Powiat lwówecki – powiat w Polsce (w zachodniej części województwa dolnośląskiego), utworzony w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej. Jego siedzibą jest miasto Lwówek Śląski.
W skład powiatu wchodzą:
gminy miejsko-wiejskie: Gryfów Śląski, Lubomierz, Lwówek Śląski, Mirsk, Wleń
miasta: Gryfów Śląski, Lubomierz, Lwówek Śląski, Mirsk, Wleń
Powiat lwówecki graniczy z powiatami: bolesławieckim, karkonoskim, lubańskim, złotoryjskim.
Przed 1 stycznia 1999 r. wszystkie gminy powiatu należały do województwa jeleniogórskiego. Powiat lwówecki jest jednym z 26 powiatów wchodzących w skład województwa dolnośląskiego.
Powiat Lwówecki leży w południowo- zachodniej części Dolnego Śląska pomiędzy Dolinami Bobru i Kwisy, obejmując fragmenty Pogórza Kaczawskiego, Pogórza Izerskiego oraz Gór Kaczawskich i Gór Izerskich. W skład powiatu wchodzi 5 gmin, których ośrodki administracyjne znajdują się w Gryfowie Śląskim, Lubomierzu, Lwówku Śląskim, Mirsku i Wleniu. Obszar Powiatu lwóweckiego ze względu na bardzo zróżnicowaną budowę geologiczną odznacza się dużym bogactwem surowców mineralnych. Najbardziej powszechne są kruszywa naturalne: piaski, żwiry i pospółki. Skalne reprezentują: bazalt, piaskowiec, kwarcyty, łupki łyszczykowe, melafir, wapień. Pozostałe to: gips i anhydryt, rudy cyny. Złoża surowców rozmieszczone są dość równomiernie we wszystkich gminach. Lokalną atrakcję stanowią kamienie półszlachetne.
Powiat lwówecki chlubi się liczebnością i klasą swoich zabytków. Do najważniejszych należą zespoły staromiejskie w każdym z pięciu ośrodków administracyjnych, zespoły kościelno – klasztorne (opactwo benedyktynek w Lubomierzu, klasztor franciszkanów w Lwówku Śląskim), średniowieczne zamki w Gryfowie i Wleniu i renesansowe w Maciejowcu i Płakowicach, zespoły pałacowo – parkowe w Brunowie, Maciejowcu, Proszówce, Wleniu i Wolbromowie oraz kościoły romańsko – gotyckie, które znajdują się na terenie całego powiatu.
Umiejscowienie geograficzne zapewniło Powiatowi Lwóweckiemu niezwykle malowniczy charakter, na który składają się: zróżnicowane ukształtowanie terenu oraz atrakcyjność przyrodnicza. Dużą liczbę gatunków flory i fauny zawdzięczamy obecności różnych rodzajów siedlisk takich jak bory szpilkowe, grądy, buczyny, torfowiska, stawy czy zbiorowiska łąkowe. W celu zachowania rzadkich gatunków roślin i zwierząt stosuje się rozmaite prawne formy ochrony przyrody.
Na terenie powiatu wyodrębniono rezerwaty torfowiskowe „Torfowisko Izerskie oraz Torfowisko Doliny Izery, rezerwat leśny „Góra Zamkowa we Wleniu, ponadto na tym obszarze funkcjonuje Park Krajobrazowy Doliny Bobru. W sieci obszarów chronionych Natura 2000 znalazły się Torfowiska Gór Izerskich oraz Panieńskie Skały znajdujące się niedaleko Lwówka. Posiadamy wspaniałe walory turystyczne, przyrodnicze i zabytkowe. Położenie w Sudetach Zachodnich to jednocześnie różnorodność geologiczna, która dostarcza wiele minerałów, w tym rozsławionych dzięki Lwóweckiemu Latu Agatowemu najpiękniejszych w Polsce – agatów płóczkowskich.
Lwówek Śląski – siedziba władz powiatowych jest jednym z najstarszych miast dolnośląskich, lokowanych na prawie magdeburskim (prawa miejskie 1217r.), położonym nad atrakcyjną turystycznie rzeką Bóbr.
