marquee

☞ www.promogadzety.blogspot.com ☜

sobota, 30 października 2021

MIASTO SUCHA BESKIDZKA

 

 

Sucha Beskidzka (do 1965 Sucha) – miasto w południowo-zachodniej części województwa małopolskiego, w powiecie suskim (siedziba starostwa).

W okresie II Rzeczypospolitej oraz w latach 1945–1975 miejscowość administracyjnie należała do województwa krakowskiego, a od 1975 do 1998 do województwa bielskiego.

Sucha Beskidzka - miasto powiatowe, leży w malowniczej kotlinie w dolinach rzek Stryszawki i Skawy, na pograniczu Beskidów Makowskiego, Żywieckiego i Małego. Lokowana jako niewielka osada w 1405 roku na 13 łanach frankońskich w 2005 roku obchodziła 600-lecie istnienia. Nieprzeciętne walory krajobrazowe, wynikające z położenia miasta w centrum Beskidów oraz jeden z większych kompleksów zabytkowych w województwie małopolskim z renesansowym zamkiem zwanym "Małym Wawelem", to niewątpliwe atuty miasta. Dogodne położenie przy skrzyżowaniu głównych szlaków komunikacyjnych Sucha- Kraków - Żywiec - Zakopane oraz możliwość wypadu w okoliczne pasma Beskidów i dalej na Słowację to czynniki, które sprzyjają rozwojowi różnych form turystyki.

Sucha Beskidzka liczy obecnie ok. 10 tysięcy mieszkańców spełnia od wielu lat rolę lokalnego centrum administracyjno gospodarczego. Taka pozycja miasta wzmocniona została znacznie w wyniku ponownego uzyskania przez Suchą statusu stolicy powiatu. Swoją siedzibę mają tu m.in.: Komenda Powiatowa Policji, Komenda Powiatowa Straży Pożarnej, Szpital Rejonowy z wysoko wykwalifikowaną kadrą i z nowoczesnym wyposażeniem, Sąd Rejonowy, Prokuratura Rejonowa, Powiatowy Urząd Pracy, Urząd Skarbowy, Powiatowa Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna, Nadleśnictwo, ZUS i KRUS.

Miasto staje się coraz ważniejszym ośrodkiem edukacyjnym o znaczeniu ponadregionalnym. Działają tu: Wyższa Szkoła Turystyki i Ekologii Nauczycielskie Kolegium Języków Obcych i Zamiejscowy Ośrodek Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie.

Sucha, minio ogólnie znanych problemów gospodarczych dotykających nasz kraj, przeżywa wyraźny rozwój. Stopa bezrobocia jest tutaj znacznie niższa od średniej krajowej. Wynika to w dużej mierze z zaradności, pracowitości przedsiębiorczości mieszkańców.

Liczne atuty miasta mogą stanowić naturalną zachętę dla potencjalnych inwestorów. W tym kontekście warto wspomnieć o łatwym dostępie komunikacyjnym oraz niewielkim oddaleniu Suchej od mających powstać głównych arterii drogowych Polski: północ-południe i wschód-zachód.


WARTO ZOBACZYĆ:

 

renesansowy zamek suski przy ul. Zamkowej 1, zwany „Małym Wawelem” (obecnie siedziba Miejskiego Ośrodka Kultury i Muzeum Miejskiego oraz hotel i restauracja „Kasper Suski”),

barokowy park zamkowy w stylu francuskim z ok. 1708,
    
neogotycka oranżeria z II poł. XIX w. w parku zamkowym,
    
drewniana karczma „Rzym” z XVIII w. na rynku,
    
Muzeum Ziemi Suskiej przy ul. Batalionów Chłopskich 22, „Domek Ogrodnika” (zamieszkały niegdyś przez zamkowego ogrodnika),
    
budynek stacyjny, powstały w latach 1881–1882, z typową dla galicyjskich kolei architekturą,
    
trzy drewniane dworki oficjalistów z lat 80. XIX w. przy ulicy Mickiewicza 36,38 i 40,
    
drewniany dom z II poł. XVIII w. przy ul. Role 182 oraz inny drewniany dom z przełomu XIX i XX w. przy ul. Mickiewicza 68,
    
murowany budynek browaru dworskiego z ok. 1800 r. przy ul. Mickiewicza 32,
    
kamienice przy suskim rynku z XIX w.,
    
mini skansen taboru kolejowego (fila skansenu w Chabówce) – dwa parowozy: normalnotorowy z 1909 r. i wąskotorowy z 1919 r., parowozownia z 1886 r.,
    
ścieżka przyrodniczo-leśna „Jasień”,
    
grób konfederatów barskich,
    
wiąz Sobieskiego.
    
zespół klasztoru kanoników regularnych: kościół manierystyczno-barokowy z 1613–14, budynek klasztoru (obecnie plebania), trzy kaplice z XVII wieku oraz kaplica cmentarna z 1910 r.,
drewniany spichlerz z XVIII / XIX w. powyżej plebanii[9],
    
kościół Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny, neogotycki z początku XX w. zbudowany według
projektu Teodora Talowskiego,
    
mogiła konfederatów barskich znajdująca się koło kościoła, rozstrzelanych w 1771 r. przez Moskali,
    
kaplica pod wezwaniem św. Brata Alberta z 1983 r. w dzielnicy Błądzonka,
    
Kaplica Konfederatów Barskich na górze Jasień z II połowy XVIII w.,
    
figury i kapliczki przydrożne, między innymi dwie figury św. Jana Nepomucena z 1779 r. oraz 1795 r. przy kościele neogotyckim, św. Antoni z 1728 r., Chrystus Frasobliwy z 1743 r., św. Wawrzyniec z 1838 r.,
    
XIX w. pomniki na cmentarzu parafialnym założonym w 1836 r.

Grota Komonieckiego

Wodospad na Mosornym Potoku

źródło: www.sucha-beskidzka.pl; Wikipedia

 


 

GMINA CZERWIN

 

 


Czerwin – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie ostrołęckim, w gminie Czerwin.

Czerwin leży nad niewielką rzeką Orz, będącą dopływem Narwi. Miejscowość jest wsią liczącą ok. 800 mieszkańców. Składa się z kilkunastu ulic. Czerwin jest siedzibą gminy Czerwin. We wsi znajdują się m.in. urząd gminy, szkoła podstawowa oraz średnia, gimnazjum, ośrodek pomocy społecznej, kościół, cmentarz, sklepy i zakłady usługowe.


ZARYS HISTORYCZNY:

Pierwsza wzmianka o Czerwinie pochodzi z końca XIV w. Na początku XVI w. miejscowość była dużą i znaczącą wsią, spełniającą nie tylko funkcje rolnicze. Istniały tu m.in. kościół, szkoła i karczma, odbywały się jarmarki, zaś ludność poza chłopami stanowili też rzemieślnicy. Wieś szlachecka Czerwino położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie ostrowskim ziemi nurskiej. W czasie potopu szwedzkiego Czerwin został zniszczony, a następnie miejscowość znacznie podupadła. W II poł. XVII w. liczyła niespełna 40 mieszkańców.

W latach 1921–1939 ówczesna osada miejska i folwark leżał w województwie białostockim, w powiecie ostrołęckim, w gminie Czerwin.

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało:

    osadę – 362 osoby, 144 było wyznania rzymskokatolickiego a 217 mojżeszowego. Jednocześnie wszyscy mieszkańcy zadeklarowali polską przynależność narodową. Było tu 27 budynków mieszkalnych
    folwark – 197 osób w 5 budynkach mieszkalnych. Majątek posiadał T. Rudnicki (459 mórg). Była tu gorzelnia, trzy wiatraki i młyn.

Miejscowości należały do miejscowej parafii rzymskokatolickiej. Podlegały pod Sąd Grodzki w Ostrołęce i Okręgowy w Łomży. Był tu również urząd pocztowy.

W wyniku agresji niemieckiej we wrześniu 1939 wieś znalazła się pod okupacją niemiecką. Od 1939 do wyzwolenia w 1945 włączona w skład Generalnego Gubernatorstwa.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa ostrołęckiego.


WARTO ZOBACZYĆ:

    >
Barokowy kościół parafialny pw. Świętej Trójcy z 1777 r.
   
    > Bramy cmentarza parafialnego z 1854 i z 1890 r.
   
    > Neogotycka kaplica nagrobna rodziny Andlauerów z 1890 r.
   
    > Dwór z przełomu XVIII i XIX w.

źródło: Wikipedia

 


 

MIASTO ZŁOTORYJA


 https://www.złotoryja.pl/asp/pl_start.asp?typ=14&menu=1&strona=1

 

 

FILMY O ZŁOTORYI

https://www.złotoryja.pl/asp/pl_start.asp?typ=14&sub=217&menu=231&strona=1

 

Złotoryja (łac. Aureus Mons, niem. Goldberg) – miasto w południowo-zachodniej Polsce, w województwie dolnośląskim, siedziba powiatu złotoryjskiego, nad rzeką Kaczawą.

Według danych GUS z dnia 31 grudnia 2019 r. miasto liczyło 15 496 mieszkańców.

W średniowieczu ośrodek wydobycia złota, później bazaltu, a w okolicznych miejscowościach (do połowy XX wieku) miedzi, później – bazaltu. Ponadto przemysł włókienniczy i papierniczy.


NAZWA MIASTA:

W polskojęzycznym dokumencie z miasto wspomniane jest pod nazwą Goldberga. Polską nazwę Złotoryi oraz niemiecką Goldberg w książce „Krótki rys jeografii Szląska dla nauki początkowej” wydanej w Głogówku w 1847 wymienił śląski pisarz Józef Lompa.W polskim źródle z 1895 r. podano polskie nazwy Złota góra oraz Złotoryja. Na polskiej mapie wojskowej z 1935 r. przy oznaczeniu miasta podano polski egzonim Złota Góra; nazwy tej używano również w 1945 r.Nazwę Złotoryja ustalono urzędowo w 1946 r.

POŁOŻENIE:
Złotoryja położona jest na Pogórzu Kaczawskim, w południowo-zachodniej Polsce, w dolinie Kaczawy oraz na otaczających ją wzgórzach, w miejscu, gdzie rzeka wypływa na Równinę Chojnowską. Jest gminą miejską i stolicą powiatu, wchodzi w skład województwa dolnośląskiego. Miasto posiada dogodne położenie komunikacyjne. Jest zlokalizowane w sąsiedztwie autostrady A-4 (13 km), łączącej kraje Unii Europejskiej z krajami rynku wschodniego oraz blisko (22 km) od drogi szybkiego ruchu, którą pobiegnie planowana autostrada A-3, łącząca Skandynawię z południem Europy i Bliskim Wschodem. Korzystne połączenie z lotniskami kraju i Europy zapewnia Międzynarodowy Port Lotniczy we Wrocławiu, odległy od Złotoryi o 85 km, a także potencjalne możliwości eksploatacji lotnisk w Legnicy i Krzywej, przydatne w przyjmowaniu i ekspediowaniu przesyłek cargo. Według danych z 1 stycznia 2010 powierzchnia miasta wynosiła 11,51 km², w tym: użytki rolne: 60%, użytki leśne: 6%. Miasto stanowi 2% powierzchni powiatu złotoryjskiego (stolica).Złotoryja historycznie leży na Dolnym Śląsku. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa legnickiego.W Strategii Rozwoju Województwa Dolnośląskiego do roku 2020 gmina miejska zaliczona została do Legnicko-Głogowskiego Obszaru Funkcjonalnego.

PRZYRODA:
Położenie Złotoryi wywiera wpływ na jej warunki klimatyczne. Są one względnie surowe, choć łagodniejsze niż na Pogórzu Kaczawskim. Średnia temperatura roku wynosi 7-8 stopi C. Okres zimowy, ze średnią temperaturą poniżej 00C trwa 12-14 dni. Spośród wód powierzchniowych główną rolę odgrywa rzeka Kaczawa, będąšca dopływem sudeckim Odry i płynąca na wysokości miasta głęboką doliną. Zbiorniki wód podziemnych znajdują się na tym terenie głównie w złożach piaskowców i zlepieńców. Z otworów głębinowych tych skał, położonych między Jerzmanicami a Nową Ziemią czerpie się wodę pitną dla Złotoryi. Interesującym zbiornikami wodnymi, głownie ze względu na ich charakter rekreacyjny są "Oczko", "Zielone Oczko" i "Zalew Złotoryjski". Okolice Złotoryi są pięknie położone pośród lasów mieszanych z przewagą liściastych. W samym mieście obszary leśne zajmują 44 ha, co stanowi 3,8 % ogółu jego powierzchni. Bogata i ciekawa jest także występująca na tym terenie flora i fauna (szczególnie w okolicach Wilczej Góry). Miasto i jego okolice ze względu na ogólnie niski stopień urbanizacji i uprzemysłowienia reprezentuje dość wysoki poziom czystości środowiska naturalnego. świadczy o tym zarówno niewielkie zanieczyszczenie powietrza, jak i występowanie pstrągów w rzece Kaczawa.



WARTO ZOBACZYĆ:


Starówka z zabytkowymi kamieniczkami
Baszta Kowalska
czternastowieczne mury obronne
Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny
Kościół św. Jadwigi
Kościół św. Mikołaja (wcześniej św. Krzyża)
Fontanna Delfina
Fontanna Górników
Kopalnia Złota „Aurelia”
Muzeum Złota
Rezerwat przyrody Wilcza Góra
Złoto w aluwiach rzek i strumieni – cel poszukiwaczy-amatorów z całej Polski
Starówka (Stare Miasto)
kościół pomocniczy pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, z 1230 r., XVI-XX w.
kościół cmentarny pw. św. Mikołaja z XIV–XIX w
zespół klasztorny franciszkanów, z XV-XIX w.
zespół mauzoleów na cmentarzu komunalnym
pozostałości murów obronnych, z XIV w., XVI w.
zespół mauzoleów na cmentarzu komunalnym, ul. Cmentarna 10, z XVIII–XX w
szlak złotoryjskich pomników przyrody
 

źródło: www.zlotoryja.pl;  Wikipedia

 


 

FAMEG

 

 

 

 


 

ze strony FAMEG


Wyjątkowa technologia produkcji naszych mebli zapoczątkowana została w XIX wieku przez Michaela Thoneta – wiedeńskiego wynalazcę unikalnej metody gięcia drewna. Od ponad wieku kontynuujemy niezwykłe rzemiosło tworzenia ponadczasowych mebli dla pokoleń. FAMEG proponuje w swojej ofercie krzesła, fotele, stołki barowe, taborety, stoły, stoliki kawowe, podstawy, blaty, wieszaki, bujaki, sofy, meble dziecięce.


Produkcja


Do produkcji naszych mebli wykorzystujemy tylko najwyższej jakości drewno. W procesie tworzenia elementów giętych najlepiej sprawdza się drewno bukowe. Do produkcji używamy też wyselekcjonowanego drewna dębowego i jesionowego.


Nasze wartości

Rozwijamy tradycyjne rzemiosło produkcji mebli giętych z szacunkiem do otaczających nas ludzi i natury. Z pasją angażujemy się w tworzenie wyjątkowych kolekcji, które stanowią o wyjątkowości wnętrz użytkowanych przez pokolenia.


Od samego początku działalność naszej radomszczańskiej firmy oparta była na niezwykłym dziedzictwie pioniera produkcji mebli z giętego drewna – Michaela Thoneta. Klasyczne już meble thonetowskie słyną ze swej stylistyki, lekkości i jednocześnie wyjątkowej długowieczności.


Historia

Produkowane w XIX wieku przez rodzinną firmę niezwykle wygodne krzesła, podbiły serca bywalców wiedeńskich kawiarni, a następnie zachwyciły całą Europę, zdobywając nagrody i rozgłos na świecie.

Rok 1881


Uruchomioną przez Thonetów w roku 1881 produkcję mebli giętych w radomszczańskich zakładach „Bracia Thonet”, kontynuujemy nieprzerwanie do dziś, zachowując ich tradycję. Od lat 50. nasza firma funkcjonuje pod nazwą „Fameg”. Stale doskonalimy produkcję mebli, docenionych już na wszystkich kontynentach. Będąc spadkobiercami 140-letniej unikalnej technologii produkcji wciąż się rozwijamy i obecnie jesteśmy jednym z największych producentów drewnianych krzeseł giętych w Europie oraz należymy do liderów tej branży na świecie. Przedsiębiorstwo zatrudnia dziś około 600 pracowników i stosuje zaawansowane technologie, jednak tak samo jak przed ponad wiekiem priorytetem pozostaje dla nas staranność rzemiosła, precyzja wykonania i szczególna dbałość o detale. W 2013 roku wraz z odświeżeniem wizerunku, potwierdzamy kontynuację popartego doświadczeniem dorobku, łącząc go z nowoczesnymi rozwiązaniami. Ponadczasowe, uniwersalne wzornictwo mebli Fameg, stale odnajduje się zarówno w klasycznych, jak i nowoczesnych wnętrzach. 140 lat tradycji! Mamy ponad wiekową historię. Krzesła tworzymy od 1881 roku, bazując na meblarskiej tradycji thonetowskiego stylu. Jesteśmy spadkobiercami najwyższej klasy rzemiosła, które doceniają kolejne pokolenia klientów, niezmiennie darzących naszą markę zaufaniem. 

źródło: www.fameg.pl

 

 





czwartek, 28 października 2021

GMINA MICHAŁOWICE (POWIAT PRUSZKOWSKI, WOJ. MAZOWIECKIE)

 

 

 



Michałowice (do 31 grudnia 2012 pod nazwą Michałowice-Osiedle) – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie pruszkowskim, w gminie Michałowice.

Wieś szlachecka położona była w 1580 roku w powiecie warszawskim ziemi warszawskiej województwa mazowieckiego. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa warszawskiego.

Do końca 2012 roku miejscowość była siedzibą gminy Michałowice. Z dniem 1 stycznia 2013 siedziba gminy została przeniesiona do Reguł z uwagi na zbudowanie tam nowego Urzędu Gminy.


POŁOŻENIE
Korzystne ze względu na sąsiedztwo Warszawy w której koncentruje się życie społeczno - gospodarcze Polski. W stolicy działa wiele różnorodnych firm, istnieje chłonny rynek zbytu, banki oraz zaplecze naukowo - techniczne, a więc szansę na pozyskanie inwestorów i kapitału.

SĄSIEDZTWO DRÓG KRAJOWYCH I PORTU LOTNICZEGO

Przez teren gminy przebiega  droga wojewódzka nr 719 relacji Warszawa-Pruszków. W sąsiedztwie Gminy przebiegają także drogi krajowe: nr 7 relacji Gdańsk-Warszawa-Kraków-granica państwa oraz nr 8 relacji Warszawa-Wrocław-granica państwa, do których dostęp umożliwiają drogi powiatowe. Przez teren Gminy przebiega trasa S2 - w ciągu autostrady A2 Berlin - Warszawa - Moskwa, zwana również południową obwodnicą Warszawy (POW) oraz trasa S8, łącząca aglomerację warszawską, wrocławską, łódzką i białostocką. Dzięki tym połączeniom Gmina jest dobrze skomunikowana z Portem Lotniczym im. F.Chopina w Warszawie.

LINIA WKD obsługująca i łącząca poszczególne wsie i osiedla Gminy z Warszawą.

DOBRA SIEĆ POŁĄCZEŃ międzyosiedlowych o nawierzchni twardej łączących osiedla z drogami krajowymi.

POZIOM WYKSZTAŁCENIA mieszkańców.

WYSOKIE I WZRASTAJĄCE zasoby pracy.

ROZWÓJ PRZEDSIĘBIORCZOŚCI i zdolności adaptacyjnych do warunków gospodarki rynkowej.

WYSOKI STOPIEŃ ROZWOJU
prywatnej przedsiębiorczości. Duża ilość zakładów produkcyjnych i usługowych, oraz hurtowni o krajowym zasięgu tworzy bazę ekonomiczną gminy.

DUŻY ZASIĘG SIECI WODOCIĄGOWEJ oraz korzystny bilans zasobów ujęć wodnych. Zagwarantowanie zrzutu ścieków do oczyszczalni w Pruszkowie oraz punktów zlewnych w Warszawie, Nadarzynie i Pruszkowie. Budowa kanalizacji we wschodniej i zachodniej części gminy.

W PRAWNIE UREGULOWANE
zasady usuwania odpadów stałych i płynnych z posesji mieszkalnych oraz przyznawanie zezwoleń na działalność kilku konkurencyjnych podmiotów.

DOSKONAŁE ZAOPATRZENIE
mieszkańców w gaz sieciowy (95%), w tym do celów grzewczych (85%).

MOŻLIWOŚĆ ZAGPSPODAROWANIA terenów rolnych (zwłaszcza gruntów AWRSP na cele rozwoju budownictwa jednorodzinnego, przedsiębiorczości oraz infrastruktury komunalnej.

BANKI
W gminie funkcjonują trzy oddziały Banku Spółdzielczego w Raszynie: w Komorowie, Michałowicach i Regułach. Ponadto na terenie gminy znajdują się bankomaty sieci Euronet w Opaczy-Kolonii (sklep Biedronka przy ul. Spisaka) i Planet Cash w Regułach (sklep Biedronka przy ul. Kuchy) i Michałowicach (sklep Netto przy ul. Jesionowej).


DUŻY RUCH BUDOWLANY w zakresie jednorodzinnego budownictwa mieszkaniowego.

WYSOKI STANDARD MIESZKAŃ


DOBRA ORGANIZACJA OŚWIATY
Priorytetowe traktowanie przez samorząd gminy. Funkcjonuje samorządowe liceum ogólnokształcące. Budynki szkolne (nowe i zmodernizowane) o odpowiedniej wielkości i wyposażeniu, także boiska przystosowane do zajęć sportowych. Wysoki poziom kadry pedagogicznej. Liczne programy pozalekcyjne finansowane, bądź współfinansowane przez gminę. Zorganizowany dowóz do szkół.

DOBRZE ZORGANIZOWANE I WYPOSAŻONE OŚRODKI ZDROWIA prowadzone przez Niepubliczne Zakłady Opieki Zdrowotnej, na podstawie umów zawartych z Narodowym Funduszem Zdrowia.

ROZLEGŁE KOMPLEKSY ŁĄKOWE
miejscami o znacznej różnorodności biologicznej, przede wszystkim w dolinie Zimnej Wody, a także Raszynki.

DOLINY RZECZNE
łącznie z rzekami, odznaczające się na wielu odcinkach dużą naturalnością; przede wszystkim dolina Utraty.

DWA DUŻE ZESPOŁY STAWÓW RYBNYCH

(pomiędzy Pęcicami a Pruszkowem oraz w Helenowie) i mniejsze zbiorniki wodne (m.in. na rzece Utracie w Komorowie).

PLANOWANA BUDOWA stref rekreacji i świetlic w miejscowościach gminy: miejsc spotkań i integracji lokalnych społeczności.

DWA DUŻE KOMPLEKSY LEŚNE
(uroczysko Chlebów i część uroczyska Popówek na południu gminy).

OBSZARY ZABUDOWY JEDNORODZINNEJ
wśród zieleni (osiedle Komorów zwane "Miastem Ogrodem" i Michałowice).

ZESPOŁY PAŁACOWO - PARKOWE z cennym starodrzewem (Helenów i Pęcice) oraz mniejsze parki podworskie.

ORYGINALNY UKŁAD URBANISTYCZNY i zabytkowa zabudowa miasta - ogrodu Komorów, oraz inne stylowe obiekty i zespoły architektoniczne.

MIEJSCOWE PLANY zagospodarowania przestrzennego uchwalone po 1999 roku, w których została nakazana stylistyka zakładająca ład architektoniczny z zachowaniem dużych obszarów zieleni.

STOSUNKOWO WYSOKIE DOCHODY WŁASNE
pozwalające na pewną samodzielność finansową gminy.

SKUTECZNE ZARZĄDZANIE FINANSAMI GMINY

Wysoki udział wydatków inwestycyjnych w budżecie.

DOBRA WSPÓŁPRACA z sąsiednimi gminami w dziedzinie realizacji i eksploatacji ponadlokalnych urządzeń infrastruktury technicznej i społecznej.

INTEGRACJA SPOŁECZNOŚCI LOKALNEJ wokół rozwiązywania problemów rozwojowych gminy.


UWARUNKOWANIA ZEWNĘTRZNE GMINY MICHAŁOWICE:


    Dalsza decentralizacja państwa, w tym finansów publicznych (umożliwiająca generowanie większych dochodów budżetowych gmin).
    Reforma systemu podatkowego, ubezpieczeń społecznych, zdrowotnych i oświaty.
    Poprawa koniunktury gospodarczej.
    Członkostwo w Unii Europejskiej, a tym samym uruchomienie procesów wspierających rozwój gospodarczy kraju.
    Wspieranie przez państwo rozwoju budownictwa mieszkaniowego; realizacja polityki mieszkaniowej uchwalonej przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w 1995 roku (m.in.preferencyjne kredyty i ulgi podatkowe w stosunku do organizacji developerskich).
    Poprawa stanu środowiska przyrodniczego aglomeracji warszawskiej.
    Modernizacja Warszawskiej Kolei Dojazdowej (WKD).
    Realizacja krajowych inwestycji drogowych przebiegających przez gminę Michałowice oraz w jej pobliżu,
    przede wszystkim za rozstrzygnięcie, którym korytarzem zostanie puszczona autostrada.


Główne obszary problemowe dalszego rozwoju Gminy Michałowice winny być rozpatrzone w trzech kategoriach strategicznych, a mianowicie:


    stopnia zaspokojenia różnorodnych potrzeb mieszkańców oraz atrakcyjności gminy dla rozwoju istniejących firm i lokalizowania się nowych inwestorów,
    sprawności oraz niezawodności funkcjonowania instytucji i urządzeń ze sfery infrastruktury społecznej,
    przeciwdziałania występującym zagrożeniom lub wykorzystywaniu pojawiających się szans dla rozwoju gminy, tkwiących w jej otoczeniu.


WARTO ZOBACZYĆ:

Biblioteka w Komorowie – literacki duch Marii Dąbrowskiej - Placówka z bogatą historią i tradycją. Powstała w 1935 r., ale swoją działalność mogła rozwinąć dopiero po zakończeniu II wojny światowej i dzięki wsparciu Marii Dąbrowskiej, która w testamencie przekazała swój dom na bibliotekę. W siedzibie przy ul. Kraszewskiego można zwiedzać pokój pisarki, jej ulubione pomieszczenie w całym domu. Znajdują się tam oryginalne biurko-sekretarzyk, a w gablocie kapelusz, laska, okulary, kalendarz i farby. Ściany ozdobione są obrazkami wykonanymi przez pisarkę. Przed budynkiem znajduje się ławeczka z rzeźbą Marii Dąbrowskiej. Dla słynnej pisarki Komorów miał być tylko miejscem letniego wypoczynku, a okazał się domem i twórczym azylem. Działka i dom przy obecnej ulicy Józefa Ignacego Kraszewskiego 3 (wówczas ul. Słowackiego 7) stały się własnością Marii Dąbrowskiej w 1956 r. Początkowo służyły jako cel chwilowej ucieczki od gwaru stolicy, jednak autorka „Nocy i dni” w końcu zdecydowała przenieść się w to miejsce na stałe. Tu tworzyła, tu spacerowała z ukochanym psem Dylem, tu spotykała się z przyjaciółmi. Jej literacki duch do dziś patronuje wielu przedsięwzięciom w całej gminie. Imię Marii Dąbrowskiej noszą główna ulica w Komorowie i miejscowy Zespół Szkół Ogólnokształcących.


Dwór Polski i park w Pęcicach - Pałac w stylu klasycystycznym wraz z okazałym parkiem powstał w Pęcicach w latach 1808-1809 jako dobra należące do Jana Pawła Sapiehy. Architektem dworu był Fryderyk Albert Lessel, twórca takich budynków jak Pałac Błękitny w Warszawie, dwory Branickich, Morsztynów i Szaniawskich. Zabudowania w Pęcicach prawie doszczętnie uległy zniszczeniu podczas I wojny światowej. Po zakończeniu konfliktu pałac udało się odbudować. Wówczas na jego attyce pojawił się napis „Jam Dwór Polski. Co Walczy Mężnie i Strzeże Wiernie”. Na terenie folwarku znajdują się inne zabytkowe zabudowania, starsze od samego Dworu. Do niedawna w pałacowym parku widoczne były ruiny po karczmie. Zachowały się pochodząca z 1785 roku rządcówka, stajnia i spichlerz. Imponujących rozmiarów park krajobrazowy wokół pałacu Sapiehów zaprojektował Jan Chrystian Szuch, królewski ogrodnik Stanisława Augusta Poniatowskiego. Na powierzchni ponad 24 ha znajdziemy m.in. 250-letnie wiązy szypułkowe oraz lipę drobnolistną, będącą pierwowzorem dla herbu gminy. Wiek drzewa szacowany jest na ponad 400 lat, obwód pnia lipy liczy przekracza 7 metrów. Podobnie jak młodsze wiązy stanowi chroniony prawem pomnik przyrody. Aktualnie park z dworem stanowią własność prywatną.


Jeziorko Smug w Nowej Wsi - Dla wytrawnych wędkarzy to wymarzone miejsce. Ciche, kameralne, kilka minut drogi od serca gminy. W Smugu żyją szczupaki, okonie, amury i karpie. Akwenem opiekuje się Klub Wędkarski z Nowej Wsi, który kilka razy w roku urządza tu zawody w rozmaitych kategoriach i technikach. Członkowie Klubu regularnie zarybiają staw, dbają o zachowanie odpowiednich warunków i czystość tego miejsca. Dzięki temu zdarza się, że na drugim końcu wędki znajdzie się nawet metrowy sum.


Klasycystyczny kościół pw. św. Piotra i Pawła - W tym samym czasie, co Dwór Polski, w Pęcicach powstaje kościół parafialny pod wezwaniem św. Piotra i Pawła. Budowla w stylu klasycystycznym jest zaprojektowana przez Chrystiana Piotra Aignera. a zostaje wzniesiona w latach 1825–1832. Fundatorem jest Antoni Korwin-Bieńkowski, właściciel okolicznych dóbr. W czasie I wojny światowej kościół zniszczono. Wnętrze i wyposażenie obiektu nie przetrwa tego konfliktu. Spalona została także dzwonnica. Szkody udaje się naprawić w latach 20-tych ubiegłego wieku. II wojna światowa nie odbija się już tak dramatycznie na murach świątyni. Odwiedzając kościół, warto zwrócić uwagę na ołtarz z dwoma obrazami. Przedstawiają one Wniebowstąpienie Pańskie. Obrazy były darem Leona Popławskiego, dziedzica Pęcic. W nawie bocznej znajduje się wizerunek Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej. Malunek na desce pochodzi z XVII wieku. Kruchta kościoła kryje dwa nagrobki: Andrzeja Chądzyńskiego (zm. 1632) i Barbary z Pomianowskich Rafałowiczowej (zm. 1834).



Las w Suchym Lesie i Granicy
- Naturalną zieloną granicą gminy Michałowice są lasy mieszane z dominacją sosen, świerków i dębów. Turyści chętnie korzystają ze szlaków, który wytyczono z uwzględnieniem najciekawszych krajobrazowo miejsc w tych zielonych zakątkach. Przez cały rok można spotkać ram miłośników spacerów, wycieczek rowerowych i nordic walkingu, zaś zimą – narciarstwa biegowego.


Miasto Ogród Komorów - Niepowtarzalny klimat Komorów zawdzięcza połączeniu zabytkowej zieleni, wyjątkowego układu urbanistycznego i kameralnej willowej zabudowy z okresu międzywojennego. Jednym z najpiękniejszych miejsc na mapie gminy jest aleja Marii Dąbrowskiej. W honorowym miejscu, po obu stronach głównej ulicy Komorowa, zobaczyć można 500-metrowy szpaler dostojnych lip drobnolistnych i kasztanowców. Latem zachwycają zielenią, zimą zaś dokładnie widać ich potężne rozmiary. Aleja stanowi zabytek przyrody. Kolejnego nie trzeba szukać daleko. Tuż za rogiem ciągnie się aleja Starych Lip, z wiekowymi drzewami po obu stronach. Łącznie na terenie całego Komorowa pod ochroną konserwatora znajduje się 300 starych drzew.


Park przy szpitalu w Komorowie
- Na terenie, który obecnie służy lecznicy, niegdyś swój dwór mieli kolejni właściciele okolicznych dóbr. Miejsce służyło im jako letnia rezydencja. W 1900 r. drewniane zabudowania zastąpiło okazałe, murowane sanatorium, stylem przypominające pałac. W latach 50-tych ubiegłego wieku budynek przeszedł radykalną zmianę. Zniknęły wieżyczki, ornamenty i zdobienia, a bryłę znacząco uproszczono. W takiej postaci przetrwał do dziś. Jedynym śladem szlacheckich korzeni tego miejsca jest obecnie okazały park, w którym spotkać można klony, jawory, akacje, jesiony, kasztanowce i lipy.


Park w Regułach - Zabytkowy podworski park w sercu Reguł. W zachował się w nim stary drzewostan, który daje schronienie rozmaitym gatunkom ptaków. W parku funkcjonuje świetlica, będąca miejscem spotkań mieszkańców. Nieopodal znajduje się strefa rekreacji, z której chętnie korzystają zarówno młodsi, jak i starsi.


Pałac w Helenowie - Początek XIX wieku to narodziny kolejnego okazałego obiektu na terenie dzisiejszej gminy Michałowice. W 1807 roku powstaje murowany pałac w Helenowie. Nazwa obiektu prawdopodobnie pochodzi od imienia siostry pierwszego właściciela, hrabiego Tadeusza Ostrowskiego. Projekt architekta Jakuba Kulickiego pół wieku później zostanie powiększony dla nowych właścicieli przez Henryka Markoniego. Po rozbudowie przetrwa w prawie nietkniętej formie do czasów współczesnych. W pałacowym parku znajdują się liczne rzeźby, a wśród nich obelisk poświęcony pamięci poległych w czasie I wojny światowej. W połowie XIX wieku zabudowania pałacowe i rozległy park trafiają w ręce Potockich. U schyłku swego życia, w latach 30-tych XX wieku hrabia Jakub Potocki zdecydował o przekazaniu całego majątku na rzecz Fundacji przy Instytucie Radowym w Warszawie. Plany pokrzyżował wybuch II wojny światowej. We wrześniu 1939 r. dwór trafia w ręce wojsk hitlerowskich. Początkowo służył jako szpital, następnie jako rezydencja komendanta niemieckiego nazistowskiego obozu przejściowego w Pruszkowie. Po wojnie we dworze utworzono „Dom Wypoczynkowy Ministerstwa Obrony Narodowej”. Obecnie obiekty w Helenowie służą jako Ośrodek Reprezentacyjny MON.



Pomnik polskich i rumuńskich lotników - Miejsce pamięci katastrofy lotniczej, w której zginęli polscy i rumuńscy oficerowie. Jesienią 1926 r. do Warszawy przybyła rumuńska misja wojskowa. Celem wizyty był zakup polskich bombowców „Żubr”, wówczas jednych z najlepszych tego typu maszyn na świecie. 7 listopada z Okęcia wystartował prototyp „Żubra” P-30 BII z polsko-rumuńską załogą. W drodze powrotnej na lotnisko samolot spadł w Michałowicach. Rozbił się w miejscu, gdzie znajduje się pomnik. Zginęło dwóch Polaków: pilot Jerzy Rzeźnicki i technik Jerzy Szrajer oraz dwóch oficerów rumuńskich mjr Michał Pantusi i kpt. Roman Popesku. Według świadków, samolot rozpadł się w powietrzu. Przyczyną katastrofy była awaria skrzydła, w wyniku której odpadł silnik.


Pomnik Żołnierzy Armii Krajowej - II wojna światowa pozostawiła na terenie gminy Michałowice ważny ślad. Jednym z najistotniejszych miejsc pamięci historycznej jest pomnik Żołnierzy Armii Krajowej, zwany także mauzoleum. Powstał w miejscu, w którym 2 sierpnia 1944 r. powstańcy z IV Oddziału Ochota natknęli się na niemieckie wojsko podczas odwrotu ze stolicy. W potyczce życie straciło 31 Polaków. Spoczęli w tym samym miejscu, w którym bohatersko walczyli. Pozostali powstańcy zostali pojmani i wymordowani. Ku ich pamięci w tym miejscu organizowane są uroczystości rocznicowe.


Tablica ku pamięci żołnierzy AK - Pomnik znajduje się w miejscowości Opacz-Kolonia. Poświęcony jest żołnierzom AK z podchorążówki 3. kompanii rejonu „Jaworzyn” VII Obwodu „Obroża”, którzy zostali rozstrzelani przez Niemców 6 marca 1944 roku. Sześciu podchorążych odbywało tego dnia ćwiczenia pod okiem dowódcy ppor. Mieczysława Godlewskiego. Na skutek donosu zostali ujęci i rozstrzelani na miejscu przez niemiecką żandarmerię.


Zalew w Komorowie - Dar rzeki Utraty dla tej części gminy. Akwen o powierzchni 6 ha pełni rolę zbiornika retencyjnego, ale dla mieszkańców i turystów jest po prostu dobrym miejscem do wypoczynku. U jego brzegu znajduje się skwer z placem zabaw, stołami piknikowymi i altanką. Choć w samym zalewie nie można się kąpać, to i tak jest to idealne miejsce na rodzinny piknik. W dobrym towarzystwie i przy pięknej pogodzie można tu spędzić cały dzień, rozkoszując się widokiem wody. Jesienią i wiosną zalew zmienia się w królestwo ptaków. Można tu spotkać łabędzie i kilka gatunków kaczek, w tym cyraneczki, krzyżówki i głowienki. Warto przyjrzeć się szczególnie tym ostatnim, ponieważ odznaczają się niezwykłymi umiejętnościami nurkowania. W przeciwieństwie do swoich kaczych koleżanek z zalewu w Komorowie potrafią zanurzyć się nawet kilka metrów poniżej tafli wody.

źródło: www.michalowice.pl

 


 

środa, 27 października 2021

MIASTO SOCHACZEW

  

 

 

 

 


Sochaczew – miasto w centralnej Polsce, w województwie mazowieckim w powiecie sochaczewskim, nad rzekami Bzurą, Utratą i Pisią.

Do 1954 r. siedziba wiejskich gmin Chodaków i Kozłów Biskupi. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa skierniewickiego. Jest stolicą powiatu sochaczewskiego oraz siedzibą władz gminy wiejskiej Sochaczew.

HERB SOCHACZEWA:
Herb Sochaczewa ukazuje na białym tle czerwone mury średniowiecznej budowli z dwiema wieżami obronnymi. Pomiędzy nimi widnieje rycerz w stalowo-błękitnej zbroi, trzymający w prawej ręce miecz ze złotą rękojeścią. W dolnej części znajduje się pofalowana woda w kolorze zielonym.Symbolika herbu nawiązuje do minionych wieków historii miasta i zaznacza jego średniowieczne pochodzenie. Budowlą obronną jest zamek Książąt Mazowieckich, którego ruiny zachowały się do dziś na wysokiej Górze Zamkowej przy wjeździe do miasta. Liczne walki i starcia, których miasto było świadkiem na przestrzeni wielu stuleci symbolizuje rycerz z mieczem podniesionym do góry. Zaś wody falujące tuż pod murami zamku odnoszą się do rzeki Bzury. Niegdyś jej koryto znajdowało się bliżej Góry Zamkowej i był to jeden z głównych powodów ulokowania zamku właśnie w tym miejscu. Herb Sochaczewa wzorowany jest na herbach występujących na pieczęciach miejskich z XV i XVIII stulecia.

NAZWA MIASTA:
Nazwa miasta prawdopodobnie pochodzi od słowa o prasłowiańskim rodowodzie „socha”, które oznaczało drewniane narzędzie służące do uprawy roli (pierwowzór pługa). Nazwa ta jest prawdopodobna ze względu na rolniczy charakter osady wczesnośredniowiecznej. Druga hipoteza proponowana przez prof. Stanisława Rosponda wskazuje na słowo „sochacze” – suche gałęzie drzewa.W średniowiecznych źródłach nazwa miasta występuje w formie „Sochacew” bądź „Sochaczow”.

 
Sochaczew
 - jedno z najstarszych miast na Mazowszu o ponad 700-letniej historii, jest usytuowany w zachodniej części województwa, na europejskich szlakach komunikacyjnych co zapewnia miastu dogodne warunki rozwoju. Przez miasto przebiega międzynarodowa trasa Berlin-Moskwa, którą można pokonać zarówno samochodem jak i pociągiem. Sochaczew położony jest w pobliżu trzech większych aglomeracji, ok. 50 km na zachód od Warszawy, 60 km od Płocka i ok. 70 km od Łodzi. Umiejscowiony jest także przy międzynarodowej magistrali kolejowej E-20 relacji Warszawa-Poznań, a ze stacji  dostępne są bezpośrednie połączenia m.in. do Torunia, Lublina, Szczecina, Białegostoku i kilku innych dużych miast. Należy nadmienić, że w Sochaczewie działa również kolej wąskotorowa, która od 1984 roku pełni wprawdzie wyłącznie funkcje muzealne, ale przejazdy zabytkową ciuchcią na linii Sochaczew-Wilcze Tułowskie stanowią szczególną atrakcję turystyczną. Miasto leży w niedalekiej odległości od malowniczych terenów Puszczy Kampinoskiej, Puszczy Bolimowskiej i leśnych terenów Gminy Młodzieszyn. Dodatkowo miejscowość rozciąga się z południa na północ wzdłuż prawego brzegu rzeki Bzury, do której uchodzą rzeki: Utrata i Pisia. Wszystkie te czynniki kuszą niezwykłym bogactwem flory i fauny, co z kolei stwarza dogodne warunki do odpoczynku, turystyki pieszej i rowerowej. Układ przestrzenny Sochaczewa potwierdza jego średniowieczne korzenie. Wyraźnie wyróżnić można wzgórze zamkowe, stanowiące dawniej ośrodek administracyjny książąt mazowieckich oraz niewątpliwie samodzielny element krajobrazu. Miasto rozwijało się wokoło prostokątnego rynku, który przez stulecia pełnił funkcje targowe. Obecnie jest to część reprezentacyjna i rekreacyjna miasta, powstał skwer miejski z punktami gastronomicznymi, ławeczkami i fontanną. W jednej z pierzei zlokalizowany jest  budynek dawnego ratusza, będący dziś siedzibą Muzeum Ziemi Sochaczewskiej i Pola Bitwy nad Bzurą, w kolejnej kościół parafialny. Pozostałe dwie pierzeje, południowa i północna zostały zniszczone  w trakcie wojen i nigdy nie zostały odbudowane. W 2011 roku burmistrz Piotr Osiecki rzucił pomysł odbudowy Południowej Pierzei Rynku. Obecnie trwają intensywne prace planistyczne nad tym projektem. Struktura budowlana średniowiecznego miasta tworzyła geometryczną siatkę ulic, w Sochaczewie została ona dość dobrze zachowana. Oczywiście miasto rozrastało się w swych granicach, dobudowywano nowe części, a także rozszerzono o kilka dawniej odrębnych miejscowości jak Trojanów, Boryszew czy Chodaków. Przez co dziś Sochaczew ma nieco nietypowy - wydłużony i wąski kształt. Sochaczew to stolica liczącego prawie 80 tysięcy mieszkańców Powiatu. W mieście swą siedzibę mają m.in szpital powiatowy, sąd rejonowy, komenda powiatowa policji i straży pożarnej. W pobliskich Bielicach stacjonuje Wojsko Polskie.
Sochaczew to rozbudowana sieć przedszkoli, szkół (podstawowych, gimnazjów, średnich, a także prywatna uczelnia wyższa), domów pomocy społecznej. W mieście istnieją trzy domy kultury, dwa stadiony, dwie hale i jeden z najlepszych na Mazowszu basenów, którzy działa w ramach Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji. W mieście odbywa się jedna z największych w Polsce rekonstrukcji historycznych - inscenizacji Bitwy nad Bzurą. Coroczne Dni Sochaczewa ściągąją do miasta tysiące gości nie tylko z najbliższej okolicy. W ciągu roku w mieście odbywa się ponad 300 mniejszych i większych imprez kulturalnych, sportowych i rekreacyjnych. Na terenie miasta prężnie działa ponad 80 organizacji pozarządowych. Zaledwie cztery kilometry od granic miasta leży Żelazowa Wola, miejsce gdzie 200 lat temu urodził się Fryderyk Chopin. Imię najsłynniejszego polskiego kompozytora nosi jedna z najlepszych w Polsce szkół muzycznych - sochaczewska Państwowa Szkoła Muzyczna I i II stopnia mająca swą siedzibę w zabytkowym dworku z XIX wieku. Sochaczew ma ponad 100-letnie tradycje przemysłowe. W mieście działa blisko cztery tysiące firm. Większość to firmy jednoosobowe, ale nie brakuje wielkich przedsiębiorstw. Wśród nich są tak znane Boryszew S.A. Wavin Metalplast-Buk Sp. z o.o, Energop Sp. z o.o., Sarens Polska Sp. z o.o, CTS TCT Polska Sp. z o.o., Zibi S.A., ProLogis Poland Management Sp. z o.o., MFO S.A. W najbliższej okolicy swą siedzibę mają m.in MARS Polska Sp. z o.o., Bakoma Sp. z o. o., HELIO S.A., "Polskie Młyny" S.A., Plecewice S.A., Panattoni Europe i wiele innych… Sochaczew to także atrakcyjne tereny inwestycyjne m.in Pola Czerwonkowskie, tereny po dawnych zakładach Chemitex, czy Pola Gawłowskie. 


CHOPIN W SOCHACZEWIE:
Fryderyk Chopin urodził się w Żelazowej Woli (położonej 3 kilometry od granic Sochaczewa), w majątku hrabiostwa Skarbków 22 lutego (1 marca) 1810 r. Wkrótce rodzina Chopinów przeprowadziła się do Warszawy, gdzie w wieku 6 lat Fryderyk objawił swój wielki talent muzyczny. Rodzina kompozytora nie zapomniała jednak o Żelazowej Woli, do której często przyjeżdżała wypoczywać a Fryderyk podczas tych wizyt odwiedzał Sochaczew.Uznany za cudowne dziecko koncertował w salonach warszawskich wzbudzając zachwyt swoją grą i kompozycjami. Początkowo nauki pobierał u prof. Wojciecha Żywnego, potem zaś kształceniem utalentowanego młodzieńca zajął się prof. Józef Elsner, który na zakończenie nauki w Konserwatorium wystawił młodemu Fryderykowi opinię – „…szczególna zdatność, geniusz muzyczny”. 2 listopada 1830 r. Chopin opuścił Warszawę udając się do Wiednia. Od września 1831 r. zamieszkał na stałe w Paryżu prowadząc ożywione życie towarzyskie. Koncertował, komponował i udzielał lekcji. Żywo interesował się sprawami Polski. Jego twórczość cechuje patriotyzm oraz wielka tęsknota za krajem i rodzinnym domem. W kompozycjach Chopina brzmi różnorodność uczuć i emocji. Inspiracje do swojej twórczości czerpał z wzorców polskiej muzyki ludowej. Jego utwory stanowią artystyczną sublimację tańców: mazura, kujawiaka, oberka oraz popularnych polskich pieśni. Chopin świadomie starał się nadać swojej muzyce polski styl narodowy dążąc do wyrażenia przez swoje dzieła „polskiego ducha”. Zmarł 17 października 1849 roku w mieszkaniu przy placu Vendome 12. Pochowany został na paryskim cmentarzu Pere Lachaise. Serce Chopina znajduje się w Warszawie, w Kościele św. Krzyża przy Krakowskim Przedmieściu. Podczas letnich pobytów w Żelazowej Woli młody Fryderyk odwiedzał Sochaczew. Mało kto wie, że jeden ze swoich ostatnich koncertów w ojczyźnie Chopin zagrał w Sochaczewie – 29 sierpnia 1830 r. Koncert zorganizowano z inicjatywy gen. Piotra Szembeka, który stacjonował ze swoim wojskiem w ochaczewie. Młody kompozytor zagrał swoje kompozycje, m.in. Adagio z koncertu f-moll. Ostatnią swoją wizytę w naszym mieście i jej szczególne okoliczności opisuje w liście do przyjaciela Tytusa Woyciechowskiego. …”Byłem też onegdaj w obozie u jen. Szembeka po raz wtóry. Trzeba ci wiedzieć, że on zawsze w Sochaczewie konstytuuje i z Michałem się umówili, żeby mnie do niego zawiózł. Gdy to jednak nie przyszło do skutku Czajkowskiego […] adiutanta nasłał i mnie tam do niego wzięli.”
Pomnik znajdujący się na zdjęciu jest autorstwa rzeźbiarza Józefa Gosławskiego, absolwenta kazimierskiej Szkoły Rzemiosł Budowlanych i Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie.



WARTO ZOBACZYĆ:

Ruiny zamku Książąt Mazowieckich - Około połowy XIV stulecia książę Siemowit III wzniósł na wzgórzu murowany zamek w stylu gotyckim. Był to obiekt zbudowany na planie czworoboku, z cegły i kamieni polnych. Zamek składał  się z murów obronnych, wieży bramnej od północy z drewnianą nadbudową oraz wewnętrznych  zabudowań wykonanych z drewna.


Ratusz - Budynek sochaczewskiego ratusza wzniesiono w latach 1825-28 według projektu Bonifacego  Witkowskiego. Władze miasta zajęły nowe pomieszczenia po tym jak od 1818 nie posiadały swojej  siedziby. Niestety ratusz wielokrotnie ulegał zniszczeniu, w trakcie powstania listopadowego oraz I i II  wojny światowej.


Kramnice - Sochaczewskie hale targowe zostały wybudowane w latach 1828-33 przez Abrahama Szweycera z  Łęczycy, w ramach nowej regulacji miasta. Ulica Warszawska, przy której stoją Kramnice, zmieniała  się wówczas w główną arterię komunikacyjną miasta. Pomysłodawcą projektu był Bonifacy Witkowski  będący znanym budowniczym Województwa Mazowieckiego, a także projektantem sochaczewskiego  ratusza.


Kościół parafialny w Trojanowie - Pierwszy raz o kościele w Trojanowie wspomniano w 1222 roku, a dotyczyło to wzmianki o wizycie księcia Konrada I Mazowieckiego, który ufundował wówczas kościół pw. Św. Wawrzyńca. Został on następnie zniszczony w 1294 roku przez wojska litewskiego księcia Witesa. Kolejne notki o Trojanowskim kościele pochodzą z lat 1541-1547 i 1661. Następnie miejscowość utraciła parafię, aż do 1773 roku, kiedy to wydano akt erekcji parafii.


Grobowiec mułły i cmentarz muzułmański - Grobowiec mułły został zbudowany w pierwszej połowie XIX stulecia. Jest on pozostałością dawnej nekropolii, założonej na gruntach majątku Czerwonka, będącego w posiadaniu generała Augusta Radwana. W Sochaczewie stacjonowała wówczas carska muzułmańska jednostka wojskowa. Obecnie znajduje się na terenie należącym do Liceum Ogólnokształcącego im. Fryderyka Chopina, na wysokiej skarpie nadbzurzańskiej. Cmentarz tatarski zaczęto użytkować już od 1831 roku, a przestano wykorzystywać przypuszczalnie w latach sześćdziesiątych XIX stulecia.


Dworzec PKP z Wieżą Ciśnień - Dworzec PKP zbudowany został w końcu XIX stulecia i swoim stylem architektonicznym nawiązuje do bardzo popularnej w owym czasie na terenie Mazowsza, architektury dworkowej. Wzniesiony z czerwonej cegły, jest budynkiem jednokondygnacyjnym ze spadzistym dachem, o rozłożystej powierzchni. Jego reprezentacyjny charakter podkreśla wyodrębnienie wejść zarówno w elewacji frontowej jak i od strony torów. Dosyć surową bryłę budynku łagodzą duże okna zwieńczone łukami. Wieża Ciśnień została wzniesiona w 1921 roku w stylu typowym dla takich budowli. Podobne wieże wodne wybudowano w Żyrardowie, Łodzi Kaliskiej, Koninie, Tłuszczu, Radomsku czy Nasielsku. Charakter obiektu ściśle nawiązuje do architektury baroku i ma tzw. oprawę historyzującą . Elementem szczególnie zwracającym uwagę jest silne uwypuklenie poszczególnych partii poprzez podzielenie budowli misternie wyprofilowanymi gzymsami, pokrytymi dachówką.


Młyn Repsz - Pierwsza wzmianka o młynie wodnym pojawiła się w 1763 roku. Już wówczas Repszowie sprowadzili się do Polski i zajęli się produkcją przemysłową i rolną. Chodakowski młyn rozpoczął swoją działalność w 1906 roku, a pierwszym właścicielem obiektu był Karol Repsz. W czasie II wojny światowej w domu mieszczącym się przy młynie znajdowało się centrum dowodzenia strukturami Armii Krajowej.


Cmentarz żydowski - Nekropolia żydowska w Sochaczewie jest jedną z najstarszych w Polsce, założona została na przełomie XV i XVI wieku. Pierwsza notka o kirkucie pochodzi z II połowy XVI wieku, zatem data powstania plasuje go obok cmentarza Remu w Krakowie czy Tykocinie. O wartości sochaczewskiego cmentarza świadczą również inskrypcje na żydowskich grobach, są one niezwykle ważnym źródłem danych historycznych i dziejowych.


Dwór w Czerwonce  - Obiekt zbudowany został około 1800 roku, początkowo stanowił własność rodziny Błeszyńskich. Następnie przez sześć lat posiadłością gospodarował nim Jan Nepomucen Toczyski, marszałek powiatu błońskiego.


Pałac w Gawłowie - Powstały w latach dwudziestych XX wieku pałac powstał jako budynek neoklasycystyczny, piętrowy, podpiwniczony, murowany z cegły, otynkowany i malowany na biało. Widać w nim nawiązania do cech budowli eklektycznych. Podstawowym budulcem była czerwona cegła. Powstał na planie prostokąta zbliżonego do kwadratu, o  bardzo regularnej bryle.


Dwór w Chodakowie - Dwór zbudowany został w dwudziestoleciu międzywojennym, prawdopodobnie z wykorzystaniem murów budowli stojącej tu wcześniej, która powstała w pierwszej połowie XIX w. Pierwszym właścicielem posiadłości najprawdopodobniej był Ostrzewicz, to z tego okresu pochodzi część dwukondygnacyjna. Na przełomie XIX i XX stulecia wzniesiona została część jednokondygnacyjna.



Pomnik „Solidarności” (skwer przed Urzędem Miejskim) - 13 grudnia 2005 roku w rocznicę wprowadzenia stanu wojennego, przed Urzędem Miejskim odbyła się uroczystość odsłonięcia tablicy upamiętniającej 25 lecie działalności NSZZ „Solidarność”. Tablicą umieszczono na 24 tonowym kamieniu podarowanym mieszkańcom miasta przez firmę „Energop”. 27 września 2005 roku Rada Miejska nadała skwerowi przed ratuszem miejskim, imię „Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego SOLIDARNOŚĆ”. Zdecydowano wtedy również, że w ramach obchodów rocznicowych, na skwerze ustawiony zostanie pomnik przypominający kolejnym pokoleniom o historycznych dokonaniach


Tablica upamiętniająca ofiary II wojny światowej - Przy wejściu do kościoła pw. Matki Bożej Różańcowej w 50 rocznicę wybuchu II wojny światowej wmurowano ścianę pamięci z wyrytymi nazwiskami mieszkańców Sochaczewa, którzy oddali swe życie w czasie wojny.


Tablica upamiętniająca żołnierzy Armii Krajowej - Tablica znajduje się wewnątrz kościoła pw. Matki Bożej Różańcowej w parafii św. Wawrzyńca. Została wmurowana 11 listopada 1999 roku dzięki staraniom wspólnoty parafialnej i sochaczewskich żołnierzy AK.



Pomnik Chopina - Pomnik znajduje się w parku u zbiegu ulic Warszawskiej i Traugutta. Na obelisku zamontowano odlaną z brązu tablicę oddającą hołd największemu polskiemu kompozytorowi oraz płaskorzeźbę profilu twarzy kompozytora. Autorem projektu i wykonawcą jest znany rzeźbiarz Mirosław Biskupski.


Muzeum Ziemi Sochaczewskiej i Pola Bitwy nad Bzurą w Sochaczewie - Muzeum Pomnik mieści się w klasycystycznym dawnym ratuszu z XIX w. Gromadzi głównie zbiory dotyczące II wojny światowej, które prezentowane są na stałej wystawie "Pole bitwy 1939-1945 - Gdy bój na Bzurą wrzał". Powstało w 1973  roku z inicjatywy członków Stowarzyszenia Miłośników Ziemi Sochaczewskiej. Inspiracją do stworzenia Muzeum w Sochaczewie stała się w głównej mierze - Bitwa nad Bzurą, największa polska bitwa w wojnie polsko -niemieckiej 1939 roku. 

źródło: www.sochaczew.pl

 

 



wtorek, 26 października 2021

GMINA LUBISZYN

 
 


 
 
 

Lubiszyn – gmina wiejska w województwie lubuskim, w powiecie gorzowskim. W latach 1975–1998 gmina położona była w województwie gorzowskim.

Siedziba gminy to Lubiszyn.


Gmina Lubiszyn położona jest w północnej części województwa lubuskiego, w kierunku północno – zachodnim od miasta Gorzowa Wlkp. Graniczy bezpośrednio z gminami województwa zachodniopomorskiego (Myślibórz, Dębno Lubuskie, Nowogródek Pomorski), gminami powiatu gorzowskiego (Witnica, Bogdaniec, Kłodawa) oraz obszarem Miasta Gorzowa Wlkp. Administracyjnie wchodzi w skład powiatu gorzowskiego.

Powierzchnia gminy wynosi 205,3 km2 i jest zamieszkiwana przez 6 670 osób (stan na 7.01.2020r.), gęstość zaludnienia wynosi 32,49 os/km2. Na obszarze Gminy znajduje się 21 miejscowości, które skupione są w 15 sołectw: Baczyna, Brzeźno (plus Buszów i Łąkomin), Chłopiny (plus Jastrzębiec), Gajewo (plus Dzikowo), Kozin, Lubiszyn, Lubno, Marwice, Mystki, Smoliny (plus Podlesie), Staw (plus Zacisze), Ściechów, Ściechówek, Tarnów, Wysoka.

Gmina ma charakter rolniczy i leśny. Użytki rolne stanowią 47,3% powierzchni, a lasy 43,7%. Gospodarka opiera się na uprawach rolnych, produkcji zwierzęcej, podmiotach gospodarczych, których jest ok. 354. Ponadto część miejscowości należy do tzw. wsi „popegerowskich”: Marwice, Baczyna, Lubno i Wysoka. To właśnie w tych wsiach istnieje najpilniejsza potrzeba usuwania azbestu, szczególnie zagrażającego życiu mieszkańców.

Główne szlaki komunikacyjne przechodzące przez obszar gminy to droga krajowa S3 oraz droga wojewódzka Gorzów Wlkp. – Dębno. Ponadto istnieje gęsta sieć dróg o znaczeniu lokalnym w zdecydowanej większości posiadających nawierzchnie bitumiczną.

Zasoby wodne to jezioro Marwicko, o powierzchni 148 ha, dwa stawy w miejscowości Staw, stawy hodowlane w Jastrzębcu, rzeka Myśla na odcinku 15km. W Gminie Lubiszyn łączna długość kanałów wodnych wynosi 65km. Lasy są bogate w zwierzynę łowną, do której zaliczamy jelenie, sarny, dzikie gęsi, kuropatwy. W Gminie Lubiszyn znajduje się największy tego typu obiekt w woj. Lubuskim – Rezerwat Przyrody „Bagno Chłopiny”. Położony jest ok. 20km na północny – zachód od Gorzowa Wlkp., w sąsiedztwie wsi Ściechów i Chłopiny. Jest to rezerwat torfowiskowy, utworzony w 1963 roku, powiększony w 2001 roku do 119,ha. Celem ochrony rezerwatu są torfowiska mszarne oraz miejsca lęgowe i żerowiska żurawi i bociana czarnego. Na obszarze rezerwatu występuje 259 gatunków roślin naczyniowych w tym 11 gatunków storczyków. Rezerwat został włączony do sieci obszarów chronionych Natura 2000. W Gminie znajdują się 4 parki: Park Leśny Jastrzębiec, Park Pałacowy Lubno, Park Podworski Marwice, Park Popałacowy Wysoka. Ponadto występuje 6 pomników przyrody: w obszarze Leśnictwa Wysoka (dąb szypułkowy o wys. 30m i obwodzie pnia 610cm), w m. Lubiszyn (grochodrzew biały o wys. 27m i obwodzie pnia 320cm), w obszarze Leśnictwa Marwice (dąb szypułkowy o wys. 24 m i obwodzie pnia 380cm), w Leśnictwie Chłopiny (12 dębów szypułkowych o wys. 30 – 40m i obwodzie pni 250 – 420cm), w m. Lubno (2 dęby szypułkowe o wys. 26 i 28m i obwodzie pni 290 i 570 cm).

Gmina Lubiszyn jest członkiem Stowarzyszenia Gmin Polskich Euroregionu Pro Europa Viadrina, wieloletnim partnerem niemieckiej Gminy Odervorland, jak również członkiem Związku Celowego Gmin MG-6 oraz Stowarzyszenia Lokalna Grupa Działania Kraina Szlaków Turystycznych.

 

WARTO ZOBACZYĆ:

> Marwice -  Znajduje się tam późnoromański kościół z połowy XIII w.Zbudowany z ciosów granitowych i otoczony murem z głazów narzutowych. Za kościołem znajduje się zabytkowy park z gatunkami drzew rodzimych oraz obcych naszej florze.

> Lubno -  w centrum wsi podziwiać możemy dwa olbrzymie dęby szypułkowe. Wiek starszego z nich ocenia się na 470 lat. Obok znajduje się późnoromański kościół zbudowany z ciosów granitowych w XIII wieku.
Po lewej stronie drogi do Bogdańca znajduje się zabytkowy park z połowy XIX wieku z ruinami pałacu myśliwskiego i drzewami, których wiek dochodzi do 160lat.


>
Tarnów - wieża kościelna z dzwonem z roku 1506



> Lubiszyn -  gospodarstwo agroturystyczne przy ul. Dworcowej. Możemy tu odpocząć, zjeść posiłek lub zatrzymać się na dłużej, gdyż czekają tu przygotowane dla turystów pokoje noclegowe.. Gospodarstwo to świadczy szereg atrakcji związanych m.in. z jazdą konną, strzelectwem myśliwskim, łucznictwem itp.


> park znajdujący się w Wysokiej przy trasie Gorzów - Dębno. Znajdują się tam wiekowe dęby, buki i lipy, których wiek dochodzi do 200 lat i więcej. Na stacji kolejowej znajduje się czynna wieża ciśnień z 1925 r. a w centrum wsi kościół szachulcowy z drewnianą wieżą z 1719 r.


> rezerwat "Bagno Chłopiny" - jest pod ścisłą ochroną, leży w północnej części gminy Lubiszyn w sąsiedztwie wsi Chłopiny, około 2 km na zachód od drogi krajowej relacji Szczecin – Gorzów oraz trasy S3. Historia rezerwatu liczy ponad 70 lat, pierwszy rezerwat, obejmujący obszar całego torfowiska powstał już w 1937 roku. Po wojnie rezerwat chroniący część centralną torfowiska o powierzchni 27,8 ha utworzono w roku 1963. Całkowita powierzchnia kompleksu liczy 120,45 ha. w celu ochrony rzadko występujących różnych gatunków roślin i zwierząt takich jak: storczyki, 80 gatunków mchów oraz zwierząt:, jenoty, bociany czarne, ropucha szara i wiele innych. W przyszłości na terenie rezerwatu planowana jest ścieżka dydaktyczna, która z całą pewnością przyciągnie miłośników przyrody.

źródło: www.lubiszyn.pl

 


 


 






poniedziałek, 25 października 2021

ZAKŁAD UTYLIZACJI ODPADÓW PROMIENIOTWÓRCZYCH

 
 

 


Zakład Unieszkodliwiania Odpadów Promieniotwórczych (ZUOP) jest jedyną instytucją w Polsce zajmująca się odbiorem, transportem, przetwarzaniem, przechowywaniem i składowaniem odpadów promieniotwórczych. Wszystkie odpady promieniotwórcze wytworzone na terenie Polski są odbierane od wytwórcy i dostarczane do magazynów ZUOP znajdujących się na terenie Kompleksu Jądrowego Świerk. Głównymi wytwórcami promieniotwórczych w Polsce są  szpitale, kliniki, producenci i użytkownicy radiofarmaceutyków oraz ośrodki badawcze. Jedyny w Polsce reaktor jądrowy MARIA jest głównym źródłem ciekłych odpadów promieniotwórczych, które powstają przy produkcji źródeł promieniotwórczych i dekontaminacji skażonych powierzchni. Dodatkowo stanowi też źródło odpadów stałych pochodzenia reaktorowego takich jak odpady podekontaminacyjne oraz zużyte elementy aparatów i urządzeń reaktorowych. 60% odpadów stałych to ampułki po preparatach promieniotwórczych a także strzykawki, lignina, folia, odzież ochronna, zużyte elementy wyposażenia oraz odpady z dekontaminacji. Oddzielną grupą odpadów promieniotwórczych są izotopowe czujki dymu, które dostarczają firmy instalujące nowe urządzenia alarmowe.
Zgromadzone w obiektach ZUOP odpady promieniotwórcze są następnie poddawane procesom przetwarzania, którego celem jest ich bezpieczne przygotowanie do składowania. Przetworzone odpady promieniotwórcze  umieszczane są w metalowych hobokach lub bębnach o pojemności odpowiednio 0,05 m3 i 0,2 m3 zabezpieczonych przed korozją i transportowane są do jedynego w Polsce Krajowego Składowiska Odpadów Promieniotwórczych w Różanie.
 

Krajowe Składowisko Odpadów Promieniotwórczych (KSOP) znajduje się na terenie gminy Różan, położonej ok. 90 km od Warszawy. Zgodnie z klasyfikacją składowisk Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (MAEA), jest typem składowiska powierzchniowego, przeznaczonego do składowania krótkożyciowych odpadów nisko- i średnioaktywnych oraz do okresowego przechowywania odpadów długożyciowych. KSOP funkcjonuje już od 1961 roku i znajduje się na terenie dawnego fortu wojskowego, wybudowanego przez władze rosyjskie w pierwszej dekadzie XX wieku.
Od wielu lat Zakład Unieszkodliwiania Odpadów Promieniotwórczych angażuje się w  działalność informacyjną i edukacyjną związaną z promieniotwórczością. Od 2012 roku organizowane są Dni Otwarte Krajowego Składowiska Odpadów Promieniotwórczych, dzięki którym osoby z całego kraju mogą zobaczyć i dowiedzieć się jak funkcjonuje KSOP. Niezbędnym elementem funkcjonowania jest również współpraca z lokalnymi władzami. Na mocy Porozumienia zawartego pomiędzy Gminą Różan, a Zakładem Unieszkodliwiania Odpadów Promieniotwórczych, o każdym transporcie odpadów promieniotwórczych do KSOP informowany jest Burmistrz Gminy Różan, a członkowie Komisji Ochrony Radiologicznej wybrani spośród radnych Miasta Różan mają wgląd do kart ewidencyjnych odpadów oraz możliwość przeprowadzania własnych pomiarów dozymetrycznych. W trakcie spotkań przedstawicieli ZUOP z Komisją omawiane są wyniki monitoringu środowiska naturalnego, a także sprawy związane z szeroko rozumianym poczuciem bezpieczeństwa mieszkańców Różana.

źródło: tekst własny Zakładu Utylizacji Odpadów Promieniotwórczych

 


 

 

 

piątek, 22 października 2021

ARCHIWUM PAŃSTWOWE W KIELCACH

 
 

 


Zasób Archiwum Państwowego w Kielcach to akta miast, gmin i cechów, administracji ogólnej i specjalnej, wymiaru sprawiedliwości, przedsiębiorstw oraz instytucji gospodarczych, a także szkół instytucji społecznych, stowarzyszeń, majątków ziemskich, osób i rodzin. Zakres chronologiczny zasobu to głównie XIX i XX wieku, choć najstarsze dokumenty datowane są na wiek XV. Aby go Państwu przybliżyć, całość podzieliliśmy na pięć grup chronologicznych:

Okres staropolski: reprezentowany jest przez niewielką ilość materiałów archiwalnych. Na uwagę zasługują przede wszystkim: księgi wójtowskie miasta Janikowa (1771 – 1781) i miasta Tarłowa (1771 – 1811); akta rodziny Skotnickich (1563 – 1774); akta Brzuchowskich (1771 – 1729); wypisy z akt grodzkich (1764 – 1783); dokumenty dotyczące dóbr z terenu województwa kieleckiego (1378 – 1739); księgi metrykalne parafii rzymskokatolickiej w Szewnej (1695 – 1797) oraz w Koniecpolu (1582 – 1775) czy wreszcie dokumenty Sądu Wiejskiego wsi Świątniki pow. sandomierskiego (1518 – 1810). Dokumenty z tego okresu można również spotkać wśród akt cechowych, rodów i rodzin, a szczególnie Małachowskich z Białaczowa, gdzie znajdują się mowy sejmowe z okresu Sejmu Czteroletniego.

Okres rozbiorowy: to podstawy zasobu Archiwum. W wyniku transformacji zmian ustrojowych i terytorialnych miasta Kielce zyskało status stolicy guberni na terenie, której ukonstytuowały się organy administracji państwowej szczebla (wojewódzkiego) gubernialnego, powiatowego i gminnego; administracji specjalnej, wymiaru sprawiedliwości, wojska, policji, itp.

Okres międzywojenny: wybitne miejsce należy przypisać Urzędowi Kieleckiemu I (1916, 1919 – 1939), reprezentującemu organ administracji ogólnej II instancji, którego materiały archiwalne odwzorowują i potwierdzają rozwój życia społecznego na terenie województwa we wszystkich niemalże dziedzinach. Na poziomie powiatu wymienić należy Starostwo Powiatowe Kieleckie I (1919 – 1939). Obok organów administracji ogólnej tworzona była i działała równolegle administracja specjalna reprezentowana m.in. przez Okręgowy Urząd Ziemski w Kielcach (1919 – 1933), skupiający w swojej gestii sprawy obrotu ziemią, parcelacji i komasacji gruntów, czy też Dyrekcję Odbudowy w Kielcach i powiatowe biura odbudowy (1919 – 1923), zajmujące się odbudowa zniszczonych podczas wojny gospodarstw. Reprezentantami instytucji wymiaru sprawiedliwości są: Sąd Okręgowy w Kielcach (1917 – 1939), sądy pokoju (1917 – 1929), sądy grodzkie (1928 – 1939), a także Więzienie w Kielcach (1919 – 1945) oraz więzienia z obszaru województwa kieleckiego.

Biorąc pod uwagę fakt, że w archiwach państwowych niewiele zachowało się materiałów ilustrujących dzieje polskiego przemysłu cukrowniczego, z uwagą należy odnieść się do następujących zespołów: Cukrownia" Łubna" w Kazimierzy Wielkiej (1870 – 1950), dokumentujący działalność fabryki założonej w 1845 roku przez hr. Franciszka Łubieńskiego, która po znacznych reorganizacjach prosperuje do dzisiaj oraz Częstocickie Towarzystwo Fabryk Cukru Spółka Akcyjna – Cukrownia "Częstocice" (1871 – 1944). Interesujące dokumenty zawierają zespoły: Kolej Wąskotorowa Działowska (1923 – 1925) oraz Towarzystwo Starachowickich Zakładów Górniczych (1877 – 1945), Liga Morska i Kolonialna w Iłży (1934 – 1939).

Okres II wojny światowej:
okres, w odniesieniu, do którego baza źródłowa jest bardzo skromna. Z działających urzędów wymienić należy: Urząd Ziemski w Radomiu (1932, 1940 – 1944/45), Zbiór gromadzkich ksiąg wytwórczości rolniczej powiatu kieleckiego (1940 – 1943), Starostwo Powiatowe w Końskich (1942 – 1943), Powszechny Zakład Ubezpieczeń Wzajemnych w Kielcach (1941-1944), Biuro Techniczne w Kielcach (1941 – 1944), Policję Państwową w Opocznie (1940 – 1943), Urząd Szkolny Kielecki (1939-1944). Zestawienie niniejsze należy uzupełnić bardzo ciekawymi zbiorami dokumentów w tym: Zbiór Tadeusza Piwońskiego (1939 – 1942), Zbiór dotyczący mjr Henryka Dobrzańskiego - Hubala (1939 – 1940), Dar Aleksandra Siwka o Organizacji – Polska Niepodległa (1940 – 1944, 1957), Tajne nauczanie w powiatach kieleckim, radomskim, częstochowskim i sandomierskim (1939 – 1945) oraz Armii Krajowej Okręgu Kieleckiego – Obwód Jędrzejowski (1939 – 1940).


Okres powojenny: charakteryzuje się trzema cezurami ustrojowymi, zawierającymi w latach 1944/45 – 1950, 1950 – 1973/75, 1975 – 1990, przy czym dominującą rolę odgrywały instytucje rad narodowych szczebla wojewódzkiego, powiatowego, gromadzkiego i gminnego: Wojewódzka Rada Narodowa w Kielcach (1944 – 1950), Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach (1950 – 1974), Wojewódzka Rada Narodowa w Kielcach (1974 – 1990). W okresie dualizmu administracji w latach 1944-1950, funkcjonowały równolegle do rad narodowych urzędy administracji państwowej ogólnej i specjalnej szczebla wojewódzkiego i powiatowego: Urząd Wojewódzki Kielecki II (1944 – 1950), któremu podlegały starostwa powiatowe, Wojewódzki Urząd Ziemski w Kielcach (1944 – 1947), Państwowy Urząd Repatriacyjny - Oddział Wojewódzki w Kielcach (1945 – 1951), Wojewódzki Urząd Informacji i Propagandy w Kielcach (1945 – 1947),  Okręgowy Urząd Likwidacyjny w Kielcach (1945 – 1950), Komisja Specjalna do Walki z Nadużyciami i Szkodnictwem Gospodarczym - Delegatura w Kielcach (1945-1954), Kuratorium Okręgu Szkolnego w Kielcach (1945 – 1950), Izba Przemysłowo – Handlowa w Częstochowie (1945 – 1950), Prokuratoria Generalna Rzeczypospolitej Polskiej - Zespół Delegacyjny w Kielcach (1945-1951).


ODDZIAŁ W SANDOMIERZU:


Zakres kompetencji terytorialnych placówki to dzisiejszy powiat opatowski, sandomierski, staszowski oraz tereny należące do byłego woj. tarnobrzeskiego.


OFERTA EDUKACYJNA:


Oferta edukacyjna Archiwum Państwowego w Kielcach – lekcje i warsztaty archiwalne

Zapraszamy do skorzystania z lekcji przybliżających wiedzę o Archiwum i jego zasobie. Oferujemy możliwość skorzystania z lekcji tematycznych, które prowadzą pracownicy Archiwum. W naszym Archiwum istnieje również możliwość samodzielnego przeprowadzenia zajęć lekcyjnych przez nauczycieli. Zajęcia mogą zostać urozmaicone prezentacją materiałów archiwalnych związanych z konkretnym tematem, przygotowaną przez pracownika Archiwum Państwowego w Kielcach.

źródło: www.kielce.ap.gov.pl