POWIAT STASZOWSKI

http://staszowski.eu/

https://pl-pl.facebook.com/starostwostaszow/ 

 

https://www.youtube.com/channel/UCWyrq_ERUhlQslvk7yUW42A 

 

 

 
Powiat staszowski graniczy z czterema powiatami województwa świętokrzyskiego: buskim, kieleckim, opatowskim i sandomierskim, z dwoma powiatami województwa podkarpackiego: tarnobrzeskim i mieleckim oraz z jednym powiatem województwa małopolskiego: dąbrowskim. Zajmuje powierzchnię 926 km2 i liczy 74 tys.


RYS HISTORYCZNY:

Powiat staszowski istniał już w I połowie XIX wieku, w latach 1809–1844.

W czasach powojennych został reaktywowany dnia 1 października 1954 roku w województwie kieleckim, jako jeden z pierwszych powiatów utworzonych tuż po wprowadzeniu gromad w miejsce dotychczasowych gmin (29 września 1954) jako podstawowych jednostek administracyjnych PRL. Na powiat staszowski złożyły się 1 miasto i 20 gromad, które wyłączono z trzech powiatów w województwie kieleckim (w praktyce gromady te należały do tych powiatów przez zaledwie dwa dni). 31 grudnia 1961 do powiatu staszowskiego przyłączono ze zniesionego powiatu chmielnickiego gromady: Grabki (równocześnie zniesioną), Korzenno, Potok i Szydłów.

1 stycznia 1969 do powiatu staszowskiego przyłączono Z powiatu buskiego gromadę Tuczępy.

Po zniesieniu gromad i reaktywacji gmin z dniem 1 stycznia 1973 roku powiat staszowski podzielono na 1 miasto i 9 gmin:

    miasto Staszów
    gminy Bogoria, Osiek, Połaniec, Raków[9], Rytwiany, Staszów, Szydłów, Tuczępy i Wiśniowa.

Po reformie administracyjnej obowiązującej od 1 czerwca 1975 roku terytorium zniesionego powiatu staszowskiego zostało włączono głównie do nowo utworzonego województwa tarnobrzeskiego, oprócz gmin Raków, Szydłów i Tuczępy, które pozostały w województwie kieleckim (mocno zmniejszonym)[12]. Wraz z reformą administracyjną z 1999 roku przywrócono w województwie świętokrzyskim powiat staszowski o kształcie przybliżonym do granic z 1975 roku; gminę Raków przyłączono do powiatu kieleckiego, gminę Oleśnica do staszowskiego, natomiast gminy Tuczępy i Łubnice zmieniły przynależność powiatową (w latach 1973–75 gmina Łubnice należała do powiatu buskiego, a gmina Tuczępy do staszowskiego; od 1999 odwrotnie).

NATURA:

W części środkowej powiatu znajdują się tereny równinne poprzecinane formami krasowymi (lejki, doliny, parowy, werteby, niewysokie garby). Wysokości bezwzględne wahają się od 156,8 m w okolicach Osieka do 385 w Paśmie Wygiełzowskim. Powiat znajduje się w obrębie jednej geologicznej jednostki strukturalnej – Zapadliska Podkarpackiego. Lesistość terenu wynosi ok. 32%. Sosna zwyczajna stanowi ok. 72% drzewostanu, tworzy czystogatunkowe lasy iglaste lub lasy mieszane. Dąb szypułkowy i bezszypułkowy stanowią 13% drzewostanu, tworząc na żyznych glebach samodzielne stanowiska, na mniej żyznych lasy mieszane. Gatunki mniej liczne: jodła pospolita, cis pospolity, olsza czarna, brzoza, buk zwyczajny, wiąz, grab, topola, osika, świerk, jesion, modrzew, klon, lipa drobnolistna. Na terenie powiatu znajduje się wiele typów siedliskowych lasów: bór świeży i mieszany, las świeży i mieszany (także wilgotny), las łęgowy, bór i las mieszany bagienny, ols jesionowy, las wyżynny (także mieszany), buczyny storczykowe i niżowe. Ponadto łozowiska, łąki owsicowe, trzęślicowe, zbiorowiska pastwiskowe oraz na obszarach północno-zachodnich step kwietny (oman wąskolistny, czosnek siatkowaty, tojad mołdawski, ciemiężyca zielona, groszek wschodniokarpacki). Na południu i południowym wschodzie dominuje krajobraz dolinny w postaci terasów zalewowych. W lasach lub na łąkach można znaleźć stanowiska roślin: pierwiosnek wyniosły, zawilec gajowy, zawilec żółty, zawilec wielkokwiatowy, konwalia majowa, wawrzynek wilczełyko, śnieżyczka przebiśnieg, sasanka, żarnowiec, pełnik europejski. Tereny powiatu zamieszkuje ok. 30 gatunków ryb, ponad 150 gatunków ptaków i ponad 50 gatunków ssaków. W kompleksach leśnych z niewielkimi zbiornikami wodnymi panują dogodne warunki dla ich rozwoju. Przedstawiciele fauny: sarna, dzik, bocian czarny, bocian biały, jarząbek, cietrzew, żmija zygzakowata, zaskroniec, gniewosz, jaszczurka zwinka, kumak nizinny, traszka, rzekotka drzewna. 

WARTO ZOBACZYĆ:

 

 

* Kościół pw. św. Bartłomieja w Staszowie z 1342 roku. Od strony wschodniej, cmentarz parafialny z XVIII wieku z kilkunastoma pomnikami nagrobkowymi, a także ze zbiorową mogiłą powstańców z 1863 roku.

* Kościół pw. św. Bartłomieja z 1342 roku, wielokrotnie przebudowywany, barokowy ołtarz główny i ołtarze boczne.

* Kaplica Matki Bożej Różańcowej, zwana też kaplicą Tęczyńskich, pobudowana od północnej strony kościoła św. Bartłomieja w Staszowie, w latach 1610 – 1625.

* Pałac w Kurozwękach, początkowo zamek obronny z końca XIV wieku. Wielokrotnie przebudowywany, aż do swojego obecnego kształtu – barokowej rezydencji.

* Pawilon ,,Oficyna” z 1785 roku, wchodzący w skład Zespołu Pałacowego w Kurozwękach.

* W pobliżu kurozwęckiego pałacu, od 2000 roku, prowadzona jest hodowla bizonów amerykańskich, stado liczy obecnie 80 szt.

* Ciekawą atrakcją Zespołu Pałacowego w Kurozwękach, jest także Stadnina Koni Arabskich w pobliskim Kotuszowie.

* Klasztor pokamedulski w Rytwianach z I połowy XVII wieku, ufundowany przez wojewodę krakowskiego Jana Tęczyńskiego. Zachowane budynki klasztorne wraz z kościołem i dziedzińcem zabudowanym z trzech stron budynkami przyklasztornymi. Obecnie, obiekt jest restaurowany i pełni funkcję Ośrodka Terapeutyczno-Kontemplacyjno-Relaksacyjnego.

* Rytwiany - pozostałość średniowiecznego zamku i figurami osób z minionych wieków zasłużonych dla ziemi rytwiańskiej.

* Stara gorzelnia i zabudowania podworskie w Rytwianach.

* Pałac księcia Artura Radziwiłła w Rytwianach z pocz. XX w.

* Modrzewiowa świątynia z poł. XVII wieku w Niekrasowie. Przed kościołem, od strony zachodniej, modrzewiowa dzwonnica.

* Drewniany Kościół w Strzegomiu z końca XVI wieku.
 

* Gotycki kościół w Beszowej z pierwszej połowy XV wieku, rozbudowany w kolejnych stuleciach. Od strony południowej kaplica św. Aniołów Stróżów, zniszczona w czasie II wojny światowej.

* Zespół Pałacowo-Parkowy w Sichowie Dużym z końca XVIII wieku.

* Sala rycerska i mury obronne w Szydłowie, z połowy XIV wieku.
 

* Wnętrze kościoła Wszystkich Świętych w Szydłowie z gotycką polichromią z drugiej połowy XIV w.

(żródło: Wikipedia; www.staszowski.eu)

 

 

 

 

 

 

MIASTO i GMINA GRABÓW NAD PROSNĄ

 

http://www.grabownadprosna.com.pl/asp/pl_start.asp?typ=14&menu=52&strona=1

 

https://www.facebook.com/umigwgrabowienadprosna 

 

 

Grabów nad Prosną (niem. Grabow) – miasto w województwie wielkopolskim, w powiecie ostrzeszowskim, w Kotlinie Grabowskiej, nad Prosną, w Kaliskiem, na ziemi wieluńskiej; siedziba gminy Grabów nad Prosną; zakłady przemysłu spożywczego.

Miasto królewskie w tenucie grabowskiej w powiecie ostrzeszowskim województwa sieradzkiego w końcu XVI wieku. W latach 1975–1998 miasto leżało w województwie kaliskim. Grabów leży w Kotlinie Grabowskiej, na wschodnim skraju Wzgórz Ostrzeszowskich (części Wału Trzebnickiego), na lewym brzegu Prosny, średnia wysokość 128 m n.p.m., 28 km na południe od Kalisza i 17 km na północny wschód od Ostrzeszowa;Przez Grabów przebiega linia kolejowa Ostrzeszów – Grabów – Namysłaki tzw. Grabowska Toczka (zamknięta w 1999 i ponownie otwarta 30 sierpnia 2008 jako turystyczna kolej drezynowa). Miasto i Gmina Grabów nad Prosną leży w Kotlinie Grabowskiej, będącej Pradoliną Prosny należącej do Niziny Środkowo-Warciarskiej, położonej na pograniczu Wielkopolski i Śląska. Miasto Grabów leży na wschodnim skraju Wzgórz Ostrzeszowskich- części Wału Trzebnickiego, nad rzeką Prosną. Krzyżują się tu drogi wojewódzkie: 447 Antonin- Grabów-Kraszewice; 449 Ostrzeszów- Grabów- Błaszki,450 Kalisz-Grabów- Wieruszów.

Miasto i Gmina Grabów nad Prosną sąsiaduje od wschodu z gminami: Kraszewice, Czajków, Galewice; od południowego-wschodu z gminą Doruchów; od południa gminą Ostrzeszów; od zachodu z gminą Mikstat; od północy z gminą Sieroszewice.

Administracyjnie należy do powiatu ostrzeszowskiego. Ogółem gmina liczy 8049 mieszkańców, w tym miasto – 2060 oraz teren wiejski- 5989 mieszkańców.

Powierzchnia gminy wynosi 123,55 km2. Gminę stanowi miasto Grabów nad Prosną oraz 16 wsi sołeckich: Bobrowniki, Bukownica, Chlewo, Dębicze, Giżyce, Grabów Pustkowie, Grabów Wójtostwo, Kopeć, Książenice, Kuźnica Bobrowska, Marszałki, Palaty, Siekierzyn, Skrzynki, Smolniki, Zawady.


WARTO ZOBACZYĆ:

* kościół pofranciszkański, barokowy z 1642, główny ołtarz rokokowy, z lat 1751-1752, sześć bocznych ołtarzy z połowy XVIII w. z barokowymi obrazami,
* klasztor pofranciszkański, barokowy, wzniesione po 1642, obecnie biblioteka i Izba Pamiątek prezentująca zbiory związane z profesorem Teofilem Ciesielskim i doktorem Władysławem Biegańskim,
* barokowy kościół Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny i św. Mikołaja z lat 1622-1684, bazylikowy, trzynawowy,
neogotycki kościół ewangelicki z 1887 (opuszczony, elementy wyposażenia zdemontowane),
* dwór z XVIII/XIX w., masywny, murowany budynek z wieżyczką pośrodku dachu, obecnie Urząd Miasta i Gminy Grabów nad Prosną,
* zespół stacji kolejowej z 1910 (używana przez Kolej Drezynową "Grabowska Toczka"),
* Zamczysko na lewym brzegu Prosny, miejsce dawnego zamku - badania terenowe obiektu ujawniły, że powstanie murowanej budowli obronnej poprzedzała drewniana, czworoboczna wieża, być może obwiedziona umocnieniami drewniano-ziemnymi.
* Synagoga z 1857r. znajduje się przy ulicy Kępińskiej. Murowany budynek synagogi wzniesiono na planie prostokąta. We wschodniej części znajdowała się sala modlitewna, a zachodniej przedsionek nad którym znajdował się babiniec. Do dnia dzisiejszego zachował się częściowo wystrój zewnętrzny oraz niewielka apsyda we wschodniej części. Wykuto nowe otwory okienne. Na jednej ze ścian znajduje się tablica upamiętniająca istnienie synagogi.
* Bobrowniki - Kościół Filialny p.w. Św. Barbary z 1735r. drewniany, odnowiony w 1832r. i 1910r., dach gontowy z wieżyczką na sygnaturkę, wewnątrz stara polichromia ze scenami z życia Św. Barbary
Bukownica - Kościół parafialny p.w. Św. Apostołów Filipa i Jakuba 1721r., mur po spaleniu odbudowany w 1776, 1- nawowy, wieża przebudowana 1863r. na neogotycką, wyposażenie wnętrza barokowe z 2 poł. XVIII w., 2 gotyckie rzeźby apostołów.
 

(żródło: www.grabownadprosna.com.pl; Wikipedia)

 

 

 

NADLEŚNICTWO SUCHA

https://sucha.katowice.lasy.gov.pl/

https://www.youtube.com/user/LasyPanstwowe 

https://www.instagram.com/nadlesnictwo_sucha/ 

 

Nadleśnictwo Sucha jest jednym z 38 nadleśnictw wchodzącym w skład Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Katowicach. Jest to jedno z nielicznych nadleśnictw tej dyrekcji, które administruje tereny należące do województwa małopolskiego. Położone jest w zasięgu administracyjnym dwóch województw: małopolskiego – 99% i śląskiego – 1%. Lasy Nadleśnictwa Sucha leżą w granicach administracyjnych 4 powiatów (suski, wadowicki, żywiecki, myślenicki) – w tym 14 gmin (Sułkowice, Sucha Beskidzka, Budzów, Bystra-Sidzina, Maków Podhalański, m. Maków Podhalański, Stryszawa, Zawoja, Zembrzyce, Lanckorona, Mucharz, Stryszów, Wadowice, Ślemień) i 2 miast(Sucha Beskidzka, Maków Podhalański). Obszar Nadleśnictwa Sucha graniczy z 4 jednostkami organizacyjnymi Lasów Państwowych oraz Babiogórskim Parkiem Narodowym:

-od północy – Nadleśnictwo Andrychów;

-od wschodu – Nadleśnictwo Myślenice;

-od południa – Nadleśnictwo Nowy Targ i Babiogórski Park Narodowy;

-od zachodu – Nadleśnictwo Jeleśnia.

Nadleśnictwo Sucha obejmuje pasma górskie Beskidów: Żywieckiego, Makowskiego i Małego.

Najniżej położony punkt w zasięgu terytorialnym Nadleśnictwa, znajduje się w zakolu rzeki Skawy (Chobot)– 272 m n.p.m., najwyższym zaś jest szczyt górski „Polica", w Paśmie Babiogórskim – 1368 m n.p.m. Obszar Nadleśnictwa w całości położony jest w VIII Karpackiej Krainie przyrodniczo leśnej w trzech dzielnicach:

- Beskidu Żywieckiego /ok. 66% powierzchni nadleśnictwa/

- Beskidu Śląskiego i Małego /ok. 20% powierzchni nadleśnictwa/

- Beskidu Małego i Wyspowego /ok. 14% powierzchni nadleśnictwa/.


Na terenie Nadleśnictwa Sucha dominują siedliska o korzystnych właściwościach wilgotnościowych. Przeszło 99,5 % to siedliska świeże i silnie świeże. Przeszło połowa lasów w nadleśnictwie reprezentuje LMGśw, znaczny udział powierzchniowy wykazuje również LGśw.

O właściwym podejściu do gospodarki leśnej świadczy fakt iż siedliska naturalne i zbliżone do naturalnych stanowią 65,22%, podczas gdy zdegradowane zaledwie 0,69%. Wnioskować można z tego również że skład odnowień jest dobrze dostosowany do warunków siedliskowych.

 Przeciętna zasobność drzewostanów:

    Buk – 267,0 m3/ha
    Jodła – 402,2 m3/ha
    Świerk – 229,3 m3/ha
    Sosna – 310,5 m3/ha
    Modrzew – 310,4 m3/ha
    Dąb – 312,0 m3/ha
    OGÓŁEM - 300,4 m3/ha

(ŹRÓDŁO: WWW.SUCHA.KATOWICE.LASY.GOV.PL)

 

 

GRODZKI URZĄD PRACY W KRAKOWIE

http://www.gupkrakow.pl/

 

Grodzki Urząd Pracy w Krakowie („GUP”) działa na podstawie Decyzji Wojewody Małopolskiego z dnia 14 stycznia 2000 r. w sprawie podziału Powiatowego Urzędu Pracy w Krakowie na dwie jednostki organizacyjne: Grodzki Urząd Pracy w Krakowie i Urząd Pracy Powiatu Krakowskiego oraz powszechnie obowiązujących przepisów prawa.GUP jest samodzielną jednostką organizacyjną, nieposiadającą osobowości prawnej, działającą jako wyodrębniona jednostka budżetowa w rozumieniu przepisów ustawy o finansach publicznych.

GUP realizuje zadania samorządu powiatu w szczególności w zakresie:

1) polityki rynku pracy;

2) realizacji programu promocji zatrudnienia oraz aktywizacji lokalnego rynku pracy stanowiącego część miejskiej strategii rozwiązywania problemów społecznych;

3) realizacji usług rynku pracy;

4) realizacji instrumentów rynku pracy;

5) rejestrowania bezrobotnych i poszukujących pracy;

6) przyznawania i wypłacania zasiłków oraz innych świadczeń z tytułu bezrobocia;

7) realizacji zadań z zakresu rehabilitacji zawodowej określonych w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.


Grodzki Urząd Pracy w Krakowie dla bezrobotnych i poszukujących pracy proponuje zasoby informacyjne i doradcze w zakresie:

* ABC bezrobotnych i poszukujących pracy
* Określenie statusu – bezrobotny / poszukujący pracy
* Rejestracja bezrobotnych
* Rejestracja poszukujących pracy
* Prawa i obowiązki bezrobotnych poszukujących pracy
* Formy pomocy dla osób bezrobotnych
* Finansowe wsparcia dla bezrobotnych i poszukujących pracy
* Informacje dla cudzoziemców spoza UE i EOG poszukujących pracy w    Polsce
* Dokumenty do pobrania dla osób bezrobotnych
* Agencje zatrudnienia



Grodzki Urząd Pracy w Krakowie dla pracodawców i przedsiębiorców proponuje zasoby informacyjne i doradcze w zakresie:

* ABC pracodawców i przedsiębiorców
* Zgłoszenie oferty pracy
* Prawa i obowiązki pracodawców i przedsiębiorców
* Formy wsparcia dla pracodawców i przedsiębiorców
* Zatrudnienie osób z niepełnosprawnością
* Informacje o zatrudnianiu cudzoziemców z UE i EOG
* Informacje o zatrudnianiu cudzoziemców spoza UE i EOG
* Dokumenty do pobrania dla pracodawców

(źródło: www.gupkrakow,pl)

 

 


 

MIASTO BIELAWA

 

https://um.bielawa.pl/pl/

https://www.facebook.com/BielawaMiastoOficjalnie/

 

https://twitter.com/BielawaMiasto 

 

https://www.instagram.com/bielawamiasto/ 

 

 

Bielawa (niem. Langenbielau) – modelowe miasto ekologiczne i gmina w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie dzierżoniowskim. Bielawa położona jest na Przedgórzu Sudeckim, u podnóża Gór Sowich. Rozciąga się na długości 8,5 km wzdłuż potoku Bielawica (niem. die Biele), na wysokości 272–443 m n.p.m. Historycznie leży na Dolnym Śląsku. Pierwsza udokumentowana wzmianka o Bielawie pochodzi z roku 1282. Przyjmuje się, że nazwa Bielawa wywodzi się od słowiańskiej nazwy potoku (biela, bila – biała).

Bielawa położona jest u podnóża Gór Sowich. Najwyższym szczytem Bielawy jest Kalenica (964 m n.p.m.). Na południe od centrum miasta położona jest Góra Parkowa (455 m n.p.m.), a na niej znajduje się wieża widokowa i wyciąg narciarski. W granicach miasta znajduje się też Łysa Góra (364 m n.p.m.), funkcjonująca w starszej nomenklaturze topograficznej także jako Strażnik – roztacza się stąd panorama miasta z widokiem na Góry Sowie. Miejsce to jest również wykorzystywane do uprawiania sportów lotniarskich.

Według danych z roku 2005 Bielawa ma obszar 36,2 km², w tym:

    użytki rolne: 48,18%
    użytki leśne: 35,47%
    tereny mieszkaniowe: 4,67%
    drogi: 4,2%
    tereny przemysłowe: 1,87%
    tereny wypoczynkowe: 1,19%
    wody: 1,19%
    inne: 3,23%

Miasto stanowi 7,56% powierzchni powiatu.

Położenie geograficzne Bielawy w południowo-zachodniej części Polski sprawia, że bliżej jest np. do Pragi – ok. 250 km, Wiednia ok. 360 km, niż do Warszawy ok. 420 km. Odległość do Wrocławia (najbliższe lotnisko) wynosi ok. 67 km. Przejścia graniczne z Czechami w Tłumaczowie oddalone jest o ok. 30 km, w Kudowie Słonem o 85 km., a z Niemcami w Zgorzelcu – 160 km. Przez miasto przebiega obwodnica miejska należąca do drogi wojewódzkiej nr DW384 Wrocław – Nowa Ruda – Tłumaczów. W regionie działa Komunikacja Miejska (autobusowa) obsługująca 13 okolicznych miejscowości, w których żyje ok. 100 tys. mieszkańców.

U podnóża Łysej Góry w ciągu drogi wojewódzkiej nr DW384 przebiega obwodnica miejska, wokół której zlokalizowano tereny inwestycyjne dla małych i średnich przedsiębiorstw.

Rozwojowi miasta sprzyja specyficzne położenie w trójkącie miast, w skład którego wchodzą również Dzierżoniów i Pieszyce. Usytuowanie to stwarza możliwość łączenia ponadlokalnych funkcji komunikacji, oświaty, kultury. Połączenie to zwiększa potencjał gospodarczy regionu, a także sprzyja rozwojowi sektora usług w gminie.

Bielawa to kraina ciszy, spokoju i malowniczych krajobrazów. Jako miasto budzi emocje zarówno wśród tych, którzy tu mieszkają, pracują lub uczą się, jak również wśród tych, którzy ją odwiedzają. Matka natura postanowiła połączyć tu dwa żywioły - góry i wodę. Miasto położone jest bowiem na wysokości od 280 do 345 m.n.p.m., a jego podstawowym atutem jest usytuowanie u podnóża najstarszych gór Europy – Gór Sowich. Cztery główne szlaki turystyczne przebiegają m.in. po ośmiu tysiącach hektarów Parku Krajobrazowego Gór Sowich. Oprócz tego, w Bielawie znajduje się prawdopodobnie najpiękniej położony w Polsce akwen wodny o powierzchni blisko 24 hektarów - jezioro bielawskie.Na terenie jeziora znajdują się między innymi: strzeżona piaszczysta plaża, molo, wyspa, wypożyczalnia sprzętu wodnego, otwarty basen z wodnym placem zabaw i zjeżdżalnią, boiska do piłki nożnej, siatkówki i koszykówki oraz siłownia plenerowa czy piaszczysty plac zabaw. W pobliżu dostępna jest baza hotelowo-gastronomiczna. Bielawa to atrakcje wodne, ale także miejsce do aktywnego wypoczynku w Górach Sowich. Tutaj czeka blisko 500 kilometrów tras MTB, ścieżki piesze i do nordic walking. Góry Sowie to również raj dla biegaczy oraz narciarzy zjazdowych i biegowych. Będąc w Bielawie zapraszamy do skorzystania z traktu linowego i trasy kajakowej w Parku Miejskim oraz do zdobycia wież widokowych - kościoła pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny (101 metrów wysokości) oraz na Górze Parkowej. Po aktywnym zwiedzaniu zachęcamy do krytej pływalni "Aquarius". Atrakcje architektury oraz szlaki turystyczne, trasy biegowe, basen i wyciągi narciarskie w samym mieście oraz w Górach Sowich stwarzają możliwość rodzinnego wypoczynku przez cały rok.

BIELAWA - MODELOWE MIASTO EKOLOGICZNE

Bielawa od wielu lat stawia na poszanowanie środowiska naturalnego oraz edukację ekologiczną. Kształtując wśród mieszkańców poczucie odpowiedzialności za przyrodę oraz realizując odpowiednie inwestycje, Bielawa chce być modelowym miastem ekologicznym. Jednym z kierunków działań jest realizowane na wszystkich poziomach miejskiej oświaty - kształcenie ekologiczne.


Bielawa to miasto, które przyciąga do siebie inwestorów z różnych branż. Z jednej strony inwestują w mieście przedsiębiorstwa produkcyjne, a z drugiej Bielawą interesują się inwestorzy z branży turystycznej. Wszystko dlatego, że oprócz w pełni uzbrojonych terenów pod tradycyjną przedsiębiorczość, miasto posiada tereny do rozwoju oferty turystycznej. Znajdują się one w rejonie Jeziora Bielawskiego, położonego w sąsiedztwie Parku Krajobrazowego Gór Sowich.

Tereny i obiekty inwestycyjne - tradycyjna przedsiębiorczość

W Bielawie znajduje się się bogata oferta w postaci  idealnie przygotowanych terenów dla małych, średnich i dużych firm. Zachętą dla przedsiębiorców, którzy chcieliby zainwestować w Bielawie i utworzyć nowe miejsca pracy, jest między innymi Podstrefa Wałbrzyskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej „Invest-Park” oraz Bielawski Park Przemysłowy. Natomiast dla młodych przedsiębiorców, miasto posiada ofertę w postaci Bielawskiego Inkubatora Przedsiębiorczości oraz Dolnośląskiego Inkubatora Art-Przedsiębiorczości.

Ofertę inwestycyjną Bielawy docenił także między innymi koreański koncern ACE RICO POLAND, który zainwestował w mieście ponad 60 milionów złotych i zatrudnił kilkaset osób. Dowodem na to, że Bielawa jest świetnym miejscem na długofalowy biznes są również LINCOLN ELECTRIC „BESTER”, Techspring i Frech Tools Poland. Oprócz koncernów w Bielawie funkcjonują również rodzime duże firmy, takie jak między innymi: Liw Lewant, ZPM Gawrycki czy Vetos Farma.

Tereny inwestycyjne - turystyka

Jezioro Bielawskie jest malowniczo położonym akwenem wodny z piaszczystą i strzeżoną plażą, wyspą, molem, boiskami sportowymi oraz siłownią plenerową. To tutaj można wypożyczyć kajak, rower wodny lub łódkę i popływać podziwiając widok najstarszych gór Europy - Gór Sowich. W sąsiedztwie Jeziora Bielawskiego miasto posiada tereny inwestycyjne, specjalnie przeznaczone dla inwestorów z branży turystycznej (hotele, agroturystyka, domki letniskowe). Bielawa jest więc otwarta na wszelkie pomysły oraz nowatorskie rozwiązania. Zachęcamy wszystkich do inwestowania w Bielawie, gwarantując wszelką pomoc i wsparcie władz miasta. 

 

 

WARTO ZOBACZYĆ:

 

* Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny - Masywna, neogotycka świątynia otwarta 15 listopada 1876 jako Maria Himmelfahrt Kirche, wzniesiona według projektu Alexisa Langera. Elewacje z czerwonej cegły licowej; 101-metrowa, strzelista wieża zbudowana nad głównym wejściem od wschodu stanowi dziś 7. co do wielkości wieżę kościelną w Polsce. Na szczycie wieży znajduje się dzwon i zegar. W środku znajdowały się trzy ołtarze, obecnie pozostał tylko jeden z figurą Matki Boskiej. W murze okalającym kościół znajduje się jeden z dwóch krzyży pokutnych. Właścicielem kościoła jest parafia. Obecny kościół wzniesiony został na miejscu znacznie mniejszej świątyni, rozebranej w 1866. Informacje o kościele pochodzą z 1288, ale dopiero w 1519 została zbudowana wieża kościelna, której hełm kryty był blachą.


* Kościół pw. Bożego Ciała - Wzniesiony jako kościół ewangelicki o skromnych, barokowych formach w 1743. Rozbudowany o smukłą, klasycystyczną wieżę z zegarem nad głównym wejściem od strony północnej w 1843. W latach 1878–1880 cały budynek gruntownie przebudowany w stylu neoromańskim. Po całkowitym wysiedleniu ludności niemieckiej zamknięty 1952, w 1972 przekazany parafii katolickiej. Murowany, na planie zbliżonym do krzyża greckiego. Elewacje tynkowane z licznymi, ozdobnymi elementami ceramicznymi. We wnętrzu zachowały się drewniane empory i strop.


* Kościół pw. Świętego Ducha - Modernistyczny budynek łączący funkcje kościoła i sierocińca, wzniesiony 1928-1929 pod nazwą Heilige Geist Kirche. Otwarty 7 października 1929. Projektantem i wykonawcą budowli był bielawski przedsiębiorca Werler. Świątynia posiada niewielką wieżę z dzwonem. Jest to najmniejszy kościół z trzech istniejących w Bielawie.


* Dwór obronny - Budynek wzniesiony w 1598 dla braci Wolfa i Henricha Seidlitz von Schönefeld w stylu późnorenesansowym. W końcu l. 30. XVIII uległ pożarowi, wkrótce odbudowany. Przebudowany w 1878. Cechy stylistyczne budynku uległy zatarciu, zachował się jednak jego pierwotny, obronny charakter przestrzenny czworoboku z zamkniętym dziedzińcem i okrągłą basztą. Wielokrotne przebudowy wnętrza budynku i amatorskie działania stylistyczne, doprowadziły ostatecznie do zniszczenia bezcennych ornamentów sal i korytarzy. Obecnie placówka oświatowa. Dwór znajdował się w posiadaniu gałęzi rodzin von Seidlitz i von Sandretzky. W 1930 przejęty przez miasto.


* Pomnik Sowy - Pomnik sowy położony jest w centrum Bielawy na placu Wolności. Pomnik leży jest na 5-metrowym słupie zbudowanym z kamienia, na słupie znajduje się 8 figurek ludzi trzymających sowę. Sowa z lewej strony trzyma herb Bielawy. Cały pomnik zbudowany jest z kamienia. Sowa jest też symbolem miasta Bielawy.


* Krzyże pokutne - Krzyże pokutne – ustawiano je za karę jako pokutę w miejscu popełnienia zbrodni. Na krzyżach widnieją wizerunki przedmiotów którymi została popełniona zbrodnia takimi jak miecz, nóż, topór. Krzyże zostały ustawione w XV wieku. W mieście znajdują się dwa krzyże, jeden w murze okalającym kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i drugi na ulicy Waryńskiego.


* Góry Sowie - Góry Sowie to wspaniałe miejsce dla turystów lubiących piesze wędrówki. Jedno z niewielu, gdzie rozpościera się widok na całe Sudety od Pasma Jaseników na wschodzie do Gór Izerskich na zachodzie. Na miłośników aktywnego wypoczynku czekają tu stoki narciarskie, doskonałe trasy rowerowe oraz położone pod zamkiem Grodno Jezioro Bystrzyckie. Osówka, Włodarz oraz Sztolnie Walimskie to prawdziwa gratka dla pasjonatów historii drugiej wojny światowej.
 

 

 

* Pukt widokowy "Koci Grzbiet" w Górach Sowich - Na urwistym zboczu "Kociego Grzbietu" (651 m.n.p.m.) w 2011 roku powstała platforma widokowa. Zobaczyć z niej można piękną panoramę Kotliny Dzierżoniowskiej ze Ślężą w tle oraz z przeciwnej strony Ciemny Jar i Kalenicę. Na trasie podziwiać można bogaty świat flory i fauny. Żeby zdobyć Koci Grzbiet nie trzeba być wytrawnym górskim turystą. Najkrótsza trasa, wynosząca około 1 kilometra, prowadzi od parkingu przy Leśnym Dworku (ul. Nowobielawska). Tam też znajduje się tablica informacyjna prezentująca drogę dotarcia na punkt widokowy. Piękne panoramy dostarcza nie tylko sam "Koci Grzbiet", ale także sama trasa wiodąca po malowniczych ścieżkach Gór Sowich.


* Atrakcje turystyczne w regionie - Pałac w Pieszycach - ok 4,5 km, Muzeum Sztolni Walimskich,Podziemna trasa turystyczna w Walimiu - ok 20 km, „Olbrzym” Centrum Muzealno - Turystyczne (Największy podziemny obiekt projektu „Rise”-„Włodarz”)-  ok 22 km
Twierdza Srebrnogórska - Pomnik Historii - ok 24 km, Zamek Grodno - Muzeum Regionalne - ok 25 km
Podziemne Miasto Osówka w Głuszycy - ok 25 km, Kościół Pokoju w Świdnicy - ok 25 km
Zamek Książ w Wałbrzychu - ok 35 km, Park Miniatur w Kłodzku - ok 40 km, Jaskinia Niedźwiedzia w Kletnie-  ok 70 km, Świątynia Wang w Karpaczu - ok 90 km, Śnieżka – najwyższy szczyt w Karkonoszach - ok 95 km

 

(źródło: www.bielawa.pl; Wikipedia)

 

 

 

MIASTO JAWOR

 http://jawor.pl/

 https://www.youtube.com/c/GminaJawor

 

Jawor (niem. Jauer) – miasto w Polsce, województwie dolnośląskim, w powiecie jaworskim, historycznie na Dolnym Śląsku.

W latach 1975–1998 miasto należało administracyjnie do województwa legnickiego.

Jawor jest położony nad Nysą Szaloną, Jawornikiem i Paszówką, w środkowej części Dolnego Śląska, na Równinie Jaworskiej, będącej częścią Równiny Chojnowskiej.

Według danych GUS z 31 grudnia 2019 r. miasto miało 22 758 mieszkańców.

Jawor uzyskał lokację miejską w 1242 rokuMiejscowość wzięła swoją nazwę od polskiej nazwy drzewa jawor (łac. Acer pseudoplatanus), które jest drzewem rozpowszechnionym w Sudetach. Wykaz Die schlesischen Ortsnamen, ihre Entstehung und Bedeutung pod redakcją Heinricha Adamy’ego, wydany w 1888 r. we Wrocławiu, wymienia znaną od 1159 r. starą nazwę miasta – Jawor, podając jej znaczenie jako Ahornstadt (pol. miasto jaworów).

Najstarsza znana wzmianka nazwy miasta pochodzi z XI wieku – pod datą 1008 r. Thietmar opisuje przemarsz wojsk króla niemieckiego Henryka II Świętego przez miejscowość Jaura in Zlezie podczas niemieckiej ekspedycji militarnej prowadzonej na ziemiach Ślężan, Trzebowian i Dziadoszan, w ramach wojen z Bolesławem I Chrobrym o Łużyce.

W 1133 r. miasto notuje się jako Jawr, w 1203 r. – Jawor. Do XVI w. nazwę miasta zapisywano po łacinie w różnych formach: Iavor, Iavr, Javr, Javor, Jaur, Jaura, Jawer, Jauor. Używano również nazwy w oryginalnym słowiańskim brzmieniu, czego dowodzi obraz w kościele św. Marcina w Jaworze, zawierający w swej treści m.in. widok Jawora z 1562 r. oraz polską formę nazwy Jawor. Forma Iawor została użyta w dokumencie z 1248 roku, sygnowanym przez Bolesława II Rogatkę oraz Henryka III Białego, a w dokumencie z 1277 r. użyto nazwy Iaver. W 1295 r. w łacińskiej Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis miasto odnotowano pod nazwą Jawor. W 1475 r. w łacińskich Statuta Synodalia Episcoporum Wratislaviensium miejscowość wymieniona jest pod nazwą Jaworensis.

Niemiecka forma nazwy miasta Jauer była zgermanizowaną formą słowiańskiej pierwotnej nazwy. Jeszcze w 1750 r. polska nazwa Jawor wymieniona jest w języku polskim przez Fryderyka II Wielkiego pośród innych miast śląskich w zarządzeniu urzędowym wydanym dla mieszkańców Śląska. Nazwa ta stała się urzędową nazwą miasta dopiero w XVII–XVIII wieku, po ostatecznym podboju Śląska przez Prusy w 1763 r. w wyniku wojen śląskich z Austrii. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego podaje nazwę Jaworz, a Jawor jako określenie dawniejsze.

W 1945 r. używano przejściowo nazwy Jaworów. 7 maja 1946 r. ustalono polską nazwę miejscowości – Jawor. 

WARTO ZOBACZYĆ:

* ośrodek historyczny miasta
* kościół parafialny pw. św. Marcina – gotycki kościół z XIII wieku-XIX * wieku ze wspaniałym manierystycznym portalem z lat 1615–1617, pl. Kościelny
* cmentarz kościelny
* szkoła parafialna, obecnie plebania, z XVI w., XIX/XX w., ul. Marcina 1
* kościół pomocniczy pw. św. Barbary, ul. Lipowa 2, z XV w., XVIII w.
* kaplica pw. św. Wojciecha, dawniej jaworska synagoga, ul. Czarnieckiego, z XIV w., k. XIX w.
* zespół kościoła „Pokoju”, ul. Limanowskiego 40
* kościół klasztorny beginek, obecnie zbór zielonoświątkowców, ul. Żeromskiego 11, z połowy XVIII w.
* zespół klasztorny oo. bernardynów, obecnie muzeum, ul. Klasztorna 2
* cmentarz parafialny św. Marcina, ul. Kuziennicza, z końca XVIII w.
* dawny cmentarz żydowski, z początku XIX w.
* zamek piastowski wzniesiony około 1224 r. przez Radosława z Bolesławca, uznawanego przez część historyków za kasztelana jaworskiego. Od połowy XIII wieku zamek był siedzibą książąt jaworskich a później świdnicko-jaworskich. W 1392 r. po śmierci księżnej Agnieszki, żony Bolka II Małego, zamek przejęli starostowie królów czeskich. W 1490 r. gościł tutaj król czeski Władysław Jagiellończyk, a niespełna 200 lat później Marysieńka Sobieska. Od 1742 r. wraz z przejęciem Śląska przez Prusy zamek stał się zakładem pracy przymusowej oraz więzieniem (do 1956 r.). Kompleks zamkowy ma powierzchnię użytkową 6072 m kw. i kubaturę 18 500 m sześciennych
* mury obronne – miejskie, z XIV-XV w.
* basteja Anioła przy kościele parafialnym z 1540 r.
* baszta
* wieża baszty – bramy strzegomskiej, z XIV-XV w.
* ratusz z wieżą – pierwsze wzmianki o Jaworskim ratuszu pochodzą już z 1373 roku – drugiej poł. XIV w., wielokrotnie przebudowywany, modernizowany, obecny gmach w stylu neorenesansu niderlandzkiego wybudowany został w latach 1895–1897. Średniowieczna 61-metrowa wieża posiada przy szczycie osiem posągów książąt i rycerzy umieszczonych tamże w XIV wieku. W budynku mieści się Kawiarnia „Ratuszowa”, Rynek
* teatr miejski, z XVIII w., 1874 r., 1925 r., Rynek
* willa z ogrodem, dawna loża wolnomularska, ul. Armii Krajowej 7, z lat 1869–1871, 1898 r.
* zabytkowe domy mieszkalne: dom, ul. Barbary 8, z początku XIX w., domy, ul. Chopina 3, 12, z XVIII-XX w., domy, ul. Chrobrego 4, 7, 14 (d.41), z XVI w., XVIII-XX w., dom, Czarnieckiego 10, z XVI w.
dom, ul. Kościelna 10, z 1564 r., XVIII w., XX w.,domy, ul. Legnicka nr 2 (d. 4) z 1600 r., XX w.; nr 12 z 1800 r., XX w., domy, ul. Lipowa 4 i 5, z 1800, XX w.
* Monolitowe krzyże kamienne na dziedzińcu banku PKO BP
* kamienica przy ul. Legnickiej 3 z portalem z lat 1617–1619 autorstwa głogowskiego rzeźbiarza Johanna Pola
* Muzeum Regionalne – muzeum mieści się w dawnym klasztorze bernardynów, gdzie mieszczą się ciekawe zbiory głównie dary mieszczan jaworskich, instytucji kościelnych oraz Bractwa Strzeleckiego. Od 1994 roku mieści się tutaj także Galeria Śląskiej Sztuki Sakralnej gdzie prezentowane są dzieła sztuki rzeźbiarskiej i malarskiej.

 

 

MIASTO i GMINA PIEŃSK

http://www.piensk.com.pl/

Pieńsk – gmina miejsko-wiejska w województwie dolnośląskim, w powiecie zgorzeleckim. W latach 1975–1998 gmina położona była w województwie jeleniogórskim.

Siedziba gminy to Pieńsk.

Według danych z 30 czerwca 2007 r. gminę zamieszkiwały 9242 osoby. Według danych z roku 2002 gmina Pieńsk ma obszar 110,33 km², w tym:

    użytki rolne: 56%
    użytki leśne: 34% (Bory Dolnośląskie)

Gmina stanowi 13,16% powierzchni powiatu.

Pieńsk (tuż po wojnie Pęczek, do 1945 niem. Penzig, gł. Peńsk) – miasto w południowo-zachodniej Polsce, w woj. dolnośląskim, w powiecie zgorzeleckim, położone nad Nysą Łużycką, przy granicy z Niemcami. Siedziba gminy miejsko-wiejskiej Pieńsk. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. jeleniogórskiego.

Historycznie zaliczana do Łużyc Górnych, choć w I połowie XIV w. i od 1815 związana ściślej z Dolnym Śląskiem.

Według danych GUS z 31 grudnia 2019 r. miasto miało 5763 mieszkańców. Według danych z 1 stycznia 2011 r. powierzchnia miasta wynosiła 9,92 km². We wczesnym średniowieczu istniał tu gród Bieśniczan (Bieżuńczan). Najstarsza wzmianka o Pieńsku pochodzi z 965. Od XIII w. Pieńsk był siedzibą łużyckiego rodu von Penzig, który w 1250 wybudował zamek, budowla przetrwała do 1514. Po włączeniu Pieńska do piastowskiego księstwa jaworskiego w 1319, w 1321 książę Henryk I jaworski potwierdził prawa rodu Penzigów do osady. W latach 1491-1492 osada i okoliczne lasy zostały sprzedane radzie miejskiej Zgorzelca, w tym czasie Pieńsk był ośrodkiem hutnictwa żelaza. Do połowy XIX wieku Pieńsk był ośrodkiem rolniczym, a część ludności zajmowała się rzemiosłem – głównie tkactwem.

Od 1815 w granicach rejencji legnickiej prowincji Śląsk Królestwa Prus, a od 1871 do 1945 także Niemiec. W 1841 wybuchł wielki pożar, który zniszczył większą część zabudowy. W drugiej połowie XIX wieku osada stała się ośrodkiem przemysłu szklarskiego, pierwsza huta została uruchomiona w 1858[6]. Do II wojny światowej na terenie Pieńska istniało 13 hut, zatrudniających łącznie około 4000 osób, głównie Niemców. Pieńsk był jednym z największych ośrodków przemysłu szklarskiego w Europie, powstałego na bazie istniejących pokładów polodowcowych piasków szklarskich, oraz zasobów drewna i węgla brunatnego.

Niedaleko Pieńska we wsi Prędocice (Toporów) 16 kwietnia 1945 roku 2. Armia Wojska Polskiego forsowała Nysę Łużycką w ramach operacji łużyckiej, będącej częścią operacji berlińskiej. Obecnie w osadzie nad Nysą, niezamieszkanej od lat 60. XX wieku znajduje się pomnik upamiętniający to wydarzenie.

Zajęcie miejscowości przez wojska radzieckie w 1945 spowodowało znaczne zniszczenia. W wyniku II wojny światowej osada została włączona do Polski, a jej dotychczasową ludność wysiedlono do Niemiec. W 1946 roku istniała w Pieńsku 18 strażnica 4 Komendy Odcinka WOP, obecna nazwa została administracyjnie zatwierdzona 7 maja 1946[8] Po zniszczeniach wojennych uruchomiono huty szkła Łużyce i Nysa[6].

Odbudowa Pieńska spowodowała nadanie mu statusu osiedla w 1954, a w 1962 praw miejskich. Obecnie miasto jest ośrodkiem przemysłu szklarskiego – huta szkła "Łużyce" i fabryka form szklarskich – "UniMould".

W miejscowości do 21 grudnia 2007 r. istniało drogowe przejście graniczne Pieńsk-Deschka, kiedy to na mocy układu z Schengen zostało zlikwidowane. Obecnie w miejcu byłygo mostu istnieje kładka rowerowo-piesza łącząca miasto z niemiecką wsią Deschka. 

WARTO ZOBACZYĆ:

• zabudowa miasta z XV-XX w.
• kościół par. pw. św. Franciszka z Asyżu, neogotycki z l. 1822-1885
• kościół ewangelicki, nie istnieje (pozostał kawałek muru, znajduje się on w okolicach ul. Łużyckiej)
• zespół huty szkła „Lucyna”, ul. Dąbrowskiego 44, z pierwszej ćw. XX w.:
  • dwa budynki administracyjne, z 1905 r., 1910 r.
  • dwadzieścia jeden budynków produkcyjnych i pomocniczych, z l. 1905-1920
  • cztery magazyny, z l. 1905–1920
  • wieża ciśnień, z 1910 r.
  • budynek przychodni, z 1900 r.
  • willa właściciela, z 1930 r.
  • park przy willi, z 1930 r.

• domy mieszkalne z końca XIX i początku XX wieku
• Euroregionalne Centrum Kultury i Komunikacji EuRegioKom Pieńsk 

POWIAT TOMASZOWSKI (WOJEWÓDZTWO LUBELSKIE)

https://www.powiat-tomaszowski.com.pl/

https://www.facebook.com/powiattomaszowski/

wirtualny spacer

https://powiattomaszowski.wkraj.pl/#/75632/0

Powiat tomaszowski – powiat w Polsce (województwo lubelskie) odtworzony w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Tomaszów Lubelski.Powiat Tomaszowski leży w południowo-wschodniej części województwa lubelskiego, przy granicy z Ukrainą – przejście drogowe i kolejowe w Hrebennem. Powiat zajmuje powierzchnię 1487 km.kw. Na obszarze powiatu znajdują się następujące krainy geograficzne: Roztocze Środkowe i Południowe – zwane też Wschodnim, Wyżyna Wołyńska (Kotlina Hrubieszowska i Grzęda Sokalska), Wyżyna Lubelska (Padół Zamojski), Kotlina Sandomierska (Równina Biłgorajska) i Kotlina Pobuża (Równina Bełska). Na terenie powiatu znajdują się cztery miasta:

     - Tomaszów Lubelski  (20 222 mieszk.  • 13,29 km² • 1522 os./km²)
     - Łaszczów (ok. 2300 mieszk. • 5 km² • 460 os./km²)
     - Tyszowce (2186 mieszk. • 17,85 km² • 122 os./km²)
     - Lubycza Krolewska (ok. 1700 mieszk.)

Powiat tomaszowski wyróżnia się niespotykanym bogactwem form ochrony przyrody. Znajdują się tu trzy parki krajobrazowe: Krasnobrodzki, Południoworoztoczański i Puszczy Solskiej, a także aż 11 rezerwatów przyrody wśród nich “Nad Tanwią i “Czartowe Pole, ze słynnymi szumami, 7 użytków ekologicznych i ok. 100 pomników przyrody! Najwyższą formą ochrony na terenie powiatu tomaszowskiego są parki krajobrazowe. Są to: Puszczy Solskiej, Krasnobrodzki oraz Południoworoztoczański. Inną formą ochrony przyrody występującą na terenie powiatu są rezerwaty (florystyczny: “Skrzypny Ostrów” (ze stanowiskiem modrzewia polskiego, gm. Tarnawatka), leśne: “Las Lipowy w Uroczysku Bukowiec” (gm. Jarczów), ”Jalinka” (gm.Lubycza Król.) ze skamieniałymi drzewami,”Przecinka” (ze starodrzewem bukowym, gm. Rachanie), “Zarośle” (ze starodrzewem jodły, gm. Tomaszów Lub.), torfowiskowy: “Nowiny” (gm. Susiec) stepowy: “Skarpa Dobużańska” (z roślinnością kserotermiczną gm. Tyszowce),”Machnowska Góra (gm.Lubycza Król.), geologiczny: “Piekiełko” (skupisko 68 głazów piaskowców kwarcytycznych), rezerwaty krajobrazowe: “Nad Tanwią” (gm. Susiec), “Czartowe Pole” (na pograniczu gmin Susiec i Józefów)).

Parki Krajobrazowe:

*Krasnobrobrodzki Park Krajobrazowy /9390 ha/, utworzony w 1988 r. na obszarze Roztocza Środkowego; w pow. tomaszowskim znajduje się płd.-wsch. część Parku z kulminacją Wapielnia /386,5 m n.p.m./; w rzeźbie Parku dominują pasma wzgórz o wysokości do 350 m n.p.m., urozmaiceniem krajobrazu są paraboliczne wydmy i głębokie wąwozy; ponad połowę powierzchni Parku zajmują lasy, głównie bór świeży, w którym przeważa sosna a także jodła; w runie występują rzadkie rośliny górskie jak: widłak wroniec, narecznica szerokolistna, przytulia okrągłolistna a także gatunki środowisk torfowiskowych i kserotermicznych.

*Południoworoztoczański Park Krajobrazowy, (1989r.), /20.376 ha/ powierzchni, z tego 4.139 ha w woj. podkarpackim; w krajobrazie przeważają spłaszczone pagórki porośnięte lasem, urozmaicone wciętymi dolinami, wąwozami i wydmami, tu znajdują się największe wzniesienia roztoczańskie w Polsce: Długi Goraj (391,5 m n.p.m.) oraz Wielki Dział ( 390,5 m n.p.m.) i Krągły Goraj (388,7 m n.p.m.); lasy zajmują 67 % pow. Parku, wśród nich cenne bory buczyny karpackiej i jodłowe; wśród ssaków występują: wydra, piżmak, tchórz, borsuk, łasica, kuna, gronostaj; przez Park prowadzą ciekawe szlaki turystyczne m.in. “Po bunkrach Mołotowa” /niebieski/.

*Park Krajobrazowy Puszczy Solskiej, /28,980 ha/, utworzony w 1988 r., na terenie ówczesnych województw: zamojskiego i przemyskiego; aktualnie płn.-wsch. część Parku leży w pow. tomaszowskim; najcenniejszą formą geologiczno – topograficzną jest krawędź Roztocza, przez którą przełamują się rzeki: Szum, Sopot, Jeleń, Tanew, Potok Łosiniecki, tworząc system małych wodospadów tzw. “szumów”; Park ma charakter typowo leśny, 85 % pow. zajmują bory sosnowe i inne; występują tu także torfowiska niskie i wysokie; w faunie spotyka się zwierzęta łowne, płazy, gady oraz rzadkie i chronione ptaki m.in.: perkozy, orlika krzykliwego, pustułkę, cietrzewia, puchacza, dudka, żurawia i bociana czarnego;


O wielokulturowym dziedzictwie ziem powiatu tomaszowskiego świadczą liczne zabytki świeckie i sakralne, jak np. grodziska należące do Grodów Czerwieńskich, kościoły rzymskokatolickie, cerkwie greckokatolickie (unickie) i prawosławne, d. zbory ewangelickie i żydowskie synagogi.

Dobrze rozwinięta usługowa baza turystyczna, głównie w Tomaszowie Lub., Suścu, Majdanie Sopockim, a także znana gościnność mieszkańców, są dodatkowymi walorami powiatu tomaszowskiego.

ATUTY POWIATU

    Przygraniczne położenie – przez powiat przebiega droga krajowa Nr 17 Gdańsk-Warszawa-Hrebenne (granica państwa) Odessa.
    Na terenie powiatu znajduje się międzynarodowe przejście graniczne Hrebenne – Rawa Ruska.
    Relatywnie niskie koszty pracy i łatwy dostęp do fachowców.
    Ceny towarów i obiektów niższe niż w innych regionach kraju.
    Zaplecze rolnicze dobrej jakości produkty jako baza dla rozwoju przetwórstwa żywnościowego, znakomite ekologiczne warunki do produkcji rolnej, w tym zdrowej żywności.
    Naturalne walory przyrodniczo-krajobrazowe Roztocza, specyficzny mikroklimat lasów sosnowych, czyste nieskażone środowisko.
    Bogate tereny myśliwskie i łowieckie.

PREFEROWANE KIERUNKI INWESTYCJI

    Przetwórstwo i obrót produktami rolno-spożywczymi.
    Infrastruktura okołoturystyczna.
    Infrastruktura przygraniczna.
    Ochrona środowiska naturalnego.

OŚWIATA

Bazę dydaktyczną w powiecie stanowi: 52 szkoły podstawowe, 22 gimnazja, 4 zespoły szkół.

KULTURA

Na terenie powiatu organizowane są imprezy kulturalno-sportowe o zasięgu krajowym oraz między-narodowym. Ważniejsze imprezy to: Transgraniczny Festiwal Pieśni o Roztoczu, Festiwal Dorobku Artystycznego Polskich Środowisk Przygranicznych, Ogólnopolskie Narciarskie Biegi Hetmańskie,

SPORT

Powiat tomaszowski ze względu na położenie geograficzne stwarza wszechstronne możliwości aktywnego wypoczynku zarówno w okresie letnim jak i Zimowym. W Tomaszowie Lubelskim funkcjonuje Ośrodek Sportu i Rekreacji TOMASOVIA z kompleksem sportowym, halą sportową, siłownią, dwoma boiskami piłkarskimi, kortami tenisowymi oraz hotelem. W okresie zimy istnieją doskonałe warunki do uprawiania sportów zimowych. Wytyczone są w obrębie Siwej Doliny trasy narciarskie.

WARTO ZOBACZYĆ:

* Błudek, gm. Susiec, d. obóz zagłady w Puszczy Solskiej, założony w 1944 r. przez NKWD dla żołnierzy AK jako filia więzienia na Zamku Lubelskim, zlikwidowany w marcu 1945 r. dzięki zbrojnej akcji oddziałów AK z pow. biłgorajskiego; symboliczny cmentarz, krzyż, pomnik i obelisk.

* Budynin, wieś na pograniczu Grzędy Sokalskiej i Równiny Bełskiej; dawna cerkiew greckokatolicka pw. Opieki Matki Bożej, drewniana, trzykopułowa, z 1887 r. z polichromiami i pełnym wyposażeniem, ob. kościół rzymskokatolicki pw. Niepokalanego Poczęcia NPM, obok drewniana dzwonnica, figura św. Floriana polichromowana z XIX w. i dom duchowieństwa prawosławnego, drewniany z końca XIX w.

* Celestynów, gm. Rachanie, ruiny murowanego dworu z XIX w. i pozostałość parku krajobrazowego.

* Ciotusza Stara, gm. Susiec, wieś na Roztoczu Środkowym; założona w 1591 r. przez Oleśnickich, o którą toczyli spór z Zamoyskimi – założycielami sąsiedniej Ciotuszy Nowej; dwa drewniane młyny wodne z 1880 r.; drewniana kapliczka z figurą św. Stanisława Biskupa z pocz. XX w.

* Czartowiec, gm. Tyszowce, wieś na Grzędzie Sokalskiej; d. cerkiew greckokatolicka z l. 1844-48 pw. MB Łaskawej, murowana, w l. 1875-1915 prawosławna, ob. kościół rzymskokatolicki pw. Przemienienia Pańskiego; ruiny klasycystycznego dworu murowanego z pocz. XIX w. otoczone parkiem krajobrazowym.

* Dobużek, gm. Łaszczów; dwór murowany z ok. 1915 r. przeniesiony z Typina w 1945r., piętrowy z kolumnadą i tympanonem, w otoczeniu parku krajobrazowego; kościół parafialny pw. św. Piotra i Pawła, murowany z 1749-51, rozbudowany w XIX/XX w. oraz dzwonnica, kostnica, składzik, plebania, otoczone ogrodzeniem z 1867 r. z kapliczkami i stacjami Drogi Krzyżowej oraz ruiny kościoła oraz klasztoru Jezuitów, wystawionych w latach 1736-58. a opuszczonych w 1773 r., przebudowanych w 1828 r. na pałac; drewniany dwór z ok. 1915 r., przewieziony z Typina w 1945 r., w otoczeniu parku krajobrazowego; ruiny zbrojowni (pozostałość zespołu zamkowego z XVI w.) przebudowanej na synagogę w XVIII w., którą zniszczono w 1941 r.

* Dzierążnia, gm. Krynice; kościół paraf. pw. Wniebowzięcia NMP i św. Mikołaja, murowany, jednonawowy, z II poł. XVIII w. kilkakrotnie odnawiany; plebania z 1934 r. i z 1905 r., zespół pałacowo-parkowy z XIX w. – dwór eklektyczny z II poł. XIX w., wzniesiony dla Gumińskich, oficyna z końca XVIII w., aleja lipowa w kształcie litery “V”; na cmentarzu kaplica grobowa Makomaskich powstała w 1934 r. z przebudowy cerkwi greckokatolickiej wzniesionej w 1828 r.

* Grodysławice, gm. Rachanie; dawna cerkiew greckokatolicka z 1909 r., obecnie kościół pw. MB Królowej Świata, murowany, wyłożony z zewnątrz klinkierem.

* Hrebenne, wieś nadgraniczna przy trasie drogowo-kolejowej z Warszawy i Lublina do Lwowa; b. cenny drewniany greckokatolicki zespół cerkiewny z XVII-XVIII w., m.in. cerkiew paraf., dzwonnica, furta, cmentarz, obok pomnikowe lipy.

* Huta Lubycka, gm. Lubycza Królewska, stara roztoczańska wieś, lokowana w XVI w. jako własność królewska w pobliżu wzniesienia Krągły Goraj, ładnie usytuowana na skraju lasów; w pobliżu umocnienia “linii Mołotowa”.

* Korhynie, gm. Jarczów, wieś na pograniczu Roztocza i Równiny Bełskiej; drewniany dworek należący dawniej do rodziny Ligowskich.

* Kornie, gm. Lubycza Królewska, zamieszkała przed wojną niemal wyłącznie przez Ukraińców; cerkiew murowana, greckokatolicka pw. św. Praskewii z 1910 r. – ob. kościół łaciński, obok drewniana dzwonnica z XVIII w.; na przycerkiewnym cmentarzu – wapienne nagrobki “bruśnieńskie”, wśród nich krzyż z XVIII w. i pomnik ukraiński postawiony w 50-tą rocznicę akcji “Wisła”.

* Kniazie, gm. Lubycza Królewska; imponujące ruiny cerkwi greckokatolickiej pw. św. Praskewii z 1806 r.; obok nieczynny cmentarz z licznymi krzyżami bruśnieńskimi.

* Korhynie, gm. Jarczów, wieś na pograniczu Roztocza i Równiny Bełskiej; drewniany dworek należący dawniej do rodziny Ligowskich.

* Łosiniec, wieś w gm. Susiec, na pograniczu Roztocza Środkowego i Południowego, założona na prawie wołoskim w XVI w., od 1579 r. w Ordynacji Zamojskiej; dawna drewniana cerkiew greckokatolicka z XVIII w. pw. Opieki św. Józefa i św. Michała Archanioła, drewniana, obecnie kościół parafialny, we wnętrzu barokowy ołtarz z ikoną Matki Bożej z XVII w., obok trzykondygnacyjna drewniana dzwonnica i pomnikowe lipy; cmentarz wojenny z kwaterami 216 żołnierzy Armii “Kraków”, poległych w bitwie z Niemcami w dn. 17-20 września 1939 r.

* Pawłówka, gm. Rachanie, wieś w zach. części Grzędy Sokalskiej, na wzgórzu 1,5-hektarowy ośrodek dworski, dobrze zachowany, z czytelnym częściowo układem kompozycyjnym – prawdopodobnie dawniej stał tu dwór obronny; drewniany dworek z XIX/XX w.

* Tarnoszyn, gm. Ulhówek, wieś na Równinie Bełskiej; kościół paraf. pw. MB Szkaplerznej i św. Stanisława z l. 1958-62, z wyposażeniem z XVII-XIX w. pochodzącym z wcześniejszego kościoła oraz świątyń w Uhnowie i Bełzie na Ukrainie; do 1994 r. stała we wsi drewniana greckokatolicka cerkiew parafialna z 1759 r., którą przeniesiono do Muzeum Wsi Lubelskiej w Lublinie; pomnik ku czci mieszkańców wsi i okolic, zamordowanych przez UPA w 1944 r.

* Wożuczyn, duża, rozczłonkowana wieś na Grzędzie Sokalskiej będąca do XVIII w. własnością kilku znanych rodow (Wożuczyńskich, Mierów, Wapińskich, Wydżgów); kościół parafialny Nawiedzenia NMP, barokowy, z l. 1742-50; pozostałości zespołu obronnego z XVI-XVII w. oraz rezydencjonalnego z XVIII w. – w tym ślady parku włoskiego (XVIII w.); z d. pałacu, który został zniszczony podczas I wojny światowej, zachowały się obeliski bramne; kurhany zwane “okopami szwedzkimi”, cukrownia z pocz. XX w., domy pracownicze i park podworski z 1770 r., tworzące osobną osadę.

* Żulice, gm. Telatyn, wieś na Grzędzie Sokalskiej,; zespół pałacowo-parkowy o pow. 0,5 ha – późnoklasycystyczny dwór z XVIII/XIX w.; kościół paraf. z 1827 r., klasycystyczny pw. Podwyższenia Krzyża Św., zbudowany pierwotnie jako kaplica grobowa Makomaskich.

* Muzeum – Miejsce Pamięci w Bełżcu (Oddział Państwowego Muzeum na Majdanku)

* Muzeum Regionalne im. Janusza Petera W Tomaszowie Lubelskim

(źródło: www.powiat-tomaszowski.com.pl; Wikipedia)

POWIATOWY URZĄD PRACY W PABIANICACH

https://pabianice.praca.gov.pl/

https://zielonalinia.gov.pl/

W połowie 1990 roku w ramach terenowej administracji państwowej utworzono Urzędy Rejonowe w strukturze, których zafunkcjonowały podległe im Rejonowe Biura Pracy. Powiatowy Urząd Pracy jest jednostką sektora finansów publicznych działającą w formie jednostki budżetowej. Nadzór nad działalnością Urzędu sprawuje Zarząd Powiatu Pabianickiego. Powiatowy Urząd Pracy w Pabianicach jest jednostką organizacyjną nie posiadającą osobowości prawnej.

Z dniem 1 stycznia 1993 roku w ramach tworzących się nowych struktur systemu urzędów pracy, Rejonowe Biuro Pracy w Pabianicach zostało wydzielone z Urzędu Rejonowego i podporządkowane jedynie Wojewódzkiemu Urzędowi Pracy. Jednocześnie przemianowano je na Rejonowy Urząd Pracy.
Począwszy od 1 stycznia 1999 roku w związku z reformą administracyjną państwa, urząd zmienił swoją nazwę na Powiatowy Urząd Pracy w Pabianicach, a następnie od 1 stycznia 2000 r. stał się w ramach powiatowej administracji zespolonej jednostką organizacyjną Powiatu Pabianickiego.
Siedzibą urzędu od samego początku jego istnienia jest budynek położony przy ul. Waryńskiego 11 w Pabianicach. Cały obiekt składa się z dwóch połączonych ze sobą budynków A i B o łącznej powierzchni użytkowej ponad 1700 m kwadratowych. W wyniku przeprowadzonych w latach 1998-2001 prac remontowo-adaptacyjnych Powiatowy Urząd Pracy w Pabianicach stał się w pełni funkcjonalnym i nowoczesnym urzędem.

Obszar działania PUP Pabianice

Powiatowy Urząd Pracy w Pabianicach obsługuje cały teren powiatu pabianickiego składający się z miast: Pabianice i Konstantynów Łódzki
oraz gmin: 


    *Dobroń,
    *Dłutów,
    *Ksawerów,
    *Lutomiersk
    *Pabianice


Usługi elektroniczne świadczone przez PUP Pabianice:

- rejestracja/wyrejestrowanie osoby bezrobotnej lub poszukującej pracy
- zgłoszenie oferty pracy, stażu i praktyk
- wnioski o usługi i świadczenia z urzędu
- wniosek o przeniesienie dokumentów do urzędu pracy właściwego ze względu na noawe miejsce     zamieszkania (PSZ-WPD)

 

Struktura Urzędu Pracy w Pabianicach:

Strukturę organizacyjną urzędu w Pabianicach określa schemat organizacyjny stanowiący załącznik do Regulaminu Organizacyjnego Powiatowego Urzędu Pracy w Pabianicach.
W Powiatowym Urzędzie Pracy funkcjonują następujące komórki organizacyjne:

    *Centrum Aktywizacji Zawodowej w skład, którego wchodzą:
        Zespół pośrednictwa pracy i poradnictwa zawodowego,
        Zespół szkoleń,
        Zespół instrumentów rynku pracy,
        Zespół analiz, promocji i programów rynku pracy,
        Zespół pośrednictwa pracy i poradnictwa zawodowego w Filii.
    *Dział Informacyjno – Ewidencyjny,
    *Dział Finansowo – Księgowy,
    *Dział Organizacyjno – Administracyjny,
    *Wieloosobowe stanowisko ds. prawnych,
    *Samodzielne stanowisko ds. kadr,
    *Samodzielne stanowisko ds. obsługi sekretariatu,
    *Samodzielne stanowisko ds. ochrony danych i kontroli,
    *Filia w Konstantynowie Łódzkim.

Warto odnotować, że PUP Pabianice na bieżąco informuje o ofertach pracy także poprzez umieszczenie informacji o organizowanych targach, giełdach i szkoleniach. Urząd zapewnia swoim klientom bezpłatną usługę tłumacza migowego.

(źródło: www.pabianice.praca.gov.pl)

 

REGIONALNA IZBA OBRACHUNKOWA W KIELCACH

 

https://bip.kielce.rio.gov.pl/

 

Idea wprowadzenia w Polsce regionalnych izb obrachunkowych, w tym kieleckiej,  pojawiła się wraz z uchwaleniem dnia 8 marca 1990r. ustawy o samorządzie terytorialnym. Z postanowień artykułu 86 wspomnianej ustawy wynikało, że organem nadzoru nad gminami w zakresie spraw budżetowych jest regionalna izba obrachunkowa. Organ ten nie został jednak powołany do życia, a nadzór i kontrola nad gospodarką finansową jednostek samorządowych, w latach 1990-1992, należały do wyłącznej właściwości wojewody.

Wypełnienie dyspozycji wynikającej z ustawy o samorządzie terytorialnym nastąpiło wraz z wejściem w życie ustawy z 7 października 1992 roku o regionalnych izbach obrachunkowych (Dz.U. z 1992 r. Nr 85 poz. 428 z późn. zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z 9 grudnia 1992 roku w sprawie siedzib i zasięgu terytorialnego regionalnych izb obrachunkowych oraz szczegółowej organizacji izb i trybu postępowania (Dz.U. z 1992 r. nr. 94 poz. 463).

Regionalne izby obrachunkowe, w tym Kielecka Regionalna Izba Obrachunkowa, utworzone zostały jako organy nadzorujące i kontrolujące jednostki samorządu terytorialnego w zakresie gospodarki finansowej i zamówień publicznych oraz prowadzące działalność informacyjną i szkoleniową w sprawach budżetowych. Nie są one elementem systemu organizacyjnego samorządu terytorialnego, lecz specjalnie powołaną instytucją państwową, sprawującą kontrolę zewnętrzną w stosunku do organów i jednostek samorządu terytorialnego. Izby są państwowymi jednostkami budżetowymi.

Od 1997 roku konstytucyjne podstawy ich działalności uregulowane zostały w artykule 171 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej stanowiącym, między innymi, że regionalne izby obrachunkowe są organami nadzoru nad działalnością jednostek samorządu terytorialnego w zakresie spraw finansowych. Dokonywane na przestrzeni lat zmiany regulacji ustawowych dotyczących ich funkcjonowania nie wprowadziły zasadniczych zmian w ich kształcie.

Na uwagę zasługuje utworzenie przez nowelizację z 20 sierpnia 1997 r. (Dz.U. z 1997 r. Nr 113 poz. 734) reprezentacji izb z terenu całego kraju w postaci Krajowej Rady Regionalnych Izb Obrachunkowych. Spośród powołanych w 1992 roku siedemnastu regionalnych izb obrachunkowych - po zmianach wprowadzonych przez reformę administracyjną - funkcjonuje w chwili obecnej szesnaście.


Zadania i funkcje RIO, w tym RIO w Kielcach:

Regionalne izby obrachunkowe pełnią następujące funkcje:

   * nadzorczą 

   * kontrolną

   * opiniodawczą

   * informacyjno-szkoleniową

   * orzekającą w I instancji w sprawach o naruszenie dyscypliny finansów publicznych.

Wprowadzane od 1992 r nowelizacje postanowień ustawy o regionalnych izbach obrachunkowych ukształtowały następujący zakres zadań regionalnych izb obrachunkowych:

    - dokonywanie oceny legalności uchwał podejmowanych przez organy jednostek samorządu terytorialnego w sprawach wymienionych w art. 11 ustawy,

    - orzekanie o nieważności uchwał sprzecznych z prawem,

    - ustalenie budżetu jednostki samorządu terytorialnego w przypadku nie uchwalenia budżetu do 31 marca roku budżetowego oraz w przypadkach unieważnienia uchwały budżetowej,

  - przeprowadzanie kontroli gospodarki finansowej i zamówień publicznych samorządowego sektora finansów publicznych,

PROGRAM OPERACYJNY RYBACTWO i MORZE - WOJEWÓDZTWO MAZOWIECKIE

https://www.mazovia.pl/u-e/unia-europejska/po-ryby-20142020/aktualnosci/

Program Operacyjny Rybactwo i Morze (skr. PO RYBY) – program wsparcia finansowego z Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego dla Polski na lata 2014-2020, zatwierdzony przez Komisję Europejską decyzją z dnia 22 października 2015.

W ramach programu przyznano Polsce 531 milionów euro, co wraz z wkładem z budżetu państwa (179 milionów euro) dało sumę 710 milionów euro. Alokacja była jedną z czterech najwyższych w Unii Europejskiej. W ramach programu realizowanych jest sześć Priorytetów Unii oraz Pomoc Techniczna. Pomoc kierowana jest zarówno na wsparcie tradycyjnie rozumianego sektora rybackiego, jak również nowych komponentów, wcześniej finansowanych z innych źródeł niż fundusze europejskie (rynek rybny, kontrola i egzekucja przepisów, gromadzenie danych i Zintegrowana Polityka Morska). Priorytety realizowane w ramach programu to:

    *promowanie zrównoważonego, innowacyjnego i konkurencyjnego rybołówstwa,
    *wspieranie zrównoważonej, innowacyjnej i konkurencyjnej akwakultury,
    *wspieranie wdrażania wspólnej polityki rybołówstwa,
    *zatrudnienie i spójność terytorialna na obszarach rybackich,
    *wspieranie wprowadzania do obrotu i przetwarzania,
    Zintegrowana Polityka Morska.



Województwo mazowieckie od 2004 roku w Europejskim Komitecie Regionów reprezentuje Marszałek Województwa Mazowieckiego Adam Struzik (obserwatorem był od 2002 roku, pełne członkostwo rozpoczął po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej). 10 lutego 2010 roku powołany został w skład Prezydium Komitetu Regionów.


W aktualnej kadencji KR Marszałek uczestniczy w pracach komisji COTER (Komisja Polityki Spójności Terytorialnej i Budżetu UE) oraz ENVE (Komisja Środowiska, Zmiany Klimatu i Energii). Jest także członkiem grup międzyregionalnych „Regiony Morza Bałtyckiego” i „Zdrowie”. Zgodnie z obowiązującymi uregulowaniami grupa międzyregionalna to grupa złożona z minimum 10 członków Komitetu Regionów, należących do przynajmniej czterech delegacji krajowych lub też do grupy regionów utworzonych na podstawie umowy międzypaństwowej w celu promowania współpracy transgranicznej. Grupy skupiają członków i zastępców członków Europejskiego Komitetu Regionów na zasadzie dobrowolności. Sprzyjają one wymianie poglądów, a tym samym rodzeniu się pomysłów, które mogą wzbogacić współpracę między samorządami lokalnymi i regionalnymi w państwach członkowskich i poza nimi.