źródło: https://serwis.bip.golub-dobrzyn.com.pl/
Powiat golubsko-dobrzyński – powiat w Polsce (we wschodniej części województwa kujawsko-pomorskiego), utworzony w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Golub-Dobrzyń.
W skład powiatu wchodzą:
gmina miejska: Golub-Dobrzyń
gmina miejsko-wiejska: Kowalewo Pomorskie
gminy wiejskie: Ciechocin, Golub-Dobrzyń, Radomin i Zbójno
miasta: Golub-Dobrzyń i Kowalewo Pomorskie
Powiat golubsko-dobrzyński graniczy od zachodu z powiatem toruńskim i lipnowskim, od północy z wąbrzeskim, od wschodu z brodnickim i rypińskim. Pod względem geograficznym położony jest w południowo - wschodniej części Pojezierzy Południowo - bałtyckich w makroregionie Pojezierza Chełmińsko - Dobrzyńskiego zwanego też inaczej Wysoczyzną Chełmińsko-Dobrzyńską. Oba pojezierza rozdziela dolina rzeki Drwęcy. Rzeźba omawianego terenu jest urozmaicona. Została ona kształtowana podczas ostatniego zlodowacenia bałtyckiego. Oba pojezierza mają kształt równinnej, miejscami falistej moreny dennej, wyniesionej ponad dno doliny Drwęcy na wysokość 90-120 m. n.p.m. i opadającej miejscami w kierunku Drwęcy do 50 m. n.p.m.Morena denna urozmaicona jest licznymi formami wytopiskowymi takimi jak: ozy i pagórki kemowe. Najciekawszą ich formą - nie tylko w skali regionu, ale i Europy - są tzw. drumliny zbójeńskie. Kształtem swym przypominają podłużne wały osiągające miejscami do 2 km długości, tworzące malownicze zespoły składające się z kilkunastu rzędów równoległych do siebie i wypełnionych w zagłębieniach licznymi wodami bezodpływowymi. Klimat charakteryzuje się przejściowością i zmiennością, ze średnią roczną temperaturą +5,5°C i średnią roczną sumą opadów w granicach 530 mm. Okres wegetacyjny trwa tu ok. 215 dni. Jako dobre i średnie zostało ocenionych 85% gleb, z czego ok. 70% stanowią grunty orne a 6% użytki rolne. Główne typy gleb występujących to: gleby brunatne rozmieszczone głównie w północno-zachodniej, wschodniej oraz południowo-zachodniej części powiatu, gleby płowe obejmujące tereny przyległe do doliny Drwęcy i na południu oraz gleby bielicowe występujące przeważnie w pradolinie rzeki Drwęcy i dolinach jej dopływów. Najmniejszy obszar zajmują gleby powstałe w wyniku osuszania torfowisk.Są to tzw. gleby torfowe lub murszowe. Wystepują one szczególnie w sąsiedztwie wrastających jezior oraz w pradolinie Drwęcy i w dolinach jej dopływów. Stosunki wodne przedstawiają się dosyć bogato. Ich dzisiejszy kształt jest wynikiem oddziaływania topniejącego lodowcu. Przez obszar powiatu płynie rzeka Drwęca.Jest ona typową rzeką nizinno-pojezierną, ma bardzo mały spadek wody wynoszący 0,48 promila, dlatego posiada liczne zakola zwane meandrami. Szerokość koryta rzeki wynosi ok. 30-40 metrów, a średni roczny przebieg jej wód ok 20 m3 /sek: poziom wody waha sie nawet do ok. 2 m przy nagłych roztopach. Z pojezierza Chełmińskiego wpadają do Drwęcy następujące cieki zwane strugami: struga Wąbrzeska, Kowalewska i Rychnowska, zaś z pojezierza Dobrzyńskiego Ruziec i Lubianka. Na terenie powiatu znajduje się wiele malowniczych jezior. W większości skupione są one w południowo-wschodniej i środkowej części powiatu przynależnej do pojezierza Dobrzyńskiego. Jezior o powierzchni ponad 1 ha jest 33, do największych należą: jezioro Mlewickie (79,5 ha), Wielickie (77.5 ha), oraz Wojnowskie (55.6 ha). Duże znaczenie posiadają ze względu na swoje rekreacyjne funkcje dla obu miast powiatu jezioro Okonin i jezioro Grodno. Flora i fauna powiatu golubsko-dobrzyńskiego jest dość bogata. Występuje tu ponad 70 zbiorowisk roślinnych, w których przeważają zbiorowiska błotne, zaroślowe, leśne oraz wodne i łąkowe. Lasy zajmują 1/4 obszaru powiatu. Ok. 70% obszaru lasów zajmują siedliska borów iglastych z przewagą sosny. Rozmieszczone są one na najsłabszych glebach bielicowych. Pozostały procent obszaru zajmują bory liściaste z dużym udziałem dębu, grabu i brzozy. Poszycie lasu stanowią głównie jałowiec, grab, leszczyna, dąb, trzmielina brodawkowata, mchy, paprocie, maliny, borówki i czarne jagody. Roślinność łąkowa, bagienna i torfowiskowa reprezentowana jest w postaci rdestu, grzybienia białego, osoki aleosowatej, moczarki kanadyjskiej i wywłocznika kłosowego. Rzeki oraz jeziora zamieszkują ryby karpiowate, okoniowate, łososiowate: węgorze, szczupaki, minogi, pstrągi i trocie. Gady reprezentowane są głównie przez żmije zygzakowate i zaskrońce, jaszczurki zwinki i jaszczurki zielone oraz padalce. Spośród ptaków występują wszystkie gatunki dzięciołów i jastrzębi, kukułki, kaczki, bażanty, kuropatwy, czaple siwe, perkozy, rybitwy, myszołowy i sowy. Z ssaków występujących na terenach powiatu można wymienić: zające, dzikie króliki, dziki, sarny, jelenie, daniele i łosie oraz lisy, borsuki, jenoty i kuny.
ZARYS HISTORYCZNY:
Obszar wchodzący w skład dzisiejszego powiatu golubsko - dobrzyńskiego należał w ciągu wieków do dwóch różnych ziem: chełmińskiej i dobrzyńskiej, które oddzielała od siebie rzeka Drwęca. Była ona nie tylko granicą geograficzną, lecz także stanowiła linię graniczną między Polską a państwem zakonu krzyżackiego w latach 1231-1454; w latach 1466-1772 oddzielała woj. chełmińskie od ziemi dobrzyńskiej, a od 1815-1918 oddzielała zabór pruski od rosyjskiego. Powyższe podziały zostawiły piętno na historii opisywanych terenów.Obecna sieć osadnicza kształtowała się przez kilka tysiącleci. System hydrograficzny Drwęcy wraz z jej dopływami stwarzał korzystne warunki do rozwoju. Pierwsze ślady obozowisk ludzkich na tych terenach pochodzą sprzed 8000 lat (odkryte zostały w okolicach Węgierska).W IX-X w. w okresie plemiennej organizacji Polan, obszar obecnego powiatu zamieszkiwany był najprawdopodobniej przez ludność grupy kujawskiej. W X-XI w. obszary leżące na północ od Drwęcy weszły w skład kasztelanii chełmińskiej, zaś tereny położone na południe znalazły się częściowo w kasztelanii rypińskiej i słonskiej (później kikolskiej). Widocznymi do dziś śladami są wczesnośredniowieczne (VIII-XIII w.) grodziska obronne m.in. w Chełmoniu, Ciechocinie, Lisewie i Ostrowitem. Pomiędzy rokiem 1148-1250 biskupstwo włocławskie uzyskało w formie nadania klucz ciechociński oraz dobra ostrowicko-golubskie bez Lisewa i Kowalewa. Już w XII i w początkach XIII w. powstały na tym terenie nowe parafie. Od 1217 r. w wyniku bliskiej granicy z Prusami rozpoczyna się okres ciągłych najazdów pogańskich Prusów (w 1220 roku został zniszczony gród w Kowalewie). W celu powstrzymania ich najazdów, książę Konrad Mazowiecki nadał ziemię chełmińską zakonowi krzyżackiemu. Krzyżacy wkroczyli do Prus z zamiarem stworzenia własnego państwa i stopniowo zaczęli opanowywać zajęte terytorium. Około 1275 roku przebudowany został gród w Kowalewie, a obok niego Krzyżacy założyli miasto. Odtąd Kowalewo stało się siedzibą komturstwa. Podobnie postąpili Krzyżacy z przyjętymi dobrami ostrowicko-golubskimi. W ich miejscu utworzyli komturstwo, a pomiędzy 1296-1309 r. wznieśli zamek, który miał strzec przeprawy przez Drwęcę. Około 1293 r. doszło do założenia miasta Golubia w zakolu Drwęcy u podnóża zamku. W tym czasie Krzyżacy rozpoczęli systematyczne zagospodarowywanie komturstw lokując wiele nowych wsi, sprowadzając kolonistów z Niemiec i Śląska. Do 1410 roku następował intensywny rozkwit gospodarczy omawianych ziem, zwłaszcza Golub nabrał dużego znaczenia ze względu na strategiczne położenie. Mieszczanie golubscy bogacili się handlując z sąsiednią ziemią dobrzyńską. Do roku 1310 władał nią zaprzyjaźniony z Krzyżakami książę Siemowit, później przeszła ona w ręce Władysława Łokietka. W roku 1329 została zajęta przez Krzyżaków i jej okupacja trwała do 1343 r. Panujący od 1378 r. Władysław Opolczyk zastawił, a później sprzedał Krzyżakom- oprócz klucza ciechocińskiego należącego do biskupstwa włocławskiego - ziemię dobrzyńską. Została ona wykupiona w 1404 roku, ale już w 1409 r. została ponownie zajęta przez rycerzy Najświętszej Marii Panny. Pomyślny rozwój gospodarczy opisywanych ziem zahamowały wojny polsko - krzyżackie z XV w. W 1410 r. po bitwie pod Grunwaldem oddziały Jagiełły zajęły Golub i Kowalewo. W 1454 r. Golub i Kowalewo wymówiły posłuszeństwo Zakonowi i przeszły na stronę Związku Pruskiego i Polski. W czasie wojny trzynastoletniej Kowalewo i Golub przechodziły z rąk do rąk. Oba miasta i okoliczne wsie zostały ponownie zniszczone. Ostatecznie na mocy II pokoju toruńskiego ziemie te znalazły się w granicach województwa chełmińskiego. Oba komturstwa zostały przemianowane na starostwa. Kowalewo od 1626 roku stało się siedzibą wojewody, a od 1526 odbywały się tu sejmiki szlacheckie woj. chełmińskiego. W latach 1611-1625 tutejsze starostwo dzierżawiła siostra króla Zygmunta III Wazy, Anna. Po śmierci Anny król nadał je drugiej swojej żonie, królowej Konstancji, a potem swojej córce, królewnie Annie Katarzynie, wreszcie królowej Cecylii Renacie. W końcu XVII w. aż do zaboru w 1772, starostwo golubskie dzierżawili kolejno członkowie rodzin Szczawińskich, Lubomirskich, Grudzińskich, Denhofów oraz Wesslów. W XVII w. oba miasta powiatu powoli zaczęły dźwigać się z upadku. Golub rozwijał się pomyślnie jako ośrodek handlowy, natomiast Kowalewo po otrzymaniu licznych przywilejów królewskich posiadało większe znaczenie jako ośrodek administracyjny. Okres ożywienia gospodarczego zahamowały wojny szwedzkie z lat 1626-29, 1655-60 i 1703-18. W 1708-10 roku na opisywanym terenie szalała epidemia dżumy. Podczas bezkrólewia w latach 1733-35 oba miasta były plądrowane i rabowane przez wojska rosyjskie. W czasie wojny siedmioletniej ( 1757-63) przez Golub i Kowalewo przeciągały bezustannie wojska pruskie i rosyjskie. W 1769 r. na krótko zajęli Golub konfederaci barscy. W wyniku prowadzonych walk na barki obu miast spadły ciężary związane z utrzymaniem wojsk. Poza tym, do upadku gospodarczego przyczyniła się również egoistyczna polityka szlachty, która płaciła bardzo niskie podatki oraz zwolniona była z ceł. Tak więc gdy w 1772 roku w wyniku I rozbioru Polski komisarze rządu pruskiego przejmowali oba miasta, w Kowalewie znajdowały się tylko 34 domy i 296 obywateli, zaś w Golubiu 105 domów oraz 658 mieszkańców. Odtąd oba miasta należały do powiatu chełmińskiego podległego Urzędowi Kamer i Domen w Kwidzynie. W Golubiu stanął garnizon strzegący granicy na Drwęcy. Wł adze pruskie rozpoczęły nową politykę, sprowadzając z głębi Prus kolonistów niemieckich, wprowadzając nowe prawa oraz czyniąc niemiecki językiem urzędowym. Po III rozbiorze Polski w 1795 roku pod okupacją pruską znalazła się większość Kujaw z ziemią dobrzyńską. Terytorium powiatu leżące na południe od Drwęcy weszło w skład prowincji pruskiej pod nazwą Prusy Południowe departament poznański. Po 1796 r. ziemię dobrzyńską podporządkowano władzom w Płocku, a cały obszar znalazł się w powiecie lipnowskim. Piętno na omawianym obszarze wyryły wojny napoleońskie. W ciągu zimy 1806-7 stacjonowały tu wojska francuskie obciążając mieszkańców licznymi kontrybucjami oraz dokonując rekwizycji. Po traktacie w Tylży teren całego dzisiejszego powiatu wszedł w skład Księstwa Warszawskiego. Ziemie wokół Golubia i Kowalewa włączono do departamentu bydgoskiego, natomiast ziemia dobrzyńska znalazła się w granicach departamentu płockiego W I poł. XIX w. Golub rozwijał się stosunkowo pomyślnie, natomiast zaznaczył się wyraźny upadek Kowalewa, które w latach 1833-67 utraciło nawet prawa miejskie. Na przełomie XIX i XX w. pojawiły się oznaki ożywienia gospodarczego. Podjęto inwestycje komunalne w miastach, próbowano rozwijać przemysł rolno-spożywczy. W 1900 roku przez opisywane tereny przeprowadzono linię kolejową łączącą Bydgoszcz z Brodnicą. W wyniku postanowień Traktatu Wersalskiego z 1919 roku ziemie obecnego powiatu ponownie znalazły się w granicach państwa polskiego. W okresie międzywojennym podjęto pierwsze zabiegi zmierzające do połączenia Golubia z sąsiednim Dobrzyniem leżącym w powiecie rypińskim. Miasto to należące w XIX w. do zaboru rosyjskiego bardzo szybko się rozwijało i w 1939 roku liczyło około 5.700 mieszkańców, z czego połowę stanowiła ludność żydowska. W tym samym czasie Golub zamieszkiwało przeszło 3.500 osób, w tym 90% Polaków, 6% Żydów i 4% Niemców. Po agresji Niemiec na Polskę pomiędzy 6 a 7 września opisywane tereny zajęły wojska hitlerowskie. Od samego początku okupanci rozpoczęli masową eksterminację ludności polskiej. Niemcy wymordowali również prawie wszystkich Żydów zamieszkujących w Dobrzyniu. Podczas tej akcji zniszczono część zabudowy tego miasta. W Cieszynach koło Golubia hitlerowcy utworzyli obóz będący filią obozu koncentracyjnego w Stutthofie. W wyniku ofensywy wojsk radzieckich w styczniu 1945 roku Niemcy wycofali się, ustępując miejsca Armii Czerwonej, która bez większych walk zajęła 23 stycznia 1945 Golub, a w dniu następnym Kowalewo. W krótkim czasie pełnię władzy w regionie przejęła scentralizowana komunistyczna biurokracja partyjno-państwowa. Tereny na północ od Drwęcy należały do powiatu wąbrzeskiego, na południe - do powiatu rypińskiego. W 1951 r. doszło do połączenia odrębnych dotąd miast Golubia i Dobrzynia w jeden ośrodek miejski. W 1956 roku utworzono odrębny powiat golubsko-dobrzyński, co pozytywnie wpłynęło na rozwój jego stolicy -miasta Golubia-Dobrzynia. Dzięki odbudowie i rekonstrukcji zamku miasto stało się ważnym ośrodkiem turystycznym. W związku z likwidacją powiatów jako jednostek administracyjnych w 1975 roku przestał istnieć powiat golubsko-dobrzyński, reaktywowany ponownie w 1999 r. w wyniku nowej reformy administracyjnej.
W skład powiatu wchodzą:
gmina miejska: Golub-Dobrzyń
gmina miejsko-wiejska: Kowalewo Pomorskie
gminy wiejskie: Ciechocin, Golub-Dobrzyń, Radomin i Zbójno
miasta: Golub-Dobrzyń i Kowalewo Pomorskie
Powiat golubsko-dobrzyński graniczy od zachodu z powiatem toruńskim i lipnowskim, od północy z wąbrzeskim, od wschodu z brodnickim i rypińskim. Pod względem geograficznym położony jest w południowo - wschodniej części Pojezierzy Południowo - bałtyckich w makroregionie Pojezierza Chełmińsko - Dobrzyńskiego zwanego też inaczej Wysoczyzną Chełmińsko-Dobrzyńską. Oba pojezierza rozdziela dolina rzeki Drwęcy. Rzeźba omawianego terenu jest urozmaicona. Została ona kształtowana podczas ostatniego zlodowacenia bałtyckiego. Oba pojezierza mają kształt równinnej, miejscami falistej moreny dennej, wyniesionej ponad dno doliny Drwęcy na wysokość 90-120 m. n.p.m. i opadającej miejscami w kierunku Drwęcy do 50 m. n.p.m.Morena denna urozmaicona jest licznymi formami wytopiskowymi takimi jak: ozy i pagórki kemowe. Najciekawszą ich formą - nie tylko w skali regionu, ale i Europy - są tzw. drumliny zbójeńskie. Kształtem swym przypominają podłużne wały osiągające miejscami do 2 km długości, tworzące malownicze zespoły składające się z kilkunastu rzędów równoległych do siebie i wypełnionych w zagłębieniach licznymi wodami bezodpływowymi. Klimat charakteryzuje się przejściowością i zmiennością, ze średnią roczną temperaturą +5,5°C i średnią roczną sumą opadów w granicach 530 mm. Okres wegetacyjny trwa tu ok. 215 dni. Jako dobre i średnie zostało ocenionych 85% gleb, z czego ok. 70% stanowią grunty orne a 6% użytki rolne. Główne typy gleb występujących to: gleby brunatne rozmieszczone głównie w północno-zachodniej, wschodniej oraz południowo-zachodniej części powiatu, gleby płowe obejmujące tereny przyległe do doliny Drwęcy i na południu oraz gleby bielicowe występujące przeważnie w pradolinie rzeki Drwęcy i dolinach jej dopływów. Najmniejszy obszar zajmują gleby powstałe w wyniku osuszania torfowisk.Są to tzw. gleby torfowe lub murszowe. Wystepują one szczególnie w sąsiedztwie wrastających jezior oraz w pradolinie Drwęcy i w dolinach jej dopływów. Stosunki wodne przedstawiają się dosyć bogato. Ich dzisiejszy kształt jest wynikiem oddziaływania topniejącego lodowcu. Przez obszar powiatu płynie rzeka Drwęca.Jest ona typową rzeką nizinno-pojezierną, ma bardzo mały spadek wody wynoszący 0,48 promila, dlatego posiada liczne zakola zwane meandrami. Szerokość koryta rzeki wynosi ok. 30-40 metrów, a średni roczny przebieg jej wód ok 20 m3 /sek: poziom wody waha sie nawet do ok. 2 m przy nagłych roztopach. Z pojezierza Chełmińskiego wpadają do Drwęcy następujące cieki zwane strugami: struga Wąbrzeska, Kowalewska i Rychnowska, zaś z pojezierza Dobrzyńskiego Ruziec i Lubianka. Na terenie powiatu znajduje się wiele malowniczych jezior. W większości skupione są one w południowo-wschodniej i środkowej części powiatu przynależnej do pojezierza Dobrzyńskiego. Jezior o powierzchni ponad 1 ha jest 33, do największych należą: jezioro Mlewickie (79,5 ha), Wielickie (77.5 ha), oraz Wojnowskie (55.6 ha). Duże znaczenie posiadają ze względu na swoje rekreacyjne funkcje dla obu miast powiatu jezioro Okonin i jezioro Grodno. Flora i fauna powiatu golubsko-dobrzyńskiego jest dość bogata. Występuje tu ponad 70 zbiorowisk roślinnych, w których przeważają zbiorowiska błotne, zaroślowe, leśne oraz wodne i łąkowe. Lasy zajmują 1/4 obszaru powiatu. Ok. 70% obszaru lasów zajmują siedliska borów iglastych z przewagą sosny. Rozmieszczone są one na najsłabszych glebach bielicowych. Pozostały procent obszaru zajmują bory liściaste z dużym udziałem dębu, grabu i brzozy. Poszycie lasu stanowią głównie jałowiec, grab, leszczyna, dąb, trzmielina brodawkowata, mchy, paprocie, maliny, borówki i czarne jagody. Roślinność łąkowa, bagienna i torfowiskowa reprezentowana jest w postaci rdestu, grzybienia białego, osoki aleosowatej, moczarki kanadyjskiej i wywłocznika kłosowego. Rzeki oraz jeziora zamieszkują ryby karpiowate, okoniowate, łososiowate: węgorze, szczupaki, minogi, pstrągi i trocie. Gady reprezentowane są głównie przez żmije zygzakowate i zaskrońce, jaszczurki zwinki i jaszczurki zielone oraz padalce. Spośród ptaków występują wszystkie gatunki dzięciołów i jastrzębi, kukułki, kaczki, bażanty, kuropatwy, czaple siwe, perkozy, rybitwy, myszołowy i sowy. Z ssaków występujących na terenach powiatu można wymienić: zające, dzikie króliki, dziki, sarny, jelenie, daniele i łosie oraz lisy, borsuki, jenoty i kuny.
ZARYS HISTORYCZNY:
Obszar wchodzący w skład dzisiejszego powiatu golubsko - dobrzyńskiego należał w ciągu wieków do dwóch różnych ziem: chełmińskiej i dobrzyńskiej, które oddzielała od siebie rzeka Drwęca. Była ona nie tylko granicą geograficzną, lecz także stanowiła linię graniczną między Polską a państwem zakonu krzyżackiego w latach 1231-1454; w latach 1466-1772 oddzielała woj. chełmińskie od ziemi dobrzyńskiej, a od 1815-1918 oddzielała zabór pruski od rosyjskiego. Powyższe podziały zostawiły piętno na historii opisywanych terenów.Obecna sieć osadnicza kształtowała się przez kilka tysiącleci. System hydrograficzny Drwęcy wraz z jej dopływami stwarzał korzystne warunki do rozwoju. Pierwsze ślady obozowisk ludzkich na tych terenach pochodzą sprzed 8000 lat (odkryte zostały w okolicach Węgierska).W IX-X w. w okresie plemiennej organizacji Polan, obszar obecnego powiatu zamieszkiwany był najprawdopodobniej przez ludność grupy kujawskiej. W X-XI w. obszary leżące na północ od Drwęcy weszły w skład kasztelanii chełmińskiej, zaś tereny położone na południe znalazły się częściowo w kasztelanii rypińskiej i słonskiej (później kikolskiej). Widocznymi do dziś śladami są wczesnośredniowieczne (VIII-XIII w.) grodziska obronne m.in. w Chełmoniu, Ciechocinie, Lisewie i Ostrowitem. Pomiędzy rokiem 1148-1250 biskupstwo włocławskie uzyskało w formie nadania klucz ciechociński oraz dobra ostrowicko-golubskie bez Lisewa i Kowalewa. Już w XII i w początkach XIII w. powstały na tym terenie nowe parafie. Od 1217 r. w wyniku bliskiej granicy z Prusami rozpoczyna się okres ciągłych najazdów pogańskich Prusów (w 1220 roku został zniszczony gród w Kowalewie). W celu powstrzymania ich najazdów, książę Konrad Mazowiecki nadał ziemię chełmińską zakonowi krzyżackiemu. Krzyżacy wkroczyli do Prus z zamiarem stworzenia własnego państwa i stopniowo zaczęli opanowywać zajęte terytorium. Około 1275 roku przebudowany został gród w Kowalewie, a obok niego Krzyżacy założyli miasto. Odtąd Kowalewo stało się siedzibą komturstwa. Podobnie postąpili Krzyżacy z przyjętymi dobrami ostrowicko-golubskimi. W ich miejscu utworzyli komturstwo, a pomiędzy 1296-1309 r. wznieśli zamek, który miał strzec przeprawy przez Drwęcę. Około 1293 r. doszło do założenia miasta Golubia w zakolu Drwęcy u podnóża zamku. W tym czasie Krzyżacy rozpoczęli systematyczne zagospodarowywanie komturstw lokując wiele nowych wsi, sprowadzając kolonistów z Niemiec i Śląska. Do 1410 roku następował intensywny rozkwit gospodarczy omawianych ziem, zwłaszcza Golub nabrał dużego znaczenia ze względu na strategiczne położenie. Mieszczanie golubscy bogacili się handlując z sąsiednią ziemią dobrzyńską. Do roku 1310 władał nią zaprzyjaźniony z Krzyżakami książę Siemowit, później przeszła ona w ręce Władysława Łokietka. W roku 1329 została zajęta przez Krzyżaków i jej okupacja trwała do 1343 r. Panujący od 1378 r. Władysław Opolczyk zastawił, a później sprzedał Krzyżakom- oprócz klucza ciechocińskiego należącego do biskupstwa włocławskiego - ziemię dobrzyńską. Została ona wykupiona w 1404 roku, ale już w 1409 r. została ponownie zajęta przez rycerzy Najświętszej Marii Panny. Pomyślny rozwój gospodarczy opisywanych ziem zahamowały wojny polsko - krzyżackie z XV w. W 1410 r. po bitwie pod Grunwaldem oddziały Jagiełły zajęły Golub i Kowalewo. W 1454 r. Golub i Kowalewo wymówiły posłuszeństwo Zakonowi i przeszły na stronę Związku Pruskiego i Polski. W czasie wojny trzynastoletniej Kowalewo i Golub przechodziły z rąk do rąk. Oba miasta i okoliczne wsie zostały ponownie zniszczone. Ostatecznie na mocy II pokoju toruńskiego ziemie te znalazły się w granicach województwa chełmińskiego. Oba komturstwa zostały przemianowane na starostwa. Kowalewo od 1626 roku stało się siedzibą wojewody, a od 1526 odbywały się tu sejmiki szlacheckie woj. chełmińskiego. W latach 1611-1625 tutejsze starostwo dzierżawiła siostra króla Zygmunta III Wazy, Anna. Po śmierci Anny król nadał je drugiej swojej żonie, królowej Konstancji, a potem swojej córce, królewnie Annie Katarzynie, wreszcie królowej Cecylii Renacie. W końcu XVII w. aż do zaboru w 1772, starostwo golubskie dzierżawili kolejno członkowie rodzin Szczawińskich, Lubomirskich, Grudzińskich, Denhofów oraz Wesslów. W XVII w. oba miasta powiatu powoli zaczęły dźwigać się z upadku. Golub rozwijał się pomyślnie jako ośrodek handlowy, natomiast Kowalewo po otrzymaniu licznych przywilejów królewskich posiadało większe znaczenie jako ośrodek administracyjny. Okres ożywienia gospodarczego zahamowały wojny szwedzkie z lat 1626-29, 1655-60 i 1703-18. W 1708-10 roku na opisywanym terenie szalała epidemia dżumy. Podczas bezkrólewia w latach 1733-35 oba miasta były plądrowane i rabowane przez wojska rosyjskie. W czasie wojny siedmioletniej ( 1757-63) przez Golub i Kowalewo przeciągały bezustannie wojska pruskie i rosyjskie. W 1769 r. na krótko zajęli Golub konfederaci barscy. W wyniku prowadzonych walk na barki obu miast spadły ciężary związane z utrzymaniem wojsk. Poza tym, do upadku gospodarczego przyczyniła się również egoistyczna polityka szlachty, która płaciła bardzo niskie podatki oraz zwolniona była z ceł. Tak więc gdy w 1772 roku w wyniku I rozbioru Polski komisarze rządu pruskiego przejmowali oba miasta, w Kowalewie znajdowały się tylko 34 domy i 296 obywateli, zaś w Golubiu 105 domów oraz 658 mieszkańców. Odtąd oba miasta należały do powiatu chełmińskiego podległego Urzędowi Kamer i Domen w Kwidzynie. W Golubiu stanął garnizon strzegący granicy na Drwęcy. Wł adze pruskie rozpoczęły nową politykę, sprowadzając z głębi Prus kolonistów niemieckich, wprowadzając nowe prawa oraz czyniąc niemiecki językiem urzędowym. Po III rozbiorze Polski w 1795 roku pod okupacją pruską znalazła się większość Kujaw z ziemią dobrzyńską. Terytorium powiatu leżące na południe od Drwęcy weszło w skład prowincji pruskiej pod nazwą Prusy Południowe departament poznański. Po 1796 r. ziemię dobrzyńską podporządkowano władzom w Płocku, a cały obszar znalazł się w powiecie lipnowskim. Piętno na omawianym obszarze wyryły wojny napoleońskie. W ciągu zimy 1806-7 stacjonowały tu wojska francuskie obciążając mieszkańców licznymi kontrybucjami oraz dokonując rekwizycji. Po traktacie w Tylży teren całego dzisiejszego powiatu wszedł w skład Księstwa Warszawskiego. Ziemie wokół Golubia i Kowalewa włączono do departamentu bydgoskiego, natomiast ziemia dobrzyńska znalazła się w granicach departamentu płockiego W I poł. XIX w. Golub rozwijał się stosunkowo pomyślnie, natomiast zaznaczył się wyraźny upadek Kowalewa, które w latach 1833-67 utraciło nawet prawa miejskie. Na przełomie XIX i XX w. pojawiły się oznaki ożywienia gospodarczego. Podjęto inwestycje komunalne w miastach, próbowano rozwijać przemysł rolno-spożywczy. W 1900 roku przez opisywane tereny przeprowadzono linię kolejową łączącą Bydgoszcz z Brodnicą. W wyniku postanowień Traktatu Wersalskiego z 1919 roku ziemie obecnego powiatu ponownie znalazły się w granicach państwa polskiego. W okresie międzywojennym podjęto pierwsze zabiegi zmierzające do połączenia Golubia z sąsiednim Dobrzyniem leżącym w powiecie rypińskim. Miasto to należące w XIX w. do zaboru rosyjskiego bardzo szybko się rozwijało i w 1939 roku liczyło około 5.700 mieszkańców, z czego połowę stanowiła ludność żydowska. W tym samym czasie Golub zamieszkiwało przeszło 3.500 osób, w tym 90% Polaków, 6% Żydów i 4% Niemców. Po agresji Niemiec na Polskę pomiędzy 6 a 7 września opisywane tereny zajęły wojska hitlerowskie. Od samego początku okupanci rozpoczęli masową eksterminację ludności polskiej. Niemcy wymordowali również prawie wszystkich Żydów zamieszkujących w Dobrzyniu. Podczas tej akcji zniszczono część zabudowy tego miasta. W Cieszynach koło Golubia hitlerowcy utworzyli obóz będący filią obozu koncentracyjnego w Stutthofie. W wyniku ofensywy wojsk radzieckich w styczniu 1945 roku Niemcy wycofali się, ustępując miejsca Armii Czerwonej, która bez większych walk zajęła 23 stycznia 1945 Golub, a w dniu następnym Kowalewo. W krótkim czasie pełnię władzy w regionie przejęła scentralizowana komunistyczna biurokracja partyjno-państwowa. Tereny na północ od Drwęcy należały do powiatu wąbrzeskiego, na południe - do powiatu rypińskiego. W 1951 r. doszło do połączenia odrębnych dotąd miast Golubia i Dobrzynia w jeden ośrodek miejski. W 1956 roku utworzono odrębny powiat golubsko-dobrzyński, co pozytywnie wpłynęło na rozwój jego stolicy -miasta Golubia-Dobrzynia. Dzięki odbudowie i rekonstrukcji zamku miasto stało się ważnym ośrodkiem turystycznym. W związku z likwidacją powiatów jako jednostek administracyjnych w 1975 roku przestał istnieć powiat golubsko-dobrzyński, reaktywowany ponownie w 1999 r. w wyniku nowej reformy administracyjnej.
*****
600 - LECIE WOJNY GOLUBSKIEJ:
Wielkie wydarzenie historyczne w Golubiu-Dobrzyniu, 600-lecie Wojny Golubskiej – 19-21 sierpnia 2022 r., Zamek golubski
źródło: https://serwis.bip.golub-dobrzyn.com.pl
ATRAKCJE TURYSTYCZNE:
Największym i najważniejszym ośrodkiem koncentracji ruchu turystycznego
na terenie powiatu jest miasto Golub-Dobrzyń. Posiada ono średniowieczny
układ urbanistyczny z dobrze zachowanymi murami miejskimi z I poł. XIV
w., w których skład wchodziło 17 baszt. Na uwagę zasługuje gotycki
kościół z XIV w. z prezbiterium w kształcie pięcioboku ozdobione
przyporami i sklepieniem sieciowym. Wystrój wnętrza pochodzi z epoki
baroku. Na rynku golubskim zachowała się do dzisiaj kamienica z 1617
roku z manierystycznym szczytem oraz drewniany dom podcieniowy z II poł.
XVIII w. Z innych zabytków architektury sakralnej wymienić należy
klasycystyczny kościół z 1823 roku usytuowany na terenie Dobrzynia oraz
golubski zbór ewangelicki z 1909 r., w którym dzisiaj mieści się szkoła
podstawowa. Najciekawszym zabytkiem w stolicy powiatu jest słynny zamek zaliczony do
najpiękniejszych zamków w Polsce. Wzniesiony został przez Krzyżaków w
latach 1296-1310 na miejscu wcześniejszego grodu słowiańskiego. Od 1454
roku stał się siedzibą starostów królewskich. Jego najświetniejszy okres
istnienia przypada na lata 1611-25, kiedy to rezydowała tu siostra
króla polskiego Zygmunta III Wazy - księżna Anna Wazówna. Był on wówczas
żywym ośrodkiem życia kulturalnego i umysłowego znanym w całej
Rzeczypospolitej. W II poł. XVI w. został gruntownie przebudowany z
nadaniem renesansowych cech stylowych. Od początku XIX w. popadł
niestety w ruinę. W latach 1959-69 został odbudowany i częściowo
zrekonstruowany. Obecnie zamek dostępny jest dla zwiedzających, znajduje
się w nim hotel, kawiarnia i muzeum regionalne. Sławy i splendoru
dodają golubskiemu zamkowi organizowane tu co roku Międzynarodowe
Turnieje Rycerskie, Konkursy Krasomówcze oraz bale sylwestrowe. W Kowalewie Pomorskim, drugim mieście powiatu, na uwagę turystów
zasługują zachowane fragmenty murów miejskich i wieża narożna z przełomu
XIII i XIV w. U podnóża wzgórza zamkowego stoi do dziś gotycki filar
gdaniska będący pozostałością dawnych fortyfikacji warowni krzyżackiej.
Interesującym zabytkiem architektury sakralnej jest XIV wieczny kościół
pod wezwaniem św. Mikołaja, charakteryzujący się salowym układem wnętrza
z płaskim stropem. Wystrój jest barokowy i pochodzi w większości z
rozebranego kościoła dominikanów z Torunia. Odwiedzając Golub-Dobrzyń nic wolno zapomnieć o położonej nieopodal
Szafarni, w której znajduje się znany w całej Polsce Ośrodek
Chopinowski. Mieści się on w XIX wiecznym pałacu Dziewanowskich. Tutaj w
latach 1824-25 przebywał dwukrotnie na długich wakacjach największy
polski kompozytor Fryderyk Chopin. Pobyt Chopina w Szafarni wpłynął
istotnie na dalszą jego twórczość. To tutaj zetknął się on po raz
pierwszy z tradycjami i obrzędami polskiej wsi. Zauroczony piękną
okolicą i jej tradycjami pisał tu swoje pierwsze mazurki. Do zwiedzania
przeznaczone jest muzeum zawierające pamiątki związane z życiem Chopina i
jego pobytem w Szafarni, sala koncertowa oraz uroczy park. Tuż obok
znajduje się wieś Płonne, w której Maria Dąbrowska pisała "Noce i Dnie" i
którą wielokrotnie wspominała w swoich Dziennikach. W Płonnem na uwagę
turystów zasługuje podworski park, gotycki kościół oraz pomnik
urodzonego tu płk. Jana Dziewanowskiego, dowódcy słynnej szarży wojsk
polskich pod Samosierrą. Na terenie gminy Zbójno, w samym sercu prastarej ziemi dobrzyńskiej, w
niezwykle malowniczym położeniu, od blisko 400 lat góruje nad okolicą
piękny kompleks architektoniczna-sakralny: kościół i klasztor Karmelitów
Trzewiczkowych w Oborach. Topograficzne położenie Obór od wieków
fascynowało i urzekało odwiedzających te okolice. To niezwykłe położenie
sprawiło, że rejon ten nazywać zaczęto "Kalwarią Oborską" lub
"Szwajcarią Dobrzyńską". W barokowym kościele od wieków szczególną czcią
otaczana jest figura Matki Boskiej Bolesnej. Dzisiaj, tak jak i przed
wiekami, słynąca cudami "Pieta Oborska" przyciąga rzesze pielgrzymów z
całej Polski. Przy kościele znajduje się barokowy klasztor, a w jego
pobliżu cmentarz otoczony murem z XVIII wieku. Cały teren powiatu golubsko-dobrzyńskiego usiany jest zabytkowymi
kościołami usytuowanymi głównie w większych wsiach. Do ciekawszych
należą gotyckie kościoły w Radominie, Ostrowitem, Wrockach, Ciechocinie,
Chełmoniu oraz barokowe kościoły w Działyniu i Dulsku. Na uwagę
zasługują również licznie występujące pałacyki i dworki, a szczególnie
zespoły parkowo-pałacowe w Sokołowie, Piątkowie i Szafarni. Obszar powiatu golubsko-dobrzyńskiego jest atrakcyjny pod względem
turystycznym również ze względu na walory przyrodnicze. Znajduje się tu
wiele malowniczo położonych i czystych jezior. Najlepiej Zagospodarowane
są jeziora Okonin i Grodno, które w sezonie przyciągają rzesze
spragnionych wypoczynku nad wodą. Przepiękne krajobrazy można podziwiać
również nad brzegami jeziora Wojnowskiego, Wielickiego, Słupna i wielu
innych. Wyżej wymienione akweny wodne są również rajem dla miłośników
wędkarstwa. Grzybiarze i amatorzy łowiectwa znajdą dobre warunki dla
uprawiania swoich pasji w lasach rozciągających się na terenie powiatu i
zajmujących ok. 11 tys. ha. Z organizacji wspaniałych polowań znany
jest Ośrodek Hodowli Zwierzyny w Sokołowie usytuowany w przepięknym
zabytkowym pałacyku.
Niezwykle interesujący pod względem przyrodniczym jest obszar doliny Drwęcy, stanowiący wraz z dopływami Ruźca i Rypienicy ichtiologiczny rezerwat przyrody. Utworzony on został w 1961 r. dla ochrony ryb łososiowatych. Na zboczach doliny znajduje się rezerwat przyrody Bobrowisko. Spotyka się tu wiele rzadkich, chronionych gatunków roślin i zwierząt. Łącznie jest tu zarejestrowanych ponad 50 pomników przyrody. Do najciekawszych zaliczyć trzeba 9 modrzewi polskich rosnących na "Górze Modrzewiowej" w Płonnym. Od wielu lat rzeka Drwęca jest znanym szlakiem turystyki kajakowej. Ciekawymi obiektami przyrodniczymi położonymi na terenie powiatu golubsko-dobrzyńskiego są również aleje bukowe w Radominie skupiające 585 zabytkowych drzew oraz unikalne w skali europejskiej formy rzeźby terenu - pola drumlinowe położone w okolicach Zbójna.
Niezwykle interesujący pod względem przyrodniczym jest obszar doliny Drwęcy, stanowiący wraz z dopływami Ruźca i Rypienicy ichtiologiczny rezerwat przyrody. Utworzony on został w 1961 r. dla ochrony ryb łososiowatych. Na zboczach doliny znajduje się rezerwat przyrody Bobrowisko. Spotyka się tu wiele rzadkich, chronionych gatunków roślin i zwierząt. Łącznie jest tu zarejestrowanych ponad 50 pomników przyrody. Do najciekawszych zaliczyć trzeba 9 modrzewi polskich rosnących na "Górze Modrzewiowej" w Płonnym. Od wielu lat rzeka Drwęca jest znanym szlakiem turystyki kajakowej. Ciekawymi obiektami przyrodniczymi położonymi na terenie powiatu golubsko-dobrzyńskiego są również aleje bukowe w Radominie skupiające 585 zabytkowych drzew oraz unikalne w skali europejskiej formy rzeźby terenu - pola drumlinowe położone w okolicach Zbójna.
źródło: https://serwis.bip.golub-dobrzyn.com.pl/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz