GMINA KŁODZKO

                                  https://www.gmina.klodzko.pl/

                         https://pl-pl.facebook.com/GminaKlodzko

 INFORMATOR GMINNY:

                     https://www.gmina.klodzko.pl/epublikacje.html

 

Kłodzko – gmina wiejska położona w województwie dolnośląskim, w centrum powiatu kłodzkiego i ziemi kłodzkiej. Przed reformą administracyjną Polski z 1999 r. gmina wchodziła w skład województwa wałbrzyskiego. Siedziba gminy znajduje się w Kłodzku, które tworzy osobną gminę miejską. Gmina Kłodzko położona jest w południowo-zachodniej Polski, w Sudetach, obejmuje Kotlinę Kłodzką oraz częściowo Krowiarki, wchodzące w skład Masywu Śnieżnika i Góry Bardzkie, które stanowią równocześnie wschodnią granicę gminy.

Symbole gminy
Jedynym symbolem gminy Kłodzko jest jej herb, ustanowiony przez radę gminy w 1997 r., stanowiący graficzny symbol społeczności i samorządu. Łączy w sobie tradycje tych ziem ze współczesnością. Tarcza herbowa barwy złotej ma nieskomplikowany zwarty kształt. Symbolizuje charakter gminy Kłodzko – skromnej, niewyróżniającej się, lecz bogatej.

Na zachodzie gmina Kłodzko graniczy z Polanicą-Zdrojem, gminą Szczytna i Radków, na północnym zachodzie z gminą Nowa Ruda, na wschodzie z gminami: Stoszowice, Bardo, Złoty Stok i Lądek-Zdrój, a na południu z gminą Bystrzyca Kłodzka. Geograficznie gmina wiejska otacza obszar gminy miejskiej Kłodzko. Gmina Kłodzko leży na obszarze struktury geologicznej określanym mianem niecki lub synklinorium śródsudeckiego, jedynie jej północna część ma znacznie bardziej złożoną budowę. Występujące tu struktury należą do różnowiekowych jednostek metamorfiku kłodzkiego, struktury bardzkiej i kłodzko-złotostockiego masywu granitoidowego. Gmina Kłodzko charakteryzuje się umiarkowanym, łagodnym klimatem, sprzyjającym gospodarce rolnej i hodowlanej oraz turystyce. Średnia roczna temperatura wynosi około 7 °C, a w najcieplejszym miesiącu wynosi ona ok. 17 °C, zaś w najzimniejszym styczniu –2,5 °C. Roczna suma opadów atmosferycznych sięga 600 mm. Podobnie jak w całych Sudetach, dominuje wiatr z kierunków południowo-zachodnich, z wyjątkiem okresu od maja do lipca, kiedy dominują wiatry północne. Szata roślinna występująca w gminie Kłodzko jest typowa dla Krainy Pogórzy Działu Sudeckiego Prowincji Górskiej. Jeszcze do XIII–XIV w. znaczne obszary zajęte były przez wielogatunkowe lasy liściaste, które obecnie występują w formie szczątkowej, będąc zastąpionymi przez łąki, pola i parki.

Specyficzne zespoły roślinne, głównie drzewiaste, tworzą parki dworskie, powszechnie zakładane na przełomie XIX/XX w., a także później, m.in. w Korytowie, Piszkowicach, Żelaźnie i Szalejowie Dolnym. W gminie Kłodzko można spotkać koszatkę leśną, przedstawiciela gryzoni leśnych. Spotkać można także traszkę górską oraz salamandrę plamistą. W lasach żyją lisy i kuny leśne, a na przyleśnych łąkach sarny, dziki. pospolite są gatunki takich zwierząt jak: nornik zwyczajny, kret, jeży. Niekiedy można spotkać zająca szaraka. Nad polami i łąkami bardzo często słychać skowronka pospolitego, rzadziej zaś jastrzębia. 

 

WARTO  ZOBACZYĆ:

    * Zespół dworski w Jaszkowej Górnej
    * Pałac w Kamieńcu
    * Pałac w Krosnowicach Górnych
    * Pałac Oppersdorfów w Ołdrzychowicach Kłodzkich
    * Zespół pałacowy w Podzamku
    * Zespół pałacowy w Szalejowie Dolnym
    * Pałac Hoffmanna w Żelaźnie
    * Kościół św. Jana Chrzciciela w Jaszkowej Dolnej
    * Kościół św. Mikołaja w Jaszkowej Górnej
    * Kościół św. Jakuba w Krosnowicach
    * Kościół św. Jana Chrzciciela w Ołdrzychowicach Kłodzkich
    * Kościół św. Jana Chrzciciela w Piszkowiach
    * Kościół św. Mikołaja w Starkowie
    * Kościół św. Katarzyny Aleksandryjskiej Starym Wielisławiu
    * Kościół św. Szymona i św. Tadeusza w Szalejowie Dolnym
    * Kościół św. Jerzego w Szalejowie Górnym
    * Kościół św. Jerzego w Wojborzu
    * Kościół św. Michała w Wojciechowicach
    * Kościół św. Marcina w Żelaźnie

NADLEŚNICTWO DĄBROWA TARNOWSKA

                          https://dabrowa.krakow.lasy.gov.pl/

 

https://www.youtube.com/user/LasyPanstwowe

Nadleśnictwo Dąbrowa Tarnowska położone jest w południowo-wschodniej części Polski.

Zasięgiem terytorialnym obejmuje północno-wschodnią część województwa małopolskiego oraz część województwa podkarpackiego. Administracyjnie zasięgiem swym obejmuje 6 powiatów (tarnowski, dąbrowski, bocheński, brzeski, dębicki, mielecki) i 21 gmin (Lisia Góra, Radłów, Wierzchosławice, Wietrzychowice, Wojnicz, Bolesław, Dąbrowa Tarnowska m., Dąbrowa Tarnowska, Mędrzechów, Olesno, Radgoszcz, Szczucin, Rzezawa, Borzęcin, Brzesko, Dębno, Szczurowa, Czarna, Radomyśl Wielkim, Radomyśl Wielki, Wadowice Górne).
Nadleśnictwo Dąbrowa Tarnowska sprawuje zarząd nad powierzchnią 14 852,49 ha, lasów będących własnością Skarbu Państwa. Nadleśnictwo nie prowadzi nadzoru nad lasami prywatnymi.
Terytorialnie Nadleśnictwo Dąbrowa Tarnowska  podlega Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Krakowie.
 

Z Nadleśnictwem sąsiadują:
- od północnego- zachodu - Nadleśnictwo Pińczów (RDLP Radom),
- od północy – Nadleśnictwa Chmielnik i Staszów (RDLP Radom),
- od wschodu - Nadleśnictwo Tuszyma (RDLP Krosno),
- od południowego – wschodu  Nadleśnictwo Dębica (RDLP Kraków),
- od południa -  Nadleśnictwo Gromnik i Brzesko (RDLP Kraków),
- od  zachodu Nadleśnictwo Niepołomice (RDLP Kraków).

Cała powierzchnia Nadleśnictwa położona jest w VI Małopolskiej Krainie Przyrodniczo – Leśnej, dzielnicy 10 – Niziny Sandomierskiej, mezoregionie a - Niziny Nadwiślańskiej (oddz. 1-63, 210, 246-263) oraz dzielnicy 11 – Wysoczyzn Sandomierskich, mezoregionie a – Bocheńsko – Tarnowskim (oddz.64-209, 211-245,264-592).

Obszar działania Nadleśnictwa obejmuje swym zasięgiem tereny równinne o niewielkich sfałdowaniach i zagłębieniach, położone na wysokości od 158 do 250 m npm.

Warunki klimatyczne odznaczają się umiarkowanie chłodnymi zimami, ciepłymi wiosnami, umiarkowanie ciepłymi latami i chłodnymi jesieniami oraz wysoką amplitudą temperatur. Średnia roczna temperatura wynosi 7,8 0C, średnie opady 653 mm. Do czynników klimatycznych które niekorzystnie wpływają na efekty gospodarki leśnej należą; spóźnione przymrozki wiosenne, silne huraganowe wiatry powodujące często duże straty w drzewostanach, długotrwałe obfite opady deszczu powodujące wezbrania wód i okresowe zalewanie i podtapianie drzewostanów, obfite opady śniegu powodujące szkody od okiści i szadzi.

Na terenie Nadleśnictwa przeważają typy gleb bielicowych, rdzawych, opadowo- glejowych i gruntowo-glejowych.

Cały obszar Nadleśnictwa należy do zlewni rzeki Wisły, do której odprowadzają przepływające przez jego teren rzeki Breń, Gróbka, Dunajec, Kisielina i i Uszwica.

Do głównych gatunków lasotwórczych Nadleśnictwa Dąbrowa Tarnowska należą:

 
    sosna - 10 207 ha - 72 %
    dąb - 1 768 ha - 13 %
    olcha - 881 ha - 6 %
    brzoza - 487 ha - 4 %
    buk - 247 ha - 2 %
    modrzew - 180 ha - 1 %
    pozostałe - 333 ha - 3 %

Średnia zasobność drzewostanów wynosi 288 m3/ha, a ich średni wiek 68 lat.


Gospodarka leśna Nadleśnictwa Dąbrowa Tarnowska realizowana jest na podstawie planu Urządzania lasu obowiązującego na lata 2006-2015.

Średniorocznie nadleśnictwo odnawia ok 160 ha lasu, co powoduje że zabiegi pielęgnacyjne  w drzewostanach realizowane są rokrocznie na powierzchni ponad 850ha w tym pielęgnacja gleby -550ha,  CW-150ha, CP-150ha.

Do odnowień wykorzystuje się sadzonki pochodzące z 2 szkółek znajdujących się w miejscowości Wierzchosławice zajmujących łączną powierzchnię  –15,31 ha,
 z czego 9,74 ha zajmuje powierzchnia produkcyjna w tym 0,18ha produkcja
w inspektach na substracie torfowym. Średniorocznie szkółka produkuje  ponad  3,0 mln szt. są to głównie gatunki gospodarcze – sosna zwyczajna, dąb szypułkowy, świerk pospolity, buk zwyczajny, modrzew europejski, brzoza brodawkowata, olsza czarna, grab pospolity, klon, lipa, jodła pospolita. Na szkółce można również nabyć gatunki ozdobne- żywotniki, jodły, świerki itp.

Podstawowe znaczenie w reprodukcji lasu mają bazy nasienne utworzone
w wyniku selekcji populacyjnej. Gospodarcze Drzewostany Nasienne - trwale oznaczone w terenie, z których Nadleśnictwo pozyskuje nasiona i szyszki stanowią 361,21ha, z czego większość to drzewostany sosnowe (318,00 ha). Z własnych drzewostanów pozyskuje się również nasiona dębu szypułkowego – 23,56 ha, brzozy brodawkowatej – 3,78 ha, olszy czarnej – 11,60 ha oraz modrzewia europejskiego 4,57ha.

Na trenie nadleśnictwa znajduje się jeden Wyłączony Drzewostan Nasienny dębowy na powierzchni-10,89ha. Nadleśnictwo na własne potrzeby pozyskuje również nasiona Lipy szerokolistnej, drobnolistnej, Grabu zwyczajnego, Jesionu, Klonu zwyczajnego i Dębu czerwonego z uznanych na jego terenie źródeł nasion.
Wg regionalizacji nasiennej drzewostany te leżą w 661 mikroregionie nasiennym,
a częściowo(gminy Wojnicz, Dębno, Rzezawa, Brzesko) w 852 mikroregionie.

Bazę selekcyjną uzupełnia plantacyjna uprawa nasienna sosny czarnej znajdująca się w leśnictwie Podborze – 2,99ha oraz uprawa pochodna sosny zwyczajnej w leśnictwie Biadoliny – 10,00ha.

GMINA ŁĘKI SZLACHECKIE

                                      http://lekiszlacheckie.pl/

 

http://lekiszlacheckie.pl/index.php/multimedia.html

Łęki Szlacheckie – gmina wiejska w województwie łódzkim, w powiecie piotrkowskim. W latach 1975–1998 gmina położona była w województwie piotrkowskim.

Siedziba gminy to Łęki Szlacheckie.

Gmina Łęki Szlacheckie położona jest w południowo-wschodniej części powiatu piotrkowskiego w odległości 26 km od Piotrkowa Trybunalskiego. Zajmuje obszar 10841 ha. Na jej terenie znajduje się 19 sołectw, w skład których wchodzi 47 miejscowości. Przez obszar gminy przepływa rzeka Luciąża o całkowitej długości 18 km, rzeka ta stanowi lewost  ronny dopływ Pilicy. Na terenie gminy znajduje się zbiornik retencyjny „Cieszanowice” – ok. 70% jego linii brzegowej leży na terenie gminy Łęki Szlacheckie, pozostała część należy do gmin: Gorzkowice i Rozprza.Gmina Łęki Szlacheckie położona z daleka od dużych ośrodków przemysłowych i aglomeracji miejskich stanowi miejsce odpoczynku dla turystów Znajdujące się tutaj miejsca zabytkowe i wypoczynkowe przyciągają z roku na rok coraz więcej osób. Liczne źródła, czysta woda, duża powierzchnia lasów (ok. 37% powierzchni ogólnej gminy) oraz dobre tereny łowieckie to główne atuty gminy.

Nazwa miejscowości Łeki Szlacheckie to połączenie słów:

* Łęki – słowo „łęk” jak czytam w jednej z encyklopedii to: „Siodło o dwóch kulach równych, z przodu i z tyłu, w górę podniesionych, między które siadał jeździec na poduszkę skórzaną, sierścią bydlęcią wypchaną, rzemieniem przez brzuch konia przywiązaną”.

* Szlacheckie – przymiotnik ten określał, iż było to zgromadzenie ludzi wolnych, podległych tylko królowi i nie obciążonych obowiązkiem pańszczyzny.

Nie jest więc wykluczone, że nazwa wsi Łęki Szlacheckie pochodzi od najbardziej rozpowszechnionego wtedy zawodu wśród mieszkańców tejże miejscowości – siodlarstwa czyli wyrabiania siodeł, właśnie łęków. Miejscowość ta była już w średniowieczu znana jako rejon hodowli koni, głównie dla wojska.

Najstarsza wzmianka o Łękach pochodzi z XIIw., gdy w 1312 r. dostarczono 33 konie bojowe dla króla Władysława Łokietka. Kroniki podają, że w czasie wojen szwedzkich w Łękach Szlacheckich uformowano znaczny oddział kawalerii, który wziął udział w walkach pod dowództwem Stefana Czarnieckiego.

Dobra Łęki Szlacheckie, w skład których wchodziły folwarki Łęki i Ignaców oraz wsie; Łęki Szlacheckie, Ignaców, Felicyanów, os. Anielów – stanowiły podobnie jak Ręczno własność opactwa Norbertynów w Witowie – do XIX w.

Znaczenie miejscowości wzrosło ogromnie w wieku XVI, gdy obok hodowli koni niektórzy mieszkańcy wykonywali zawody rzemieślnicze jak kowalstwo, kołodziejstwo i siodlarstwo. Z zapisów wynika, iż w tym czasie wysłano wiele koni poprzez Wieluń do Niemiec i Czech. Po 1684r. dostarczano także konie dla uformowanej stacji pocztowej w Piotrkowie Trybunalskim.

Znany jest udział niektórych mieszkańców w powstaniach narodowych, głównie styczniowym, za co zostali wywiezieni na Sybir.

WARTO ZOBACZYĆ:

* park dworski w Łękach Szlacheckich

* Trzepnica i dworek w Trzepnicy - Bogatą historię ma również oddalona o 7 km od Łęk Szlacheckich miejscowość Trzepnica. W pierwszej poł. XIX w. i początku XX w. wybudowano tutaj nowy dwór murowany, a w końcu wieku XX został on znacznie rozbudowany – jego wygląd zachował się do czasów dzisiejszych.

* Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia i kult Matki Bożej Pocieszenia (Pocieszna Górka) - Pocieszna Górka to miejsce, które warto zwiedzić przy okazji pobytu w naszej okolicy. Położona jest na wzgórzu przy drodze z Gorzkowic do Ręczna po lewej stronie w odległości 1 km od wsi Trzepnica i 20 km na południe od Piotrkowa Trybunalskiego. Najlepiej uczynić to w Zielone Światki, bowiem corocznie wtedy odbywa się tutaj tradycyjny odpust w kaplicy Matki Bożej Pocieszenia. W przeszłości również odbywały się tutaj odpusty, na które przybywały liczne pielgrzymki z bliższej i dalszej okolicy. Dzisiaj także gromadzą się tutaj liczne rzesze wiernych na modlitwy, ponieważ miejsce to wiąże się z objawionymi cudami.


* Bęczkowice - Pochodzenie nazwy miejscowości Bęczkowice nie jest dokładnie znane. Na przestrzeni wieków występowała ona w różnych formach. Stanisław Kozierowski podaje, iż jej źródłem jest prawdopodobnie imię Bąchta lub Bąch, stąd Bączkowice (dziś Bęczkowice). W roku 1384 w jednym z dokumentów nazwa ta występuje w formie Banczkowice, w roku 1386 – Banczkowicz, a w 1398 – Banczkowice. Bęczkowice pojawiają się dopiero w 1400 r. W "Liber beneficiorum" prymasa Jana Łaskiego miejscowość tę określano raz mianem Banczkovicze, a w innym miejscu Banczkowycze. Przy tak wielu formach zapisu nazwy tej miejscowości trudno jest dziś jednoznacznie ustalić pochodzenie jej nazwy. Bęczkowice od początku swych dziejów wchodziły w skład państwa polskiego jako część ziemi sieradzkiej, w XIII w. wchodziły w skład dzielnicy senioralnej, wytyczonej na mocy tzw. Testamentu Krzywoustego w 1138 r. W wieku XIV dawne księstwa dzielnicowe przekształcono w województwa. Te zaś podzielono na powiaty i tak Bęczkowice znalazły się na terenie woj. sieradzkiego i pow. piotrkowskiego. W niepodległej Polsce w dn. 2.VIII. 1919 r. dokonano nowego podziału, na mocy którego Bęczkowice znalazły się w granicach powiatu piotrkowskiego będącego częścią woj. łódzkiego. Obecnie Bęczkowice leżą na terenie powiatu piotrkowskiego.
 

* kościół parafialny w Bęczkowicach


* Kościół parafialny w Łękach Szlacheckich - Parafię erygował bp Stanisław Nowak 30. IV.1986 r. wyłączając jej teren z parafii Ręczno.