteryzują się bardzo czystą wodą oraz unikatową roślinnością. Naturalne zarastanie, niewielkich bezodpływowych jezior dystroficznych, tzw. „sucharów”, okolonych nasuwającym się na taflę pyłem torfowców prowadzi do powstanie niewielkich torfowisk, które są charakterystyczne dla krajobrazu zalesionych obszarów gminy. Teren gminy Studzienice jest interesujący pod względem ornitologicznym. Według inwentaryzacji i waloryzacji przyrodniczej gminy napotkano łącznie 120 gatunków ptaków, w tym 107 objętych ochroną ścisłą, 4 objęte ochroną częściową oraz 9 gatunków łownych o różnych okresach polowań. Z ogólnej liczby gatunków 113 uznano za lęgowe lub prawdopodobnie lęgowe. W jej granicach gniazdują 4 gatunki ptaków zagrożone globalnie (bocian biały, kania ruda, bielik, kulczyk), 15 zagrożonych w Europie (bocian czarny, błotniak stawowy, orlik krzykliwy, żuraw, puchacz, włochatka, zimorodek, dzięcioł czarny, lerka, świergotek polny i gąsiorek, a z dodatkowych gatunków zagrożonych: brzegówka, pokląskwa, trzciniak i srokosz), 7 nielicznych w kraju i 8 w regionie oraz 5 wpisanych do ―Polskiej czerwonej księgi zwierząt. Za zalatujące można uznać: 3 gatunki zagrożone w Europie, jeden nieliczny w kraju, 3 w regionie oraz 2 wpisane do ―Polskiej czerwonej księgi zwierząt. Wyjątkowe znaczenie ma stwierdzenie gniazdowania gatunków objętych szczególnymi środkami ochronnymi i wymienionych w załączniku Nr I do Dyrektywy Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 ro-ku w sprawie ochrony dzikich ptaków tj.: bociana czarnego, bociana białego, kani rudej, bielika, orlika krzykliwego, błotniaka stawowego, żurawia, puchacza, włochatki, zimorodka, dzięcioła czarnego, lerki, świergotka polnego i gąsiorka oraz zalatywania rybołowa i rybitwy rzecznej. Terenami szczególnie ważnymi dla ptaków są jezioro Fiszewo z okolicznymi łąka-mi, łąki między Koźlicami a Sominami, mała wyspa na jez. Somińskim (pierwsza od wsi Sominy), stawy w Bukówkach, jezioro Gromadzkie z okolicznymi terenami podmokłymi11 Na terenie gminy Studzienice stwierdzono 42 gatunki ssaków, w tym 18 objętych ochroną ścisłą, 13 łownych o różnych okresach polowań i 11 pozbawionych ochrony. Pośród występujących ssaków nocek Natterera, nocek rudy, mroczek późny, karlik większy, borowiec, gacek brunatny i wydra europejska zaliczone zostały do ściśle chronionych gatunków fauny wymienionych w załączniku Nr II do Konwencji o ochronie gatunków dzikiej fauny i flory europejskiej oraz ich siedlisk. Wydra należy do gatunków będących przedmiotem zainteresowania Wspólnoty Europejskiej, których ochrona wymaga wyznaczenia specjalnych obszarów ochrony i wymienionych w załączniku Nr II do Dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 roku w sprawie ochrony siedlisk naturalnych oraz dzikiej fauny i flory. Jej siedliskiem jest rzeka Kłonecznica pomiędzy jeziorami Ryńskim i Małym oraz poniżej jeziora Kielskiego, a także okolice jeziora Lipuszek. Nocek Natterera, nocek rudy, mroczek późny, karlik malutki, karlik większy, borowiec i gacek brunatny zaliczone zostały do gatunków będących przedmiotem zainteresowania Wspólnoty Europejskiej, które wymagają ścisłej ochrony i wy-mienionych w załączniku Nr IV do powyższej Dyrektywy. Rzęsorek mniejszy i popielica wpisane zostały do ―Polskiej czerwonej księgi zwierząt. Na terytorium gminy bytuje również 8 gatunków płazów. Wszystkie objęte są ochroną ścisłą. Tereny szczególnie ważne dla płazów to: jeziora Gromadzkie i Fiszewo - godowiska ropuchy szarej i żab oraz stawy w Bukówkach - ważne godowisko kumaków nizinnych i żab. Spośród 9 gatunków gadów występujących w Polsce, w gminie Studzienice stwierdzono 4 gatunki (jaszczurka zwinka, jaszczurka żyworodna, padalec zwyczajny, żmija zygzakowata) - wszystkie one podlegają ochronie ścisłej. Teren gminy Studzienice wyróżnia się nagromadzeniem walorów przyrodniczych, a występowanie licznych obiektów cennych przyrodniczo potwierdza „Inwentaryzacja i waloryzacja przyrodnicza gminy Studzienice. Spośród form ochrony przyrody na obszarze gminy utworzono do 2008 roku jeden rezerwat przyrody oraz dwa obszary specjalnej ochrony ptaków, zaliczane do Europejskiej Sieci Ekologicznej Natura 2000 (ESE N2000). Ponadto dwa fragmenty północno zachodniej części gminy stanowią skrajną część otuliny Parku Krajobrazowego Dolina Słupi. Zaawansowany jest proces tworzenia specjalnych obszarów ochrony siedlisk Natura 2000.


Jeziora

    Studzieniczno – Kłączno – Ryńskie - największe jezioro (rynnowe ma pow. 215,5 ha i głębokość do 32 m. Jest ono źródliskiem rzeki Kłonecznicy – dopływ Brdy.
    Jezioro Somińskie – pow. 433,1 ha ma głębokość max. 14 m (częściowo w granicach gminy). Jest źródliskiem rzeki Zbrzycy – dopływ Brdy.
    Jezioro Cechyńskie Małe – pow. 48,4 ha, głębokość max. 19,7 m, znajduje się tam Florystyczny Rezerwat Przyrody.
    Jezioro Cechyńskie Wielkie – pow. 45,6 ha, głębokość max. 13,3 m.
    Jezioro Glinkowskie – pow. 53 ha, głębokość max. 15,5 m (częściowo w granicach gminy).
    Jezioro Czarne Dąbrówno – pow. 40,4 ha, głębokość max. 32,1 m.
    Jezioro Małe – pow. 33,7 ha, głębokość max. 8,0 m (częściowo w granicach gminy).
    Jeziora Dywańskie – pow. 32,3 ha, głębokość7,5 m.
    Jezioro Pipionek – pow. 22,8 ha, głębokość 10,7 m.
    Jezioro Łąkie – pow. 23,4 ha, głębokość 23,0 m.
    Jezioro Krążno – pow. 15 ha, głębokość 15 m.
    Jezioro Skorzewskie (częściowo w granicach gminy).

Niektóre jeziora są ważnymi w skali kraju zbiornikami dla ptactwa wodnego. Skupiają wiele gatunków lęgowych. Np. nad jeziorem Somińskim występuje 30 gatunków ptactwa w tym 5, które są ujęte w europejskiej liście gatunków zagrożonych wyginięciem m.in. kormoran.



Dziedzictwo kultury materialnej Gminy Studzienice

Gmina Studzienice to obszar gdzie od średniowiecza lokowane były wsie i osady. Bogactwo drewna, przyczyniło się do wykształcenia charakterystycznego dla regionu budownictwa drewnianego – budynki mieszkalne i gospodarcze wznoszone z bali drewnianych, w konstrukcji zrębowej, lub z bali łączonych na jaskółczy ogon. Skutkiem nacisków rządu pruskiego upowszechniła się również w powiecie bytowskim konstrukcja szkieletowa (mur pruski, fachwerk). Tak drewniane, jak i szkieletowe obiekty prawie całkowicie znikły z krajobrazu gminy, wyparte przez budynki murowane. Istniejące tutaj niegdyś folwarki książęce nie zachowały się, natomiast przestrzeń kulturową gminy tworzą przede wszystkim wsie chłopskie. Wyjątkowym atutem siedlisk ludzkich jest ich osadzenie w  pięknym krajobrazie. Zachowane zasoby dziedzictwa kulturowego gminy są elementami identyfikującym przestrzeń i składają się na jej tożsamość. Zasoby dziedzictwa kulturowego określić można następująco:
Układy ruralistyczne wsi lokowanych w średniowieczu oraz czasach nowożytnych:

    Wsie lokowane w średniowieczu (Czarna Dąbrowa, Kłączno, Osława Dąbrowo, Półczno, Sominy, Studzienice, Ugoszcz);
    Wsie lokowane zapewne w XVII wieku (Przewóz, Prądzonka, Skwierawy)
    Wsie lokowane rozkazem gabinetowym króla Fryderyka Wielkiego, około 1750-52 (Łąkie, Jabłończ Wielki, Lubieniec, Rabacino).

Kształt układów przestrzennych wsi jest niezależny od czasu powstania. Analiza planów i rozpoznanie wsi pozwala na wyciągnięcie następujących wniosków:

    układy owalnicowe, silnie zatarte i zniekształcone, można zrekonstruować we wsiach: Studzienice, Ugoszcz i do pewnego stopnia w Sominach. Wymienione wsie powstały w średniowieczu,
    układ przestrzenny z trójkątnym placem w centrum wsi: prezentuje wieś Prze-wóz(wieś z pocz. XVII w.) i Osława Dąbrowa (wieś średniowieczna),
    układy wsi ulicowych, z trójkątnym placem na styku ulicówki z linią brzegową jeziora są nadal czytelne w układzie przestrzennym w Czarnej Dąbrowie, Kłącznie i Półcznie (teraz odcięty drogą Kościerzyna – Bytów), w Sominach (po stronie zachodniej). Wszystkie te wsie powstały w średniowieczu,
    układ ulicowy zachował się we wsiach Prądzonka i Rabacino, które powstały w XVII wieku i XVIII wieku

Zabytki budownictwa wiejskiego:
-budynki mieszkalne, wznoszone z bali łączonych na jaskółczy ogon i w konstrukcji zrębowej – niewielkie domy parterowe, nakryte dachami dwuspadowymi, posiadające we wnętrzu 2-3 izb, sień i tzw. czarną kuchnię. Do rzadszych odmian tego typu domów należały te z podcieniem w szczycie. Ten typ drewnianego budynku mieszkalnego nie wykształcił żadnych zdobień na elewacjach. Żaden taki budynek nie zachował się,
-budynki gospodarcze (stodoły, obory) zbudowanych z bali w konstrukcji zrębowej, np. budynek w skansenie w Sominach nr 19. Częściej spotykane są drewniane budynki gospodarcze, o konstrukcji słupowej oszalowane deskami,
-budynki mieszkalne, eklektyczne, o elewacjach wzbogaconych detalem architektonicznym, z lat 1880- 1910 (np Ugoszcz – dom nr 40),
-budynki mieszkalne murowane, o elewacjach licowanych cegłą, dekorowanych ceglanymi fryzami z przełomu XIX/XX wiek i pocz. XX wieku,
-budynki mieszkalne i gospodarcze wznoszone w konstrukcji szkieletowej,
-budynki gospodarcze murowane, często na kamiennej podmurówce, licowane cegłą, ze ścianka kolankową w konstrukcji szkieletowej,
Wszystkie wymienione typy budynków wzbogacają przestrzeń kulturową wsi i decydują o ich zindywidualizowanym wyrazie oraz podlegają ochronie.
 

Architektura sakralna:
Przykłady architektury sakralnej w gminie Studzienice nie są liczne. Zachowane kościoły, ulokowane zostały na wzniesieniach i z tego względu mają wielkie znaczenie dla panoram wsi. Są elementami krystalizacji przestrzennej tych założeń wiejskich. Mimo, że przynależą do wsi lokowanych w średniowieczu, to jednak zbudowane zostały stosunkowo późno.
-Kościół p.w. Matki Boskiej Królowej Polski w Sominach – wzniesiony w latach 1755-57, cenny dla tradycji regionalnego, drewnianego budownictwa:          

-Kościół p.w. Św. Marii Magdaleny w Ugoszczy – wzniesiony w 1822 r., osadzony w podobnych tradycjach budownictwa regionalnego co kościół w Sominach
-Kościół p. Matki Boskiej Szkaplerznej w Ugoszczy – zbudowany w 1897 r.
-Kościół p.w. Piotra i Pawła w Półcznie – wzniesiony w latach 1907-09


...POZOSTAŁE ZABYTKI:

Czarna Dąbrowa:

    dom nr 6 drewniany, częściowo murowany oraz murowany budynek stodolno-inwentarski na posesji nr 6, oba szachulcowe z połowy XIX wieku,

Kłączno:

    wozownia-owczarnia, Kłączno nr 4

Interesujący jest „Pomnik rodziny Szrederów” zlokalizowany na skraju wsi, przy drodze wylotowej. Jest to obiekt nowożytny, o interesującym wyrazie artystycznym i silnym kontekście kulturowym.
Osława Dąbrowa:

    budynek inwentarski – stodoła i chlew, posesja nr 9,
    szachulcowa chałupa z końca XIX wieku oraz stodoła z początku XX wieku na posesji nr 5,
    drewniana, podmurowana chałupa oraz szachulcowa stodoła na posesji nr 33 z połowy XIX wieku,

Przewóz:


    leśniczówka z 1915 roku, położona w Lipuszek 1

Przewóz – Rynszt:


    drewniana chałupa na posesji nr 28 z połowy XIX wieku.

Prądzonka:

    drewniana chałupa na posesji nr 1 z przełomu XIX i XX wieku
    drewniana chałupa na posesji nr 3 z lat 30 XX wieku,
    drewniany dom nr 4 z XIX wieku,
    drewniany dom nr 6 z 1948 roku,
    drewniano-murowany dom nr 7 z przełomu XIX i XX wieku oraz drewniana stodoła z XIX wieku,
    drewniana stodoła z XIX wieku oraz chałupa z połowy XIX wieku na posesji nr 9,
    drewniany dom nr 15 oraz stodoła z XIX wieku.

Półczno:

    kościół parafialny p.w. Św. Piotra i Pawła, murowany w stylu neoromańskim z przełomu 1906/07 wraz z otoczeniem,
    drewniana chałupa na posesji nr 10 z początku XX wieku,
    szachulcowy dom nr 32 z końca XIX wieku,
    szachulcowy dom nr 34 z początku XX wieku,

Rabacino:

    szkoła – obecnie dom na posesja nr 10,
    chata na posesja nr 20,
    kamienno-murowany budynek inwentarski na posesji nr 7 z końca XIX wieku,
    drewniana stodoła z pierwszej połowy XIX wieku oraz murowany budynek inwentarski z drugiej połowy XIX wieku na posesji nr 13,

Sominy:


    kościół parafialny p.w. Matki Boskiej Królowej Polski, drewniany z XVII wieku wraz z otoczeniem,
    stajnia na posesji nr 17,
    chata na posesji nr 19,
    dom na posesji nr 54,
    drewniana stajnia na posesji nr 1 z pierwszej połowy XIX wieku,
    drewniana chałupa na posesji nr 4 z połowy XIX wieku,
    szachowano-murowany budynek inwentarski na posesji nr 6 z początku XX wieku,
    szachowano-drewniana plebania, obecnie chałupa na posesji nr 12 z początku XX wieku,
    szachowano-drewniana chałupa na posesji nr 13 z końca XIX wieku,
    szachowano-drewniana podmurowana szkoła oraz szachowano-drewniany ustęp na posesji nr 15 z lat 30 XX wieku,
    drewniany dom nr 29 z pierwszej połowy XIX wieku,
    szachowany dom nr 44 z przełomu XIX i XX wieku,
    drewniana stodoła na posesji nr 50 z XIX wieku,
    drewniana chałupa na posesji nr 51 z przełomu XIX i XX wieku,
    drewniana obora na posesji nr 53 z przełomu XVIII i XIX wieku.

Studzienice:


    chata na posesji nr 28,
    murowano-ceglany kościół p.w. Św. Trójcy z 1890 roku,
    drewniana stodoła na posesji nr 16 z końca XVIII wieku,
    drewniany dom nr 21 z 1824 roku,
    drewniano-murowany dom nr 45 z połowy XIX wieku,

Ugoszcz:

    kościół parafialny p.w. Św. Marii Magdaleny, w konstrukcji szkieletowej, datowany na 1822 rok, wraz z otoczeniem,
    stodoła na posesji nr 79,
    murowano-ceglany kościół p.w. Matki Boskiej Szkaplerznej z 1897 roku,
    szachowana chałupa na posesji nr 12 z drugiej połowy XIX wieku,
    murowany dom nr 19 z końca XIX wieku,
    murowany dom nr 48 z 1901 roku,
    murowano-szachowana chałupa na posesji nr 52 y ko}ca XIX wieku,
    szachowano-murowany dom nr 62 z 1922 roku,
    szachowana stodoła na posesji nr 63 z początku XIX wieku,
    szachowana stodoła na posesji nr 69 z połowy XIX wieku,
    szachowana stodoła na posesji nr 81 z połowy XIX wieku,
    szachowana stodoła z połowy XIX wieku.

źródło: https://www.studzienice.pl/

 


 


 

czwartek, 18 sierpnia 2022

MIASTO BRANIEWO

 

 

 

 


PLAN MIASTA BRANIEWA:

www.wydawnictwo-pik.pl/upload/file/337.pdf


Biuletyn Miejski BRANIEWO.PL

 http://www.braniewo.pl/aktualnosci/biuletyn-miejski-braniewo-pl

  Bogato ilustrowany biuletyn miej-
ski „Braniewo.pl" to odpowiedź na
oczekiwania Mieszkańców i zwiększenie
zakresu informowania ich nt. najważniej-
szych wydarzeń kulturalnych, sportowych,
społecznych, a także zadań oraz inwestycji
realizowanych w naszym mieście.

 

Braniewo (niem. Braunsberg) – miasto na Warmii w województwie warmińsko-mazurskim, siedziba powiatu braniewskiego. Położone jest na Równinie Warmińskiej, nad rzeką Pasłęką w pobliżu ujścia do Zalewu Wiślanego. Najstarsze miasto na Warmii i jej pierwsza stolica. Dawniej port morski i miasto hanzeatyckie. W latach 1466–1772 w obrębie Korony Królestwa Polskiego. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa elbląskiego. Braniewo zajmuje 12,4 km2 powierzchni i położone jest w północno-wschodniej części kraju, w niewielkiej odległości od granicy Unii Europejskiej z Obwodem Kaliningradzkim Rosji. Geograficznie leży na północno-zachodnim skraju Równiny Warmińskiej i Wybrzeża Staropruskiego, tuż przy ujściu rzeki Pasłęki do wschodniej części Zalewu Wiślanego. Braniewo jest miastem powiatowym, w skład którego wchodzi 7 gmin miejsko – wiejskich. Miasto należy do województwa Warmińsko - Mazurskiego. Braniewo położone jest nad rzeką Pasłęką, która jest cenną ostoją bobrów  i na całej swojej długości objęta jest ochroną  w ramach Europejskiej Sieci NATURA 2000. Na terenie miasta znajduje się najmniejszy w Polsce i jedyny  w województwie ogród botaniczno - zoologiczny ,  zorganizowany ponad 50 lat temu  w średniowiecznej fosie obronnej, na terenie przedwojennego ogrodu botanicznego. Przez miasto Braniewo przebiegają międzynarodowe szlaki komunikacyjne, które stanowią najkrótsze połączenie Europy Zachodniej z Północno-Wschodnią. W Braniewie nagrywane były sceny do filmu „Wkrótce nadejdą bracia”, reż. Kazimierz Kutz.

Branże o największym potencjale rozwojowym:
    logistyka
    transport
    handel
    turystyka

Charakter miasta – turystyczne z dobrze działającą branżą logistyki i przeładunków międzynarodowych 


ZARYS HISTORYCZNY:

Braniewo uzyskało prawa miejskie dwukrotnie: w 1254 i na prawie lubeckim w roku 1284. Jest jednym z najstarszych miast Polski i najstarszym na Warmii. Braniewo było pierwszą stolicą Warmii. Braniewo zapisało się także jako jeden  z najważniejszych ośrodków szkolnictwa i nauki w Polsce. Przez lata miasto nazywano „Atenami Północy”. W 1565 r. kardynał Stanisław Hozjusz sprowadził do Braniewa jezuitów. To oni założyli tu pierwsze w Polsce kolegium, seminarium diecezjalne  oraz papieskie, które zapewniło miastu międzynarodową sławę. 12 czerwca 1812 przez Braniewo przejeżdżał Napoleon. Zatrzymał się na krótko przed ratuszem, wysłuchał dzwonu  rozbrzmiewającego z kościoła p.w. św. Katarzyny i stwierdził, że chciałby go mieć w Paryżu. Dzwon ten, „dźwiękowy świadek przeszłości Braniewa”, wisi do dziś w dzwonnicy klasztoru benedyktynek Korneliműnster w pobliżu Aachen.
II Wojna Światowa - W czasie II wojny światowej miasto zostało zniszczone w 85%.

BRANIEWO - Pierwsze miasto Warmii

Na początku XIII wieku wybrzeża Zalewu Wiślanego zamieszkane były przez staropruskie plemię Warmów. W 1210 roku na krótko ziemie te opanował król duński Waldemar II Zwycięski. W roku 1237 do wybrzeży Zalewu Wiślanego dotarli Krzyżacy, którzy prowadzili skutecznie – przy wsparciu również rycerstwa polskiego – podbój Prus. W roku 1239 Krzyżacy podbili plemienną Warmię. Prawdopodobnie już pod koniec lat 30. rycerze zakonni założyli nad dolną Pasłęką drewniany zamek, który miał kontrolować przeprawę przez rzekę oraz jej niedalekie ujście do Zalewu. Wokół zamku wkrótce powstała osada. Według niektórych badaczy zamek i osada stanęły na miejscu dawnego staropruskiego grodu, jednak hipoteza ta nie znajduje potwierdzenia ani w źródłach pisanych, ani archeologicznych. Pierwsza osada przyzamkowa powstała około 1240 roku i już w 1242 roku została najechana i zniszczona przez Prusów. W 1243 roku teren wokół miasta wszedł w obręb dominium biskupa warmińskiego, który w tym miejscu postanowił ulokować siedzibę biskupstwa. Jednak w odbudowie przeszkodziło I powstanie pruskie. Po pokonaniu Prusów i zawarciu układu pokojowego przystąpiono około 1250 roku do odbudowy zamku i miasta, przy czym zmieniono lokację na prawy brzeg rzeki. W roku 1254 pierwszy biskup warmiński Anzelm z Miśni nadał osadzie prawa miejskie na prawie lubeckim. Miastu nadano nazwę Brunsberg, która z czasem przybrała formę Braunsberg. W 1261 roku gród uległ całkowitemu zniszczeniu w wyniku II powstania pruskiego. W 1274 roku miasto zostało wzniesione ponownie na nowym miejscu (ponownie na lewym brzegu rzeki) i 1 kwietnia 1284 roku otrzymało z rąk biskupa Henryka Fleminga nową lokację ponownie na prawie lubeckim. Po roku 1273 roku został wzniesiony murowany zamek biskupi, następnie rozbudowany pod koniec XIII i w XIV w. (zamek ten został rozebrany w latach 1873–1874 oraz 1928–1930, jedyną jego pozostałością jest wieża bramna z kaplicą św. Andrzeja). Braniewo jest najstarszym miastem na Warmii. Było też pierwszą siedzibą biskupów warmińskich i siedzibą katedry diecezjalnej oraz funkcjonującej przy katedrze kapituły warmińskiej, można je zatem uznać za pierwszą stolicę Warmii. Jednak już w 1278 roku Henryk Fleming po zniszczeniach pruskich przeniósł stolicę biskupstwa – katedrę i kapitułę – do Fromborka. Natomiast w 1340 roku przeniesiono z Braniewa również siedzibę biskupów, początkowo na krótko do Ornety, a w 1350 roku do Lidzbarka Warmińskiego. Komornictwo braniewskie było jednym z siedmiu komornictw na Warmii podlegającym władzy biskupów warmińskich (pozostałe trzy podlegały władzy kapituły). Od XIII wieku miasto było ważnym ośrodkiem handlowym oraz jedynym warmińskim portem morskim (dopiero pod koniec XVIII wieku zdegradowanym przez port w Piławie). Od 1358 roku było członkiem Hanzy, co zapewniało mu kupiecką autonomię w granicach warmińskiego dominium biskupiego.Z miast Warmii tylko Braniewo i Frombork były lokowane na prawie lubeckim, co związane było z ich nadmorskim charakterem i przynależnością do Zawiązku Hanzeatyckiego (pozostałe miasta Warmii lokowane były na prawie chełmińskim). W czasie wojen polsko-krzyżackich miasto wystawiało oddziały, które walczyły po stronie krzyżackiej. W bitwie pod Grunwaldem miasto Braniewo wystawiło własną chorągiew (liczącą prawdopodobnie około 200–500 zbrojnych), niezależnie od dwóch pozostałych warmińskich chorągwi – biskupiej i kapitulnej. Chorągiew braniewska znakowała się banderą z dwoma krzyżami, białym i czarnym, co nawiązywało do symboliki hanzeatyckiej. Ze względu na szybki rozwój miasta, a być może w celu osłabienia rosnącego znaczenie mieszczan, w 1342 roku obok „starej Brunsbergi” biskup Herman z Pragi założył konkurencyjne Nowe Miasto, położone na drugim (prawym) brzegu Pasłęki. Nowe Miasto nie osiągnęło większego znaczenia, a w 1773 roku zostało połączone administracyjnie ze starym miastem. Okres pruski - W wyniku pierwszego rozbioru oraz sekularyzacji Warmii w 1772 roku anektowane przez Prusy Braniewo zostało stolicą powiatu w prowincji Prusy Wschodnie (rejencja królewiecka) oraz siedzibą garnizonu. Burzliwie się rozwijało (szkolnictwo, stocznia, drobny przemysł i rzemiosło). Brunsberg i okolice pozostały katolicką wyspą w morzu pruskiego protestantyzmu. Do końca XVIII w. znajdował się tu port handlowy oraz stocznia (do 1905 r.), w której budowano statki morskie. W 1807 (patrz: bitwa o Braniewo) i 1812 roku miasto było zajmowane przez armię napoleońską. W 1852 roku to tutaj otwarto pierwszą w Prusach linię kolejową na odcinku Braniewo-Kwidzyn. Na początku XIX wieku społeczność żydowska w Braniewie liczyła kilka rodzin. W 1854 roku zbudowano w Braniewie synagogę (przy Fleischerstraße), która istniała do 1938 roku. W latach 80. XIX wieku liczba Żydów wzrosła do 170 osób. Skupili się głównie w Nowym Mieście. Przy Lindenstraße mieścił się dom modlitewny. Cmentarz żydowski zlokalizowany był przy Bahnhofstraße. W 1853 roku honorowe obywatelstwo miasta otrzymał lekarz Jacob Jacobson[22]. W 1887 roku powstała Szkoła Rolnicza, jedna z pierwszych w Prusach Wschodnich, w 1919 roku miasto zostało zelektryfikowane. W chwili wybuchu II wojny światowej liczyło 21 tys. mieszkańców. W 1932 roku w Braniewie miała siedzibę okręgowa gmina synagogalna. Podczas Nocy Kryształowej z 9 na 10 listopada 1938 roku spalono synagogę i sprofanowano cmentarz. W 1939 roku w Braniewie mieszkało już tylko 10 Żydów. Zdobycie i powrót do Polski - W lutym i marcu 1945 roku wskutek walk Armii Czerwonej z wojskami hitlerowskimi śmierć (likwidacja tzw. kotła braniewskiego) poniosły tysiące cywili, w przeważającej części uchodźców z Prus Wschodnich. Liczyli oni na ewakuację drogą morską z Mierzei Wiślanej, a ponieśli śmierć podczas bombardowania Braniewa oraz skutego lodem Zalewu Wiślanego.20 marca 1945 roku oddziały 5 Armii Pancernej Gwardii, 48 Armii i 50 Armii 3 Frontu Białoruskiego pod dowództwem marszałka Aleksandra Wasilewskiego przełamały opór wojsk hitlerowskich i zajęły Braniewo (patrz: operacja wschodniopruska). W wyniku walk Braniewo zostało zniszczone (w 85%). Na założonym na zachód od miasta cmentarzu pochowano 31 371 żołnierzy Armii Czerwonej, którzy polegli w walkach w rejonie Zalewu Wiślanego, przy zajmowaniu Iławy, Barczewa, Kętrzyna, Reszla, Nidzicy i Szczytna (znajduje się tu 750 zbiorowych mogił i 18 grobów generalicji). Cmentarz Żołnierzy Armii Radzieckiej w Braniewie jest największą w Europie nekropolią pod względem liczby pochowanych żołnierzy Armii Czerwonej. Większość grobów jest bezimienna. Po II wojnie światowej przywrócono przedrozbiorową, słowiańską nazwę miasta – Braniewo. Nie odbudowano starego miasta (chociaż było to możliwe), w tym ratusza i słynnego Kamiennego Domu, stawiając w zamian pawilony handlowe z prefabrykatów. Braniewo było najbardziej zniszczonym miastem na Warmii i w województwie, w którym się obecnie znajduje, a także jednym z najbardziej zniszczonych miast Polski w 1945 roku. W latach 1975–1998 miasto było siedzibą urzędu gminy w północno-wschodniej części województwa elbląskiego. Od 1999 roku należy do województwa warmińsko-mazurskiego i jest siedzibą powiatu.

TRADYCJE PIWOWARSKIE:

Tradycja warzenia piwa w Braniewie sięga XVI wieku. Na przełomie XVIII i XIX wieku zanikła, by jednak odrodzić się w 1854 roku. Braniewski Browar bardzo szybko zasłynął z wysokiej jakości piwa, które później zaczął eksportować nawet do Szwecji. Po latach przerwy powracamy także do tradycji organizacji najważniejszej letniej imprezy miejskiej - Piwowarów, a obecny program wydarzenia jest tak rozbudowany, jak nigdy przedtem!


WARTO ZOBACZYĆ:

    Bazylika św. Katarzyny – kościół z lat 1343–1442
    Wieża bramna dawnego Zamku Biskupiego jest jedynym ocalałym fragmentem zamku. W pomieszczeniu na piętrze mieści się kaplica św. Andrzeja.
    Sanktuarium Podwyższenia Krzyża Świętego. Kościół parafialny pw. Krzyża Świętego, położony nad rzeką Pasłęką, na północ od starego miasta. Kościół został wybudowany przez jezuitów w latach 1722–1747. Znajdujący się tu obraz Tron Łaski, namalowany przez Lorenza Maaßa, został uszkodzony (postrzelony) przez Szwedów w 1626 roku. Ołtarz główny i boczne wykonane w reszelskim warsztacie Jana Chrystiana Schmidta. Z kolei ambona wykonana została przez Jana Freya.
    Dom prowincjalny Zgromadzenia Sióstr św. Katarzyny w Braniewie
    Cmentarz przy ul. Olsztyńskiej z kaplicą św. Rocha
    Budynek Collegium Hosianum
    Kościół św. Trójcy (obecnie cerkiew greckokatolicka). Położony w obrębie Nowego Miasta (był kościołem parafialnym), budowla salowa z trójbocznym zamknięciem od wschodu, powstał na początku XVI w. Zakrystia i kruchta pochodzą z lat 1681–1686. Ołtarz główny był późnobarokowy, pochodził z warsztatu Jana Freya.
    Kościół parafialny św. Antoniego (przed 1945 r. ewangelicki) z XIX w.
    Cerkiew prawosławna pw. Przemienienia Pańskiego (parafialna) przy ul. Wspólnej (przed 1949 kaplica ewangelicka).
    Dom konwertytów z 1718 roku, przy ulicy Botanicznej 11
    Wieża Młyna Kieratowego – XIV-wieczna baszta w południowo-zachodnim narożu dawnego Starego Miasta w Braniewie, stanowiąca element wewnętrznego muru obronnego
    Pozostałości obwarowań miejskich
    Domy na ul. Kościuszki z 3 ćw. XIX w., bez cech stylowych wzniesione na piwnicach z w. XVIII.
    Spichlerz Mariacki z XIX w.
    Dworzec kolejowy
    Szkoła podstawowa nr 6 oraz Gimnazjum nr 1
    Szkoła podstawowa nr 5
    Budynki stajenne przy ul. Moniuszki wybudowane w latach 1889–1891 (na listę zabytków wpisane w roku 2007). Dawna hodowla koni rasy trakeńskiej i sztumskiej. Po 1945 roku funkcjonowało tam Państwowe Stado Ogierów Braniewo, obecnie część budynków użytkuje sportowy klub jeździecki
    Budynek urzędu miasta (niem. Kreishaus)
    Budynek Sądu Rejonowego w Braniewie
    Ratusz (niezachowany)
    Wieża Klesza – XIV-wieczna w północno-zachodnim narożu dawnego Starego Miasta w Braniewie, stanowiąca element wewnętrznego muru obronnego, a później Collegium Hosianum

źródło: www.braniewo.pl; Wikipedia