METROPOLITALNY ZWIĄZEK KOMUNIKACYJNY ZATOKI GDAŃSKIEJ

 

 

https://mzkzg.org/

 

https://www.facebook.com/mzkzg/

Metropolitalny Związek Komunikacyjny Zatoki Gdańskiej (MZKZG) – jest to związek 14 miast i gmin, leżących nad Zatoką Gdańską i w jej pobliżu, powołany 16 marca 2006 przez przedstawicieli samorządów, a zarejestrowany w dniu 5 czerwca 2007 przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji.

W skład MZKZG wchodzą następujące miasta:

    Gdańsk
    Gdynia
    Pruszcz Gdański
    Reda
    Rumia
    Sopot
    Wejherowo

oraz gminy:

    Kolbudy
    Kosakowo
    Luzino
    Pruszcz Gdański
    Wejherowo
    Żukowo
    Szemud - od stycznia 2013.


CELE I ZADANIA:

Celem działalności Związku jest możliwie jak najszybsze wprowadzenie wspólnych biletów, 24-godzinnych i miesięcznych. Deklaratywnym celem jest utworzenie metropolii – aglomeracji Trójmiejskiej bądź Gdańskiej.

Zadaniem MZKZG jest wspólne kształtowanie polityki komunikacyjnej oraz zarządzanie lokalnym transportem zbiorowym na terenie gmin – członków MZKZG. MZKZG realizuje zadania w szczególności poprzez:
W pierwszym etapie funkcjonowania

    prowadzenie, uchwalenie cen i rozliczenie przychodów z biletów aglomeracyjnych;
    badanie rynku usług lokalnego transportu zbiorowego;
    programowanie rozwoju lokalnego transportu zbiorowego;
    planowanie oferty lokalnego transportu zbiorowego;
    stosowanie zintegrowanego systemu pobierania opłat;
    przygotowanie szczegółowego projektu docelowego.

W kolejnych etapach funkcjonowania

    uchwalanie taryf i przepisów porządkowych;
    dystrybucję i kontrolę biletów;
    promocję usług;
    zatrudnianie przewoźników;
    nadzór, regulację i kontrolę ruchu;
    utrzymywanie przystanków, pętli i węzłów integracyjnych;
    określenie poziomu dotacji do działalności Związku.

Dla realizacji zadań MZKZG może tworzyć własne jednostki organizacyjne, przystępować do podmiotów już istniejących, zawierać umowy z innymi podmiotami, współpracować ze związkami międzygminnymi, organizacjami gospodarczymi oraz społecznymi.


Przewoźnicy

Odpowiedni rodzaj biletu wydawanego przez MZKZG obowiązuje u wszystkich lub niektórych z niżej wymienionych organizatorów komunikacji:

    ZTM w Gdańsku
    ZKM w Gdyni
        warto podkreślić, że bilety okresowe tego przewoźnika nie obowiązują na jego liniach specjalnych (zaczynających swą nazwę od 4A, 4F i 4T). Ale obowiązują w takowych bilety okresowego MZKZG z wyjątkiem KOLEJ+MZK Wejherowo i KOLEJ+ZTM w Gdańsku. Ten ostatni jednak obowiązuje na linii 4A (dawnej 510), gdyż ZKM uzgodnił to z ZTM.
    MZK Wejherowo
    Szybka Kolej Miejska w Trójmieście - na odcinku wyznaczonym przez stacje: Luzino k. Wejherowa i Cieplewo k. Pruszcza, a także w gminie Żukowo: Borkowo (dotyczy trasy z i do Kartuz) i Babi Dół (dotyczy trasy z i do Kościerzyny). Nie obowiązują bilety metropolitalne komunalne, lecz kolejowo-komunalne.
    Bilety MZKZG początkowo nie obowiązywały na trasie Gdańsk Wrzeszcz - Gdynia Główna przez Gdańsk Osowa (linia Pomorskiej Kolei Metropolitalnej), jednak
    od 1 stycznia 2016 r. objęły tę trasę na mocy nowego porozumienia (jego skutkiem była m.in. podwyżka cen biletów kolejowo-komunalnych i wprowadzenie biletu łączonego).
    Przewozy Regionalne – warto nadmienić, że w przeciwieństwie do wyżej wymiennych, ten przewoźnik nie jest członkiem MZKZG. Jednak akceptuje odpowiednie rodzaje biletów MZKZG w tych samych granicach co trójmiejska SKM oraz na odcinku wyznaczonym przez stacje: Babi Dół i Reda Rekowo. Na co dzień jeżdżą tędy szynobusy. PR nie akceptują biletów MZKZG w pociągach interREGIO.

źródło:Wikipedia

 

 

 

MIASTO i GMINA WRZEŚNIA

 

 

https://www.wrzesnia.pl/asp/start,0

 

https://pl-pl.facebook.com/Wrze%C5%9Bnia-Miasto-w-Centrum-Zainteresowania-135740496492474/

FILM PROMOCYJNY WRZEŚNIA - MIASTO KIEDYŚ I DZIŚ:

 https://youtu.be/zkV7XzN9OUQ

 

Września (niem. Wreschen) – miasto w województwie wielkopolskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Września i powiatu wrzesińskiego. Położone 50 km na wschód od Poznania, nad rzeką Wrześnicą.

Ważny węzeł komunikacji drogowej i kolejowej. Okolica równinna, rolnicza. Września usytuowana jest przy autostradzie A2, która łączy Berlin z Warszawą. Przez miasto przebiegają drogi krajowe:

    nr 15: Trzebnica – Krotoszyn – Września – Gniezno – Toruń – Ostróda (obwodnica)
    nr 92: Nowy Tomyśl – Poznań – Września – Słupca – Konin – Łowicz (obwodnica)

oraz drogi wojewódzkie:

    nr 432: Września – Środa Wielkopolska – Śrem – Leszno
    nr 442: Września – Pyzdry – Gizałki – Kalisz


Września, 30-tysięczna miejscowość, leży na najważniejszym szlaku komunikacyjnym Europy, który rozpoczyna się we francuskiej Bretanii, a kończy w Moskwie. Niemal równa odległość dzieląca to piękne miasto od dwóch stolic europejskich – Warszawy i Berlina, tworzy z niego jedno z najbardziej atrakcyjnych terenów inwestycyjnych w Polsce. Doskonale rozbudowywana sieć komunikacyjna, łącząca miasto z największymi stolicami i metropoliami europejskimi, przyciąga z roku na rok nowych inwestorów, stających się gospodarczą wizytówką rejonu. Bogata oferta inwestycyjna sprawia, że miasto nadaje charakteru wielkopolskim przedsięwzięciom. Już dzisiaj miasto staje się ważnym partnerem największych korporacji w sferze produkcji i usług, jak choćby niemieckiego Volkswagena, który od 2016 roku produkuje we Wrześni model Crafter. Wrzesińskie firmy z terenu miasta i gminy stały się wyznacznikiem jakości produktów na całym świecie. Są znane również dzięki wsparciu polskiego sportu np. siatkówki w rozgrywkach krajowych i międzynarodowych. Współczesna Września to stolica zarówno gminy, jak i powiatu. Jest doskonałym połączeniem rozwijającego się biznesu i przemysłu z terenami zielonymi. Należy do czołówki gmin o największej liczbie boisk rekreacyjnych typu Orlik. Dzięki nim Września staje się miejscem doskonałej zabawy, a także spełnionych ambicji i pasji sportowych. Miasto jest także bogate w malownicze tereny, których odwiedzanie stanowi wspaniały rodzaj rekreacji oraz zapewnia niezapomniane przeżycia. Zalew Lipówka, największy akwen wodny znajdujący się na terenie Gminy, wraz otaczającymi go ścieżkami pieszymi i rowerowymi stał się już dawno miejscem spotkań i relaksu dla wszystkich pragnących zachwycić się tym miejscem. Atrakcje turystyczne, oparte na wielowiekowej historii, sprawiają, że Września stała się wielokulturową ozdobą całej Wielkopolski. To właśnie strajk z 1901 roku sprawił, że już wtedy miasto było na ustach wszystkich, jako prekursor dążeń niepodległościowych.

Września zajmuje także znaczące miejsce na liście kulturalnych wydarzeń każdego roku, otrzymując niejednokrotnie najwyższe miejsce, jeśli chodzi o atrakcje artystyczne. Najbardziej znaczącym punktem stały się już słynne koncerty Wrzesińskiego Weekendu Muzycznego, na których kilkudziesięciotysięczna publiczność podziwia licznych artystów.


ZARYS HISTORYCZNY:

Wykopaliska archeologiczne świadczą o pojawieniu się na tym terenie pierwszych grup ludzkich w środkowej epoce kamiennej – mezolicie (8000–2500 lat p.n.e.). Z epoki tej pochodzi m.in. osada wydmowa z Tarnowej pod Pyzdrami, stąd w archeologii stosuje się określenie „kultura tarnowska”. Ciągłość osadnictwa potwierdzają znaleziska z epoki brązu i żelaza. Nieopodal Wrześni znajduje się Giecz – jeden z najważniejszych w średniowieczu grodów książęcych i siedziba kasztelanii. Za czasów Bolesława Chrobrego, według Galla Anonima gród skupiał 2300 wojowników. Coraz głośniej mówi się też o grodzisku w Grzybowie – wiosce położonej między Wrześnią a Gnieznem. Gród ma imponujące wymiary (4,7 hektara), a jego położenie blisko Gniezna, Giecza i Ostrowa Lednickiego świadczy o tym, iż musiał pełnić ważną rolę w okresie formowania się państwa polskiego. Najstarsze materiały dendrologiczne datuje się na rok 923. Pierwsza wzmianka o Wrześni pochodzi z 1256. Lokacja miasta nastąpiła w połowie XIV w. Od 1314 miasto leżało w województwie kaliskim. Miasto rozwinęło się na planie owalnicy wzdłuż traktu handlowego łączącego Kalisz z Gnieznem, opodal skrzyżowania ze szlakiem Poznań – Łęczyca. Korzystne położenie miasta sprzyjało rozwojowi handlu i rzemiosła. W czasie wojny trzynastoletniej Września wystawiła w 1458 roku 15 pieszych na odsiecz oblężonej polskiej załogi Zamku w Malborku. W 1580 było tu 60 rzemieślników. Podczas wojny szwedzkiej w 1656 miasto zostało poważnie zniszczone.

Zabory Polski
W wyniku II rozbioru Polski w 1793 miasto zostało włączone do Królestwa Prus. W wyniku zwycięskiego powstania wielkopolskiego 1806 roku w latach 1807-1815 Września wraz z całą Wielkopolską wchodziła w skład Księstwa Warszawskiego. Podczas Wiosny Ludów mieścił się tutaj obóz powstańców wielkopolskich 1848 roku. W drugiej połowie XIX w. istniało kilka zakładów przemysłowych: fabryka obuwia, fabryka powozów, betoniarnia, mleczarnia, cukrownia. Powstało również w tym okresie połączenie kolejowe Gniezno – Września – Oleśnica oraz Poznań – Września – Strzałkowo. Międzynarodową uwagę przyciągnął strajk dzieci we Wrześni, który rozpoczął się 20 maja 1901 roku, po tym jak niemiecki nauczyciel wymierzył karę cielesną dzieciom za odmowę odpowiadania w języku niemieckim na lekcji religii. Zastrajkowało wówczas 118 uczniów i uczennic. Ich rodziców władze niemieckie ukarały więzieniem. Za przykładem dzieci wrzesińskich poszli uczniowie w innych szkołach zaboru pruskiego. W 1906 opór dzieci, podtrzymywany przez rodziców, przybrał postać powszechnego strajku. W fazie największego jego nasilenia strajkowało ok. 75 tys. dzieci w ok. 800 szkołach (na łączną liczbę 1100 szkół).W 1905 w mieście (noszącym wówczas nazwę Wreschen) mieszkało 7007 osób, w tym 65,4% Polaków, 28,9% Niemców i 5,5% Żydów, natomiast w całym ówczesnym powiecie wrzesińskim Polacy stanowili 85,6% (1890). Ponad stuletnie panowanie pruskie zakończył wybuch powstania wielkopolskiego. Po rozbrojeniu garnizonu pruskiego 28 grudnia 1918. Września powróciła pod władzę polską.

II RP
W 1920 podczas wojny polsko-bolszewickiej, po odezwie Rady Obrony Państwa z dnia 1 lipca 1920, z inicjatywy hr. Stanisława Mycielskiego, mieszkańcy ziemi wrzesińskiej utworzyli Legię Ochotniczą Wrzesińską, która brała czynny udział w walkach w obronie Polski. W latach międzywojennych Września była miastem handlowo-rzemieślniczym, zamieszkanym przez Polaków, Żydów i Niemców. W związku z tym w mieście istniały wówczas: kościół rzymskokatolicki, kościół ewangelicki i synagoga. W tym okresie na terenie Wrześni działało Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”.

II wojna światowa 

1 września 1939 bombowce hitlerowskie zburzyły cukrownię. 5 września Niemcy zbombardowali węzeł kolejowy we Wrześni, strategiczny punkt, gdyż krzyżowały się tu i łączyły linie wschód-zachód (Warszawa-Poznań) oraz północ-południe (Gdynia-Katowice). Miasto zajęli Niemcy i włączyli w obszar Kraju Warty. W latach 1939–1941 z miasta wysiedlono większość Polaków do Generalnego Gubernatorstwa, a w zamian sprowadzono Niemców w ramach akcji kolonizacyjnej Heim ins Reich. 22 stycznia 1945 do miasta wkroczyli żołnierze 1 armii pancernej gen. M. Katukowa, kończąc tym samym okres niemieckiej okupacji.

Okres powojenny

Po wojnie nastąpiła intensywna rozbudowa i modernizacja przemysłu, gospodarki komunalnej, zaplecza socjalnego i kulturalnego, szkolnictwa i węzła komunikacyjnego. Powstała m.in. fabryka głośników Tonsil, zakłady zielarskie Herbapol, zakłady automatyki Mera-Zapmont oraz produkujące silniki elektryczne zakłady Mikroma. Powstały osiedla o zabudowie blokowej oraz willowej. Utworzono Jezioro Wrzesińskie – zalew na rzece Wrześnicy (26 ha, 3 km dł.), a przy nim niewielki ośrodek wypoczynkowy. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. poznańskiego. W 2014 roku pod Wrześnią rozpoczęła się budowa fabryki samochodów koncernu Volkswagen AG. Pierwsze samochody zjechały z linii produkcyjnej pod koniec 2016.

STRAJK DZIECI WSE WRZEŚNI - WAŻNE ZDARZENIE HISTORYCZNE:

Strajk dzieci wrzesińskich – strajk uczennic i uczniów Katolickiej Szkoły Ludowej we Wrześni (Katholische Volksschule), w latach 1901–1902. Skierowany był on przeciw germanizacji szkół, głównie przeciw modlitwie i nauce religii w języku niemieckim. Obejmował również protest rodziców przeciw biciu dzieci przez pruskie władze szkolne.


WARTO ZOBACZYĆ:

    historyczny układ urbanistyczny z XIV-XIX w. (nr rej.: 295/Wlkp/A z 19.04.2006)
    kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Stanisława Biskupa Męczennika (farny) z połowy XV w., przebudowywany w 1792 i 1881-87, ul. Kościelna 7 (nr rej.: 2466/A z 14.03.1933)
    kościół Świętego Ducha (neogotycki poewangelicki) z 1894, ul. Kościuszki 27 (nr rej.: 2293/A z 8.12.1993)
    kościół Świętego Krzyża (drewniany) z 1664, ul. Świętokrzyska 18 (nr rej.: 721/Wlkp/A z 6.05.1970 i z 2.12.2008)
    cmentarz farny, ul. Gnieźnieńska (nr rej.: 721/Wlkp/A z 6.05.1970 i z 2.12.2008)
    zespół pałacowy, ul. Opieszyn:
        pałac z 1870 (nr rej.: 966/A z 5.03.1970)
        park, obecnie miejski z XVIII-XIX w. (nr rej.: 2118/A z 10.04.1987)
    ratusz z 1909-1910, ul. Ratuszowa 1 (nr rej.: 191/Wlkp/A z 28.06.2004)
    willa starosty z 1913-15, ul.Chopina 9 (nr rej.: 385/Wlkp/A z 25.07.2006)
    szkoła z połowy XIX w. (budynek Muzeum Regionalnego im. Dzieci Wrzesińskich), ul. Dzieci Wrzesińskich 2 (nr rej.: 1596/A z 10.09.1974)
    wozownia w zespole koszar z 1910, ul. Kościuszki (nr rej.: 2586/A z 26.03.1996)
    kamienica z oficynami z 1905, ul. Warszawska 5 (nr rej.: 2569/A z 28.12.1995)
    dom z 1 poł. XIX w., ul. Warszawska 10 (nr rej.: 967/A z 5.03.1970)
    dom z XIX w., ul. Warszawska 15 (nr rej.: 2173/A z 20.02.1989)
    Wyższa Szkoła Miejska z 1911 (obecnie Liceum Ogólnokształcące im. Henryka Sienkiewicza), ul. Witkowska 1 (nr rej.: 798/Wlkp/A z 25.05.2010)
    Dąb szypułkowy „Stefan” przy ul. 3 Maja   - pomnik przyrody
    Głaz narzutowy z granitu w Parku im. Marszałka Józefa Piłsudskiego  - pomnik przyrody
    Platan wschodni w Parku Miejskim im. Dzieci Wrzesińskich     - pomnik przyrody

źródło: https://www.wrzesnia.pl; Wikipedia

 

 

 

 

GMINA CZERMIN (WOJEWÓDZTWO WIELKOPOLSKIE)

 

 

 

https://czermin.wlkp.pl/

  

https://www.facebook.com/GminaCzermin.wlkp/

 

FILM PROMOCYJNY O GMINIE CZERMIN:

 https://www.youtube.com/watch?v=ltw_KGKnz4s

 

MAPA GMINY

źródło: https://czermin.wlkp.pl

 

Czermin – gmina wiejska w województwie wielkopolskim, w powiecie pleszewskim z siedzibą we wsi Czermin.

Gmina Czermin leży na północ od Pleszewa, w południowo – wschodniej części województwa wielkopolskiego. Położona jest w krainie zwanej Nizina Wielkopolską i stanowi część Wysoczyzny Kaliskiej rozciętej od północnego wschodu doliną rzeki Prosny. Powierzchnia gminy wynosi 97,8 km2, zamieszkuje ja blisko 5 tys. mieszkańców. Siedzibą urzędu jest położona w południowej części gminy wieś Czermin. W skład gminy wchodzi 15 miejscowości, z czego 14 to wsie sołeckie. największą z nich są Broniszewice, które stanowią 20% ogółu mieszkańców. Sąsiadujemy z gminami Chocz, Gizałki, Żerków, Kotlin oraz Pleszew.

Sołectwa

    Broniszewice
    Czermin
    Grab
    Łęg
    Mamoty
    Pieruchy
    Pieruszyce
    Psienie-Ostrów
    Skrzypnia
    Strzydzew
    Wieczyn
    Żale
    Żbiki
    Żegocin


HERB GMINY:

Gmina Czermin od 2000 roku używa własnego herbu zatwierdzonego uchwałą Rady Gminy. Według legendy herb ten wywodzi się z Moraw. Morawskiemu księciu podczas polowania zastąpił drogę żubr. Widząc to rycerz Łastek, słynący z olbrzymiej siły pochwycił zwierzę za róg i nie tylko je utrzymał, ale przebiwszy mu nozdrza kołkiem z dębowej wici, przyprowadził księciu. Kiedy żubra wziął inny dworzanin, nie zdołał go utrzymać. Wtedy Łastek doskoczył i jednym cięciem miecza uciął zwierzęciu głowę. Za swój czyn dostał od władcy znaczny majątek i herb.


ZARYS HISTORYCZNY GMINY:

Pierwsze wzmianki o miejscowości Czermin ukazały się w 1241 roku i mówiły  o istnieniu rodu Czermińskich herbu Wieniawa wymienianych tu w XIV, XV wieku, a także jeszcze w 1559 roku. W XVI wieku Czermin był pod władaniem Suchorzewskich, wzmiankowanych również w 1618 roku. W 1693 roku istniał majątek w Czerminie i należał do Macieja Rzeszotarskiego. Już przed 1719 rokiem znalazł się w rękach Kurcewskich. W 1846 roku dziedzicem dóbr został Józef Trębiński od którego odkupiła majątek za 50 000 marek Alfreda Pruska z Mierzyckich wzmiankowana jako właścicielka jeszcze w 1881 roku. Następnie dobra przeszły na jej syna Witolda Pruskiego, później znalazły się w rękach Roberta Weigta. W latach 80 – tych XIX wieku Czermin liczył 39 domów i 422 mieszkańców. W 1905 roku majątek czermiński wymieniony pod nazwą Preussenau, następnie w 1909 i 1913 roku jako własność państwowa, dzierżawiona Heinrichowi Jouanne. W 1913 roku w dzierżawionej majętności państwowej było 18 koni, 160 szt. bydła i 70 świń. Od 1921 roku majątek był w rękach Skarbu Państwa Polskiego, dzierżawiony w 1926 roku Niceforowi Sicińskiemu.

WARTE ZAINTERESOWANIA:

Kościół pw. św. Jakuba w Czerminie (1 poł XVIII w.)

Grab – pałac (1850)

Psienie-Ostrów – dwór (1890)

Dwór w Skrzypni (2 poł. XIX w.)

Pałac w Żegocinie (XVIII w.)

Kościół pw. NMP Wniebowziętej w Żegocinie (XVIII w.)

Broniszewice
        pałac (1892)
        park (2 poł. XIX w.)
Grab
        pałac (1850)
        park (XIX w.)
        oficyna (1810–1820)

Pieruchy
        dwór (XIX w.); pozostałości parku
    

źródło: https://czermin.wlkp.pl

 

 

 

WOJEWÓDZKI URZĄD PRACY W ZIELONEJ GÓRZE

 

 

https://wupzielonagora.praca.gov.pl/

OFERTA WUP ZIELONA GÓRA W JĘZYKU MIGOWYM:

https://youtu.be/74M-YLSOKeI

Wojewódzki Urząd Pracy w Zielonej Górze jest jednostką organizacyjną samorządu województwa utworzoną w formie jednostki budżetowej przez województwo lubuskie, realizującą zadania samorządu województwa, z zakresu polityki rynku pracy na podstawie Ustawy w promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy z 20 kwietnia 2004 roku z późniejszymi zmianami.

    WUP działa na podstawie i w zakresie określonym w statucie oraz przepisami prawa, a w szczególności:

        ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa,
        ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy,
        ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych,
        ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o służbie zastępczej,
        ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych,
        ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy,
        uchwały Nr XVIII/118/2000 Sejmiku Województwa Lubuskiego z dnia 26 czerwca 2000 r., w sprawie utworzenia jednostki budżetowej o nazwie: Wojewódzki Urząd Pracy,
        innych powszechnie obowiązujących przepisów prawa i zawartych porozumień.
    W ramach wdrażania Europejskiego Funduszu Społecznego WUP pełni funkcje określone we właściwych przepisach prawa oraz dokumentach programowych.
    Przy realizacji zadań, WUP współdziała z administracją rządową i samorządową oraz instytucjami rynku pracy.

SZCZEGÓŁOWE ZADANIA INFORMACYJNE WUP ZIELONA GÓRA:

> Dla bezrobotnych i poszukujących pracy:

Rejestracja w urzędzie
ABC bezrobotnego i poszukującego pracy
Poszukiwanie pracy i rekrutacja
Pośrednictwo pracy
Poradnictwo zawodowe
Formy wsparcia
Podnoszenie kwalifikacji
Świadczenia pieniężne
Dla niepełnosprawnych
Dla cudzoziemców
Praca za granicą


> Dla pracodawców i przedsiębiorców :

Zgłoś ofertę pracy
Pomoc w poszukiwaniu kandydatów do pracy
Podnoszenie kompetencji i kwalifikacji pracowników i kandydatów do pracy
Wsparcie tworzenia miejsc pracy
Obowiązki pracodawcy Zatrudnianie
Zatrudnianie niepełnosprawnych
Zatrudnianie cudzoziemców


> Informacje na temat rynku pracy:

Aktualności
Bazy danych
Instytucje rynku pracy
Fundusze
Stawki
Akty prawne
Statystyki i analizy
Szkolenia w powiatowych urzędach pracy
Strategie i dokumenty programowe
Wojewódzka Rada Rynku Pracy
Partnerstwa lokalne na rzecz rynku pracy


> Oferty pracy w województwie:

Oferty pracy w województwie
Oferty pracy w krajach Unii europejskiej i EOG
Staże i praktyki zawodowe w województwie


> Kalendarz targów, giełd i szkoleń

źródło: www.wupzielonagora.praca.gov.pl

GMINA KAMIENIEC ZĄBKOWICKI

 

https://kamienieczabkowicki.eu/

 

https://www.facebook.com/MarcinCzerniecBurmistrz

 

https://www.youtube.com/channel/UCqzdPqeoVAoUwsoDk1htbsQ

 

http://twitter.com/MarcinCzerniec

FILM "ODNOWA PAŁACU I PARKU MARIANNY ORAŃSKIEJ":

https://youtu.be/yUn4Ru1Kwks

Kamieniec Ząbkowicki (niem. Kamenz, Camenz) – miasto w Polsce, położone w województwie dolnośląskim, w powiecie ząbkowickim, w miejsko-wiejskiej gminie Kamieniec Ząbkowicki.

Miejscowość posiadała prawa miejskie już w latach 1945–1946. Status miasta otrzymała ponownie 1 stycznia 2021.

Od 1946, po połączeniu z gminą Goleniów, aż do 1954 siedziba gminy Kamieniec Ząbkowicki. 1954–1957 siedziba gromady Kamieniec Ząbkowicki. 1958–1972 administracyjnie odrębne osiedle (dodatkowo 1968–1972 siedziba nowej gromady Kamieniec Ząbkowicki). Od 1973 siedziba współczesnej gminy Kamieniec Ząbkowicki. W latach 1975–1998 administracyjnie należała do województwa wałbrzyskiego.


NAZEWNICTWO:

Według niemieckiego nauczyciela Heinricha Adamy’ego nazwa pochodzi od polskiej nazwy – kamienia i nawiązuje do skalistego posadowienia grodu[9]. W swoim dziele o nazwach miejscowych na Śląsku wydanym w 1888 roku we Wrocławiu wymienia jako najstarszą zanotowaną nazwę miejscowości Kamieniec podając jej znaczenie Felsenburg, czyli po polsku Skalne miasto.Miejscowość w zlatynizowanej staropolskiej formie Kamencz notuje Gall Anonim w swojej Kronice spisanej w latach 1112–1116. W spisanym po łacinie dokumencie średniowiecznym wydanym we Wrocławiu 26 lutego 1253, który sygnował książę śląski Henryk III Biały miejscowość wymieniona jest pod nazwą Cameniz. W roku 1613 śląski regionalista i historyk Mikołaj Henel z Prudnika wymienił miejscowość w swoim dziele o geografii Śląska pt. Silesiographia podając jej łacińską nazwę: Camencense monasterium. Polską nazwę Kamieniec oraz niemiecką Camenz w książce Krótki rys jeografii Szląska dla nauki początkowej wydanej w Głogówku w 1847 wymienił śląski pisarz Józef Lompa.


SYMBOLIKA GMINY:

Tradycja heraldyczna gminy Kamieniec Ząbkowicki w sposób jasny wskazuje, że przy tworzeniu herbu Gminy należy odwołać się do symboliki związanej z właścicielami tych ziem. W przypadku cystersów należy wykorzystać godła z pól II i IV, jako charakterystyczne dla klasztoru kamienieckiego. Mamy zatem złotego lwa za kratą. Złoty lew w koronie jest także głównym godłem herbu dynastii Orańskiej. To właśnie ta dynastia, a nie Hohenzollernowie, zasługuje na upamiętnienie w herbie Gminy. Zwłaszcza ze względu na księżną Mariannę, wielką dobrodziejkę Gminy, której pamięć jest darzona w Gminie wielkim szacunkiem do dzisiaj i to, co znamienne, jest kontynuowana do dzisiaj przez ludność polską, mimo wysiedlenia niemieckiej ludności. W obecnej i uchwalonej symbolice użyto dwóch złotych lwów, zwróconych do siebie, prawy, bez korony i za kratą z herbu klasztoru kamienieckiego, lewy, w koronie, w polu usianym biletami, z herbu dynastii Orańskiej. Lwu Orańskich ujęto pęk strzał i miecz, dla odróżnienia od oryginalnego herbu (uszczerbienie). Barwy pola wywiedzione są z barwy pola herbu dynastii Orańskiej. Stylizacja lwów (bogate kudły) inspirowana jest stylizacją z herbów cysterskich, w szczególności z przedstawień z początku XX wieku; podobnie stylizacja kraty (widoczne łączenia). Ostateczny wpływ na kształt herbu miały konsultacje 23 marca 2012. Wówczas zaakceptowano ideę herbu i zasugerowano drobne poprawki: zmianę tynktury kraty oraz przedstawienie tylnych łap z lwów w postaci właściwej dla lwów wspiętych. Powyższe rozumowanie skłoniło do przedstawienia następującego projektu herbu gminy Kamieniec Ząbkowicki: W polu błękitnym dwa lwy wspięte, o orężu i językach czerwonych, zwrócone do siebie, prawy za kratą srebrną, lewy w koronie, w polu usianym biletami błękitnymi.


PAŁAC MARIANNY ORAŃSKIEJ:

https://palacmarianny.com.pl/

Perła Architektury Dolnego Śląska

 Zabytkowy zespół pałacowy, z drugiej połowy XIX w. z zachowaniem:
        pałac – neogotycki „zamek Marianny Orańskiej” (Marianna Orańska, królewna niderlandzka, córka króla Niderlandów Wilhelma I Orańskiego i jego pierwszej żony – Fryderyki Luizy Pruskiej):
        dwie oficyny, stajnia, wozownia
        ogród przypałacowy, w tym: tarasy, schody, fontanny
        park z aleją dojazdową
        pompownia i kotłownia, ul. Zamkowa 5

 

Ponadto warte zainteresowania:

   Byczeń

    kościół parafialny pw. Św. Marcina, 1771–1774, 1840, 1902, nr rej. 718 z dnia 01.09.1960.
    plebania, obecnie budynek mieszkalno-usługowy, 1728–1730, nr rej. 1833 z dnia 08.10.1966.
    Zespół młyna, nr 88, 1 ćw. xix w.–1939, nr rej. 1378/Wł z dnia 01.10.1992.
        młyn, 1 ćw. XIX w., 3 ćw. XIX w., 1909, nr rej. 1378/Wł z dn. 1.10.1992
        dom przy młynie, ok. 1861–1880, nr rej. 1378/Wł z dn. 1.10.1992
        obora, ok. poł. XIX w., 1899, nr rej. 1378/Wł z dn. 1.10.1992
        stodoła, ok. poł. XIX w., 1899, nr rej. 1378/Wł z dn. 1.10.1992
        siłownia, 1919, nr rej. 1378/Wł z dn. 1.10.1992
        tartak, 1939, nr rej. 1378/Wł z dn. 1.10.1992
    Grodzisko, średniowiecze, nr rej. 202/Arch/26 z dnia 29.04.1966.

Chałupki

    Relikty zamku i parkowe urządzenie terenu, Folwark Dolny nr 9 c (budynek mieszkalno-gospodarczy, stajnia, spichlerz), 2 poł. XIX w., pocz. XX w., nr rej. 968/Wł z dnia 27.12.1983.
    młyn i dom, nr 7, XVI w., przed 1863, 4 ćw. XIX w., nr rej. 1310/Wł z dnia 25.06.1990.
    Grodzisko, zamek, XIII-XIV-XVII, nr rej. 175/Arch/21 z dnia 06.12.1965.

Doboszowice

    kościół parafialny pw. Św. Mikołaja, 2 poł. XIV w., 1559, 1617–1623, 1727, nr rej. 683 z dnia 14.04.1960.
    Cmentarz przykościelny (XIV–XVIII w.), budynek bramny (1623), mur cmentarza (XIV–XVIII w.), nr rej. 1491/Wł z dnia 18.03.1996.

Kamieniec Ząbkowicki

    kościół klasztorny, ob. kościół parafialny pw. Wniebowzięcia NMP, ok. 1210–ok. 1350, 1655, pocz. XVIII w., 1902–1904, nr rej. 136 z dnia 02.01.1950.
    pałac opacki, Pl. Kościelny 4, 1681–1702, po 1817, pocz. XX w., nr rej. 321 z dnia 02.08.1956.
    spichlerz pomiędzy kościołem a folwarkiem, Pl. Kościelny, 1702–1732, po 1817, 2 poł. XIX w., nr rej. 919/Wł z dnia 31.12.1982.
    budowle należące do zespołu klasztornego, objęte wpisem do rejestru zabytków — nr rej. 1583/a–h/Wł z dnia 16.07.1997:

> zachowane części skrzydeł klasztoru (zachodniego i północnego), następnie oficyny, Pl. Kościelny 2–3, ok. 1210–1243, pocz. XV w., po 1428, 1479–1506, 1570, 1681–1702, po 1817, przed 1838,

> budynek bramny ze skrzydłami zachodnim (z piekarnią i mieszkaniami urzędników) oraz północnym (ze słodownią, następnie browarem), Pl. Kościelny 1, ok. 1681–1702, po 1817, po 1986,

> kancelaria gospodarcza, następnie oficyna, obecnie dom, Pl. Kościelny 5, przed poł. XVIII w., ok. 1830–1840, ok. 1990–2000,

> budynek mieszkalno-administracyjny na terenie dawnego folwarku klasztornego (narożniku północno-zachodnim), ob. dom, Pl. Kościelny 8, 1675?, 1 poł. XVIII w., po 1817, 2 poł. XIX w.,

>  budynek gospodarczy na terenie dawnego folwarku klasztornego (w pierzei południowej), zawierający stodołę, obory i dom czeladny, Pl. Kościelny 9, 1 poł. XVIII w.?, po 1817, 2 poł. XIX w.,

> oranżeria I na terenie dawnego ogrodu opackiego, w XIX w. — ogrodu użytkowego, Pl. Kościelny, ok. 1840–1850,

> oranżeria II z częścią mieszkalną na terenie dawnego ogrodu opackiego, w XIX w. — ogrodu użytkowego, Pl. Kościelny 12, przed 1861, XIX/XX w.,

>  rzeźba figuralna na terenie zespołu klasztornego ujęta wpisem do rejestru zabytków, nr rej. 747/467 z dn. 7.05.1991,

>  figura Św. Floriana na moście przed budynkiem bramnym, Pl. Kościelny 1, 1702 lub 1732,

>  figura Św. Jana Nepomucena na moście przed budynkiem bramnym, Pl. Kościelny 1, 1702 lub przed 1732 (1735 — data na cokole),

> rzeźba „Bóg Ojciec” na terenie zespołu klasztornego, ok. 1735, 1935, nr rej. 746/466 z dn. 7.05.1991.

    kościół ewangelicki, obecnie nieczynny, ul. Zamkowa, 1882–1885, nr rej. 1842 z dnia 08.10.1966.
  

    książęcy dom Albrechtshaus, willa, obecnie siedziba Urzędu Gminy, ul. Ząbkowicka 26, ok. 1880, nr rej. 58/A/01 z dnia 22.10.2001.
    młyn nr 12a, 2 poł. XIX w., nr rej. 1301/Wł z dnia 05.03.1990.

Ożary

    kościół parafialny pw. Św. Katarzyny, XV w.(?), XVI w., 4 ćw. XVII w., 1853/1854, nr rej. 1852 z dnia 8.10.1966.

Pomianów Górny

    kościół filialny pw. Św. Barbary, 1519 (?), 1 ćw. XVII w., 1753, 1910, nr rej. 1855 z dnia 11.10.1966.
    figura Św. Jana Nepomucena na murze kościelnym, ok. 1753, nr rej. 775/496/17 z dnia 17. 10.1994.
    Mała kalwaria przy kościele ujęta wpisem do rejestru zabytków, nr rej. 775/496/14 z dnia 17.10.1994.
    Ogrojec (Chrystus i śpiący Apostołowie) przy południowym odcinku muru cmentarnego, 1802.
    kolumna z figurą anioła, 1802.

Sosnowa

    kościół filialny pw. Św. Maternusa, 1799, nr rej. 954/Wł z dnia 20.09.1983.

Topola

    kościół parafialny pw. Św. Bartłomieja, 1754–1757, nr rej. 1871 z dnia 11.10.1966.

źródło: https://kamienieczabkowicki.eu; Wikipedia

 

 

POWIAT BIŁGORAJSKI

 

 

https://www.bilgorajski.pl/

 

https://www.facebook.com/TradycyjnieAtrakcyjnie

 

https://www.instagram.com/ziemia_bilgorajska/

 

https://twitter.com/powbilgorajski

PUBLIKACJE PROMOCYJNE DOT. POWIATU:

https://www.bilgorajski.pl/wydawnictwa-powiatu

 https://www.bilgorajski.pl/pdf/turystyka/Bilgorajski_Piekno_Puszczy_Solskiej_i_Roztocza.pdf

FILM PROMOCYJNY "NA SKRAJU ROZTOCZA I PUSZCZY SOLSKIEJ":

https://www.bilgorajski.pl/pub/NAGRANIA/rozne/Na%20skraju%20roztocza%20i%20puszczy%20solskiej.flv

Powiat biłgorajski – powiat w Polsce, w południowej części województwa lubelskiego, odtworzony w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Biłgoraj.

HERB POWIATU:

Herb powiatu biłgorajskiego – w polu czerwonym trzy wręby srebrne, nad którymi takiż półniedźwiedź-półorzeł z koroną złotą na szyi. Autorem herbu jest dr Henryk Seroka. Dolna część herbu nawiązuje do herbu Korczak, którym posługiwał się założyciel Biłgoraja - Adam Gorajski oraz jego rodzina. Górna część herbu symbolizuje ziemię przemyską (symbol orła) oraz ziemię chełmską (symbol niedźwiedzia). Do dzisiaj jest to przedmiotem wielu kontrowersji, gdyż historycznie powiat nie miał zbyt wiele wspólnego z żadnym z tych regionów. Herb został ustanowiony Uchwałą Nr XXV/101/2000 Rady Powiatu w Biłgoraju z dnia 27 czerwca 2000r.

******

Powiat leży głównie na pograniczu Równiny Biłgorajskiej i Płaskowyżu Tarnogrodzkiego. Północne gminy powiatu tworzą specyficzne podłużne i wąskie pasmo, przebiegające na krótkich odcinkach przez szereg równoleżnikowych mezoregionów: Wzniesienia Urzędowskie, Roztocze Zachodnie, Padół Zamojski i Wyniosłość Giełczewską. Wschodnie krańce powiatu leżą w obrębie Roztocza Środkowego. Głównymi rzekami powiatu są Tanew, Łada i Por. Na terenie powiatu znajdują się złoża gazu ziemnego i ropy naftowej. Jest to region wybitnie rolniczy z dużymi obszarami leśnymi.

*****

Biłgoraj stał się siedzibą powiatu w 1867 roku na mocy reformy administracyjnej Królestwa Polskiego jako jeden z dziesięciu powiatów guberni lubelskiej o powierzchni 1708 km2.

Po utworzeniu w 1912 roku guberni chełmskiej powiat biłgorajski znalazł się w jej granicach i miał powierzchnię 999 km2. Znaczną część powiatu przyłączono do powiatu janowskiego.

Po odzyskaniu niepodległości Sejm RP w 1919 roku przyjął ustawę o nowym podziale administracyjnym, na mocy której utworzono powiat biłgorajski jako jeden z 19 powiatów w składzie województwa lubelskiego.

W okresie okupacji niemieckiej powiat biłgorajski od 1939 do 1944 roku wchodził w skład Generalnego Gubernatorstwa jako część dystryktu lubelskiego.

Po zakończeniu II wojny światowej Biłgoraj był stolicą powiatu, aż do reformy administracyjnej, która od 1975 roku zlikwidowała struktury powiatowe. Teren byłego powiatu poza gminą Harasiuki wszedł w skład województwa zamojskiego.

Ponownie na mapie powiatowej Polski Biłgoraj znalazł się od 1 stycznia 1999 roku.

Na terenie powiatu znajduje się 5 miast:

    Biłgoraj,
    Frampol,
    Goraj,
    Józefów,
    Tarnogród

Obszar powiatu obejmuje 14 gmin:

    Aleksandrów,
    Biłgoraj- miasto,
    Biłgoraj - gmina,
    Biszcza,
    Frampol,
    Goraj,
    Józefów,
    Księżpol,
    Łukowa,
    Obsza,
    Potok Górny,
    Tarnogród,
    Tereszpol,
    Turobin.

 

W powiecie biłgorajskim funkcjonują znane już na rynku gospodarczym firmy:

    BLACK RED WHITE - jedna z największych w Polsce fabryk mebli,
    Ambra - największy producent win w Europie środkowej,
    POL-SKONE Sp. z o.o. - producent okien i drzwi,
    Mewa S.A. - producent bielizny,
    Leier Markowicze S.A. producent cegły i pustaków
    i wiele, wiele innych ...

Powiat Biłgorajski posiada dogodne warunki do rozwoju różnego rodzaju firm i przedsiębiorstw. Jest powiatem bezpiecznym ekologicznie.

Na terenie powiatu jest 11 szkół ponadgimnazjalnych i Młodzieżowy Dom Kultury skupiający w stałych formach pracy około 700 osób. Przy MDK funkcjonuje zespół tańca ludowego "TANEW" mający na swoim koncie wiele sukcesów artystycznych, wiele zespołów i stowarzyszeń artystycznych w tym m.in. orkiestra dęta, Chór Męski Ziemi Biłgorajskiej "Echo" działa przy Biłgorajskim Centrum Kultury, które prowadzi również Biłgorajską Telewizję Kablową i Samorządową Gazetę "Tanew". Przy gminnych ośrodkach kultury działają kapele podwórkowe, zespoły obrzędowe i orkiestry dęte.

Specyficzną placówką oświatowo - wychowawczą jest Wioska Dziecięca SOS, powstała w 1983 roku. W Biłgoraju funkcjonuje też Państwowa Szkoła Muzyczna I Stopnia oraz Powiatowa i Miejska Biblioteka Publiczna. W 2000 roku w Biłgoraju otwarto Kolegium UMCS. 

******

Ziemia Biłgorajska to kraina pięknych lasów, wzgórz i dolin, wąwozów, malowniczych rzek z wodospadami i szachownicy pól. To region, który bohatersko zapisał się we wszystkich dziejowych wydarzeniach prowadzących do niepodległości. Żyli tu w symbiozie różnych narodowości i religii. Wytworzyła się specyficzna kultura ludowa widoczna w rzeźbie, rzemiośle, stroju biłgorajsko - tarnogrodzkim, hafcie biłgorajskim, zwyczajach i tradycjach żywych i dziś. Charakterystyczną cechą środowiska przyrodniczego powiatu biłgorajskiego jest znaczne zróżnicowanie na stosunkowo małej powierzchni. Wynika to z położenia tego obszaru w dwóch strefach krajobrazowych - Obniżeniu Podkarpackim i Pasie Wyżyn. Każdy z regionów fizjograficznych jest niejednorodny krajobrazowo i dzieli się wewnętrznie na subregiony o odmiennych typach rzeźby, szaty roślinnej i różnych cechach charakterystycznych dla danego terenu. Wiąże się z tym duża różnorodność środowiska przyrodniczego: występują duże kompleksy leśne, wąwozy erozyjne z głębokimi suchymi dolinami, doliny rzeczne z ekosystemami zaroślowymi oraz torfowiska. Niewątpliwym walorem tego obszaru jest właśnie zróżnicowanie krajobrazu i bogactwo świata fauny i flory. W celu ochronny najcenniejszych walorów przyrodniczych i krajobrazowych utworzono park narodowy i trzy parki krajobrazowe, które obejmują powiat biłgorajski. Prócz tego wyznaczono trzy rezerwaty oraz wiele pomników przyrody ożywionej i nieożywionej. Na terenie powiatu biłgorajskiego żyje wiele cennych gatunków zwierząt i roślin, a do najbardziej charakterystycznych ptaków należą:

Tajemniczy ptak dzikich uroczysk, którego godowa pieśń słyszana o świcie jest najpiękniejszym misterium wiosennej przyrody. Jest w tej cichej, namiętnej pieśni coś takiego, czego nie da się wyrazić słowami, co trzeba usłyszeć i przeżyć samemu, przeżyć i zachować w pamięci na zawsze. (Andrzej Otrębski)

Głuszec (Tetrao urogallus) - Jest to gatunek objęty ochroną ścisłą wymagający ochrony czynnej. Jest ptakiem osiadłym, który w tym samym rejonie przebywa przez cały rok. Bytuje najchętniej w dzikich partiach lasu na równinach i w górach, z dala od siedzib ludzkich. Lubi lasy przecinane strumykami o dnie żwirowatym lub otoczone mokradłami, niejednolite tak pod względem rodzaju drzew, jak i wieku. Najchętniej przebywa w starym lesie iglastym, w szczególności sosnowym, którego pojedyncze drzewa górują nad terenem. Takie warunki spotkać można właśnie na Równinie Biłgorajskiej, gdzie rozciąga się jeden z największych kompleksów leśnych w Polsce – Park Krajobrazowy Puszczy Solskiej. Pytani o symbol tego parku leśnicy zgodnie odpowiadają: Głuszec. Główna ostoja tego gatunku to Rezerwat Obary, okolice miejscowości Brodziaki, Osuchy i Ciosmy. Na obszarze tym utworzono ostoje ptasią w ramach obszaru Natura 2000 PLB060008 Puszcza Solska.

Kuropatwa (Perdix perdix) - Jest gatunkiem łownym z okresem ochronnym. Duży, osiadły ptak z rodziny kurowatych, pierwotny bywalec stepów i wrzosowisk. Spotykana na całej powierzchni Powiatu Biłgorajskiego. Ptactwo to żyje na otwartych, poprzeplatanych żywopłotami oraz krzakami ziemiach uprawnych, widywane często w okolicach zabudowań. Poza okresem wegetacji, czyli na jesień i zimą, chętnie osiedla się na ścierniskach po zbożu oraz ugorach krótkotrwałych w zadrzewionych lub zakrzewionych miedzach. Kuropatwy żyją gromadnie – w parach lub stadach. Gniazdo zakłada na ziemi, dobrze ukryte między roślinami.

Bażant (Phasianus colchicus) - Jest gatunkiem łownym z okresem ochronnym. Charakterystyczny ptak Ziemi Biłgorajskiej, spotykany na całym jej obszarze. Występują głównie na terenach nizinnych, na łąkach i terenach rolniczych, najchętniej w pobliżu zarośli, na skrajach lasów, zimą przebywa także w trzcinowiskach. Żyje na otwartych terenach o licznych krzewach, na skrajach pól i w nadrzecznych zaroślach. Gniazda zakłada na ziemi, pod osłoną traw lub gałęzi. Niewielkie zagłębienie skąpo wyścielone puchem. Jest bardzo ozdobny mając zielono połyskującą głowę, białą obrożę na szyi i rdzawo ubarwienie w łuskowaty wzór. Ozdobą samca jest długi, pręgowany ogon, a na wiosną także czerwone płatki skórne po bokach głowy. Samica jest jasnobrązowa w ciemne plamy ze znacznie krótszym ogonem. Bardzo rzadko zrywa się do lotu, spłoszony ucieka piechotą. Bóbr (Castor fiber) - Jest gatunkiem objętym ochroną częściową. Na skutek migracji z terenów wschodnich, planowej introdukcji oraz naturalnych procesów migracji obecnie populacja bobra jest bardzo liczna. Występuje głównie w lasach łęgowych nad strumieniami, rzekami, jeziorami. Gatunek w wielu miejscach jest pospolity, a do tych miejsc zalicza się Powiat Biłgorajski. Zamieszkuje okolice licznych na Ziemi Biłgorajskiej rzek i potoków. Główne obszary jego występowania to doliny rzeki Tanew na całej jej długości, rzeki Czarna Łada oraz rzeki Por w okolicach miejscowości Turobin. Żyje w rodzinach. Aktywny jest nocą i o zmierzchu. Trudno więc go w czasie dnia zauważyć. Bobry najlepiej podpatrywać wcześnie rano o świcie. Na małych strumieniach i potokach wszystkie osobniki z rodziny wspólnie budują tamy, powodując spiętrzenia i podtopienie terenów łąkowych i leśnych. Tworzą się rozlewiska i małe, zabagnione jeziorka leśne. Wskutek swojej działalności odwracają melioracyjne osuszenie terenu przyczyniając się do zmiany w ekosystemie zarówno flory, jak i fauny.


PIRÓG BIŁGORAJSKI - MARKA LOKALNA:

Po wielu miesiącach zabiegów, działań promocyjnych, prasowych, telewizyjnych, degustacjach, prezentacjach, wygranym finale na najlepszy regionalny produkt żywnościowy Pieróg (Piróg) biłgorajski, na wniosek Starosty Biłgorajskiego i Marszałka Województwa Lubelskiego został wpisany na listę Produktów Tradycyjnych prowadzoną przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi.Dziś wiele ze Staropolskich receptur polskiej kuchni uległo zapomnieniu. Biłgorajski pieróg przeżywa swój renesans, chociaż rarytas ten stracił rangę Świątecznego pieczywa. Stał się powszechnym wypiekiem piekarni mechanicznych z których trafia na sklepowe półki. Kto raz spróbował biłgorajskiego pieroga ten staje się jego stałym smakoszem. Dawniej pieróg wypiekano na trzonie w piecu chlebowym, podsypywano spód otrębami, dziś pieróg wypieka się w blaszkach i najczęściej w piekarnikach elektrycznych. Nie zmieniło to jednak właściwości ani smaku Pieroga. Pieróg Biłgorajski wyglądem przypomina pasztet, na zewnątrz zapieczona powłoka w przekroju można wyróżnić drobne cząstki składników, które tworzą zespoloną masę. Wypiekany jest w różnych formach okrągły lub prostokątny. Wielkość pieroga jest zależna od potrzeb i upodobań ale najczęściej, w domach wypiekany jest w dużych prostokątnych blaszkach. W sprzedaży natomiast występują znacznie mniejsze formy, także prostokątne. Na zewnątrz ma kolor ciemno słomkowy do jasnego brązu. Zależnie od upodobań, bardziej lub mniej przypieczony. Konsystencja pieroga jest stała, zbita mięsista masa, którą z łatwością można przełamać lub rozkruszyć. Zapach pieroga łączy ze sobą zapach gotowanych ziemniaków i gryczanej kaszy - tak samo jest ze smakiem, ten jednak wzbogacony jest lekko kwaśno białym serem oraz skwarkami i przyprawami. Pieróg biłgorajski wypieka się bez skórki zwany "łysym" oraz w drożdżowej skórce. Niektórzy porównują go do słonego ciasta lub babki ziemniaczanej, ma on jednak inny zupełnie specyficzny smak. Wspaniale smakuje podawany z mlekiem. Ten niegdyś świąteczny wypiek z gryczanej kaszy towarzyszył człowiekowi od urodzenia aż do śmierci. Podawany był w czasie przyjęć, wydawanych z różnych okazji. Rozkoszowano się jego smakiem na chrzcinach, ucztach weselnych, biesiadach świątecznych i okolicznościowych (np. wejście do nowego domu) oraz na uczcie pogrzebowej. Nie obyły się bez niego wykopki ziemniaków. Wypiekano go na Boże Narodzenie i Wielkanoc. Mniemano, że święta bez tej wspaniałości, to żadne święta. Obdarowywano nim kolędników. Tak więc "Pieróg" (Piróg) Biłgorajski dawniej nazywany także "krupniakiem" od 29 września 2005 roku obok "sita" stał się kolejnym znakiem towarowym Ziemi Biłgorajskiej.

źródło: https://www.bilgorajski.pl

 

 

GMINA DZIADKOWICE

 

 

https://www.dziadkowice.pl/

 

 

MAPA GMINY DZIADKOWICE:

https://dziadkowice.e-mapa.net/

 

Dziadkowice – gmina wiejska w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie siemiatyckim. W latach 1975–1998 gmina administracyjnie należała do województwa białostockiego.

Siedziba gminy to Dziadkowice.

Gmina Dziadkowice położona jest w południowej części województwa podlaskiego w powiecie siemiatyckim. Zajmuje powierzchnie 115,71 km2. Gmina składa się z 21 sołectw, które zamieszkuje 2916 osób. Gęstość zaludnienia wynosi 25,20 osoby/km2.

Gmina Dziadkowice graniczy z następującymi gminami: Milejczyce, Nurzec Stacja, Siemiatycze, Grodzisk, Brańsk, Boćki.

Typowo rolniczy charakter gminy oraz duży obszar kompleksów leśnych gwarantują spokojny odpoczynek wśród nieskażonego przemysłem środowiska. Tutejsze lasy obfitują w runo leśne, zwierzynę łowną i ptactwo rzadko gdzie indziej spotykane. Miłośnicy przyrody i amatorzy bezkrwawych łowów napotkają tu siedliska ptactwa (bocian czarny, słonka, bekas derkacz cietrzew, czapla, a nawet orzeł bielik i sokół wędrowny) oraz zwierzyny (borsuk, łoś, jeleń, wydra, kuna leśna i gronostaj), a także ciekawe okazy roślin. Zwolennicy grzybobrania odnajdą w tutejszych lasach wiele gatunków cenionych grzybów. Wizyta w naszej gminie może być też okazją do spotkania przedstawicieli ginących zawodów, takich jak kowalstwo, koronkarstwo, tkactwo, czy wikliniarstwo oraz zapoznania się z historią tych okolic - nie brakuje tu unikalnych zabytków, odnaleźć można ślady dawnego osadnictwa kurhany. Niewątpliwie walorem jest też dostępność komunikacyjna gminy i stosunkowo niewielka odległość od większych ośrodków miejskich: z Dziadkowic do Białegostoku jest zaledwie 80 km, 180 km do Lublina i 160 km do Warszawy. Dogodne położenie gminy przy trasie nr 19 Rzeszów-Lublin-Białystok w pasie przygranicznym około 75 km od przejścia granicznego w Terespolu i około 40 km od przejścia w Połowcach.


BAZA TURYSTYCZNA:

        
   > Stajnia i Pensjonat Żurobice
    Żurobice 58
    17-306 Dziadkowice
    tel: 693 890 209
    https://pl-pl.facebook.com/STAJNIA.ZUROBICE/
     
   > Kazimierzówka
    Lipiny 19
    17-306 Dziadkowice
    tel: 509 450 806, 606 622 098
    www.kazimierzowka.agro.pl



WARTE ZAINTERESOWANIA:

zbiornik wodny w Lipinach - idealne miejsce na odpoczynek podczas wycieczek rowerowych. Dostęp do dużej altany i miejsce na ognisko niewątpliwie umilą pobyt nad wodą.


Zespół Kalina - Najstarszy Zespól Ludowy na terenie gminy Dziadkowice. Został założony w 1987r. w Żurobicach. W repertuarze zespołu dominują własne utwory z domieszką dobrze wszystkim znanych przyśpiewek ludowych.


Zabytkowy Zespół Dworski w Dolubowie -  Początki majątku Dolubowa sięgają połowy XV wieku. Obecny dwór powstał w 1912r. a wzniósł go Stanisław Jakub Łowicki. Co ciekawe, stawy które zostały do dziś powstały już w połowie XVIw. Nasadzenia parkowe są z XIXw. Ostatni właściciele Dolubowa zginęli w Katyniu. W 1998 roku majątek odkupili od gminy spadkobiercy Stanisława Jakuba Łowickiego. W chwili obecnej dwór znajduje się w posiadaniu prywatnego właściciela.


Zespól Polne Maki Został utworzony w 2015 r. przy Stowarzyszeniu Gospodyń Wiejskich w Dolubowie. Repertuar zespołu stanowią tradycyjne piosenki i przyśpiewki ludowe Charakterystyczne dla naszego regionu.


cerkiew w Żurobicach - Zabytkowa cerkiew greko-kat., obecnie nieprawosławna parafialna p.w. św. Michała. Cerkiew drewniana, zrębowa, przeniesiona na obecne miejsce w 1805 r. Była ona pierwotnie usytuowana na południe od zabudowań wsi. W 1953 r. rozbudowana o wieżę. Wewnątrz ikony barokowe i klasycystyczne. Obiekt został wpisany do  rejestru zabytków w roku.


Kapliczka W Jasienówce - Zbudowana w stylu neobarokowym w I połowie XIX w. Fundatorami kapliczki byli Państwo Piotr i Maria Milkowscy. Umieszczone w niej rzeźby Matki Bożej oraz św. Antoniego przewiezione zostały przez nich z pielgrzymki na Jasną Górę.


Stajnia W Żurobicach - Wyposażona jest W krytą ujeżdżalnię oraz komplet przeszkód. W stajni prócz koni do dyspozycji gości są także kuce. W ofercie znajdują się między innymi: zajęcia z jazdy z instruktorem dla początkujących i zaawansowanych, wyjazdy w teren, układanie koni, hipoterapia.Odwiedzający mają możliwość zakwaterowania znajdującym się przy stajni pensjonacie.


Kościół p.w. św. Trójcy w Dziadkowicach - Obecny kościół w stylu odrodzenia został zbudowany z cegły i kamienia w 1802 roku, kosztem miejscowej szlachty i byłego proboszcza Dziadkowickiego ks. Wojciecha Jabłońskiego. W czasie I wojny światowej w 1915 roku świątynia została zburzona (ściana frontowa aż do okien). Po odzyskaniu niepodległości zniszczony kościół został zwrócony katolikom w 1919 roku.



Kościół W Dolubowie p.w. św. Piotra i Pawła - Kościół w stylu neogotyckim, został wzniesiony w latach 1901-1904. dzięki staraniom miejscowego dziedzica, komisarza powiatu bielskiego Ludwika Kajetana Pieńkowskiego i jego małżonki Wiktorii Władyczańskiej a także ks. Wincentego Gabszewicza. Ołtarz główny, ambona i chrzcielnica zostały wykonane w roku 1910. W ogrodzie parafialnym stoi murowana plebania zbudowana w latach 1975-1976.


Kościół w Osmoli p. w. Matki Boskiej Bolesnej - Kościół murowany, zbudowany w latach 1923-1929 na planie krzyża łacińskiego. Poświęcony w 1931 r. Podczas wojny zostały poważnie uszkodzone wieża i dach świątyni. Brama murowana zbudowana w 1930 r.

źródło: materiał własny Urzędu Gminy w Dziadkowicach

 

 

 

GMINA BŁASZKI

 

 

https://www.blaszki.pl/

 

https://www.facebook.com/people/Urz%C4%85d-Miejski-w-B%C5%82aszkach/100069145061709/

WIRTUALNY SPACER:

http://multimedialnespacery.pl/blaszki/spacer.html

MAPA GMINY:

źródło: https://www.blaszki.pl

 

 

Błaszki – gmina miejsko-wiejska w województwie łódzkim, w powiecie sieradzkim. W latach 1975–1998 gmina położona była w województwie sieradzkim.

Siedziba gminy to Błaszki (dawniej Borysławice).

Gmina w liczbach:

Powierzchnia Gminy Błaszki:  ok. 20 000 ha (200 km2)

w tym:

Powierzchnia Miasta Błaszki: ok. 161 ha (1,61 km2)

Liczba Mieszkańców Gminy Błaszki: 14 386

w tym:

Liczba Mieszkańców Miasta Błaszki: 2007


SYMBOLIKA HERBU:

Barwy herbu wzorowane są na barwach herbu Błaszek z Miast polskich w tysiącleciu, ale zmieniono barwę rycerza na srebrną, tj. bardziej zbliżoną do naturalnej barwy zbroi rycerskiej. Barwy herbu mają też pewną ogólniejszą symbolikę. Oznaczają m.in.: srebro – bogactwo, pokorę, uczciwość, niewinność, czystość, prawdę, czerwień – chwałę, odwagę, waleczność. Niezależnie od tego, znaczenie mają też konfiguracje barw: srebrna z czerwoną oznaczają odwagę. Wreszcie czerwone pole i srebrne (białe) godła herbowe odpowiadają polskim barwom narodowym. Dopuszcza się, na potrzeby poligrafii i grafiki komputerowej, wyrażanie tynktury srebrnej przez kolor biały. Jednakże wszędzie tam, gdzie jest to technicznie możliwe bez uzyskania barwy wizualnie odbiegającej od srebra, należy używać barwy srebrnej. W szczególności przy wyjątkowo uroczystych realizacjach herbu, np. na sztandarze (wówczas do wykonania godła herbu należy użyć nici srebrnej), albo ozdobnych futerałach (srebrna farba).


ZARYS HISTORYCZNY:

Wg legendy o pochodzeniu miejscowości nieopodal płynącego tu strumienia stała pogańska gontyna, a następnie rósł święty gaj. W nim to pustelnie założył niejaki rycerz Blasko, od imienia którego miejscowość wzięła swą nazwę. Najstarszy dokument opisujący Błaszki pochodzi z 1437 r. i dotyczy przyznania beneficjum błaszkowskiego przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Wincentego Kota plebanowi Potworowskiemu. Pierwsza wzmianka z 1386 r. dotyczy plebana z Blascowicz i świadczy o istnieniu tutaj parafii. Fundatorami kościoła byli Błaszkowscy. Formalnym usankcjonowaniem Błaszek jako miejscowości o charakterze targowym było nadanie przez króla Jana Kazimierza 1 marca 1652 przywileju na targi niedzielne. W 1729 r. Błaszki zwane są po raz pierwszy miastem, stanowiły wówczas własność Lipskich h. Grabie i szczyciły się rozwojem rzemiosła, głównie sukiennictwa i garbarstwa. Dalsze ożywienie gospodarcze nastąpiło w czasach Królestwa Kongresowego (głównie tkactwo i szewstwo). Obok rzemiosła rozwijał się handel, a o jego roli w mieście świadczy olbrzymi rynek, dziś podzielony na dwa place. Przed II wojną św. Błaszki liczyły 5700 mieszkańców, z czego prawie 50% stanowili Żydzi, wymordowani przez Niemców. Cmentarz żydowski był usytuowany przy ul. XXX-lecia PRL, teraz jest to teren zabudowany. Ok. 20 nagrobków z tego cmentarza zostało wywiezionych na cmentarz w Kaliszu. Po wojnie rozwinął się tu przemysł skórzany i usługi dla rolnictwa. Większość sołectw lokowana była w okresie średniowiecza.

 

 

WARTE ZAINTERESOWANIA:

 

 Błaszki

    kościół par. p.w. św. Anny, 1770, nr rej.: 415/A z 3.06.1954
    dom społeczny „Błaszkowianka”, XIX/XX, nr rej.: 13 z 24.08.1977 oraz 285/A z 24.10.1994
    łaźnia miejska, pocz. XX w., nr rej.: 12 z 24.08.1977oraz 286/A z 24.10.1994
    dworzec PKP, pocz. XX, w. nr rej.: 355 z 5.01.1988

Brończyn

    kaplica p.w. Najśw. Marii Panny, 1754, nr rej.: kl.IV-73/75/54 z 3.06.1954
    park dworski, w. XVIII, XIX, nr rej.: 372/A z 31.12.1990

Domaniew

    dwór, pocz. XX w., nr rej.: 357/A z 8.01.1988

Garbów

    park, nr rej.: 289 z 8.02.1979

Gruszczyce

    kościół par. p.w. św. Stanisława, drewn., 1790, nr rej.: 813 z 28.12.1967 oraz 17/A z 31.08.1994

Jasionna

    zespół dworski, w. XVIII-XX:
    dwór, nr rej.: 814 z 28.12.1967 oraz 18/A z 11.05.1994
    park, nr rej.: 371 z 31.12.1990

Kalinowa

    kościół par. p.w. św. Marii Magdaleny, 1465, nr rej.: kl.IV-73-81/54 z 6.06.1954
    zespół dworski, 1 poł. XIX w., 1916, nr rej.: kl.IV-73/100/54 z 12.06.1954:
    dwór
    park, nr rej.: 377 z 31.12.1990

Kamienna

    kościół fil. p.w. Świętej Trójcy, drewn., 1595, 1770, 1890, nr rej.: kl.IV-73/99/54 z 12.06.1954

Kobylniki

    zespół dworski, XIX, pocz. XX w.:
    dwór, nr rej.: 363 z 29.06.1988
    park, nr rej.: 369 z 31.12.1990

Kociołki

    park, XIX/XX w., nr rej.: 374 z 31.12.1990

Równa

    park dworski, nr rej.: 368/A z 31.12.1990 i z 30.12.1997

Sędzimirowice

    dwór, pocz. XIX w., nr rej.: 478/A z 3.02.1969

Włocin

    wiatrak, ok. 1920, nr rej.: 330/9/86 z 1.10.1986

Wojków

    kościół par. p.w. Niepokalanego Poczęcia NMP, 1904-1908, nr rej.: 354/A z 5.01.1988

Wrząca

    zespół dworski, 1 poł. XIX w.:
    dwór, nr rej.: 96/299 z 28.12.1967
    park z aleją dojazdową od szosy Gruszczyce-Wojków, nr rej.: 874 z 28.12.1967
    aleja Wrząca-Gruszczyce, nr rej.: 1154 z 14.06.1974


SZLAKI TURYSTYCZNE:

>    Szlaki piesze

        Szlak dworków Ziemi Sieradzkiej – kolor niebieski, długość 47 km;

przebieg: Sieradz – Jeziory – Dąbrówka – Dąbrowa Wielka – Kozy – Dębołęka – Tumidaj – Złotowizna – Kliczków Wielki – Kliczków Mały – Orzeł Biały – Jasionna (dwór, park) – Wrząca (dwór, park, rezerwat przyrody) – Gzików – Błaszki (dom społeczny „Błaszkowianka, kościół p.w. Św. Anny, łaźnia);

        Szlak powstańców 1863 r. – kolor czerwony, długość 50 km;

przebieg: Warta – Socha – Poprężniki – Poniatów – Poniatówek – Goszczanów – Rzężawy – Stojanów – Modła – Chlewo – Morawki – Sędzimirowice (dwór) – Skalmierz – Suliszewice – Błaszki (dom społeczny „Błaszkowianka, kościół p.w. Św. Anny, łaźnia)- Żelisław – Sarny – Gruszczyce (kościół par. p.w. św. Stanisława)- Wrząca (zespół dworski, dwór, park) – Wojków (kościół par. p.w. Niepokalanego Poczęcia NMP).

>    Szlaki rowerowe
        Sieradzka eSka – szlak rowerowy, kolor żółty, długość (wraz ze szlakiem łącznikowym) 132 km;

przebieg: Warta – Tubądzin – Błaszki (dom społeczny „Błaszkowianka, kościół p.w. Św. Anny, łaźnia) – Wojków (kościół par. p.w. Niepokalanego Poczęcia NMP) – Jasionna (dwór, park)- Kliczków Mały – Oraczew – Charłupia Wielka – Smardzew – Charłupia Mała – Sieradz – Dąbrowa Wielka – Zbiornik „Próba” – parking Potok – Złoczew – Kuźnica – Klonowa – i dalej szlakiem czerwonym w powiecie wieruszowskim

        Szlak łącznikowy Sieradzkiej eSki – szlak rowerowy, kolor czarny, długość 23 km;

przebieg: Wojków (kościół parafia p.w. Niepokalanego Poczęcia NMP) – Brąszewice – Kuźnica

        Łódzka Magistrala Rowerowa Łódź – Berlin – szlak rowerowy, kolor czerwony;

przebieg w granicach powiatu sieradzkiego: Rożdżały – Włyń – Warta (tu szlak łączy się z żółtym szlakiem Sieradzka eSka) – Kalinowa (kościół par. p.w. św. Marii Magdaleny, dwór) – Skalmierz – i dalej w powiecie kaliskim.

 

źródło: https://www.blaszki.pl