marquee

☞ www.promogadzety.blogspot.com ☜

wtorek, 31 maja 2022

AKADEMIA MEDYCZNYCH i SPOŁECZNYCH NAUK STOSOWANYCH W ELBLĄGU

  

 

 


Akademia Medycznych i Społecznych Nauk Stosowanych

od marzeń do kuźni kadr dla regionu


Akademia Medycznych i Społecznych Nauk Stosowanych (dawniej Elbląska Uczelnia Humanistyczno-Ekonomiczna) istnieje już dwadzieścia jeden lat. Grono jej absolwentów liczy ponad 13500 osób. W bieżącym roku akademickim (2021/2022) w AMiSNS studiuje 1677 osób. Uczelnia przez dwie dekady istnienia i działania na rzecz kształcenia, nauki i szeroko rozumianych potrzeb nowoczesnego społeczeństwa zdobyła ogromne doświadczenie i renomę nie tylko w środowisku lokalnym, ale także w regionie i kraju. Studentami akademii są nie tylko mieszkańcy Elbląga, województwa warmińsko-mazurskiego i województw ościennych, ale także – m.in. dzięki formule online, w której prowadzone są np. zajęcia na studiach podyplomowych – najdalszych zakątków kraju.

Historia obecnej Akademii Medycznych i Społecznych Nauk Stosowanych zaczyna się w marzeniach i planach jej założyciela i rektora, Zdzisława Dubielli, kilka lat przed jej oficjalnym otwarciem. Jej powstanie było poprzedzone przygotowaniami zarówno merytorycznymi, jak też materialnymi, wynikającymi z dbałości o wysoki poziom przyszłego kształcenia, jak też o jak najlepsze warunki lokalowe i solidną bazę dydaktyczną, z której będą korzystać studenci i wykładowcy. Oficjalnie Elbląska Uczelnia Humanistyczno-Ekonomiczna powstała z chwilą wpisania jej do rejestru prowadzonego przez Ministra Edukacji Narodowej jako państwowej uczelni zawodowej, co nastąpiło 18 października 2001 roku. Wśród władz uczelni znaleźli się: założyciel i rektor – dr Zdzisław Dubiella, prof. EUH-E; prorektor ds. nauki – prof. dr hab. Józef Borzyszkowski; prorektor ds. kształcenia – dr hab. Cezary Olbracht-Prondzyński, prof. EUH-E oraz kanclerz – mgr Henryk Fall. Dwa dni później odbyła się pierwsza inauguracja roku akademickiego w nowo powstałej szkole wyższej. Wykład inauguracyjny nt. Nauka i edukacja podstawą nowoczesnego rozwoju społeczeństw wygłosiła prof. dr hab. Danuta Rucińska. Już w pierwszym roku istnienia uczelni funkcjonowały w niej trzy wydziały, których władze pracowały nad sukcesywnym poszerzaniem oferty edukacyjnej: Wydział Administracji, Wydział Nauk Ekonomicznych i Wydział Pedagogiki. Najpierw w październiku 2001 roku uczelnia uzyskała uprawnienia do kształcenia na poziomie wyższych studiów zawodowych w specjalności administracja publiczna, a w sierpniu 2002 roku – prawo do prowadzenia wyższych studiów zawodowych na kierunku pedagogika w specjalności praca socjalna. O popularności dopiero co powstałej uczelni świadczyć może fakt, że drugi rok funkcjonowania rozpoczęła z imponującą liczbą 2352 studentów oraz 458 słuchaczy studiów podyplomowych. W roku akademickim 2002/2003 specjalności zostały przekształcone w kierunki studiów. W 2003 roku oferta edukacyjna uczelni znacząco się poszerzyła – EUH-E otrzymała uprawnienia do prowadzenia kolejnych kierunków studiów zawodowych: zarządzanie i marketing w dwóch specjalnościach: zarządzanie marketingowe przedsiębiorstwem oraz logistyka i transport (kwiecień), a także – politologia w specjalności edukacja społeczno-obywatelska i administracja w specjalności administracja publiczna (październik). W czerwcu tegoż roku mury uczelni opuścili pierwsi absolwenci – grupa 22 studentów studiów dziennych o specjalizacji resocjalizacja. Rok 2004 był w historii uczelni wyjątkowy. W lutym Elbląska Uczelnia Humanistyczno-Ekonomiczna została przekształcona z uczelni zawodowej w szkołę wyższą działającą na podstawie ustawy z dnia 12 marca 1990 r. o szkolnictwie wyższym i została wpisana do rejestru uczelni niepaństwowych pod numerem 144. Uzyskała też uprawnienia do prowadzenia pięcioletnich studiów magisterskich i dwuletnich studiów uzupełniających na kierunku pedagogika (także w lutym), a także – wyższych studiów zawodowych na kierunku pielęgniarstwo (w grudniu). Dodatkowo – jej oferta edukacyjna została poszerzona o osiem nowych specjalności (od tej pory było ich czternaście). W roku 2004 dyplom ukończenia uczelni odebrało 491 absolwentów, a nowy rok akademicki 2004/2005 rozpoczęło 3411 studentów i 358 słuchaczy studiów podyplomowych. W marcu 2005 roku powołano Wydział Nauk o Zdrowiu, a w czerwcu do oferty studiów zawodowych na kierunku pielęgniarstwo dołączyły studia pomostowe z tego kierunku. Kolejne lata przyniosły dalszy rozwój nowo powstałego wydziału, w którego ofercie znalazły się studia I stopnia na kierunku fizjoterapia (czerwiec 2006) i ratownictwo medyczne (luty 2007), a także – studia II stopnia na kierunku pielęgniarstwo (październik 2007). Poszerzała się także oferta Wydziału Administracji, od czerwca 2009 roku wzbogacona o studia II stopnia na kierunku administracja. W tym samym roku utworzony został Wydział Administracji i Ekonomii. Koniec pierwszej dekady istnienia uczelni to czas jej dalszego rozwoju. Wydział Nauk o Zdrowiu w 2010 roku wzbogacił się nie tylko o kolejny kierunek, jakim było zdrowie publiczne I stopnia (wrzesień), ale też – o nowy obiekt dydaktyczny (budynek B). W październiku 2011 roku Elbląska Uczelnia Humanistyczno-Ekonomiczna świętowała jubileusz dziesięciolecia. Studia na pierwszym roku rozpoczęło ponad tysiąc studentów, a na studiach podyplomowych – ponad 300 słuchaczy. W 2013 roku w wyniku połączenia Wydziału Administracji i Ekonomii oraz Wydziału Pedagogiki powstał Wydział Administracji i Nauk Społecznych, który pod taką nazwą funkcjonuje do dziś. Przed trzema laty, w kwietniu 2019 roku, oferta edukacyjna uczelni wzbogaciła się o wyczekiwane, jedyne w mieście i okolicy, pierwsze w województwie warmińsko-mazurskim jednolite pięcioletnie studia magisterskie na kierunku psychologia. W tym samym roku ukończone zostało jedno z największych przedsięwzięć w historii uczelni – Centrum Dydaktyki i Symulacji Medycznej, w którym mieszczą się pracownie dydaktyczne z wyposażeniem zarówno niskiej, jak i wysokiej wierności, niezbędne do pełnego i skutecznego kształcenia kadr w zawodach medycznych (m.in. sale fizykoterapii i kinezoterapii oraz patofizjologii, pracownia anatomiczna, pracownia badań fizykalnych). Uroczyste otwarcie CDiSM odbyło się w dniu inauguracji roku akademickiego 2019/2020. Rok 2021 był dla EUH-E wyjątkowy. Na kierunku pielęgniarstwo uczelnia uzyskała certyfikat i znak jakości przyznawany w ogólnopolskim konkursie ,,Studia z przyszłością” za innowacje dydaktyczne i metodyczne wykorzystywane w procesie kształcenia. Wydział Nauk o Zdrowiu poszerzył ofertę kształcenia o położnictwo I stopnia i położnictwo pomostowe. Baza dydaktyczna uczelni wzbogaciła się o pracownię metod diagnostycznych dedykowaną studentom psychologii oraz Centrum Wsparcia Dydaktyki, którego celem jest doskonalenie warsztatu dydaktycznego wykładowców. W październiku EUH-E uroczyście świętowała jubileusz dwudziestolecia istnienia. Jeszcze w tym samym miesiącu jej władze złożyły do Ministerstwa Edukacji i Nauki wniosek o zmianę nazwy i wkrótce, 22 listopada 2021 roku (data wpisu do Ewidencji uczelni niepublicznych – nr 290), ta zmiana stała się faktem – Elbląska Uczelnia Humanistyczno-Ekonomiczna przekształciła się w Akademię Medycznych i Społecznych Nauk Stosowanych. Jak zgodnie twierdzili zarówno pracownicy, jak i studenci – dawna nazwa przestała odpowiadać ofercie edukacyjnej uczelni, nieustająco modyfikowanej i dostosowywanej do potrzeb rynku pracy i środowiska lokalnego oraz wymogów nowoczesnego państwa i społeczeństwa. W żaden sposób nie wskazywała też na rozbudowaną ofertę kształcenia na kierunkach medycznych, na obu stopniach. Nowa nazwa nie tylko zawiera aktualną ofertę kształcenia, ale też właściwie określa wypracowaną przez dwadzieścia lat rangę uczelni. Potrzebę przemianowania najlepiej wyjaśnił jej założyciel i rektor – dr Zdzisław Dubiella, prof. AMiSNS, który podczas konferencji prasowej, która odbyła się 30 listopada 2021 roku, związanej właśnie z tym wydarzeniem, powiedział: Zastanawialiśmy się, czy nie zostać przy starej nazwie. Ona funkcjonowała już 20 lat, miała w sobie Elbląg, czyli była fizycznie umocowana w naszym regionie. Jednocześnie te 20 lat spowodowało, że przewagę nad naukami typowo humanistycznymi zdobyły kierunki medyczne. Zarówno studenci, jak i pracownicy tych kierunków byli bardziej przekonani do słowa akademia – w społeczeństwie od zawsze funkcjonuje określenie „akademia medyczna”. To była przyczyna, dla której zdecydowaliśmy się na zmianę nazwy. Ta zmiana daje nam prestiż. Z dużej liczby funkcjonujących uczelni została wyselekcjonowana pewna grupa i my się w niej znaleźliśmy.

Obecnie Akademia Medycznych i Społecznych Nauk Stosowanych prowadzi studia pierwszego i drugiego stopnia oraz jednolite studia magisterskie na dziewięciu kierunkach. Na Wydziale Nauk o Zdrowiu są to: pielęgniarstwo (I i II stopnia oraz pomostowe), położnictwo (I stopnia oraz pomostowe), ratownictwo medyczne (I stopnia) oraz fizjoterapia (jednolite studia magisterskie). W ofercie Wydziału Administracji i Nauk Społecznych są: administracja (I i II stopnia), zarządzanie (I stopnia), bezpieczeństwo wewnętrzne (I stopnia), pedagogika (I i II stopnia) oraz psychologia (jednolite studia magisterskie).

Dziekani obu wydziałów nie kryją dumy z ich funkcjonowania. Dr n. med. Anna Tałaj, zapytana o największy sukces kierowanego przez nią Wydziału Nauk o Zdrowiu, mówi: Jest to bardzo dobry nabór i wysoka liczba absolwentów. Od wielu lat cieszymy się ogromnym zainteresowaniem wśród młodych osób, nie tylko zamieszkujących nasze województwo, ale również z innych terenów kraju. Wiodącym kierunkiem jest oczywiście pielęgniarstwo I i II stopnia. Dziekan WNoZ podkreśla też znaczenie bazy dydaktycznej w kształceniu przyszłych kadr medycznych, nie kryjąc dumy z otwartego w październiku 2019 r. Centrum Dydaktyki i Symulacji Medycznej: Jest odpowiedzią na potrzebę praktycznego kształcenia personelu medycznego. Dzięki organizacji CDiSM studenci mogą lepiej poznać tajniki swojego zawodu. Odpowiednio przygotowane zajęcia, opracowane zarówno w typowych, jak i nietypowych, a często skrajnych przypadkach medycznych, pomagają przyszłemu personelowi medycznemu nauczyć się w praktyce, jak postępować w określonej sytuacji. Symulator obecnie uznawany jest za najdoskonalsze technologicznie urządzenie odzwierciedlające ciało człowieka, a także jego fizjologię. Dzięki zastosowaniu nowoczesnych technik dydaktycznych, opartych na wykorzystaniu symulacji w procesie nauczania, przyszły personel medyczny w praktyce zdobywa niezbędne umiejętności bez konieczności wykonywania ich na pacjencie. To dzięki stworzeniu CDiSM odzwierciedlającego realne warunki pracy pracowników ochrony zdrowia, wyposażonego w nowoczesne trenażery, fantomy i symulatory, możliwe jest maksymalne urealnienie nauki przyszłych pielęgniarek, położnych, ratowników medycznych czy fizjoterapeutów. Dziekan Wydziału Nauk o Zdrowiu cieszy się też z powstania Pracowni Badań Socjomedycznych: Celem nowopowstałej pracowni jest nawiązywanie naukowej współpracy interdyscyplinarnej z innymi ośrodkami naukowymi oraz instytucjami publicznymi w zakresie szeroko rozumianej problematyki socjomedycznej (m.in. realizacji badań socjologicznych oraz działań proedukacyjnych i prozdrowotnych). W pierwszym okresie pracy Pracowni Badań Socjomedycznych rozpoczęto przygotowywanie projektów badań naukowych dotyczących analizy społecznej sytuacji  i statusu przedstawicieli wybranych zawodów medycznych (fizjoterapeutów i ratowników medycznych). Dr Piotr Kulikowski p.o. dziekana Wydziału Administracji i Nauk Społecznych podkreśla z kolei długą historię swojego wydziału. Mówi: Wydział Administracji i Nauk Społecznych to miejsce styku pokoleń, miejsce, gdzie tradycja spotyka się z nowoczesnością, a teoria łączy się z praktyką. Główne cele stawiane przez władze wydziału wpisują się w misję uczelni, która brzmi „Kształcimy profesjonalnie, praktycznie i nowocześnie”, dlatego wszelkie podejmowane działania realizowane są z zachowaniem najwyższych standardów jakości kształcenia. Potwierdzeniem słuszności dotychczasowych starań wydziału jest fakt, że wszystkie prowadzone kierunki posiadają pozytywne oceny jakości kształcenia wystawiane przez Polską Komisję Akredytacyjną. Założeniami wydziału na najbliższe lata jest przede wszystkim ciągłe podnoszenie jakości kształcenia, ale również w dalszym ciągu aktywny udział w kreowaniu rzeczywistości społeczno-gospodarczej z zachowaniem zasad zrównoważonego rozwoju.

AMiSNS zapewnia swoim studentom możliwości rozwoju zarówno w obszarze naukowym, jak i społecznym. Na obu wydziałach aktywnie działają koła naukowe. Studenci Wydziału Administracji i Nauk Społecznych mają do wyboru Koło Naukowe Elbląskich Pedagogów, Koło Naukowe „Bezpieczeństwo” oraz Koło Naukowe „Top Menedżer”. Na Wydziale Nauk o Zdrowiu Koło Naukowe posiada trzy sekcje: pielęgniarstwa, ratownictwa medycznego i fizjoterapii. Członkowie kół uczestniczą w seminariach i konferencjach naukowych oraz webinarach, które niejednokrotnie sami organizują. W czasach pandemii wykorzystują środki masowego przekazu do działalności w formie zdalnej. Od 2020 roku AMiSNS jako druga uczelnia w województwie warmińsko-mazurskim realizuje projekt Legii Akademickiej, który jest ciekawym uzupełnieniem programu kształcenia na kierunku bezpieczeństwo wewnętrzne.

Od chwili powstania uczelnia uczestniczyła w życiu społeczno-kulturalnym miasta i regionu. W drugim roku istnienia – w listopadzie 2002 r. objęła patronat naukowy nad Uniwersytetem Trzeciego Wieku i Osób Niepełnosprawnych, a styczniu 2003 roku – nad chórem kameralnym „Cantata”. Pierwsza uroczysta inauguracja roku akademickiego na Uniwersytecie III Wieku i Osób Niepełnosprawnych odbyła się 30 września 2003 roku. Zarówno „Cantata”, jak i UTWiON na stałe związały się z uczelnią i ściśle z nią współpracują. Partnerskie relacje łączą akademię także z elbląskimi instytucjami kultury: Centrum Spotkań Europejskich „Światowid”, Muzeum Archeologiczno-Historycznym, Teatrem im. Aleksandra Sewruka, Biblioteką Elbląską oraz Warmińsko-Mazurską Biblioteką Pedagogiczną w Elblągu, a także – z Elbląskim Towarzystwem Kulturalnym.

W obszarze nauki i projektów badawczych Akademia Medycznych i Społecznych Nauk Stosowanych przez kolejne lata nawiązywała współpracę z licznymi uczelniami w kraju i za granicą, m.in. z Państwowym Uniwersytetem Technicznym w Kaliningradzie (2004), Międzynarodowym Uniwersytetem w Moskwie – Filia w Kaliningradzie (2004), Państwowym Uniwersytetem Technicznym w Murmańsku (2004), Politechnik of Turku oraz University of Turku (2004), Fachhochschule w Münster (2005), Elly-Heuss-Knapp-Schule w Düsseldorfie (2005), Fachhochschule w Eberswalde (2005), Bałtycką Państwową Akademią Floty Rybackiej w Kaliningradzie (2006), Galickim Instytutem im. Wiaczesława Czornowoła w Tarnopolu (2010), Państwowym Uniwersytetem Medycznym w Grodnie (2010), Wyższą Szkołą Administracji w Bielsku-Białej (2016) i Collegium Medicum Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (2020).

Na szczególną uwagę zasługuje działalność wydawnicza uczelni. Wydawnictwo (wcześniej EUH-E, obecnie AMiSNS) umożliwia rozpowszechnianie publikacji pracowników akademii zarówno w kraju, jak i za granicą. Stwarza też warunki do publikowania podręczników akademickich, monografii i artykułów będących rezultatem badań własnych kadry naukowo-dydaktycznej. Przez blisko dwie dekady istnienia uczelniane wydawnictwo przygotowało ponad 110 publikacji z różnych dziedzin nauki. Uczelnia posiada własny periodyk naukowy. W styczniu 2003 roku ukazał się pierwszy zeszyt Rocznika Naukowego Elbląskiej Uczelni Humanistyczno-Ekonomicznej pt. „Acta Elbingensia”. Od 2012 roku był to Kwartalnik Naukowy Elbląskiej Uczelni Humanistyczno-Ekonomicznej pt. „Acta Elbingensia”, a najnowszy numer w tytule uwzględni już nową nazwę uczelni. Dotąd wydano 48 tomów.

Dzięki umiejętnemu budowaniu i zacieśnianiu przez władze i kadrę naukowo-dydaktyczną Akademii Medycznych i Społecznych Nauk Stosowanych relacji ze środowiskiem lokalnym i regionem w działalności dydaktycznej i naukowej wspiera ją ponad 150 partnerów, instytucji i organizacji. Są to m.in. Policja Państwowa (Komeda Miejska w Elblągu i Komenda Wojewódzka w Olsztynie), Krajowa Administracja Skarbowa (Izba Administracji Skarbowej w Olsztynie), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (Oddział w Elblągu), Delegatura Urzędu Celno-Skarbowego w Elblągu, Stowarzyszenie Pomocy Humanitarnej im. św. Łazarza „Lazarus”, Młodzieżowy Ośrodek Wychowawczy w Kamionku Wielkim, szkoły podstawowe i ponadpodstawowe oraz placówki opiekuńczo-wychowawcze w mieście i województwie. Wydział Nauk o Zdrowiu ściśle współpracuje przede wszystkim z licznymi szpitalami w mieście i regionie, wśród których są m.in. Wojewódzki Szpital Zespolony i Szpital Miejski w Elblągu, Szpital Powiatowy w Pasłęku, Powiatowe Centrum Medyczne w Braniewie, Powiatowy Szpital im. W. Biegańskiego w Iławie, Szpital Miejski w Morągu, ale także: Hospicjum Elbląskie im. Aleksandry Gabrysiak, Okręgowa Izba Pielęgniarek i Położnych, Powiatowa Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna w Elblągu. Wszystkich partnerów i współpracowników akademii oczywiście nie sposób wymienić.

Z jakimi planami Akademia Medycznych i Społecznych Nauk Stosowanych wchodzi w trzecią dekadę swojego istnienia? Na pewno będzie to nieustanne podnoszenie jakości kształcenia i poszerzanie oferty edukacyjnej uczelni. Najprawdopodobniej już w kolejnym roku akademickim na AMiSNS będzie można studiować kosmetologię, a w najbliższych latach – medycynę. Przygotowania do otwarcia kierunku lekarskiego trwają od kilku lat, co wiąże się m.in. z pozyskaniem jak najlepszej kadry naukowo-dydaktycznej, jak i rozbudową bazy dydaktycznej do kształcenia przyszłych lekarzy. Takie plany mają władze uczelni i – oby szybko udało się je zrealizować.  

 źródło: tekst własny AMiSNS 

 


 


 

 


niedziela, 29 maja 2022

MEDYCZNA SZKOŁA POLICEALNA NR 3 im. dr. ANDRZEJA KROCINA W WARSZAWIE

 

 
 

 
 

  

https://www.instagram.com/msp3.waw.pl/


Szanowni Państwo,
Medyczna Szkoła Policealna nr 3 im. dr. Andrzeja Krocina w Warszawie przy ul. Brzeskiej 12 jest szkołą przygotowującą do pracy w zawodach technik dentystyczny, higienistka stomatologiczna, technik sterylizacji medycznej a od września 2022 r. podolog i higienistka stomatologiczna. Jesteśmy szkołą publiczną, bezpłatną, prowadzącą zajęcia w trybie dziennym, stacjonarnym lub zaocznym. Oferujemy naukę w profesjonalnie wyposażonych pracowniach. Nauczyciele to doświadczeni wykładowcy a przede wszystkim zaangażowani praktycy. To szkoła dla słuchaczy w różnym wieku, zarówno dla tych kończących naukę w szkole ponadpodstawowej jak również dla tych, którzy chcą zmienić swoją ścieżkę zawodową. Jesteśmy szkołą z wieloletnią tradycją w kształceniu medycznym. Zależy nam na tym, by wychodzić naprzeciw potrzebom rynku pracy, by dobrze przygotować przyszłych fachowców do pracy. Ważnym atutem szkoły jest położenie - ul. Brzeska 12 w Warszawie znajduje się blisko stacji metra, linii autobusowych, tramwajowych oraz Dworca Wileńskiego i Dworca Wschodniego w Warszawie. Stąd nasza ogromna prośba abyście Państwo propagowali i zachęcali do nauki w naszej szkole. Wszelkie informacje o szkole i kierunkach kształcenia znajdują się na stronie internetowej: https://msp3.waw.pl/. Działalność szkoły prezentujemy także Facebooku https://www.facebook.com/msp3warszawa oraz Instagramie msp3_warszawa. W maju i czerwcu dla zainteresowanych proponujemy otwarte wtorki i czwartki. Zachęcamy przyszłych słuchaczy do odwiedzania szkoły, by mogli zobaczyć, porozmawiać i podjąć właściwe decyzje.

Będziemy wdzięczni za udostępnianie informacji i wszelką działalność promującą Medyczną Szkołę Policealną nr 3 im. dr. Andrzeja Krocina w Warszawie. Wierzymy, ze wspólnie podejmowane działania przyczynią się do rozwoju kształcenia zawodowego a dobrze wykształceni fachowcy spełnią potrzeby i oczekiwania społeczeństwa.
 

Ewa Sulowska
Dyrektor
Medyczna Szkoła Policealna Nr 3
im. dr Andrzeja Krocina w Warszawie

 

SZCZEGÓŁY KIERUNKÓW KSZTAŁCENIA:

> Technik dentystyczny
    

Kształcenie 2,5 roku;
    Absolwenci otrzymują tytuł Technika Dentystycznego

Zawód znany i popularny wśród miłośników stomatologii. Technik dentystyczny samodzielnie wykonuje uzupełnienia protetyczne zlecone przez lekarza dentystę. W czasie nauki w szkole uczeń uczy się wykonywać uzupełnienia protetyczne ruchome i stałe, wykonane z mas akrylanowych, metalu, kompozytu, i ceramiki. Na zajęciach z ortodoncji, uczy się wykonania różnych rodzajów aparatów ortodontycznych stosowanych obecnie w stomatologii. Uczniowie wszystkie prace wykonują samodzielnie (poprzez wykonanie a nie tylko patrzenie jak robi to nauczyciel!), co gwarantuje nabycie odpowiednich umiejętności. Szkoła zapewnia dostęp do urządzeń i materiałów. Uczniowie otrzymują do nauki w pełni wyposażone, profesjonalne stanowiska pracy oraz dobrze zaopatrzoną bibliotekę zawodową. Każdy uczeń, który zakończy edukację w szkole może przystąpić do Egzaminu Potwierdzającego Kwalifikacje Zawodowe, a po jego zdaniu uzyska tytuł zawodowy i uprawnienia do prowadzenia własnej pracowni protetycznej oraz wykonywania wszystkich prac protetycznych i ortodontycznych. W ramach nauki w szkole uczniowie uczestniczą w kursach i szkoleniach wykraczających ponad program nauczania i popartych certyfikatami. Szkoła organizuje także dla chętnych, wyjazdy szkoleniowe do zagranicznych firm protetycznych.Organizowane w ramach realizowanego programu nauczania, zajęcia praktyczne i praktyki zawodowe odbywają się renomowanych pracowniach protetycznych w Warszawie. Nasi absolwenci cieszą się wielkim uznaniem na zawodowym rynku pracy. Medyczna Szkoła Policealna w Warszawie, jest jedyną tego typu szkołą znajdującą się na terenie naszego województwa, kształcąca adeptów techniki dentystycznej i jedną z niewielu szkół tego typu w kraju.

Śmiało można powiedzieć, że jest to szkoła najlepiej wyposażona w sprzęt służący do nauczania uczniów i wykonywania prac protetycznych na najwyższym poziomie. Jak wiadomo technika w dziedzinie stomatologii i protetyki odgrywa w dzisiejszych czasach nie bagatelną rolę, jeżeli chodzi o wierne odtworzenie natury i estetyczne odbudowy w jamie ustnej. Szkoła zapewnia dostęp do tych urządzeń w równym stopniu dla wszystkich uczniów. Każdy z uczniów ma do dyspozycji wysokiej jakości mikrosilnik, który jest podstawowym narzędziem pracy każdego technika dentystycznego. Wyposażeni jesteśmy w kilkadziesiąt urządzeń jednego z wiodących producentów tego sprzętu na świecie. Każdy uczeń otrzymuje do własnej dyspozycji w pełni wyposażone biurko protetyczne z pełnym oprzyrządowaniem. Odlewnia, czyli serce każdej pracowni protetycznej wyposażona jest w dwie odlewnie indukcyjne oraz jedną ciśnieniowo-próżniową. Nad prawidłowością odlewów czuwają trzy piece sterowane mikroprocesorami. Posiadamy również laser, który wspomaga nas w wykonywaniu bardzo precyzyjnych prac. Pracownie nasze wyposażone są we frezarki które służą do wykonywania prac złożonych, oraz urządzenia do polimeryzacji akrylu i lampy do kompozytu. Posiadamy także cztery piece do napalania ceramiki z których uczniowie korzystają w czasie zajęć na pracowni.

> Higienistka stomatologiczna

    Kształcenie 2 lata;
    Absolwenci otrzymują tytuł Higienistki stomatologicznej

Zawód mało znany w naszym kraju lecz bardzo poszukiwany. Pewna praca po skończeniu edukacji!!! Praca w duecie z lekarzem dentystą oraz prawo do wykonywania samodzielnych zabiegów dentystycznych. Pomimo „damskiego” charakteru tytułu zawodowego, w zawodzie tym mogą się uczyć także chłopcy. Cieszą się oni dużym uznaniem u pracodawców!

Higienistka bezpośrednio asystuje lekarzowi podczas wykonywania wszystkich zabiegów profilaktycznych, stomatologicznych,  prtodontycznych, chirurgicznych. Posiada uprawnienia do: samodzielnego wykonywania zabiegów higieniczno-leczniczych w jamie ustnej pacjenta; współpracy z lekarzem w zakresie wszystkich dziedzin stomatologii tj, stomatologii zachowawczej, ortodoncji, protetyki i chirurgii. Ma wiedzę i umiejętności do prowadzenia profilaktyki stomatologicznej także w szkołach i przedszkolach. Jest „prawą ręką” lekarza zarówno w zakresie współpracy przy pacjencie jak i w organizacyjnym prowadzeniu gabinetu.

Obecnie w związku z rozwojem prywatnego lecznictwa w zakresie stomatologii oraz powstaniem dużych klinik dentystycznych higienistki stomatologiczne są bardzo poszukiwane na rynku pracy. Szkoła zapewnia uczniom praktyki zawodowe w nowoczesnych gabinetach i klinikach stomatologicznych na terenie Warszawy. W przyszłości, wykonywanie tego zawodu zapewnia godziwe zarobki. Zarówno uczennice jak i absolwentki naszej szkoły, mają do wyboru wiele ciekawych ofert pracy.

W zawodzie Higienistki Stomatologicznej są pomieszczenia specjalistyczne, takie jak sala przedkliniczna, gabinet stomatologiczny, sala wykładowa oraz pozostałe ogólnodostępne pomieszczenia szkoły. Bezpośrednio na Sali wykładowej, gdzie odbywają się zajęcia znajduje się wydzielona część Sali stanowiąca kompletnie wyposażony gabinet stomatologiczny (sala przedkliniczna) w którym uczniowie ćwiczą swoje umiejętności. Mogą uczyć się mając do swojej wyłącznej dyspozycji trzy nowoczesne unity stomatologiczne, autoklaw, profesjonalne kątnice profilaktyczne firmy W&H, piaskarki i skaler EMS, komplety narzędzi do leczenia zachowawczego, chirurgii i endodoncji, wszystko czego potrzeba do nauki pobierania wycisków oraz laser biostymulacyjny, aparat do pomiaru żywotności miazgi i zabiegów jonoforezy. Szkoła na bieżąco zaopatruje pracownię w leki, środki higieny, rękawiczki lateksowe, maseczki chirurgiczne, materiały stomatologiczne, masy wyciskowe i preparaty do dezynfekcji.

Na II roku, uczennice korzystają z odrębnych gabinetów stomatologicznych - trzy w pełni wyposażone stanowiska stomatologiczne z zapleczem do sterylizacji, poczekalnią i rejestracją pacjentów, gdzie pod nadzorem lekarza, są przyjmowani pacjenci.


> Technik Sterylizacji Medycznej

Okres nauczania: 1 rok

System nauczania: zaoczny (średnio dwa weekendy w miesiącu)

Oferta edukacyjna dla absolwentów szkół średnich (także bez matury)

Technik sterylizacji medycznej to nowy zawód medyczny, utworzony na potrzeby środowisk medycznych w trosce o bezpieczeństwo pacjentów korzystających z różnych usług medyczno-kosmetycznych. Celem osób wykonujących ten zawód jest zapewnienie odpowiedniej czystości mikrobiologicznej sprzętu, dezynfekcja i sterylizacja narzędzi i materiałów używanych do zabiegów diagnostycznych i leczniczych. Kontrola sprzętu pod względem jakościowym i ilościowym, pakietowanie narzędzi i bielizny operacyjnej oraz materiału opatrunkowego, sterylizacja narzędzi, materiałów opatrunkowych różnymi metodami, obsługa sterylizatorów, kontrola procesu sterylizacji, prowadzenie dokumentacji wszystkich wykonanych czynności. Jest to praca bardzo odpowiedzialna, warunkująca bezpieczeństwo pacjentów i całego personelu medycznego. Ważnymi cechami potrzebnymi do wykonywania tego zawodu są: czystość i higiena osobista, cierpliwość, dokładność. W czasie nauki słuchacz realizuje zajęcia praktyczne w bardzo dobrze wyposażonych pracowniach a praktyki zawodowe w specjalistycznych placówkach centralnej sterylizacji w szpitalach na terenie Warszawy. Roczne kształcenie zakończone jest egzaminem państwowym organizowanym przez OKE i uzyskaniem dokumentu potwierdzającego kwalifikacje w tym zawodzie. (MED.12 Wykonywanie dekontaminacji sprzętu i wyrobów medyczny).

Absolwent tego kierunku może zostać zatrudniony w:

    Centralnej sterylizatorni w szpitalu,
    Lokalnych Punktach sterylizacji,
    Gabinetach stomatologicznych,
    Gabinetach kosmetycznych i fryzjerskich,
    Gabinetach odnowy biologicznej i medycyny estetycznej,
    Publicznych i niepublicznych zakładach opieki zdrowotnej,
    Może prowadzić własną działalność.

> Asystentka stomatologiczna

Każdy gabinet prowadzony nowocześnie, profesjonalnie, wymaga zatrudnienia wykwalifikowanego personelu pomocniczego, jest nim właśnie asystentka stomatologiczna. To ona buduje pozytywne relacje pomiędzy pacjentem a personelem medycznym, dba o miłą atmosferę. Współtworzy wizerunek gabinetu. Jej opiekuńcza postawa, współczucie, przyjazny uśmiech, sprawiają, że pacjent znacznie lepiej znosi trudy zabiegu.

Miejsca przyszłej pracy:

    Gabinetach dentystycznych
    publicznych zakładów stomatologicznych,
    oddziałach chirurgii szczękowej,
    prywatnych gabinetach stomatologicznych,
    poradniach dentystycznych,
    poradniach i klinikach dentystycznych,
    klinikach dentystycznych,
    przyszkolnych gabinetach stomatologicznych.

> Podolog

Podolog zajmuje się diagnozowaniem oraz leczeniem zmian skórnych oraz płytki paznokciowej na stopach (niekiedy również na dłoniach). Zawód podologa w Polsce nie podlega pod zawód medyczny, jest to dziedzina kosmetologii. Niestety zawód podologa został wpisany do rejestru zawodów dopiero w 2015 roku określony jako zawód paramedyczny.

Miejsca przyszłej pracy

Absolwent szkoły posiadający dyplom Podologa może podejmować pracę w:

    placówkach opieki socjalnej,
    gabinetach podologicznych,
    gabinetach kosmetycznych,
    przychodniach specjalistycznych,
    poradniach i gabinetach rehabilitacyjnych,
    pracowniach zaopatrzenia ortopedycznego i ortotycznego,
    gabinetach terapii manualnej.

źródło: https://msp3.waw.pl

 


 


 
 





GMINA GNIEWINO

 

 

 

 

Gniewino (kaszb. Gniéwino, niem. Gnewin) – wieś kaszubska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie wejherowskim, w gminie Gniewino na trasie linii kolejowej Wejherowo–Choczewo–Lębork (obecnie zawieszonej). Wieś jest siedzibą sołectwa Gniewino w którego skład wchodzą również miejscowości Strzebielinek i Strzebielinko. W pobliżu miejscowości znajduje się największa w powiecie wejherowskim Farma Wiatrowa Lisewo.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego.

Gniewino, oferując najnowocześniejsze obiekty sportowe i inne obiekty użyteczności publicznej, jest przede wszystkim dobrym miejscem do życia. ”Energia” – to słowo najlepiej oddaje naturę gminy i wsi - rozmach inwestycyjny oraz obecność największej w Polsce szczytowo-pompowej elektrowni wodnej, elektrowni wiatrowych, a wkrótce być może i elektrowni jądrowej. W Gniewinie mieści sie także Gniewińska Strefa Inwestycyjna. Strefę inwestycyjną, nowoczesne obiekty sportowe i elektrownie można zobaczyć z wieży widokowej Kaszuskie Oko, z wysokości 150 m n.p.m. Widok z wieży pozwala objąć skalę i naturę transformacji Gniewina - od skromnej, ubogiej wsi do liczącego się w regionie i kraju ośrodka sportu, rekreacji i turystyki. Gdy patrzymy na gminę Gniewino z góry, zachwycają też naturalne krajobrazy regionu, jeziora, pola, lasy, rezerwat przyrody.
 

Stolemy

W całej gminie Gniewinie można spotkać figury stolemów, legendarnych olbrzymy z kaszubskich mitów, charakteryzujące się wyjątkową siłą. Stolemy mają symbolizować energię tego miejsca, ale są też znakiem przyjęcia kaszubskiej tożsamości.
Euro 2012

Gniewino zasłynęło jako jedyna wiejska lokalizacja Turniejowego Centrum Pobytowego EURO 2012. Jeszcze bardziej nobilitował fakt wybrania Gniewina (spośród 13 takich ośrodków w kraju) przez Narodową Reprezentację Hiszpanii - najlepszą wówczas drużynę Mistrzów Świata z 2010 r. i Mistrzów Europy z 2008 r. Sprawdzone i docenione w tej roli Gniewino dziś funkcjonuje jako raj dla piłkarzy i szczególna atrakcja dla turystów.

Położenie gminy Gniewino

Gmina Gniewino o powierzchni 176 km2 stanowi część niezwykle malowniczego Pobrzeża Kaszubskiego. Jest położona na północy województwa pomorskiego, w powiecie wejherowskim, około 4 km od wybrzeża morza Bałtyckiego (w linii prostej od północnej granicy), nad pięcioma jeziorami: Żarnowieckim, Salińskim, Dąbrze, Czarnym oraz Choczewskim. Tereny częściowo należą do obszaru Natura 2000, dlatego gmina Gniewino cieszy się ogromną popularnością wśród turystów szukających czystych jezior i zacisznych miejsc niedaleko Bałtyku. Najbliższe nadmorskie plaże znajdują się w Białogórze oraz Dębkach.

Położenie gminy jest bardzo atrakcyjne nie tylko dla turystów, ale też dla mieszkańców i inwestorów. Główny ośrodek gminy, miejscowość Gniewino, dzieli od ośrodka powiatowego - Wejherowa - odległość ok. 20 km. Główny ośrodek sąsiedniego powiatu - Lębork, położony jest w odległości ok. 28 km. Odległość od Gniewina do centrum Gdynia to ok. 44 km, a do Gdańska - ok. 70 km.

Gmina Gniewino sąsiaduje z czterema wiejskimi gminami powiatu wejherowskiego - od południowego wschodu z gminą wiejską Wejherowo, od południa z gminą Luzino, od południowego-zachodu z gminą Łęczyce, od północnego-zachodu z gminą Choczewo; oraz jedną gminą powiatu puckiego - od północnego-wschodu z gminą Krokowa. Obszar gminy omijają międzyregionalne trasy komunikacyjne, zarówno drogowe, jak i kolejowe. Najbliższa droga relacji Gdynia - Szczecin przebiega w odległości ok. 5 - 7 km od południowej granicy gminy. Przez gminę przebiega droga o randze regionalnej - relacji Wejherowo - Choczewo.  
 

Środowisko fizycznogeograficzne

Przyrodniczo - krajobrazowe walory Gminy Gniewino od lat przyciągają na Pomorze turystów chcących zapoznać się z folklorem, obyczajami i przyrodą kaszubską. Poza magicznym urokiem naszych ziem oraz tradycyjną gościnnością tutejszej ludności, gmina oferuje zwiedzającym mnóstwo zabytków, atrakcji krajoznawczych i pomników przyrody. Miłośników dzikiej natury przyciąga obfitość zwierzyny, jeziora pełne ryb, miejsca lęgowe wielu gatunków ptactwa wodnego oraz szlaki ich przelotów. Liczne torfowiska zapewniają żyzność ziem. Swoje miejsce znajdują tu zarówno grzybiarze, jak i wędkarze, wielbiciele sportów wodnych, amatorzy przejażdżek rowerowych czy spacerów.
 

Rzeźba powierzchni

Omawiany teren charakteryzuje się bardzo urozmaiconym ukształtowaniem powierzchni. W obrębie gminy znajdują się dwa płaty wysoczyznowe - Kępa Gniewinowska i Kępa Salińska, rozcięte Rynną Słuszewską, a w północno-wschodniej części gminy położona jest Rynna Jeziora Żarnowieckiego. Ten walor przyrodniczy - duże różnice względne wysokości przekraczające 120 m - stał się decydującym czynnikiem lokalizacji elektrowni szczytowo-pompowej.
 

Klimat

Klimat w północnej części gminy charakteryzuje się najbardziej cechami morskimi, przejawiającymi się najmniejszymi na całym polskim pobrzeżu amplitudami rocznymi temperatur powietrza (16,5 0C) oraz najwyższą średnią prędkością wiatru (6,1 m/s). Według obserwacji na Rozewiu przeciętnie przez 73 dni w ciągu roku prędkość wiatru jest większa niż 10 m/s. Wysokość opadów wyrażona w sumie rocznej jest znaczna - występuje tu opad ponad 700 mm. Kraina ta charakteryzuje się również występowaniem dużej liczby dni z mgłą.
 

Jeziora i rzeki

Przez teren gminy przepływają dwie rzeki - Piaśnica, oraz Bychowska Struga. W granicach gminy znajdują się cztery jeziora: Żarnowieckie - największe w regionie Kaszub Północnych (pow. 1432 ha), Salińskie (pow. 70 ha), Dąbrze (pow. 56 ha) i Czarne (pow. 60 ha). Na zachodzie granica gminy styka się natomiast z Jeziorem Choczewskim.

Szczególnie atrakcyjnym obszarem są tereny Jeziora Żarnowieckiego, uchodzącego za jedno z najpiękniejszych i najbardziej obfitujących w ryby (okonie, węgorze, płocie, szczupaki) jezior tych terenów. W związku z rolą, jaką akwen ten pełni w pracy pobliskiej wodnej elektrowni szczytowo-pompowej, Jezioro Żarnowieckie jako jedyne w całej gminie nie posiada tzw. strefy ciszy, toteż stanowi wyjątkowe miejsce do uprawiania wszelkich sportów wodnych.
 

Gleby

Na terenie gminy Gniewino przeważają gleby brunatne wyługowane oraz brunatne właściwe, występują one w północnej i centralnej części gminy. W dnach podmokłych obniżeń i dolin występują gleby mułowo-torfowe. Na terenie gminy Gniewino można je znaleźć w północno - wschodniej jej części - obszarze Jeziora Żarnowieckiego, przy zachodniej granicy gminy - na terenach Bychowskiej Strugi i jezior: Salino oraz Czarnego. Gleby mułowo-torfowe można również odnaleźć na południowo - wschodnim obszarze gminy - w rejonie Pradoliny Redy - Łeby. Południowo - zachodnie tereny gminy zajmują gleby bielicowe
 

Fauna i flora

Ponad 40% całego terenu gminy zajmują lasy. Dominują w nich łęgi olszowe, zarośla wierzbowe, buczyny i brzeziny. Malownicze zagajniki oraz inne, większe i mniejsze skupiska leśne są nie lada atrakcją dla wielbicieli runa leśnego, a także spacerowiczów czy amatorów fotografowania przyrody.

Wśród tutejszych zwierząt leśnych można zaobserwować jelenie, sarny, daniele, dziki, lisy, kuny, borsuki, zające. Miłośnik ornitologii wypatrzy natomiast wiele gatunków ptaków, a zwłaszcza: orlika krzykliwego, puchacza, zimorodka, a nawet orła bielika.

Gmina oferuje turystom również zwiedzanie regionalnych chronionych form przyrody - Choczewsko - Saliński Obszar Chronionego Krajobrazu, oraz krzewy i drzewa oznaczone statusem pomników przyrody, których do tej pory ustanowiono w gminie aż osiemnaście. Znajduje się tu także florystyczny rezerwat „Długosza królewskiego"- rzadkiej i niezwykle cennej odmiany paproci z rodziny długoszowatych, położony na bagnach i torfowiskach w okolicach Łęczyna, utworzony w 1977 r. Wytrwały przyrodnik może zaobserwować tam nawet do 200 okazów tej rośliny.


WARTO ZOBACZYĆ:

Neogotycki kościół z 1870 roku

Wieża widokowa „Kaszubskie Oko” o wysokości 41 metrów (ogólnodostępna), z której to roztacza się widok na jezioro Żarnowieckie i na Wysoczyznę Żarnowiecką.

Elektrownia Wodna
- Nad jeziorem Żarnowieckim, w Czymanowie znajduje się największa w Polsce elektrownia szczytowo-pompowa. Budowę elektrowni rozpoczęto 1 czerwca 1973 r., a  uruchomiona w 1983 r. W początkowym okresie elektrownia miała spełniać rolę akumulatora energii dla powstającej w pobliskim Kartoszynie Elektrowni Jądrowej Żarnowiec.  Górny zbiornik wodny elektrowni stanowi zbiornik Czymanowo wybudowany w miejscu dawnej wsi Kolkowo. Jest to sztuczne jezioro o powierzchni 135 ha i pojemności 13,8 mln m3, co pozwala na zgromadzenie 3,6 GWh energii elektrycznej. Zbiornik dolny stanowi natomiast Jezioro Żarnowieckie. Elektrownia do swojej pracy spiętrzone wody jeziora Żarnowieckiego (zbiornik dolny) oraz sztucznie magazynowane w zbiorniku górnym powstałym na pobliskim płaskowyżu. Można ją oglądać z wieży widokowej Kaszubskie Oko lub objechać na rowerze. Dzieci zazwyczaj najbardziej fascynuje sam rurociąg elektrowni, który biegnie od górnego do dolnego zbiornika. Kształtem przypomina on wodne zjeżdżalnie, z tą jednak różniącą, że w rurociągu zmieściłby się nawet autobus.

Skansen Nadole
- Skansen w Nadolu to tradycyjna XIX-wieczna zagroda wiejska. Otwarto go w 1987 r. Obecnie w jego obrębie znajdują się: domostwo, zabudowania gospodarcze oraz obiekty towarzyszące jak studnia, piwnica, wozownia, gołębnik, kierat, pasieka, wędzarnia i piec chlebowy. Chata, w której koncentrowało się życie trzypokoleniowej rodziny, posadowiona jest w głębi podwórza, odgrodzona od części gospodarczej ogrodem kwiatowym. W jej najbliższym sąsiedztwie znajdują się piwnica, studnia oraz warzywnik.Stodoła posadowiona jest równolegle do drogi z możliwością obustronnego wjazdu na klepisko z drogi i z podwórza. Obecnie w stodole znajduje się ekspozycja poświęcona historii pszczelarstwa pomorskiego. W skład zespołu wchodzi wielofunkcyjna obora, która pod jednym dachem mieściła pomieszczenia dla koni, bydła, trzody chlewnej, owiec i drobiu. Do obory dobudowana została wozownia. Kompleks wzbogaciła niedawno zrekonstruowana chata rybacka, remiza i scena.

Stolemy - olbrzymy z kaszubskich mitów - W całej gminie Gniewinie można spotkać figury olbrzymich stolemów, mitycznych pradawnych mieszkańców Kaszub. Stolemy są atrakcją kochaną przez dzieci, która odsłania kawałek fascynującej kultury kaszubskiej. Obecnie w Gniewinie i okolicach zlokalizowanych jest piętnaście figur Stolemów. Stolemowa Rodzina zamieszkała na terenie Kompleksu „Kaszubskie Oko” sąsiadując z "Zielarzami" i "Solemową Jadalnią". Stolem "Kaszub" wraz ze Stolemem "Piłkarzem" upatrzyli sobie miejsca przy drodze wjazdowej do Gniewina. W Nadolu możemy spotkać stolemów "Rybaków", a w Perlinie "Rolników". Mierzyno natomiast zamieszkują Solemy "Drwale". Jak widać, te mityczne postaci zagościły tu na dobre i w krótkim czasie stały się wizytówką gminy oraz zyskały rzesze sympatyków. Kaszubi nazywali je ruganie, wiôlgòsze, stolimòwie lub sztolemòwie. Według wierzeń ludowych były to olbrzymy żyjące dawniej na Kaszubach - podobni do ludzi, ale zdecydowanie przewyższające ich wzrostem. Kiedy stąpały po dnie Zatoki Puckiej, to „jima jesz wëzérała głowa” ponad fale, a „przez jezora òni szlë naprost jak przez plëtã” [przez jeziora szłë wprost jak przez kałużę]. W okolicach Jeziora Żarnowieckiego opowiada się, że stojąc na przeciwnych brzegach tego akwenu mogły sobie bez wysiłku „pòdac róg z tobaką”. Jak opisuje Stowarzyszenie Promocji Kultury Kaszubskiej, Aktywizacji Obywatelskiej i Ekologicznej Mòje Stronë, "w rękawicach stolema mógł się zmieścić chłop z pługiem i para wołów. Stolemy były również bardzo ciężkie. Pod ich stopami uginały się kamienie i temu na kaszubskich drogach jeszcze do niedawna były wyboiste drogi. Kiedy szły, ziemia drżała tak mocno, że odczuwały to nawet diabły w piekle.

źródło: www.gniewino.pl

 


 




GMINA MOSKORZEW

 

 


Moskorzew (daw. gmina Moskarzew) – gmina wiejska w województwie świętokrzyskim, w powiecie włoszczowskim. W latach 1975–1998 gmina położona była w województwie częstochowskim.

Siedziba gminy to Moskorzew.

Gmina powstała na mocy uchwały nr XVII/79/72 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach z dnia 8 grudnia 1972 r. w sprawie utworzenia gmin w województwie świętokrzyskim (dziennik urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach nr 26 poz. 173). Gmina posiada osobowość prawną a tym samym ma prawo do dysponowania własnym majątkiem. Działa na podstawie Statutu Gminy - uchwała nr IV/28/03 Rady Gminy w Moskorzewie z dnia 28.02.2003 roku. Określa on jej organizację i organy, przedmiot działalności i kompetencje, a także prawną formę działania. Organami Gminy są: Rada Gminy jako organ stanowiący oraz Wójt Gminy Moskorzew jako organ wykonawczy. Zadania publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów, Gmina wykonuje w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Od 1 stycznia 1973 r. Moskorzew jest siedzibą władz utworzonej wówczas Gminy Moskorzew.

Gmina Moskorzew położona jest w zachodniej części województwa świętokrzyskiego przy granicy z województwem śląskim, na południowym krańcu powiatu włoszczowskiego, na obszarze Niecki Włoszczowskiej. Na obszarze gminy swoje źródła ma Biała Nidy i jej dopływ Kwilinka. Przez terytorium Gminy przebiega ważna droga krajowa 78 z Chmielnika do przejścia granicznego w Chałupkach, odchodzi od niej sieć dróg powiatowych. Przez Gminę przebiegają dwa ważne szlaki turystyczne: szlak kościuszkowski oraz rowerowy szlak „Miejsca Mocy”.

Malownicze krajobrazy, znajdujące się w okolicy kompleksy leśne, ekologicznie czyste środowisko naturalne stanowią atuty gminy oraz tworzą doskonałe warunki do uprawiania agroturystyki.

Charakterystycznymi cechami przestrzeni gminy są znaczne ilości terenów ornych (54,5%), zróżnicowana jakość gleb, średnio korzystne warunki wodne i wyższa od średniej wojewódzkiej, wynosząca 27,8 % lesistość. 

Użytki rolne zajmują 65,6% powierzchni, z czego na grunty orne przypada 54,5%, a na użytki zielone 11,6%.

Gmina Moskorzew zajmuje obszar 71,29 km², w jej skład wchodzi 13 sołectw.  Średnia wielkość gospodarstwa indywidualnego wynosi 6,4 ha.

Gmina stanowi 7.87% powierzchni powiatu.

Walory przyrodnicze

Przez obszar gminy Moskorzew przebiega wododział rzek Nidy i Pilicy. Obie rzeki są lewymi dopływami Wisły. Przeważająca część gminy położona jest w zlewni Białej Nidy, która stanowi odcinek źródłowy rzeki Nidy. Biała Nida bierze swój początek ze źródeł stawu „Stok” w Moskorzewie. Pozostała zachodnia część gminy leży w zlewni Pilicy. Teren gminy odwadniany jest poprzez rzekę Kwilinkę (prawobrzeżny dopływ Białej Nidy), która bierze swój początek w Chlewicach, rzekę Zdunówkę (lewobrzeżny dopływ Białej Nidy), która bierze swój początek w Mękarzowie oraz bezimienny ciek wypływający spod miejscowości Tarnawa Góra (dopływ Pilicy). Zasoby wód powierzchniowych gminy uzupełniają rowy melioracyjne, strugi oraz oczka wodne i stawy rybne w dolinie rzeki Białej Nidy i Kwilinki. Łączna powierzchnia stawów na obszarze gminy wynosi 0,8 ha. Doliny Nidy i Pilicy  to obszary niezwykle cenne przyrodniczo. Nową formą ochrony przyrody, wprowadzaną od czasu wstąpienia Polski do Unii Europejskiej jest Obszar Natura 2000, chroniący zagrożone gatunki i siedliska mające znaczenie dla ochrony wartości przyrodniczych całej Europy. Obok takich rzek jak: Bóg, Biebrza, Łupawa, Słupia czy Rospuda, również Dolina Nidy i Dolina Pilicy stanowią fragmenty sieci Natura 2000. Dolina Białej Nidy tworzy granice między Niecką Włoszczowską na północy, a znajdującym się na południu Płaskowyżem Jędrzejowskim, Wzdłuż doliny w biegu rzeki i jej dopływów zlokalizowane są liczne stawy hodowlane. Obszar Biała Nida stanowi interesujący z przyrodniczego punktu widzenia zespół podmokłych siedlisk łąkowych i leśnych oraz licznych stawów rybnych. W regionie świętokrzyskim Dolina Białej Nidy to jeden z obszarów najbogatszych w siedliska przyrodnicze z załącznika I Dyrektywy Siedliskowej (14 typów). Niemal wszystkie są dobrze i bardzo dobrze zachowane, stanowią miejsce bytowania dla wielu rzadkich gatunków roślin i zwierząt. Biała Nida jest łącznikiem pomiędzy rzeką Nidą a rzeką Pilicą, a zatem jest to ciąg łączący znaczące korytarze ekologiczne. Ostoja Dolina Białej Nidy to obszar występowania bardzo dobrze zachowanych zbiorowisk lasów bagiennych, głównie łęgów olszowo-jesionowych. Są to jedne z najlepiej zachowanych lasów łęgowych w województwie świętokrzyskim z obecnością gatunków chronionych i górskich. Dolina Górnej Pilicy położona jest w Krainie Świętokrzyskiej, w okręgu: Włoszczowsko-Jędrzejowskim. Flora ma tu charakter przejściowy. Występują w niej duże, w większości naturalne kompleksy leśne (grądy, lasy mieszane świeże i wilgotne oraz w dolinach rzecznych lasy łęgowe i olsy). Meandrująca rzeka Pilica, której towarzyszą liczne starorzecza, tworzy malowniczą dolinę. Wzdłuż koryta ciągną się gęste zarośla wierzbowe, oraz lasy nadrzeczne, o silnie zróżnicowanych drzewostanach, którym towarzyszą podmokłe łąki, charakteryzujące się dużą różnorodnością biologiczną, bogactwem fauny i flory, zwłaszcza gatunków związanych z siedliskami wilgotnymi. Często występują tu bagna i torfowiska. Ich powierzchnia systematycznie się kurczy w wyniku naturalnych zmian sukcesyjnych oraz zabiegów melioracyjnych.


ZARYS HISTORYCZNY:

W Królestwie Polskim w 1867 roku wprowadzono wraz z reorganizacją powiatów, nowy typ gminy. Moskorzew stał się wtedy znaczącym ośrodkiem administracji terenowej.Gmina Moskorzew w okresie niewoli narodowej, w granicach dawnego powiatu włoszczowskiego, zajmowała jego wschodnią część i sąsiadowała z gminami: Jędrzejów, Słupia, Szczekociny, Irządze, Rokitno, Secemin i Radków. Z danych pochodzących z połowy lat osiemdziesiątych XIX wieku wynika, że gmina liczyła wtedy 5040 mieszkańców, zamieszkujących 526 domów, z których 75 było murowanych, a reszta drewnianych. Osad wiejskich w gminie było 18, afolwarcznych, funkcjonujących pod własnymi nazwami – 6. Gmina nie miała ani jednej szkoły, a najbliższa stacja pocztowa znajdowała się poza jej granicami w Szczekocinach i Jaronowicach. Ludność, utrzymująca się prawie wyłącznie z rolnictwa, żyła nie zamożnie. Zakładów produkcyjnych na jej terenie było 15 – przedsiębiorstwa drobne, 6 młynów, 3 smolarnie, 2 gorzelnie i 2 małe tartaki wodne oraz browar i cegielnia.Ogólna powierzchnia gminy wynosiła nieco ponad 18 472 morgi, z których na grunty dworskie przypadało przeszło 10 913 mórg, a na chłopskie 7 559 mórg. Wykazano ogółem 1 443 gospodarstwa chłopskie, a większych majątków ziemskich tylko 8.Grunty orne w gminie zajmowały łącznie przeszło 10 388 mórg, lasy przeszło 5 468 mórg, łąki nieco ponad 500 mórg, pastwiska 586 mórg, a nieużytki 1 547 mórg.Częściami składowymi były gromady (wsie) na czele z sołtysem, którego wybierało zgromadzenie gromadzkie. Organem  uchwałodawczym gminy było zebranie gminne, na którym prawo głosu mieli gospodarze posiadające co najmniej 3 morgi gruntu. Zebranie gminne wybierało wójta i ławników (zarząd gminy). Wójt miał uprawnienia policyjno-administracyjne i  sądownicze. Gmina zarządzała szkolnictwem gminnym. Urzędem gminy kierował pisarz gminny, który często był najważniejszą osobą w gminie z racji umiejętności pisania i czytania.W 1914 roku wybuchła I wojna światowa. Przez wiele miesięcy trwały tu zmagania wojenne między Rosją a Austro-Węgrami. Przez teren gminy zimą 1914/1915 przechodziła linia frontu. Wiosną 1915 roku Rosja ostatecznie musiała się wycofać z Królestwa.Powiat włoszczowski wszedł  w skład okupacyjnego generał-gubernatorstwa  austriackiego z siedzibą w Lublinie. Kraj podzielono na okręgi na czele z komisarzami. W listopadzie 1918 roku Polska odzyskała niepodległość. Utrzymano podział na gminy i powiaty, utworzono województwa. Powiat włoszczowski wszedł  w skład województwa kieleckiego. Granice powiatów i gmin nie zmieniły się.Gmina Moskorzew w okresie międzywojennym należała do sądu pokoju (I instancji)  w Szczekocinach. Sąd okręgowy miał siedzibę w Kielcach. Najbliższa stacja kolejowa była w Sędziszowie. Najbliższa poczta natomiast w Szczekocinach. W 1939 roku w pierwszych dniach września teren obecnej gminy znalazł się pod okupacją niemiecką. Obecnie Gmina Moskorzew graniczy z gminami Nagłowice i Słupia z powiatu jędrzejowskiego, Seceminem i Radkowem z powiatu włoszczowskiego oraz ze Szczekocinami, które należą już do województwa śląskiego i powiatu zawierciańskiego.Powierzchnia gminy wynosi nieco ponad 7 245 ha, z których 4 155 ha to grunty orne. Zajmują one 63% ogólnej powierzchni gminy, około 30% natomiast przypada na lasy, występujące przede wszystkim w jej części północnej. Tam też przeważają gleby lekkie, niezbyt urodzajne. Część południowa natomiast ma gleby o wiele lepsze, głównie rędzinowe. Sołectw w gminie jest 13: Chebdzie, Chlewice (dwa), Chlewska Wola, Dalekie, Damiany, Dąbrówka, Jadwigów, Lubachowy, Mękarzów, Moskorzew – Perzyny, Przybyszów, Tarnawa Góra. W sołectwach tych na koniec roku 2008 mieszkało 2988 osób, domów natomiast odnotowano 1130.


Kapliczki, krzyże przydrożne

„Kapliczki są na wsi czymś tak naturalnym, że nawet nie docieka się przyczyny ich powstania. Są, gdyż były – tak jak drzewa, ziemia i obłoki na niebie” – Tadeusz Seweryn, Kapliczki i krzyże przydrożne w Polsce, PAX 1955.

Krzyże przydrożne i kapliczki to pomniki sakralnej kultury, które są zarazem świadkami i pamiątką dziejów. Kapliczki od dawna spełniały ważne funkcje kultowe, szczególnie na wsiach, gdzie nie było kościołów, zapewniały uczestnictwo w nabożeństwie.

Stawiano je z wdzięczności za otrzymane łaski, dla upamiętnienia wydarzeń historycznych, błagalnie, czasem na pamiątkę cudu, dla ochrony przed zarazą i złem...

Spotykamy je wszędzie. Są w przydomowych ogródkach i na placach bitew. Krzyże stojące samotnie na rozstajach dróg były swoistymi punktami orientacyjnymi. Znajdowały się zawsze u wejścia do wsi czy miasteczka, spotkać je można w szczerym polu.

Wznosili je z reguły prości ludzie, ludowi budowniczowie i cieśle. Rzeźby umieszczane we wnętrzach kapliczek należą do jednych z najlepszych przykładów sztuki ludowej. Nie brakowało też wykształconych architektów, stawiających kapliczki i figury w parkach dworskich na zamówienie właścicieli.

Kiedyś kapliczki i krzyże tradycyjnie gromadziły wieczorami ludzi na wspólnych modlitwach: różaniec, majówki, które teraz należą do rzadkości.

Przywykliśmy do ich widoku i nie zdajemy sobie sprawy z tego, że są wyrazem wiary minionych pokoleń. Najstarsze kapliczki polskie pochodzą nawet z XIII wieku (w Jaworznie). Najwięcej zachowało się na Mazurach, zazwyczaj w formie murowanych budyneczków, wieżyczek z wnękami czy drewnianych umieszczonych na słupach ołtarzyków. Najstarsza z Dobrągu pochodzi z 1601 roku, inna w Barczewie z 1607 r.

Pozornie wydaje się, że ich czas minął. Zdawałoby się, że nikt się przy nich nie zatrzymuje, nikt nie zwraca uwagi. Jednak kwiaty ozdabiające figurę, świeży tynk, przystrzyżona wokół trawa - znamionują czyjąś troskę. Najokazalej i najpiękniej ubrane są w maju.

Przydrożne kapliczki dekoruje się także na Zielone Świątki, czyli na uroczystość Zesłania Ducha Świętego, na czas obchodów Bożego Ciała, święto Wniebowzięcia Matki Bożej, a ostatni także na Boże Narodzenie.

W naszym comiesięcznym cyklu postaramy się przybliżyć kapliczki, figury i krzyże znajdujące się w Gminie Moskorzew. Zbiór nie jest profesjonalną archiwizacją, nie jest też kompletny. Powstał abyśmy nie zapomnieli o małej architekturze sakralnej czyli figurach przydrożnych, kapliczkach i krzyżach, które swoją malowniczą obecnością wkomponowują się w wiejski krajobraz stanowiąc jego prawdziwą ozdobę. W Gminie Moskorzew stoją więc nadal zadbane i przystrojone małe budyneczki ze świętymi figurami wewnątrz, drewniane kapliczki wiszące na drzewach, różne Matki Boskie, kapliczki i krzyże.
Chlewice, ul. 16 Stycznia, skrzyżowanie z drogą biegnącą w kierunku Świerkowa

„Kapliczka przydrożna, słupowa, z wizerunkiem Matki Bożej Niepokalanej, pochodzi z czasów dworskich.

Upływ czasu powodował, że drewniany słup był coraz bardziej spróchniały.

Pewnego dnia do kościoła zmierzał orszak weselny (Lutosław Gierczycki żenił się z Nagabówną z Jaronowic). Konie Józefa Urbańskiego wystraszyły się głośnej muzyki, zerwały się i zaczęły uciekać przewracając podest kapliczki (drewniany słup). Zdarzenie to miało miejsce prawdopodobnie w roku 1950. Ówczesna władza nie patrzyła przychylnym okiem na miejsca oddające cześć Panu Bogu. Mieszkańcy w nocy postawili nową kapliczkę. Wykonał ją stolarz Franciszek Boryń. Pomagał Jan Pietruszka.

Chlewice, ul. 16 Stycznia, posesja Państwa Pietruszków

Krzyż przydrożny, rzymskokatolicki, żelazny, umieszczony na kamiennym cokole, który uwieńczony jest ozdobnym metalowym krzyżem z umieszczoną na nim postacią Chrystusa.

„W czasach, kiedy w Dworku w Chlewicach mieszkał Dziedzic, zmarł jego „chrześnik”, który został pochowany w miejscu, gdzie obecnie stoi krzyż. Krzyż został postawiony na pamiątkę „Chrześnika”.

Metalowy krzyż wykonał kowal - Stanisław Jaworski, a postawili go mieszkańcy.

Obecnie krzyżem opiekują się najbliżsi sąsiedzi.

Chlewice, ul. 16 Stycznia, posesja Państwa Kończyk

Kapliczka szafkowa, nadrzewna. Kapliczka wisi na starej akacji, jest wykonana z drewna. Kapliczka jest otwarta od frontu, przeszklona, w środku umieszczony jest obraz Matki Boskiej Częstochowskiej.

Kapliczka wykonana została około 1951 roku przez Pana Kazimierza Kończyka.

W tamtych czasach młode dziewczyny ozdabiały kapliczkę w każda sobotę. Obecnie zwyczaj ten zaginął.

Chlewice, ul. Źródłowa, posesja Państwa Huptysiów

Krzyż przydrożny, rzymskokatolicki, żelazny z umieszczoną na nim postacią Chrystusa.

Krzyż ten postawił pan Wincenty Szafarski w 1931 r., który mieszkał na terenie obecnej posesji Państwa Huptysiów.

Krzyż był z drewna – spróchniał i przewrócił się w 1998 r.

Mieszkańcy ulicy Źródłowej: Wacław Kuleta i  Władysław Suliga w 2000 r. zrobili nowy krzyż z elementów metalowych i umieszczono na nim figurkę ukrzyżowanego Chrystusa, którym opiekują się najbliżsi sąsiedzi.

Chlewice, ul. Źródłowa, posesja Państwa Bożkiewicz

Jest to drewniana kapliczka słupowa, przeszklona, w środku umieszczony jest obraz Matki Bożej.

Kapliczkę postawił Franciszek Boryń przed II wojną światową. Był człowiekiem bardzo wierzącym. Pragnął podziękować Bogu za udaną operację przepukliny. Wybrał na swoim placu najładniejsze miejsce.

Obecnie kapliczka znajduje się na posiadłości pana Stanisława Bożkiewicza. Dawniej stała w innym miejscu, ponieważ droga biegła inaczej.

W 1999 roku pan Bożkiewicz przeniósł ją na słup drewniany. Pomalował kapliczkę, zrobił płotek, wstawił nowy obrazek.

źródło: www.moskorzew.pl

 


 






 

 



 

    

 

czwartek, 26 maja 2022

GMINA ŁUBOWO

 

 


Gmina Łubowo usytuowana jest w środkowo-wschodniej części województwa wielkopolskiego, w powiecie gnieźnieńskim (w latach 1975-1998 położona w województwie poznańskim). Siedzibą gminy jest Łubowo. Charakter gminy jest typowo wiejski, jednakże położenie pomiędzy Gnieznem (siedziba starostwa), a Poznaniem (stolica województwa) stawia gminę Łubowo w sytuacji uprzywilejowanej. Gmina Łubowo należy do tych gmin, które mają szczególną przeszłość. Tutaj bowiem znajduje się unikatowy zespół archeologiczno-architektoniczny z wczesnego średniowiecza - Ostrów Lednicki oraz Wielkopolski Park Etnograficzny. W kilku miejscowościach wokół Łubowa znajdują się grodziska oraz bardzo duża liczba innych stanowisk archeologicznych. Jest to przecież kolebka Kraju Polan. W skład Gminy wchodzi 18 sołectw. 

Łubowo w liczbach:

Powierzchnia Gminy Łubowo:  11 341 ha
Powierzchnia gruntów rolnych:  6 272 ha
Powierzchnia lasów:  1 022 ha

Ilość gospodarstw domowych:  1 878 (aktualne na dzień 09.02.2022)

Liczba mieszkańców:  ok. 6782 (aktualne na dzień 09.02.2022)
Liczba wsi:  21
Liczba sołectw:  18



Krótko o historii
 

Najstarszy zapis, który mówi o Łubowie, pochodzi z roku 1325. następne z lat 1397, 1438, 1458, 1520, 1580 i późniejsze. W wiekach XIII i XIV było własnością Dryjów zwanych też Sobiejuchami. Mieszkali oni prawdopodobnie w gródku, który znajdował się wśród łąk nad Małą Wełną. Do dziś pozostało po nim grodzisko. Była to osada służebna, nazwę zawdzięczająca łubnikom, którzy darli z drzew lipowych łuby. Z łubów wytwarzało się, jak pisze Zygmunt Gloger, pałuby, czyli budy na wozach królewskich. Następnie w XV w. przeszło na własność możnego rodu wielkopolskiego - Górków. Jan Łaski w "Liber Beneficiorum" podał, że Łubowo było miastem i w czasie wojny trzynastoletniej z Krzyżakami w roku 1458 zobowiązane było dostarczyć dwóch wojów pieszych. Prawdo-podobnie pieczętowało się herbem - złota łódź na czerwonym polu - swoich właścicieli.  W XVI w. Łubowo znów zmieniło właściciela, przeszło na własność Dobieszewskich. W latach 1608 - 1609, zaraza zdziesiątkowała ludność Łubowa, jednak kres jego świetności położył najazd Szwedów w roku 1656. Zostało wtedy całkowicie zniszczone. W roku 1680 nie wymienia się już Łubowa jako miasta, lecz jako wieś składającą się z dwóch części. Wtedy to zostali sprowadzeni osadnicy z Niderlandów i Niemiec, a część wsi, w której zamieszkali nazwano Łubowskimi Olędrami. Na początku XVII w. uruchomiono linię pocztową z Poznania do Torunia. Łubowo stało się jedną ze stacji dyliżansowych. W roku 1660 zbudowano drewniany kościół parafialny pod wezwaniem św. Mikołaja, a w 1720, z fundacji kolejnych właścicieli - rodziny Lutomskich - dobudowano do niego kaplicę i wykończono wnętrze w stylu barokowym. Jako piękny zabytek stoi do dziś.
 

Łubowo obecnie
 

Obecnie Łubowo jest szybko rozwijającą się rolniczą wsią. Znajdują się tu: Ośrodek Zdrowia, Bank, Spółdzielnia Usług Rolniczych, 4 szkoły podstawowe, 2 przedszkola, żłobek,  restauracje oraz wiele sklepów, zakładów rzemieślniczych. Na obszarze gminy Łubowo znajduje się Lednicki Park Krajobrazowy. Położony jest on we wschodniej części województwa wielkopolskiego, na obszarze Pojezierza Gnieźnieńskiego, na północ od linii kolejowej Poznań–Gniezno. Park został powołany dla ochrony unikatowych w skali kraju ziem, rozciągających się wokół jeziora Lednica, będących kolebką państwa polskiego, ostoją rolniczego krajobrazu i przyrody. Powierzchnia Parku wynosi 7618,4 ha.

 

Warto odwiedzić

Kościół św. Mikołaja w Łubowie - Jeden z najstarszych kościołów w Wielkopolsce w którym znajdują się: Ołtarz główny z ok. poł. XVII wieku z obrazem Matki Boskiej z Dzieciątkiem, czczony przez miejscową ludność jako obraz Matki Bożej Pocieszycielki Wiernych; po obu stronach obrazu figury św. Stanisława i św. Wojciecha. Ołtarze boczne oraz ołtarz w kaplicy bocznej pochodzą z XVIII wieku. „Najstarsza” w kościele jest chrzcielnica z XVI wieku. Na belce tęczowej wewnątrz kościoła rzeźba Chrystusa Ukrzyżowanego, Matki Boskiej Bolesnej i św. Jana z 2 połowy XVII wieku.

Muzeum Pierwszych Piastów na Lednicy - Wielooddziałowe muzeum prezentujące relikty kamiennej architektury pałacowej i sakralnej oraz drewnianej zabudowy wsi. Najważniejszą częścią ekspozycji są pozostałości grodu pierwszych Piastów datowane na okres wczesnego średniowiecza. Muzeum Pierwszych Piastów na Lednicy jest jedynym w Polsce skansenem o charakterze zarazem archeologicznym, etnograficznym jak i przyrodniczym (w ramach Muzeum funkcjonuje m.in. Pracownia Dokumentacji Przyrody).

Pomnik hrabiego Skórzewskiego w Leśniewie  -
W lesie koło Leśniewa znajduje się skromny obelisk. Upamiętnia on sensacyjne wydarzenie sprzed ponad stu lat. Początkowo, jak w klasycznym kryminale, wszystko wskazywało na nieszczęśliwy wypadek. Podczas polowania na zające śmiertelnie postrzelono ordynata dóbr czerniejewskich, hrabiego Skórzewskiego. Oficjalnie podano do wiadomości, że był to nieszczęśliwy wypadek przy podawaniu naładowanej śrutówki.

Park w Lednogórze - Położony na brzegu jeziora Lednica, posiadający bogaty drzewostan park w Lednogórze,  nadaje wyrazisty akcent w rolniczym krajobrazie Lednickiego Parku Krajobrazowego. W ostatnim czasie park ten nabrał bajkowego wizerunku.  Dzięki 85-procentowym dofinansowaniu z Leader’a  Gmina Łubowo wykonała rewitalizację parku wraz z plażą w Lednogórze. Udało się stworzyć miejsce pełne gwaru kąpiących się dzieci, z dwoma placami zabaw, sanitariatami i prawie kilometrem wybrukowanych ścieżek w parku wokół zabytkowego kościoła, gdzie za każdym zakrętem można znaleźć ławkę, zachęcającą do wypoczynku. 

źródło: tekst własny Urzędu Gminy Łubowo; www.lubowo.pl

 


 



wtorek, 24 maja 2022

POWIAT ZDUŃSKOWOLSKI

 

 

 

 


Powiat zduńskowolski – powiat w Polsce (województwo łódzkie), utworzony 1 stycznia 1999 r. w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Zduńska Wola

Powiat zduńskowolski ma obszar 369,24 km², co stanowi 2,03% powierzchni województwa łódzkiego.

W skład powiatu wchodzą:


    gminy miejskie: Zduńska Wola
    gminy miejsko-wiejskie: Szadek
    gminy wiejskie: Zapolice, Zduńska Wola
    miasta: Zduńska Wola, Szadek

HERB POWIATU:

Herb Powiatu Zduńskowolskiego przedstawia św. Maksymiliana Marię Kolbego. Wzór herbu ustanowiła Rada Powiatu Zduńskowolskiego 24 listopada 2000 r. Na tle niebieskiej tarczy herbowej widnieje stojąca postać św. Maksymiliana, w czarnym habicie, przepasanym białym sznurem. Za sznurem przewieszony różaniec. Wokół głowy świętego aureola koloru złotego. W prawej ręce korona koloru białego, w lewej ręce korona koloru czerwonego. Na lewej piersi świętego czerwony trójkąt z czarną literą P, a pod nim numer 16670, czarny na żółtym tle. Korony i znak trójkąta na piersi to atrybuty świętego, symbolizujące wydarzenia z jego życia. Trójkąt z literą i numerem to znak obozowy, jaki nosił św. Maksymilian na swoim ubraniu obozowym w Oświęcimiu. Atrybuty w swej symbolice wyrażają życie i działalność świętego, od objawienia w dzieciństwie aż po męczeńską śmierć. Tarcza herbowa w kolorze niebieskim symbolizuje niebo.



Powiat Zduńskowolski ma ogromne możliwości. Stawia na przemysł, usługi oraz turystykę i wypoczynek. Wspiera przedsiębiorców i z otwartymi ramionami wita nowych inwestorów oraz turystów. Potencjał gospodarczy powiatu wynika, po pierwsze, z doskonałego położenia w centrum Polski oraz znakomitej dostępności komunikacyjnej. Po drugie, z wyjątkowej przedsiębiorczości mieszkających tu ludzi. Na terenie powiatu działa blisko siedem tysięcy podmiotów gospodarczych, w tym firmy z doskonale znanymi markami: Gatta, Wola, Icopal, Izodom 2000 Polska, Klimeko, Filati, Brubeck, Borg Automotive, Norautron, Plastem, Budvar Centrum, Mabudo, Fabien czy Fabelo. Przedsiębiorczość wspierają aktywne instytucje otoczenia biznesu, a wśród nich Zduńskowolski Inkubator Przedsiębiorczości.Niemal 70% powierzchni powiatu zajmują tereny rolne. Należą one do ponad 3 300 gospodarstw indywidualnych, a w połączeniu z wyjątkowymi walorami przyrodniczo-krajobrazowymi regionu są świetną podstawą do rozwoju agroturystyki.


Przez Powiat Zduńskowolski biegnie trasa S8. To jedna z najważniejszych polskich dróg ekspresowych. Pozwala wygodnie i szybko dostać się do Wrocławia, Łodzi, Warszawy i Białegostoku. Jest fragmentem międzynarodowej drogi E67, która wiedzie od Pragi aż po Helsinki. Dzięki S8 oraz drodze, którą Powiat Zduńskowolski zbudował pomiędzy węzłem Zduńska Wola Wschód a drogą wojewódzką powstały atrakcyjne tereny inwestycyjne. Ich wartość podnosi karsznicki węzeł kolejowy, gdzie krzyżują się magistrale Warszawa – Wrocław oraz Śląsk – Porty. Tu pracodawcy znajdą przyszłych pracowników Świetne szkoły, które prowadzą kształcenie zawodowe to znakomita oferta dla nowych inwestorów. Pracodawcy znajdą tu naprawdę dobrze przygotowanych pracowników. Wykwalifikowani młodzi ludzie to ogromny atut Powiatu Zduńskowolskiego. Szkoły uczą zawodów, na które jest duże zapotrzebowanie na krajowym rynku pracy.


Na rower, na kajak, na weekend

Malownicze krajobrazy, kompleksy leśne o szczególnym znaczeniu ekologicznym i atrakcyjne zabytki to dobra oferta dla wszystkich, którzy lubią aktywny wypoczynek. Świetna oferta na weekend. Do rejestru zabytków, które znajdują się na terenie powiatu wpisano blisko 30 obiektów, głównie sakralnych, ale również dworów szlacheckich czy zespołów dworsko-parkowych. A dodać do tego trzeba malowniczy Park Krajobrazowy Międzyrzecza Warty i Widawki, uroczyska i rezerwaty, nowe trasy rowerowe i dobrą bazę noclegową. Przez Powiat Zduńskowolski przebiega trasa Łódzkiego Szlaku Konnego. Wszak Powiat Zduńskowolski nie tylko przyrodą stoi. Skansen Lokomotyw i Urządzeń Technicznych na osiedlu Karsznice w Zduńskiej Woli jest prawdziwą gratką dla zainteresowanych zabytkami poprzemysłowymi. ark Krajobrazowy Międzyrzecza Warty i Widawki to 25 330 ha. Znajduje się na terenie czterech powiatów, w tym zduńskowolskiego. Chroni doliny rzeczne Warty, Widawki, Grabi, Oleśnicy, Niecieczy i Wierznicy. Wysokie brzegi doliny Warty, dochodzące w rejonie miejscowości Strońsko nawet do 45 metrów to wyjątkowe punkty widokowe na naturalne meandrujące koryta rzeczne. Strome zbocza, bogate w węglan wapnia, porastają murawy i zarośla kserotermiczne, co jak na centralną Polskę jest dużą osobliwością, zwykle występują one na południu kraju. Mokradła parku są siedliskami lęgowymi wielu, często rzadkich, gatunków ptaków. Są tu cztery rezerwaty przyrody. Wiele odcinków rzek, zwłaszcza Warty, ma charakter wyraźnych przełomów. Spływy kajakowe tą rzeką to świetna przygoda.

Jeśli lubisz wędrówki piesze i wycieczki rowerowe Aktywna Dolina Rzeki Warty jest właśnie dla Ciebie:


27 km szlaku rowerowego i pieszego
Wojsławice – Zduńska Wola – Piaski – Strońsko – Zapolice
8 miejsc odpoczynku rowerzystów
3 znakowane szlaki turystyczne:
3 kultury 3 religie – szlak niebieski, 18 km
Sportowi w naturze – szlak czerwony, 20 km
Przyłbice i rogatywki – szlak zielony, 12 km


ZABYTKI POWIATU:

  • Kościół parafialny pw. Wniebowzięcia NMP w Zduńskiej Woli,
  • Kościół Ewangelicko-Augsburski z XIX w. wraz z pastorówką i domem służby kościelnej w Zduńskiej Woli,
  • Dom tkacza w Zduńskiej Woli, ul. Kolbego 9,
  • Dom w Zduńskiej Woli, ul. Złotnickiego 6,
  • Dom w Zduńskiej Woli, ul. Złotnickiego 13,
  • Kościół pw. św. Urszuli w Strońsku (romański z XIII wieku),
  • Kościół cmentarny pw. św. Idziego w Szadku,
  • Kościół WNMP i św. Jakuba Apostoła w Szadku (gotycki z XIV wieku) z dzwonnicą obronną,
  • Kościół pw. św. Katarzyny w Korczewie (drewniany z XVIII wieku),
  • Dwór, oficyna i spichlerz w Prusinowicach,
  • Spichlerz i park w Przatowie Górnym,
  • Park w Woli Krokockiej,
  • Dwór w Rzepiszewie,
  • Dwór w Kalinowej,
  • Pałac i park w Pstrokoniach,
  • Zespół dworsko-pałacowo-parkowy w Wojsławicach,
  • Kaplica w Rembieszowie,
  • Kaplica w Strońsku,
  • Kapliczka przydrożna w Tymienicach.

źródło: https://www.powiatzdunskowolski.pl/

 


 

poniedziałek, 23 maja 2022

GMINA WISZNIA MAŁA

 


 

 
 
 

INTERAKTYWNA MAPA:

http://www.geo.wiszniamala.pl/serwis/index.php?project_id=wisznia

 

Wisznia Mała – gmina wiejska w województwie dolnośląskim, w powiecie trzebnickim. W latach 1975–1998 gmina położona była w województwie wrocławskim. Gmina sąsiaduje z północną częścią Wrocławia i jest położona między rzeką Widawą na południu a Wzgórzami Trzebnickimi na północy. Uprawia się tu zboża, buraki i rzepak. W części południowej przeważają gospodarstwa ogrodnicze, a w części północnej rozwija się sadownictwo. Siedzibą gminy jest miejscowość Wisznia Mała.


Gmina Wisznia Mała położona jest we wschodniej części województwa Dolnośląskiego. Obejmuje obszar pomiędzy rzeką Widawą na południu a Wzgórzami Trzebnickimi na północy.

Sąsiaduje od południa z miastem Wrocław, od północnego zachodu z gminą Oborniki Śląskie, od północnego wschodu z gminą Długołęka, a od północy z gminą Trzebnica.

Łącznie obejmuje teren o powierzchni 10333 ha, z czego 1245 ha stanowi obszar leżący w granicach poligonu wojskowego.

W obrębie swoich granic administracyjnych posiada szesnaście jednostek osadniczych:

wieś gminna: Wisznia Mała

wsie sołeckie: Kryniczno, Krzyżanowice, Ligota Piękna, Machnice, Malin, Miennice, Ozorowice, Psary, Pierwoszów, Piotrkowiczki, Rogóż, Strzeszów, Szewce, Szymanów, Wysoki Kościół.

Ponadto, w granicach gminy zlokalizowane są trzy przysiółki: Gaj, Raków Wielki, Kalina;

oraz 3 osady: Cienin, Raków, Biskupice które położone są na części byłego poligonu wojskowego.

Gmina Wisznia Mała położona jest na obszarze wysokości od 110 - 247 m. npm (wzgórze Wiszniak położone w Piotrkowiczkach), o zróżnicowanych stosunkach morfologicznych. W obrębie gminy wyróżnia się następujące jednostki morfologiczne (wg rejonizacji przedsudeckiego obszaru Dolnego Śląska wg Walczaka) :

    dolina rzeki Widawy
    równina Oleśnicka
    wysoczyzna moreny dennej
    równina sandrowa
    doliny rzeczne
    Wzgórza Trzebnickie


ZARYS HISTORYCZNY:


Najstarsze ślady bytności człowieka na terenie gminy Wisznia Mała odnoszą się do epoki kamienia.

Jest to 7 stanowisk oznaczonych na podstawie przypadkowych, luźnych znalezisk. Z tej liczby 2 mają nieokreśloną lokalizację. Materiał jest tu ubogi; stanowią go trzy toporki kamienne, dwa krzemienne odłupki, jeden wiór i niezidentyfikowane narzędzie kamienne. Narzędzia kamienne datowane są na neolit, a pozostałe ogólnie na epokę kamienia. Na neolit można również przypuszczalnie datować fragmenty naczyń z odciskiem sznura. Biorąc pod uwagę przybliżoną i dokładną lokalizację nie można mówić o jakimś wyraźnym zagęszczeniu stanowisk epoki kamienia na obszarze gminy. Po dwa stanowiska występują w rejonie wsi Ligota Piękna, Piotrkowiczki, Psary i Szewce, a po jednym w Ozorowicach, Pierwoszowie i Rogoży.

Zauważyć można jedynie pewne współwystępowanie tych znalezisk z centrami osadniczymi epok późniejszych. Da się to chyba wytłumaczyć wspólną dla wszystkich społeczności potrzebą bliskości cieków wodnych lub odpowiednich gleb. O wiele więcej materiałów mamy na tym terenie z epoki brązu, kiedy to nie działały już żadne procesy geomorfologiczne mogące zatrzeć ślady osadnictwa, tak jak to się zapewne stało z pozostałościami koczowisk paleolitycznych. Na epokę brązu można datować tu 6 osad, 9 cmentarzysk ( w tym jedno halsztackie, ale mające swe początki w epoce brązu), 3 groby pojedyncze, 3 znaleziska luźne i 2 bliżej nie określone.

Z przeglądu materiałów z osad i przede wszystkim z cmentarzysk widać, że tereny te pod względem osadniczym stały się atrakcyjne dopiero dla ludności wywodzącej się z kręgu tzw. pól popielnicowych. Ściślej mówiąc chodzi tu o kulturę łużycką. Choć niestety nie możemy dokładnie określić typologii poszczególnych zabytków, to jednak opierając się na chronologii podawanej przez osoby badające te stanowiska, można wyznaczyć ogólne ramy chronologiczne wyraźnego nasilenia osadnictwa w epoce brązu na tym terenie. Są to okresy III, IV i V. Należy zauważyć, że w większości stanowiska z tych okresów funkcjonują jeszcze w okresie halsztackim epoki żelaza, co przemawiało by za istnieniem na tym terenie dość dużej stabilizacji osadnictwa kultury łużyckiej.

Jak wynika z planigrafii osady nie oddalały się zbytnio od cieków lub bezpośrednio z nimi sąsiadowały. Na omawianym terenie ludność kultury łużyckiej zakładała cmentarzyska prawie wyłącznie na wzgórzach. Nie można natomiast zauważyć jakiegoś uzależnienia lokalizacji osad od typu gleb. Wydaje się, że priorytetem przy wyborze miejsca pod zasiedlenie była dla tej ludności względna bliskość cieków. Najprawdopodobniej osiedlano się na skrajach kompleksów leśnych, w pobliżu strumieni, przy czym ukształtowanie terenu nie miało decydującej roli poza tendencją do unikania pofałdowanego obszaru wzgórz na północy.


WARTO ZOBACZYĆ:

 

Kryniczno:

Kościół parafialny p.w. św. Stanisława wpisany do rejestru zabytków pod numerem 1714 decyzją z dnia 20. VI 1966 r.
Krzyżanowice:

Grodzisko w samej wsi, wpisane do rejestru zabytków pod numerem 1296/773.

Machnice:

Pałac (ok. 1830 r.; w 2 poł. XIX w. do bocznej ściany pałacu dobudowano dwukondygnacyjną część z wieloboczną przybudówką), spichlerz i budynek gospodarczy (I poł. XIX w.) wpisany do rejestru zabytków pod numerem 441/W decyzją z dn. 13. IV 1979 r.

Malin:

Pałac i park wpisane do rejestru zabytków pod nr. 454/W decyzją z dn. 29. XI 1980 r.

Mienice:

Pałac wpisany do rejestru zabytków pod nr 640/W decyzją z dn. 30. V 1990 r.

Ozorowice:

Kościół filialny p.w. św. Jana Chrzciciela wpisany do rejestru zabytków pod nr 1205 decyzją z dn. 15. XII 1964 r.

Dwór wpisany do rejestru zabytków pod nr 1206 decyzją z dn. 15. XII 1964 r.

Piotrkowiczki:

Kościół filialny p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa i dzwonnica,wpisane do rejestru zabytków pod nr 1718 decyzją z dn. 20. VI 1966 r.

Strzeszów:

Kościół filialny p.w. św. Jadwigi, obecnie p.w. Podwyższenia Krzyża wpisany do rejestru zabytków pod nr 1040 decyzją z dn. 23. I 1964 r.

Pałac wpisany do rejestru zabytków pod nr 450/W decyzją z dn. 10. X 1980 r.
Szewce:

Kościół parafialny p.w. św. Anny wpisany do rejestru zabytków pod nr 1209 decyzją z dn. 15. XII 1964 r.

Wisznia Mała:

Park i pałac wpisane do rejestru zabytków pod nr 418/W decyzją z dn. 29.VI 1978 r.

Wysoki Kościół:

Kościół parafialny p.w. Niepokalanego Serca NMP oraz kaplica cmentarna, wpisane do rejestru zabytków pod nr 646/W decyzją z dn. 29. V 1990 r.

Kaplica przy kościele Niepokalanego Serca NMP wpisana do rejestru zabytków pod nr 1723 decyzją z dn. 20.VI 1966 r.

Trasy turystyczne i rowerowe - Gmina Wisznia Mała oferuje różnorodne szlaki turystyczne biegnące przez najpiękniejsze zakątki gminy, które połączone są w system regionalnych tras turystycznych. Ponadto na terenie gminy występuje kilka ścieżek rowerowych tworzących system zwartych dróg do komunikacji rowerowej. Główne ścieżki przebiegają poprzez zewnętrzne miejscowości gminy. Do najważniejszych z nich należą szlaki rowerowe rozpoczynające swój bieg poza granicami gminy i biegnące przez takie miejscowości jak Psary, Szymanów, Szewce, Ozorowice, Strzeszów, Piotrkowiczki. Drugim z najważniejszych szlaków rowerowych jest ścieżka przebiegająca przez miejscowości: Psary, Kryniczno, Malin, Pierwoszów, Wysoki Kościół, Machnice. 

źródło: www.wiszniamala.pl