marquee

☞ www.promogadzety.blogspot.com ☜

niedziela, 30 stycznia 2022

MIASTO KIELCE

 

 

 

 

 


FILM PROMOCYJNY:

https://www.youtube.com/watch?v=1D6s4MVWXsA


Kielce – miasto na prawach powiatu w południowo-wschodniej Polsce, stolica województwa świętokrzyskiego. Położone w Górach Świętokrzyskich, nad rzeką Silnicą, historycznie w Małopolsce. Centralny ośrodek aglomeracji kieleckiej, stanowi regionalne centrum gospodarcze, naukowe, kulturalne oraz wystawienniczo-targowe.

Kielce to prawie 200- tysięczne miasto będące gospodarczą i turystyczną stolicą województwa świętokrzyskiego. Doskonałe położenie między dwiema stolicami Polski, Krakowem i Warszawą, sprawia, że jest to miasto o wysokim potencjale rozwojowym.

Ze względu na wyjątkowe walory geologiczne Kielce są często nazywane „największym muzeum geologicznym pod otwartym niebem”. W kwietniu 2021 roku, dzięki wieloletnim staraniom inicjatywy partnerskiej "Geopark Świętokrzyski", obszar obejmujący gminy Kielce, Chęciny, Morawica, Nowiny i Piekoszów, uzyskał prestiżowy certyfikat Światowego Geoparku UNESCO. O unikalnych, idealnych dla rozwoju turystyki aktywnej walorach Kielc świadczy też fakt, iż niemal 50 % powierzchni miasta stanowią tereny cenne przyrodniczo, w tym 5 rezerwatów przyrody z najpopularniejszym rezerwatem Kadzielnia. To właśnie na Kadzielni można zjechać jedną z najdłuższych, bo mierzącą ponad 500 metrów, tyrolką w Polsce oraz zwiedzić liczący 140 metrów długości system jaskiniowy. Natomiast w sezonie letnim w Amfiteatrze na Kadzielni można wziąć udział w jednym z licznych koncertów.                                                                          

Ze względu na ukształtowanie terenu Kielce są także idealnym miejscem do uprawiania kolarstwa. Przez miasto przebiega kilka tras rowerowych na czele z najdłuższym szlakiem rowerowym w Polsce Green Velo. W zimie w Kielcach i najbliższej okolicy można również pojeździć na nartach. Na wielbicieli białego szaleństwa czeka bowiem 7 nowoczesnych, naśnieżonych stoków narciarskich wraz z niezbędnym zapleczem. Wśród licznych obiektów muzealnych polecanych do zwiedzania szczególne miejsce zajmuje Ośrodek Myśli Patriotycznej i Obywatelskiej będący dawnym, kieleckim więzieniem, Muzeum Zabawek i Zabawy posiadające jedną z największych kolekcji zabawek w Polsce, Muzeum Lat Szkolnych Stefana Żeromskiego znajdujące się w gmachu szkoły, do której uczęszczali m.in.: Stefan Żeromski, Bolesława Prus czy Gustaw Herling- Grudziński. Prawdziwą perłą XVII- wiecznej architektury z epoki Wazów jest również dawny Pałac Biskupów Krakowskich będący obecnie Muzeum Narodowym. Po trudach zwiedzania można się natomiast zrelaksować w przepięknie położonym Ogrodzie Botanicznym.

Kielce to również miasto z dobrym klimatem do rozwijania biznesu i inwestowania. To stąd wywodzą się takie firmy jak Echo Investment, Kolporter S.A. Holding Chemar S.A., Eiffage Polska Budownictwo, Wytwórcza Spółdzielnia Pracy Społem, Zakłady Wyrobów Metalowych „SHL” S.A., Iskra Zakłady Precyzyjne czy Vive Textile Recycling.  W ciągu ostatnich lat dzięki prężnie rozwijającym się Targom Kielce, miasto stało się również silnym ośrodkiem targowym i wystawienniczym. Najważniejsze z odbywających się tu imprez to: Międzynarodowy Salon Przemysłu Obronnego, Międzynarodowe Targi Budownictwa Drogowego, Infrastruktury, Maszyn Budowalnych i Pojazdów Specjalistycznych oraz Międzynarodowa Wystawa Budownictwa i Wyposażenia Kościołów, Sztuki Sakralnej i Dewocjonaliów SACROEXPO.


GOSPODARKA:


Podstawą rozwoju gospodarczego miasta była – począwszy od XV wieku – eksploatacja i przetwórstwo surowców mineralnych: rud żelaza, miedzi i ołowiu oraz marmurów i piaskowców. Po 1945 nastąpił rozwój przemysłu metalowego i maszynowego, powstały Zakłady Urządzeń Chemicznych Armatury Przemysłowej "Chemar" oraz Fabryka Łożysk Tocznych "Iskra". Dziś rozwija się tu m.in. przemysł budowlany, materiałów budowlanych, elektromaszynowy, a także spożywczy i przetwórczy. W Kielcach swoje siedziby mają m.in. Cersanit, Barlinek, Opoczno, Echo Investment, North Fish, Kolporter, Formaster S.A. Znajdują się tu także zakłady produkcyjne WSP Społem (producent Majonezu Kieleckiego), Kerry Polska, Vive Textile Recycling Sp zoo, Womar, Iskra, Chemar, DS Smith oraz SHL (znana głównie z produkcji motocykli starszej generacji). Targi Kielce są obecnie wiceliderem rynku targowego w Polsce. Od 2006 roku istnieje Kielecki Park Technologiczny, który przyciąga wiele innowacyjnych start-upów i inwestorów. W miejscowości działało Państwowe Gospodarstwo Rybackie Kielce.

PRZYRODA:

W granicach administracyjnych Kielc znajduje się część Chęcińsko-Kieleckiego Parku Krajobrazowego, Kielecki Obszar Chronionego Krajobrazu, a także 5 rezerwatów przyrody:

    Rezerwat przyrody Kadzielnia
    Rezerwat przyrody Biesak-Białogon
    Rezerwat przyrody Karczówka
    Rezerwat przyrody Ślichowice im. Jana Czarnockiego
    Rezerwat przyrody Wietrznia im. Zbigniewa Rubinowskiego

 

WARTO ZOBACZYĆ:

     Pałac Biskupów Krakowskich, wzniesiony w latach 1637–1641 przez Tomasza Poncino z inicjatywy biskupa Jakuba Zadzika. Przykład polskiej rezydencji z epoki dynastii Wazów. Pomimo licznych przekształceń dokonywanych w XIX w. przez rosyjskiego zaborcę, pałac zachował pierwotną bryłę, dekorację elewacji oraz oryginalny wystrój większości wnętrz. Od 1971 roku mieści się tu Muzeum Świętokrzyskie, natomiast od 1975 Muzeum Narodowe na tyłach którego znajduje się Ogród Włoski.
    Bazylika katedralna Wniebowzięcia NMP, wzniesiona w 1171 przez biskupa krakowskiego Gedeona, wielokrotnie przebudowywana w XVI, XVII i XIX wieku uzyskała wygląd wczesnobarokowej trójnawowej bazyliki.
    Kościół św. Wojciecha, powstał w miejscu najstarszej świątyni w Kielcach; jej początki sięgają X w; obecne zabudowania pochodzą z 1763 roku. Na placu przed kościołem zachowano fragment muru, przed którym hitlerowcy publicznie rozstrzelali w 1943 roku zakładników – żołnierzy Armii Krajowej.
    Kościół Trójcy Świętej, wybudowany w latach 1640-1644. Wyposażenie świątyni pochodzi głównie z XVIII wieku – barokowe i późnobarokowe ołtarze, ambona, trójkondygnacyjny chór oraz późnorenesansowa dekoracja stiukowa zdobiąca sklepienie kolebkowe z lunetami.
    Pałacyk Zielińskiego, w latach 1847–1858 był własnością Tomasza Zielińskiego, wielkiego orędownika kultury. Obecnie znajduje się tu Dom Środowisk Twórczych.
    Kościół i klasztor na wzgórzu Karczówka, zbudowany w latach 1624–1631, pierwotnie zasiedlony przez zakon bernardynów (rozwiązany przez władze carskie w 1864). Od 1957 gospodarzami obiektu są pallotyni.
    Kościół garnizonowy, dawna cerkiew, wzniesiona w latach 1902–1904, wzorowana na soborze Izaakowskim w Petersburgu. W okresie międzywojennym świątynię odremontowano i przystosowano do liturgii rzymskokatolickiej, przeznaczając ją na kościół garnizonowy pw. Matki Boskiej Królowej Polski. Wyposażenie wnętrza pochodzi głównie z 1926.
    Kościół ewangelicko-augsburski pw. Świętej Trójcy – jedna z nielicznych świątyń ekumenicznych w Polsce. Wybudowany w stylu klasycystycznym w 1837. Posiada jednonawowy korpus i wieżę od strony północnej. Użytkowany przez wyznawców Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego, Kościoła Polskokatolickiego i Kościoła Chrześcijan Wiary Ewangelicznej.
    Dworek Laszczyków, modrzewiowy dworek z 1788 roku, kryty łamanym gontem, z bielonymi ścianami i portykiem kolumnowym. Obecnie siedziba Muzeum Wsi Kieleckiej.
    Rynek, jego lokalizacja została wyznaczona jeszcze w średniowieczu. Zabudowa pochodzi głównie z XVIII i XIX w. Na skwerku przy Rynku znajduje się figura św. Tekli z 1765.
    Ulica Henryka Sienkiewicza, wytyczona w latach 20. XIX w. jako ulica Konstantego, później ulica Pocztowa. Główna ulica miasta, wyłączona z ruchu kołowego. Znajduje się tu szereg zabytkowych budowli, m.in. hotele Wersal i Bristol, Teatr im. Stefana Żeromskiego, a także będący przykładem architektury secesyjnej budynek Banku Gospodarki Żywnościowej.
    Synagoga – wybudowana w 1902 roku.
    Cmentarz żydowski – założony w 1868 roku.
    Cmentarz Stary, założony ok. 1800, początkowo przeznaczony zarówno dla katolików, jak i dla ewangelików, prawosławnych i unitów. Znajdują się tu cenne nagrobki żeliwne i kamienne oraz kaplice z początku XIX w.
    Park miejski im. Stanisława Staszica, założony w 1830 na terenie istniejącego ogrodu z XVIII w.
    Dworek Karscha, wzniesiony w I połowie XIX w. przez rodzinę Stumpfów. W latach 1888–1890 miał w tym dworze swoją pracownię słynny malarz – Jan Styka.
    Kaplica NMP Matki Kościoła, na kieleckiej Dąbrowie wzniesiona w 1866 roku.
    Kościół Świętego Krzyża, budowany od 1904 z przerwami a prace zakończyły się po 1945, parafia powstała 13 czerwca 1913 roku.
    Geopark Kielce
    Muzeum Narodowe w Kielcach – mieści się w pałacu biskupim. Zgromadzono tu cenne XVII- i XVIII-wieczne obrazy, meble, gobeliny nadające wnętrzom charakter zbliżony do dawnej siedziby magnackiej.
    Muzeum Wsi Kieleckiej – mieści się w zabytkowym Dworze Laszczyków. Prezentowane są tu głównie wystawy czasowe. Należący do muzeum park etnograficzny (skansen) znajduje się w pobliskiej miejscowości Tokarnia.
    Muzeum Historii Kielc – mieści się w zabytkowej kamienicy przy ul. św. Leonarda w ścisłym centrum miasta. Prezentuje dzieje Kielc na przestrzeni wieków.

źródło: www.kielce.eu; Wikipedia

 


 





sobota, 29 stycznia 2022

GMINA PRZEMĘT

 

 

 

 


WIRTUALNY SPACER PO GMINIE PRZEMĘT:

https://www.przemet360.pl/


Przemęt (194?–54 i 1973–76 gmina Mochy) – gmina wiejska w województwie wielkopolskim, w powiecie wolsztyńskim. Powstała w 1976 roku z połączenia gmin Bucz oraz Mochy. W latach 1976–1998 gmina położona była w województwie leszczyńskim.

Siedziba gminy to Przemęt.

Gmina Przemęt nazywana jest Krainą Kwitnącej Konwalii, a to za sprawą znajdującej się tu Wyspy Konwaliowej, na której rosną unikalne w skali całego świata różowe konwalie. Ten niespotykany nigdzie indziej ewenement przyrodniczy sprawił, iż to właśnie konwalia stała się symbolem tego terenu i znalazła swoje miejsce w logo gminy.

Gmina Przemęt położona jest na w zachodnio-południowej części Wielkopolski i stanowi jedną z trzech gmin tworzących powiat wolsztyński. Zajmuje obszar 225 km kwadratowych, który zamieszkuje około 14 000 osób.

Gminę tworzy 25 sołectw, obejmujących 27 wsi. Do największych miejscowości gminy, obok Przemętu zaliczają się Mochy, Kaszczor i Bucz.

Przemęt to gmina rolnicza łącząca tradycję z nowoczesnością. Zdecydowana większość ziem na terenie gminy wykorzystywana jest więc w rolnictwie (63,6 % ogółu ziem). Poza tym największym kapitałem gminy są spore obszary leśne (24,9% powierzchni) oraz duża liczba jezior (4,5% powierzchni), których jest tu aż 14. To właśnie te elementy zdecydowały o rozwoju turystyki i agroturystyki na tym terenie. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż prawie połowa obszaru gminy leży na terenie Przemęckiego Parku Krajobrazowego.

Teren Parku to wspaniałe miejsce do aktywnego wypoczynku. Na terenie gminy wyznaczone zostały turystyczne szlaki – piesze, rowerowe i konne. Liczne jeziora i kanały tworzą wspaniałe miejsce dla żeglarzy i kajakarzy. Przez gminę wiedzie także Szlak Cysterski, a piękno tego terenu podziwiać można z wieży widokowej w Siekowie.

Rozwój turystyki, agroturystyki i rolnictwa indywidualnego sprawił, iż jeśli chodzi o gospodarkę to na terenie gminy rozwinął się głównie przemysł związany z wysokiej jakości przetwórstwem mięsa i produktów rolnych. Nowoczesne i prężnie działające przedsiębiorstwa są dowodem, że w gminie istnieje przyjazna atmosfera dla powstawania i rozwoju nowych firm oraz zakładów. Na terenie gminy utworzona została pod Podstrefa Przemęt Kostrzyńsko-Słubickiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej.

Gmina Przemęt w 2002 roku nawiązała współpracę międzynarodową z niemiecką gminą Bestensee. Od tego czasu kontakty obu gmin bardzo się rozwinęły i objęły swym zasięgiem wiele grup społecznych. W 2011 roku gmina Przemęt podpisała umowę partnerską z pomorską gminą Kobylnica. W 2020 roku Gmina Przemęt podpisała List intencyjny w sprawie umowy o partnerskiej współpracy z Gminą Kuślin, Gminą Trzcinica oraz Radą Naukową Polskiego Klubu Ekologicznego Małopolska.


GMINA PRZEMĘT W LICZBACH:

LICZBA LUDNOŚCI: 14 046

Powierzchnia gminy wynosi 22.531 ha, w tym lasy i zadrzewienia zajmują około 5.610 ha, co stanowi 24,9 % powierzchni terenu.

Tereny jezior to około 1.014 ha, co stanowi 4,5 % powierzchni gminy.

Ilość podmiotów gospodarczych zarejestrowanych na terenie gminy wynosi 988 (stan na 31.12.2019 r.).

Średni dochód budżetu gminy na jednego mieszkańca wynosi 5 126,04 zł (stan na 31.12.2019 r.)

Średni dochód podatkowy gminy na jednego mieszkańca wynosi 1 211,59 zł (stan na 31.12.2019 r.)


SYMBOLE POWIATU:

Herb Gminy Przemęt przedstawia postać św. Andrzeja z krzyżem na błękitnym tle. Niewątpliwie sakralny charakter herbu gminy związany jest z faktem, iż przez setki lat Przemęt oraz pobliskie wioski znajdowały się w posiadaniu zakonu cystersów. Więcej na ten temat w Historii, którą warto znać. Logo Gminy Przemęt to konwalia na tle zachodzącego słońca. Symbolika logo nawiązuje więc do unikalnej w skali świata różowej konwalii, występującej tylko na Wyspie Konwaliowej w gminie Przemęt. Pomarańczowe słońce to symbol ciepła i wspaniałej pogody, Logo Gminy Przemętna którą liczyć mogą przybywający do nas turyści i goście. Elementem współtworzącym logo jest hasło „Przemęt – Kraina Kwitnącej Konwalii”. Twórcą logo jest artysta plastyk Kazimierz Sita – wykładowca poznańskiej Akademii Sztuk Pięknych.


WARTO ZOBACZYĆ:

Barchlin - dwór w formie willi neorenesansowej

Bucz - Kościół pw. św. Barbary w Buczu

Pałac w Buczu

Kaszczor - Kościół pw. św. Wojciecha w Kaszczorze

Kościół ewangelicki w Kaszczorze

Popowo Stare - dwór Szołdrskich z lat 1775-1785

Przemęt - Kościół pw. św. Jana Chrzciciela w Przemęcie 

Kościół pw. św. Piotra i Pawła w Przemęcie

Kościół pw. św. Andrzeja w Przemęcie

Siekowo - Pałac w Siekowie

Kościół pw. Niepokalanego Poczęcia NMP w Siekowie

Sokołowice - klasycystyczny dwór, zbudowany dla Andrzeja Skarżyńskiego wraz z założeniem parkowym

Wieleń - Kościół pw. Narodzenia NMP w Wieleniu

Przemęcki Park Krajobrazowy

Wyspa Konwaliowa

Torfowisko nad Jeziorem Świętym

Jezioro Trzebidzkie

Kanapa Naopleona (gliniana, usytuowana w lesie)

Głaz narzutowy w Leśnictwie Przemęt

Zagroda u Rzeźbiarza w Górsku

Stara Chata u Kowola w Kluczewie

Wieża widokowa w Siekowie

Wieża widokowa w Kaszczorze

źródło: www.przemet.pl

 


 




POWIAT MONIECKI

 

 

 

 


FILM PROMOCYJNY O POWIECIE MONIECKIM:

https://www.youtube.com/watch?v=M0zVQwt2VWo&feature=emb_imp_woyt


Powiat moniecki – powiat w Polsce (województwo podlaskie), utworzony w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Mońki.

W skład powiatu wchodzą:

    gminy miejsko-wiejskie: Goniądz, Knyszyn, Mońki
    gminy wiejskie: Jasionówka, Jaświły, Krypno, Trzcianne
    miasta: Goniądz, Knyszyn, Mońki


Obejmuje on obszar 138 259 ha, co stanowi 7% powierzchni województwa. Mieszka tu ponad 42 tysiące osób, czyli ok. 3,6% ludności Podlasia.

Teren powiatu odznacza się wieloma walorami przyrodniczymi i historycznymi. Ze względu na położenie geograficzne i warunki społeczno-gospodarcze posiada duże możliwości rozwoju rolnictwa i turystyki.

"Ziemie między Narwią a Bugiem mało mają sobie równych w naszej ojczyźnie. Jest tu pięknie o każdej porze roku. Uczulone na uroki krajobrazów oko odnajdzie w nich rzeczy zachwycające nawet pośród jesiennych mgieł i zimowej ciszy, najpiękniej jednak jest wiosną. Nieregularny bieg rzek, płynących polodowcowymi, zabagnionymi dolinami, gruba pokrywa śniegu i lodu powodują, że okolice, gdzie Biebrza wpada do Narwi, zamieniają się w ogromne rozlewiska.(...)"

Włodzimierz Puchalski (1909-1979)
wybitny polski przyrodnik, artysta fotografik, prekursor polskiego filmu przyrodniczego.


SYMBOLE POWIATU:


Współczesna heraldyka samorządowa odwołuje się, do występującej tylko w Polsce, zasady heraldycznej: szlacheckiej, ziemskiej oraz miejskiej – datowanej od drugiej połowy XIII do połowy XVI wieku, która to charakteryzowała się jednobarwnym polem tarczy z jednym lub dwoma znakami heraldycznymi. Biorąc pod uwagę używane na terenie powiatu herby samorządowe oraz ich historię zasadnym jest powrócić do dwóch najstarszych herbów miejskich z terenu powiatu tj. Goniądza i Knyszyna. Odnosiły się one do fauny jaka żyła na tutejszym terenie w okalających bagnach i puszczach. Wybór łosia jest konsekwencją dotychczasowej symboliki występującej na terenie obecnego powiatu. Łoś obecnie jak i w przeszłości królujący na tych obszarach symbolizuje królewskie zwierzę, jak i bagienny charakter powiatu. Rozpatrując przeszłość regionu, jego położenie na styku Mazowsza i Podlasia przedstawimy dwa przedmioty heraldyczne symbolizujące styk dwóch regionów, z podziałem pola tarczy charakterystycznych dla herbu województwa podlaskiego z czasów Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Pola tarczy – czerwone, w części prawej książęcy Orzeł Biały, mazowiecki. Po lewej stronie srebrny wizerunek łosia o złotych rogach i racicach w pozycji wspiętej. Dobór barw: srebra (bieli), złota (żółci) i czerwieni jest nawiązaniem do barw państwowych Orła Białego i zarazem Mazowsza, z którym to region ten był identyfikowany od średniowiecza do czasów nowożytnych.

ZARYS HISTORYCZNY:


Powiat Moniecki powstał 1 kwietnia 1954 roku. Siedzibą powiatu stała się centralnie położona miejscowość - wieś Mońki. Powiat Moniecki powstał z terytorium wydzielonego z powiatu białostockiego, w jego skład wchodziły dwa miasta Goniądz i Knyszyn oraz gminy Goniądz, Jaświły, Krypno, Trzcianne i Kalinówka. W historii Powiatu Monieckiego ciekawostką jest jego siedziba, gdyż Mońki nie były miastem, nie stanowiły nawet własnej gminy. Prawa miejskie uzyskały dopiero w 1965 roku. W takiej postaci Powiat Moniecki, funkcjonował do reformy administracyjnej w 1975 roku, kiedy to wszystkie powiaty w Polsce przestały istnieć.

Powiat Moniecki utworzony został ponownie w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej. Symboliczne przekazanie wspólnocie samorządowej i władzom powiatu monieckiego odpowiedzialności za sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym odbyło się na Zamku Królewskim w Warszawie. Siedzibą Powiatu Monieckiego jest miasto Mońki, a w jego skład wchodzą 3 gminy miejskie: Mońki, Goniądz, Knyszyn oraz 4 gminy wiejsko-miejskie: Krypno, Trzcianne, Jaświły i Jasionówka. Dzisiejszy Powiat Moniecki zamieszkuje około 42 tysiące osób, czyli ok. 3,6% ludności Podlasia, a powierzchnia powiatu wynosi 1385 km2. Powiat Moniecki jako jednostka samorządu terytorialnego wykonuje określone zadania publiczne przede wszystkim z zakresu edukacji, ochrony zdrowia, pomocy społecznej, aktywizacji rynku pracy, ochrony środowiska, rolnictwa, kultury, sportu i turystyki. Powiat Moniecki odznacza się unikatowymi na skalę europejską atutami przyrodniczymi, co sprzyja rozwojowi gospodarczemu regionu, zarówno w produkcji zdrowej żywności, jak i branży turystycznej. Walorem powiatu jest Biebrzański Park Narodowy i występujący Obszar Natura 2000. Na terenie Powiatu Monieckiego znajduje się zespół XIX-wiecznych carskich fortyfikacji - Twierdza Osowiec oraz wiele zabytków sakralnych.

Od 11 listopada 2011 r. Powiat Moniecki posiada własne zgodne z heraldyką symbole, które podczas uroczystej Sesji Rady Powiatu w Mońkach ustanowiła Rada Powiatu w Mońkach. Symbole nawiązują zarówno do historii ziem powiatu jak i fauny występującej dawniej i obecnie na terenie powiatu. W tarczy herbowej Powiatu Monieckiego znalazł się królewski Orzeł Biały, mazowiecki i łoś symbolizujący królewskie zwierzę, jak i bagienny charakter powiatu. Rok 2014 natomiast to podwójny jubileusz Powiatu Monieckiego: 60-lecie powstania pierwszego Powiatu Monieckiego i 15-lecie istnienia samorządowego powiatu w Mońkach.


WARTO ZOBACZYĆ:


Biebrzański Park Narodowy

Twierdza Osowiec

Carska Droga

Puszcza Knyszyńska

Królewskie miasto Knyszyn

Kirkut w Knyszynie

Jezioro Zygmunta Augusta

Otulina Narwiańskiego Parku Narodowego

Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia w Krypnie

Chata wielkiego przyrodnika (wieś Morusy)

Regionalna Izba Doliny Biebrzy w Laskowcu

Układ przestrzenny miast Goniądz i Knyszyn oraz miejscowości Jasionówka. Wrzecionowaty kształt centrum miasta połączony ze Starym Rynkiem jest XV – XVI wiecznym układem ulic. Rynek kwadratowy (z odchodzącymi od niego ulicami) i przedmieściem. Siatka ulic w mieście jest nieregularna, rozwijająca się wraz z potrzebami rozbudowy.

 
Lamus plebański w Knyszynie (rok budowy 1818 r.) i Kalinówce Kościelnej (rok budowy 1783r.). Lamusy zbudowane są z drewna na planie prostokąta. Początkowo służyły do przechowywania cennych przedmiotów i wchodziły w skład zabudowań dworskich. Z biegiem czasu lamusy stawiano w zabudowaniach chłopskich w pobliżu domu i przechowywano w nich żywność, zboże i sprzęt gospodarczy.

 
Dworzec kolejowy w Mońkach, który został zbudowany w latach 30. XX wieku wg projektu Stefana Szyllera. W latach II wojny światowej stacja w Mońkach była wykorzystywana przez okupantów do wywózek ludności. Zniszczona podczas II wojny światowej przez wojska niemieckie. Odbudowana ze zniszczeń po wojnie na starych fundamentach. Dworzec kolejowy w Mońkach posiada wartości artystyczne i stanowi przykład budownictwa kolejowego zrealizowanego w stylu dworkowym. Dworzec swą formą nawiązuje do dworu szlacheckiego, stanowiącego symbol polskości i rodzimych tradycji.

Na terenie Powiatu zachowały się również młyny wodne w Sikorach, Kalinówce, Zabielu oraz Dolistowie Starym.

źródło: www.monki.pl; http://www.turystyka.monki.pl

 


 





środa, 26 stycznia 2022

AGENCJA ROZWOJU REGIONALNEGO "AGROREG" SA W NOWEJ RUDZIE

 

 

 


Agencja Rozwoju Regionalnego "AGROREG" S.A. z siedzibą w Nowej Rudzie została powołana w 1991 r. . Głównym celem powołania Agencji było stworzenie instytucji kapitałowej, która na terenie o wysokim bezrobociu będzie działała na rzecz restrukturyzacji, rozwoju i upowszechniania standardów Unii Europejskiej.

Misją Spółki jest działalność na rzecz  rozwoju przedsiębiorczości i redukcji bezrobocia.

Cele Agencji realizowane są poprzez działalność informacyjną, szkoleniową i doradczą. Nasze usługi kierowane są przede wszystkim do sektora mikro, małych i średnich przedsiębiorstw oraz osób zamierzających uruchomić działalność gospodarczą.

Priorytetowo traktujemy przedsiębiorczość, dla której świadczymy usługi w zakresie wsparcia finansowego rozwoju firm, przygotowania terenów i powierzchni pod inwestycje oraz zarządzania projektami.

Obecnie Spółka realizuje m. in. unijne programy pożyczkowe na terenie 3 województw (dolnośląskiego, wielkopolskiego i lubuskiego).

Przedsiębiorstwom z Dolnego Śląska oferujemy m.in. wsparcie w formie niskooprocentowanych pożyczek unijnych na rozwój, inwestycje, innowację oraz na założenie własnej działalności gospodarczej. Ponadto wspieramy przedsiębiorstwa przechodzących procesy restrukturyzacyjne oraz ich pracowników przewidzianych do zwolnienia, zagrożonych zwolnieniem oraz zwolnionych z przyczyn dotyczących zakładu pracy. Oferujemy dofinansowanie usług rozwojowych dla MMŚP, takich jak kursy, szkolenia, studia podyplomowe, itp..

Korzystając z szerokiej oferty usługowej Agencji Rozwoju Regionalnego "AGROREG" S.A.  mogą Państwo liczyć na:

    > kompleksowe wsparcie informacyjne,
    > wysoką jakość świadczonych usług oraz ich terminowość,
    > profesjonalizm ich świadczenia.

Spółka posiada certyfikat zarządzania jakością ISO 9001:2015.


Wynajem powierzchni

Agencja Rozwoju Regionalnego AGROREG S. A. w Nowej Rudzie jest podmiotem zarządzającym Noworudzkim Parkiem Przemysłowym (NPP), w ramach którego udostępnia tereny i powierzchnie z przeznaczeniem na działalność produkcyjną, magazynową i administracyjną.

Misją Noworudzkiego Parku Przemysłowego jest pobudzenie rozwoju lokalnej przedsiębiorczości oraz pozyskanie inwestycji zewnętrznych.

Podstawowe cele funkcjonowania Noworudzkiego Parku Przemysłowego to:

1. Stworzenie i rozwój regionalnej infrastruktury przemysłowej;
2. Stworzenie warunków do rozwoju przedsiębiorczości;
3. Podnoszenie kwalifikacji pracowników zatrudnionych na terenie Parku;
4. Zmniejszenie bezrobocia na terenie Regionu.

Aktualnie do wynajęcia posiadamy następujące wolne lokale użytkowe:

✅ w Nowej Rudzie przy ul. Armii Krajowej 15
lokal o powierzchni 120 m² na I piętrze budynku,
lokal o powierzchni 45 m² na II piętrze budynku.

✅ w Nowej Rudzie przy ul. Kłodzkiej 27 (siedziba Agencji Rozwoju Regionalnego "AGROREG" S. A.)
lokal o powierzchni 67 m², na III piętrze budynku.


Wyżej wymienione lokale wyposażone są w instalację elektryczną, CO, wodno –kanalizacyjną, sieć telefoniczną oraz komputerową i są przystosowane do działalności produkcyjnej oraz biurowej. Warunki najmu do uzgodnienia.

Do Państwa dyspozycji oddajemy również wielofunkcyjną salę multimedialną przeznaczoną na organizację: pokazów i prezentacji, seminariów, szkoleń i wykładów, wideokonferencji i konferencji oraz spotkań biznesowych. Sala posiada 77 miejsc siedzących z pełnym zapleczem oraz ze sprzętem nagłaśniającym o wysokiej jakości technicznej.  Proponujemy preferencyjne warunki najmu.

źródło: https://www.agroreg.com.pl/

 


 

POWIAT BUSKI

 

 

 

 FILM PROMOCYJNY:

https://www.powiat.busko.pl/pl/charakterystyka-powiatu/film-promocyjny.html


Powiat buski – powiat w Polsce (województwo świętokrzyskie), utworzony w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Busko-Zdrój.

W skład powiatu wchodzą:


    gminy miejsko-wiejskie: Busko-Zdrój, Nowy Korczyn, Pacanów, Stopnica, Wiślica
    gminy wiejskie: Gnojno, Solec-Zdrój, Tuczępy
    miasta: Busko-Zdrój, Nowy Korczyn, Pacanów, Stopnica, Wiślica

Powiat buski położony jest w południowo-wschodniej części województwa świętokrzyskiego i graniczy z powiatami: kazimierskim, pińczowskim, kieleckim, staszowskim oraz należącym do województwa małopolskiego – powiatem dąbrowskim. Powiat zajmuje obszar 96 739 ha. W skład powiatu buskiego wchodzi osiem gmin: Busko-Zdrój, Gnojno, Nowy Korczyn, Pacanów, Solec-Zdrój, Stopnica, Tuczępy, Wiślica. Zamieszkuje go ponad 75 tys. osób. Przez powiat przebiegają dwie drogi krajowe, są to drogi: numer 73 Kielce-Tarnów i numer 79 Sandomierz-Kraków.

Powiat buski leży w malowniczej Niecce Nidziańskiej, pomiędzy Górami Świętokrzyskimi i Wyżyną Krakowsko-Częstochowską. Są to tereny równinne, lekko pofałdowane. Niezwykłej malowniczości przydają im wyżłobione w lessach płytkie wąwozy i jary, rozległe łąki, doliny rzeczne, liczne zagajniki i stawy. Do Wisły, stanowiącej wschodnią granicę powiatu, zmierzają wszystkie rzeki regionu, w tym przede wszystkim Nida, stanowiąca główną oś całej południowej części województwa. Duże fragmenty powiatu wchodzą w skład dwóch obszarów zaliczonych do Europejskiej Sieci Ekologicznej Natura 2000 – „Dolina Nidy” i „Ostoja Nidziańska” oraz dwóch parków krajobrazowych – Nadnidziańskiego i Szanieckiego. Utworzono tu wiele pomników przyrody i rezerwatów, w których można podziwiać zjawiska krasu gipsowego, florę i faunę słonolubną.

Do bogactw geologicznych powiatu należą złoża gipsu i siarki oraz ich pochodne, a także złoża borowiny. Na terenie powiatu występują bogate złoża wód leczniczych: siarczanosłonych i solanek jodkobromkowych. Zasoby te przyczyniły się do powstania i rozwoju lecznictwa uzdrowiskowego w Busku-Zdroju i Solcu-Zdroju. Zlokalizowane są tutaj liczne specjalistyczne sanatoria i zakłady przyrodolecznicze, dysponujące bogatą bazą leczniczą i zatrudniające wyspecjalizowaną kadrę medyczną. Leczone są tu min. schorzenia reumatologiczne, pourazowe i neurologiczne, dermatologiczne, układu krążenia i choroby cywilizacyjne.

Region, w którym jest położony powiat buski ma bogatą historię. Ziemia ta należy do najstarszych ośrodków chrześcijaństwa i może poszczycić się mianem kolebki polskiej państwowości. Tu miało swoją stolicę państwo Wiślan, a w XIII wieku Wiślica była silnym grodem kasztelańskim. Historię tego terenu dokumentują wspaniałe zabytki na czele z Bazyliką Mniejszą w Wiślicy i w Pacanowie oraz kościoły w Gorysławicach, Chotlu Czerwonym, Chotelku Zielonym, Stopnicy, Szańcu, Nowym i Starym Korczynie, Gnojnie, Kargowie, Zborówku, Świniarach i Busku-Zdroju. Należą one do najcenniejszych obiektów sakralnych w Polsce.

Powiat buski to typowy region rolniczy, gdzie nie ma wielkich ośrodków przemysłowych. Na jego terenie funkcjonuje wiele gospodarstw agroturystycznych a uzdrowiskowy charakter powiatu podnosi atrakcyjność regionu. Powiat posiada dobrze zorganizowaną i szeroką bazę rekreacyjną. Busko-Zdrój ma bardzo szeroko rozbudowaną bazę noclegowo-gastronomiczną. Liczne pensjonaty, domy gościnne, hoteliki, restauracje i kawiarnie zapewniają wygodę i umiarkowane ceny.

Miłośnikom pięknej przyrody i kameralnych form wypoczynku proponujemy urlop w gospodarstwach agroturystycznych. Na uwagę zasługują możliwe długie spacery po uroczych lasach, połączone z udanym grzybobraniem, wędkowanie, nauka jazdy konnej, przejażdżki bryczkami, zimą kuligi, nauka stolarstwa artystycznego i tkania na krosnach, ogniska czy spożywanie posiłków regionalnych.

Dużą atrakcją powiatu buskiego jest Koziołek Matołek – bohater komiksu dziecięcego autorstwa Kornela Makuszyńskiego. Rozsławił on Pacanów na całą Polskę – bawiąc i ucząc młodszych i starszych. Pacanów otrzymał miano Europejskiej Stolicy Bajki i może poszczycić się wspaniałą, nowo wybudowaną siedzibą Europejskiego Centrum Bajki im. Koziołka Matołka w Pacanowie
z ofertą kulturalną i edukacyjną dla dzieci i młodzieży a także ich rodziców i dziadków.

Powiat buski słynie również z licznych, popularnych w kraju imprez kulturalnych, do których należą, odbywające się w Busku-Zdroju: Międzynarodowy Festiwal Muzyczny im. Krystyny Jamroz, Ogólnopolski Festiwal Piosenki „Niechaj zabrzmi Bukowina” im. Wojtka Belona, Buskie Spotkania z Folklorem, Przegląd Orkiestr Dętych Ochotniczych Straży Pożarnych, Lato z Chopinem, Wystawa Fotografii „Ponidzie”, Dni Buska-Zdroju, Festiwal Zdrowia, a także Festiwal Kultury Dziecięcej w Pacanowie, Kingonalia w Nowym Korczynie czy Europejskie Dni Wiślicy.


WARTO ZOBACZYĆ:

WILLA POLONIA

KAPLICA ZDROJOWA PW. ŚW. ANNY

KOMPLEKS #TĘŻNIABUSKO

DZOWNNICA W WISLICY

Bazylika Mniejsza oraz podziemia w Wiślicy

Dom Długosza w Wiślicy

Dwór w Radzanowie

Dwór w Szańcu "Murowaniec"

Dwór w Widuchowej

Galeria Sztuki „Zielona” BWA

Kościół filialny pw. św.Stanisława Bpa w Chotelku

Kościół pw. NP NMP w Busku-Zdroju

Kościół pw. św. Bartłomieja w Chotlu Czerwonym

Kościół pw. św. Jakuba Starszego w Szczaworyżu

Kościół pw. św. Marii Magdaleny w Dobrowodzie

Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Szańcu

Kościół w Starym Korczynie

Muzeum Regionalne w Wiślicy

Ośrodek "Świętokrzyski Sztetl" w Chmielniku

Pawilon Archeologiczny w Wiślicy

Zespół kościoła cmentarnego pw. św. Leonarda

źródło: https://www.powiat.busko.pl/; https://busko.travel

 


 




 

sobota, 22 stycznia 2022

POWIAT PRZASNYSKI

 

https://samorzad.gov.pl/web/powiat-przasnyski


Powiat przasnyski – powiat w Polsce, w północnej części województwa mazowieckiego, utworzony w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Przasnysz.

W skład powiatu wchodzą:

    gminy miejskie: Przasnysz
    gminy miejsko-wiejskie: Chorzele
    gminy wiejskie: Czernice Borowe, Jednorożec, Krasne, Krzynowłoga Mała, Przasnysz
    miasta: Przasnysz, Chorzele

Powiat przasnyski
położony jest w północnej części województwa mazowieckiego. Jego obszar obejmuje 1219 km2, co stanowi około 0,4% powierzchni Polski i 3,4% powierzchni województwa mazowieckiego oraz liczy 52 511 mieszkańców według danych GUS za rok 2019. Na wschodzie graniczy z powiatem ostrołęckim, na południowym wschodzie z powiatem makowskim, na południowym zachodzie z powiatem ciechanowskim, na zachodzie z powiatem mławskim, na północnym zachodzie z powiatem nidzickim, a na północy z powiatem szczycieńskim. Obszar administracyjny powiatu przasnyskiego obejmuje 7 g min, 2 miasta, 186 sołectw i 225 miejscowości. W skład powiatu wchodzą następujące gminy: Przasnysz, Chorzele wraz z miastem Chorzele, Czernice Borowe, Jednorożec, Krasne, Krzynowłoga Mała oraz gmina miejska Przasnysz. Według obowiązującego podziału statystycznego (NTS 3), powiat należy do podregionu ostrołęcko-siedleckiego. Jego obszar jest tzw. „Bramą na Mazury”.


ŚRODOWISKO NATURALNE:

Powiat przasnyski zaliczany jest do wschodniej części Wysoczyzny Ciechanowskiej (należącej do makroregionu Niziny Północnomazowieckiej) usytuowanej na pograniczu z Równiną Kurpiowską, wchodzącą w skład Nizin Środkowopolskich. Niewielkie obrzeża północno-zachodniej części powiatu leżą w obrębie Wzniesień Mławskich – najbardziej malowniczego obszaru powiatu. Ze względu na znaczną wysokość (235 m.n.p.m.) i dominującą szatę roślinną, nazywany jest „Górami Dębowymi”. Na pozostałych obszarach dominuje mało urozmaicony krajobraz równinny. Geologicznie powiat zbudowany jest z utworów moreny czołowej. Zaznaczają się tu dwa wały morenowe. Jeden z nich ciągnie się z rejonu Mchowa w kierunku północno-zachodnim do granic powiatu (w kierunku wsi Krzynowłoga Mała), drugi z rejonu wsi Osówiec Szlachecki w kierunku zbliżonym do pierwszego. Klimat powiatu przasnyskiego podobnie jak całego województwa mazowieckiego, ma charakter przejściowy, pomiędzy morskim, a kontynentalnym. Wraz z przemieszczaniem się na wschód, coraz mocniej zaznaczają się wpływy klimatu kontynentalnego, co ma bezpośrednie przełożenie na niższe średnie temperatury w zimie, większe roczne amplitudy temperatur oraz krótszy okres wegetacyjny. Przeciętne opady wahają się w granicach 450-600 mm i są niższe od średniej krajowej o około 50 mm.


ZARYS HISTORYCZNY:


Powstanie powiatu przasnyskiego jest związane z reformą systemu sądownictwa książęcego na obszarze Mazowsza w XVI wieku. Sądy ziemskie nie posiadały wtedy stałych siedzib, lecz dokonywano objazdów całego terytorium, zatrzymując się na pewien czas w kluczowych ośrodkach. Okolice tych ośrodków wraz z mieszkańcami podległymi jurysdykcji sądów ziemskich tworzyły powiaty. Na czele powiatów z rozległymi uprawnieniami o charakterze administracyjno-sądowym stali starostowie.

W okresie staropolskim powiat przasnyski zajmował obszar ok. 1.825 km2, będąc pod tym względem największym spośród powiatów ziemi ciechanowskiej. Po trzecim rozbiorze w 1795 r. Region Przasnyski znalazł się w składzie pruskiej monarchii Hohenzollernów, jako część tzw. Prus Nowowschodnich. W wyniku przeprowadzonych przez zaborcę zmian w podziale administracyjnym (1799 r.) powstał nowy powiat przasnyski, w skład którego weszły 3 dawne powiaty: ciechanowski, przasnyski i niedzborski. Powierzchnia powiatu wynosiła 2.743,4 km2, liczba ludności (1813 r.) - 53,8 tys.

W przedstawionym kształcie powiat funkcjonował do czasu carskiej reformy administracyjnej w 1866 r., po której jego obszar zmalał do 1.397,5 km2. W okresie I wojny światowej powiat przasnyski znalazł się w zarządzanym przez Niemców okręgu mławskim (1916 r.). W Drugiej Rzeczpospolitej Przasnysz był siedzibą powiatu w województwie warszawskim. Jego powierzchnia wynosiła 1.410,3 km2 z ludnością obliczoną w 1938 r. na 69 tys. osób. W czasie II wojny światowej tereny powiatu przasnyskiego zostały włączone do III Rzeszy, tworząc wespół z innymi powiatami północnego Mazowsza tzw. Rejencję Ciechanowską (Regierungsbezirk Zichenau). Po zakończeniu II wojny światowej powiat przasnyski powrócił na mapę administracyjną kraju w kształcie z 1939 r. Przetrwał na niej z pewnymi zmianami aż do 1975 r., kiedy to tereny powiatu podzielono między nowo powstałe województwa: ostrołęckie i ciechanowskie. Z dniem 1 stycznia 1999 r. powiat przasnyski ponownie stał się elementem składowym mapy administracyjnej kraju.


WARTO ZOBACZYĆ:

Przasnysz:

Zespół kościoła parafialnego:
a) kościół murowany, późnogotycki, z lat 1474-1485, (na ścianie kościoła od strony N widoczna data wyciśnięta w cegle i wypalona: 1395, co przesuwałoby datę budowy wstecz), dobudowanie kruchty w I połowie XVI wieku, spalony w 1644 roku, odbudowany w 1645, ponownie spalony w 1792 roku, odbudowany w latach 1877-1878, przebudowany i remontowany w roku 1890,
b) dzwonnica murowana gotycka z 4. ćwierci XV wieku, podwyższona na przełomie XVI/XVII wieku.

Zespół klasztorny bernardynek, obecnie kapucynek:
a) kościół murowany, barok, z lat 1609-1616, spalony w 1622 roku, odbudowany, spalony ponownie w 1645 roku, odbudowany w 1685 roku, i w latach 1786-1789, arch. Franciszek Szulc, remontowany w latach 1945-1946,
b) klasztor murowany, z lat 1609-1615, spalony w roku 1622, odbudowany, spalony ponownie w 1645, odbudowany w roku 1685 i w latach 1786-1789, arch. Franciszek Szulc, restaurowany w 1840 roku, Kazimierz Skórewicz i Kazimierz Tołłoczko, remontowany w latach 1945-1946.


Ratusz murowany, klasycystyczny, obecnie Urząd Miasta i Muzeum Historyczne, z 4. ćwierci XVIII wieku, remontowany w latach 1806, 1825-1829 i 1838, rozbudowany przed 1927 rokiem, remontowany w latach 1960 i 1979-1984.

Starostwo, obecnie bank, ul. 3. Maja nr 13, murowany, z lat 1920-1930.

Przytułek, właściciel Zgromadzenie SS. Miłosierdzia św. Wincentego, ul. Świerczewo nr 9, murowany, z lat 20. XX wieku.

Dom Kultury, ul. 3 Maja nr 16, murowany, z lat 30. XX wieku.

Poczta, obecnie PKO, ul. Ciechanowskiej nr 12, murowany, z 4. ćwierci XIX wieku.
   
Dom nr 2 przy ul. Dąbrowskiego, dawny teatr i remiza strażacka, potem kino, murowany, z końca XIX wieku.

Krasne:

Kościół parafialny murowany, gotycki, z 1482 roku, rozbudowany przez biskupa Franciszka Krasińskiego. Park z egzotyczną roślinnością i szpalerami grabowymi. Kapliczka przydrożna, murowana z I połowy XIX wieku.


Bogate:

Zespół kościoła parafialnego p.w. Św. Anny:
a) kościół murowany, gotycki, budowany przed 1481 rokiem, budowniczy Jan Zawisza z Bogatego (?), przebudowany w roku 1781, restaurowany w latach: 1799, 1856, 1861, odbudowany w latach 1921-25,
b) dzwonnica murowana, klasycystyczna, z końca XVIII wieku.
c) plebania drewniana, z 1 połowy XIX wieku.
2. Karczma, obecnie dom nr 53, właściciel S. Smoliński, murowany, z połowy XIX wieku.
3. Pozostałości zespołu dworskiego, właściciel Irena Klicka:
a) oficyna murowana, klasycystyczna, z przełomu XVIII / XIX wieku.
b) park krajobrazowy na powierzchni 1 ha.
Pomnik TADEUSZA KOŚCIUSZKI znajduje się przy kościele, odsłonięty w 1917 roku w setną rocznicę śmierci.


Chojnowo:


Z zabytków wymienić należy park podworski z XIX wieku o powierzchni 2 ha, z pomnikowymi klonami srebrzystymi i drzewami egzotycznymi. Ponadto w lesie chojnowskim znajdują się dęby, pomniki przyrody oraz stare wiązy zasługujące na ochronę. W lesie tym znajduje się również cmentarzyk żołnierzy z 1 wojny światowej

Czernice Borowe:


Kościół parafialny p. w. Św. Achacjasza i Towarzyszy. Parafia erygowana w 1398 roku staraniem Jakuba Poczty. W 1506 roku parafia Czernice Borowe została dołączona do dekanatu ciechanowskiego. Obecny kościół zbudowano zapewne w pierwszej połowie XVI wieku przy udziale Czernickich, późnogotycki. Dzwonnica murowana z początku XX wieku, neogotyk. Wzgórze pałacowe z ruinami pałacu z XVII wieku wraz z otoczeniem parkowym o pow. 3 ha. Cmentarzysko wczesnośredniowieczne. Na cmentarzu grzegalnym mogiła etnografa Stanisława Chełchowskiego.

Węgra:

Istnieje tu zespół sakralny: Kościół parafialny p. w. Św. Jana Chrzciciela. Parafia erygowana w 1398 roku. Kolejny kościół wzniesiony w 1730 roku staraniem Bartłomieja Węgierskiego, z zachowaniem zakrystii z 1533 roku. Kościół przebudowany w XIX wieku, remontowany w 1956 roku, drewniany, oszalowany, zakrystia murowana. Dzwonnica drewniana, z pierwszej połowy XVIII wieku. Brama wejściowa przy kościele, murowana, z XIX wieku. Znajduje się tu również cmentarzysko z okresu z I-IV wieku n. e. Na cmentarzu grzebalnym jest pomnik na mogile żołnierzy polskich poległych w walkach we wrześniu 1939 roku.

Obrąb:


Zespół pałacowy:
a) pałac murowany, wzniesiony około połowy XIX wieku dla Orłowskich lub Czaplickich, neogotyk, murowany z cegły, otynkowany, parterowy,
b) pozostałości parku podworskiego z pierwszej połowy XIX wieku, z okazami topól i jesionów oraz szpalerem grabowym,
c) brama murowana z 1 połowy XIX wieku,
d) stajnia, obecnie obora, murowana, z końca XIX wieku,
e) obora murowana, z końca XIX wieku.

Jednorożec:


Zespół kościoła parafialnego:
a) kościół drewniany, z 1918 roku, architekt W. Ferenc (obecnie rozebrany i zastąpiony kościołem murowanym),
b) dzwonnica drewniana z 1918 roku.

Skierkowizna:

1. Kościół parafialny p. w. Św. Izydora, drewniany, z 1840 roku, przeniesiony z Janowa w latach 1936-38. Parafia erygowana w roku 1938.
2. Dom nr 5, drewniany, z początku XX wieku.
W ostatnich latach zostału wybudowane tu nowe budynki parafialne a kościół ogrodzono niskim płotem murowanym z okrągłych głazów narzutowych.

Krzynowłoga Wielka:

1. Kościół parafialny murowany, z lat 1854-59, arch. Józef Iżycki, rozbudowany w latach 1886-89, remontowany w roku 1958.
2. Zespół dworski:
a) dwór murowany, z około połowy XIX wieku, przebudowany w roku 1890, częściowo zniszczony w latach 1914-18, remontowany w roku 1934.
b) park podworski z 1 połowy XIX wieku, o pow. 2 ha.
Były tu też figury przydrożne: przy drodze do Chorzel, na słupie, rzeźba ludowa św. Rocha, silnie zniszczona, druga przy drodze do Dąbrowy, na słupie rzeźba ludowa św. Jana Nepomucena, silnie zniszczona.

Krzynowłoga Mała:

1. Zespół kościoła parafialnego p. w. Św. Dominika:
a) kościół murowany, gotyk, z przełomu XV-XVI wieku, dwie baszty o charakterze obronnym, po 1918 roku dobudowano wieżę, przebudowany w XIX wieku i w roku 1924, remontowany w roku 1965,
b) plebania murowana, z początku XX wieku.
oraz kilka domów mieszkalnych.
Znajduje się tu również pomnik 41 Polaków rozstrzelanych w 1944 roku przez hitlerowców.

źródło: https://samorzad.gov.pl/web/powiat-przasnyski/

 


 







GMINA CHRZĄSTOWICE


 

https://chrzastowice.pl/7/strona-glowna.html

https://www.facebook.com/gminachrzastowice

 

https://www.youtube.com/channel/UC7o96Y1SoQXs0rH51iDVVNA/videos

 

Gmina Chrząstowice położona jest w bezpośrednim sąsiedztwie Opola, pomiędzy dwoma ważnymi szlakami komunikacji drogowej: w kierunku Częstochowy - droga nr 46 oraz w kierunku Katowic - droga A-4. Administracyjnie należy do powiatu opolskiego. Liczy ok. 6 700 mieszkańców. Na terenie 82 km2 zlokalizowanych jest dziewięć sołectw: Chrząstowice, Dębska Kuźnia, Dębie, Dąbrowice, Falmirowice, Niwki, Daniec, Lędziny i Suchy Bór.

W gminie istnieją dobre warunki dla rozwoju rzemiosła i handlu. W ostatnich latach powstało wiele nowych firm. Na terenie gminy zarejestrowanych jest ponad 300 podmiotów gospodarczych. Są o przede wszystkim małe i średnie zakłady rodzinne. Branżami dominującymi jest: obróbka drewna, gastronomia, przetwórstwo owoców i warzyw, mechanika i blacharstwo samochodowe oraz usługi budowlane i ślusarskie.

Gmina współpracuje z niemiecką gminą Glashütte w Saksonii oraz z czeską gminą Zátor. Przyjazne stosunki utrzymuje również z gminą Brześć Kujawski w woj. kujawsko-pomorskim. Jest członkiem Lokalnej Grupy Działania „Kraina Dinozaurów". Od 2001 roku aktywnie i z sukcesami uczestniczy w programie „Odnowa Wsi Opolskiej". Wieś Dębie zajęła II miejsce w konkursie „Piękna Wieś Opolska" w kategorii „Najlepszy projekt odnowy wsi", a rok później – III miejsce w kategorii „Najpiękniejsza wieś".

Co roku na przełomie stycznia i lutego organizuje Ogólnopolski Wyścig w Kolarstwie Przełajowym - Mistrzostwa Województwa Opolskiego. Gmina jest również organizatorem Ogólnopolskiego Wyścigu Kolarskiego o Puchar Wójta Gminy Chrząstowice. Co roku, w kwietniu, na wyścig zjeżdża się ponad 300 kolarzy z Polski. To właśnie z terenu Gminy Chrząstowice pochodzą najsłynniejsi polscy kolarze jak Benedykt Kocot i Edward Barcik oraz nieżyjący już mistrz świata Joachim Halupczok. Na terenie Gminy Chrząstowice działa szereg organizacji pozarządowych, które czynnie współpracują z samorządem gminnym realizując wiele przedsięwzięć o charakterze kulturalno - oświatowym.

Jedną z atrakcji gminy jest Izba Muzealna w Dańcu założona przez pasjonata lokalnej historii - Konrada Mientusa.

W 2008 roku w gminie wprowadzono dwujęzyczne nazwy miejscowości, które umieszczono na tablicach wjazdowych do miejscowości i znakach kierunkowych. Napisy w języku niemieckim są świadectwem przeszłości tej ziemi i przypomnieniem jej wielokulturowego bogactwa. Dwujęzyczne tablice znajdują się także na stacji kolejowej w Chrząstowicach oraz przystanku kolejowym w Dębskiej Kuźni.

Ciekawa fauna i flora, zaciszne zakątki, godne odwiedzenia zabytki, dwa piesze szlaki turystyczne, doskonałe warunki do uprawiania nordic walking, kapliczkowy szlak Gminy Chrząstowice, stanowiący unikalne potwierdzenie chrześcijańskich korzeni mieszkańców naszego rejonu oraz piękne trasy rowerowe zachęcają do odwiedzania i aktywnego spędzania czasu w naszej gminie. Bogata oferta rekreacyjno-wypoczynkowa, gastronomiczna, gościnność gospodarzy, cisza i spokój są dodatkowymi atutami Gminy Chrząstowice.

źródło: www.chrzastowice.pl

 


 



 


 

POWIAT PRZYSUSKI

 

 

 

 


 

Powiat przysuski – powiat w Polsce, w południowo-zachodniej części województwa mazowieckiego, reaktywowany w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Przysucha.

W skład powiatu wchodzą:


    gminy miejsko-wiejskie: Przysucha
    gminy wiejskie: Borkowice, Gielniów, Klwów, Odrzywół, Potworów, Rusinów, Wieniawa
    miasta: Przysucha


ZARYS HISTORYCZNY:

Powiat przysuski został powołany dnia 1 stycznia 1956 roku w województwie kieleckim, czyli 15 miesięcy po wprowadzeniu gromad w miejsce dotychczasowych gmin (29 września 1954) jako podstawowych jednostek administracyjnych PRL. Na powiat przysuski złożyło się 27 gromad, które wyłączono z trzech ościennych powiatów w tymże województwie:

    z powiatu koneckiego:
        gromady Borkowice, Ninków, Ruski Bród, Rzuców i Stefanków

    z powiatu opoczyńskiego:
        gromady Bieliny, Domaszno, Gielniów, Gliniec, Goździków, Kozłowiec, Nieznamierowice, Przystałowice, Przysucha, Rusinów, Sady, Skrzynno, Skrzyńsko, Smogorzów i Sulgostów

    z powiatu radomskiego:
        gromady Brudnów, Goszczewice, Grabowa, Potworów, Wieniawa, Wir i Żuków

Na uwagę zasługuje fakt, iż w momencie utworzenia powiatu przysuskiego jego stolica była wsią; prawa miejskie, które Przysucha utraciła w 1870 roku, zostały jej ponownie przyznane dopiero 1 stycznia 1958 roku.

1 lipca 1956 roku z powiatu przysuskiego wyłączono gromadę Domaszno i włączono ją z powrotem do powiatu opoczyńskiego. 31 grudnia 1961 roku z powiatu opoczyńskiego wyłączono gromadę Klwów i włączono ją do powiatu przysuskiego.

1 stycznia 1973 roku zniesiono gromady i osiedla, a w ich miejsce reaktywowano gminy. Powiat przysuski podzielono na 1 miasto i 7 gmin:

    miasto Przysucha
    gminy Borkowice, Gielniów, Klwów, Potworów, Przysucha, Rusinów i Wieniawa

Po reformie administracyjnej obowiązującej od 1 czerwca 1975 roku całe terytorium zniesionego powiatu przysuskiego weszło w skład nowo utworzonego województwa radomskiego.

1 stycznia 1992 roku miasto Przysucha i gminę wiejską Przysucha połączono we wspólną gminę miejsko-wiejską. 1 lipca 1994 roku z gminy Potworów wyłączono wsie Beźnik i Dębiny (bez przysiółka Jamki) i włączono je do gminy Przysucha.

Wraz z reformą administracyjną z 1999 roku w nowym województwie mazowieckim przywrócono powiat przysuski. W porównaniu z obszarem z 1975 roku został on zwiększony o gminę Odrzywół (będącej w latach 1973-75 w powiecie opoczyńskim w województwie kieleckim, a następnie w województwie radomskim), tworzącej specyficzny wyskok w północno-zachodniej części powiatu.

1 lipca 2002 roku z gminy Klwów wyłączono wieś Jelonek i włączono ją do gminy Odrzywół.

W porównaniu z obszarem z 1956 roku, obszar dawnej gromady Stefanków leży obecnie w powiecie szydłowieckim, gromady Goszczewice w powiecie radomskim, a gromady Domaszno na terenie powiatu opoczyńskiego (województwo łódzkie) – pozostałe są ponownie w powiecie przysuskim.


PRZYRODA:


Powiat przysuski położony jest w bardzo malowniczym zakątku południowo-zachodniego Mazowsza. Wyjątkowe walory krajobrazowe podziwiać można dzięki usytuowaniu pomiędzy Garbem Gielniowskim a Równiną Radomską. Urozmaicona rzeźba terenu z równoległymi pasmami wzniesień oddzielonych od siebie uroczymi dolinami poprzecinanymi nitkami rzeczek i strumyków jest doskonałym siedliskiem dla ptactwa wodnego, miejscem żerowania i życia wielu gatunków zwierząt. Rozległe kompleksy leśne z bogactwem flory i fauny stanowią pozostałość pierwotnej Puszczy Świętokrzyskiej skrywającej unikatowe pomniki przyrody m.in.: ponad 300-letni platan, 200-letnia lipa drobnolistna, ponad 100- letnia olsza czarna i wiele innych.

Na terenie powiatu utworzono rezerwaty przyrody oraz obszary krajobrazu chronionego, a także obszar Natura 2000, co sprzyja utrzymaniu równowagi ekosystemów, a tym samym ochronie naturalnego środowiska.

Rezerwat przyrody:
„Puszcza u źródeł Radomki”- Rezerwat przyrody, leśny o pow. 73,48 ha. Utworzony w 1978 r. na terenie nadleśnictwa Przysucha, w centralnej części Garbu Gielniowskiego, 7 km na pd. zach. od Przysuchy. Ochroną objęte są drzewostany leżące na lewym brzegu Radomki, w pobliżu jej źródeł. Niektóre okazy dębów, buków i jodeł osiągają do 150 lat i 30 m wysokości. W pobliżu rezerwatu, w dolinie Radomki, znajdują się stawy "Huta", przyciągające ptactwo wodne i błotne – spotkać można czaplę siwą, bociana czarnego, brodźca samotnego oraz liczne gatunki kaczek. Rezerwat jest ostoją dla dzików i saren.
Podlesie - utworzony w 1989 r. Ochroną objęte zostały częściowo fragmenty zbiorowisk jodłowych i lasów wielogatunkowych z przewagą lub domieszką jodły oraz ślady działalności górniczej związanej z wydobywaniem rudy żelaza.

„Lasy Przysusko – Szydłowieckie” - obszar ten utworzono w 1983 roku. Obejmuje kompleks lasów dawnej Puszczy Rozwadowskiej i Świętokrzyskiej o pow. 43 580 ha. W jego obrębie znajdują się 3 rezerwaty przyrody – jeden ( u źródeł Radomki)na terenie powiatu przysuskiego, a dwa pozostałe( Podlesie i Cis) na terenie szydłowieckiego, 32 pomniki przyrody (drzewa) oraz 2 parki zabytkowe.

„Dolina Pilicy i Drzewiczki” utworzony również w 1983 roku, swym zasięgiem obejmuje doliny rzeki Pilicy i Drzewiczki o pow. 70 380 ha. Ze względu na bogactwo występujących tu ptaków oraz występowanie gatunków rzadkich w skali europejskiej obszar ten został zaliczony do systemu ostoi ptaków o randze europejskiej. W granicach obszaru krajobrazu chronionego znajdują się 23 pomniki przyrody (3 głazy narzutowe i 20 drzew), 15 parków zabytkowych.

„Natura 2000” - obszar specjalnej ochrony ptaków – dyrektywa siedliskowa, obejmuje w naszym powiecie górną granicę, wzdłuż rzeki Pilicy i częściowo Drzewiczki, utworzony w 2004 r. Ochroną objęte są miejsca ważne dla ptaków –lęgowe oraz żerowania. Można tutaj spotkać m.in.: rybitwę białoczelną i siweczkę obrożną.

Sieć hydrologiczną powiatu tworzą rzeczki, strumyki, stawy i rozlewiska oraz sztucznie stworzone przez człowieka zbiorniki wodne.

Największą rzeką powiatu jest Pilica, która jednocześnie pełni rolę granicy północnej;

Pilica – rzeka o długości 342 km, jej nazwa wywodzi się prawdopodobnie od pilącego nurtu. Na rzece jest wiele malowniczych wysepek, tworzy również rozlewiska i zakola. Jest jeszcze nieuregulowaną przez człowieka dziką rzeką kierującą się swoimi prawami.

Radomka - jest lewobrzeżnym dopływem Wisły o dł. 107 km. Wypływa z Lasów Przysusko – Szydłowieckich, w pn. części Garbu Gielniowskiego, z rezerwatu „Puszcza u źródeł Radomki”. Jej prawobrzeżnym dopływem na terenie powiatu przysuskiego jest Jabłonica, lewobrzeżnym Wiązownica. Na Radomce znajdują się dwa sztuczne zbiorniki; jeden w Topornii o powierzchni około 5 ha, a drugi tworzy lustro wody o pow. 500 ha, zwany „Zalewem Domaniowskim”.

Drzewiczka - prawobrzeżny dopływ Pilicy – dł. 81 km, wypływa z lasów porastających wzgórza Garbu Gielniowskiego w okolicach Ruskiego Brodu. Okrąża Lasy Przysusko-Szydłowieckie od zach. Swoją nazwę wzięła od misteczka Drzewicy. Za Odrzywołem i Wysokinem wpływa do Pilicy. Jej lewostronnym dopływem jest Młynówka i Węglarka z Opocznianką, natomiast z prawej strony zasila ją Brzuśnia. Spiętrzone wody Drzewiczki wykorzystywane były od wieków do napędzania młynów oraz kuźnic. Największy zbiornik tego typu to Wielki Staw w Drzewicy. Na Drzewiczce utworzony został zalew w okolicach Odrzywołu o powierzchni 4 ha oraz niewielki w Nieznamierowicach.

Jabłonica jest lewostronnym dopływem Szabasówki o dł. 30 km. Jej źródła wypływają ze wzniesień Garbu Gielniowskiego w okolicach wsi Boków. Wije się południowo- zachodnią częścią powiatu, niemal po jego granicy przez Hucisko, Rzuców i Jabłonicę, aby połączyć swoje wody z Szabasówką zasilając wspólnie Radomkę, a następnie wlać się do „Zalewu Domaniowskiego”. Wody Jabłonicy w przeszłości napędzały liczne zakłady metalurgiczne np.: Hucisko, Rzuców oraz młyny.

Wiązownica – jest prawobrzeżnym dopływem Radomki, swoje źródła ma w lasach pokrywających Garb Gielniowski pomiędzy wioskami Mechlin i Stoczki. Przepływa przez gminy Gielniów, Rusinów, Przysucha i Potworów łącząc się poza granicami powiatu z wodami Radomki.

Brzuśnia - niewielka rzeczka o dł. 20 km stanowiąca prawobrzeżny dopływ Drzewiczki. Swój bieg rozpoczyna w pn. części Garbu Gielniowskiegow lasach przysuskich niedaleko źródeł Radomki. W górnym biegu zasila stawy rybne, a w średnim i dolnym płynie wąską, głęboką i malowniczą doliną. W pobliżu Gielniowa Brzuśnię zasila jeszcze mniejsza Gielniowianka. Brzuśnia mijając Bieliny wpada do Drzewiczki.

Garb Gielniowski - jest mezoregionem Polski, usytuowany na Wyżynie Kieleckiej. Zbudowany z piaskowców białych i iłów szarych oraz utworów polodowcowych, na powierzchni glina, piach i żwir-. Zajmuje obszar około 515 km2. Najwyższym wzniesieniem Garbu Gielniowskiego, a zarazem województwa mazowieckiego jest Góra Altana – 408 m. Występują tu niskoprocentowe złoża rud żelaza, które niegdyś stanowiły podstawę przemysłu metalurgicznego. Urozmaicona rzeźba terenu z równoległymi pasmami wzniesień oddzielonych od siebie malowniczymi dolinami, oraz specyficzna sieć wodna – z Garbu Gielniowskiego wypływają rzeki Radomka i Drzewiczka – a także duże kompleksy leśne z bogatą florą i fauną stanowią pozostałość pierwotnej Puszczy Świętokrzyskiej. Do lasów porastających Garb Gielniowski, należy kompleks szydłowiecko-przysuski, nazywany dawniej Puszczą Rozwadowską. Znajdują się one w zasięgu naturalnego występowania jodły pospolitej, buka zwyczajnego, modrzewia polskiego oraz jaworu.


WARTO ZOBACZYĆ:


Przysucha i okolice – bogata historia i zabytki – na przełomie XVIII, XIX i początku XX wieku mieszkali tutaj obok siebie wyznawcy trzech religii; Luteranie, Żydzi i Katolicy, region ten zaliczany był do Staropolskiego Zagłębia, miasto rodzinne Oskara Kolberga, duże kompleksy leśne, czyste powietrze, walory turystyczne i przyrodnicze sprzyjają korzystaniu z czynnego wypoczynku na szlakach turystycznych w otoczeniu czystej i pięknej przyrody a tym samym regeneracji jakże potrzebnych nam sił do pracy w dzisiejszych, stresujących czasach;
 

Przysucha

    klasycystyczny kościół parafialny pw. św. Jana Nepomucena i św. Ignacego Loyoli z lat 1780-1786
    Synagoga z końca XVIII wieku, oraz cmentarz żydowski,
    zabudowa miejska z XIX i XX wieku,
    Dwór Dembińskich z XIX wieku, obecnie Muzeum im. Oskara Kolberga -gromadzi, opracowuje i udostępnia muzealia i materiały o Oskarze Kolbergu oraz historii i etnografii Przysuchy i okolicy, prezentuje wystawy stałe:  "Oskar Kolberg - etnograf, folklorysta, kompozytor - (1814-1890)" i "Urszula z Morsztynów Dembińska. Dzieje Przysuchy w XVIII i XIX wieku", udostępnia ekspozycje czasowe z dziedziny historii, etnografii, sztuki, wydaje książki, katalogi, foldery, pocztówki, druki okolicznościowe, organizuje koncerty muzyczne,
    "Skałki" – miejsce w lesie - spacer i rekreacja - w odległości około 1 km od budynku nadleśnictwa w Przysusze,
    XVIII wieczny lamus z portalem wykonanym z piaskowca,
    Gródek Leśny k. Przysuchy – "Tajemnicze kamienie" - jedno z najciekawszych odkryć archeologicznych na ziemi radomskiej. Miejsce to już w VII w. n.e. pełniło rolę ośrodka kultowego., które zostały uznane za idole dawnych bóstw - pogańskie sanktuarium solarne,

Zapniów – na terenie kopalni gliny odkryto ślady dinozaurów,
Zbożenna - XVIII-wieczny dworek Szydłowskich,

Skrzyńsko – zabytkowy kościół z XVIII wieku pw. Św. Wojciecha - Sanktuarium Maryjne - Obraz Matki Boskiej Staroskrzyńskiej z I poł. XV w.,
Smogorzów – zabytkowy kościół z końca XIV w. pw. Najświętszej Marii Panny oraz pozostałości po zabudowaniach dworskich wraz z parkiem,
Ruski Bród – pobliskie lasy były terenem działań walk z nazistami podczas II Wojny Światowej Majora Hubala, zabytkowy kościół, pomnik poległych podczas II wojny,
Ninków – zabytkowy dworek,
Borkowice i okolice

    kompleks pałacowo – parkowy z pocz. XX w.(własność prywatna), ciekawa historia, zabytki i piękna przyroda, pomniki przyrody (300-letni platan, 200-letni modrzew), kościół pw. św. Krzyża i św. Mateusza z XIX w., spichlerz i zabudowania podworskie z XIX w.,
    osobliwością przyrodniczą jest Krakowa Góra, dzięki której obserwować możemy zjawisko "cienia opadowego",


Spichlerz

Rzuców – Dworek Modrzewiowy Mokiejewskich w parku, Leśniczówka, Pensjonat, ruiny gwoździarni - miejscowość o starych tradycjach hutniczych sięgających XVI wieku, pomniki przyrody (200-letnia olsza czarna),
Ninków – zabytkowy dworek,
Gielniów i okolice – istniał już w XIII w. tutaj urodził się błogosławiony Władysław - jedna z ważniejszych postaci kościoła w Polsce w późnym średniowieczu, ciekawa historia, zabytki i piękna przyroda,

    Kościół pod wez. Bł Władysława – wzniesiono w latach 1861-1866.
    Garb Gielniowski - jest mezoregionem Polski, usytuowany na Wyżynie Kieleckiej. Zajmuje obszar około 515 km2. Najwyższym wzniesieniem Garbu Gielniowskiego, a zarazem województwa mazowieckiego jest Góra Altana – 408 m. n.p.m. "Kamieniołom gielniowski" – pierwszy obiekt w regionie radomskim objęty ochroną – jako stanowisko dokumentacyjne (miejsce o szczególnym znaczeniu dla poznania geologicznej i paleontologicznej ziemi,

Bieliny - zabytkowy, drewniany kościółek z XVIII w.
Goździków – między XI a XII wiekiem stał i funkcjonował tutaj gród strażniczo–obronny, W XIX wieku Goździków był uzdrowiskiem wodoleczniczym (szczawy żelaziste), nazywano go Łazienkami Goździkowskimi, do których zjeżdżano z całej Polski.
Klwów i okolice – wczesnośredniowieczne grodzisko pochodzące z XIII w., powstałe dwufazowo: faza I – niewielki gródek (XIII w.), faza II – dwór obronny (przełom XVI i XVII w.).położone w dolinie strumienia na naturalnym wzniesieniu. Ma kształt nieregularnego, ściętego stożka. Niestety ok. 60% grodziska uległo zniszczeniu podczas prac melioracyjnych.

    Kościół - wzniesiony w 1491r. Spalony w 1915r, odbudowany 9 lat później, trójnawowy, bazylikowy,
    otwarty krajobraz naturalny w dolinie rzeki Drzewiczki,

Sady - kościół z pocz. XX w.,
Brzeski - Uroczysko "Piekielna Górka" – odkrycie archeologiczne: osada i cmentarz kultury przeworskiej z okresu wpływów rzymskich.
Odrzywół i okolice – stąd pochodzi Dobrogost Czarny – organizator budowy pierwszego mostu pontonowego (przyczynił się do zwycięstwa Władysława Jagiełły nad zakonem krzyżackim w XV w.), ciekawa historia, zabytki i piękna przyroda,

    XIX wieczny kościół pw. Św. Jadwigi – trójnawowy w stylu klasycystycznym, XVII wieczny obraz Matki Bolesnej, płaskorzeźby sakralne z XVIIw., wczesnobarokowe epitafium murowane Abrahama Odrzywolskiego oraz XIX wieczna pasja żeliwna,
    parterowa plebania z 1790 r.,

Stanisławów - na górze św. Magdaleny (143 m n.p.m.) znajduje się dawna pustelnia z kaplicą z 1932 r.,
Łęgonice Małe – zabytkowy kościół pw. Św. Marii Magdaleny z XVIII wieku, drewniany młyn z XIX w.,
Ossa i Odrzywół – cmentarze i pomniki upamiętniające bitwy z okresu powstania styczniowego, I i II wojny światowej,
Myślakowice – Izba Tradycji Ludowych,
Potworów i okolice – ciekawa historia, zabytki i piękna przyroda, region zasłynął jako "zagłębie paprykowe",

    Kościół parafialny p.w. św. Doroty – murowany, wzniesiony przed 1861 r.,
    Park krajobrazowy – założony w XVIII w.,
    Dawna karczma – murowana, zbudowana w I poł. XIX w. z naczółkami po obu stronach oraz podcieniem kolumnowym,

Rdzuchów Kolonia – kapliczka drewniana z 1786 r. – obecnie znajduje się w Muzeum Wsi Radomskiej w Radomiu,
Mokrzec - stanowisko archeologiczne - odkryto unikatowy grób wojownika z epoki brązu.
Rusinów i okolice – zespół pałacowo-parkowy z XVIII w. – Dworek Dembińskich (własność prywatna),
Nieznamierowice – Kościół pw. św. Andrzeja Apostoła - pierwotny wzniesiony w 1752 r. Po pożarze w 1922r zbudowano nowy, murowany.
Zychorzyn - zachowała się oryginalna zagroda z pocz. XX w. (własność prywatna).
Wieniawa i okolice

    zabytkowy kościół z XVI w., w którym znajduje się sławny "Poliptyk Wieniawski" - wielkie dzieło Renesansu w skali europejskiej wykonany w 1544 r. w warsztacie krakowskim. Przedstawia sceny z życia św. Stanisława bpa.,

Koryciska - uroczysko zwane "oczkami" wodnymi – teren o walorach turystyczno-krajobrazowych "Boży Dar".
Skrzynno – miejsce pochodzenia Mszczuja ze Skrzynna, który podobno zgładził Wielkiego Mistrza Zakonnego w czasie bitwy pod Grunwaldem,
Kościół z pocz. XVI w., w stylu późno renesansowym. Wewnątrz bogate wyposażenie barokowe oraz rzeźba Matki Boskiej z ok. 1420r.,
Dwór - zbudowany w XVIII w w stylu klasycystycznym - obecnie w ruinie.
Karczma - wybudowana w XVIIw. Posiada izbę sklepioną kolebkowo z lunetami.
Konary – zabytkowy Dworek Helbichów z XIX w. (własność prywatna) nad brzegiem Zalewu Domaniowskiego.

źródło: www.przysucha.pl

 


 


środa, 19 stycznia 2022

GMINA KŁODAWA

 

 
 

 

https://www.facebook.com/wojtgminyklodawa?fref=ts



>FOLDER PROMOCYJNY GMINY:<

https://www.klodawa.pl/asp/pliki/download/klodawa_gmina_przyjazna.pdf


Gmina Kłodawa położona jest na wysoczyźnie gorzowskiej, na pograniczu województw lubuskiego i zachodniopomorskiego, w północnej części powiatu gorzowskiego ziemskiego. Gmina Kłodawa sąsiaduje z gminami: Nowogródek Pomorskim, Barlinek, Lubiszyn, Strzelce Kraj., Santok i Gorzów Wlkp.

Gmina zajmuje powierzchnię 23472 ha, z czego 65% stanowią lasy.

W granicach administracyjnych gminy znajduje się 11 miejscowości, które tworzą 11 sołectw: Kłodawa (siedziba władz gminnych), Różanki, Wojcieszyce, Chwalęcice, Łośno, Santocko, Rybakowo, Santoczno, Zdroisko, Mironice oraz Różanki Szklarnia.


Olbrzymie walory przyrodnicze i krajoznawcze, duża ilość jezior i dynamiczny rozwój turystyki sprawiają, że do gminy Kłodawa leżącej w północnej części powiatu gorzowskiego, co roku przyjeżdżają rzesze turystów spragnionych wypoczynku i bliskiego kontaktu z przyrodą. Aż 65% powierzchni gminy porasta Puszcza Gorzowska obejmująca częściowo Barlinecko-Gorzowskim Parkiem Krajobrazowym. W leśnej głuszy dostrzec można objęte ścisłą ochroną rosiczki i storczyki oraz wiele rzadkich gatunków ptaków. Ustanowione w granicach Parku trzy lokalne rezerwaty przyrody chronią fragmenty dziewiczego lasu mieszanego, grąd środkowoeuropejski oraz fragment rzeki Przyłężek obfitującej w ryby łososiowate. Ochroną objęto także kompleks leśny "Buki Zdroiskie". Trudno zliczyć wszystkie tutejsze akweny wodne. Ponad 20 z nich Polski Związek Wędkarski dopuścił do amatorskiego połowu ryb. Dwa: Kłodawa i Nierzym - stały się popularnymi ośrodkami wypoczynku i rekreacji. Na terenie gminy wytyczono pięć szlaków pieszych, sześć tras rowerowych wiodących leśnymi i polnymi drogami przez najbardziej urokliwe miejsca i trzy szlaki kajakowe. W Lipach, na północno-zachodnim skraju największego w gminie jeziora Lubię, działa Leśna Stacja Edukacyjna kierowana przez Zespół Parków Krajobrazowych Województwa Lubuskiego w Gorzowie Wlkp. Wciąż jeszcze dominującą dziedziną lokalnej gospodarki jest produkcja rolna. Kłodawscy rolnicy wykorzystujący pod uprawy 23% powierzchni gminy koncentrują się przede wszystkim na warzywnictwie, sadownictwie i produkcji ziarna kwalifikowanego. Wśród coraz szerszego grona firm prowadzących tu działalność gospodarczą znaleźć można zarówno duże zakłady, jak i drobne przedsiębiorstwa przemysłowe i usługowe. Dynamicznie rozwija się agroturystyka. Uzupełnieniem wyjątkowych walorów przyrodniczych są liczne zabytki odzwierciedlające ciekawą historię tych terenów.

Położenie
Gmina Kłodawa położona jest na wysoczyźnie gorzowskiej, na pograniczu województw lubuskiego i zachodniopomorskiego, w północnej części powiatu gorzowskiego ziemskiego. Gmina Kłodawa sąsiaduje z gminami: Nowogródek Pomorskim, Barlinek, Lubiszyn, Strzelce Kraj., Santok i Gorzów Wlkp.

Obszar
Gmina zajmuje powierzchnię 23472 ha, z czego 65% stanowią lasy.

Podział terytorialny

W granicach administracyjnych gminy znajduje się 11 miejscowości, które tworzą 11 sołectw: Kłodawa (siedziba władz gminnych), Różanki, Wojcieszyce, Chwalęcice, Łośno, Santocko, Rybakowo, Santoczno, Zdroisko, Mironice oraz Różanki Szklarnia.

Funkcja gminy

Funkcję gminy określa jej naturalne położenie, to jest graniczenie z miastem wojewódzkim oraz Puszczą Gorzowską. Dobra infrastruktura, walory przyrodnicze oraz sąsiedztwo z miastem Gorzów Wlkp. stwarzają warunki do szybkiego rozwoju budownictwa mieszkaniowego, przedsiębiorczości i turystyki. Najprężniej rozwija się budownictwo mieszkaniowe w miejscowościach przyległych do miasta Gorzowa Wlkp. tj. w Kłodawie, Różankach, Chwalęcicach i Santocku. Istniejące i nowo powstające osiedla domów jednorodzinnych stanowią najpiękniejsze podgorzowskie dzielnice willowe. Nowe przedsiębiorstwa skupiły się głównie w Kłodawie. Do największych należą:

    Constans Sp. zo.o. - producent okien i drzwi,
    Vetoquinol Biowet Sp. zo.o. - działająca na rynku medycyny weterynaryjnej,
    B&B Bilusa - producent okien i drzwi.

W Różankach zlokalizowane jest „Gospodarstwo Ogrodnicze T. Mularski" – Zakład Różanki znane w kraju i za granicą z produkcji pomidorów szklarniowych (12 ha pod szkłem). Korzystne położenie, zaledwie 50 km od zachodniej granicy kraju sprzyja nawiązywaniu licznych kontaktów i współpracy przygranicznej. Gmina w ramach przynależności do Euroregionu Pro Europa Viadrina nawiązała współpracę z niemiecką gminą Seelow Land. Przynosi ona efekty ekonomiczne i kulturowe. Organizowane są wspólne imprezy po obu stronach granicy - dofinansowywane głównie ze środków Unii Europejskiej.


Walory turystyczne i przyrodnicze
Gmina posiada doskonałe warunki do turystyki i rekreacji. Główną zaletą jest położenie na terenie Barlinecko-Gorzowskiego Parku Krajobrazowego, w którym znajdują się szczególnie atrakcyjne rezerwaty przyrody: „Wilanów”, „Dębina”, „Rzeka Przyłężek”, „Zdroiskie Buki”. Na turystów i wędkarzy czekają czyste rzeki i jeziora /ponad 20/ w tym część zagospodarowanych turystycznie. Do największych należą: jezioro Lubie z ośrodkiem wypoczynkowym w Lipach (położone 20 km od Gorzowa), jezioro Kłodawskie z kąpieliskiem w Kłodawie (5 km od Gorzowa), jezioro Nierzym z kąpieliskiem przy trasie Gorzów-Gdańsk. Przez najpiękniejsze zakątki gminy prowadzą liczne szlaki turystyczne.
Gmina słynie z dobrze rozbudowanej sieci ścieżek rowerowych. Walory przyrodnicze sprzyjają także rozwojowi budownictwa letniskowego. Największe skupiska są w miejscowościach: Santoczno, Rybakowo,
Zdroisko i Lipy.


Przyroda

Ponad 65% powierzchni gminy stanowią lasy Puszczy Gorzowskiej. Puszcza to wielki kompleks leśny o pow. ok 1 tys. km kwadratowych, porastający równinę sandrową ukształtowaną ok 12 tys. lat temu przez topniejący lodowiec. W samym sercu Puszczy Gorzowskiej znajduje się Barlinecko-Gorzowski Park Krajobrazowy, chroniony obszar o niezwykłych walorach przyrodniczych, historycznych i kulturowych, który powstał 23 października 1991 roku. W 1996 roku, obszar Parku został powiększony w kierunku północnym, obejmując swoim zasięgiem malowniczy teren Źródliskowej Doliny rzeki Płoni, z wąwozami wyżłobionymi w gliniastym podłożu moreny dennej przez liczne źródliska i odsłoniętymi, unikalnymi na Pomorzu skałkami zlepieńcowymi. Obecnie powierzchnia Parku wynosi 23.285,54 ha i otoczona jest strefą ochronną – zmniejszającą negatywne oddziaływanie różnych szkodliwych czynników zewnętrznych na przyrodnicze zasoby Parku, o powierzchni 31.786,19 ha – zwaną otuliną. Tereny południowej części Parku zlokalizowane w gminie Kłodawa ujmują łagodną rzeźbą terenu. Niewielkie pagórki wznoszące się na wysokość 50-70 m n.p.m. tylko miejscami mają skłony lekko spadziste. Delikatnie sfalowaną powierzchnię urzekająco urozmaicają potoki i rzeki, które w przeszłości rzeźbiły wąskie, ale dość głębokie doliny. Jeziora na terenie Parku tworzą ciągi, przez które przepływają rzeki. Meandry rzek i urokliwe jeziora, swoją naturalnością i czystością, nadają swoistego piękna i czynią krajobraz Parku szczególnie malowniczym. Całe bogactwo flory i fauny Parku ukształtował klimat atlantycki i kontynentalny. Świat roślin, obejmujący 639 gatunków z 92 rodzin, zawiera wiele elementów flory Pomorskiej i Pasa Wielkich Dolin. Wśród nich znajdują się gatunki objęte ochrona ścisłą np. bluszcz pospolity, widłaki – goździsty i jałowcowaty, paproć o nazwie orlik pospolity, rosiczka okrągłolistna, naparstnica zwyczajna, lilia złotogłów, śnieżyczka przebiśnieg. Prawdziwym ewenementem jest obecność 138 gatunków porostów, organizmów szczególnie wrażliwych na zanieczyszczenia powietrza atmosferycznego, znajdujących w Puszczy Gorzowskiej doskonałe warunki do rozwoju. Większość porostów Parku to gatunki nadrzewne, rosnące na drzewach liściastych i iglastych. Wśród nich nie brakuje gatunków naziemnych i nakamiennych. Około 27,3 % gatunków porostów stwierdzonych w Parku uznane są za ginące i zostały ujęte w tzw. „Czerwonej liście porostów zagrożonych w Polsce”. Należy do nich: wabnica kielichowata, płucnica zielonawa i złotlinka jaskrawa. Zachowanie różnogatunkowych i różnowiekowych lasów Puszczy Gorzowskiej, głównie łęgów, olsów i grądów, wiąże się z obecnością w Parku pałeczników – skupionego i zielonego, porostów stanowiących pozostałość naturalnej leśnej flory – reliktów puszczańskich. Zwarty, rozległy kompleks leśny Puszczy Gorzowskiej, z mozaiką siedlisk – obfitujących w starodrzewie, jak również w krajobraz otwarty, zasiedlają ptaki o dużych terytoriach– myszołowy, jastrzębie, sowa uszata, puszczyk i kruk. W awifaunie Barlinecko-Gorzowskiego Parku Krajobrazowego stwierdzono 142 gatunki, w tym 105 gatunków lęgowych. Wśród nich znajduje się bielik, rybołów, kania czarna i rdzawa oraz orlik krzykliwy i puchacz. Puszczański charakter lasów Parku obfituje w zwierzynę łowną. Żyjące jelenie europejskie są potomkami złoto medalowych osobników występujących na tych terenach np. w okolicy Lip jeszcze w latach 80-tych. W pobliżu lasów, na otwartych terenach często żerują sarny. Liczne dziki buchtujące w glebie leśnej sprzymierzają się w walce z owadami i gryzoniami. Teren Parku znajduje się na jednym z najważniejszych szlaków migracyjnych ze wschodu na zachód - łosia, którego północna trasa wędrówek biegnie wzdłuż Noteci, Warty i Odry. Walory przyrodnicze Puszczy Gorzowskiej są niezwykle wartościowe w skali europejskiej. Dlatego jej znaczny obszar został zaproponowany do włączenia w paneuropejski system ekologiczny – Sieć Natura 2000, zapewniający trwałą egzystencję ginącym ekosystemom oraz gatunkom roślin i zwierząt.


WARTO ZOBACZYĆ:

> Kłodawa

Wieś gminna nad rzeką Kłodawką i jeziorem Kłodawskim (24,35 ha) z zagospodarowanym kąpieliskiem. Rodowód Kłodawy sięga czasów piastowskich, kiedy to wspomagała strategicznie pobliski Santok, jako umocniona kłodami osada (skąd jej nazwa). W średniowieczu (1337) istniał tu dwór, młyn i papiernia. Na terenie wsi o zachowanym kształcie owalnicy znajduje się neogotycki kościół z czerwonej cegły o sklepieniu kolebkowym drewnianym wybudowany w latach 1858-60, dworek o konstrukcji szachulcowej z około 1830 roku, obecnie siedziba nadleśnictwa. W czasie II Wojny Światowej znajdował się tu niewielki obóz dla około 40 francuskich jeńców wojennych. Wieś położona jest na skraju Puszczy Gorzowskiej, zaledwie 6 km na północ od Gorzowa Wlkp. co sprawia, że jest najbliższym miejscem wypoczynku dla gorzowian do którego dojechać można wygodną i bezpieczną ścieżką rowerową. Zagospodarowana plaża stanowi o walorach rekreacyjnych miejscowości.

> Mironice

We wczesnym średniowieczu (IX-XII wiek) istniał tu gród. Po zajęciu w XIII wieku tych ziem przez margrabiów brandenburskich Albrecht III funduje 22 maja 1300 roku opactwo cysterskie w istniejącym tu dworze „Creusdorf”. Pierwotna nazwa opactwa (Himmelstadt) oznaczała w płynnym tłumaczeniu (z Loco celi) „Niebiańskie miejsce”. W 1326 roku wieś spalona została przez wojska polsko-litewskie. Dwór cysterski odbudowano dopiero w 1368 roku. To prawdopodobnie wówczas wprowadzono gospodarkę rybną, spiętrzając wody na Kłodawce i tworząc hodowlane stawy rybne. Ponownie opactwo spaliły w 1470 roku wojska książąt pomorskich. W 1539 roku margrabia Jan Kostrzyński dokonuje kasacji klasztoru ze względu na upadek obyczajów w samym opactwie i ducha reformacji, jaki zdominował życie ówczesnej Nowej Marchii. Kościół cysterski zaadaptowano na budynki gorzelni, a całość majątku stała się własnością państwa. Dwór z 1830 roku otoczony parkiem krajobrazowym i spichlerz z XIX wieku wybudowała rodzina von Bayer. Badania archeologiczne potwierdziły istnienie wybudowanego w XIV wieku kościoła cysterskiego, spalonego w 1872 roku, którego cegły wykorzystano powtórnie do budowy stodoły, dziś także już nieistniejącej i studni z 2. połowy XIX wieku. We wsi zachowała się chałupa szachulcowa z  XVII wieku. W lesie, w odległości ok 3km od Mironic, warto zobaczyć miejsce, gdzie dawniej istniała wieś Marzęcin – spalona przez Rosjan w 1945r.). Obecnie po tej wsi pozostało jedynie lapidarium – pomnik stojący w dawnym centrum wsi, ruiny młyna wodnego oraz bijące ciągle źródło „Marii” i tablica pamiątkowa przypominająca historię wsi.

> Santocko

W tej miejscowości położonej nad rzeką Marwicą zobaczyć warto zobaczyć neogotycki kościół z początku XX wieku, z ciekawymi okrągłymi witrażami, pochodzącymi z poprzedniej świątyni. Kościół został wybudowany na sztucznie usypanym wzniesieniu. Na terenie wsi odnaleziono kamienne motyki z około 4000-3500 roku p.n.e.

>
Chwalęcice

W miejscowości tej warto zobaczyć neogotycki kościół z 1860 roku, w którego wieży umieszczony jest dzwon z 1679 oku, pochodzący z innej świątyni.

> Wojcieszyce

Odnaleźć możemy tu najstarszy na terenie gminy, późnoromański, jednonawowy kościół, zabudowany z granitowych ciosów na początku XIII wieku, z wieżą dobudowaną w 1705 roku.

> Różanki

W miejscowości tej zlokalizowany jest kościół z początków XVIII wieku z barokowym ołtarzem, z drugiej połowy XVIII wieku i klasycystyczny zespół folwarczny z I połowy XIX wieku.

>
Zdroisko

Wieś letniskowa położona nad Santoczną wśród lasów Puszczy Gorzowskiej.  Dawniej istniał tu młyn (pozostał staw młyński), potem huta żelaza powstała w 1770 roku i produkująca drut, gwoździe, igły, stal w sztabach i prętach, blachę. W 1783 roku rozpoczęto produkcję kartaczy. W 1856 roku kuźnicę przekształcono w fabrykę narzędzi, a w 1870 roku na zbożowy młyn wodny i tartak. We wsi prowadzono w okresie międzywojennym plantacje borówki amerykańskiej. Działa tu bardzo ciekawa izba historyczna, w której prezentowane są stare zdjęcia, monety, gazety, sprzęty domowe i rolnicze dawnego Zdroiska. W bezpośrednim sąsiedztwie wsi rezerwat przyrody „Zdroiskie Buki”.

> Santoczno

Wieś położona nad rynną polodowcową jeziora Mrowinko (22,5 ha) i wypływającą z niego rzeką Santoczną. We wsi kościół szachulcowy, jednonawowy, wyposażony w empory powstały z przebudowy dawnej huty w 1767 roku z dobudowaną w 1819 roku wieżą, w której znajdują się dwa dzwony z berlińskiej pracowni ludwisarskiej. Opodal budynek klasycystyczny (dawny dom pastora) z XIX wieku rozbudowany o skrzydło w XX wieku nakryty dachem naczółkowym. W okresie II Wojny Światowej wieś była rejonem koncentracji II Armii Wojska Polskiego. Odnaleźć tu można ruiny dawnego młyna wodnego i kuźnicy żelaza.

>
Łośno

Nieduża miejscowość, w której znajduje się kościół z 1913 roku, a w oddalonych ok 2 km Lipach, nad jeziorem Lubie odwiedzić można Leśną Stację Dydaktyczną.

źródło: www.klodawa.pl