FILMY PROMOCYJNE O WOJEWÓDZTWIE:

https://www.lubuskie.pl/cms/91/filmy_prompcyjne

Województwo lubuskie – województwo w zachodniej Polsce, utworzone w 1999 roku – w wyniku reformy administracyjnej – z większości terytoriów dawnych województw: gorzowskiego i zielonogórskiego oraz niewielkiej części leszczyńskiego, a funkcjonujące od 1 stycznia 1999. Siedzibą wojewody jest Gorzów Wielkopolski, zaś władz samorządu województwa – Zielona Góra.

Od północy graniczy z woj. zachodniopomorskim, od wschodu – z woj. wielkopolskim, od południa – z woj. dolnośląskim, a od zachodu – z Niemcami (Brandenburgia i Saksonia). Według danych na 31 grudnia 2018, obejmuje obszar o powierzchni 13 987,93 km², a jego populacja wynosi około 1 mln mieszkańców według danych z 30 czerwca 2020 (co czyni je drugim po województwie opolskim najmniej liczebnym województwem w Polsce). Posiada największą lesistość w kraju (49%).

Nazwa województwa wywodzi się od krainy historycznej – ziemi lubuskiej. W skład województwa wchodzą ziemie czterech krain historycznych – ziemi lubuskiej, Dolnego Śląska, Wielkopolski, Łużyc Dolnych. Wbrew nazwie nie zawiera Lubusza, ponieważ to miasto znajduje się na terytorium Niemiec.

ZARYS HISTORYCZNO-ADMINISTRACYJNY:

1945–1998
6 lipca 1950, w wyniku reformy administracyjnej, z zachodniej części województwa poznańskiego i fragmentu województwa wrocławskiego utworzono województwo zielonogórskie, pokrywające się w przybliżeniu z granicami obecnego woj. lubuskiego (w jego skład weszły historyczne ziemie Dolnego Śląska, Dolnych Łużyc, zachodniej Wielkopolski i wschodniej części ziemi lubuskiej). Reforma administracyjna z 1975 doprowadziła do podziału dawnego województwa zielonogórskiego na województwo gorzowskie i nowe województwo zielonogórskie, które istniały do 31 grudnia 1998.

Reforma z 1998
Według pierwotnego projektu reformy prof. Kuleszy dawne województwa gorzowskie i zielonogórskie miały zostać podzielone między województwo zachodniopomorskie (Gorzów Wlkp.), dolnośląskie (Zielona Góra) oraz wielkopolskie. Spotkało się to z licznymi protestami organizowanymi głównie przez ówcześnie opozycyjne SLD (podczas jednej z demonstracji ukuto nawet złośliwy wierszyk: Ziemia lubuska pozdrawia premiera Buzka) oraz przez powołane 25 lutego 1998 roku Stowarzyszenie na rzecz Promocji i Powołania Województwa Lubuskiego, które dla poparcia swojej sprawy zebrało 110 tysięcy podpisów pod swoim projektem ustawy obywatelskiej, a 31 maja zorganizowało blokadę międzynarodowej drogi Poznań-Świecko i przejścia granicznego Gubin-Guben. W tym samym celu 18 lokalnych parlamentarzystów podpisało 13 marca 1998 roku w dzisiejszym Gościkowie tzw. ugodę paradyską, będącą wspólnym poparciem dla idei powstania województwa lubuskiego, argumentując jej słuszność potencjałem gospodarczym regionu, jego infrastrukturalną spójnością, poczuciem tożsamości regionalnej oraz zdolnością obydwu przyszłych stolic województwa do podziału kompetencji i współpracy. Ostatecznie rząd okazał się niezdolny do przeprowadzenia swego projektu (w wyniku zawetowania ustawy przez prezydenta) i konieczne stało się utworzenie kolejnych województw, w tym lubuskiego. Jego nazwa pochodzi od historycznej miejscowości Lubusz (obecnie: Lebus w Niemczech), będącej administracyjnym i kulturalnym centrum ziemi lubuskiej w średniowieczu. Sami Niemcy zaś nazywają ziemię lubuską Lebuser Land lub Neumark (Nowa Marchia), albo rzadziej wschodnią Brandenburgią.

Województwo lubuskie jest podzielone na 12 powiatów i 2 miasta na prawach powiatu. Na jego terenie funkcjonują 82 gminy: 9 gmin miejskich (w tym dwie tożsame z miastami na prawach powiatu), 34 gminy miejsko-wiejskie i 39 gmin wiejskich. W czterech przypadkach (Gubin, Nowa Sól, Żagań, Żary) istnieją zarówno gminy miejskie: GM Gubin, GM Nowa Sól, GM Żagań, GM Żary, jak i wiejskie (obwarzankowe): GW Gubin, GW Nowa Sól, GW Żagań, GW Żary. W województwie lubuskim są 43 miejscowości, posiadające status miasta (nadane prawa miejskie).

Największym powiatem województwa jest powiat żarski, którego powierzchnia wynosi 1392,78 km², a najmniejszym powiat wschowski 624,20 km². Największą gminą województwa jest gmina Drezdenko 399,91 km², a najmniejszą gmina miejska Łęknica 16,43 km².

Wyłączając miasta na prawie powiatu (Gorzów Wielkopolski, Zielona Góra) według danych z 30 czerwca 2020 powiatem o największej liczbie mieszkańców jest powiat żarski – 95,8 tys. osób, a powiatem o najmniejszej liczbie mieszkańców jest powiat sulęciński – 35,1 tys. osób. Wyłączając miasta na prawach powiatu, gminą o największej liczbie mieszkańców jest gmina miejska Nowa Sól – 38,6 tys. osób, a gminą o najmniejszej liczbie mieszkańców jest gmina Wymiarki – 2 288 osób

PRZYRODA:

Charakterystyczny dla krajobrazu województwa jest układ naprzemianległych obniżeń pradolin i pasów wysoczyznowych wytworzony w wyniku ostatniego zlodowacenia. Jego zasięg wyznacza linia biegnąca przez Gubin, Lubsko, Zieloną Górę i Sławę. Obszary położone na południe od tej linii zostały ukształtowane podczas zlodowacenia środkowoeuropejskiego, które spowodowało dość dużą różnorodność krajobrazu. Na północy Kotlina Gorzowska graniczy z Równiną Gorzowską, Pojezierzem Dobiegniewskiem, Równiną Drawską, Pojezierzem Wałeckim, od południa z Pojezierzem: Łagowskim i Poznańskim, od wschodu z Pojezierzem Chodzieskim, a na zachodzie łączy się z Kotliną Freienwaldzką. Długość Kotliny Gorzowskiej wynosi 120 km, szerokość do 35 km, powierzchnia obejmuje 3740 km². W jej skład wchodzą 4 subregiony:

    Dolina Dolnej Noteci,
    Obornicka Dolina Warty,
    Dolina Dolnej Warty,
    Międzyrzecze Warty i Noteci.

*****

LUBUSKIE WINEM I MIODEM PŁYNĄCE:

W podróż przez Lubuskie wpisana jest obietnica prawdziwych emocji, niecodziennych przygód, energii, ale i błogiego odpoczynku oraz cudownego „nicnierobienia” w scenerii romantycznych pejzaży pól, sadów i ogrodów. Najlepiej w chłodnym cieniu winnicy z kieliszkiem wybornego pinot noir czy rieslinga lub ze smakiem kropli miodu na ustach.

Słynące z winnic województwo lubuskie ma doskonałe warunki glebowe pod uprawę winorośli, które dla prawidłowego wzrostu potrzebują żyznego podłoża o odczynie prawie obojętnym. Bliskość rzek zapewnia niezbędne nawodnienie, czyniąc okoliczne ziemie lekko wilgotnymi, lecz nie podmokłymi. Specyfiką regionu jest podbudowa gliniasta gleb piaszczystych. Na podłożu tym dobrze rosną krzewy winorośli, które dzięki głębokiemu systemowi korzeniowemu czerpią wodę z warstw glin zalegających pod piaskiem. W Polsce pogoda nie jest przez cały rok tak łagodna, jak w niektórych regionach Włoch czy Francji. Jednak odpowiednie ukształtowanie terenu – pagórkowato pofałdowany teren okolic Zielonej Góry, gdzie mieści się większość winnic – zapewnia dobre nasłonecznienie stoków, co przyczynia się do udanych zbiorów. Tutejsze tereny są więc idealne do uprawy winorośli, a jedynym zmartwieniem winiarzy są zdarzające się czasem wiosenne lub jesienne przymrozki, które zagrozić mogą przemrożeniem budzącym się do życia pędom.

W tym kontekście województwo lubuskie można uznać za uprzywilejowane, gdyż na tle okolicznych regionów wyróżnia się małymi amplitudami temperatur, co daje wczesne wiosny, długie lata oraz krótkie łagodne zimy. Dogodne warunki cieplne to atut nie tylko dla posiadaczy winnic, lecz także dla pszczelarzy, którym nieobce są obawy o przetrwanie rojów podczas zimy. Lubuskie oferuje szeroki wachlarz win z ponad 90 winnic (w tym 34 zarejestrowanych) przygotowywanych ze starych, rosnących tu od lat szczepów. Na turystów czekają trunki z takich odmian jak pinot noir i blanc, zweigelt, riesling, traminer, hibernal i wielu innych. Bez trudu sięgnąć można również po naturalne miody, wyborne wędliny, ryby, sery czy wypieki powstałe zgodnie ze starymi recepturami. To wszystko składa się na nieprzebrane bogactwo smaków kuchni regionalnej.

Lubuskie można poznawać na wiele sposobów, ale podążanie jedynym w Polsce szlakiem wina i miodu jest na pewno tym najciekawszym. W ostatnich latach winniarski potencjał województwa jest coraz prężniej rozwijany, podobnie jak związany z nim sektor turystyki, który stanowi enoturystyka. Lubuski Szlak Wina i Miodu to niezapomniana przygoda wytyczona trasą polskiego trunku, który zyskuje coraz większe uznanie na świecie. Prowadzi poprzez miejsca historycznie związane z winiarstwem, a także miejsca poświęcone tej ważnej dla regionu tradycji, takie jak Lubuskie Centrum Winiarstwa w Zaborze, aż po współczesne winnice. Poznawanie Ziemi Lubuskiej warto rozpocząć właśnie od wizyty w Centrum, co daje szansę zapoznania się z historią winiarstwa na Ziemi Lubuskiej oraz ciekawostkami związanymi ze współczesną produkcją regionalnych wytwórców, a także innymi atrakcjami turystycznymi regionu.

Szlak Kościołów Drewnianych:

Na Szlaku Kościołów Drewnianych Regionu Kozła znajdują się świątynie w Chlastawie, Klępsku i Kosieczynie, które powinny szczególnie zainteresować miłośników architektury ludowej. Szlak ma długość około 23 kilometrów.

Kościół filialny pod wezwaniem Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny w Klępsku został zbudowany w latach 1367-1377. Jest jednonawową budowlą sakralną z węższym prezbiterium posiadającą dobudowaną wieżę o konstrukcji słupowej oraz murowaną zakrystię. Wnętrze kościoła wykonane jest w stylu gotycko-renesansowym. Najstarszym elementem wyposażenia jest wykonany około 1500 roku ołtarz w formie tryptyku, z rzeźbą Madonny z Dziecięciem. Około 1613 roku we wnętrzu kościoła powstały malowidła ścienne przedstawiające Sąd Ostateczny oraz sceny ze Starego i Nowego Testamentu. W 2017 r. kościół w Klępsku został uznany za Pomnik Historii.

Kościół filialny pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Chlastawie wzniesiono w 1637 roku i uznaje się go za zabytek klasy "0". Wraz z bramą-dzwonnicą i dawnym cmentarzem tworzy przepiękny zespół sakralny o niepowtarzalnych walorach historycznych. Na początku ubiegłego stulecia kościół został gruntownie odremontowany i rozbudowany o wieżę. W latach 80-ych odnowiono XVII wieczną polichromię przedstawiającą sceny Sądu Ostatecznego oraz motywy roślinne.

Kościół Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza w Kosieczynie powstał około roku 1408 i jest po kościele w Tarnowie Pałuckim drugim co do starszeństwa drewnianym kościołem na ziemiach polskich. Został wzniesiony na rzucie prostokąta, z prosto zamkniętym prezbiterium od strony wschodniej, przedłużonym zakrystią, dobudowaną prawdopodobnie w wieku XVII. Można przypuszczać, że świątynia była wielokrotnie rekonstruowana na planie pierwotnego kościoła.

Turyści powinni wjechać na drogę wojewódzką nr 304, która za Sulechowem łączy się z drogą krajową nr 32. Przy niej (DW nr 304) znajduje się kościół w Klępsku. Następnie należy kierować się w stronę Zbąszynka, gdzie DW nr 304 łączy się z DW nr 302. Przy niej z kolei znajduje się drugi z kościołów na szlaku – obiekt w Kosieczynie. Po zwiedzeniu Kosieczyna należy kontynuować podróż drogą nr 302 do Chlastawy, gdzie znajduje się ostatni z kościołów na szlaku.

źródło: www.lubuskie.pl; Wikipedia