Powiat lwówecki, oferuje wiele atrakcji i możliwości uprawiania sportu i turystyki, a także wypoczynku. Poznawanie niepowtarzalnego klimatu tej ziemi staje się łatwe i dostępne dzięki licznym szlakom turystycznym. Na obszarze powiatu wytyczono ponad 150 km szlaków pieszych i ponad 200 km szlaków rowerowych. Gratką dla miłośników sportów wodnych jest możliwość spływu kajakowego rzekami Bóbr i Kwisa. Czas spędzany tutaj dla wielu turystów stanowi wyzwanie bądź inspirację do różnorodnych działań.
W skład powiatu wchodzą:
gminy miejsko-wiejskie: Gryfów Śląski, Lubomierz, Lwówek Śląski, Mirsk, Wleń
miasta: Gryfów Śląski, Lubomierz, Lwówek Śląski, Mirsk, Wleń
Powiat lwówecki graniczy z powiatami: bolesławieckim, karkonoskim, lubańskim, złotoryjskim.
Przed 1 stycznia 1999 r. wszystkie gminy powiatu należały do województwa jeleniogórskiego. Powiat lwówecki jest jednym z 26 powiatów wchodzących w skład województwa dolnośląskiego.
Powiat Lwówecki leży w południowo- zachodniej części Dolnego Śląska pomiędzy Dolinami Bobru i Kwisy, obejmując fragmenty Pogórza Kaczawskiego, Pogórza Izerskiego oraz Gór Kaczawskich i Gór Izerskich. W skład powiatu wchodzi 5 gmin, których ośrodki administracyjne znajdują się w Gryfowie Śląskim, Lubomierzu, Lwówku Śląskim, Mirsku i Wleniu. Obszar Powiatu lwóweckiego ze względu na bardzo zróżnicowaną budowę geologiczną odznacza się dużym bogactwem surowców mineralnych. Najbardziej powszechne są kruszywa naturalne: piaski, żwiry i pospółki. Skalne reprezentują: bazalt, piaskowiec, kwarcyty, łupki łyszczykowe, melafir, wapień. Pozostałe to: gips i anhydryt, rudy cyny. Złoża surowców rozmieszczone są dość równomiernie we wszystkich gminach. Lokalną atrakcję stanowią kamienie półszlachetne.
Powiat lwówecki chlubi się liczebnością i klasą swoich zabytków. Do najważniejszych należą zespoły staromiejskie w każdym z pięciu ośrodków administracyjnych, zespoły kościelno – klasztorne (opactwo benedyktynek w Lubomierzu, klasztor franciszkanów w Lwówku Śląskim), średniowieczne zamki w Gryfowie i Wleniu i renesansowe w Maciejowcu i Płakowicach, zespoły pałacowo – parkowe w Brunowie, Maciejowcu, Proszówce, Wleniu i Wolbromowie oraz kościoły romańsko – gotyckie, które znajdują się na terenie całego powiatu.
Umiejscowienie geograficzne zapewniło Powiatowi Lwóweckiemu niezwykle malowniczy charakter, na który składają się: zróżnicowane ukształtowanie terenu oraz atrakcyjność przyrodnicza. Dużą liczbę gatunków flory i fauny zawdzięczamy obecności różnych rodzajów siedlisk takich jak bory szpilkowe, grądy, buczyny, torfowiska, stawy czy zbiorowiska łąkowe. W celu zachowania rzadkich gatunków roślin i zwierząt stosuje się rozmaite prawne formy ochrony przyrody.
Na terenie powiatu wyodrębniono rezerwaty torfowiskowe „Torfowisko Izerskie oraz Torfowisko Doliny Izery, rezerwat leśny „Góra Zamkowa we Wleniu, ponadto na tym obszarze funkcjonuje Park Krajobrazowy Doliny Bobru. W sieci obszarów chronionych Natura 2000 znalazły się Torfowiska Gór Izerskich oraz Panieńskie Skały znajdujące się niedaleko Lwówka. Posiadamy wspaniałe walory turystyczne, przyrodnicze i zabytkowe. Położenie w Sudetach Zachodnich to jednocześnie różnorodność geologiczna, która dostarcza wiele minerałów, w tym rozsławionych dzięki Lwóweckiemu Latu Agatowemu najpiękniejszych w Polsce – agatów płóczkowskich.
Lwówek Śląski – siedziba władz powiatowych jest jednym z najstarszych miast dolnośląskich, lokowanych na prawie magdeburskim (prawa miejskie 1217r.), położonym nad atrakcyjną turystycznie rzeką Bóbr.
Powiat lwówecki, oferuje wiele atrakcji i możliwości uprawiania sportu i turystyki, a także wypoczynku. Poznawanie niepowtarzalnego klimatu tej ziemi staje się łatwe i dostępne dzięki licznym szlakom turystycznym. Na obszarze powiatu wytyczono ponad 150 km szlaków pieszych i ponad 200 km szlaków rowerowych. Gratką dla miłośników sportów wodnych jest możliwość spływu kajakowego rzekami Bóbr i Kwisa. Czas spędzany tutaj dla wielu turystów stanowi wyzwanie bądź inspirację do różnorodnych działań.
WARTO ZOBACZYĆ:
LWÓWEK ŚLĄSKI RATUSZ
Ten gotycko-renesansowy budynek, stanowiący siedzibę władz miasta, bez
wątpienia jest jednym z najpiękniejszych na Dolnym Śląsku. Ostateczną, dzisiejszą formę przestrzenną budynek uzyskał w wyniku przebudowy na początku XX w., którą kierował architekt Hans Poelzig. Wewnątrz ratusza na uwagę zasługują późnogotyckie sklepienia (sień, Sala Rady), Sala ławy Sądowej przykryta ok. 1522 r. jedynym w ratuszu sklepieniem sieciowym, a w niej XVI-wieczne malowidła i napisy.
Osobliwą „ozdobą" lwóweckiego ratusza są napisy na jego południowej fa-
sadzie namalowane tam przez komunistycznych propagandzistów. Odnoszą się one do referendum z 1946 r., w którym społeczeństwo miało dać trzy twierdzące odpowiedzi - słynne ,trzy razy tak" na trzy pytania dotyczące istnienia senatu, nacjonalizacji i reformy rolnej oraz utrwalenia granicy na Odrze i Nysie. Obok widnieje nieco zatarty, ale równie znamienny dla tamtej epoki napis: Niech żyje sojusz chłopa, robotnika i inteligenta pracującego.
Ten gotycko-renesansowy budynek, stanowiący siedzibę władz miasta, bez
wątpienia jest jednym z najpiękniejszych na Dolnym Śląsku. Ostateczną, dzisiejszą formę przestrzenną budynek uzyskał w wyniku przebudowy na początku XX w., którą kierował architekt Hans Poelzig. Wewnątrz ratusza na uwagę zasługują późnogotyckie sklepienia (sień, Sala Rady), Sala ławy Sądowej przykryta ok. 1522 r. jedynym w ratuszu sklepieniem sieciowym, a w niej XVI-wieczne malowidła i napisy.
Osobliwą „ozdobą" lwóweckiego ratusza są napisy na jego południowej fa-
sadzie namalowane tam przez komunistycznych propagandzistów. Odnoszą się one do referendum z 1946 r., w którym społeczeństwo miało dać trzy twierdzące odpowiedzi - słynne ,trzy razy tak" na trzy pytania dotyczące istnienia senatu, nacjonalizacji i reformy rolnej oraz utrwalenia granicy na Odrze i Nysie. Obok widnieje nieco zatarty, ale równie znamienny dla tamtej epoki napis: Niech żyje sojusz chłopa, robotnika i inteligenta pracującego.
KOŚCIÓŁ PW. WNIEBOWZIĘCIA NMP
Pierwsza wzmianka o świątyni pochodzi z dokumentu lokacyjnego Lwówka Śląskiego z 1217 r. Ponad sześćdziesiąt lat później książę Iwówecki Bernard nadał prawo patronatu nad świątynią zakonowi joannitów. Na skutek pożarów świątynia niszczała wiele razy. Mieszczą się w niej: fasada czerwonego piaskowca, drewniany krzyż z 1410 r., renesansowa chrzcielnica z XVI w., obraz Koronacja Matki Boskiej z 1771 r., XVII-wieczne organy, XVIII-wieczna drewniana ambona.
Po południowo-zachodniej stronie kościoła stai kaplica św. Krzyża z przełomu XV/XVI w.
Po południowo-zachodniej stronie kościoła stai kaplica św. Krzyża z przełomu XV/XVI w.
LWÓWECKIE FORTYFIKACJE
Należą do najciekawszych tego typu zabytków na Śląsku. Oddzielają strefy średniowiecznego miasta lokacyjnego oraz jego przedmieść, a także jego części nowożytne. Wraz z zespołem śródrynkowym świadczą o dawnej świetności Lwówka, który w XIV w. z 11 tysiącami mieszkańców był większy niż Wrocław i Świdnica.
Stosunkowo dobrze zachowane składają się z podwójnego pierścienia mu-
rów obronnych z basztami i bastejami pochodzącymi z XIV i XV w. Do dziś przetrwały 2 baszty: Bramy Lubańskiej i Bramy Bolesławieckiej. Ważnym elementem Iwóweckich fortyfikacji był w średniowieczu zamek, który stał niegdyś na miejscu obecnego browaru. Spłonął w XV w., a następnie został rozebrany przez mieszkańców.
Stosunkowo dobrze zachowane składają się z podwójnego pierścienia mu-
rów obronnych z basztami i bastejami pochodzącymi z XIV i XV w. Do dziś przetrwały 2 baszty: Bramy Lubańskiej i Bramy Bolesławieckiej. Ważnym elementem Iwóweckich fortyfikacji był w średniowieczu zamek, który stał niegdyś na miejscu obecnego browaru. Spłonął w XV w., a następnie został rozebrany przez mieszkańców.
LWÓWECKIE SKAŁY - SZWAJCARIA LWÓWECKA
Tutejsze ambony, baszty i grzyby skalne sięgają 3050 m wysokości i zbudowane są z szarych i czerwonych piaskowców. Znajdują się w południowo-wschodniej części Lwówka Śląskiego, w widłach rzeki Bóbr i Srebrnej, niedaleko szosy do Jeleniej Góry, stanowiąc jednocześnie najdalej wysunięty na północny zakątek Parku Krajobrazowego Doliny Bobru.
Na miejsce można dojść żółtym szlakiem turystycznym ze Lwówka Sląskie
go do Wlenia albo korzystając ze ścieżki dydaktyczno-przyrodniczej "Szwajcaria Lwówecka".
GRYFÓW SLĄSKI - RATUSZ
Budowę kamiennego ratusza rozpoczęto w 1524 r Najciekawszym zachowanym do dziś detalem dawnej budowli jest kamienna tablica wykuta z okazji wzniesienia wieży przez burmistrza Steudnera w 1624 r Na środku tablicy znajduje się herb miasta, przedstawiający rycerza w zbroi stojącego naprzeciw gryfa. Nad tablicą widnieje okno z kamieniarką renesansową przesłonięte gęstą kratą. Tutaj dawniej mieścił się areszt miejski. Na uwagę zasługuje również górny segment wmurowanej w północną ścianę tablicy datowanej na 1777 r.i posiadającej inincjały IGHB. W 1929 r. spaliła się wieża ratuszowa.
Budowę kamiennego ratusza rozpoczęto w 1524 r Najciekawszym zachowanym do dziś detalem dawnej budowli jest kamienna tablica wykuta z okazji wzniesienia wieży przez burmistrza Steudnera w 1624 r Na środku tablicy znajduje się herb miasta, przedstawiający rycerza w zbroi stojącego naprzeciw gryfa. Nad tablicą widnieje okno z kamieniarką renesansową przesłonięte gęstą kratą. Tutaj dawniej mieścił się areszt miejski. Na uwagę zasługuje również górny segment wmurowanej w północną ścianę tablicy datowanej na 1777 r.i posiadającej inincjały IGHB. W 1929 r. spaliła się wieża ratuszowa.
GRYFÓW ŚLĄSKI - RYNEK
Tworzące jego zarys kamienice wzniesiono z łamanego kamienia, zazwyczaj węższą ścianą szczytową od ulicy. Pierwsze kamieniczki tworzyly podcienia. Ich dzisiejszy wygląd jest przede wszystkim wynikiem zmian w XVIII w., gdy nadano im barokową formę i zlikwidowano podcienia. Duży walor dekoracyjny miały zabezpieczające parter kute kraty żelazne. W wielu kamienicach zachowały się bogato zdobione kamienne portale. W 1908 r., dla upamiętnienia faktu, że miasto trzy lata wcześniej otrzymało wodociągi, ufundowano na rynku kamienną rzeźbę z fontanną. Wykonana została przez berlińskiego artystę Arnolda Kunne. Fontanna ma kształt kolumny, u podstawy której stoją cztery gryfy-symbole miasta.
GRYFÓW ŚLĄSKI - KOŚCIÓŁ PARAFIALNY ŚW. JADWIGI
Został wystawiony w XV w., przy czym przebudowano go w XVI, XVII i XX w. Wewnątrz znajduje się drewniany ołtarz z 1606 r. Widnieją na nim symbole Cierpliwości, Roztropności, Nadziei, Sprawiedliwości i Męstwa. Po zamknięciu skrzydeł ołtarz upodobniony jest do monstrancji. Wielka wartość artystyczna przedstawia także wykonane w piaskowcu, renesansowe epitafium rodziny Schaffgottschów. Ukazuje ono naturalnej wielkości postacie zmarłych członków rodziny. Na północ od kościoła rozciąga się cmentarz założony w XVIII w., na którego obwodzie murów znajdują się epitafia i grobowce bogatych mieszczan gryfowskich. Cmentarz dzieli się na część katolicką z poł. XVI w.i część ewangelicką z pocz. XIX w.
Został wystawiony w XV w., przy czym przebudowano go w XVI, XVII i XX w. Wewnątrz znajduje się drewniany ołtarz z 1606 r. Widnieją na nim symbole Cierpliwości, Roztropności, Nadziei, Sprawiedliwości i Męstwa. Po zamknięciu skrzydeł ołtarz upodobniony jest do monstrancji. Wielka wartość artystyczna przedstawia także wykonane w piaskowcu, renesansowe epitafium rodziny Schaffgottschów. Ukazuje ono naturalnej wielkości postacie zmarłych członków rodziny. Na północ od kościoła rozciąga się cmentarz założony w XVIII w., na którego obwodzie murów znajdują się epitafia i grobowce bogatych mieszczan gryfowskich. Cmentarz dzieli się na część katolicką z poł. XVI w.i część ewangelicką z pocz. XIX w.
LUBOMIERZ - RYNEK Z RATUSZEM
Pierwotnie okalały go budynki drewniane, jednak po kolejnych pożarach,
w XVI w. wymieniono je na murowane. Wyróżniają się wśród nich Dom Płócienników i Dom Piekarza, nad którego wejściem widnieje charakterystyczne godło zawodu - precel. Dom Płócienników posiada renesansowy układ przestrzenny z sienią przelotową pośrodku i wewnętrzną wiatą, doświetlającą klatkę schodową. Najświeższa renowacja budynku odsłoniła interesującą elewację sgraffitową z boniowaniem. Od 1995 r. mieści się tutaj Muzeum Kargula i Pawlaka dokumentujące m.in. powstawanie kultowej komedii Sylwestra Chęcińskiego „Sami
swoi". Przed Muzeum znajduje się Zaułek filmowy, w którym widnieją tablice pamiątkowe, poświęcone ludziom filmu związanym nie tylko ze wspomnianą komedią, ale także z innymi produkcjami filmowymi realizowanymi w Lubomierzu. Bryła dominującego na placu ratusza pochodzi z czasów jego ostatniej przebudowy w latach 1837-1839.
Pierwotnie okalały go budynki drewniane, jednak po kolejnych pożarach,
w XVI w. wymieniono je na murowane. Wyróżniają się wśród nich Dom Płócienników i Dom Piekarza, nad którego wejściem widnieje charakterystyczne godło zawodu - precel. Dom Płócienników posiada renesansowy układ przestrzenny z sienią przelotową pośrodku i wewnętrzną wiatą, doświetlającą klatkę schodową. Najświeższa renowacja budynku odsłoniła interesującą elewację sgraffitową z boniowaniem. Od 1995 r. mieści się tutaj Muzeum Kargula i Pawlaka dokumentujące m.in. powstawanie kultowej komedii Sylwestra Chęcińskiego „Sami
swoi". Przed Muzeum znajduje się Zaułek filmowy, w którym widnieją tablice pamiątkowe, poświęcone ludziom filmu związanym nie tylko ze wspomnianą komedią, ale także z innymi produkcjami filmowymi realizowanymi w Lubomierzu. Bryła dominującego na placu ratusza pochodzi z czasów jego ostatniej przebudowy w latach 1837-1839.
WLEŃ - RYNEK Z RATUSZEM I POMNIKIEM GOŁĘBIARKI
Małomiasteczkowy urok głównego placu Wlenia tworzą na pewno otaczające go XIX-wieczne kamieniczki. U zbiegu ulic Kościelnej i Pocztowej zachował się budynek sprzed 1813r. Środek Rynku zdobi skromny ratusz Wzniesiony w lalach 1823-1824 na miejscu starszej budowli, zniszczonej podczas walk wojsk napoleońskich z rosyjskimi w dniach 16-18 sierpnia 1813 r. Budynek jest jednopiętrowy, nakryty dwuspadowym dachem z naczółkami, na którym umieszczona jest drewniana wieża. W jej wnętrzu znajduje się mechanizm zegarowy wykonany w 1801 r. przez ucznia wleńskiej szkoły zegarmistrzów J.G. Beckera. Przed ratuszem piętrzy się pomnik Gołębiarki. Przedstawia
on dziewczynę karmiącą gołębie, której figura ustawiona jest na umieszczonym w basenie cokole z herbem miasta Wleń. Pomnik wzniesiono z okazji 700-lecia założenia miasta w 1914 r. Upamiętnia on słynne na śląsku targi gołębiami, które odbywały się tutaj od średniowiecza aż do XVIII w. w każdą środę popielcową.
Małomiasteczkowy urok głównego placu Wlenia tworzą na pewno otaczające go XIX-wieczne kamieniczki. U zbiegu ulic Kościelnej i Pocztowej zachował się budynek sprzed 1813r. Środek Rynku zdobi skromny ratusz Wzniesiony w lalach 1823-1824 na miejscu starszej budowli, zniszczonej podczas walk wojsk napoleońskich z rosyjskimi w dniach 16-18 sierpnia 1813 r. Budynek jest jednopiętrowy, nakryty dwuspadowym dachem z naczółkami, na którym umieszczona jest drewniana wieża. W jej wnętrzu znajduje się mechanizm zegarowy wykonany w 1801 r. przez ucznia wleńskiej szkoły zegarmistrzów J.G. Beckera. Przed ratuszem piętrzy się pomnik Gołębiarki. Przedstawia
on dziewczynę karmiącą gołębie, której figura ustawiona jest na umieszczonym w basenie cokole z herbem miasta Wleń. Pomnik wzniesiono z okazji 700-lecia założenia miasta w 1914 r. Upamiętnia on słynne na śląsku targi gołębiami, które odbywały się tutaj od średniowiecza aż do XVIII w. w każdą środę popielcową.
KOŚCIÓŁ ŚW. MIKOŁAJA
Prawdopodobnie został wzniesiony w latach 1215-1217 jako fundacja
księcia Henryka Brodatego i jego żony księżnej Jadwigi, ogłoszonej później
świętą. Konsekracji świątyni dokonał w 1217 r. bp Wawrzyniec z Wrocławia. Na przełomie wieków świątynia była wielokrotnie niszczona i przebudowywana. W obecnym kształcie pochodzi z II pot. XIX w., wieża ma rodowód XV-wieczny. I właśnie w tej najstarszej części kościoła i na strychu zamieszkuje jedna z największych w Polsce kolonii nocka dużego, nietoperza objętego w naszym kraju ścisłą ochroną gatunkową.
SANATORIUM WLEŃ (WŁAŚC. OŚRODEK REHABILITACYJNY I OPIEKUŃCZY ZGROMADZENIA SIÓSTR ŚWIĘTEJ ELŻBIETY WE WLENIU)
Gdy zaczęło funkcjonować, czyli od 1893 r. nosiło nazwę Zakładu Wodo-
leczniczego św. Jadwigi. Zgodnie z pomysłem proboszcza z Wlenia Augustyna Nickischa zaopiekowały się nim Siostry Elżbietanki. Ośrodek rozbudowano w latach 1909-1910. Wzniesiono wówczas Badehaus, czyli dom kąpielowy, obecnie tzw. łazienki. Niedługo później, bo z okazji 700-lecia Wlenia przy budynku sanatorium poświęcono Grotę Matki Bożej. Jej budowę sfinansował hrabia Jan Hochberg z Książa, który także przeznaczył do budowy tuf wulkaniczny z Etny, sprowadzany na potrzeby Palmiarni w Lubiechowie. W latach 1928-1929 budynek sanatorium rozbudowano, nadając mu obecny kształt architektoniczny. W czasie Il wojny światowej ulokowano tutaj szpital wojskowy, a po wojnie działało tu sanatorium PKP.
PAŁAC KSIĄŻĘCY WE WLENIU
Wybudowano go w XVI w., lecz do dziś nie przetrwał w pierwotnej formie.
W stylu francuskiego baroku odbudował go w 1741 r. Wawrzyniec Jakub Held d'Arlé, rotmistrz pruskiej królewskiej jazdy konnej, który na miejscu założył też park. Do dzisiaj zachowały się wiśnia japońska, tulipanowce, wierzba argentyńska, kielichowiec wonny, kelchowec chiński wierzby japońskie. Rohrbeck przeprowadził także remont, w tym uprościł elewacje, dach pokrył miejscowym łupkiem, za to część frontową otoczył pięknym kutym ogrodzeniem. Nowy właściciel dał się także poznać jako meloman i znakomity mecenas sztuki, Po II wojnie światowej zabytek został splądrowany przez żołnierzy radzieckich, a następnie podzielony na
mieszkania dla polskich osadników. Od 1953 r. znajdowały się tam biura PGR u., potem ośrodek kolonijno-wypoczynkowy. Obiekt popadał w ruinę. Od 2004 r. gdy stał się prywatną własnością, jest sukcesywnie remontowany i wykorzystywany jako hotel.
Wybudowano go w XVI w., lecz do dziś nie przetrwał w pierwotnej formie.
W stylu francuskiego baroku odbudował go w 1741 r. Wawrzyniec Jakub Held d'Arlé, rotmistrz pruskiej królewskiej jazdy konnej, który na miejscu założył też park. Do dzisiaj zachowały się wiśnia japońska, tulipanowce, wierzba argentyńska, kielichowiec wonny, kelchowec chiński wierzby japońskie. Rohrbeck przeprowadził także remont, w tym uprościł elewacje, dach pokrył miejscowym łupkiem, za to część frontową otoczył pięknym kutym ogrodzeniem. Nowy właściciel dał się także poznać jako meloman i znakomity mecenas sztuki, Po II wojnie światowej zabytek został splądrowany przez żołnierzy radzieckich, a następnie podzielony na
mieszkania dla polskich osadników. Od 1953 r. znajdowały się tam biura PGR u., potem ośrodek kolonijno-wypoczynkowy. Obiekt popadał w ruinę. Od 2004 r. gdy stał się prywatną własnością, jest sukcesywnie remontowany i wykorzystywany jako hotel.
MIRSK - RYNEK Z RATUSZEM
Główny plac miasta nosi dziś nazwę Placu Wolności. Otaczają go kamienice barokowe z XVIII w., przebudowane w stuleciach XIX i XX. Także na ul. Betleja, Kościelnej Mickiewicza, Zdrojowej, Prostej, pl. Targowym, Głowackiego znajdują się liczne domy mieszkalne z XVII, XIX w., przeważnie przebudowane, ale o zachowanych cechach barokowych, niektóre o cechach architektury pensjonatowej, charakterystycznej m.in. dla Świeradowa-Zdroju i Szklarskiej Poręby. W narożnikach Placu Wolności stoją fontanny. Jedną z nich zdobi podobizna wraz tarczą herbową, a drugą figura niedźwiadka, na którego grzbiecie, jeszcze przed rewitalizacją, zasiadał chłopiec. Na środku rynku wznosi się ratusz z ok. 1559 r, przebudowany po pożarze na barokowy w latach 1794-1796.
Główny plac miasta nosi dziś nazwę Placu Wolności. Otaczają go kamienice barokowe z XVIII w., przebudowane w stuleciach XIX i XX. Także na ul. Betleja, Kościelnej Mickiewicza, Zdrojowej, Prostej, pl. Targowym, Głowackiego znajdują się liczne domy mieszkalne z XVII, XIX w., przeważnie przebudowane, ale o zachowanych cechach barokowych, niektóre o cechach architektury pensjonatowej, charakterystycznej m.in. dla Świeradowa-Zdroju i Szklarskiej Poręby. W narożnikach Placu Wolności stoją fontanny. Jedną z nich zdobi podobizna wraz tarczą herbową, a drugą figura niedźwiadka, na którego grzbiecie, jeszcze przed rewitalizacją, zasiadał chłopiec. Na środku rynku wznosi się ratusz z ok. 1559 r, przebudowany po pożarze na barokowy w latach 1794-1796.
KOŚCIÓŁ ZWIASTOWANIA NMP - MIRSK
Wiadomo, że został przebudowany w latach 1562-1567, przy czym jego
wieża pochodzi z 1769 r. Kolejne przebudowy miały miejsce w XIX i XX w Halowe wnętrze świątyni przykrywają sklepienia krzyżowo-żebrowe. Zachował się późnogotycko-renesansowy detal kamienny (np. cenne herby Schaffgotschów i Zeidlitzów na ścianach po dwóch stronach ołtarza głównego) oraz gotycko-renesansowy portal z 1562 r., wyposażenie wnętrza z lat 1800-1805, m.in, ołtarz, ambona, chrzcielnica i rzeźby. Wielką wartość artystyczną prezentują figury stojące na zewnątrz kościoła, przedstawiające św. Floriana i św. Jana Nepomucena. Pochodzą one z I poł. XVIII w.
Wiadomo, że został przebudowany w latach 1562-1567, przy czym jego
wieża pochodzi z 1769 r. Kolejne przebudowy miały miejsce w XIX i XX w Halowe wnętrze świątyni przykrywają sklepienia krzyżowo-żebrowe. Zachował się późnogotycko-renesansowy detal kamienny (np. cenne herby Schaffgotschów i Zeidlitzów na ścianach po dwóch stronach ołtarza głównego) oraz gotycko-renesansowy portal z 1562 r., wyposażenie wnętrza z lat 1800-1805, m.in, ołtarz, ambona, chrzcielnica i rzeźby. Wielką wartość artystyczną prezentują figury stojące na zewnątrz kościoła, przedstawiające św. Floriana i św. Jana Nepomucena. Pochodzą one z I poł. XVIII w.
KOŚCIÓŁ ŚW. BARBARY - MIRSK
Stoi na miejscu drewnianej kapliczki św. Barbary, wzmiankowanej już
w 1346 r. Został odbudowany po wielokrotnych pożarach (m.in. w roku
1583 i 1699). Obecnie pełni funkcje kaplicy cmentarnej. Wewnątrz znajduje się wyposażenie z końca XVIII w. i początku XIX w.
WIEŻA WIDOKOWA - MIRSK
Wieża została zbudowana na rzucie ośmioboku w latach 1887-1890. Jej
ściany do wysokości parteru wymurowano z kamienia bazaltowego, wyżej z cegły licówki. Dach jest ośmioboczny, pokryty dachówką ceramiczną. Pierwotnie była to wieża ciśnień, która do końca lat 70. XX w. zapewniała odpowiednie ciśnienie w sieci wodociągowej. Wieża wysoka jest na 37,5 m, posiada 7 pięter połączonych klatką schodową, początkowo drewnianą, a po modernizacji wieży przeprowadzonej w 2012 r. klatką stalową. Z rozmieszczonych wokół wieży 22 okien roztacza się piękny widok na okolicę. Na szczycie mieści się taras widokowy, skąd pięknie widać panoramę miasta, Pogórze Izerskie i Góry Izerskie.
Wieża została zbudowana na rzucie ośmioboku w latach 1887-1890. Jej
ściany do wysokości parteru wymurowano z kamienia bazaltowego, wyżej z cegły licówki. Dach jest ośmioboczny, pokryty dachówką ceramiczną. Pierwotnie była to wieża ciśnień, która do końca lat 70. XX w. zapewniała odpowiednie ciśnienie w sieci wodociągowej. Wieża wysoka jest na 37,5 m, posiada 7 pięter połączonych klatką schodową, początkowo drewnianą, a po modernizacji wieży przeprowadzonej w 2012 r. klatką stalową. Z rozmieszczonych wokół wieży 22 okien roztacza się piękny widok na okolicę. Na szczycie mieści się taras widokowy, skąd pięknie widać panoramę miasta, Pogórze Izerskie i Góry Izerskie.
źródło: informator krajoznawczy wydany przez Starostwo Powiatowe w Lwówku śląskim, Wikipedia
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz