"Powołanie do życia w 1919 r. Uniwersytetu Poznańskiego (dalej UP) otworzyło możliwości dla rozwoju akademickiej medycyny i farmacji w grodzie Przemysława. Szczególnie zabiegał o powołanie studiów lekarskich i farmaceutycznych pierwszy rektor Uniwersytetu Poznańskiego prof. Heliodor Święcicki, lekarz położnik i ginekolog, prezes Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. To dzięki jego wsparciu utworzono w październiku 1919 r., w ramach Wydziału Filozoficznego, Studium Farmaceutyczne, którego prawdziwym liderem w okresie międzywojennym był prof. Konstanty Hrynakowski, twórca i kierownik Katedry Chemii Farmaceutycznej. Podobnie zasłużył się prof. Święcicki w utworzeniu studiów medycznych, sprowadzając z Warszawy do Poznania prof. Adama Wrzoska, który zgodził się przyjąć propozycję objęcia funkcji organizatora i pierwszego dziekana Wydziału Lekarskiego. Mimo kolosalnych przeszkód natury materialnej i kadrowej Senat UP na posiedzeniu w dniu 24 lipca 1920 r. zaakceptował koncepcję rozwoju Wydziału Lekarskiego autorstwa prof. Wrzoska, następnie w dniu 5 września 1920 r. ukonstytuował skład Rady Wydziału, która zebrała się na swym pierwszym posiedzeniu w dniu 19 listopada 1920 r. Jak pokazuje historia Wydziału Lekarskiego i Studium Farmaceutycznego - medycy i farmaceuci już w okresie międzywojennym zbudowali prawie od zera czołowy ośrodek naukowo-dydaktyczny w Polsce, którego dalszy rozwój przerwał wybuch II wojny światowej. Mimo represji okupanta hitlerowskiego studia lekarskie i farmaceutyczne rozwijali poznańscy uczeni w ramach powołanego do życia w 1940 r. w Warszawie tajnego Uniwersytetu Ziem Zachodnich (dalej UZZ), zaś na obczyźnie w ramach utworzonego w 1941 r. w Edynburgu Polskiego Wydziału Lekarskiego (dalej PWL), którego dziekanem był prof. Antoni Tomasz Jurasz. Te instytucje pozwoliły nie tylko na kontynuację kształcenia lekarskiego i farmaceutycznego, ale przygotowały odpowiednie kadry dla odbudowy studiów lekarskich, stomatologicznych oraz farmaceutycznych po zakończeniu wojny. To właśnie profesorowie UZZ i PWL, z rektorem prof. Stefanem Dąbrowskim na czele, stanowili trzon odrodzonego po oswobodzeniu Poznania Wydziału Lekarskiego oraz utworzonego w 1947 r. Wydziału Farmaceutycznego.
Nowy etap w dziejach poznańskiej medycyny i farmacji akademickiej rozpoczął się wraz z formalnym przejęciem w 1948 r. władzy w Polsce przez komunistów. Efektem tego była zmiana ustroju, ale także kierunku edukacji na poziomie wyższym. Jednym ze skutków tej polityki było utworzenie w dniu 1 stycznia 1950 r. Akademii Lekarskiej, przemianowanej w marcu 1950 r. na Akademię Medyczną w Poznaniu (dalej AM). Utworzona w mieście nad Wartą AM powstała na bazie katedr i zakładów wchodzących w skład wydzielonych z Uniwersytetu Poznańskiego – Wydziału Lekarskiego z Oddziałem Stomatologii oraz Wydziału Farmaceutycznego, zaś pierwszym rektorem został prof. Tadeusz Kurkiewicz, kierownik Katedry i Zakładu Histologii i Embriologii. Przyczyny powołania do życia uczelni o profilu medycznym były dwojakiego rodzaju. Z jednej strony uzasadnieniem była odbudowa kraju, który po olbrzymich stratach osobowych i materialnych, spowodowanych przez okupanta hitlerowskiego, cierpiał na dotkliwy brak wykwalifikowanej kadry medycznej; z drugiej jednak strony za tworzeniem w powojennej Polsce odrębnych uczelni medycznych stał swego rodzaju projekt ideologiczny władz komunistycznych. Wydzielenie z obszaru szkolnictwa wyższego kierunków medycznych wraz z oddziałami klinicznymi umożliwiło w istocie podporządkowanie władzy całego obszaru ochrony zdrowia wraz z jego akademicką nadbudową. Na rozwój AM w Poznaniu w latach 1950 – 2018 wpływ miały czynniki zewnętrzne i wewnętrzne. Mimo że Polska w bloku wschodnim była krajem wyjątkowym, gdyż proces sowietyzacji życia politycznego i społeczno-gospodarczego postępował wolniej, nie zahamował on jednak rozwoju szkolnictwa wyższego. Impulsem do głębszych zmian organizacyjnych była tzw. „odwilż popaździernikowa” w 1956 r., w wyniku której przywrócono na uczelniach procedurę demokratycznego wyboru władz akademickich. Nowym rektorem AM w Poznaniu został wybrany prof. Antoni Horst, zaś członkowie rad wydziałów dokonali wyboru dziekanów i prodziekanów. Istotną decyzją było przejęcie przez poznańską AM kontroli nad państwowymi szpitalami klinicznymi, co pozwoliło na podniesienie jakości edukacji studentów medycyny, a także zintensyfikowanie badań klinicznych. W okresie lat 1956 – 1980 AM stopniowo rozwijała swój potencjał naukowy, kliniczny oraz dydaktyczny. Jednym z największych osiągnięć tego okresu było stworzenie w Poznaniu czołowego w Europie ośrodka ortopedii i rehabilitacji, który pod kierunkiem jego twórcy prof. Wiktora Degi stał się centrum walki z polio, a także wdrożenie nowatorskiej koncepcji leczenia i rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Z kolei na niwie naukowej w poznańskiej AM utworzono nowe jednostki, które pozwalały na podejmowanie nowatorskich badań. Jako pierwsze w kraju zostały utworzone na poznańskiej Uczelni między innymi: Pracownia Mikroskopii Elektronowej (1956), Ośrodek Izotopowy (1957), Pracownia Sztucznej Nerki (1958), Ośrodek Dietetyki (1959), Klinika Chorób Pasożytniczych (1961), Zakład Rehabilitacji Przemysłowej (1968), Klinika Chirurgii Ręki (1969). Wynikiem podniesienia roli badań naukowych było powołanie w 1969 r. instytutów naukowych. Uznano, że liczne i nowe zadania przypadające uczelni w okresie burzliwego rozwoju nauki mogą być lepiej i łatwiej realizowane przez większe, zintegrowane jednostki organizacyjne, jakimi są instytuty."
Obecnie Uczelnia kształci studentów na Wydziałach: Lekarskim, Medycznym, Farmaceutycznym i Nauk o Zdrowiu.
(źródło: https://www.ump.edu.pl/)
Obecnie Uczelnia kształci studentów na Wydziałach: Lekarskim, Medycznym, Farmaceutycznym i Nauk o Zdrowiu.
(źródło: https://www.ump.edu.pl/)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz