Białogard (niem. Belgard) – miasto w Polsce, w województwie zachodniopomorskim, siedziba powiatu białogardzkiego oraz gminy wiejskiej Białogard. Dziewiąty ośrodek miejski województwa (pod względem liczby ludności).Białogard jest ośrodkiem handlowym i ma magazyn zbożowy.
Białogard to średniej wielkości miasto województwa zachodniopomorskiego liczące niespełna 24 tys. mieszkańców. Miasto położone jest na obszarze Równiny Białogardzkiej, pomiędzy bardzo atrakcyjnymi krainami geograficznymi: Pobrzeżem Słowińskim i Pojezierzem Drawskim. W bliskiej odległości od miasta znajdują się znane uzdrowiska, o międzynarodowej renomie: Kołobrzeg i Połczyn Zdrój. Ziemia Białogardzka posiada szereg niepowtarzalnych walorów, do których należy zaliczyć jedyne w tak dobrym stanie i wielkości mury obronne w Białogardzie, gotyckie kościoły oraz wiele innych walorów o charakterze przyrodniczym. Okolice Białogardu to raj dla wędkarzy. Przez Białogard przepływa bowiem rzeka Parsęta, która wraz z dopływami stanowi szczególne miejsce, do którego co roku, w okresie sezonu połowów troci wędrownej, ściągają bardzo liczne rzesze miłośników tej rzadkiej ryby. Rzeką pstrągowo-lipieniową jest ponadto przepływająca również przez miasto i tu kończąca swój bieg - Liśnica. Atrakcyjność turystyczno-krajoznawczą podnoszą także cenne zabytki architektoniczne. Białogard jest ważnym węzłem drogowym w sieci drogowej województwa. Przez miasto przebiega droga wojewódzka (nr 163), o kierunku Kołobrzeg - Połczyn Zdrój - Czaplinek - Wałcz - Poznań oraz droga Białogard - Koszalin (nr 166). W odległości 8 km na północ od miasta przebiega droga krajowa Szczecin - Gdańsk (nr 6).
Białogard to największy węzeł kolejowy na Pomorzu Środkowym. Stąd bezpośrednio można dojechać praktycznie do każdej większej miejscowości w naszym kraju. Jadąc do Kołobrzegu nad morze, nie sposób ominąć naszego miasta. Najbliżej położone lotniska to: Szczecin-Goleniów (95 km), Gdańsk (220 km) oraz Berlin (309 km).
Rzeźba terenu
Teren miasta Białogard w całości położony jest w dorzeczu rzeki Parsęty na Równinie Białogardzkiej będącej częścią składową Niziny Szczecińskiej. Decydujący wpływ na współczesną rzeźbę terenu wywarło najmłodsze zlodowacenie bałtyckie, faza pomorska oraz procesy, które nastąpiły po epoce lodowcowej. Podstawowymi osadami polodowcowymi są: żwiry, piaski, gliny, iły i głazy narzutowe.
Podstawowy obszar Ziemi Białogardzkiej stanowi opadająca ku Bałtyku powierzchnia wysoczyzn morenowych. Pochylenie powierzchni z generalnym spadkiem zaznaczającym się w kierunku północnym (północno-zachodnim) zdeterminowało szereg procesów i zjawisk podczas zaniku lądolodu. W tym okresie, od recesyjnej fazy pomorskiej, następował rozwój rzeźby terenu podczas rozpadu i zaniku lądolodu, a następnie rozwój rzeźby okresu po ustąpieniu lądolodu.
Klimat
Ziemia Białogardzka leży na terenie dwóch regionów klimatycznych. Północna część leżąca w dolnym odcinku dorzecza Parsęty obejmuje Region Środkowonadmorski, natomiast środkowy i górny fragment dorzecza położony jest w Regionie Środkowopomorskim.
Temperatury powietrza jako średnie z wielolecia są zbliżone do średnich rocznych temperatur środkowego rejonu północnego Pasa Pojezierza Północnego. Najcieplejszym miesiącem jest lipiec (temperatura 16,7°C). Najzimniejszym jest natomiast luty (-1°C). Zimy są łagodne, lata ciepłe, wiosna długa, chłodna i dość sucha.
Opady atmosferyczne średnio w wysokości 650 mm w roku hydrologicznym. Jest to około 10% więcej od opadu średniego dla Polski. Średnia roczna temperatura wynosi 7-7,5°C i jest o 1-1,5°C niższa od średniej rocznej temperatury w Polsce zachodniej i środkowej. Ma to istotny wpływ na wielkość parowania terenowego, które tutaj jest rzędu 460-480 mm na rok. Są to jedne z najniższych wartości parowania w skali kraju.
Silniejsze wiatry wieją głównie w zimie i jesienią. Przeważają kierunki południowo-zachodnie (zimą) oraz zachodnie, północno-zachodnie i północne (latem). Pokrywa śnieżna jest niewielka.
Sieć wodna
Ziemia Białogardzka jest regionem niezwykle uprzywilejowanym w skali kraju z uwagi na obfitość wód płynących oraz wyjątkowo małą zmienność przepływów. Największa rzeka Pomorza jest również główną rzeką przepływającą przez Białogard. Zlewnia Parsęty ma 3.145 km2. Długość rzeki w nurcie wynosi 139,4 km.
Powyżej Białogardu zachodzi wyjątkowo intensywne meandrowanie. Szerokość rzeki wykazuje dużą zmienność, związane jest to z różnorodnością morfogenezą danych odcinków doliny lub z działalnością człowieka. O kształcie zlewni i proporcji między lewą a prawą stroną decyduje ilość i długość poszczególnych dopływów.
Przez Białogard przepływa również rzeka Leśnica, która jest prawobrzeżnym dopływem Parsęty. Obie rzeki łączą się w granicach miasta Białogard, w okolicy ulicy Szpitalnej.
Szata roślinna i świat zwierzęcy
Dzisiejszy świat roślinny i zwierzęcy Białogardu i okolic jest efektem wzajemnego oddziaływania wszystkich składników środowiska geograficznego. Największe kompleksy leśne występują w południowo-zachodniej części powiatu białogardzkiego i są częścią lasów koszalińsko-białogardzkich. Przeważają tu lasy sosnowe z domieszką świerka. Lasy liściaste to głównie buk, dąb, olcha i brzoza.
WARTO ZOBACZYĆ:
* Kościół pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny (XIV w.) - Wzniesiony w początku XIV w. w okresie budowy murów miejskich. Murowany z cegły o układzie wendyjskim, na fundamencie kamiennym. Wielokrotnie trawiony przez liczne pożary (1506, 1517, 1677 r.)
* Brama Wysoka (Połczyńska) (XIV w.) - Brama Wysoka (Połczyńska) wybudowana łącznie z murami miejskimi w początkach XIV w. Murowana z cegły na kamiennej podstawie fundamentowej. Budowla dwukondygnacyjna, oparta na planie prostokąta, z przejazdem ostrołukowym.
* Mury obronne (XIV w.) - Jedynym zachowanym dokumentem mogącym przedstawić w całości pierwotny kształt murów miejskich jest plan Ackermann’a sporządzony w sierpniu 1765 roku po wielkim pożarze centrum miasta, który miał miejsce 13 i 14 lipca 1765 r.
* Stary Ratusz (XIX w.) - Budynek Starego Ratusza jest klasyczną kamienicą kupiecką wzniesioną w 1827 r. Jego budowniczy – kupiec Jacobi odbudował cały zachodni kwartał rynku po pożarze tej części miasta w 1826 r.
* Kościół pw. św. Jerzego (XIV w.) - Wybudowany około XIV w. prawdopodobnie na fundamentach świątyni pogańskiej. Pierwotnie w miejscu obecnego kościoła znajdowała się kaplica i dom trędowatych, umieszczane zwyczajowo poza murami miasta.
* ratusz, pl. Wolności 5, Rynek, z pierwszej połowy XIX wieku
* spichlerz, obecnie magazyn, ul. Piłsudskiego 25, szachulcowo-murowany, z końca XVIII wieku, w połowie XIX wiek wieku, budynek przemysłowy
(ŹRÓDŁO:www.bialogard.info)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz