Siedlec – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie wolsztyńskim, w gminie Siedlec. Stan ludności gminy w ciągu ostatnich kilkunastu lat cechuje się powolnym wzrostem. W 1991 r. gminę zamieszkiwało 11.567 osób. Na koniec grudnia 2023 r. ludność gminy (stan według miejsca zameldowania) liczyła 12.530 osób, w tym 6.375 kobiety i 6.155 mężczyzn
Gmina Siedlec położona jest przy zachodniej granicy województwa wielkopolskiego, w powiecie wolsztyńskim. Tworzy ją 26 miejscowości skupionych w 25 sołectwach, zamieszkałych przez ponad 12,5 tys. mieszkańców. Powierzchnia ogólna gminy wynosi 206,64 km². Bogactwem gminy są jej walory przyrodnicze: lasy, jeziora, ciekawe krajobrazy, urokliwe zakątki o polodowcowej rzeźbie terenu, pozwalające na rozwój turystyki. Wśród nich wytyczono trasy i szlaki piesze, rowerowe, kajakowe. Rozwinięta baza agroturystyczna pozwala na wypoczynek zarówno w ciszy jak i w aktywnych formach. Właściciele obiektów oferują domową kuchnię, zdrowe wiejskie produkty. Wielość jezior z pewnością zadowoli wędkarzy i entuzjastów sportów wodnych. Miejscowe lasy obfitują w grzyby. Na terenie gminy znajduje się wiele oryginalnych pomników przyrody, rezerwat oraz ścieżki przyrodnicze.
Na terenie gminy znajdują się zabytkowe zespoły pałacowo-parkowe, kościoły, przydrożne kapliczki oraz zagrody i zabudowania gospodarcze.
Mieszkańcy są największym bogactwem gminy. Wykorzystują warunki w jakim przyszło im żyć (rolnictwo). W gminie Siedlec zarejestrowanych jest 1436 gospodarstw rolnych, z tego wiele zajmuje się hodowlą trzody chlewnej. Średnia wielkość gospodarstwa to 9,27 hektara, a powierzchnia wszystkich użytków rolnych to 12,965 ha. Większość ziem to grunty klasy 5, ale gminni rolnicy radzą sobie doskonale. Oprócz zbóż uprawiają ziemniaki, pieczarki, boczniaki, szparagi, ogórki, cebulę, truskawki, borówki i inne. Prężnie rozwija się przetwórstwo rolno – spożywcze.
Do głównych branż działalności gospodarczej należy transport, usługi budowlane, mechanika pojazdowa i handel. Bogactwem gminy są również jej walory przyrodnicze: lasy, jeziora, ciekawe krajobrazy, urokliwe zakątki o polodowcowej rzeźbie terenu, przez które biegną liczne trasy i szlaki: piesze, kajakowe, rowerowe i nordic walking.
Gmina Siedlec bardzo aktywnie korzysta z możliwości pozyskiwania środków krajowych i zagranicznych (unijnych). Wiele inwestycji gminnych, m.in. drogi, sieci wodociągowe i kanalizacyjne, powstało dzięki przedakcesyjnemu i unijnemu dofinansowaniu. Cała gmina jest zwodociągowana i zgazyfikowana, w większości skanalizowana.
Gmina Siedlec prowadzi również współpracę zagraniczną. W 2004 roku podpisane zostało porozumienie o stosunkach partnerskich ze Związkiem Gmin Golssen, obecnie Unterspreewald w Niemczech. Gmina Siedlec nawiązała również kontakty z Rejonem Lityńskim na Ukrainie oraz Gminą Stauceni w Mołdawii. Współpraca prowadzona jest na wielu płaszczyznach i pomiędzy różnymi grupami osób: dziećmi, młodzieżą, seniorami, strażakami, sportowcami, zespołami śpiewaczymi i przedsiębiorcami.
WARTO ZOBACZYĆ:
Belęcin:
Park o powierzchni 4,20 ha. Na terenie parku w pałacu znajduje się szkoła;
Pałac zbudowany ok 1870 r. przez Wentzlów, prawdopodobnie na miejscu starego dworu drewnianego. Jest budowlą eklektyczną z elementami neogotyckimi i klasycznymi, dwukondygnacyjną, założoną na planie wydłużonego prostokąta, z ośmiobocznymi wieżyczkami w narożach i trójboczną wieżą w elewacji frontowej, przechodzącą w górnej części w ośmioboczną, zwieńczoną stylizowanym krenelażem. Do elewacji frontowej przylega secesyjna przybudówka wejsciowa, a do zach. elewacji bocznej - prażeria, dostawione na pocz. XX w., użytkowane obecnie przez RSP.
Boruja:
Cennym zespołem obiektów budownictwa ludowego z II połowy XIX w. jest zagroda stanowiąca własność Pana Woźniczaka. Zagroda nr 34 w skład której wchodzi drewniana chata, obora o konstrukcji zrębowo- sumitkowo - łątkowej, stodoła drewniana kryta strzechą to obiekt ludowego budownictwa wielkopolskiego z II połowy ubiegłego stulecia.
Dobrem kultury wpisanym do rejestru zabytków jest chata i stodoła w zagrodzie nr 16. Drewniana chata zrębowa i stodoła sumitkowo - łątkowa zbudowane zostały w I połowie XIX w. i należą do ludowego budownictwa wielkopolskiego
Chata i stodoła w zagrodzie nr 15 to budynki posiadające duże wartości etnograficzne. Budynki te datowane są rokiem 1826 (chata drewniana, zrębowa; stodoła drewniana zrębowo-sumitkowo-łątkowa).
Chata nr 29 to drewniana zrębowa chata zbudowana w połowie XIX w. Data 1846 na belce stropowej.
Na uwagę zasługuje chata z połowy XIX w. nr 45. Jest to chata drewniana konstrukcji mieszanej na słupy i sumiki z narożami na węgły w tzw. jaskółczy ogon. Założona na planie prostokąta dwutraktowa, o dwu izbach, dwu komorach, kuchni i sieni. Usytuowana do drogi szczytem. Ściany wewnątrz zrębowe wylepione gliną. Dach dwuspadowy kryty słomą o konstrukcji krokwiowo jętkowej. Obiekt reprezentuje budownictwo drewniane z terenu zachodniej Wielkopolski.
W skład zagrody nr 97 wchodzą: chata drewniana zrębowa, stodoła zrębowa, budynek gospodarczy (obora, stajnia, wozownia)
Chobienice:
KOŚCIÓŁ PAR. p. w. św. Piotra w Okowach. Kaplica uposażona 1425. Ok. poł. w. XVI do 1638 w rękach braci czeskich. Od 1921 parafialny. Obecny kościół wzniesiony 1778 z Fundacji Józefa Mielżyńskiego kasztelana poznańskiego, poświęcony 1783. Rozbudowany 1928-30 wg. proj. arch. R. Jezierskego. Późnobarokowy i pseudobarokowy.
PAŁAC. Wzniesiony przed 1765 dla Józefa Mielżyńskiego. W pocz. w. XIX dobudowa portyku w fasadzie frontowej, a w końcu w. XIX dodanie traktu wzdłuż fasady ogrodowej. Klasycystyczny. Murowany z cegły, otynkowany.
OFICYNY. Usytuowane niesymetrycznie na pn. i na zach. od pałacu. 1. Być może z końca w. XVIII, barokowo-klasycystyczna. Murowana z cegły, otynkowana. Piętrowa, niepodpiwniczona. Na rzucie zbliżonym do kwadratu.
KAPLICZKA PRZYDROŻNA. Nowsza. We wnęce rzeźba św. Wawrzyńca, barokowa.
PARK. Zapewne z w. XVIII. O założeniu częściowo regularnym z kilkoma szpalerami grabowymi. Na zamknięciu od pd.-wsch. kanał. Okazy starych drzew.
Karna:
Grodzisko wczesno - średniowieczne w Karnie położone jest o 2,5 km na płn.-wsch. od wsi, o 900 m na płn. od skrzyżowania dróg Karna - Tuchorza, Belęcin - Reklin, na lewym brzegu Rowu Szarkowskiego - wśród bagnistych łąk. Było to duże dwuczłonowe grodzisko pierścieniowate, z którego zachowało się obecnie północna i zachodnia część wału wewnętrznego. Grodzisko jest obiektem zabytkowym pochodzącym z okresu wczesnego średniowiecza i datowane jest na przełom IX-X w.
Kopanica:
Fragmenty dawnego układu urbanistycznego z dwoma rynkami, Starym od południa (prostokątnym) i Nowym od północy (kwadratowym). Nowy rynek zwany dawniej Nowym Miastem założony został w 1641 roku przez Lamparta Sierakowskiego:
Zabudowa z około połowy XIX wieku - murowana, zwarta, kalenicowa, parterowa; domy trzy- i czteroosiowe, z boków z bramami przejazdowymi zamkniętymi półkoliście, kryte dwuspadowo. W głębi Kościół NMP Wniebowziętej:
KOŚCIÓŁ PARAFIALNY p. w. Wniebowezięcia N. P. Marii. Parafia została utworzona w 1408 r. Na miejscu kościoła drewnianego z 1688 r. zbudowano obecny, neogotycki, murowany (1885 r).
Figura Matki Bożej Królowej na Starym Rynku, upamiętniająca ofiary II wojny światowej, ustawiona tu w 1989 r.
Pastorówka z 1873 r. - obecnie urząd pocztowy.
Dawny kościół ewangelicki z lat 1858-59, neoromański. Obecnie nieużytkowany. W rejestrze zabytków znajduje się od 2004 r.
Siedlec:
Dawna plebania z końca XIII w., parterowa, nakryta dachem naczółkowym (później użytkowana jako organistówka i salka katechetyczna). Z lewej strony dom przedpogrzebowy. Z prawej - późnobarokowa brama z XVIII w., z arkadowym przejściem i półkolistym szczytem
Eklektyczny kościół św. Michała Archanioła, z pseudobarokową wieżą, wzniesiony w latach 1911-1913 wg proj. Stefana Karwatki
Okazała plebania o cechach neobarokowych, z około 1880 roku (naprzeciwko kościoła). Parterowa, na wysokim cokole, z trókondygnacyjnym ryzalitem pośrodku fasady frontowej i bocznej. Stoi przed nią figura Matki Boskiej z 1999 r. Wokół plebani zadbany ogród.
Nowa Tuchorza :
Chata i stodoła w zagrodzie nr 21. - Chata o konstrukcji zrębowo-węgłowej zbudowana w I połowie XIX w. Stodoła o konstrukcji szkieletowej oszalowana deskami, kryta dachówką.
Zagrodę nr 27 stanowi chata zrębowo-węgłowa oraz stodoła o konstrukcji szkieletowo-ryglowej zbudowana w połowie XIX w.
Zagrodę nr 2 stanowi chata zbudowana w II połowie XIX w. o konstrukcji ryglowej wypełnionej cegłą, oraz piec chlebowy murowany.
W skład zagrody nr 12 wchodzi chata zrębowo-węgłowa z chlewem, stodoła zrębowo-słupowa z węgłami oraz zrębowa obora. Zespół tych budynków wzniesiony został w połowie XIX w.
W skład zagrody nr 4 wchodzi chata zrębowo-węgłowa z połowy XIX w. stodoła z wozownią i spichlerzem, zrębowo-węgłowa z I połowy XIX w., remiza strażacka, przyległa do szczytu stodoły, zrębowa, stodoła o konstrukcji sumitkowo-łątkowej
Chata nr 9 zbudowana została w I połowie XIX w., drewniana, zrębowo-węgłowa ze słupami i ostatkami.
Chata nr 8 z I połowy XIX w. o konstrukcji szkieletowo-ryglowej z wypełnieniem pól dylikami, kryta słomą.
Chata nr 13 (I połowa XIX w.) drewniana zrębowa z węgłami i słupami.
Tuchorza:
KOŚCIÓŁ ŚW. TRÓJCY, zbudowany w latach 1998-99 (arch. Mariola Kosicka z Wolsztyna) na miejscu zabytkowej świątyni drewnianej z 1732 r., która spłonęła w nocy z 7 na 8 lutego 1997 r. Nowa światynia jest budowlą murowaną, obitą z zewnątrz deskami by przypominała stary kościół. Wieżę-dzwonnicę zdobi chorągiewka, jedyna rzecz która pozostała ze starego kościołą. Nowy ołtarz - z figurą Świętej Trójcy - wykonał poznański artysta rzeźbiarz Roman Kosmala, jego dziełem jest także droga krzyżowa i wystój kaplicy pogrzebowej
PARK - park krajobrazowy założony został w 1732 r. Modernizacja parku nastąpiła w połowie XIX w.
Neobarokowy kościół poewangelicki św. Piotra i Pawła, zbudowany w latach 1905-06.Budowlą jednonawowa, z pięciobocznie zamkniętym prezbiterium, za którym znajduje się zakrystia. Od płd. do nawy przylega kwadratowa wieża zegarowa, wyżej ośmioboczna, nakryta baniastym hełmem. Wewnątrz nawę przykrywa beczkowe drewniane pseudosklepienie, a prezbiterium - drewniany strop. Neobarokowy ołtarz główny ma obraz ptronów kościoła z 1985 r. (mal. Kazimierz Sita z Poznania) i ażurowe uszaki po bokach
Na płd. skraju parku wznosi się stylowa pastorówka z pocz. XX w. (obecnie plebania), parterowa, z piętrową facjatą na osi fasady, kryta dachem mansardowym:
Wielka Wieś :
Park dworski założony w 1880 r.
Pałac - obecnie Dom Pomocy Społecznej
Zakrzewo:
Pałac - obecnie biura spółki zajmującej się hodowlą bydła
Park dworski powstał w XVIII w. W parku tym znajdują się rzadkie gatunki drzew.
źródło: www.siedlec.pl; https://siedlec.pl/zabytki/
2.png){kind=small}
2.png){kind=small}
2.png){kind=small}
