Bukowsko – gmina wiejska w województwie podkarpackim, w powiecie sanockim. W latach 1975–1998 gmina położona była w województwie krośnieńskim, na Pogórzu Bukowskim.
Siedzibą gminy jest Bukowsko.
Sołectwa wchodzące w skład gminy:
Bukowsko • Dudyńce • Karlików • Nadolany • Nagórzany • Nowotaniec • Pobiedno • Tokarnia • Wola Piotrowa • Wola Sękowa • Wolica • Zboiska
Gmina Bukowsko obejmuje obszar 13.820 ha, z czego blisko 4.000 ha zajmują lasy. Panujący tu klimat jest łagodniejszy od górskiego i porównywalny jest z walorami uzdrowiskowymi Iwonicza Zdroju i Rymanowa Zdroju.
*****
Jesteśmy gminą wiejską położoną w środkowej części powiatu sanockiego, w południowej części województwa podkarpackiego. Od południa sąsiadujemy z gminą Komańcza, od zachodu z gminą Zagórz, od północy z gminą Zarszyn. Siedzibą władz gminy jest miejscowość Bukowsko, w latach 1748-1946 miasto, należące m.in. do Ossolińskich.
Główną arterią komunikacyjną przebiegającą przez gminę jest droga wojewódzka numer 889. Pozostałe drogi mają charakter lokalny.
Dominującym zajęciem mieszkańców gminy jest rolnictwo, o czym świadczy struktura gruntów na terenie gminy, gdzie 55% zajmują użytki rolne. Jest tutaj także dużo terenów leśnych, które zajmują 41,3% powierzchni gminy.
Gmina Bukowsko położona jest na terenie Karpat Zachodnich, w obrębie Dołów Jasielsko – Sanockich i Beskidu Niskiego. Doły Jasielsko-Sanockie, które obejmują północną część gminy, charakteryzują się obecnością licznych kotlinek rozdzielanych przez niskie pogórza o stokach rzadko przekraczających 100 m. Kotlinki odwadniane są przez liczne rzeki, z których największa to Sanoczek. Wysokości bezwzględne wahają się tutaj w granicach od 230 – 300 m n.p.m. (dna dolin) do 300 do 380 m n.p.m. w obrębie pogórzy.
Na przełomie 2010/11 roku krajobraz naszej gminy wzbogacił się o dziewięć 80-metrowych elektrowni, a powstałe przy ich budowie drogi już dziś stanowią znakomite szlaki dla wypraw rowerowych, konnych, samochodowych i rodzinnych spacerów. Wyznaczone szczytami gór szlaki, same w sobie posiadają doskonałe walory rekreacyjne, a powstałe punkty widokowe zapierają dech w piersiach dzięki uzyskanej przestrzeni nad szczytami mniejszych wzniesień
PRZYRODA:
Ziemia Bukowska to obszar, na którym graniczą ze sobą różnorodne krajobrazy. Tu łagodne wzniesienia rolniczego Pogórza Bukowskiego przechodzą w lesiste grzbiety gór Beskidu Niskiego. Pasmo Bukowicy jest najwybitniejszym elementem orograficznym północno-wschodniej części Beskidu Niskiego i należy do Karpat Wschodnich. Ma ono formę rozległego wału, który ciągnie się z północnego zachodu na południowy wschód. Na południu i zachodzie ogranicza je dolina Wisłoka, a na wschodzie górna Połonka (dolina Przybyszowa) i potok Osławiczki. Pasmo zbudowane jest ze skał fliszowych charakterystycznej, skośnej rzeźbie, poprzetykane miejscami skalnymi ostańcami, które można podziwiać w rezerwacie „Kamień” idąc szlakiem czerwonym do Komańczy. Linia grzbietowa jest dość wyrównana z wyróżniającym się w południowo-wschodniej jego części, szczytem Tokarnia (778 m) Zobaczyć stąd można panoramę okolicznych wsi : Wolę Piotrową,Bukowsko, Karlików i Tokarnię. Przy dobrej pogodzie i przejrzystym powietrzu, w oddali widać Tatry.Pasmo Bukowicy na północy opada wyraźnym progiem w kierunku Pogórza Bukowskiego. W kierunku wschodnim naturalnym przedłużeniem pasma są grzbiety Rzepedki (Rożynkani) (706 m) i Kamienia (717 m), które sięgają doliny Osławy.Na całej swojej długości od tzw. węzła szlaków pod Zrubaniem (749 m) po Tokarnię (778 m) główny grzbiet Bukowicy tylko w dwóch miejscach w części środkowej schodzi poniżej 700 m. W tym bardzo wyrównanym grzbiecie wybijają się cztery szczyty: Skibce (Wysoka Debr) (776 m), Zrubań (778 m), Wilcze Budy (759 m) i Tokarnia (Magura) (778 m). Na mapach WIG[29] i powojennych pojawia się jeszcze nazwa Smokowiska (748 m). Głównym grzbietem biegnie szlak czerwony z Puław do Komańczy. Poprzecznie Bukowicę przecinają dwa szlaki: zielony z Beska do Moszczańca w części zachodniej i żółty z Woli Piotrowej do Wisłoka Wielkiego na wschodzie. Przez gminę przebiega granica obszaru chronionego krajobrazu Beskidu Niskiego (droga Pielnia – Bukowsko w kierunku południowym do miejscowości Bukowsko, dalej w kierunku północno – wschodnim wzdłuż drogi Bukowsko –Sanoczek do miejscowości Sanoczek). Nieskażone, czyste środowisko gminy Bukowsko, obfituje w liczne pomniki przyrody i niezwykłe twory natury. W tutejszych lasach występuje bogactwo flory i fauny. Należy do niego rzadko spotykane skupisko cisa, drzewa, którego ochronę jeszcze w 1423 r. wprowadził król Władysław Jagiełło. Stanowisko to opisywane już było w latach 30-ych XX wieku. Ich skupisko znajduje się na południowych stokach Suchego Wierchu (Koło Krzyża) w Lesie Bukowskim na obszarze około 3 ha. Pojedyncze egzemplarze można znaleźć przy szlaku żółtym do Wisłoka Wielkiego oraz na wzgórzu Wilcze Budy. Tutejsze cisy mają formę drzewiastą, osobniki starsze dochodzą do 7 m wysokości, pierśnica najgrubszego wynosi 120 cm. Od szlaku czerwonego do cisów prowadzi ścieżka historyczno-przyrodnicza „Buczyna karpacka”. Można tu spotkać kilka innych prawnie chronionych gatunków roślin, łąki pokrywa kolorowa szata niezwykłych i rzadkich kwiatów i ziół: wawrzynek wilcze łyko, paprotnik kolczysty, paprotnik brauna, podrzeń żebrowiec, języcznik, storczyki m.in. listera jajowata, gnieźnik leśny, kruszczyk siny, podkolan i wiele innych, mieczyk dachówkowaty, zimowit jesienny, pokrzyk wilcza-jagoda, kłokoczka południowa, śnieżyczka przebiśnieg, lilia złotogłów. Szczęśliwcom wśród drzew udaje się wypatrzyć wiele chronionych gatunków ptaków, płazów i zwierząt: lisa, sarny, jelenia karpackiego, rysia, żbika, dzika, wilka czy niedźwiedzia. W podworskich ogrodach i w otoczeniu urokliwych kapliczek, zachowały się pomnikowe drzewa, które były niemymi świadkami historycznych wydarzeń. Podworskie zadrzewienia ze stawami znajdujące się w centrum Bukowska mają znamiona użytku ekologicznego. Obecnie jest to naturalna ostoja przyrody ze starodrzewem dębowo-lipowym , otaczającym pozostałości dawnych stawów dworskich. Ten niewielki zakątek, stanowi przykład naturalnego , tętniącego życiem ekosystemu . Podążając utworzoną ścieżką przyrodniczo-edukacyjną między stawami, można zaobserwować naturalny proces sukcesji ekologicznej oraz ciekawe okazy fauny i flory. Warto wspomnieć, że kilkusetletnie okazy drzew występujące w otoczeniu stawów posiadają cechy drzew pomnikowych: potężne dęby szypułkowe, lipy drobnolistne oraz nieco młodsze graby, klon jawor, klon polny, wiąz górski oraz wierzby. Piętro krzewów jest równie bogate. Z gatunków chronionych na uwagę zasługuje wawrzynek wilczełyko, który swoimi różowymi kwiatami zachwyca już w lutym oraz kłokoczka południowa, która ma znaczenie kulturowe, w okolicy z jej nasion wyrabia się różańce, stąd jej nazwa różańcowy krzew.
WARTO ZOBACZYĆ:
> Bukowsko – kościół Podwyższenia Krzyża Świętego z lat 1883 – 1886, dzwonnica przykościelna, drewniana plebania wybudowana w latach 1900–1925, kapliczki, drewniana kuźnia z lat 1875 – 1900, pomniki kamienne na cmentarzu parafialnym, pomniki kamienne na cmentarzu żydowskim
> Dudyńce – kościół parafialny Wszystkich Świętych z lat 1871 – 1876,
> Nagórzany – ruiny cerkwi wybudowanej w 1848, oraz przydrożny krzyż kamienno-żelbetowy z roku 1906,
> Nowotaniec – kościół pw. św. Mikołaja, plebania z lat 1890–1910, kapliczki przydrożne, pomniki kamienne na cmentarzu
> Płonna – ruiny cerkwi z dzwonnicą i bramą z 1850, oraz ruiny dworu obronnego (1599),
> Pobiedno – drewniana kapliczka pocz. XX w.,
> Tokarnia – murowana kapliczka z roku 1880, oraz przydrożna figura kamienna 1925,
> Wola Sękowa – murowana dzwonnica cerkiewna 1889, dawna szkoła drewniana 1925, oraz kapliczki przydrożne z końca XIX w.,
> Wolica – cerkiew z dzwonnicą z roku 1826,
> Zboiska – dwór Rakowskich 1850, oraz fortyfikacje ziemne 1550 – 1661 zamku Zborsko
> Ścieżka historyczno-przyrodnicza "Szlakiem dawnych osad"
źródło: www.bukowsko.pl; Wikipedia
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz