marquee

☞ www.promogadzety.blogspot.com ☜

wtorek, 28 czerwca 2022

POWIATOWE CENTRUM EDUKACJI KULTURALNEJ W ROPCZYCACH

 

 

 

 

 

Powiatowe Centrum Edukacji Kulturalnej w Ropczycach  (samorządowa instytucja kultury) rozpoczęło działalność w październiku 2018 r. Instytucja, dla której organizatorem jest Powiat Ropczycko-Sędziszowski, powstała w wyniku realizacji projektu pn.: „Zachowanie i rozwój dziedzictwa kulturowego poprzez prace remontowo-konserwatorskie przy zabytkowym budynku dawnej kasy oszczędności w Ropczycach z przeznaczeniem na cele edukacji kulturalnej”. Projekt został zrealizowany w ramach działania 4.4 Kultura RPO WP 2014-2020.

PCEK w Ropczycach podejmuje działania na rzecz rozwoju kultury w powiecie ropczycko-sędziszowskim, a prowadząc działania edukacyjne, odkrywa i przybliża historię regionu, a przede wszystkim przygotowuje mieszkańców powiatu do aktywnego uczestnictwa w kulturze i współtworzenia jej wartości. Skutecznie realizuje zadania edukacyjne oparte na wartościach uniwersalnych, inicjuje wydarzenia, których celem jest rozbudzanie zainteresowań historią najnowszą i jej bohaterami, a także pomaga budzić poczucie tożsamości narodowej. Zrealizowane zostały liczne i różnorodne: wystawy, wykłady, konkursy, spotkania ze świadkami historii, spotkania filmowe oraz zajęcia edukacyjne.

Reprezentatywny budynek wzniesiony w stylu neogotyckim, jako siedziba Kasy Oszczędności przy ul. Mickiewicza 10, w którym działa PCEK w Ropczycach, został wybudowany w latach 1905–1907. W jego wnętrzu skupiało się życie kulturalne Ropczyc. Po wybuchu I wojny światowej siedzibę w nim znalazł wspierający Legiony Polskie Powiatowy Komitet Narodowy. Budynek służył różnym celom, odpowiadał sytuacji i potrzebom społeczności w Ropczycach – mieściła się w nim biblioteka, warsztaty szkolne produkujące narzędzia rolnicze, internat, Gminna Kasa Spółdzielcza, sale wykładowe dla Zespołu Szkół, filia biblioteki pedagogicznej, rektorat Wyższej Szkoły Inżynieryjno-Ekonomicznej, obecnie PCEK. W 2016 roku został wpisany do rejestru zabytków.
 

Warto odwiedzić to miejsce, by zapoznać się z ciekawą architekturą, spotkać z historią Kasy Oszczędności w Ropczycach w pomieszczeniu stylizowanym na gabinet jej dyrektora i skorzystać z dostępnych ciekawych wystaw oraz innych organizowanych przez instytucję wydarzeń.

źródło: tekst własny PCEK w Ropczycach

 


 



niedziela, 26 czerwca 2022

NADLEŚNICTWO WŁODAWA

 

 

 

 


Nadleśnictwo Włodawa położone jest w województwie lubelskim, na terenie 3 powiatów: bialskiego (Gminy: Sławatycze, Sosnówka, Tuczna i Wisznice), parczewskiego (Gmina Podedwórze) i włodawskiego (Gminy: Hanna, Hańsk, Stary Brus, Włodawa-obszar wiejski Wyryki oraz Miasta Włodawa). 

Siedziba nadleśnictwa znajduje się w miejscowości Włodawa w obrębie leśnym Włodawa w oddziale 57Ac.

Nadleśnictwo Włodawa sąsiaduje z 6 nadleśnictwami i Poleskim Parkiem Narodowym:

    Od północy – Nadleśnictwo Chotyłów na długości ok 30,81 km;
    Od północnego-zachodu – Nadleśnictwo Biała Podlaska na długości ok. 18,21 km, Nadleśnictwo Międzyrzec na długości około 20,01 km;
    Od zachodu – Nadleśnictwo Radzyń na długości 35,09 km, Nadleśnictwo Parczew na długości około 43,13 km;
    Od południowego zachodu – Poleski  Park Narodowy na długości ok 4,61 km
    Od południa – Nadleśnictwo Sobibór na długości około 31,23 km;
    Od wschodu granica państwa z Białorusią na długości ok 50,52 km

Długość granic Nadleśnictwa Włodawa wynosi 233,61 km.


Obszar zasięgu terytorialnego Nadleśnictwa Włodawa pod względem klimatycznym położony jest w krainie klimatów umiarkowanych Wielkich Dolin, w Krainie Chełmsko-Podlaskiej z najwyższymi w Polsce amplitudami temperatury powietrza.

Klimat jest tu zbliżony do kontynentalnego, chociaż w okresie letnim zaznaczają się częściej wpływy klimatu oceanicznego. Stan pogody uzależniony jest przede wszystkim od ośrodków stałego ciśnienia, jak też sezonowych ośrodków ciśnienia, które kierują nad ten teren określone masy powietrza. Strefa stałego wyżu podzwrotnikowego występująca na południu Europy pod nazwą wyżu azorskiego, przynosi suchą i słoneczną pogodę. Od północno-wschodniej części Polski występuje strefa frontu polarno-kontynentalnego, która powoduje napływ wychłodzonego i suchego powietrza ze wschodu. W porze letniej i jesiennej dominują masy powietrza polarno-morskiego, które docierają znad Atlantyku jako ciepłe, powodując pogodę słoneczną, lub jako chłodniejsze, przynosząc opady deszczu.

Niebezpiecznym zjawiskiem dla roślin w okresie wegetacyjnym są przygruntowe przymrozki. Przymrozki wczesne (jesienne) występują w końcu września lub w pierwszej dekadzie października, natomiast szkodliwe przymrozki późne (wiosenne) bywają w maju, a niekiedy i w czerwcu, co ma ujemny wpływ szczególnie na uprawy gatunków liściastych. Długość okresu bezprzymrozkowego zmienia się wraz z ukształtowaniem terenu. Częściej pojawiają się przymrozki w lokalnych obniżeniach terenowych.

 Warunki klimatyczne w zasięgu terytorialnym Nadleśnictwa Włodawa zamieszczone są również w operacie siedliskowym (stan na 01.01.2010 r.), oraz Programie Ochrony Przyrody.

Według danych (Atlas klimatu Polski IMGW Warszawa 2005) klimatycznych z 30-lecia 1971-2000, wartości najważniejszych parametrów pogodowych dla obszaru Nadleśnictwa Włodawa kształtują się następująco:

    średnia roczna temperatura powietrza: 7,0 - 7,5οC;
    wielkość rocznego opadu atmosferycznego: 550 mm;
    długość okresu wegetacyjnego: 210 - 220 dni;
    dominujące kierunki wiatrów: zachodnie oraz południowe;
    średnia temperatura w okresie IV – IX – 13,6o;
    Liczba dni mroźnych – 45;
    Średnia liczba dni z pokrywą śnieżną – 65;
    Średnia liczba dni z przymrozkami w okresie IV – IX – 12.

Zima i lato trwają przeciętnie ok. 90 dni w roku. Początek okresu wegetacyjnego wypada w pierwszej dekadzie kwietnia, a koniec w pierwszej dekadzie października. Okres wegetacyjny trwa ok. 210-220 dni. Suma opadów w okresie wegetacyjnym (wiosna, lato) wynosi ok. 350 mm.

Na opisywanym obszarze dominują wiatry z kierunku zachodniego (18%). Dość częste są również wiatry z kierunku północno-zachodniego i południowo-zachodniego (łącznie 26%) oraz południowego i południowo-wschodniego (łącznie 26%). Przeciętna prędkość wiatru w zasięgu terytorialnym nadleśnictwa wynosi 3,5 m/s.

Nadleśnictwo Włodawa należy do Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Lublinie. Powierzchnia ogólna zredukowana nadleśnictwa na dzień 31.12.2016r. wynosi 23281,63 ha, w tym powierzchnia leśna 22723,90 ha.


Leśny Kompleks Promocyjny "Lasy Janowskie"



,,Na obszarze RDLP w Lublinie funkcjonuje Leśny Kompleks Promocyjny „Lasy Janowskie". To jeden z pierwszych leśnych kompleksów promocyjnych w kraju, utworzony zarządzeniem nr 19 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z 19 grudnia 1994r. Obszar LKP „Lasy Janowskie" obejmuje całość powierzchni zarządzanej przez Nadleśnictwo Janów Lubelski (ok. 31,6 tys. ha).

Ideą powołania leśnych kompleksów promocyjnych był zamiar zastosowania nowych rozwiązań w leśnictwie na obszarach o szczególnych walorach przyrodniczych, promowanie przyjaznej środowisku gospodarki leśnej jako elementu zrównoważonego rozwoju oraz edukacja przyrodniczo-leśna.

Lasy Janowskie stały się Leśnym Kompleksem Promocyjnym ze względu na wyjątkowe walory przyrodnicze, szereg prac badawczych prowadzonych na tym terenie i bogatą historię gospodarki leśnej.

Główne kierunki działań gospodarczych w ramach LKP koncentrują się na wykorzystaniu naturalnych możliwości odnawiania się sosny solskiej, powiększeniu areału występowania jodły, a także renaturyzacji stosunków wodnych poprzez zabiegi zmierzające do retencjonowania wody.

Inne cele i zadania określone dla LKP Lasy Janowskie :

• zastosowanie metody ogniskowo – kompleksowej ochrony lasu;

• eliminacja pozaprzemysłowych źródeł zanieczyszczeń lokalnych poprzez zmianę nośników energii cieplnej na mniej uciążliwe dla środowiska w obiektach własnych Nadleśnictwa oraz działania na rzecz przyjęcia podobnej polityki przez lokalne samorządy;

• porządkowanie gospodarki wodno – ściekowej poprzez objęcie oczyszczaniem wszystkich ścieków bytowo – komunalnych z terenu LKP;

• funkcjonowanie LKP jako ośrodka szkoleniowo – dydaktycznego w zakresie ekologii oraz ochrony przyrody i środowiska;

• nawiązanie współpracy z organami samorządowymi, aby cele i zadania LKP znalazły pełne odbicie w planach zagospodarowania przestrzennego gmin.

Zgodnie z zapisem w Ustawie o lasach Radę Naukowo-Społeczną powołuje Dyrektor Generalny Lasów Państwowych.  Inicjuje ona oraz ocenia realizację działań podejmowanych w Leśnym Kompleksie Promocyjnym Lasy Janowskie.

Obecna Rada została powołana Decyzją nr 18 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 7 marca 2013 r. w sprawie powołania Rady Naukowo-Społecznej Leśnego Kompleksu Promocyjnego "Lasy Janowskie" na okres marzec 2013-luty 2018. Jej skład został zmieniony na podstawie Decyzji nr 563 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z  dnia 5 grudnia 2016 r.

Lasy Janowskie stanowią zachodnią, położoną na granicy województwa lubelskiego i podkarpackiego, część Puszczy Solskiej, jednego z największych w Polsce kompleksów leśnych. Zajmują one Równinę Biłgorajską, która jest częścią Kotliny Sandomierskiej. „Morze lasów" pokrywa teren stosunkowo płaski, poprzecinany dolinami rzek i pasmami wyniesień wydmowych. Leśny krajobraz urozmaicony jest stawami, których łączna powierzchnia wynosi 1 800 ha. Tutejsze gleby to głównie niezbyt żyzne piaszczyste gleby bielicowe, które w niewielkim stopniu nadawały się pod uprawy rolne, dzięki czemu Lasy Janowskie do dnia dzisiejszego pozostały dużym kompleksem leśnym.

Klimat Równiny Biłgorajskiej ma charakter przejściowy, właściwy dla całego niżu polskiego. Zimy bywają tu mroźne i śnieżne, a lata niekiedy bardzo suche i gorące.

W Lasach Janowskich dominują bory sosnowe, pośród których spotykamy wyspowe fragmenty litych jedlin i lasów mieszanych. W wielu miejscach wiek borów sosnowych to ponad sto lat. W Lasach Janowskich sosna znakomicie dostosowała się do miejscowych warunków. Wytworzyła ona tzw. ekotyp sosny puszczańskiej, który dobrze znosi ocienienie i dobrze odnawia się w sposób naturalny. Dzięki tym cechom sosna stanowi niemal 85% miejscowych drzewostanów. Wśród borów sosnowych, w miejscach o nieco wyższej wilgotności i żyzności gleby rośnie jodła, która także odnawia się w sposób naturalny. Podmokłe zagłębienia terenowe zajmuje olcha, która tworzy piękne, szczególnie wiosną, olsy. W Lasach Janowskich obok sosny, olszy i jodły występują także brzoza, dąb i buk.

LKP „Lasy Janowskie" – leśny skarbiec

Cały teren LKP „Lasy Janowskie" charakteryzuje się dużą zmiennością krajobrazu leśnego. Wynika to z różnorodności i przemieszania siedlisk tworzących tu swoistą mozaikę. Łąki śródleśne i rozległe torfowiska sąsiadują z piaszczystymi wydmami porośniętymi lasem. Towarzyszą im kompleksy stawów, z których część, wyłączona z użytkowania stopniowo zarasta. Takie zróżnicowanie środowiska leśnego stwarza warunki dla życia wielu gatunków roślin i zwierząt.

W wyniku badań florystycznych stwierdzono tu ponad 800 gatunków roślin naczyniowych. To mniej więcej jedna trzecia wszystkich gatunków występujących w naszym kraju. Obok roślin pospolitych występuje tu także wiele rzadkich, objętych ochroną prawną. Do najczęściej spotykanych gatunków objętych ochroną ścisłą należą: widłak jałowcowaty, wawrzynek wilczełyko, bluszcz pospolity, podkolan biały, gnieźnik leśny czy bagno zwyczajne. Najrzadszymi są natomiast: długosz królewski, pełnik europejski, kosaciec syberyjski, widłaczek torfowy, groszek wschodniokarpacki.

W Lasach Janowskich wyróżniono szereg zbiorowisk roślinnych. Zarejestrowano tu 202 zespoły roślinne, występujące w różnych odmianach i wariantach. Te o naturalnym charakterze zachowały się przede wszystkim w zachodniej części lasów, w rezerwatach „Łęka" i „Jastkowice", co czyni je obszarami niezwykle cennymi pod względem botanicznym.

Różnorodność środowisk przyrodniczych, duża powierzchnia leśna i mała gęstość zaludnienia sprzyja bytowaniu większości gatunków zwierząt leśnych występujących w Polsce. Na terenie Lasów Janowskich zanotowano dotąd 41 gatunków ssaków. Odpowiednie warunki znajduje tu wilk - zwierzę o wybitnie puszczańskim charakterze. Najliczniej reprezentowaną grupę kręgowców stanowi awifauna. Zaobserwowano tu także 134 gatunki ptaków, w tym 89 lęgowych, m.in. bielika, bociana czarnego, żurawia, orlika krzykliwego i szeregu gatunków związanych ze środowiskiem wodnym. Lasy Janowskie są jednym z niewielu miejsc w kraju, gdzie spotkać można głuszca. Rozległe, niedostępne ostępy leśne z bagnami i torfowiskami są terenami spełniającymi wysokie wymagania siedliskowe tych ptaków.

Cały obszar Lasów Janowskich został włączony do europejskiej sieci obszarów chronionych NATURA 2000. Świadczy to o uznaniu ponadprzeciętnych walorów przyrodniczych tego terenu, ale zarazem nakłada szereg ograniczeń, w szczególności na gospodarkę leśną. Obecnie w ramach sieci Natura 2000 funkcjonują tu następujące ostoje: „Lasy Janowskie"(OSO PLB060005)  oraz  „Uroczyska Lasów Janowskich" (SOO PLH060031).

W 1984 roku utworzono Park Krajobrazowy Lasy Janowskie. Aktualnie jego powierzchnia liczy około 40 tys. ha.

W obrębie LKP "Lasy Janowskie" objęto ochroną w formie rezerwatów przyrody powierzchnię prawie 4350 ha, co stanowi 1/7 całego jego obszaru. Pierwszy rezerwat przyrody powstał tu już w latach pięćdziesiątych (Jastkowice), pozostałych pięć - w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku.

W odległości trzech kilometrów od Janowa znajduje się rezerwat "Szklarnia", powołany w 1989 r. w celu zachowania borów jodłowych pochodzenia naturalnego. Występują tu także bory sosnowe z udziałem jodły, świerka i dębu. Wewnątrz rezerwatu znajduje się rozległe bagno śródleśne nazywane „Baba" z roślinnością charakterystyczną dla torfowisk.

Największy z rezerwatów, „Lasy Janowskie" zajmuje obszar prawie 2,7 tys. hektarów. Obejmuje bory sosnowe z naturalnie odnawiającymi się jedlinami i ciekawymi olsami. Rezerwat przecina malownicza dolina rzeki Branew, wzdłuż której biegnie zalesiona wydma, zwana Porytowym Wzgórzem, miejscem bitwy partyzanckiej w czerwcu 1944 roku.

W rezerwacie występuje szereg gatunków roślin chronionych, m.in. paproć pióropusznik strusi, widłak torfowy, storczyk plamisty, groszek wschodniokarpacki oraz pięknie pachnący podkolan biały.

Kolejny rezerwat leśny "Jastkowice" zajmuje powierzchnię 46 ha i obejmuje pozostałości dawnej Puszczy Sandomierskiej. Objęto tu ochroną wielogatunkowy las mieszany o charakterze naturalnym. Tworzą go potężne dęby, lipy, jawory, buki, jodły. W niższym piętrze przestrzeń wypełniają graby. Niektóre drzewa osiągają wiek ponad dwustu lat. O bogactwie florystycznym rezerwatu Jastkowice świadczy obecność prawie dwustu pięćdziesięciu gatunków roślin naczyniowych.

Rezerwat torfowiskowy "Kacze Błota" zajmuje powierzchnię 169 ha i obejmuje śródleśne torfowisko pomiędzy wydmami porośniętymi borem sosnowym. W ostatnich latach na skutek obniżenia poziomu wód i sukcesji, torfowisko to niemal całkowicie przekształciło się w bór wilgotny.

Jednym z najcenniejszych rezerwatów Lubelszczyzny jest rezerwat "Imielty Ług" zajmujący obszar ponad 800 hektarów. Dwa stawy sąsiadują tu z rozległym torfowiskiem wysokim, porośniętym karłowatą sosną. Cały kompleks leśno torfowiskowy otoczony jest wyniesieniami wydmowymi. "Imielty Ług" jest ostoją ptactwa związanego ze środowiskiem wodno-błotnym, można tu także odnaleźć rzadkie gatunki roślin, m.in. trzy gatunki rosiczek i widłaka torfowego.

Rezerwat "Łęka" o powierzchni 377 ha położony jest w zachodniej części Lasów Janowskich i został utworzony w 1988 roku. Ochronie podlegają tu wielogatunkowe drzewostany o cechach naturalnych, między innymi łęgi jesionowe z bogatą roślinnością. Wiele drzew spełnia kryteria pomników przyrody. Są to głównie okazałe egzemplarze jesionu, dębu szypułkowego, wiązu i lipy. Z rzadkich i chronionych gatunków roślin stwierdzono tu: kosaćca syberyjskiego, rosiczkę okrągłolistną, podkolana białego i zielonawego, storczyka plamistego, lilię złotogłów. Na terenie rezerwatu gniazda zakłada bielik i bocian czarny. Wschodnią granicę rezerwatu tworzy sąsiadująca z łąkami malownicza rzeka Łukawica.

W Nadleśnictwie Janów istnieją też inne formy ochrony przyrody. Powołano 10 użytków ekologicznych oraz zarejestrowano ponad siedemdziesiąt drzew pomnikowych.

Wokół miejsc bytowania głuszca, bielika, bociana czarnego i orlika krzykliwego utworzono strefy ochronne, w których zabiegi gospodarcze są prowadzone tak, by zapewnić ptakom odpowiednie warunki bytowania.

LKP „Lasy Janowskie" – spotkania z lasem

Ważną funkcją LKP „Lasy Janowskie" jest działalność edukacyjna prowadzona w Ośrodku Edukacji Ekologicznej Lasy Janowskie i w terenie. Ośrodek jest położony w sąsiedztwie lasu i stanowi idealne miejsce wypoczynku o każdej porze roku. Blisko stąd do centrum Janowa Lubelskiego i zalewu z kąpieliskiem oraz piaszczystą plażą. Nieopodal znajduje się stadnina koni, gdzie można korzystać z jazdy konnej, wynająć bryczkę lub sanie.

Ośrodek jest placówką, której głównym zadaniem jest prowadzenie edukacji przyrodniczo leśnej i promocja działalności Lasów Państwowych. Zajęcia prowadzą pracownicy Nadleśnictwa lub zaproszeni specjaliści. Wprowadzeniem do zajęć w terenie jest wizyta na wystawie przyrodniczej znajdującej się w Ośrodku. Obok walorów przyrodniczych Lasów Janowskich przedstawiono tu także kulturę materialną regionu i pracę leśników. Uzupełnieniem wystawy jest ekspozycja taboru leśnej kolei wąskotorowej znajdująca się w pobliżu budynku nadleśnictwa. Grupy zorganizowane są oprowadzane przez pracownika nadleśnictwa. Lekcje w terenie umożliwiają poznanie zagadnień przyrodniczych i typowo leśnych w kontakcie z żywą przyrodą.

Nadleśnictwo zorganizowało kilka ścieżek edukacyjnych przystosowanych zarówno do prowadzenia zajęć, jak zwiedzania indywidualnego:

Ścieżka przyrodnicza w rezerwacie "Szklarnia" ma około 2,5 km długości i kilkanaście przystanków opatrzonych tablicami informacyjnymi. Można tam zobaczyć m.in. bagno śródleśne, suboceaniczny bór świeży, kopiec mrówki rudnicy, czy fragment mrocznego boru jodłowego. W sąsiedztwie rezerwatu „Szklarnia" znajduje się niewielka osada Szklarnia, gdzie znajduje się udostępniona do zwiedzania zagrodowa hodowla konia biłgorajskiego.

Z Janowa do Szklarni można dostać się korzystając z 19-kilometrowej ścieżki rowerowej, Prowadzi ona z Ośrodka Edukacji Ekologicznej przez uroczysko Kruczek, rzekę Trzebensz i leśne trakty do ostoi konia biłgorajskiego. Trasa prawie na całej długości biegnie przez las, ustawiono przy niej tablice informacyjne opisujące wybrane zagadnienia gospodarki leśnej.

W rezerwacie "Imielty Ług" turyści mogą wejść na torfowisko korzystając ze specjalnych drewnianych pomostów.

W Lasach Janowskich jest kilka pieszych znakowanych szlaków turystycznych. Jednak ze względu na rozległość kompleksu leśnego najlepiej poruszać się rowerem. Dlatego też systematycznie rozbudowuje się sieć leśnych szlaków rowerowych.

Ci, którzy szukają wypoczynku z dala od ludzi mogą zamieszkać w kwaterze myśliwskiej „Cegielnia", znajdującej się w lesie w odległości trzech kilometrów od Janowa.

Arboretum - miejsce edukacji i rekreacji

Arboretum zostało powołane Decyzją nr 6 Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Lublinie z dnia 15.03.2001 r. Położone jest ono na leśnym terenie pokrytym wiekowym drzewostanem, głównie sosnowym. Obecnie ma charakter parku leśnego z elementami ukształtowanego terenu, prześwietleń w drzewostanie, oczek wodnych, ścieżek, dróg, kładek, mostków i zadaszeń. W najbliższym sąsiedztwie arboretum znajduje się Ośrodek Edukacji Ekologicznej „Lasy Janowskie".

Duże zróżnicowanie zbiorowisk roślinnych występujących na stosunkowo niewielkiej powierzchni pozwoli w przyszłości na prezentowanie typowych dla Lasów Janowskich zespołów leśnych i związanych z nimi roślin, w tym rzadkich i chronionych.

Wykorzystując istniejące walory przyrodnicze od 2014r. na terenie arboretum rozpoczęto wprowadzanie kolekcji roślinnych tworzących obecnie 3 funkcjonalne strefy: aleja rododendronów, wrzosowisko i strefa roślin ozdobnych nad stawem. W przeciągu ostatnich 3 lat w arboretum wprowadzono łącznie ponad 300 gatunków i odmian roślin.

Teren arboretum jest ogrodzony i wybudowano tu 3 połączone ze sobą zbiorniki wodne. Poprowadzono także pieszą trasę edukacyjną o długości 800 m oraz utworzono ścieżkę pieszo-rowerową łączącą arboretum z ZOOM-em Natury nad Zalewem Janowskim. Obserwujemy, że arboretum staje się coraz bardziej popularne wśród osób uprawiających nordic-walking, jogging, jazdę na rowerze itp. co skłoniło nas do zainstalowania tu w 2016r. siłowni plenerowej.

LKP „Lasy Janowskie" – spotkania z przeszłością

W rejonie Lasów Janowskich większość obiektów zabytkowych znajduje się w miejscowościach sąsiadujących z kompleksem leśnym – w Janowie Lubelskim, Modliborzycach, Zaklikowie, Frampolu.

Nieodłącznym elementem krajobrazu Lasów Janowskich są przydrożne krzyże i śródleśne kapliczki. Najstarsze z nich pochodzą z połowy XIX wieku.

Do dziś wśród lasów odnajdujemy osady liczące zaledwie kilka domów - np. Świnki, Kochany, Krasonie, Dębowiec. Spotkać tam można ciekawe przykłady dawnego budownictwa drewnianego. Niektóre z tych miejscowości, jak np. Janiki-Chałupki stają się powoli miejscami na mapie, z opuszczonymi zabudowaniami i zarastającymi obejściami. Inne, jak Gwizdów, Maliniec, Kochany, Lipowiec przeżywają swoiste odrodzenie za sprawą szukających wytchnienia mieszkańców miast, którzy budują tam sezonowe, czy nawet całoroczne domy.

W Momotach Górnych warto odwiedzić drewniany kościół pw. św. Wojciecha. Pierwotnie w 1938 r. stanęła tam tylko drewniana kaplica. W 1972 r. ustanowiono w Momotach parafię, której proboszczem został ks. Kazimierz Pińciurek. Własnymi rękoma wykonał on cały, niezwykle oryginalny, drewniany wystrój wnętrza kościoła. Najstarszym zabytkiem sakralnego budownictwa drewnianego w rejonie Lasów Janowskich jest kościół św. Anny w Zaklikowie wzniesiony w końcu XVI wieku. Zewnętrzne ściany tego kościoła pokryte są licznymi blaszanymi klepsydrami.

Tradycje garncarstwa, opartego na miejscowych surowcach, kultywowane są w Łążku Garncarskim - wiosce położonej w południowej części Lasów Janowskich nad rzeką Białą, z której pobierana jest glina do wyrobu naczyń. Obecnie czynne są tu trzy pracownie, gdzie powstaje ceramika oparta o dawne wzory. Warto je odwiedzić i przyjrzeć się pracy na kole garncarskim oraz zakupić gliniane dzbanki i misy. Zrekonstruowany fragment pracowni garncarskiej znajduje się też na wystawie przyrodniczej w Ośrodku Edukacji Ekologicznej w Janowie Lubelskim. Na wschodnim skraju puszczy położona jest wieś Bukowa, słynna z wyrobów plecionkarskich i łubiarskich. Tradycje kultury ludowej Janowa i okolic podtrzymywane są przez kilka ludowych zespołów muzycznych, których można posłuchać np. na Jarmarku Garncarskim w Łążku, Festiwalu Kaszy „Gryczaki" w Janowie, czy innych odbywających się tu imprezach. Nadleśnictwo jest współorganizatorem cyklicznej imprezy pn. „Zoom natury", gdzie przy okazji zabawy uczestnicy poznają zagadnienia przyrodniczo – leśne.

Druga wojna światowa odcisnęła się tragicznym piętnem na życiu mieszkańców Lasów Janowskich. Walki  z Niemcami w 1939 roku trwały tu do początku października tj. do chwili, gdy duże zgrupowanie płk. Zieleniewskiego złożyło broń pod Momotami. Wydarzenie to zostało upamiętnione pomnikiem odsłoniętym przy tamtejszym kościele. Już w listopadzie 1939 roku kilkudziesięciu mieszkańców Momot zginęło w zbiorowej egzekucji. W okresie okupacji każda z miejscowości znajdujących się w kompleksie leśnym była dotknięta pacyfikacjami. W ten sposób próbowano zdusić niezwykle silny w Lasach Janowskich ruch partyzancki, dla którego okoliczne miejscowości były naturalnym oparciem. W czerwcu 1944 roku w pobliżu Porytowego Wzgórza nad rzeką Branew doszło do jednej z największych bitew partyzanckich na ziemiach polskich. Był to finał niemieckiej akcji "Sturmwind I" (Wicher I), która rozegrała się w dniach 9-14 VI 1944 r. Do akcji przeciw partyzantom skierowano siły liczące ok. 30 tysięcy żołnierzy. Zgrupowanie partyzanckie liczyło ok. 3000 ludzi. Po zaciętych walkach partyzanci wycofali się nocą z 14/15 czerwca do wschodniej części Puszczy Solskiej.

Obecnie na Porytowym Wzgórzu znajduje się partyzancki cmentarz i pomnik autorstwa Bronisława Chromego. Co roku w czerwcu odbywają się tu uroczyste obchody poświęcone pamięci uczestników bitwy. Od pomnika można wybrać się ścieżką spacerową wzdłuż doliny Branwi i przechodząc dawny most kolejki wąskotorowej, obejrzeć kilka drzew pomnikowych lub dotrzeć na wzniesienie Porytowego Wzgórza.

Lasy Janowskie są jednym z najpiękniejszych miejsc w kraju, choć jak dotąd jeszcze stosunkowo mało znanym. Ich walory przyrodnicze, bogaty świat roślin i zwierząt jest ze wszech miar warty zachowania i ochrony oraz udostępnienia tym, którzy cenią przyrodę i chcą ją poznawać.

źródło: https://wlodawa.lublin.lasy.gov.pl

 


 


NADLEŚNICTWO SMOLARZ

 

 

 


Nadleśnictwo Smolarz położone jest w południowo-wschodniej części Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Szczecinie. Od południa graniczy z Nadleśnictwem Karwin oraz Nadleśnictwem Potrzebowice (RDLP Piła), od północy z Nadleśnictwem Głusko, od zachodu z Nadleśnictwem Strzelce Krajeńskie, a od wschodu z Nadleśnictwem Krzyż (RDLP Piła).
 
Położenie geograficzne

Lasy Nadleśnictwa Smolarz stanowią południowo-zachodnią część Puszczy Drawskiej. Granice terytorium nadleśnictwa wyznaczają najważniejsze rzeki regionu: na północy – Mierzęcka Struga, na południu Noteć a na wschodzie Drawa.

Siedziba Nadleśnictwa Smolarz mieści się w miejscowości Klesno, tuż przy drodze wojewódzkiej nr 160.

Najbliżej położonymi miastami są: graniczące z Klesnem – Drezdenko oraz oddalony od niego o ok. 15 km. Dobiegniew.

Z dużych miast najbliżej położony jest Gorzów Wielkopolski – od siedziby Nadleśnictwa Smolarz dzieli go niespełna 50 km.
 

Większość gruntów nadleśnictwa położona jest w województwie lubuskim w powiecie strzelecko-drezdeneckim, natomiast ich niewielka część leży w województwie wielkopolskim w powiecie czarnkowsko-trzcianeckim. Łącznie tereny te rozlegają się na terenie 5 gmin. Uproszczony wykaz terenów Nadleśnictwa Smolarz kształtuje się następująco: 

województwo lubuskie

powiat strzelecko – drezdenecki

gmina Dobiegniew – obręby: Dębogóra, Kępa Zagajna, Ostrowiec, Podlesiec, Sarbinowo, Sławica, Słonów, część obrębów Ługi, Mierzęcin.

gmina Drezdenko – obręby: Drawiny, Górzyska, Lubiewo, Modropole, Przeborowo,

Stare Bielice, Zagórze Lubiewskie, część obrębów Klesno, Kosin.

gmina Stare Kurowo – obręby: Błotnica, Głęboczek, Przynotecko, Nowe Kurowo,

część obrębów Kawki, Łęgowo, Stare Kurowo.

gmina Strzelce Krajeńskie – część obrębu Długie.

Miasto Drezdenko – obręb Radowo oraz część obrębu Miasto Drezdenko

 

województwo wielkopolskie 

powiat czarnkowsko-trzcianecki

gmina Krzyż Wielkopolski – obręb Nowe Bielice.


ZASOBY LEŚNE:

Na terenie naszego nadleśnictwa przeważają siedliska borowe z dominacją sosny. Średni wiek lasów na naszym terenie to 64 lata, a przeciętna zasobność przekracza 270 m sześc./ha.
Udział siedlisk leśnych

    66 proc. – borowe, czyli drzewostany z przewagą gatunków iglastych, najczęściej sosny i świerku
    33 proc. – lasowe, czyli drzewostany z przewagą gatunków liściastych
    1 proc. – olsy, czyli lasy porastające żyzne, bagienne tereny

Udział gatunków lasotwórczych

    66 proc. – sosna, modrzew
    12 proc. –  świerk
    7 proc. – dąb, klon, jawor, wiąz, jesion
    7 proc. – brzoza
    4 proc. – buk
    1 proc. – jodła, daglezja
    3 proc. – pozostałe

 
Udział drzewostanów w klasach wieku


Rozpiętość klasy wieku wynosi 20 lat (np. I klasa wieku – drzewostany w wieku do 20 lat, II klasa – 21 – 40 lat, III klasa – 41 – 60 lat itd.).

    16 proc. – I klasa
    21 proc. – II klasa
    19 proc. – III klasa
    20 proc. – IV klasa
    12 proc. – V klasa
    12 proc. – VI klasa i starsze


OBIEKT EDUKACYJNY - Leśne Centrum Przyrodniczo-Edukacyjne


Leśne Centrum Przyrodniczo – Edukacyjne przy Nadleśnictwie Smolarz
w Kleśnie to obiekt wielofunkcyjny. Znajdujące się tutaj: ogród, arboretum i część rekreacyjna współtworzą idealne miejsce zarówno do prowadzenia zajęć, jak i rodzinnego wypoczynku.

Na Leśne Centrum Przyrodniczo-Edukacyjne (LCPE) składają się: ogród, arboretum i część rekreacyjna.

Przechadzając się tutaj po specjalnie przygotowanych ścieżkach, można podziwiać rośliny zielne, krzewy i drzewa reprezentowane przez ponad 150 gatunków i odmian. Rośliny te różnią się zarówno wymaganiami siedliskowymi, jak i pochodzeniem. Mimo to kwitną w zbliżonym czasie, sprawiając, że wiosną i latem ogród wygląda naprawdę przepięknie. Funkcję edukacyjną pełnią napotykane co rusz tabliczki z informacjami na temat umieszczonych tutaj obiektów. Na terenie ogrodu oprócz roślin znajdują się także rzeźby, nawiązujące tematyką do związków człowieka z przyrodą oraz obiekty związane z pracą leśników i pasją myśliwych. Ambona myśliwska stanowi atrakcję szczególnie dla młodszych gości, którzy obserwując świat z wysokości 4 m mogą poczuć się jak na prawdziwym polowaniu. Dodatkowo dzieci mogą bawić się na bogato wyposażonym placu zabaw.

Serce obiektu stanowią dwa stawy z wyspą, gdzie, rozkoszując się pięknym widokiem, można wypocząć przy ognisku. Jeśli zacznie padać deszcz wystarczy schronić się pod zbudowaną w góralskim stylu wiatą. Na potrzeby wszystkich gości została ona wyposażona w kamienny kominek-grill i masywne dębowe stoły. Po dokonaniu rezerwacji można w tym miejscu zorganizować przyjęcie rodzinne, czy firmową imprezę.

Od kilkunastu lat faktem stało się prowadzenie edukacji leśnej przez wszystkie nadleśnictwa w Polsce. Lekcje poza szkolną ławą są bardzo atrakcyjną formą nauczania młodego pokolenia, stwarzają okazję do wspólnych przeżyć intelektualnych i emocjonalnych. Rozwijają także wrażliwość na piękno przyrody, pozwalają kształtować właściwe postawy wobec świata, wobec siebie i innych ludzi. Ogród wraz ze znajdująca się przy siedzibie Nadleśnictwa salką edukacyjną (wyposażoną m.in. w sprzęt multimedialny, gabloty z eksponatami) stanowią idealne miejsce do prowadzenia zajęć dydaktycznych.

Do korzystania z LCPE zachęcamy zarówno grupy zorganizowane, jak i osoby indywidualne. Zajęcia edukacyjne prowadzone przez pracowników naszego nadleśnictwa odbywają się w indywidualnie ustalonych terminach.

źródło:https://smolarz.szczecin.lasy.gov.pl/ 

 


 

 

NADLEŚNICTWO SZUBIN

 

 

 

 

 


Nadleśnictwo Szubin położone jest w znacznej części w województwie kujawsko - pomorskim. Niewielki fragment jego terytorium znajduje się w administracyjnych granicach województwa wielkopolskiego.

Swoim zasięgiem działania obejmuje powierzchnię około 118 000 ha. Powierzchnia całkowita to 25 517,95 ha, z tego powierzchni leśnej jest 24 513,06 ha. Usytuowane w 382 kompleksach leśnych, na terenie 4 powiatów,15 gmin i 93 obrębów ewidencyjnych. Lasy te w linii prostej zajmują blisko 60 km. Na mapie Polski łatwo je odnaleźć kierując się na zachód i południowy-zachód od Bydgoszczy. Nasze Nadleśnictwo jest jednym z 27 takich jednostek wchodzących w skład Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Toruniu. Od północy graniczy z Nadleśnictwem Runowo, od północnego- wschodu z Nadleśnictwem Żołędowo i Nadleśnictwem Bydgoszcz, od południowego-wschodu z Nadleśnictwem Solec Kujawski, a od południa z Nadleśnictwem Gołąbki. Zachodnią granicę wyznacza sąsiedztwo trzech nadleśnictw: Kaczory, Podanin i Durowo, które wchodzą w skład Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Pile. Nadleśnictwo Szubin jest jednostką składającą się z trzech obrębów leśnych, dziewiętnastu leśnictw terenowych, jednego Leśnictwa Szkółkarskiego Żarczyn. Ponadto prowadzimy nadzór nad lasami innych własności na terenie powiatu żnińskiego.


ZASOBY LEŚNE:


Łączna powierzchnia Nadleśnictwa Szubin wynosi 25 528,56 ha. Na terenie gmin: Barcin, Kcynia, Łabiszyn, Mrocza, Nakło, Sadki, Szubin i Żnin to obszar 25 242,35 ha, natomiast w województwie wielkopolskim, na terenie gmin: Gołańcz, Wapno, Wyrzysk i Łobżenica - 302,62 ha

Zestawienie powierzchni wg stanu na 01.01.2020 r.

1. Powierzchnia ogólna Nadleśnictwa – 25528,56 ha

            w tym wg obrębów leśnych:

    Łabiszyn - 9536,22 ha
    Samostrzel - 7398,77 ha
    Szubin - 8593,57 ha
    

2. Powierzchnia lasów - 24523,67 ha

            w tym:

a) wg pełnionych funkcji:

- lasów stanowiących rezerwaty przyrody - 163,27 ha

- lasów uznanych za ochronne - 7018,87 ha

- pozostałych lasów (lasów gospodarczych) - 17341,53 ha
 

b) wg grup kategorii użytkowania:

- gruntów zalesionych - 23198,16 ha

- gruntów niezalesionych - 722,52 ha

w tym: do odnowienia - 531,71 ha

- gruntów związanych z gospodarką leśną - 602,99 ha
 

 3.
Powierzchnia pozostałych (gruntów nieleśnych) - 1004,89 ha

w tym: przeznaczonych do zalesienia - 0,22 ha

 
Główne kompleksy leśne położone są na obszarach pagórkowatych o wysokości od 70 do 140 m n.p.m. Najwyższym wznie­sieniem jest Góra Korfantówka położona w leśnictwie Dębogóra, o wysokości 161 metrów. Lasy Nadleśnictwa Szubin jak już wcześniej wspomniano, to 382 kompleksy leśne z 10 gatunkami głównymi oraz wieloma gatunkami drzew i krzewów wzbogacającymi swą obecnością zasoby przyrodnicze naszego terenu. Dominują tu drzewostany sosnowe, a sosna jako najważniejszy gatunek zajmuje 82,7% powierzchni. spośród innych gatunków, które mają znaczenie gospodarcze należy wymienić kolejno: dąb – 7,5%, olszę czarną – 4,0%, brzozę – 2,7% oraz jesion – 1,8%.
 

Dominującymi, ale też najbardziej zróżnicowanymi pod względem przyrodniczym siedliskami leśnymi w naszym nadleśnictwie jest bór mieszany świeży oraz las mieszany świeży. Łącznie zajmują one około 60% powierzchni.Bór mieszany świeży zajmuje gleby typu darniowo-bielicowego. Poziom próchnicy wynosi zaledwie kilka centymetrów i posiada odczyn kwaśny. Roślinami wskaźnikowymi w runie leśnym są: borówka czernica, konwalia majowa, konwalijka dwulistna, malina kamionka, kłosownica leśna, orlica pospolita, tomka wonna, zaś w podszycie spotyka się: kruszynę, leszczynę, jarzębinę.Dominującym gatunkiem w składzie drzewostanu jest sosna, która na tym siedlisku znalazła optymalne warunki rozwoju. Pozostałymi gatunkami wchodzącymi w skład naszych drzewostanów są: świerk, dąb, buk, jesion, olsza czarna, brzoza, modrzew, osika, daglezja, grab, lipa, klon, jawor. Las mieszany świeży zajmuje siedliska średnio żyzne na utworach piaszczystych lub gliniasto-piaszczystych. Roślinność runa podobna w składzie jak w borach mieszanych, ale z większa ilością traw i ziół. Drzewostan mieszany z sosną, dębem, brzozą, lipą, osiką, o dominacji gatunków liściastych, często dwupiętrowy. W podszycie występuje głównie kruszyna, jałowiec, trzmielina i leszczyna.

źródło:https://szubin.torun.lasy.gov.pl

 


 







czwartek, 23 czerwca 2022

GMINA TULISZKÓW

 

 

 

 


Tuliszków – gmina miejsko-wiejska w województwie wielkopolskim, w powiecie tureckim. W latach 1975–1998 gmina położona była w województwie konińskim.

Sieć osadniczą gminy tworzy 15 wsi sołeckich. Siedzibą gminy jest Tuliszków (dawniej Zadworna).

Gmina Tuliszków znajduje się we wschodniej części województwa wielkopolskiego, w północno-zachodniej części powiatu tureckiego, na południe od Konina.

Graniczy z gminami:

    od północy – Krzymów i Stare Miasto
    od wschodu – Turek i Władysławów
    od zachodu – Rychwał
    od południa – Malanów
    od południowego zachodu – Mycielin

Północno-zachodnia granica gminy stanowi granicę powiatu.

Gmina i Miasto Tuliszków położona jest w sercu wschodniej części Wielkopolski, w powiecie tureckim. Dużym atutem Tuliszkowa jest bliskość autostrady A-2, tylko 7 km dzieli miasto od najbliższego węzła w Żdżarach.

Gmina zajmuje obszar o powierzchni 150 km², podzielony na 15 sołectw (Gadowskie Holendry, Grzymiszew, Kiszewy, Krępa, Nowy Świat, Ogorzelczyn, Piętno, Ruda, Sarbicko, Smaszew, Tarnowa, Wielopole, Wróblina, Wymysłów i Zadworna).

W Gminie i Mieście Tuliszków mieszka 10,5 tys. osób. Z analizy struktury wiekowej ludności wynika, że 2288 mieszkańców ma mniej niż 19 lat. Liczba osób w wieku produkcyjnym wynosi 6412, natomiast w wieku poprodukcyjnym 1768. Przewagę liczebną  stanowią kobiety.



Rzeźba terenu
Rzeźba powierzchni terenu gminy jest stosunkowo zróżnicowana. Charakterystyczne są izolowane pagóry zlodowacenia środkowopolskiego, porozdzielane szerokimi dolinami rzecznymi o płaskim, zazwyczaj podmokłym dnie. Dość liczne są utrwalone wydmy poprzeczne (na południowy zachód od Tuliszkowa) oraz wielki wał wydmowy, utworzony przez utrwalone wydmy paraboliczne, długości 6–7 m i spadkach dochodzących do 30%. Na terenach występowania pagórów spadki wynoszą 5–20%, a wysokości względne bardziej zróżnicowane. Najniżej położony punkt znajduje się w pobliżu północno-zachodniej granicy gminy, na brzegu rzeki Powy. Jego wysokość bezwzględna wynosi 98,2 m n.p.m. Najwyżej położony punkt, ok. 171 m n.p.m., znajduje się na południowej granicy gminy.

Wody powierzchniowe i podziemne
Obszar gminy usytuowany jest w zlewni Warty, odwadniany jest przez jej lewe dopływy Powę i kanał Topiec. Na terenie gminy brak jest większych, naturalnych zbiorników wodnych, występują jedynie niewielkie stawy naturalne oraz większe, utworzone wskutek spiętrzenia wód Powy, Pokrzywnicy i Topca.

Gleby
Gmina posiada niekorzystne warunki gospodarowania. Brak jest gruntów klas I i II, grunty III klasy zajmują ok. 6%, a klasy IV niecałe 10% ogólnej powierzchni. Prawie połowę gruntów stanowi klasa najmniej żyzna VI, a wraz z klasą VIz – zajmują 54% powierzchni gminy.

Klimat

Klimat gminy charakteryzuje się częstszym niż na terenach pozostałych występowaniem dni słonecznych lub z małym zachmurzeniem (41,8 dni w roku) oraz dni z przymrozkami – 78 razy w roku. Występuje względnie duża liczba dni bez opadu – 209,4. W regionie występuje najwięcej dni bardzo ciepłych (średnia dobowa temp. 15,1–25 °C), przeciętnie 88. Średnia roczna temp. wynosi 8 °C. Okres wegetacyjny trwa 210–220 dni. Suma opadów jest niska, wynosi 550–600 mm/rok

Fauna i flora

Na terenie gminy zinwentaryzowano 28 gatunków roślin objętych ochroną ścisłą i 14 gatunków pod ochroną częściową. Wśród nich są gatunki uznane za wymierające w Wielkopolsce, np.: dziewięćsił bezłodygowy, mieczyk dachówkowaty, widłak wroniec, kosaciec syberyjski i gnieździk leśny. Gatunki narażone to: goździk pyszny, lilia złotogłów, stoplamek szerokolistny, widłak spłaszczony, rojnik pospolity, sasanka łąkowa, pełnik europejski i bagno zwyczajne. Gatunki uznane za rzadkie to m.in.: goździk piaskowy, widłak jałowcowaty i widłak goździsty. Zinwentaryzowano również stanowiska 16 gatunków roślin chronionych uznanych jako niezagrożone na terenie Wielkopolski. Na obszarze gminy występują m.in. łosie, jelenie, sarny, dziki, zające, bażanty, kuropatwy, lisy, borsuki, króliki, piżmaki i tchórze.

źródło: https://www.tuliszkow.pl; Wikipedia

 


 


wtorek, 21 czerwca 2022

NADLEŚNICTWO PRUDNIK

 

 

 


Nadleśnictwo Prudnik jest jednym z trzydziestu ośmiu nadleśnictw wchodzących w skład Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Katowicach. Nadleśnictwo jest położone na terenie województwa opolskiego, powiatów: brzeskiego, nyskiego, prudnickiego, głubczyckiego i kędzierzyńsko-kozielskiego, na terenie miast: Paczków, Otmuchów, Nysa, Głuchołazy, Prudnik, Biała, Głogówek i Głubczyce. Swym zasięgiem obejmuje siedemnaście gmin. Ma powierzchnię 1800 km kw.

Nadleśnictwo Prudnik jest najdalej na zachód wysunietą jednostką RDLP w Katowicach. Od strony północnej i wschodniej graniczymy kolejno z nadleśnictwami: Tułowice, Prószków, Kędzierzyn, Rudy Raciborskie (wszystkie w tej samej dyrekcji). Granica południowa biegnie wzdłuż granicy państwowej z Republiką Czeską. Na zachodniej granicy znajdują się nadleśnictwa: Bardo Śląskie i Henryków, wchodzące w skład RDLP we Wrocławiu.


ZASOBY LEŚNE:

Na terenie Nadleśnictwa Prudnik przeważają siedliska lasowe z dominacją dębu na niżu i w części wyżynnej oraz świerka w górach. Średni wiek lasów na naszym terenie to 64 lata, a przeciętna zasobność wynosi 260 m sześc./ha.
Udział siedlisk leśnych

    90 proc. – lasowe, czyli drzewostany z przewagą gatunków liściastych
    6 proc. – łegi, czyli lasy porastające żyzne, nadrzeczne tereny
    3 proc. – borowe, czyli drzewostany z przewagą gatunków iglastych, najczęściej sosny i świerku
    1 proc. – olsy, czyli lasy porastające żyzne, bagienne tereny


HODOWLA LASU:


 W Nadleśnictwie Prudnik odnowienia obejmują rocznie ok. 190 ha. Odnowienia możemy podzielić na odnowienia sztuczne, czyli sadzenie sadzonek lub wysiewanie nasion przez człowieka, oraz odnowienia naturalne, czyli zjawisko samoistnego powstania młodego pokolenia drzew pod okapem drzewostanu lub w jego sąsiedztwie. Odnowienia naturalne w lasach zagospodarowanych nie przebiegają zazwyczaj żywiołowo, lecz są kierowane przez człowieka. Prace polegają na spulchnieniu gleby pod okapem drzewostanu w roku, w którym spodziewany jest duży urodzaj nasion, oraz rozluźnieniu drzew, tak by do dna lasu dochodziła odpowiednia ilość światła.

Bierzemy także udział w programie zwiększania lesistości kraju poprzez zalesianie gruntów rolnych i porolnych. Od połowy lat 90-tych XX wieku powierzchnia lasów w zarządzie nadleśnictwa zwiększyła się o ponad 1000 ha. Zalesienia gruntów porolnych prowadzone są zwykle wśród roślin zielnych. Osłaniają one sadzonki oraz nie dopuszczają do zachwaszczenia powierzchni.

Corocznie Nadleśnictwo Prudnik pielęgnuje ok. 720 ha gleby w uprawach leśnych. Polega to na wykaszaniu chwastów wśród drzewek. Równocześnie wykonuje się cięcia pielęgnacyjne, które w zależności od wieku drzewostanu mają inny charakter i noszą inną nazwę: czyszczenia wczesne w okresie uprawy, czyszczenia późne w okresie młodnika, trzebieże wczesne w okresie dojrzewania drzewostanu oraz trzebieże późne w okresie dojrzałości drzewostanu.

Czyszczenia wczesne wykonujemy corocznie na obszarze ok. 220 ha, czyszczenia późne – na 320 ha, trzebieże wczesne – na 600 ha, a trzebieże późne – na ok. 1000 ha.

W celu odtworzenia żywotnych i odpornych na zagrożenia lasów realizuje się tzw. przebudowę drzewostanów. Polega ona na całkowitej lub częściowej zmianie składu gatunkowego lasu, zwykle przez zastępowanie drzew iglastych liściastymi. Przebudowa jest procesem powolnym, gdyż jednym z jej celów jest utworzenie lasu zróżnicowanego pod względem wieku i budowy.


WARTO ODWIEDZIĆ:


> Ścieżka dydaktyczna "Las Biechowski" - cieżka utworzona w 2014 roku w miejsce istniejącej wcześniej ścieżki "Wąwozy Biechowskie": Ścieżka przyrodniczo-edukacyjna Las Biechowski (długość trasy około 2,5 km) ma na celu ukazanie walorów przyrodniczych jednego z największych kompleksów leśnych Ziemi Nyskiej oraz przypomnienie zasad obowiązujących podczas przebywania w lesie. Las Biechowski ma także ciekawą historię, o której opowiada tablica nr 1. Warto o niej pamiętać, szczególnie że ślady przeszłości mogą wkrótce całkowicie zniknąć. Tablica nr 2 opisuje miejscową faunę, taką jaką obserwujemy na początku XXI wieku. Kolejna tablica uczy rozpoznawania drzew – umiejętności zanikającej w miarę coraz większej migracji ludzi ze wsi do miast. Tablica nr 4 pokazuje grzyby jadalne, jakie można znaleźć w tutejszych drzewostanach. Przypominamy w tym miejscu o ważnej roli grzybów w środowisku leśnym. Kolejny punkt na ścieżce poświęcony jest najważniejszym drzewom w biechowskim lesie tj. dębom. Żaden inny gatunek (może z wyjątkiem świerka) nie odegrał takiej roli w historii Europy. Ścieżka kończy się tablicą o tzw. gatunkach introdukowanych, czyli obcych dla naszej przyrody. Teren dawnego parku pałacowego jest idealnym miejscem, by o nich wspomnieć.


> Ścieżka edukacyjna „Biskupi Las” - Obiekt powstał w 2005 roku, a jego nazwa związana jest z tym, że lasy te stanowiły niegdyś własność biskupa wrocławskiego – władcy księstwa nyskiego.

Ze względu na ogrom zagadnienia na potrzeby ścieżki wybraliśmy kilka najważniejszych naszym zdaniem problemów.
Na ścieżce możecie się dowiedzieć:
- najważniejszych rzeczy o nadleśnictwie
- czym jest szkółka leśna
- po co nam mała retencja
- jaki las powinniśmy hodować
- jaka jest geologiczna przeszłość okolicznych terenów
- jakie chronione gatunki roślin i zwierząt można spotkać w Biskupim Lesie
- jakie są główne korzyści płynące z lasu
- jaka jest rola genów w życiu drzew
- co zagraża lasom
- co to jest odnowienie lasu
- jakie skutki mają pożary lasu
Ścieżka rozpoczyna się od miejsca parkingowego, w którego pobliżu znajduje się wiata drewniana z możliwością rozpalania ogniska. Na 3,5-kilometrowej trasie ścieżki znajduje się kilka obiektów powiązanych z jej tematyką – szkółka leśna, dwa zbiorniki małej retencji oraz wyrobisko w kraterze starego wulkanu.

> Ścieżka edukacyjna „Rezerwat Cicha Dolina” - Pierwsza ścieżka edukacyjna w Nadleśnictwie Prudnik. Biegnie wzdłuż jednego z najbardziej uczęszczanych szlaków turystycznych w Górach Opawskich.

Ścieżkę utworzono, aby przybliżyć turystom drzewostany objęte ochroną rezerwatową. Na długości około 2 km umieszczono 7 tablic opisujących najbardziej charakterystyczne gatunki flory i fauny rezerwatu.

Ścieżkę utworzono, aby przybliżyć turystom drzewostany objęte ochroną rezerwatową. Na długości około 1 km umieszczono 7 tablic opisujących najbardziej charakterystyczne gatunki flory i fauny rezerwatu.
1 – Punkt startowy. Na tablicy mapa z przebiegiem ścieżki, podstawy prawne utworzenia rezerwatu, lista zakazów na terenie rezerwatu
2 – Świat zwierząt. Opis fauny rezerwatu z krótką charakterystyką pluszcza, salamandry plamistej i popielicy.
3 – Las łęgowy. Typy lasów łęgowych na terenie Nadleśnictwa Prudnik. Najważniejsze zagrożenia.
4 – Świat roślin. Opis flory rezerwatu z krótką charakterystyką pokrzyka wilczej-jagody, lilii złotogłów i bluszcza zwyczajnego.
5 – Czosnek niedźwiedzi. Opis jednej z najbardziej charakterystycznych roślin rezerwatu.
6 – Buczyny. Opis dominującego zbiorowiska leśnego w rezerwacie.
7 – Świat roślin II. Ogólne informacje o roślinach chronionych z krótką charakterystyką wawrzynka wilczełyko, żywca kremowego i lepiężnika białego.

źródło: https://prudnik.katowice.lasy.gov.pl/

 


 

MIASTO WYSOKIE MAZOWIECKIE

 

 


PLAN MIASTA:

https://www.wysokiemazowieckie.pl/images/artykuly/miasto/plan.jpg


WIRTUALNY SPACER: 

http://www.pegazpanoramy.pl/flash/Wysokie%20Mazowieckie%20spacer/spacer.html


Wysokie Mazowieckie (pierwotnie Wysokie, w zaborze rosyjskim Mazowieck) – miasto w województwie podlaskim, w powiecie wysokomazowieckim, na Nizinie Północnopodlaskiej, nad rzeką Brok (dopływ Bugu).

Wysokie Mazowieckie  położone jest w  południowo-zachodniej części województwa podlaskiego, nad rzeką Brok – dopływem Bugu, przy drodze krajowej Zambrów – Białowieża, w odległości 50 km od Białegostoku, siedziby województwa, 120 km od Warszawy i 100 km od wschodniej granicy. Niespełna dziesięciotysięczne miasteczko to gmina miejska, będące siedzibą powiatu, zajmująca powierzchnię 15 km2 . Miasto posiada aktualny miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obejmujący całe miasto.

Powierzchnia miasta
- 15,2 km2;
Liczba ludności - 9.611;
Miasto graniczy jedynie z gminą Wysokie Mazowieckie, która je otacza;
Jest gminą miejską, jako jednostka samorządowa, leży na terenie Powiatu Wysokomazowieckiego;


Najstarszą wzmiankę dotyczącą miasta można znaleźć w „Dokumentach Konrada” z 1203 r., w których figuruje jako wieś Wysokie. W dokumentach końca XV wieku Wysokie pojawia się jako nazwa osady królewskiej, założonej przez Kazimierza Jagiellończyka, który nadał jej prawa miejskie w 1492 roku. Częste zmiany właścicieli oraz burzliwe dzieje miasta hamowały jego rozwój.   W 1866r. Wysokie Mazowieckie stało się siedzibą powiatu.   W czasie II wojny światowej Rosjanie i Niemcy niemal całkowicie zniszczyli miasto. Wiele rodzin wywieziono na Syberię i wymordowano ludność pochodzenia żydowskiego. Po wojnie nastąpił rozwój budownictwa mieszkaniowego. Miasto stało się ośrodkiem powiatowym, powstały zakłady pracy. Czyste środowisko i walory przyrodniczo-krajobrazowe okolic Wysokiego Mazowieckiego stanowią doskonałe warunki do wypoczynku i rekreacji. Wizerunek miasta charakteryzuje się czystością i dużą ilością zieleni. Imprezami, które odbywają się cyklicznie i przyciągają duże rzesze ludności to : „Dni Miasta” - organizowane pod koniec maja oraz obecność dużego zakładu mleczarskiego, będącego potentatem mleczarskim w kraju, stało się inspiracją do organizowania „Ogólnopolskiego Święta Mleka”. Festyn gromadzi wielu dostawców mleka i okolicznych mieszkańców.
Władze lokalne przykładają dużą wagę do stanu infrastruktury w mieście. Świadczą o tym coroczne, duże wydatki budżetowe przeznaczane na inwestycje miejskie. Zmodernizowano oświetlenie uliczne, miasto posiada nowoczesną stację uzdatniania wody oraz sieć gazową. Co roku modernizowane są nieskanalizowane ulice. Miasto uporało się z emisją spalin  do atmosfery modernizując osiedlowe kotłownie.
Miasto w pełni wykorzystuje możliwość pozyskiwania środków unijnych a starania samorządu dbającego o rozwój i podniesienie jakości życia mieszkańców, jest uhonorowane wysokimi lokatami w rankingach samorządów w kraju. Wysoki dochód na osobę w mieście, to efekt ilości pozyskiwanych środków unijnych. To dzięki nim, w mieście wybudowano pływalnię oraz następuje szybki rozwój infrastruktury technicznej.
Wysoki poziom rolnictwa w rejonie wpłynął na rozwój przemysłu rolno-spożywczego. Największym zakładem w mieście jest Spółdzielnia Mleczarska „Mlekovita” zatrudniająca ponad 1000 osób. Jest to jedno z najnowocześniejszych i największych przedsiębiorstw tej branży w Polsce. Znaczna część produkcji „Mlekovity” jest eksportowana na rynki Unii Europejskiej oraz rynki wschodnie. Wyroby „Mlekovity” trafiają na stoły wielu krajów świata. Dla mieszkańców miasta to przede wszystkim źródło dochodów.
 

Czyste środowisko naturalne oraz wzrost świadomości ekologicznej rolników  w rejonie Wysokiego Mazowieckiego pomaga popularyzować ideę  rozwoju gospodarstw produkujących zdrową żywność. Taką działalnością zajmuje się Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Szepietowie, gdzie odbywają się wystawy zwierząt hodowlanych, targi rolnicze i ogrodnicze.

W skład placówek oświatowych w mieście zalicza się:
- Miejskie Przedszkole nr 1 i 2,
- Szkołę Podstawową nr 1 im. Tadeusza Kościuszki – szkoła powiększyła bazę lokalową o halę sportową oraz część dydaktyczną,
- Gimnazjum im. Mikołaj Kopernika – szkoła została rozbudowana i wyremontowana, szkoła posiada halę sportową z widownią na 200 miejsc.
- Zespół Szkół Ogólnokształcących im. Króla Kazimierza Jagiellończyka
- Zespół Szkół Zawodowych im. Stanisława Staszica
- Centrum Kształcenia Zawodowego – szkoła zawodowa, w której mieści się Technikum Rolnicze oraz Zasadnicza Szkoła Zawodowa
Działalność w zakresie upowszechniania kultury w mieście prowadzi Miejski Ośrodek Kultury. W jego skład wchodzi dom kultury, kino, biblioteka i kawiarnia. Miejski Ośrodek Kultury zajmuje się organizacją imprez, takich jak coroczne obchody „Dni Miasta”, imprezy rozrywkowo-estradowe, koncerty, bale, różnego rodzaju konkursy. Prowadzi Zespół Pieśni i Tańca „Mazowia”, zajęcia licznych kół zainteresowań, aerobik, klub seniora oraz wydaje lokalną gazetę informacyjną „Echo Wysokiego”.

Bazę sportową miasta stanowi: miejska pływalnia z torem do nauki pływania, sauną, łaźnią parową, 48 metrową zjeżdżalnią,  jaccuzi. Burmistrz Miasta i dyrektorzy szkoły podstawowej i gimnazjum zapewniają uczniom tych szkół 1 godzinę wychowania fizycznego na pływalni tygodniowo. Stadion miejski z boiskiem piłkarskim, który wykorzystywany jest przez Klub Sportowy „Freskovita” do rozgrywek i treningów piłkarskich. Miasto posiada także dwie hale sportowe: przy szkole podstawowej i gimnazjum.

Obecnie Wysokie Mazowieckie oprócz funkcji gospodarczych spełnia funkcje administracyjne i usługowe dla kilku gmin w powiecie. Wiąże się to z rozwiniętą oświatą na poziomie podstawowym, gimnazjalnym, szkół średnich oraz lokalizacją i funkcjonowaniem instytucji takich jak: starostwo powiatowe, urząd gminy, urząd skarbowy, szpital ogólny, specjalistyczne przychodnie lekarskie, sąd, prokuratura, policja, straż pożarna, sanepid, ARMiR, urząd pracy, banki, ZUS, KRUS, poczta, firmy ubezpieczeniowe, zakład energetyczny.



Wysokie Mazowieckie to miasto dużych możliwości, posiadające sporo atutów, takich jak:


- dobre położenie -obok drogi Warszawa – Białystok – Kowno, bliskość dużych aglomeracji oraz granicy wschodniej – Rosja, Litwa, Białoruś, które mogą stanowić rynki zbytu;
- aktualny miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obejmujący całe miasto,
- posiada wolne tereny pod inwestycje przemysłowe i sportowo – rekreacyjne,
- znaczne zasoby wody pitnej o dobrej jakości pozwalającej rozwijać przetwórstwo spożywcze;
- czyste środowisko naturalne;
- nadwyżka siły roboczej;
- brak małych przedsiębiorstw nastawionych na przetwarzanie miejscowych surowców rolnych;
- możliwość rozwoju istniejącego przemysłu;

żródło: https://www.wysokiemazowieckie.pl/

 


 





niedziela, 19 czerwca 2022

MIASTO NOWY TARG



Nowy Targ – miasto w województwie małopolskim, położone w Kotlinie Orawsko-Nowotarskiej u stóp Gorców, w widłach Czarnego i Białego Dunajca. Siedziba powiatu nowotarskiego oraz gminy wiejskiej Nowy Targ, a także Euroregionu Tatry.

Nowy Targ - stolica Podhala, jest malowniczym miastem położonym na południu Małopolski w sercu rozległej Kotliny Orawsko - Nowotarskiej. Miasto jest znakomitą bazą wypadową w Tatry, Pieniny, nad Jezioro Czorsztyńskie, na Babią Górę, czy wreszcie osobliwe, pełne szlaków turystycznych, Gorce. Tradycyjnym rzemiosłem nowotarskim jest kuśnierstwo, nowotarscy kuśnierze szyją kożuchy i kurtki skórzane znane w całym kraju. Do atrakcji wynikających z tradycji miasta handlowego należą słynne nowotarskie jarmarki mające niepowtarzalny charakter. Jarmarki odbywają się w czwartki i soboty, w niedziele plac targowy zamienia się w samochodową giełdę.


Kultura:

Nowy Targ to miasto o dużym potencjale kulturalnym. Działalność kulturalną prowadzi przede wszystkim Miejski Ośrodek Kultury, posiadający salę widowiskową na ponad 400 miejsc oraz góralską Izbę Regionalną Związku Podhalan im. ks. prof. Józefa Tischnera. Tutaj odbywają się wystawy, spektakle teatralne, koncerty, imprezy okolicznościowe, konkursy literackie i fotograficzne. W kulturalnym życiu miasta znaczącą rolę odgrywa Spółdzielczy Dom Kultury, w którym działają zespoły folklorystyczne, koła zainteresowań oraz odbywają się kursy tańca. Ważne miejsce w edukacji kulturalnej młodego pokolenia zajmuje Państwowa Szkoła Muzyczna I i II stopnia im. F. Chopina oraz Powiatowy Młodzieżowy Dom Kultury, który proponuje zajęcia z plastyki, muzyki i tańca, organizuje konkursy i wystawy plastyczne, turnieje szachowe i zawody modeli latających. W mieście działa profesjonalna Galeria "Jatki" (nazwa pochodzi od jej umiejscowienia w stylowym XIX-wiecznym budynku dawnych jatek), która jest organizatorem wielu prestiżowych wystaw (m.in. litografii Marca Chagalla, grafik Pabla Picassa) i koncertów. Działają tu również zespoły folklorystyczne "Śwarni", "Mali Śwarni", "Hyrni", "Mali Hyrni"; chóry:"Echo Gorczańskie", "Miejski Nauczycielski Chór Gorce" "Venite Adoremus Domini", a także Związek Podhalan, Podhalańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, Polskie Towarzystwo Historyczne, Stowarzyszenie Polsko-Niemieckie Forum Podhale.

Sport i Turystyka


Czym żyje miasto oprócz handlu i rzemiosła? Oczywiście hokejem na lodzie. Stąd wywodzi się drużyna hokejowa, która 18 razy sięgała po tytuł mistrza Polski. Miasto jest wymarzonym miejscem dla turystów preferujących uprawianie turystyki aktywnej. Można stąd prowadzić nieskończenie długie piesze wędrówki szlakami gorczańskimi, uprawiać narciarstwo zjazdowe i biegowe, turystykę rowerową, kajakarstwo górskie, sporty motorowe, szybownictwo i spadochroniarstwo, jeździectwo, kulturystykę i fitness, hokej na lodzie. Nowy Targ to także solidna baza sportowo - rekreacyjna. Znajduje się tu lodowisko, lotnisko sportowe, dwa wyciągi narciarskie, boiska piłkarskie, wielofunkcyjna hala "Gorce" z kortami tenisowymi, siłownie i kluby odnowy biologicznej, skate park. Dużym atutem przyrodniczym jest rezerwat ścisły "Bór na Czerwonem".


NARCIARSTWO BIEGOWE


Dla amatorów narciarstwa biegowego Nowy Targ posiada doskonale utrzymane ratrakiem trasy, które rozpoczynają się za mostem na Al.100-lecia, ciągną się wzdłuż Białego Dunajca do Szaflar i z powrotem do miejsca startu. Inne okrążają Bór i prowadzą do ul. Lotników lub skarpą nad brzegiem Białego Dunajca. Od roku 2004 miasto wraz z innymi samorządami Podhala organizuje Podhalański Bieg Narciarski im. Jana Pawła II, w którym udział brać mogą zarówno profesjonaliści jak i amatorzy. Malownicza trasa wiedzie z Gliczarowa Górnego na nowotarskie lotnisko.


Miasto ze smakiem

Pod tym hasłem władze samorządowe we współpracy z Koalicją Marek Ziem Górskich promują górski region z akcentem lokalnych rarytasów, które rozpozna każdy turysta. Nowotarskie, wspaniale smakujące lody, wytwarzane przez rodziny Żarneckich, Lubieńskich i Jarkiewiczów wg starych receptur na bazie naturalnych składników i świeżych owoców, mają już zasłużoną renomę. Nowotarskie lody zostały wpisane na listę produktów tradycyjnych Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi.Natomiast dzięki bacówkowemu szlakowi miasto stało się atrakcyjniejsze dla odwiedzających nas turystów. Bacówki w stylu góralskim, stada owiec pasące się na gorczańskich halach, wpisały się w malowniczy pejzaż Gorców. W obrębie miasta znajduje się 7 bacówek, w których tradycyjnymi metodami wyrabia się sery z owczego mleka - oscypki, znane i lubiane w wielu miejscach na świecie za swój niepowtarzalny, oryginalny smak. W bacówkach, oprócz degustacji można również zaopatrzyć się w rzetelnie przyrządzane produkty z owczego mleka wyrabiane od wieków tymi samymi metodami.

W drugiej połowie sierpnia w mieście odbywa się "Jarmark Podhalański". Na jego czas, malowniczy nowotarski rynek przyjmuje oblicze placu targowego, ze szczególnym uwzględnieniem prezentacji wyrobów rzemiosła i rękodzieła. W czasie trwającej 4 dni imprezy odbywa się wiele występów zarówno grup folklorystycznych z różnych stron świata, jak i prezentujących inne gatunki muzyki.


Przedsiębiorczość:

Nowy Targ jest miastem, w którym działa ok. 4.500 podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Są to mali i średni przedsiębiorcy. Wiele osób utrzymuje się z działalności handlowej dzięki usytuowaniu w naszym mieście największego w okolicy jarmarku, masowo odwiedzanego przez turystów ze Słowacji. Miasto oferuje szeroką pomoc inwestorom w zakresie pozyskiwania terenu pod inwestycje; dysponuje własnymi działkami, uczestniczy przy zamianach i transakcjach prywatnych. W zakresie wymaganych decyzji administracyjnych zapewnia minimalny okres ich wydawania, uczestniczy także w uzbrajaniu technicznym terenu (budowa sieci kanalizacji sanitarnej, wodociągowej, infrastruktury drogowej) choć jest to zawsze analizowane pod kątem efektywności w porównaniu z innymi zadaniami inwestycyjnymi gminy. Gmina oferuje również pomoc w organizowaniu spotkań z właścicielami terenów przewidzianych pod inwestycje z udziałem merytorycznych pracowników, którzy na bieżąco mogą odpowiedzieć na pytania zadawane na spotkaniach, inicjować fachową dyskusję przyspieszającą rozwiązanie problemów.

 

WARTO ZOBACZYĆ:

 Kościół św. Katarzyny

Kościół p.w. św. Anny

Rynek z szeregiem zabytkowych domów mieszczańskich z XIX / XX w. z figurą św. Jana Kantego

Ratusz

Kaplicę Papieską z 1979 r. na Polanie Rusnakowej

Muzeum Podhalańskie PTTK

Muzeum Drukarstwa (ul. Sobieskiego 4)

Pomnik Władysława Orkana

Budynek "Sokoła" z 1908 r.

Liceum Ogólnokształcące im. Seweryna Goszczyńskiego, szkołę założoną w 1904 r

Rezerwat Przyrody Bór na Czerwonem (114 ha)

Stary zajazd, ul. Waksmundzka 105

źródło: www.nowytarg.pl